ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ. ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/fgrvjyrl3bqy  

«Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»

«Μιά πεθερά ζήλευε πολύ τή νύφη της. Δέν ἤθελε νά βλέπει κανένα καλό πάνω της. Μιά μέρα ἡ νύφη ἀγόρασε ἕνα ὡραῖο ἐμπριμέ ὕφασμα γιά φόρεμα. Τό εἶδε ἡ πεθερά, τό ζήλεψε. Ἡ νύφη κλείδωσε τό ὕφασμα σ’ἕνα σεντούκι, στό κάτω μέρος, κάτω ἀπ’ὅλα τά ροῦχα, μέχρι νά ἔλθει νά τῆς τό ράψει ἡ μοδίστρα. Ἤλθε ἡ μέρα τῆς μοδίστρας. Πάει ἡ νύφη νά βγάλει τό ὕφασμα, τί νά ἰδεῖ! Ὅλο τό ὕφασμα ἦταν κοντά κοντά ψαλιδισμένο, ἄχρηστο. Κι ὅμως, ἦταν κλειδωμένο στό σεντούκι!».  

          Τό θαυμαστό γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ πού μᾶς περιγράφει ἀγαπητοί μου ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, συνέβει ἀκριβώς μετά τή θεραπεία τῶν δαιμονισμένων Γεργεσηνῶν, τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Διωγμένος (sic) ἀπό τούς κατοίκους τῆς πόλης ἐκείνης ὁ Ἰησοῦς, ἦλθε μέ τό πλοίο στήν «ἱδίαν πόλιν», τήν Καπερναούμ. Ἐκεῖ τοῦ ἔφεραν τόν παραλυτικό ἐπάνω στό κρεβάτι τοῦ πόνου καί ὁ Ἰησοῦς θαυμάζοντας τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού τόν σήκωναν, τόν θεράπευσε συγχωρώντας του τίς ἁμαρτίες. Τόν πρόσταξε μάλιστα νά σηκωθεῖ, νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά πάει στό σπίτι του· «Ἐγερθείς ἄρόν σου τήν κλίνην καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκόν σου».

          Κατά τό χρόνο τόν ὁποίο ὁ Ἰησοῦς θεράπευε μέ τόν τρόπο πού προαναφέραμε τόν παραλυτικό, οἱ γραμματείς  σκεφτόντουσαν «εἶπον ἐν ἐαυτοίς», αὐτός βλασφημεῖ «Οὗτος βλασφημεῖ». Ὁ Ἰησοῦς εἶδε τίς σκέψεις τους «καί εἰδώς ὁ Ἰησοῦς τάς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν», γιατί σκέφτεστε πονηρά μέσα στίς καρδιές σας «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀπορήσει, τουλάχιστον, γιά δύο λόγους. Ὁ ἕνας εἶναι τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶδε τίς σκέψεις τους. Ὁ δεύτερος τό ὅτι μίλησε γιά σκέψεις πού γεννιοῦνται μέσα στίς καρδιές τους.

          Γιά τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν καί ἔχουν μιά ὅσο γίνεται ἐνεργή συμμετοχή στά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πρώτος λόγος δέν θά εἶναι αἰτία ἀπορίας. Γιατί ξέρουν, γνωρίζουν, πώς ὁ Ἰησοῦς διά τῆς θεϊκῆς Του ὑποστάσεως, μποροῦσε καί ἔβλεπε τά κρυφά τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, γι αὐτό τόν ὀνομάζουμε καί Καρδιογνώστη. Ἀκόμη περισσότερο, ὁ Ἴδιος μᾶς εἶπε στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία πώς δέν πρέπει νά ἀγχωνόμαστε γιά τό πῶς θά τά καταφέρουμε, γιατί ὁ Πατέρας γνωρίζει τίς ἀνάγκες μας πρίν κἄν Τοῦ τίς ζητήσουμε καί δέν θά ἀδιαφορήσει γιά ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο στή ζωή μας! «Οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὥν χρείαν ἔχετε πρό τοῦ ὑμᾶς αἰτήσαι αὐτόν».   

          Ὁ δεύτερος ὅμως λόγος, ἴσως καί γι αὐτούς ἀκόμη τούς ἐνεργούς ὡς πρός τήν πίστη νά εἶναι αἰτία ἀπορίας. Τό ὅτι ὁ Παντογνώστης καί Καρδιογνώστης Κύριος μίλησε γιά σκέψεις πού γενιοῦνται μέσα στίς καρδιές τῶν ἐπικριτῶν Του. Τί εἶναι αὐτό τώρα; Πῶς μπορεῖ νά γίνεται; Καί ἄραγε εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ μόνο ἐκείνους ἤ ἰσχύει καί γιά κάθε ἄνθρωπο; Πραγματικά μᾶς μπερδεύει αὐτή ἡ φράση τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς ἀνατρέπει τό ἀξίωμα πού ὅλοι γνωρίζουμε καί τό ὁποίο ὁρίζει ὅτι ἡ σκέψη εἶναι δουλειά τοῦ μυαλοῦ καί τά αἰσθήματα εἶναι δουλειά τῆς καρδιᾶς. Ὅλοι κάποτε μπορεῖ νά ποῦμε «βάλε λίγο τό μυαλό σου νά σκεφτεῖ!» καί «ἡ καρδιά μου κρύωσε γι αὐτόν τόν ἄνθρωπο!». Τώρα τί μᾶς λέει ὁ Χριστός, ὅτι τό μυαλό μπορεῖ νά αἰσθάνεται καί ἡ καρδιά νά σκέπεται;

          Κι ὅμως, γιά νά τό λέει ὁ Παντογνώστης Κύριος ἔτσι εἶναι! Μάλιστα μποροῦμε νά ποῦμε πώς τά δύο ὄργανα, παρόλῳ πού ὑπάρχουν σέ διαφορετική θέση στό σῶμα μας, στήν πραγματικότητα μποροῦν καί ἀνταμώνουν ἀλλά καί συνεργάζονται, ἀλληλοεπιρεάζονται. Αὐτό τό καταλαβαίνουμε καλύτερα ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμή νά κάνουμε μία σημαντική ἐπιλογή, ἀλλά γιά κάποιο περίεργο λόγο δέν μποροῦμε ν’ ἀποφασίσουμε καί μάλιστα ὅπως λέμε τυρανιώμαστε κατά τή διαδικασία αὐτή. Τό μυαλό ρεαλιστικά προβάλει τούς λόγους γιά τούς ὁποίους μποροῦμε νά ἀπορίψουμε π.χ. κάτι, νά τό τελειώσουμε. Ἡ καρδιά ὅμως ἀντιδρᾶ καί προβάλει τούς δικούς της λόγους γιά τούς ὁποίους δέν ἔχουμε τή δύναμη νά τελειώσουμε αὐτό πού ἀντικειμενικά μᾶς προβληματίζει.

          Βέβαια, θά πρέπει νά ποῦμε πώς ἡ διεργασία καί ἡ λειτουργία αὐτή, δέν ἀφορᾶ τά γνωστά σωματικά-παθολογικά ὄργανα τοῦ σώματός μας, ἀλλά τήν πνευματική ὑπόστασή μας. Τήν ψυχή μας! Ἡ ὁποία εἶναι ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος μέσα μας καί λειτουργεῖ ταυτόχρονα μέ τόν αἰσθητό, τόν ἐξωτερικό πού φαίνεται ἄνθρωπο. Ἡ ψυχή μας, τό πνεῦμα μας ἔχει τρείς λειτουργίες, τό λογιστικό, τό ἐπιθυμητικό καί τό θυμωϊδές. Ἐκεί εἶναι ὁ τόπος ὅπου τό μυαλό συνυπάρχει μέ τήν καρδιά καί τό προϊόν τῆς «συνεργασίας» αὐτῆς εἶναι «οἱ λογισμοί τῆς καρδίας».

          Στήν πραγματικότητα εἶναι μία φανέρωση τοῦ «ἔσω ἀνθρώπου» ὅπως ὀνομάζεται θεολογικά, τοῦ κόσμου πού κρύβουμε μέσα μας πολλές φορές ἐπιμελῶς, ἀλλά κάποια στιγμή ἐκφράζουμε καί κάποιος πού ξέρει μπορεῖ νά καταλάβει! Ἰδιαίτερα ἐάν ἔχει χάρη Θεοῦ καί μπορεῖ νά διαβάζει τίς καρδιές ὅπως λέμε, ὅπως ἔκανε ὁ Ἰησοῦς στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἕνας τέτοιος ἦταν ὁ νεοφανής ἅγιος τῆς πίστεώς μας, ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ καυσοκαλυβήτης. Ὁ ὁποίος στίς διδασκαλίες πού μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη, μιλᾶ γιά τούς λογισμούς τῆς καρδίας πού προαναφέραμε.

Ἡ ἱστορία μέ τήν ὁποία ἀρχίσαμε νά καταγράφουμε τίς σκέψεις μας γιά τή σημερινή Κυριακή, εἶναι παρμένη ἀπό τό βιβλίο πού ὑπάρχει ὁ βίος καί οἱ διδασκαλίες του. Ὁ ἅγιος δίνει ἱδιαίτερη βαρύτητα σέ αὐτή τή μυστήρια διεργασία πού ἐνεργεῖται μέσα μας, στά βάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματός μας καί μᾶς ἐπισημαίνει πώς εἶναι μία δύναμη μέ τήν ὁποία μποροῦμε ἤ νά ὡφελήσουμε ἤ νά προξενήσουμε κακό στή ζωή, στό συνάνθρωπό μας.  

«...Δέν πρέπει ποτέ νά σκεπτόμαστε γιά τόν ἄλλο ὅτι θά τοῦ δώσει ὁ Θεός κάποιο κακό ἤ θά τόν τιμωρήσει γιά τό ἁμάρτημά του. Αὐτός ὁ λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς ἐμεῖς νά τό ἀντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές ἀγανακτοῦμε καί λέμε στόν ἄλλο: «Δέν φοβᾶσαι τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, δέν φοβᾶσαι μή σέ τιμωρήσει;» Ἄλλη φορά πάλι λέμε: «Ὁ Θεός, δέν μπορεῖ, θά σέ τιμωρήσει γι αὐτό πού ἔκανες» ἤ «Θεέ μου, μήν κάνεις κακό σ’αὐτόν τόν ἄνθρωπο γι αὐτό πού μοῦ ἔκανε» ἤ «Νά μήν πάθει αὐτό τό πράγμα ὁ τάδε». 

Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις, ἔχομε βαθιά μέσα μας τήν ἐπιθυμία νά τιμωρηθεῖ ὁ ἄλλος. Ἀντί, ὅμως, νά ὁμολογήσομε τό θυμό μας γιά τό σφάλμα του, παρουσιάζομε μέ ἄλλον τρόπο τήν ἀγανάκτησή μας καί, δῆθεν, παρακαλοῦμε τόν Θεό γι αὐτόν. Ἔτσι, ὅμως, στήν πραγματικότητα καταριόμαστε τόν ἀδελφό.

...Ὅταν κακομελετᾶμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει ἀπό μέσα μας καί μεταδίδεται στόν ἄλλο, ὅπως μεταφέρεται ἡ φωνή μέ τά ἠχητικά κύματα, καί ὄντως ὁ ἄλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σάν βασκανία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει γιά τούς ἄλλους κακούς λογισμούς. Αὐτό γίνεται ἀπ’τή δική μας ἀγανάκτηση. Ἐμεῖς μεταδίδομε μυστικῷ τῷ τρόπῳ τήν κακία μας...Δέν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά ἡ δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στήν ψυχή τοῦ ἄλλου μυστηριωδῶς καί κάνει κακό...

...Ἡ βασκανία εἶναι πολύ ἄσχημο πράγμα.Εἶναι ἡ κακή ἐπίδραση πού γίνεται, ὅταν κανείς ζηλέψει κι ὀρεχθεῖ κάτι ἤ κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή... Αὐτός πού βασκαίνει δέν τό βάζει κἄν στό νοῦ του ὅτι κάνει κακό...

...Ὅταν, ὅμως, ὁ ἄλλος εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί ἐξομολογεῖται καί μεταλαμβάνει καί ἔχει πάνω του τό Σταυρό, δέν τόν πιάνει τίποτα. Ὅλοι οἱ δαίμονες νά πέσουν πάνω του, δέν θά καταφέρουν τίποτα.»

Ἀγαπητοί μου. Ἡ ὕπαρξή μας εἶναι ἕνα μυστήριο, μία ἐνότητα περιπεπλεγμένη μεταξύ ψυχῆς καί σώματος, ἀπό τή στιγμή ἀκόμη τῆς συλήψεώς μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μία τέλεια μηχανή ὅπως λέμε. Ἐκτός ἀπό αὐτό πού φαίνεται καί καταλαβαίνουμε καί ἐμεῖς οἱ ἵδιοι, ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ὁλόκληρος κόσμος μέσα μας, ὁ ὁποίος στήν πραγματικότητα κατευθύνει καί ἐπιρεάζει τίς ζωές μας, πρός τό καλό ἤ πρός τό κακό. Μπορεῖ νά μᾶς κάνει ὡφέλιμους ἤ βλαπτικούς. Ἄς παρακαλοῦμε τόν Καρδιογνώστη Κύριο, νά μᾶς εὐλογεῖ καί νά μᾶς δίνει τή δύναμη νά ἐλέγχουμε τόν ἔσω μας ἄνθρωπο. Καί μέ τήν σωστά ἐνεργή πίστη μας, νά παράγουμε καλούς καί ἀγαθούς  λογισμούς καρδίας γιά τό δικό μας καλό. Τό ὁποίο θά μεταδίδεται στούς γύρω μας, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὅπως τά ἠχητικά κύματα καί θά κάνει τίς ζωές μας χαρά Χριστοῦ!

           

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ. Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/mrqjvgdemhrb 

 

     «...οἱ δαίμονες παρεκάλουν αὐτόν λέγοντες...ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην των χοίρων».

 

Μία πολύ δύσκολη κατάσταση πού μπορεῖ νά συμβεῖ στή ζωή μας ἀγαπητοί μου, μᾶς προβάλει ἡ σημερινή περικοπή τῆς Ε΄Κυριακῆς ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό Εὐαγγέλιο. Δύο δυστυχισμένοι ἄνθρωποι πού ἦταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ, συναντήθηκαν με Τόν περιδιαβαίνοντα ἀπό τήν περιοχή τους Ἰησοῦ.  Αὐτοί λόγῳ τῆς καταστάσεώς τους ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρομος τῶν κατοίκων τοῦ τόπου ἐκείνου. Μέ τό πού εἶδαν τόν Ἰησοῦ ἀμέσως φώναξαν: «Τί θέλεις ἀπο ἐμᾶς Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες νά μᾶς τιμωρήσεις πρόωρα;» καί Τόν παρακάλεσαν νά ἐπιτρέψει νά μποῦν στούς χοίρους πού ὡς ἀγέλη βρισκόταν ἐκεῖ κοντά.

          Ὁ Ἰησοῦς τό ἐπέτρεψε καί μέ τό πού μπῆκαν στά δύστυχα ζωντανά, αὐτά ὅλα μαζί ὄρμησαν σέ ἕνα γκρεμό πού ἦταν κοντά καί πνίγηκαν στήν ἀπό κάτω αὐτοῦ εὐρισκόμενη λίμνη. Οἱ βοσκοί τρομαγμένοι ἀπό τό γεγονος πῆγαν στήν πόλη καί ἐνημέρωσαν τούς κατοίκους. Σύσσωμοι αὐτοί πῆγαν ἐκεί ὅπου ἔγινε το τραγικό συμβάν καί παρακάλεσαν τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους. (!!!!) Αὐτός ὅπως πάντα, σεβόμενος τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, μπῆκε στό πλοίο μέ τούς μαθητές Του καί ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ.

          Ὁπωσδήποτε ἡ περίπτωση κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ εἶναι μία πολύ φοβερή καί τρομερή κατάσταση καί ὅλοι μας στό ἄκουσμά της ταρασσόμαστε καί παρακαλοῦμε τόν παντοδύναμο Θεό μας νά μήν ἐπιτρεψει νά μᾶς συμβεῖ. Δέν εἶναι τυχαίο ὅτι στό Πατερ  Ἡμῶν, τήν προσευχή πού μᾶς δίδαξε ὁ Ἵδιος ὁ Θεός, παρακαλοῦμε νά μήν ἐπιτρέψει νά μποῦμε σέ πειρασμό: «καί μή εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ».

          Εἶναι πολύ σημαντικό τό μήνυμα αὐτῆς τῆς φράσεως-παρακλήσεως καί ἄς τό δοῦμε λίγο. Ἀρχικά μιλάει γιά τόν πειρασμό. Ὅλοι ξέρουμε τί εἶναι αὐτό. Εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποιο μᾶς πλησιάζει-πειράζει ὁ πονηρός. Ἡ δουλειά τοῦ πονηροῦ εἶναι νά μᾶς πειράζει, δηλαδή νά μᾶς βάζει σέ δοκιμασία, νά δοκιμάζει τήν στερεότητα τοῦ χαρακτῆρα μας. Οὐσιαστικά νά δοκιμάζει τήν πίστη μας, πού ἐδῶ ἔχει την ἔννοια τῆς σταθερότητας. Βέβαια τά δολώματα μέ τά ὁποια μᾶς πλησιάζει εἶναι πάντα προκλητικά, τά ὁποία αὐτός τά κάνει νά φαίνονται προκλητικότερα. Ἔτσι κάποτε ἔπεισε καί τήν προμήτορά μας Εὔα νά φαει ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό...

          Ἔτσι δουλεύει ὅμως αὐτός καί ὁμολογουμένως τήν κάνει πολύ καλά τή δουλειά αὐτή. Τώρα τό μή εἰσενέγγης, πού ἐδῶ ἔχει τήν ἔννοια τοῦ μή ἐπιτρέψεις, τί μᾶς λέει; Μᾶς λέει πώς  ὁ Μόνος πού μπορεῖ νά σταθεῖ ἀπέναντι στόν πονηρό καί νά τόν νικήσει εἶναι ὁ Θεός. Αὐτό φαίνεται ἄλλωστε πολύ καθαρά στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἄρα λοιπόν, τή στιγμή πού ὁ πειρασμός μᾶς νικᾶ καί τόν ἀποδεχόμαστε, σημαίνει ὅτι εἴμαστε χωρίς τήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ὄχι γιατί ὁ Θεός μᾶς ἀποστρέφεται, ἀλλά γιατί ἐμεῖς δελεασμένοι ἀπό τήν προκλητικότητα τοῦ πειρασμοῦ, ἀποστρεφόμαστε τό Θεό καί παραδινόμαστε στόν πειρασμό. Ἔτσι δίνουμε τό δικαίωμα στόν πονηρό πρός στιγμήν, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἁμαρτία.

          Ἀπό αὐτό καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ πονηρός δέν εἶναι εὔκολο να μᾶς κατακτήσει. Δέν εἶναι τόσο ἀπλό γι αὐτόν. Τό ξέρει, γι αὐτό ἔχει πολύ ὑπομονή καί δέν τά παρατάει εὔκολα. Ὡστόσο, προηγουμένως εἴπαμε πώς παραδινόμαστε. Αὐτό δείχνει τό θείο δώρο πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος,  τήν ἐλευθερία, ἀπό τό ὁποίο φαίνεται ἡ θεϊκή καταγωγή του. Τήν ἐλευθερία τήν ὁποία ἀναγνωρίζει καί μετρᾶ πολύ σοβαρά καί ὁ πονηρός. Ξέρει ὅτι αὐτό εἶναι το μεγάλο ὄπλο τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποίο φοβᾶται καί τρέμει. Ξέρει ὅτι ἐάν δέ τοῦ συγκατατεθεῖ ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά τοῦ κάνει κακό. Καταλαβαίνουμε νομίζω, πώς ὁ πονηρός ἀποκτᾶ δύναμη ἐπάνω μας, ὅταν ἐμεῖς ὄχι μόνο μία φορα, ἀλλά ξανά καί ξανά ὑποκείπτουμε στόν πειρασμό του.

          Ὄταν τελικά ὁ πειρασμός γίνεται γιά ἐμᾶς συνήθεια καί τρόπος ζωῆς. Ὄταν ἐθιζόμαστε σέ συγκεκριμένη ἁμαρτητική διάθεση καί γινόμαστε δοῦλοι της. Ἀλλά καί πάλι ἡ κατάσταση αὐτή δεν εἶναι ὁ δαιμονισμός πού περιγράφεται στήν Εὐαγγελική περικοπή. Εἶναι μία ἐξασθενημένη ἔκφρασή της, μία ἤπια κατάσταση κατά τήν ὁποία ὁ πονηρός δέν μᾶς ἔχει καταλάβει πλήρως. Περιμένει. Περιμένει πότε ἐμεῖς θά κάνουμε τό μοιραίο καί κρίσιμο βῆμα. Ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ στιγμή πού θά ἔχουμε πλέον τέτοια ἐξάρτηση ἀπό τήν ὅποια ἁμαρτητική διάθεση, γιά τήν ὁποία τελικά θά δώσουμε τήν καρδιά μας στόν πονηρό. Ὅταν πιά χωρίς καμιά ἀναστολή, θά παραδώσουμε ἐαυτόν στόν πονηρό, θά στραφοῦμε ὑπαρξιακά πρός αὐτόν καί θά λατρέψουμε τήν ἁμαρτία, δηλαδή τόν πονηρό σάν Θεό μας.

          Ὄταν πιά ἡ θέλησή μας ἔχει παραδωθεῖ στήν ἁμαρτητική ἱκανοποίηση καί ἔχει ἀποστραφεῖ τελείως τό Θεό καί τό θέλημά Του. Τότε εἴμαστε σέ κατάσταση δαιμονισμοῦ καί γινόμαστε κακό καί για τόν ἐαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους. Τότε πλέον δέν ὁρίζουμε τόν ἐαυτό μας καί ὁ πονηρός μᾶς κατευθύνει ὅπως ἐκείνος θέλει. Εἴμαστε ἕνα ὄργανο, ἕνα ἐργαλείο του, κυριαρχεῖ ἀπόλυτα ἐπάνω μας καί μάλιστα ὅταν θέλει μιλάει μέσα ἀπό εμᾶς. Ἀφοῦ πιά τοῦ ἔχουμε παραχωρήσει τήν ἐλευθερία μας, μπορεῖ ὅποτε θέλει νά μᾶς καταργεῖ καί νά χρησιμοποιεῖ τή φωνή μας γιά νά  πεῖ αὐτό πού θέλει αὐτός. Ὄπως εἴδαμε καί στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, κατά τή στιγμή πού ὁ πονηρός ἀναγνωρίζει τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καί σάν νά εἶναι αὐτός οἱ δύο δυστυχισμένοι, μιλᾶ πρός τόν Ἰησοῦ σέ πρώτο πρόσωπο.

          Τότε, ὁ μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσει, νά μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπό τήν κατάσταση αὐτή, εἶναι ὁ Θεός. Αὐτο λέει καί ἡ κατάληξη τῆς φράσεως πού προαναφέραμε: «ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ». Βέβαια κυριολεκτικά, αὐτό σημαίνει πώς παρακαλοῦμε τό Θεό νά διώξει ἀπό ἐμᾶς ἐκ τῶν προτέρων τόν πονηρό. Νά μήν μᾶς πλησιάσει κἄν. Νά μήν προλάβει νά μᾶς βάλει σέ πειρασμό. Δείχνει καθαρά ὄμως πώς εἶναι καί ὁ Μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς ἀπαλλάξει.

Ἄν προσέξουμε λίγο περισσότερο τήν κατάληξη αὐτή τι καταλαβαίνουμε; Ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μᾶς λέει πώς εἴμαστε ἀδύναμοι ἀπέναντι στόν πονηρό. Μᾶς ἐπισημαίνει τήν ἀδυναμία μας καί αὐτό εἶναι ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του! Εἶναι συγκλονιστικό! Εἶναι ἀπερίγραπτο! Εἶναι θεϊκό! Ἐδῶ, ὁ Θεός ὁμολογεῖ τήν ἀτέλειωτη ἀγάπη Του γιά ἐμᾶς. Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: «Ξέρω ὅτι εἶστε ἀδύναμοι. Ξέρω πώς δέ θά δυσκολευτῆτε πολύ γιά νά προδώσετε αὐτή τήν ἀγάπη Μου. Ἀλλά Ἐγώ σᾶς ἀγαπῶ καί σᾶς ἐπισημαίνω τον κίνδυνο. Σᾶς ἀγαπῶ καί ὅταν κομμάτια καί διαλειμένοι θά θελήσετε νά γυρίσετε σέ Ἐμένα, θά σᾶς δεχθῶ καί θά γιατρέψω κάθε πληγή καί τραῦμα πού σᾶς ἔκανε ὁ πονηρός καί ἡ ἁμαρτια».

Ἐδῶ ὅμως ὄπως προαναφέραμε εἶναι και τό μεγάλο πρόβλημα. Ἡ θέληση, δηλαδή ἡ ἐλευθερία πού ἔχει παραδωθεῖ στόν πονηρό. Δέν τήν ἐπιστρέφει εὔκολα. Δέν παραδίνεται ἀπό τά δικαιώματα πού ἔχει ἐπάνω μας καί βέβαια, ἐάν καταλάβει πώς θέλουμε νά ἐλευθερωθοῦμε, θά προσπαθήσει μέ κάθε τρόπο νά μᾶς σκοτώσει. Γιατί αὐτό στήν πραγματικότητα θέλει, ὄπως φαίνεται καί στήν περικοπή ἀπό αὐτό πού ἔπαθαν οἱ δύστυχοι χοίροι. Γιά νά μᾶς «ρίξει» μᾶς λέει χίλια ψέματα καί κολακείες. Ἔτσι δέν θά δεχθεῖ νά φύγει χαμένος ἀπό τήν κυριαρχία πού εἶχε ἐπάνω μας. Δέν θά ἀποδεχθεῖ ὅτι ἕνας «πελάτης» του, φεύγει ἀπό τό «κατάστημα» του. Ποιό εἶναι τό καταστημά του; Ἡ κόλαση! Γιατί αὐτήν στήν πραγματικότητα προσέφερε τόσο καιρό στό θῦμα του, στήν ἀπατηλή ἔκφρασή της.

Ἀγαπητοί μου. Ὁ σπουδαίος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι ἔχει πεῖ πώς στήν καρδιά, δηλαδή τή θέληση καί τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, κονταροκτυπιοῦνται ὁ Θεός καί ὁ διάβολος. Νικητής εἶναι αὐτός πού τελικά θά δώσει τή καρδιά του ὁ ἄνθρωπος. Ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας καί ἄς ἐπαγρυπνεῖ ἡ καρδιά μας. Ἄς μάθουμε νά διακρίνουμε τήν ἁμαρτία καί νά τήν ἀποφεύγουμε μέ κάθε τρόπο. Πολύ θά βοηθήσει σ’αὐτό, μιά σωστή καί ὑγιής σχέση μέ ἕνα πνευματικό. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός μᾶς λέει πώς εἴμαστε ἀδυναμοι ἀπέναντι στόν πονηρό καί τίς μεθοδείες του. Ἄς ὀργανωθοῦμε λοιπόν κατάλληλα καί μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἄς ἀντισταθοῦμε στούς πειρασμούς. Εἶθε ὁ Χριστός νά εὐλογησει τόν ἀγωνα μας.

           

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. Η ΣΥΝΥΠΕΥΘΗΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/zmr7fa8uy9wy

 

    Tή σημερινή Κυριακή ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί ἐορτάζει τούς 650 ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες, πού συγκρότησαν τήν τέταρτη Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Χαλκηδόνα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ὁποία διενεργήθηκε μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ αὐτοκράτορα Μαρκιανοῦ καί τῆς εὐσεβοῦς συζύγου του Πουλχερίας τό 451 μ.Χ. Ἡ αἰτία πού ὁδήγησε στήν ἀπόφαση αὐτή τόν Μαρκιανό ἦταν ἡ αἴρεση τοῦ μονοφυσιτισμοῦ πού εἶχε δημιουργηθεῖ ἀπό ἕναν ἀρχιμανδρίτη τῆς Ἐκκλησίας τόν Εὐτυχή. Ἔχουμε σημειώσει καί ἄλλη φορά πώς οἱ αἰρέσεις δημιουργήθηκαν ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν μέσα στήν πίστη καί ἀσχολιόντουσαν μ’αὐτήν καί ὄχι ἀπό ἀθέους-ἀπίστους.

          Τί δίδασκε λοιπόν ὁ Εὐτυχής; Δίδασκε πώς ὁ Χριστός ὡς ἱστορικό πρόσωπο στή γῆ, ἦταν μόνο Θεός καί ὄχι καί ἄνθρωπος. Αὐτό τό αἰτιολογοῦσε μέ τό σκεπτικό πώς κάθε φορά πού κάτι δυνατό ἐνώνεται μέ ἕνα ἀδύναμο, τό δυνατό ἀποροφᾶ καί ἐξαφανίζει τό ἀδύναμο. Ἄρα κατ’αὐτόν καί στήν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ Θεία φύση ἀπορόφησε καί ἐξαφάνησε τήν ἀνθρώπινη. Δέν ἦταν δυνατόν νά σταθεῖ ἀκέραια δίπλα στήν Θεία καί ἡ ἀνθρώπινη ὅπως καταλάβαινε καί δίδασκε ὁ Εὐτυχής. Ἄν ρίξουμε μία σταγόνα ξύδι στή θάλασσα, ἡ σταγόνα χάνεται καί γίνεται θάλασσα. Θάλασσα ὁ Θεός, σταγόνα ὁ ἄνθρωπος, ἄρα στό Χριστό ὁ ἄνθρωπος χάθηκε μέσα Του.

          Στήν διδασκαλία του αὐτή παρέσειρε πολλούς, κληρικούς καί λαϊκούς καί ἔγινε μία σημαντική δύναμη μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τή ζωή τῆς ὁποίας ἀναστάτωσε γιά τά καλά. Ἔτσι ἡ μόνη λύση ἦταν μία Οἰκουμενική σύνοδος, ἡ ὁποία καί ἔγινε ὅπως προαναφέραμε. Στήν ὁποία ἀντιπαρετέθησαν καί συζητήθηκαν ἐκτενῶς οἱ δύο διδασκαλίες, δηλαδή αὐτή τῶν Πατέρων πού ἔλεγαν πώς οἱ δύο φύσεις συνηπῆρξαν ταυτόχρονα στό Χριστό καί τῶν ὁπαδῶν τοῦ Εὐτυχοῦς πού ἔλεγαν πώς ἡ Θεία ἀπορόφησε τῆς ἀνθρώπινη. Γιά νά φανεῖ πιά εἶναι ἡ σωστή ἀποφάσισαν ὀμόφωνα νά γράψουν τίς διδασκαλίες τους ὁ καθένας σέ ἕνα τόμο καί νά τούς βάλουν στό στῆθος τῆς ἁγίας Εὐφημίας.

          Ἄνοιξαν λοιπόν τήν λειψανοθήκη τῆς ἁγίας καί τοποθέτησαν στό στῆθος τῆς Ἁγίας τούς δύο τόμους. Μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες  ἄνοιξαν πάλι τή λειψανοθήκη καί ὤ τοῦ θαύματος! Ὁ τόμος τῶν Πατέρων παρέμενε στό στῆθος τῆς Ἁγίας ἐνῶ τῶν αἰρετικῶν ἦταν στά πόδια της, σημάδι τῆς λανθασμένης πίστης καί κακοδοξίας τους. Ἔτσι, μ’ ἕνα τέτοιο  θαυματουργό τρόπο, διά τῆς συμμετοχῆς καί μίας Ἁγίας Του, ὁ Θεός φανέρωσε τή σωστή διδασκαλία καί καταδίκασε τήν αἰρετική. Μέ τό θαῦμα αὐτό ἡ θεία χάρις ἔδειξε πώς κρατᾶ ψηλά στό στῆθος, στήν ἀγκαλιά  τή σωστή πίστη, ἐνῶ τήν λανθασμένη τήν ἔριξε κάτω στά πόδια καί τήν πάτησε. Γι αὐτό καί αὐτή ἡ τέταρτη Οἰκουμενική σύνοδος τῶν Πατέρων ἐορτάζεται μαζί μέ τήν ἁγία, ἀφοῦ αὐτή εἶναι συνδεδεμένη μέ τίς ἐργασίες της.

Ὅμως καί τό τροπάριο-ἀπολυτίκιο μέ τό ὁποίο ὑμνεῖται ἀρχίζει μέ τή φράση «Λίαν εὔφρανας τούς ὀρθοδόξους καί κατήσχυνας τούς κακοδόξους...». Νά σημειώσουμε δέ πώς ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας τιμᾶται στίς 16 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα πού τελείωσε μαρτυρικά τή ζωή της. Μεταφέρεται ὅμως καί στίς 11 Ἰουλίου γιατί κατά πᾶσα πιθανότητα εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔγινε τό θαυμαστό γεγονός, ὅταν διενεργεῖτο ἡ τέταρτη Οἰκουμενική σύνοδος. Ἐπειδή ἐπίσης εἶναι σπουδαίο καί σημαντικό τό γεγονός τῆς συνόδου τῶν Πατέρων, γιά νά ἐορταστεῖ ὅπως τοῦ ἀρμόζει  καθιερώθηκε τήν Κυριακή μετά τήν ἐνδεκάτη Ἰουλίου.

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας εἶναι ἀπό τό κατά Ματθαίον  ἱερό Εὐαγγέλιο καί κομμάτι τῆς ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίας τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔχει δέ ἐπιλεχθεῖ γιατί μέσα ἀπό αὐτήν τιμοῦνται καί οἱ 650 Πατέρες καί ἡ ἁγία Εὐφημία ὡς ὑποδείγματα σωστῆς, ἀληθινῆς πίστεως, πού ἔγιναν φωτεινά παραδείγματα γιά ὅλους ἐμᾶς. Πού ὅλους μᾶς θέλει ἔτσι ὁ Χριστός. Γι αὐτό καί ἡ περικοπή ἀρχίζει μέ τό·

«Ἐσεῖς εἶστε τό φῶς γιά τόν κόσμο· μιά πόλη χτισμένη ψηλά στό βουνό δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ». Ὁ χριστιανός εἶναι..., μπορεῖ νά εἶναι φῶς γιά τόν κόσμο. Γιατί; Γιατί εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μέλος τοῦ Φωτός καί δι Αὐτοῦ μπορεῖ, πρέπει νά εἶναι κι αὐτός φῶς στόν κόσμο. Εἶναι δέ τόσο σημαντική ἡ παρουσία του στή γῆ, πού εἶναι ὅπως μία πόλη χτισμένη ἐπάνω σέ βουνό καί τήν βλέπουν ὅλοι. Δηλαδή ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ ἔχει πολύ μεγάλη βαρύτητα καί ἐπιρεάζει ἄμμεσα τόν κόσμο καί τή ζωή του. Ὅταν ὁ πιστός εἶναι φῶς εἶναι ὑγεία γιά τόν κόσμο.

«Οἱ ἄνθρωποι ὅταν ἀνάψουν τό λυχνάρι, δέν τό βάζουν κάτω ἀπό τό δοχείο μέ τό ὁποίο μετροῦν τό σιτάρι, ἀλλά τό τοποθετοῦν στό λυχνοστάτη, γιά νά φωτίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἔτσι νά λάμψει καί τό δικό σας φῶς μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά δοῦν τά καλά σας ἔργα καί νά δοξολογήσουν τόν οὐράνιο πατέρα σας». Συνεχίζοντας στό ἴδιο πνεῦμα ὁ Χριστός μᾶς λέει πώς ὁ χριστιανός εἶναι ἕνα λυχνάρι, τοῦ ὁποίου δουλειά εἶναι νά φωτίζει ὅλο τό σπίτι καί αὐτούς πού εἶναι μέσα. Ἡ θέση του εἶναι ψηλά στόν τοῖχο καί ὄχι χαμηλά καί κάτω ἀπό κάποιο ἀντικείμενο ὅπως ὁ μόδιος, τό ἐργαλείο μέ τό ὁποίο μετροῦσαν τότε τό σιτάρι.

Αὐτό μᾶς δείχνει τήν εὐθύνη πού στήν πραγματικότητα ἔχουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί γιά τόν κόσμο. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ρυθμιστές καί ἡ αἰτία τῆς σωστῆς προόδου καί ἐξελίξεώς του. Ἐμεῖς θά παρασύρουμε τόν κόσμο ἤ στό χαμό ἤ στή σωτηρία. Ἀπό τά ἔργα μας. Τά ὁποία διά τοῦ ὀνόματος χριστιανός πού φέρουμε, δέν εἶναι  ἀποδεικτικά μόνο τῆς ποιότητας τοῦ χαρακτῆρα μας, ἀλλά ἔχουν ἀναγωγή καί στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀλληλοκατηγορούμαστε καί ἀσυνείδητα κατεδαφίζουμε τελικά τό βουνό στό ὁποίο μᾶς ἔχει βάλει ὁ Χριστός. Εἶναι πολύ μεγάλο τό θέμα αὐτό καί δέν μπορεῖ νά ἀναλυθεῖ σέ λίγες γραμμές. Ἄν κάποτε ὅμως ἀντιληφθοῦμε πραγματικά τό νόημα καί τή βαρύτητα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, ἴσως καταλάβουμε καί τό πῶς καταντήσαμε ἔτσι στήν ἐποχή μας...

«Μή νομίσετε πώς ἦρθα γιά νά καταργήσω τό νόμο ἤ τούς προφῆτες. Δέν ἦρθα γιά νά καταργήσω, ἀλλά γιά νά τά συμπληρώσω. Σᾶς βεβαιώνω πώς ὅσο ὑπάρχει ὁ κόσμος, ἔως τή συντέλειά του, δέ θά πάψει νά ἱσχύει οὔτε ἕνα γιώτα ἤ μία ὀξεία ἀπό νόμο. Ὅποιος λοιπόν καταργήσει ἀκόμα καί μία τίς πιό μικρές ἐντολές αὐτοῦ τοῦ νόμου καί διδάξει ἔτσι τούς ἄλλους, θά θεωρηθεῖ ἐλάχιστος στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ὅποιος τίς τηρήσει ὅλες καί διδάξει ἔτσι τούς ἄλλους, αὐτός θά θεωρηθεῖ μεγάλος στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Ὁ Χριστός συνεχίζοντας μᾶς τονίζει τήν ἀξία πού ἔχει ὁ νόμος καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί πώς κανείς καί γιά κανένα λόγο δέν πρέπει νά τά ἀλλοιώσει, νά τά διαστρεβλώσει. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Νομοδότης ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ τηρεῖ μέχρι λεπτομέρειας τό νόμο Του. Αὐτά ἔχουν ἀνεκτίμητη ἀξία καί θά ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου, ὅπου θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία καί θά ἀρχίσει ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος λοιπόν τά παραχαράξει καί παρασύρει καί ἄλλους (αἰρετικοί), θά εἶναι ἕνα τίποτα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θά ζεῖ τήν ἀπόρριψη καί δέ θά βλέπει Θεοῦ πρόσωπο. Θά ζεῖ κόλαση.

Ὅποιος ὅμως προσπαθήσει νά τά τηρήσει ὅσο μπορεῖ καλύτερα, ἀλλά καί νά τά διδάξει στούς ἀνθρώπους, αὐτός θά εἶναι μεγάλος καί ἔνδοξος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Θά λάμπει σάν ἀστέρι φωτεινό, γιατί καί κάτω στή γῆ ἔζησε ὡς πόλη ἐπάνω σέ βουνό καί ὡς λυχνάρι. Κάτω στή γῆ ἔγινε καλός ἀγωγός τοῦ Θείου φωτός καί τότε θά λάμπει περισσότερο, δοξασμένος καί φωτεινός δίπλα στό Χριστό. Τέτοιοι ἦταν οἱ ἅγιοι Πατέρες πού τιμοῦμε σήμερα. Τέτοια ἦταν καί ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Εὐφημία. Φωτεινά παραδείγματα καί τύποι τῆς σωστῆς, ἄρα σωτήριας πίστεως. Δέν εἶναι εὔκολο. Ἔχει κόπο, ἀγώνα. Ἕναν ὡραίο ἀγώνα γιά τό Χριστό, μέ τό Χριστό. Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν τόν μεγάλο Πρωταγωνιστή καί Συναγωνιστή μας, νά φωτίσει καί νά εὐλογήσει τήν πίστη μας. Δώς Κύριε...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ «ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ». Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΘΕΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/xyyu797mklzk

 

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα μικρό μέρος ἀπό τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὁποία ὑπάρχει στό κατά Ματθαίον ἱερό Εὐαγγέλιο καί καλύπτει τρία κεφάλαια ἀπό αὐτό, τό πέμπτο, τό ἔκτο καί τό ἕβδομο. Τό περιεχόμενο δέ αὐτῆς ἀφορᾶ ἄμεσα τόν καθένα μας, γιατί μέσα ἀπό αὐτήν ὁ Χριστός κάνει γνωστό ὅ,τι χρειάζεται ἔτσι ὥστε νά καταλάβουμε καλύτερα πῶς μᾶς βλέπει ὁ Θεός, πῶς ὑπάρχουμε ἐμεῖς μεταξύ μας καί ὡς πρός Αὐτόν καί πῶς μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε καλύτερα στήν ἀγάπη καί τή θεία πρόνοιά Του.

          Ἄς προσπαθήσουμε νά κάνουμε μία μικρή ἀνάλυση στά μηνύματα τῆς σημερινῆς περικοπῆς.

Τό πρώτο μήνυμα ἔχει νά κάνει μέ τό πῶς μπορεῖ νά εἴμαστε φωτεινοί ἤ σκοτεινοί ὡς χαρακτῆρες, δηλαδή νά εἴμαστε κατά βάθος καλοί ἤ κακοί. «Τό λυχνάρι τοῦ σώματος εἶναι τά μάτια. Ἄν λοιπόν τά μάτια σου εἶναι γερά, ὅλο τό σῶμα σου θά εἶναι στό φῶς. Ἄν ὅμως τά μάτια σου εἶναι χαλασμένα, ὅλο τό σῶμα σου θά εἶναι στό σκοτάδι. Κι ἄν τό φῶς πού ἔχεις, μεταβληθεῖ σέ σκοτάδι, σκέψου πόσο θά εἶναι τό σκοτάδι πού ἔχεις».

Πράγματι ἀγαπητοί μου, τά μάτια εἶναι τό ποιό σημαντικό ὄργανο στό πρόσωπό μας. Δέν θά ἦταν δέ ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς καθορίζουν καί τήν εἰκόνα τοῦ προσώπου μας. Πάντοτε ὅταν θέλουμε νά μάθουμε τήν ἀλήθεια ἀπό κάποιον, τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς κοιτάξει στά μάτια. Ἡ ψυχολογία λέει πώς τά μάτια εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς ψυχῆς μας. Τί θέλει λοιπόν νά μᾶς ἐπισημάνει ἐδῶ ὁ Χριστός; Μᾶς ἐπισημαίνει πώς ἀνάλογα μέ τό πῶς βλέπουμε τόν κόσμο, τή ζωή, τούς ἀνθρώπους, μποροῦμε νά καταλάβουμε ἄν τά μάτια μας εἶναι γερά ἤ χαλασμένα.

Καί ξέρεται πῶς μποροῦμε νά τό ἐπαληθεύσουμε αὐτό; Μέ τό ἄν κάποια στιγμή βροῦμε τόν καιρό, τήν εὐκαιρία, ἀλλά κυρίως τό θᾶρρος νά σταθοῦμε καί νά ἐλέγξουμε τό πῶς σκεφτόμαστε. Οἱ σκέψεις μας, εἶναι ἡ ἀπόδειξη τοῦ πῶς βλέπουν τά μάτια μας καί ἄρα ἐάν εἶναι ὑγιή ἤ ἄρρωστα. Ἄν στήν πραγματικότητα ἔχουμε μέσα μας φῶς ἤ σκοτάδι. Ἄν ἡ ζωή μας εἶναι φωτεινή ἤ σκοτεινή. Ἄν τελικά ὑπάρχει μέσα μας λίγος ἀλλά πραγματικός Χριστός ἤ ἀπουσιάζει καί κάθε ἀναφορά σ’Αὐτόν πού κάνουμε εἶναι κούφια λόγια, ὑποκρισία, δηλαδή ἀπιστία!

Τό δεύτερο μήνυμα, «Κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι δοῦλος σέ δύο κυρίους γιατί ἤ θά μισήσει τόν ἕνα καί θά ἀγαπήσει τόν ἄλλο ἤ θά στηριχτεῖ στόν ἕνα καί θά περιφρονήσει τόν ἄλλο. Δέν μπορεῖτε νά εἶστε δούλοι καί στό Θεό καί στό χρῆμα». Ἐδῶ ὁ Χριστός μᾶς ἐπισημαίνει, ὅπως λέμε καί στήν καθημερινότητά μας πολλές φορές, πώς Θεός καί χρῆμα δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν. Κι ἄν κάποια στιγμή στή ζωή μας νομίσουμε πώς μποροῦμε νά τά ταιριάξουμε ἤ ὅτι τά ἔχουμε ἤδη ταιριάξει, κάτι δέν καταλαβαίνουμε καλά περί Θεοῦ.

Ὄχι ὅτι τό χρῆμα εἶναι τό μεγάλο κακό στή ζωή μας. Ἀντιθέτως εἶναι χρήσιμο, γι αὐτό λέγεται καί χρῆμα, γιατί εἶναι πρός χρησιμοποίηση. Ἐδῶ ὄμως εἶναι καί τό λεπτό σημείο, ἡ χρησιμοποίηση. Τό ὑγιές εἶναι νά τό ἐκτιμοῦμε σωστά, ὡς κάτι χρήσιμο γιά τή ζωή, ἀλλά ὄχι καί ὅτι εἶναι ποιό σημαντικό ἀπό τό Θεό σ΄αὐτή. Ὅτι γιά νά ζήσουμε πρέπει νά ἔχουμε αὐτό καί μόνο αὐτό! Ἄν λειτουργήσουμε κατ’αὐτόν τόν τρόπο, τότε ὅσο καί νά λέμε πώς εἴμαστε πιστοί, μᾶλλον καί δέν ἀκοῦμε πραγματικά τί λέμε καί μέ τόν τρόπο μας ἀκυρώνουμε τό Θεό καί στή θέση Του βάζουμε τό χρῆμα.

Τό ὁποίο βεβαίως καί θέλει ἀγώνα, θέλει  κυνήγι ὅπως λέμε γιά νά τό ἔχουμε. Προσοχή ὄμως μήπως στό κυνήγι μας αὐτό χαθοῦμε στό πυκνό δάσος τῆς ἀπιστίας καί τελικά χάσουμε τό σημαντικότερο στή ζωή μας, τό Θεό καί ἔτσι βγοῦμε στήν πραγματικότητα ζημιωμένοι. Καί ὁ ὅποιος πλοῦτος μας, εἶναι τελικά μία φτώχια  πού δέν ἔχει νά μᾶς δώσει τίποτε, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα νά παρουσιαστοῦμε στό κριτήριό Του πρός ἀπολογία. Ἐκτός κι ἄν δουλέψουμε μέ φόβο Θεοῦ τή φιλανθρωπία...

Τό τρίτο μήνυμα, «Γι’ αὐτό λοιπόν σᾶς λέω: Μή μεριμνᾶτε γιά τή ζωή σας, τί θά φᾶτε καί τί θά πιεῖτε οὔτε γιά τό σῶμα σας, τί θά ντυθεῖτε. Ἡ ζωή δέν εἶναι σπουδαιότερη ἀπό τήν τροφή; Καί τό σῶμα δέν εἶναι σπουδαιότερο ἀπό τό ντύσιμο; Κοιτάξτε τά πουλιά πού δέ σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε συνάζουν ἀγαθά σέ ἀποθῆκες, κι ὄμως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας τά τρέφει· ἐσεῖς δέν ἀξίζετε πολύ περισσότερο ἀπό αὐτά; Κι ἔπειτα, ποιός ἀπό σᾶς μπορεῖ μέ τό ἄγχος, τή μέριμνά  του νά προσθέσει ἕνα πῆχυ στό ἀνάστημά του ἤ λίγο χρόνο στή ζωή του;...»

          Τώρα ἀρχίζουν τά δύσκολα...Δηλαδή τί μᾶς λέει ἐδῶ ὁ Χριστός; Νά μήν ἐνδιαφερόμαστε γιά τό πῶς θά ζήσουμε; Τό πῶς θά ὑπάρξουμε μέ ἀξιοπρέπεια; Δηλαδή τί; Νά καθήσουμε μέ σταυρωμένα τά χέρια καί νά περιμένουμε ἀπό τό Θεό νά μᾶς ταΐσει; Ὄχι! Βεβαίως καί δέν πρέπει νά καθήσουμε μέ σταυρωμένα χέρια! Νά μήν ξεχνοῦμε ὄμως κάτι. Πώς καθώς θά προσπαθοῦμε νά ἀποκτήσουμε τόν ἄρτο τόν ἐπιούσιο καί τό ροῦχο πού θά κρύψει τή γύμνια μας, νά μήν χάνουμε ἀπό τά μάτια μας κάποια ἄλλα σταυρωμένα χέρια...

          Τά σταυρωμένα χέρια Ἐκείνου πού ἦλθε στόν κόσμο, ὅπως ὁ Ἴδιος εἶπε, γιά νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος ὄχι ἀπλά ζωή, ἀλλά καί περίσευμα ἀπό αὐτήν. «Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσιν καί περισσόν ἔχωσιν». Πού τί σημαίνει αὐτό; Πώς ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά μπορεῖ νά αἰσθάνεται ἀσφαλής καί πώς θά πρέπει ναί μέν νά ἐνεργεῖ τά δέοντα πρός ἐπιβίωση, ἀλλά σέ καμιά περίπτωση νά μήν ἀγχώνεται καί νά μήν ἀπελπίζεται γιά τό πῶς θά τά καταφέρει! Τήν κρίσιμη στιγμή, λίγο πρίν χάσει τόν ἔλεγχο ἄς κοιτάξει γύρω του ὅπως λέει ὁ Χριστός καί ἄς προσέξει πόσα ἄλλα ὑπάρχουν καί ἐπιβιώνουν.

Γιά τά ὁποία κάποιος Ἄλλος προσέχει κι ἐνδιαφέρεται. Ἐπειδή κι αὐτά ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι προϊόντα τῆς ἀγάπης Του καί ἔχει τήν εὐθύνη τους. Ἄν λοιπόν γι’αὐτά δείχνει τόσο ἐνδιαφέρον καί προνοεῖ, πόσο μᾶλλον γιά τό ποιό ἀγαπημένο πλᾶσμα Του; Γιά τό ὁποίο μάλιστα ἄφησε τή δόξα, τό μεγαλείο Του, «ἔκλινε οὐρανούς» καί πῆρε τή μορφή του γιά νά τό σώσει; Τί ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος; «Κάνε ἐσύ ὅ,τι μπορεῖς καί τ’ἄλλα ἄστα στό Θεό!».

Καί συνεχίζει τό μήνυμα ὁ Χριστός, «...Καί γιατί τόσο ἄγχος γιά τό ντύσιμό σας; Ἄς σᾶς διδάξουν τά ἀγριόκρινα πῶς μεγαλώνουν· δέν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν· κι ὄμως σᾶς βεβαιώνω πώς οὔτε ὁ Σολομών σ’ὅλη του τή μεγαλοπρέπεια δέν ντυνόταν ὅπως ἕνα ἀπό αὐτά. Ἄν ὄμως ὁ Θεός ντύνει ἔτσι τό ἀγριόχορτο, πού σήμερα ὑπάρχει κι αὔριο θά τό ρίξουν στή φωτιά, δέ θά φροντίσει πολύ περισσότερο γιά σᾶς, ὁλιγόπιστοι;...».

Τί; Καί τό ντύσιμο μπορεῖ νά γίνει ἄγχος; Τί λέτε μπορεῖ; Νομίζω πώς οἱ γυναίκες κάτι περισσότερο θά ξέρουν γι αὐτό, ἄν καί οἱ ἄντρες τά τελευταία χρόνια δέν πᾶνε παραπίσω! Ἄς ὅψεται τό λαΐφ στάϊλ. Τί μᾶς λέει ἐδῶ ὁ Χριστός; Πῶς δέ θά πρέπει νά προσέχουμε λίγο τήν ἐμφάνισή μας; Σίγουρα ὄχι! Μᾶς ἐπισημαίνει ὄμως πώς κι ἐδῶ ὑπάρχει μία ἐπικινδυνότητα καί πώς εὔκολα τό ἀρχικά ὑγιές ἐνδιαφέρον, μπορεῖ χωρίς νά τό καταλάβουμε νά γίνει ὁλιγοπιστία!

Πῶς; Μέ τό νά γίνει διάθεση γιά αὐτοπροβολή καί ἐπίδειξη τοῦ ἐαυτοῦ μας. Τότε μέσα στήν πίστη μας, γινόμαστε ἄπιστοι; Γιατί; Γιατί ἀρχίζει μέσα μας νά καλιεργεῖται καί ν’αὐξάνεται ἡ ἰδιοτέλεια. Ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ ὑπερηφάνεια. Καί ξεχνοῦμε τήν ἀπλότητα, τήν ἀδελφικότητα, τήν ταπεινοφροσύνη. Τότε χάνουμε ἀπό τά μάτια μας τό Χριστό (κάτι λέγαμε προηγουμένως γιά τά μάτια) καί γινόμαστε νάρκισοι. Κάνουμε εἴδωλο τόν ἐαυτό μας καί ὁ καθρέπτης ὑπάρχει γιά νά ἐπαληθεύει τήν κενοδοξία μας! Ἔ! Αὐτό δέν εἶναι σωστή πίστη καί γίνεται ἄγχος καί αὐτοϊκανοποίηση.

Τελειώνοντας ὁ Χριστός τονίζει, «...Μήν ἔχετε, λοιπόν, ἄγχος καί μήν ἀρχίσετε νά λέτε τί θά φᾶμε ἤ τί θά πιοῦμε ἤ τί θά ντυθοῦμε, γιατί γι ὅλα αὐτά ἀγωνιοῦν ὅσοι δέν ἐμπιστεύονται τό Θεό· ὄμως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας ξέρει καλά ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ’ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτό πρώτα ἀπ’ὅλα νά ἐπιζητεῖτε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐπικράτηση τοῦ θελήματός Του κι ὅλα αὐτά θ’ἀκολουθήσουν».

 Γιά ὅλα αὐτά ἀγωνιοῦν ὅσοι δέν ἐμπιστεύονται τό Θεό...Κύριε! Φώτισέ μας, βοήθησέ μας, ὁδήγησέ μας στήν πίστη πού εἶναι ἐμπιστοσύνη γιά Ἐσένα! Κάνε μας νά μήν ξεχνοῦμε ποτέ, πώς ἀφοῦ ὑπάρχεις Ἐσύ, κάθε μέριμνα γιά τήν ἐπιβίωσή μας πού γίνεται ὑπερβολή, εἶναι ἀπιστία καί ἁμαρτία πρός τήν παντοδυναμία Σου καί τήν πρόνοιά Σου γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο. Ἐσύ εἶσαι ὁ δημιουργός μας, ἐσύ ἔχεις καί τήν εὐθύνη γιά ἐμᾶς.

Μόνο σέ παρακαλοῦμε, βοήθησέ μας ὅσο ζοῦμε, νά μάθουμε νά ζητοῦμε πρώτα καί κυρίως Ἐσένα καί τήν μετοχή μας στήν αἰώνια βασιλεία Σου. Σ’αὐτό πού κάποια στιγμή θά εἶναι ἡ κατάληξη τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας του. Μέσα ἀπό τήν ἀναζήτησή μας αὐτή, νά σέ γνωρίσουμε καλύτερα καί κυρίως, νά μάθουμε τό θέλημά Σου καί νά τό κάνουμε τρόπο ζωῆς καί ἐπιδίωξή μας. Τότε θά εἴμαστε πραγματικά πιστοί, ἀληθινά παιδιά Σου καί ὡς τέτοια δέ θά μᾶς λείψει ποτέ τίποτε, γιατί Πατέρας πραγματικά δέν θά εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀλλά ὁ Παντοδύναμος καί Φιλάνθρωπος Θεός μας! Εὐλόγησε Κύριε τήν πίστη μας!