Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. TO ΠΝΕΥΜΑ THΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Δεῦτε πιστοὶ τὸ ζωοποιὸν Ξύλον προσκυνήσωμεν, ἐν ᾧ Χριστὸς ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης ἑκουσίως χεῖρας ἐκτείνας ὕψωσεν ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα, οὓς πρὶν ὁ ἐχθρός, δι΄ ἡδονῆς συλήσας, ἐξορίστους Θεοῦ πεποίηκε.... 

Ἐλάτε πιστοί νά προσκυνήσουμε τό ξύλο, (τό Σταυρό), πού ζωοποιεῖ καί σέ αὐτό ὁ Χριστός, ὁ πιό δοξασμένος Βασιλιάς, ἠθελημένα ἄπλωσε τά χέρια Του καί ἔτσι μᾶς ἐπανέφερε στό ὕψος τῆς πρώτης εὐλογημένης καταστάσεώς μας. Ἐμᾶς πού πιό μπροστά ὁ ἐχθρός (ὁ διάβολος), μέ δόλωμα τήν ἀπόλαυση μᾶς ἔκλεψε καί μᾶς πῆρε μακριά ἀπό τό Θεό....

Τήν τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Μᾶς τόν προβάλλει καί μᾶς καλεῖ νά τόν προσκυνήσουμε. Καί βεβαίως γιά ὅλους ἐμᾶς πλέον αὐτή ἡ πράξη, ἡ προσκύνηση, εἶναι ὄχι ἀπλά κάτι φυσικό, ἀλλά καί μία βαθύτερη ἐπιθυμία. Ἕνα γεγονός πού μέ χαρά περιμένουμε νά τό ζήσουμε.

Αὐτή τή χαρούμενη προσδοκία ἄν τή δοῦμε ρεαλιστικά, εἶναι γεγονός παράδοξο καί ἀσύνηθες. Γιατί; Γιατί ὁ Σταυρός ὡς ἀντικείμενο κάθε ἄλλο παρά χαρά εἶναι. Γιατί; Γιατί εἶναι ἕνα ἐργαλείο θανατηφόρο! Ἕνα ὄργανο πάνω στό ὁποίο μέ πάρα πολύ βασανιστικό καί παραδειγματικό τρόπο πέθαιναν ἄνθρωποι. Καί παρόλω πώς αὐτοί πού πέθαιναν πάνω σ’αὐτόν ἦταν ἐγκληματίες καί παραβάτες τοῦ νόμου, δέν μειωνόταν καθόλου ἡ τυρανία καί ὁ βασανισμός πού «προσέφερε» αὐτός ὁ τρόπος θανάτου.

Ὅμως γιά ἐμᾶς πλέον τό εἰδεχθές καί ἀπεχθές αὐτό θανατηφόρο ἐργαλείο, εἶναι σημείο καί αἰτία χαρᾶς. «Ἰδοῦ γάρ, ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά, ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» λέμε καί γινόμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Καί ποιός εἶναι ὁ αἴτιος αὐτῆς. Ὁ Βασιλιάς τῶν βασιλέων καί ὁ Κύριος τῶν κυρίων. Ὁ ἐνανθρωπῆσας Σωτῆρας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Ὁποίος αὐτοπροαίρετα ὅπως λέει καί τό προαναφερθέν τροπάριο, ἄπλωσε τά χέρια Του ἐπάνω σ’αὐτόν καί ἔτσι  ἔσωσε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐπανέφερε στήν προπτωτική κατάσταση ὅπως λέγεται θεολογικά. Διόρθωσε δηλαδή τό μοιραίο ἐκείνο λάθος τῶν πρωτοπλάστων προγόνων μας καί μᾶς ἐπέστρεψε στήν κοινωνία μέ τό Θεό. Μᾶς ἐπανεισήγαγε στή θαλπωρή τῆς πατρικῆς καί Θείας ἀγάπης Του.

Ἀπό τήν ὁποία βρεθήκαμε ἐκτός γιατί; Γιατί παρακούσαμε ὡς πρωτόπλαστοι τήν ἐντολή Του, τήν πατρική παραίνεσή Του καλύτερα, νά μή φᾶμε ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου. Καί ποιός ἦταν ὁ αἴτιος τῆς θανατηφόρου αὐτῆς ἐνέργειας; Ὁ πονηρός. Ὁ αἰώνιος ἐχθρός. Ὁ ὁποίος πῶς κατάφερε νά μᾶς παραπλανήσει; Χρησιμοποιώντας τήν ἠδονή. «...καί ἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλόν τό ξύλον εἰς βρώσιν καί ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καί ὡραίον ἐστί τοῦ κατανοῆσαι...» (Γένεσις, κ.3, στ.6). Τήν αἴσθηση τῆς ἀπόλαυσης καί εὐχαρίστησης. Προτείνοντας καί προβάλοντας τήν ἡδονή, κατάφερε νά μᾶς ἀρπάξει, νά μᾶς ἀπογυμνώσει καί νά μᾶς κάνει λάφυρό του. Τρόπαιο νίκης, στόν πόλεμό του κατά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός, ἀπλώνοντας τά χέρια Του ἐπάνω στό Σταυρό, στήν πραγματικότητα ἄνοιξε μία μεγάλη θεϊκή ἀγκαλιά. Μέσα στήν ὁποία χωρᾶ ὅλος ὁ κόσμος! Ὅ,τι ὑπάρχει ὡς δημιούργημα! Τήν ἀγκαλιά αὐτή τήν ἔχει πάντα ἀνοιχτή καί μᾶς περιμένει νά ριχτοῦμε μέσα σ’αὐτήν! Βλέποντας τόν Ἐσταυρωμένο, βλέπεις ἕνα Θεό μέ μορφή ἀνθρώπου, ὁ Ὁποίος στό διηνεκές εἶναι ἔτοιμος νά σ’ ἀγκαλιάσει!  Νά σέ σώσει! Ἄν τό θέλεις...

 Ναί! Γιατί θά πρέπει νά τό θέλεις! Ἡ σωτηρία μας, ὁ παράδεισός μας, εἶναι ἐλευθερία! Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύθερης ἀποδοχῆς ἑνός καλέσματος πού κάνει προσωπικά στόν καθένα μας ὁ Χριστός. Γι αὐτό καί τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς ὑπενθυμίζει τό κάλεσμα αὐτό μέσα ἀπό τό Εὐαγγελικό κείμενο ἀπό τό κατά Μᾶρκον ἱερό Εὐαγέλιο.

Στό ὁποίο ἀκοῦμε τό Χριστό νά μᾶς καλεῖ λέγοντάς μας: «Ὅποιος θέλει νά ἔλθει μαζί μου, νά ἀρνηθεῖ τόν ἐαυτό του καί νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά μ’ἀκολουθήσει...» Ἄρα λοιπόν, γιά νά εἴμαστε πραγματικά μέ τό Χριστό, θά πρέπει καί ἐμεῖς νά ζήσουμε ἕνα σταυρό. Θά πρέπει νά κάνουμε ἕνα κατά καί διά Χριστόν ἀγώνα. Θά πρέπει καί ἐμεῖς νά σηκώσουμε ἕνα σταυρό! Τό δικό μας.

Αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀντίληψη-πίστη πού ἔχουν πάρα πολλοί ἀπό ἐμᾶς, οἱ ὁποίοι βλέπουν καί καταλαβαίνουν τό Χριστό ὡς ἕνα βόλεμα! Ὡς μία τακτοποίηση! Εἶναι αὐτοί πού ἀκόμα καί στήν ἐσταυρωμένη ἀπεικόνησή Του βλέπουν μόνο τόν παντοδύναμο Θεό. Δέν προσέχουν ὅτι Αὐτός εἶναι σταυρωμένος!!! Καί τούς ξεφεύγει αὐτή ἡ παρατήρηση, γιατί ἀκολουθοῦν τό Χριστό, χωρίς νά σηκώνουν σταυρό! Δέν ἔχουν ἐμπειρία σταυροῦ! Γιατί στήν πραγματικότητα ἐπιθυμοῦν αὐτό πού δέν ἐπιθυμεῖ ὁ Χριστός. Τό βόλεμα.

Γι αὐτό καί στόν πρώτο πειρασμό, στήν πρώτη μεγάλη δυσκολία εὔκολα θά ποῦν: «Γιατί σέ ἐμένα Θεέ μου;». Καί βέβαια οἱ διάφοροι «σταυροί» πού συνήθως λέμε ὅτι ἔρχονται στή ζωή μας, δέν εἶναι σταυροί!!! Ἀλλά εἶναι εὐκαιρίες γιά νά ἀνακαλύψουμε τό σταυρικό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἶναι ἄμμεσα ἀπό τό Θεό!!! Εἶναι προβλήματα καί δυσκολίες πού πάντα θά ὑπάρχουν καί κατά κανόνα προέρχονται ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού ἐλεύθερα ὁ καθένας ἐπιλέγει νά ζήσει. Σέ μία ζωή πού δέν εἶναι μοναξιά, ἀλλά συνύπαρξη. Συναναστροφή καί συνδιαλλαγή.

Ἀπό τήν ἄλλη  ὁ Χριστός μᾶς τό ἐπεσήμανε: «Μέσα στόν κόσμο θά ἔχετε θλίψη. Ὅμως νά ἔχετε θᾶρρος γιατί Ἐγώ νίκησα τόν κόσμο». ( Ἰωάννου κ.16, στ. 32). Ὅπου θλίψη, σταυρός. Ὁ Χριστός, ἡ προσωποποιημένη Ἀλήθεια, δέν λέει ψέματα, δέν παραπλανᾶ ποτέ! Ἀντιθέτως. Τοποθετεῖται εὐθύς ἐξ’ἀρχῆς ἀληθινά, σοβαρά καί ὑπεύθυνα καί ξεκαθαρίζει τό πῶς εἶναι Αὐτός καί τί σημαίνει αὐτό γιά ὅποιον θέλει νά εἶναι μαζί Του. Νά Τόν ἀκολουθεῖ. Νά εἶναι πραγματικά δικός Του.

Ὁ πραγματικά δικός Του λοιπόν γνωρίζεται ἀπό τό σταυρό πού σηκώνει. Ὅπως Ἐκείνος. Καί βέβαια ὁ σταυρός αὐτός δέν εἶναι στήν κυριολεξία αὐτό πού εἰκονίζει ἡ λέξη. Εἶναι ἕνας ἱδιαίτερος σταυρός, πού ὅταν συμβαίνει  ὅμως στή ζωή, εἶναι ἐξίσου ἔμπονος καί ὁδυνηρός. Ὅπως τοῦ Χριστοῦ. Ποιός καί τί  εἶναι αὐτός ὁ σταυρός; Εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Ἐγώ!!!

Αὐτό ἀκριβώς ζητᾶ καί ὁ Χριστός, «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν». Αὐτό κάνει καί Ἐκείνος. Ἀνεβαίνει στό Σταυρό, κάνοντας ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατέρα. Δέχεται ἕνα τιμωρητικό θάνατο, ἐνῶ δέ φταίει σέ τίποτα. Πέρνει ἐπάνω Του ὅλη τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἐνῶ εἶναι ἀναμάρτητος. Θυσιάζεται Αὐτός, γιά νά ζήσει ὁ κόσμος! Τί κάνει δηλαδή στήν πραγματικότητα; Ἀρνεῖται τόν ἐαυτό Του! Ἀρνεῖται τό ἐγώ Του.

Τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξής μας εἶναι ὁ ἐγωκεντρισμός. Τό ἐγωϊστικό θέλημά μας. Κάτι πού ναί μέν εἶναι ἔμφυτο μέσα μας καί δύναμη ζωῆς, γιατί εἶναι ταυτόσημο μέ τήν ἐλευθερία μας. Ὡστόσο, ἄν μᾶς ξεφύγει ἡ διαχείρησή του, πού πάντα μᾶς ξεφεύγει, γίνεται πρόβλημα σοβαρό καί εἶναι ἡ αἰτία πού τελικά δέν μποροῦμε νά χαροῦμε πραγματικά τή ζωή. Νά τή ζήσουμε δηλαδή κατά τό πνεῦμα καί τόν τρόπο πού τή ζεῖ ὁ Χριστός. Μέ ἀγάπη καί ἀλληλοπεριχώριση.

Στό μέσον ἀκριβώς τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τό Σταυρό γιά νά μᾶς δείξει ὅτι αὐτός εἶναι τό νόημα καί τό πνεῦμα τῆς νηστείας. Ἡ σταύρωση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας. Τό πνεῦμα αὐτό πρέπει νά κινεῖ τή νηστεία μας καί νά ὁλοκληρώνει κάθε ἐνέργεια καί ἔκφρασή της. Στή νηστεία, θά πρέπει κυρίως νά σταυρώσουμε ὅ,τι εἶναι γιά ἐμᾶς ἡδονή καί ἀπόλαυση! Ὅ,τι δηλαδή ἱκανοποιεῖ τόν ἐγωκεντρισμό μας. Τότε θά νηστέψουμε πραγματικά! Τότε θά συσταυρωθοῦμε μέ τό Χριστό. Θά πονέσουμε, ἀλλά ὁ πόνος αὐτός, θά εἶναι αἰτία χαρᾶς καί συνανάσταση μαζί Του. Εἴθε!!!