1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ. 2021. ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.

 

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ' οὐσίαν, πολυεύσπλαγχνε Κύριε• 

Ἀνθρώπινη μορφή  πῆρες χωρίς νά άλλοιωθεῖ ἡ οὐσία τῆς θεότητάς Σου, πολυέυσπλαχνε Κύριέ μας...

καὶ Νόμον ἐκπληρῶν, περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, 

...καί μέ τή θέλησή Σου τηρεῖς καί ἐκπληρώνεις τό νόμο πού ἐσύ ἔδωσες, δεχόμενος περιτομή... 

ὅπως παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. 

καί μέ αὐτή τήν πράξη Σου νά σταματήσεις τά σκοτινά δεδομένα τῆς ζωῆς μας καί νά ἀφαιρέσεις τό σκληρό κέλυφος τῶν παθῶν μας (νά μᾶς ἐλευθερώσεις ἀπό τά πάθη)...

Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξᾳ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου. 

...Δοξάζουμε τήν ἀγαθότητα, τήν εὐσπλαχνία  καί τήν ἐθελούσια ἐπίσκεψή Σου σέ ἐμᾶς, πού δέν περιγράφεται μέ λόγια. 

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΟΡΟΣ 
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ.

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, 

ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου, δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας,

Ἡ φωνή σου ἀπλώθηκε σέ ὅλη τή γῆ καί αὐτή δέχθηκε τό κήρυγμα τοῦ λόγου σου μέ τόν ὁποίο δίδαξες τά τοῦ Θεοῦ ὅπως ἀρμόζει σ'Αὐτόν...

 τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας, 

...Μέ τήν ἐρμηνεία πού ἔκανες στή δημιουργία τοῦ κόσμου, διαλεύκανες καί ἔκανες καί ἐμᾶς νά δοῦμε καί νά καταλάβουμε καθαρά τόν τρόπο πού ὑπάρχουμε καθώς καί  ὅλα τά ζωντανά δημιουργήματά Σου, μέ τήν ἠθική διδασκαλία σου δέ στόλισες τά ἀνθρώπινα ἤθη...

Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

...Ἡ ἱερωσύνη σου ἦταν ἀντάξια τῆς θείας χάριτος καί ἔδειξες τό μεγαλείο μέ τό ὁποίο ὁ Θεός περιβάλει αὐτήν καί τήν βασιλική ἐκ Θεοῦ ἱδιότητά της, σεβάσμιε πατέρα μας μέ αὐτήν  πού ἔχεις πάντα στό οὐράνιο θυσιαστήριο, μή σταματήσεις νά παρακαλεῖς τό Χριστό καί Θεό μας νά δίνει σέ ἐμᾶς τό μεγάλο Του ἔλεος. 

Ὁ Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός μας πού τήν ὄγδοη ἡμέρα καταδέχθηκε νά κάνει περιτομή καί δι'αὐτῆς νά σωθοῦμε ἐμεῖς, νά εὐλογεῖ, νά χαριτώνει καί νά ἐνισχύει τίς ζωές μας στόν καινούριο χρόνο. 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Ἄλλη δικαιολογία ἔχουμε;

 

"Μιλάει πολύ ὥρα ὁ παπάς καί δέν ἀντέχουν τά παιδιά καί οἱ παππούδες χωρίς νά κάθονται..." καί οἱ νεότεροι φυσικά

 

       Στριμώχνεσαι, εἶπες στήν ἐνορία σου καί γι΄αὐτό δέν πᾶς...

 

                 Μήπως νά βρούμε, σιγά-σιγά,  ἄλλες δικαιολογίες;

 

 Ἐλεγε ὁ Ἁγιος Παίσιος ὅτι οἱ πιστοί πού ψάχνουν δικαιολογίες ὅπως λ.χ ὅτι θά ἤθελαν νά πάνε σέ μοναστήρι γιά νά νιώσουν τή Θ.Λειτουργία καί ὄχι στήν ἐνορία, ἤ θέλουν νά βροῦν κλίμα πού νά τούς προξενεῖ κατάνυξη ἀλλιώς δέ μποροῦν κλπ, εἶναι σάν ἕναν πού δέν πεινάει καί προσπαθεῖ νά ρίξει στό φαγητό λίγο ἀλάτι λίγο πιπέρι λίγα μυρωδικά μπᾶς καί τοῦ ἀνοίξει ἡ ὄρεξη.

 

Ὄρεξη δέν ἔχουμε ἀγαπητοί. Ὄρεξη. Αὐτό μᾶς φταίει. Ὄχι ἡ ἐνορία οὔτε ὁ παπάς οὔτε τό Εὐαγγέλιο. Ὁ ἐαυτός μας ὁ ἀναπολόγητος φταίει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ. Η ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ.

«ΟΥΤΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΠΤΩΣΙΝ 

ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΠΟΛΛΩΝ»

         

     Εἶναι παράξενη ἡ ἱστορία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή γῆ ἀγαπητοί μου. Ἀκόμη καί σήμερα δέν εἶναι εὔκολα ἀντιληπτή καί κατανοητή ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πιστούς καί ἀπίστους. Σκεπτόμενους καί φιλοσοφοῦντες. Ἀρνητές καί ὑποστηρικτές. Ἡ πίστη προϋποθέτει ἐμπιστοσύνη. Ἀλλά ἡ πίστη ἔχει καί λογική. Καί δέν μπορεῖ νά μήν ἔχει λογική, διότι ἔχει νά κάνει μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί σοφία σημαίνει καί λογική. Καμιά σοφία στόν κόσμο δέν μπορεῖ νά διδάσκει ἤ καί νά προτρέπει σέ ἀποκοτιές. Καμιά σοφία δέν μπορεῖ νά εἶναι ὄχημα γιά νά ὁδηγήσει τόν πιστεύοντα στό παράλλογο....

          Ἔτσι εἶναι καί ἀλλιῶς δέν γίνεται. Ὅμως αὐτά ἔχουν νά κάνουν μέ ὅποια πράγματα, καταστάσεις καί συνθῆκες εἶναι προϊόντα τοῦ κόσμου τούτου. Τοῦ κόσμου τούτου πού ἔχει τή δική του λογική, τή δική του σοφία. Τοῦ κόσμου τούτου πού δέν μπορεῖ πάντα νά δεῖ τί μπορεῖ νά ὑπάρχει πραγματικά πίσω ἀπό κάθε τι καί ποιά εἶναι ἡ αἰτία πού τό προκάλεσε.

          Τά πράγματα ὅμως ἀλλάζουν καί εἶναι διαφορετικά ὅταν τά γεγονότα καί τά συμβάντα ἔχουν νά κάνουν μέ τό Θεό καί τή λογική Του. Ὁ Ὁποίος ὅντας σέ ἄλλη διάσταση καί συχνότητα (ὑπέρλογος), σέ ἄλλο τόνο, δέν εἶναι τόσο εὔκολο νά γίνει κατανοητός ἀπό τό πλᾶσμα Του, τόν ἄνθρωπο. Ὁ συντονισμός Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἶναι μία διαδικασία δύσκολη, ἐπώδυνη καί συνήθως σ’ αὐτή χαμένος εἶναι ὁ Θεός καί ἡ ἀγάπη Του. Γιατί ἡ λογική καί ἡ Βασιλεία Του ὅπως λέει στόν Πιλᾶτο, δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

          Αὐτό ὅμως δέν φαίνεται νά «πτοεῖ» τό Θεό. Αὐτόν τόν κόσμο τόν ὑπεραγαπᾶ. Αὐτόν τόν κόσμο τόν ἔκτισε σιγά-σιγά «μέρα μέ τή μέρα», μέ πολύ ἀγάπη φροντίδα καί ὑπομονή. Προσπάθησε ἀρχικά μέ ἀνθρώπους. Ἄνθρωπος μέ ἄνθρωπο μπορεῖ νά συνεννοηθεῖ εὔκολα γιατί εἶναι τό ἴδιο πράγμα... Ἀνθρώπους πού Τόν πίστεψαν καί ἔγιναν φορεῖς τοῦ θελήματός Του. Ἀνθρώπους πού κατάφεραν μέσα σέ ἕνα πρωτόγονο κόσμο, γεμᾶτο ἀπό εἰδωλολατρία νά Τόν ἀνακαλύψουν καί νά συντονιστοῦν μαζί Του, τούς προφῆτες. Ἔγιναν ὄργανα τοῦ Λόγου Του καί τόν μετέφεραν στούς ἀνθρώπους, «τᾶδε λέγει Κύριος».

          Θεώρησε ἔτσι ὁ Θεός πώς θά μπορέσει νά τά καταφέρει.... Συνεργαζόμενος μέ ἀνθρώπους (προφῆτες), θά μποροῦσε νά γίνει ἀντιληπτός καί κατανοητός ἀπό τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους. Ὅτι θά μποροῦσε νά συντονιστεῖ μέ αὐτούς. Χρησιμοποίησε τήν ἀνθρώπινη λογική πού θέλει νά πιστεύει μέσα ἀπό ζωντανά καί ἀπτά πράγματα. Τήν ἀνθρώπινη λογική πού θέλει νά δεῖ γιά νά πιστέψει. Πού θέλει νά ἀκουμπήσει νά γευθεῖ νά ἔχει τελικά μία ἀπόλυτη ἐμπειρία αὐτοῦ πού πρόκειται νά πιστέψει. «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἤλων καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἤλων καί βάλω τήν χείρα μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὔ μή πιστεύσω», (ἀπόστολος Θωμᾶς!). 

          Κάποια στιγμή ὅμως «ἀντιλήφθηκε» πώς τελικά αὐτός ὁ τρόπος δέ δουλεύει, δέν περπατάει, δέν ἔχει ἀποτέλεσμα. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ἔλθει αὐτοπροσώπως στή γῆ, στόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά πῶς νά τό κάνει ἔτσι ὥστε νά ἔχει ἀποτέλεσμα καί νά μήν κάνει ζημιά. Ἡ λύση πού βρῆκε ἦταν νά ἔλθει μέ μορφή καί εἶδος ὅπως τοῦ πλάσματός Του, ὡς ἄνθρωπος. Ναί! Αὐτό εἶναι! Ἔτσι θά μπορέσω νά τά καταφέρω, σκέφτηκε ὁ Θεός καί τό ἔκανε! Ἦλθε κοντά μας ὡς ἕνας ἀπό ἐμᾶς. Συντονίστηκε μαζί μας... «ποῦ νά ἤξερε!!!!».

          Βάζει λοιπόν τό σχέδιό Του σέ ἐφαρμογή καί κάποια στιγμή γεννιέται μέ ἕνα τρόπο πού ἀφορᾶ τούς ἀνθρώπους, μόνο πού στήν περίπτωσή Του, τά πράγματα εἶναι ἀνάλογα τῆς θαυμαστῆς ὑπάρξεώς Του. Κάποια ὅμως, λίγα, ἐλάχιστα. Γιατί κατά τά ἄλλα μετέχει ὡς ἄνθρωπος στά τοῦ κόσμου τούτου. Ποῦ νά ἤξερε σέ τί περιπέτεια ἔμπαινε.....

          ...«Οὖτος κεῖται εἰς πτώσιν καί εἰς ἀνόρθωσιν πολλῶν». Τήν ὥρα πού ἔπρεπε νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος, ὁ κόσμος αὐτός δέν εἶχε ἕνα πτωχικό ἔστω δωμάτιο νά τοῦ δώσει καί κατέλιξε νά γεννηθεῖ στή φάτνη ἑνός σπηλαίου. Περιτριγυρισμένος ἀπό ἄλογα ζῶα καί λίγους ἀπλοϊκούς βοσκούς, Αὐτός, ὁ Βασιλιάς τῶν βασιλεύοντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων! Οἱ μόνοι πού ἔδωσαν ἕνα τόνο ἀνωτερότητας κατά κόσμον, ἦταν οἱ τρεῖς Μάγοι. Οἱ ὁποίοι ξεκίνησαν ἀπό τά μακρινά μέρη τῆς πατρίδας τους γιά νά προσκυνήσουν τό Βασιλέα τῶν Ἰουδαίων. Ἐζησαν κι αὐτοί μιά περιπέτεια, ὡς ταξίδι.

          Ἡ ὁποία ὅπως μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς μετά τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, κορυφώνεται μέ τήν μυστική φυγή τους ἀπό τά μέρη τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, γιά νά μή συναντήσουν ξανά τόν Ἠρώδη καί τοῦ ποῦν ποῦ εἶναι ὁ «τεχθής βασιλεύς», γιά νά πάει κι αὐτός νά Τόν «προσκυνήσει». Ἄγγελος Κυρίου τούς ἐνημέρωσε σχετικά ὅπως ἔκανε καί στόν Ἰωσήφ. Στόν ὁποίο εἶπε νά πάρει τό παιδί καί τήν μητέρα του καί νά φύγει στήν Αἴγυπτο, γιατί ὁ Ἠρώδης θά ζητήσει νά τό σκοτώσει.

Ἔτσι νύχτα ὁ Ἰωσήφ ξεκίνησε, γιά νά βρεῖ τόπο ἀσφαλῆ γιά τό μικρό Χριστό καί τήν Παναγία μητέρα Του....Τί περιπέτεια κι αὐτή! Μέ τό πού «πάτησε τό πόδι Του» στή γῆ  ὁ παντοδύναμος Θεός, βρέθηκε νά διώκεται ἀπό τό πλᾶσμα Του. Ἐδῶ εἶναι πού προσκρούει ἡ λογική αὐτοῦ τοῦ κόσμου μέ τή λογική τοῦ Θεοῦ. Τί Θεός εἶναι; Τί παντοδύναμος εἶναι; Δέ χρειάζεται πολύ! Ἕνα νεῦμα μόνο, τοῦ ἑνός ματιοῦ Του καί τά πάντα θά ἄλλαζαν καί ὁ κίνδυνος θά ἐξαφανιζόταν πρίν κἄν δημιουργηθεῖ! Ἐλα ντέ! Τί Θεός εἶναι αὐτός; Παράξενος! Μυστήριος! Ἀκατανόητος! Ἄαα...ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα θά ξεμπερδέψουμε μαζί Του. Τώρα μᾶς ξέφυγε! Ὑπάρχει ὅμως κι ὁ Γολγοθᾶς...

Κι ὁ Ἠρώδης; Εἶναι κι αὐτός! Αὐτός ὁ ἔρημος, βασιλιάς λαμπρός καί δυνατός, πῶς νά σώσει τό θρόνο του ἀπό ἕνα νεογέννητο «βασιλιά»; Δέν ἦταν τυχαίος. Ἡ ἱστορία τόν κατέγραψε ὡς Ἠρώδης ὁ Μέγας!  Γιατί ὄντως ὡς πολιτικός ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἔκανε σπουδαία πράγματα γιά τό λαό του. Ὅμως δέν ἔπρεπε ὅλο αὐτό τό ὄνομα καί τήν αἴγλη νά τά περιφρουρήσει; Ἔπρεπε! Πῶς ὅμως;

Πῶς; Μέ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο πού ἤξερε πολύ καλά. Σφαγή! Ἀπό τόν κίνδυνο ἡσυχάζεις, ὅταν ξεκαθαρίζεις μιά γιά πάντα μαζί του! Μέσα ἀπό αὐτή τή λογική πιό μπροστά εἶχε ἡσυχάσει καί εἶχε διασφαλίσει τό θρόνο του σκοτώνοντας τούς δύο γιούς του! Τώρα γιατί μετά σκότωσε καί τή γυναίκα καί μητέρα τους μόνο αὐτός κι ὁ Θεός τό ξέρουν! Ὁ Θεός....μήπως δέν ξέρει; Μήπως εἶναι ἄλλης «λογικῆς»;

Γι αὐτά ἀκριβῶς τά γεγονότα πού δείχνουν τό χαρακτῆρα τοῦ Ἠρώδη, ὁ ρωμαίος αὐτοκράτορας Ὀκταβιανός Αὔγουστος εἶχε πεῖ γιά κατά τά ἄλλα πολύτιμο συνεργάτη του, «καλύτερα νά εἶσαι χοίρος, παρά παιδί τοῦ Ἠρώδη!». Τέτοιος λοιπόν πού ἦταν ὁ Ἠρώδης, θά λυπόταν γιά νά μή σκοτώσει τελικά τόσα ἀθώα νήπια στή Βηθλεέμ καί τά περίχωρα τῆς Ἰουδαίας; Μά ὁ Θεός; Τί κάνει; Πῶς ἐπέτρεψε αὐτήν τήν ἀδικία; 

Τί νά πεῖ κι Αὐτός; Ἴσα πού πρόλαβε νά σωθεῖ ἀπό τή μανία τοῦ Ἠρώδη! Τί παράξενος Θεός εἶν’Αὐτός; Παράξενος καί Μυστήριος! Γι αὐτό μέχρι τίς ἡμέρες μας δέν μποροῦμε νά συντονιστοῦμε μαζί Του! Τί κι ἄν τό λέμε. Τί κι ἄν τό θέλουμε. Τί κι ἄν τό ὀνειρεύομαστε. Τί κι ἄν  Τόν μελετᾶμε καθημερινά. Πόσο Τόν καταλαβαίνουμε; Πόσο Τόν γνωρίζουμε; Πόσο πραγματικά εἴμαστε παιδιά Του; Ὅταν λέμε στό Πάτερ ἡμῶν τό «γενηθήτω τό θέλημα σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», καταλαβαίνουμε τί λέμε;

«Οὔτος κεῖται εἰς πτώσιν καί εἰς ἀνάστασιν πολλῶν». Γιά τόν κόσμο μας, πάντα ὁ Θεός θά εἶναι ἕνα μυστήριο, τό ὁποίο δέν εἶναι εὔκολο γιά νά πεῖς ὅτι τό γνωρίζεις. Κάποιοι θά Τόν ἀρνοῦνται, κάποιοι θά Τόν ἀμφισβητοῦν, κάποιοι θά Τόν κυνηγοῦν ἀκόμη καί ἀφοῦ ἔχει πεθάνει γι αὐτούς καί ὅλους ἐπάνω στό σταυρό! Ὁ Θεός δέν «κατακτᾶται» εὔκολα καί μέ ἕνα τρόπο ἱδιοτελή τοῦ, κάθε ἀνθρώπου. Ἀκόμα καί τοῦ πιστοῦ..... Θέλει πολύ ταπείνωση καί γνώση τῆς «ἀδυναμίας» Του. Μόνο τότε ἴσως θά μπορέσουμε νά συντονιστοῦμε μαζί Του, καί νά ζήσουμε τό μέγεθος καί τό μεγαλείο τῆς δόξας καί τῆς δύναμής Του. Εἰδικά τώρα, ἐν μέσω κορονωϊοῦ.....

           

          

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, τὸ παρὸν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι,...

Ἐλᾶτε! Ἄς νοιώσουμε στήν καρδιά μας χαρά καί εἰρήνη ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί ἄς διηγηθοῦμε τό παρακάτω μυστήριο...

 ...τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται,... 

...Ὁ τοῖχος πού εἶχε ὁρθωθεῖ ἀπό τήν προπατορική ἁμαρτία καί χώριζε Θεό καί ἄνθρωπο γκρεμίζεται...

...ἡ φλογίνη ῥομφαία τὰ νῶτα δίδωσι, καὶ τὰ Χερουβίμ παραχωρεῖ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς,... 

...Ἡ φλογισμένη ρομφαία ἀποσύρεται καί ἀφήνει ἐλεύθερο τό δρόμο  πού ὁδηγεῖ στό ξύλο τῆς ζωῆς

 (τή θεία χάρη) καί τά Χερουβίμ ἀφήνουν τή φύλαξή του...

...κἀγὼ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς μεταλαμβάνω, οὗ προεξεβλήθην διὰ τῆς παρακοῆς... 

...Καί ἐγώ μπορῶ νά ξανααπολαύσω τόν παράδεισο, ἀπό τόν ὁποίον ἐκδιώχθηκα διά τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων...

...Ἡ γὰρ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, μορφὴν δούλου λαμβάνει,... 

...Αὐτός πού βλέποντάς Τον βλέπεις τόν Πατέρα καί εἶναι πραγματική ἔκφραση τῆς θεότητάς Του, γίνεται ἄνθρωπος...

...ἐξ ἀπειρογάμου Μητρὸς προελθών, οὐ τροπὴν ὑπομείνας·...

...Ἀπό μητέρα πού δέν ἔχει ἐμπειρία γάμου, χωρίς νά ἀλλάξει ἡ θεότητά Του σέ τίποτε...

... ὃ γὰρ ἦν διέμεινε, Θεὸς ὢν ἀληθινός· καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν·... 

...Αὐτό πού ἦταν παρέμεινε, ἀληθινός Θεός! Καί αὐτό πού δέν ἦταν πῆρε, τήν ἀνθρώπινη φύση, γιατί εἶναι φιλάνθρωπος...

...αὐτῷ βοήσωμεν· ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. 

...Σέ Αὐτόν λοιπόν (τό Χριστό) ἄς φωνάξουμε' Ἐσύ πού γεννήθηκες ἀπό μητέρα πού παρέμεινε καί μετά τή γέννηση ἀγνή, ἐλέησέ μας. 

----------------------------------------------------------

Τὶ σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς;... 

Τί νά σοῦ προσφέρουμε Χριστέ, πού φάνηκες ὡς ἄνθρωπος στή γῆ γιά ἐμᾶς;...

...ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει...· 

...Κάθε ἕνα ἀπό τά δημιουργήματά Σου, σοῦ δηλώνει καί ἐκφράζει τήν εὐχαριστία του...

...οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα,... 

...Οἱ Ἄγγελοι τή δοξολογία, οἱ οὐρανοί τό θαυμαστό ἀστέρι...

...οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα,...

...Οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ βοσκοί τήν πίστη στό θαυμαστό γεγονός τῆς γεννήσεώς Σου... 

 ...ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον....

...Ἡ γῆ τό σπήλαιο, ἡ ἔρημος τή φάτνη' κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι Μητέρα Ἀγνή...

 ...Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. 

Ὁ αἰώνιος  Θεός, ἐλέησέ μας. 

Ὁ  ἀληθινός Θεός μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πού γεννήθηκε σέ σπήλαιο καί ξάπλωσε σέ φάτνη, 

νά μᾶς χαρίζει χαρά, ὑγεία καί ἐλπίδα. 

Καλά κι εὐλογημένα Χριστούγεννα. 

Χριστός γεννᾶται…

  τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη

Ἄν θέλαμε νά περιγράψουμε τήν ἐποχή πρίν τήν σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, θά λέγαμε μόνο μιά λέξη ΕΡΧΕΤΑΙ. Αὐτό κάνει ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη, συνεχῶς μᾶς θυμίζει ὅτι ἔρχεται. Ἡ συνέχεια τοῦ ΕΡΧΕΤΑΙ δίνεται στήν Καινή Διαθήκη πού ἀκοῦμε τό ΗΡΘΕ, ἔγινε Ἐμμανουήλ, εἶναι ἀνάμεσά μας καί ἐπίσης ὅ,τι σήμερα βιώνουμε εἶναι τό Κύριε Ἔλα πάλι, γιά νά ἀκούσουμε στό τέλος μέσα ἀπό τίς σάλπιγγες τῆς ἈποκάλυψηςΑ: «Ναί ἔρχομαι ταχύ»! Αὐτό σέ μερικές σειρές εἶναι ὅλο τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Βιώνουμε τά προαναφερόμενα, ὅταν ἐσωτερικά λέμε Κύριε ἔλα, ἔλα νά γεννηθεῖς μέσα μου. Ὅταν τά ψαλλόμενα στίς κατανυκτικές ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν μᾶς προτρέπουν σέ ἐγρήγορση καί γλυκειά ἀναμονή γιά τά μέλλοντα συμβαίνειν.
Εἶναι ὁμολογουμένως μεγάλη ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων πού ἀναμένουμε, διότι καταργεῖται τό ἀπίθανο γιά τίς ἀρχαιότητες δηλαδή ἡ δυνατότητα σχέσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Εἶναι μεγάλη ὁ ἑορτή γιατί φανερώνεται ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει Θεός. Κάτι πού ἡ φιλοσοφία θεωροῦσε ἀπίθανο νά συμβεῖ γίνεται πραγματικότητα. Τό μακρυνό γίνεται πολύ κοντινό, ἀφοῦ ἔρχεται ἀνάμεσά μας. Θεός ἐπί γῆς ὑψώθητε! Αὐτό εἶναι τό μεγαλειῶδες μήνυμα πού ἀναμένουμε. Ὁ Θεός ἀπό τήν ὑπερβολική Του ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο γίνεται ἄνθρωπος, σέ ὅλα ἴδιος μέ ἐμᾶς, ἐκτός τῆς ἁμαρτίας. Λαμβάνει ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση γι᾽αὐτό καί ἀργότερα θά τόν δοῦμε νά πονᾶ καί νά πάσχει ἐπί τοῦ Σταυροῦ.
Γιά τό γεγονός αὐτό τῆς Ἐνανθρώπησεως ὁ Θεός προετοίμαζε τόν κόσμο ἀπό παλιά. Καί χωρίς τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, λένε οἱ Πατέρες μας, ὁ Θεός θά σαρκωνόταν. Ὅμως, ὅτι θά ἐρχόταν ἀνάμεσά μας σαφές μετά τό ἁμάρτημα τῶν πρωτοπλάστων. « Θά στήσω ἔχθρα μεταξύ σοῦ καί τῆς γυναίκας, μεταξύ τοῦ σπέρματός σου καί τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός θά σοῦ συντρίψει τήν κεφαλή καί σύ θά τοῦ κεντήσεις τήν πτέρνα του» (Γεν.3,15). Εἶναι τό λεγόμενο πρωτοευαγγέλιο. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο σημάδι κάποιος δηλαδή θά βρεθεῖ καί θά συντρίψει τό κεφάλι του φιδιοῦ. Γιά αὐτόν πού θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ, ἀρκετά χρόνια ἀργότερα, θά ἔχουμε καί ἕνα ἀκόμα σημάδι, αὐτήν τήν φορά ἀπό τόν προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι αὐτός θά ἐρχόταν στόν κόσμο ἀπό παρθένο γυναίκα (Ἠσ.7,14). Ὁ προφήτης Μιχαίας συμπληρώνει καί προσδιορίζει τήν Βηθλεέμ ὡς τόπο πού θά γινόταν ἡ θαυμαστή Του γέννηση (Μιχ.3,1). Καί ὁ Ἠσαΐας πάλι θά τόν δεῖ ἐπί τοῦ Σταυροῦ νά πεθάνει, νά θυσιάζεται ὡς «πρόβατον ἐπί σφαγήν», ὡς ἄκακος καί ἀναμάρτητος.
Εἶναι τόσες οἱ προφητεῖες περί τοῦ ἐρχομένου Χριστοῦ, πού οἱ εἰδικοί ἑρμηνευτές τῆς Βίβλου τίς ἔθεσαν σέ κατηγορίες. Προφητεῖες περί τοῦ χρόνου καί τόπου γεννήσεώς Του, περί τῆς γεννεαλογίας Του, περί τοῦ προσώπου καί ἀξιωμάτων Του καί ἄλλες πού ἀφοροῦν σέ περιστατικά τῆς ζωῆς Του. Ἐκτός ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν ἀναφορῶν ὁ ἄσαρκος Χριστός ἐμφανίζεται συχνά στά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς ὁ Ἄγγελος Κυρίου ἤ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος ἤ θαυμαστός Σύμβουλος. Ὅταν διαβάζουμε τίς ἐκφράσεις αὐτές γνωρίζουμε ὅτι δέν πρόκειται γιά ἕναν κοινό κτιστό ἄγγελο ἀλλά γιά τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Παρουσιάζεται λοιπόν σάν νά βιάζεται, νά λαχταρᾶ πότε νά σαρκωθεῖ καί νά ἔρθει κοντά στούς ἀνθρώπους. Αὐτό λέγεται Πίστη καί Ἀποκάλυψη στήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία μᾶς διαφοροποιεῖ ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκεία, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της κατά τόν ψαλμωδό εἶναι «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων» καί κίνηση ἀπό ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά δημιουργήσει Θεό.
Τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἐγκωμιαστεῖ πολλάκις. Πολλοί πατέρες καί ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς, ἀλλά καί καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι ἔχουν ἐμπνευστεῖ ἀπό αὐτήν. Ὅσα καί νά κάνουν ὅμως εἶναι λίγα μπροστά στό μεγάλο γεγονός πού ἔκανε ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει σχετικά: « Πόσο θά ἦταν μέγα καί παράδοξο ἄν κατέβαινε ὁ ἥλιος ἀπό τούς οὐρανούς καί τόν ἔβλεπες νά τρέχει πάνω στή γῆ! Αὐτό, θά προξενοῦσε κατάπληξη σ᾽ὅλους: συλλογίσου τώρα πόσο εἶναι ἐκπληκτικώτερο νά βλέπεις τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης νά ἐκτοξεύει τίς ἀκτίνες του μεσ᾽ἀπό τή δική μας σάρκα καταυγάζοντας τίς ψυχές μας».
Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος πηγαίνει λίγο παρακάτω καί μιλᾶ γιά τά δῶρα πού προσφέρει ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ στήν ἐποχή πού πραγματοποιεῖτα,ι ἡ ὁποία ὅμως πόσο μοιάζει μέ τήν δική μας μπερδεμένη ἐποχή.

Λέει: « Ὁ κύριος καί Σωτήρας μας μέ τήν κάθοδο του στή γῆ μᾶς χάρισε τήν αἰώνια ζωή. Ἤμασταν ἐχθροί του κί ἔγινε φίλος μας, μᾶς μετέβαλε ἀπό γήινους σέ ἐπουράνιους, ἀπό θνητούς σέ ἀθάνατους, ἀπό πτωχούς σέ πλούσιους, ἀπό μισητούς σέ ἀγαπημένους, ἀπό ἄδικους σέ δικαιωμένους, ἀπό γῆ καί στάχτη σέ υἱούς καί κληρονόμους τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ». Πράγματι, πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος του!
Κεντρικό πρόσωπο στό μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ὅπως φαίνεται καί στήν ὀρθόδοξη εἰκονοφράφηση τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ Παναγία καί δέν θά μπορούσαμε νά μήν ἀναφερθοῦμε στό μοναδικό πρόσωπό της.
Δέν θά εἴχαμε κοντά μας τόν Χριστό ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ Παναγία. Σέ αὐτήν ἀναφέρεται ἕνας ἄλλος ἅγιος, ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας πού τήν παρουσιάζει νά μιλᾶ στό βρέφος της ὡς ἐξῆς: « Τί ὄνομα νά βρῶ, παιδί μου, πού νά σοῦ ταιριάζει; Ἀνθρώπου; Μά ἡ σύλληψή σου ἦταν θεϊκή. Θεοῦ; Μά ἔλαβες σάρκα ἀνθρώπινη. Τί νά κάνω λοιπόν σ᾽ἐσένα; Νά σέ γαλακτοτροφήσω ἤ νά σέ θεολογήσω; Σάν μάνα νά σέ ὑπηρετήσω ἤ σάν δούλη νά σέ προσκυνήσω; Σάν παιδί μου νά σέ ἀγκαλιάσω ἤ σάν θεό μου νά σοῦ προσευχηθῶ καί νά σέ δοξάσω; Νά σοῦ δώσω γάλα ἤ νά σοῦ προσφέρω θυμίαμα; Τί ἄρρητο καί μέγιστο πού εἶναι τοῦτο τό θαῦμα;».
Χριστός καί Παναγία λοιπόν εἶναι γιά ἐμᾶς Χριστούγεννα καί θά εἶναι φοβερό νά ζήσουμε Χριστούγεννα χωρίς τόν Χριστό καί τήν Παναγία. Ὑπάρχει στήν Ἐκκλησία ἕνα λειτουργικός κανόνας ὁ ὁποῖος ὁρίζει μετά ἀπό μιά μεγάλη ἑορτή, τήν ἐπόμενη ἀκριβῶς ἡμέρα, νά ἑορτάζεται τό πρόσωπο πού ὑπηρέτησε στήν ἑορτή. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι Θεοφάνεια ἑορτάζουμε στίς 6 Ἰανουαρίου καί στίς 7, τήν ἐπόμενη ἡμέρα, εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, γιατί αὐτός βάπτισε τόν Χριστό. Ἐπίσης ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἑορτάζεται στίς 25 Μαρτίου καί στίς 26 πανηγυρίζουμε τήν Σύναξη τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ. Στίς 25 Δεκεμβρίου εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων καί στίς 26 ἔχουμε τήν Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καί ἐδῶ λοιπόν Χριστός καί Παναγία πάντοτε μαζί!
Κλείνοντας ἄς σημειώσουμε ὅτι θά εἶναι ἄστοχο ἐφέτος νά συνωμοτήσει καί πάλι τό σύμπαν γιά τήν μεγάλη αὐτή ἑορτή, δηλαδή ἡ γῆ καί τά ἐπουράνια νά συμμετέχουν καί νά χαίρονται καί νά μήν συμμετέχουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, πού ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε νά εἴμαστε ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας. Καί ἡ φάτνη θά ὑπάρξει, καί ὁ ἀστέρας, καί οἱ ἄγγελοι. Γιατί στήν συνάντηση αὐτή νά βρεθοῦμε ἀπόντες;
Οἱ ἑορτές εἶναι εὐκαιρίες πού μποροῦμε νά ἐκμεταλλευόμαστε γιά νά προοδεύουμε πνευματικά καί αὐτό φανερώνεται στήν Ἐκκλησία ἀφοῦ ὅλα γίνονται «σήμερον». Ὅλα βιώνονται συνεχῶς. Ὁ ἅγιος Σεραφείφ ἀπό τήν ἔρημο τοῦ Σάρωφ ἔλεγε Χριστός Ἀνέστη κάθε μέρα τοῦ χρόνου, γιατί κάθε μέρα ζοῦσε τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλα στήν ἐκκλησία γίνονται σήμερον. Σήμερον γεννᾶται, σήμερον κρεμᾶται,…ὅλα σήμερον! Ἡ θεολογία τῶν ἡμερῶν τοῦ Δωδεκαημέρου πού ἀναμένουμε δέν μᾶς θέλει θεατές ἀλλά μετέχοντες ἐνεργά καί καρδιακά.

O αλυσοδεμένος ελέφαντας...μία ιστορία με ένα σοφό δίδαγμα!

 

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" 

"Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.

"Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

"Να σου πω μια μια ιστορία..."

Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται.
Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. 

Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. 

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.

Μα τι τον κρατάει;

Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.

Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.

Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.

Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του.

Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.

Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...


"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.

Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε.

Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."

Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:


"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.

Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

 Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο

Ἅγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο ( Ἰωάν. 1, 14). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μεγαλυτέρα χαρμόσυνος ἀγγελία, τὸ πιὸ μεγάλο «εὐαγγέλιον», ποὺ ἦτο δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ ὁ οὐρανὸς εἰς τὴν γῆν. Ἐὰν θέλετε, ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπὸ τέσσαρες λέξεις: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Ἔξω ἀπὸ αὐτὸ καὶ χωρὶς αὐτό, ἄλλος εὐαγγελισμὸς δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτὸν οὔτε εἰς τὸν ἄλλον κόσμον.

Ἐδῶ εὑρίσκεται κάθε τί, τὸ ὁποῖον εἶναι αἰωνίως ἀναγκαῖον διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν εἰς ὅλους τοὺς κόσμους. Μοναδικὸν χαρμόσυνον μήνυμα διὰ τὴν ὕλην εἰς ὅλας τὰς μορφάς της. Ἀπὸ τὴν πλέον σκληρὰν καὶ πυκνὴν ὕλην τοῦ ἀδάμαντος, μέχρι τὴν πλέον λεπτὴν καὶ ἀφανὴ τοῦ ἠλεκτρονίου καὶ φωτονίου. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος ἔγινε Θεοσάρξ, οὕτως ὥστε οὔτε ὁ Θεὸς παύει νὰ εἶναι Θεός, οὔτε ἡ σὰρξ νὰ εἶναι σάρξ. Μόνον ποὺ ἡ σὰρξ ἐν τῇ μυστικῇ ἀλλὰ πραγματικῇ ἑνώσει της μὲ τὸν Θεὸν ζῇ καὶ ἀκτινοβολεῖ ὅλας τὰς τελειότητας τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινε ψυχή, Θεο-ψυχή, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα ὁ Θεὸς παραμένει Θεὸς καὶ ἡ ψυχὴ ψυχή. Μόνον ποὺ ἡ ψυχὴ περιπατεῖ εἰς τοὺς δρόμους τῶν αἰωνίων καὶ χαροποιῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλους τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους κόσμους.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει καὶ τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινεν αἴσθησις, Θεο-αἴσθησις. Ἐν τούτοις, ὁ Θεὸς δὲν παύει νὰ εἶναι Θεός, ἂν καὶ ἔγινεν ἀνθρωπίνη αἴσθησις, ἐνῷ πάλιν ἡ αἴσθησις παραμένει ἀνθρωπίνη αἴσθησις. Μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι ἡ αἴσθησις ζῇ ὅλον τὸ θεῖον ἄπειρον ὡς ἰδικόν της.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει ἀκόμη καὶ τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα, «ὁ ὢν γίνεται, ὁ ἄκτιστος κτίζεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται» (ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 45, 9. ΡG36, 633-6). Μὲ αὐτὸ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ δὲν χάνει τὰ θεῖα της ἰδιώματα, ὅπως καὶ ἡ φύσις τοῦ κτίσματος δὲν χάνει τὰ κτιστά της ἰδιώματα. Μόνον ποὺ τὸ κτίσμα περνᾶ διὰ μέσου θαυμαστῶν μεταμορφώσεων, αἱ ὁποῖαι τὸ ὁδηγοῦν ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», τέλος, σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος, πλήρης ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ἐν τούτοις, ὁ Θεὸς παραμένει εἰς τὰ ὅριά Του καὶ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὰ ἰδικά του, ἂν καὶ εἶναι ἡνωμένοι στενώτατα, ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως. Μόνον πὼς ὁ ἄνθρωπος οἰκειοποιεῖται ὅλας τὰς ἀπορρήτους τελειότητας τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκτᾶ τὴν θείαν αἰωνιότητα καὶ τὴν θείαν δόξαν, γίνεται «ὁμόθεος», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὸ ἀρχέτυπόν του, πρὸς τὸν Δημιουργόν του, διότι ὁ ἄνθρωπος ἐδημιουργήθη εἰς τὴν ἀρχὴν διὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχων τὸν χαρακτήρα τοῦ Θείου Λόγου (Γεν. 1, 26-27. Ἰωάν. 1, 9. Κολ. 3, 10).

Ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε σὰρξ διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν σάρκα εἰς τὴν πρωταρχικήν της logosnost, διότι πᾶν ὃ γέγονεν διὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου γέγονεν (Ἰωάν. 1, 3. Κολ. 1, 16). Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς Λόγος εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσεως, Αὐτὸς εἶναι καὶ τὸ θεμέλιον ὁλοκλήρου τοῦ κοσμικοῦ οἰκοδομήματος (πρβλ. ἁγ. Μαξίμου, ΡG91, 668 καὶ 1308-9).

Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸν ἀποτελοῦν τὴν τραγικὴν καὶ παράλογον ἀπόπειραν τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀπομακρύνῃ τὸν Θεὸν Λόγον ἐκ τῶν θεμελίων τοῦ σύμπαντος. Ὁ Θεὸς Λόγος ἐσαρκώθη διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν κτίσιν πρὸς τὸν Δημιουργόν, διότι Αὐτὸς εἶναι τὸ πρῶτον θεμέλιόν της καὶ ἡ βάσις της. Διὰ τοῦτο δικαίως εὐαγγελίζεται ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸν ἀρραγὲς καὶ αἰώνιον θεμέλιον καὶ ὅτι «θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον» (Α΄ Κορ. 3, 11).

Ὅποιος θεμελιώνει καὶ οἰκοδομεῖ ἐπ’ αὐτῆς τῆς ἀρραγοῦς καὶ ἀσαλεύτου Πέτρας τοῦ σύμπαντος εἶναι «ἀνὴρ φρόνιμος», ἡ προσωπικότης του ἔχει λογοποιηθῇ, ἔχει δηλαδὴ ἑνωθῇ μὲ ὅλα τὰ αἰώνια ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ Λόγου, διὰ τοῦτο καὶ παραμένει ἀκλόνητος εἰς ὅλας τὰς θυέλλας καὶ τὰς καταιγίδας τῶν ἀνθρωπίνων σεισμῶν καὶ τοῦ χάους (πρβλ. Ματθ. 5, 24 – 25. Ρωμ. 8, 35 - 39). Μὲ τὴν ἐνανθρώπησίν Του ὁ Θεὸς Λόγος ἔδειξεν ὅτι ὁ Θεῖος Λόγος εἶναι ἡ οὐσία τῆς φύσεώς μας, τὸ θεμέλιον τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι μας, ἡ βάσις τῆς ἀνθρωπίνης μας ζωῆς καὶ ὑπάρξεως.

Ἡ καταγωγή μας εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο καὶ τὸ εἶναι μας καὶ ἡ ζωή μας καὶ ἡ ὕπαρξίς μας ἐξαρτῶνται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸν Θεὸν (πρβλ. Πράξ. 17, 28. Κολ. 3, 1-4). Πράγματι, κατὰ τὸ ἀρχέτυπόν της καὶ κατὰ τὴν ἐσωτάτην οὐσίαν της, ὅλη ἡ κτίσις εἶναι ἀπὸ τὸν Λόγον καὶ διὰ τὸν Λόγον (Κολ. 1, 16-17). Εἰς Αὐτόν, δι’ Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ τὰ πάντα ἐπαναφέρονται εἰς τὴν ἔλλογον (logosni) καταγωγὴν καὶ ὕπαρξίν των⋅εἰς τὴν ἀρχέγονον ἁγιότητα καὶ τὸ κάλλος καὶ τὴν δύναμίν των⋅εἰς ἐκεῖνο τὸ «γενηθήτω» καὶ «ἐγένετο»⋅εἰς τὸν ἰδικόν των παράδεισον. Διότι εἰς τὸν Λόγον εὑρίσκεται ὁ παράδεισος, ἐνῷ ἐκτὸς τῆς λογικότητος, ἡ κόλασις. […] Δι’ ὅλα αὐτὰ ἡ ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν σαρκὶ – τὰ Χριστούγεννα – εἶναι ἑορτὴ θαυμαστὴ καὶ διὰ τὸ μεγαλεῖον της καὶ διὰ τὸ μυστήριόν της καὶ διὰ τὸ νόημά της.

Ἑορτάζοντες τὰ Χριστούγεννα, οὐσιαστικῶς ὁμολογοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸ μοναδικὸν ἀληθινὸν νόημα καὶ τὸν λόγον τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως, τῆς ἀνθρωπίνης αἰσθήσεως, τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Διότι κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς τοῦ Κυρίου Γεννήσεως «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως», τοῦ θείου νοήματος, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν κόσμον μέχρι τῶν περάτων του, καὶ ἀπεκάλυψεν εἰς ἡμᾶς τὸ αἰώνιον νόημα καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ ἀνθρώπου.

Εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ μας ἐδόθη ἡ ἀποκάλυψις καὶ τὸ νόημα τόσον τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου, ὅσον καὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Διὰ τοῦτο μᾶς εἶναι ἀγαπητὸς ὁ ἄνθρωπος: διότι ἀνήκει εἰς τὸν Θεὸν Λόγον καί, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, εἶναι λογικός⋅Ἀλλὰ μᾶς εἶναι ἀγαπητὴ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἀνήκει καὶ αὐτὴ εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτό, εἶναι λογική⋅καὶ ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώπου μᾶς εἶναι ἀγαπητή, διότι ἀνήκει εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτὸ εἶναι, λογική καὶ ἡ αἴσθησις τοῦ ἀνθρώπου ἐπίσης, διότι ἀνήκει εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτὸ εἶναι καὶ αὐτὴ λογική⋅κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, διότι εἶναι τοῦ Λόγου, καὶ δι’ αὐτὸ λογική⋅μᾶς εἶναι ἀγαπητὸς καὶ ὁ κόσμος ἀκόμη, διότι εἶναι τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ δι’ αὐτὸ καὶ αὐτὸς λογικός⋅καθὼς καὶ ὁ οὐρανός, διότι καὶ αὐτὸς εἶναι τοῦ Λόγου, καὶ διὰ τοῦτο, λογικός.

Μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Θεοῦ ἐν σώματι, ἐγεννήθη εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον ὅλος ὁ Θεός, ὅλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ, ὅλον τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο ὅλοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὸν Θεὸν καὶ τὴν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ, μέσα εἰς τὴν πνευματικὴν ἔξαρσιν καὶ τὴν ἄπειρον χαράν των, χαιρετίζουν ὅλα τὰ ὄντα καὶ ὅλην τὴν κτίσιν μὲ τὸν χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν: Χριστὸς ἐγεννήθη! ἐνῷ ἀπὸ τὰ χριστονοσταλγικὰ βάθη τῶν ὄντων καὶ τῆς κτίσεως ἀντηχεῖ συγκινητικὴ ἡ ἀπάντησις: Ἀληθῶς ἐγεννήθη!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο 

«Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος»

ἐκδ. «Ἀστήρ»

Ο ΗΡΩΔΗΣ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

 

Η Γέννηση του Χριστού που περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο δείχνει προκαταβολικά την τύχη του Μεσσία μέσα στον κόσμο. Ο αναγνώστης του ιερού Ευαγγελίου διαπιστώνει ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού δεν έγινε σ' ένα ειδυλλιακό τοπίο, όπως φανταζόμαστε εμείς. Η δράση του Θεού προκαλεί μια κλιμακωτή σύγκρουση ανάμεσα στον « προ αιώνων Θεόν» που εμφανίζεται ως « Παιδίον Νέον» και τον γερασμένο εκπρόσωπο της τυραννικής εξουσίας του Ηρώδη.
Ο νεογέννητος Χριστός ευθύς ως εισέρχεται μέσα στον παρόντα κόσμο γνωρίζει την καταδίωξη και την εχθρότητα των αρχόντων, η οποία βρίσκει τον κύριο εκπρόσωπο της στον παραπάνω βασιλιά, του οποίου η θηριωδία είναι γνωστή και από τους ιστορικούς της εποχής. Θα μπορούσαμε να πούμε ανεπιφύλακτα, ότι ο θάνατος του Χριστού προανακρούεται ήδη από τη στιγμή της γέννησης Του. Η όλη πορεία του Χριστού μέσα από τον κόσμο θα είναι σταυρός αγάπης και θυσίας. Είναι σταυρός στον οποίο θα νικηθεί οριστικά η δαιμονική δύναμη για να λάμψει το αναστάσιμο φως.
Ο πρώτος, απόγονος του Δαβίδ, γεννάται σε μια φάτνη σε μια άσημη πολίχνη , την Βηθλεέμ. Ο δεύτερος, μισοιουδαίος, διαμένει σε παλάτι στα Ιεροσόλυμα συνεπικουρούμενος από τη θρησκευτική ηγεσία του Ιουδαϊσμό και τους κατοίκους της. « Το χριστουγεννιάτικο φως συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια το « δόξα εν υψίστοις Θεώ» και από την άλλη ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη».
Αυτή η σύγκρουση που έχει μια δραματική εξέλιξη δεν έχει σχέση απλώς με δύο προσωπικότητες που συγκρούονται για τον ίδιο θρόνο. Είναι « σύγκρουση ανάμεσα στη βασιλεία του πάθους και της αγάπης για δύναμη και στη βασιλεία που στηρίζεται στη δύναμη της αγάπης και της θυσίας και του πάθους. Και η σύγκρουση αυτή είναι διαχρονική παρά την πολυμορφία της εξουσίας.
Τα φαινόμενα φανερώνουν ότι όχι μόνο στη φύση, αλλά και στην ιστορία τελικά θριαμβεύει ο νόμος του ισχυρού. Ο Ηρώδης καταγράφηκε στην ιστορία ως Μέγας, αφού κατάφερε να δώσει έκταση και δόξα στον Ισραήλ. Οικοδόμησε το μεγαλοπρεπέστερο Ναό της περιοχής του προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αλλά όμως και αυτός ήταν ένα υποστύλωμα της παράνομης εξουσίας του. Όταν ένοιωθε ότι απειλείται ο θρόνος του μπορούσε να θυσιάσει ό,τι πιο ιερό είχε στη ζωή του. Έτσι σκότωσε τη γυναίκα του και εκτέλεσε ψυχρά τους τρείς γιούς του. Μάλιστα ο Οκταβιανός Αύγουστος είπε για τον πιο άξιο υπηρέτη του στην Παλαιστίνη το περίφημο εκείνο, ότι καλύτερο να είναι κανείς χοίρος παρά γιός του Ηρώδη.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς την αγωνία του Ηρωδιανού καθεστώτος, όταν έμαθε για τη γέννηση του τεχθέντος βασιλέως των Ιουδαίων. Η αγωνία αυτή μετατράπηκε σε θηριωδία όταν αποτύγχανε το πρώτο του σχέδιο με την χρησιμοποίηση των μάγων ωε κατασκόπων. Τη στιγμή εκείνη άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στον Ιωσήφ και του λέγει να φύγει για να σωθεί με την μητέρα και το παιδί στην Αίγυπτο.
Η πρώτη παταγώδης αποτυχία σύλληψης και δολοφονία του νεοτεχθέντος βασιλιά των Ιουδαίων άφησε τον Ηρώδη ως ληρώδη. Θύμωσε πολύ και « αποστείλας ανείλεν πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω κατά τον χρόνο ον ηκρίβωσε παρά των μάγων».
Τα ερωτήματα για τη σφαγή των νηπίων είναι πολλά. Μερικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία του γεγονότος, γιατί αυτό δεν μνημονεύεται από κανέναν άλλο ιστορικό της εποχής. Η σφαγή όμως κάποιων νηπίων μιας πολίχνης της Βηθλεέμ πεντακοσίων κατοίκων δεν ήταν και « έκπληξη» για τη συμπεριφορά αυτού του τυράννου, αφού δεν δίστασε να σφάξει τα τρία παιδιά του ως ύποπτους σφετεριστές του θρόνου του.
Πιο σοβαρές είναι οι θρησκευτικές απορίες. Για πιο λόγο ο Θεός συνεχώρησε να πεθάνουν αθώα βρέφη και μάλιστα χάρη εκείνου του παιδιού που σαρκώθηκε για να σφαγεί χάρη όλου του κόσμου; Πως είναι δυνατό από τη μια άγγελοι να ψάλουν το « δόξα εν υψίστοις και επί γης ειρήνη» και στον ίδιο χώρο να ακούγονται τα κλάματα των αθώων νηπίων και οι θρήνοι των μητέρων τους; Ποια ειρήνη έφερε ο Μεσσίας στον κόσμο αφού μέχρι σήμερα και τώρα ακόμα, στον ίδιο χώρο αντηχεί ο παραλογισμός της βίας και του αίματος;
Βέβαια ο Χριστός δεν ήρθε να φέρει μια ειρήνη ανάλογη της Ρωμαϊκής που εξυπηρετούσε απλά την « ομόνοια» των ισχυρών συμφερόντων των ολίγων που εμπορεύονταν σώματα και ψυχές. Η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει την αφαίρεση του αποστήματος της αμαρτίας, τη δίψα του ανθρώπου για ισχύ, δύναμη και δόξα. Γι' αυτό και η παρουσία του προκαλεί πόνο, σπασμωδικές αντιδράσεις όλων εκείνων που διαχειρίζονται στη γη την πολιτική κάθε μορφή εξουσίας χρησιμοποιώντας την βία.
Η σφαγή των νηπίων κάθε εποχής φανερώνει αρχικά που μπορεί να φθάσει ο αποστάτης άνθρωπος, ο οποίος γίνεται κτήνος ή δαίμονας είτε και τα δύο μαζί καμιά φορά.
Φυσικά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την παραχώρηση του Θεού ο Οποίος βλέπει τα πάντα κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας και διευθετεί τα πράγματα με τρόπο ακατάλληλο για τον άνθρωπο.
Ο Ηρώδης εικονίζει το σύμβολο του υπεράνθρωπου το οποίο όμως ξεψυχά στην Ιεριχώ από φοβερή αρρώστια των εντέρων και της υδρωπικίας.
Ο Χριστός επιστρέφει στη Γαλιλαία γιατί « τεθνήκασι οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου». Ο ίδιος θα τελειώσει την επίγεια πορεία Του στο όρος της Γαλιλαίας με τα λόγια: « ιδού εγώ μεθ' υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».
Πέρασαν από τότε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά οι δύο εξουσίες εγκολπωθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μία με την άλλη στον ταλαίπωρο πλανήτη μας; η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από τρόμο και τρομακτικά απάνθρωπη. Και η ακτινοβολούσα εξουσία του Θ. Βρέφους της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως ότι όλη η εξουσία και η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής. Φαινομενικά όμως, γιατί ποτέ δεν παύει να λάμπει το αστέρι και η εικόνα της μητέρας με το Θ. Βρέφος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ.

 

                «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ».

Γιά ἄλλη μία φορά ἀγαπητοί στή ζωή μας, σύν Θεῷ, θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα, τήν μητρόπολη τῶν ἐορτῶν, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Βέβαια μέσα ἀπό τό κράτος καί τήν ἐπήρεια τοῦ κορωνοϊοῦ, δέ θά εἶναι ὅπως τίς ἄλλες χρονιές. Θά πρέπει νά προσαρμοστοῦμε στά δεδομένα τῶν ἡμερῶν καί νά γιορτάσουμε μέ προφύλαξη τηρῶντας τά προτεινόμενα μέτρα γιά τήν ἀσφάλειά μας. Τά ὁποία ἀπαραίτητα μέν, δυσάρεστα δέ, τροποποιοῦν καί παραμορφώνουν δυσάρεστα τό πνεῦμα καί τή διάθεση τῶν ἡμερῶν.

Κάθε γιορτινή ἀντάμωση εἶναι ἡ ἐπαλήθευση τῆς ζωῆς ὡς ἐπικοινωνίας. Ὅμως ἐλέῳ κορονωϊοῦ, αὐτή ἡ ἀληθινή ἐπικοινωνία γίνεται τόσο δύσκολη νά ἐπιτευχθεῖ, που ἴσως νά μετριάζει γιά κάποιους ἀπό ἐμᾶς τή διάθεση γιά νά συμμετέχουν σέ ἕνα ἀνάλογο γιορτινό τραπέζι. Κι αὐτό νομίζω εἶναι ἀπόλυτα λογικό, γιατί ὅταν κάποιος ἔχει ζήσει κάτι ὅπως μπορεῖ να εἶναι, πῶς νά τό ζήσει τώρα στή μετριότητά του; Ἡ φράση τοῦ εὐαγγελίου «διά τῶν φόβον τῶν Ἰουδαίων», μπορεῖ στίς ἡμέρες μας νά γίνει «διά τόν φόβον τοῦ κορωνοϊοῦ».

Ἡ ζωντανή ἐπικοινωνία εἶναι ἡ ἐπαλήθευση τῆς ὀντότητάς μας ὡς ὑπάρξεις. Τά ὑποκαταστατά της δέν ἐκπληρώνουν τό αἴσθημα αὐτό καί βέβαια ἡ χαρά ἡ ὁποία δίνουν δέν εἶναι πλήρης. Γι αὐτό καί τελευταία ἔρευνα, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στήν ἐφημερίδα πρωϊνός τύπος τῆς Δράμας (φύλο 16^ης Δεκεμβρίου τρέχοντος ἔτους), μᾶς πληροφορεῖ πώς ἐρευνητικές ὁμάδες τῶν πανεπιστημίων τοῦ Ἄρκανσο καί τοῦ Πίτσμπουργκ μᾶς ἐνημερώνουν ὅτι τελικά παρόλο τῶν καταιγισμό τῶν κοινωνικῶν μέσων ἐπικοινωνίας (social media), ἡ κατάθλιψη τουλάχιστον διατηρεῖται ἤ καί αὐξάνεται ἀκόμη.

Μέσα καί μέ ὅλα αὐτά λοιπόν, προετοιμαζόμαστε ὅπως προαναφέραμε νά γιορτάσουμε καί φέτος τά Χριστούγεννα. Πολύς λόγος πάντοτε γίνεται γιά το πνεῦμα τῆς γιορτῆς. Αὐτό ὅπως τό συζητοῦν καί τό παρουσιάζουν μέσα ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, κυρίως ἐπικεντρώνεται σέ ὅ,τι ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐξωτερική εἰκόνα τῆς γιορτῆς: ρεβεγιόν (ἑλληνιστί γιορτή στό σπίτι), διακόσμηση ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν χώρων, περιποίηση τῆς ἐξωτερικῆς μας ἐμφάνισης, λαμπιόνια καί ἀνάλογος φωτισμός καί πάνω ἀπ΄ ὅλα ἡ καλιέργεια μιᾶς γιορτινῆς διάθεσης. Καί μόνο ἡ λέξη καλιέργεια ὑπονοεῖ πώς ἡ διάθεση δέν εἶναι δεδομένη, εἶναι ζητούμενο. Πόσο μᾶλλον ἐφέτος...

Βέβαια ἐάν κανείς ἀπό αὐτούς πού μᾶς πληροφοροῦν καί μᾶς ἐνημερώνουν ἀπό τά Μ.Μ.Ε. θυμηθεῖ, κυρίως τίς δυό ἴσως τρείς τελευταίες ἡμέρες καί ἀνήμερα κυρίως, μπορεῖ νά ἀναφέρει τήν ἀναμενόμενη γιορτή ὡς τήν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Αὐτό βεβαίως θά μποροῦσαν νά τό λένε κάθε φορά πού θέλουν νά ἀναφερθοῦν στή γιορτή, ὅμως δυστυχῶς δέ γίνεται. Αὐτό ἴσως νά δείχνει ποιοῦ πνεύματος εἴμαστε καί ἄρα τί καταλαβαίνουμε ὡς πνεῦμα τῆς γιορτῆς καί τί στάση ἔχουμε ἀπέναντί της, τί καταλαβαίνουμε ἀπό αὐτήν.

Αὐτό ἀκριβῶς, τό ἀληθινό πνεῦμα, τῆς ἐορτῆς ἔρχεται νά τό ἀναθερμάνει ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως καθώς ἐπίσης καί ἡ ἀνάλογη ἀποστολική περικοπή.

Κατά τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πληροφορούμαστε γιά τό γεννεαναλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔχουμε ὅλη ἐκείνη τήν καταγραφή καί την ἀναφορά τῶν ἀνθρώπων ἀνδρῶν πού ἦταν  πρόγονοι κατά κόσμον τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀμφιβολίες γιά τό γεγονός τῆς ἐνσάρκωσης τοῦ Θεοῦ εἶχαν ἀπό τότε οἱ ἄνθρωποι καί οἱ Ἰουδαίοι καί οἱ μή. Γι αὐτό λίγα χρονιά μετά Ὁ ἀπ. Παῦλος θά γράψει στούς Κορινθίους «κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν».

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας ἀπό το κατά Ματθαίον εὐαγγέλιο, εἶναι μία ἐξήγηση καί ἀπόδειξη πρός τούς Ἰουδαίους γιά τό κοσμοσωτήριο γεγονός. Ὅλα τά ἀνδρικά πρόσωπα πού ἀναφέρονται εἶναι καί ἱστορία γιά τούς Ἰουδαίους. Ἔτσι λοιπόν ὁ εὐαγγελιστής θέλει νά δώσει στούς ὁμοεθνείς του νά ἀναγνωρίσουν τήν κατά κόσμο γεννεαλογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοί ὑπῆρξαν. Τούς μαθαίναν ἀπό μικροί. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παρουσιάζει ὅσους ἱστορικά ὑπῆρξαν ὡς πρόγονοι κατά σάρκα τοῦ Χριστοῦ.

Μέσα ἀπό τίς διαδοχικές γεννήσεις πού ἔκαναν οἱ ἄνδρες φτάνει στήν τελευταία αὐτῶν πού εἶναι ἡ Παναγία μας. Ἐνώ στήν ἀνδρική διαδοχή τελευταίος καταγράφεται ὁ Ἰωσήφ, μετά δέν ἀναφέρει ἐάν καί ποιόν γέννησε ὅπως στούς προηγούμενους. Τόν άναφέρει ὡς ἄντρα τῆς Μαρίας, ἀλλά ὅπως σημειώνει, ὁ Χριστός μας γεννήθηκε ἀπό τήν Μαρία, τήν Παναγία μας. Ἔτσι ἀποδεικνύει πόσο πραγματικά ἐπαληθεύεται ἡ προφητεία, ὅτι ὁ Μεσσίας θά εἶναι ἀπόγονος τοῦ Δαυῒδ.

Γιά τούς Ἐβραίους τῆς ἐποχῆς γεννεαλογία γινόταν μόνο ἀπό ἄνδρα καί ὄχι ἀπό γυναίκα. Ὁ Ματθαίος ὡς Ἐβραίος τό ξέρει αὐτό. Θέλοντας λοιπόν νά δείξει καί τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τή θεϊκότητα ἀναφέρει φυσιολογικά ὅλους τούς ἄνδρες ὡς γεννήτορες, μέσα σ’αὐτούς καί τό Δαυῒδ, μέχρι τόν Ἰωσήφ. Σ’αὐτόν σταματάει καί γιά τό Χριστό μας βάζει ὡς γεννήτορα την Παναγία μας, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόγονος τοῦ  Δαυῒδ ἀπό τόν πατέρα της τόν Ἰωακείμ. Γιά ν’ἀποδείξει πώς πρόκειται γιά Θεάνθρωπο.

Ἀφοῦ ἡ Παναγία ὡς γυναίκα ἀπό μόνη της δέν μποροῦσε νά συλλάβει! Γι αὐτό καί ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ τῆς ἀνακοινώνει πώς θά γεννήσει υἱό, ἐκείνη τοῦ ἀπαντάει πώς ἄνδρα δέ γνωρίζει, πῶς θά γίνει αὐτό; Τότε ὁ ἀρχάγγελος τήν πληροφορεῖ πώς αὐτό θά γίνει μέ τη χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χωρίς νά ἔχει καμιά ἐπαφή. Γι αὐτό καί τό παιδί θα εἶναι ἅγιο. Διά τῆς ἀπαντήσεως τῆς Παναγίας «ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», ταυτόχρονα μέ τήν συγκατάβασή της συνέλαβε μυστηριακά διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τό Χριστό μας.

Ἡ ἀποστολική περικοπή μᾶς τονίζει πώς ἡ πίστη εἶναι τό στοιχείο πού πρέπει νά διέπει τή σχέση μας μέ τό Θεό. Ἡ πίστη ὡς ἐμπιστοσύνη! Μ’αὐτό ἀκριβώς τό αἴσθημα ἔζησαν ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Συγκεκριμένα ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀβραάμ, πού ἀναγνωρίζεται καί ὡς ὁ πατέρας ὅλων τῶν πιστῶν,  καί μετέπειτα ὅλοι οἱ δίκαιοι καί οἱ προφῆτες ἔζησαν ἀλλά καί ἔκαναν θαυμαστά γεγονότα.

Ἡ ζωή τους ἦταν μία προσμονή τοῦ Μεσσία, Τόν ὁποίον τελικά δέν μπόρεσαν νά δοῦν, ἀλλά γι αὐτούς κάθε ἡμέρα ἦταν καί μία ἡμέρα μαζί Του. Γι αὐτό καί στήν ἀρχή τοῦ κεφαλαίου, ἀπό τήν πρός Ἐβραίους ἐπιστολή του ἀπ. Παύλου ἀπό τό ὁποίο εἶναι ἡ περικοπή, δείνει τόν ὁρισμό τῆς πίστης. (κάτι εἲχαμε προαναφέρει ποιό μπροστά περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστοῦ ὡς Μεσσία). Γράφει λοιπόν ὁ ἀπόστολος «Πίστις ἐστίν ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὔ βλεπομένων».

Δηλαδή πίστη εἶναι νά ἔχεις κάτι πού θά ἔρθει, σάν νά ἦρθε καί νά εἶσαι βέβαιος γιά κάτι πού δέν ἔχεις! Αὐτό, γιατί τό ἀναμενόμενο δέν τό ὑπόσχεται κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ Θεός, ὁ Ὁποίος εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ὡς ἐνέργεια ἀλλά κυρίως ὡς κατάσταση. Ὁ ἀψευδής Θεός!  Ὁ Ὁποίος διά τῶν προφητῶν εἶχε ἀναγείλει τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο, τήν ἐνσάρκωσή Του.

Γι αὐτό καί ἡ προϋπόθεση γιά να γίνεις πιστός Του καί τότε καί σήμερα εἶναι νά πιστέψεις τό γεγονός πού γιά ἄλλη μία φορά σε λίγες ἡμερες θά ξαναγιορτάσουμε στή ζωή μας. Τό ὅτι ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί μᾶς ἐπισκέπτεται στή γῆ καί πώς μετά ἀπ’ αὐτό ὁ κόσμος ἂλλαξε πρός τό καλύτερο. Ἔγινε κατά Θεόν καί εἶδε ἄσπρη μέρα. Γιατί ἔζησε τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί ἔμαθε νά ζεῖ ὅπως Αὐτός θεϊκά τοῦ δίδαξε. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων!  Κάτι πού σίγουρα ὁ πονηρός δέν ἀποδέχθηκε ποτέ καί πάντα προσπαθεῖ νά βρεῖ τρόπο γιά νά τό ἀλλάξει.....

Ὁ Χριστός κι ἐμεῖς. Ἕνα διδακτικό κείμενο

 

 

Πως θα ένιωθες άραγε αν κοιτούσες τον Χριστό στα μάτια και σου έλεγε αυτά τα λόγια;

 

Όπως θα ξέρεις, πλησιάζουμε ξανά στην ημερομηνία των γενεθλίων μου. Κάθε χρόνο γίνεται γιορτή προς τιμή μου, έτσι και φέτος.

Αυτές τις μέρες ο κόσμος κάνει πολλά ψώνια, γίνονται διαφημίσεις μέχρι και στο ράδιο, την τηλεόραση και παντού κανείς δεν μιλά για κάτι άλλο εκτός από το τι λείπει μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...

Είναι ευχάριστο να ξέρω ότι τουλάχιστον μία μέρα τον χρόνο κάποιοι με σκέφτονται.

Όπως θα γνωρίζεις πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησαν να γιορτάζουν τα γενέθλιά μου. Στην αρχή φαινόντουσαν να καταλαβαίνουν και με ευχαριστούσαν γι' αυτό που έκανα για εκείνους. Όμως σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι γιορτάζουν.

Οι άνθρωποι συναντώνται και περνούν πολύ καλά όμως κανείς δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται....

Θυμάμαι πέρυσι, την ημέρα των γενεθλίων που έκαναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμή μου. Στο τραπέζι υπήρχαν τα πάντα, όλα ήταν διακοσμημένα όμορφα και υπήρχαν πολλά δώρα, αλλά ...; Ξέρεις τι;...

Ούτε που με κάλεσαν, ενώ ήμουν ο επίτιμος καλεσμένος κανείς δεν θυμήθηκε να με καλέσει. Και η γιορτή γινόταν για μένα...

 

Και όταν έφτασε η μεγάλη μέρα... με άφησαν απ' έξω, μου έκλεισαν την πόρτα... εγώ ήθελα να βρεθώ στο τραπέζι μαζί τους...

Η αλήθεια είναι ότι δεν εξεπλάγην γιατί τα τελευταία χρόνια όλοι μου κλείνουν την πόρτα. Μιας και δεν με κάλεσαν, σκέφτηκα να παραβρεθώ χωρίς να κάνω θόρυβο κι έτσι μπήκα και στάθηκα σε μια γωνίτσα.

Διασκέδαζαν όλοι, κάποιοι έλεγαν ιστορίες, γελούσαν, πέρναγαν πολύ καλά, μέχρι που έφτασε ένας....

Γέρος χοντρός, ντυμένος στα κόκκινα με άσπρα γένια... Και φώναζε... χο, χο, χο!, λες και είχε πιει λίγο παραπάνω...κάθισε βαριά βαριά σε μια πολυθρόνα και... Όλοι έτρεξαν καταπάνω του λέγοντας...Άγιε Βασίλη! ...λες και η γιορτή ήταν γι' αυτόν...

Ήρθαν τα μεσάνυχτα και όλοι άρχισαν να αγκαλιάζονται, άπλωσα κι εγώ τα χέρια μου ελπίζοντας πως κάποιος θα με αγκαλιάσει... Και ξέρεις; Κανείς δεν με αγκάλιασε.

Ξαφνικά άρχισαν όλοι να ανταλλάσσουν δώρα, ένας ένας τα άνοιγαν μέχρι που τελείωσαν όλα... Πλησίασα να δω μήπως παρ' ελπίδα υπήρχε κάποιο για μένα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα...

Πώς θα αισθανόσουν αν την ημέρα των γενεθλίων σου αντάλλασσαν δώρα όλοι μεταξύ τους κι εσένα δεν σου δώριζαν τίποτα;

Τότε κατάλαβα ότι εγώ περίσσευα σε εκείνη τη γιορτή, βγήκα χωρίς να κάνω θόρυβο, έκλεισα την πόρτα κι αποσύρθηκα...

Κάθε χρόνος που περνάει είναι χειρότερα, ο κόσμος θυμάται μόνο το δείπνο, τα δώρα και τις γιορτές. Κανείς δεν θυμάται εμένα...

Θα ήθελα αυτά τα Χριστούγεννα να μου επιτρέψεις να έρθω στη ζωή σου, να αναγνωρίσεις ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να δώσω τη ζωή μου για σένα, στον σταυρό, και να σε σώσω.

Το μόνο που θέλω σήμερα είναι να το πιστέψεις με όλη σου την καρδιά ...

Θα σου πω κάτι: σκέφτηκα, μιας και πολλοί δεν με προσκαλούν στη γιορτή που κάνουν, θα κάνω τη δική μου γιορτή και θα είναι σπουδαία, όπως κανένας δεν την έχει φανταστεί, μια γιορτή πολύ μεγάλη. Ακόμη κάνω τις τελευταίες προετοιμασίες, στέλνω πολλές προσκλήσεις και σήμερα υπάρχει μία ειδικά για εσένα.

Θέλω μόνο να μου πεις αν θέλεις να βοηθήσεις, θα σου κρατήσω μια θέση και θα γράψω το όνομά σου, στη μεγάλη λίστα μου με τους καλεσμένους με κράτηση και... Θα πρέπει να μείνουν απ' έξω εκείνοι που δεν θα απαντήσουν στην πρόσκλησή μου... Ετοιμάσου γιατί όταν όλα θα είναι έτοιμα, μια μέρα που δεν θα το περιμένει κανείς, θα κάνω μια μεγάλη γιορτή...

ΧΡΙΣΤΕ, ...........Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ

"Τίνος είναι το παιδί μάνα;" - (Μια αλλιώτικη πεθερά...Δεν έχεις ξαναδιαβάσει τέτοιο αληθινό γεγονός!!!)

 

Όλη νύχτα ,η Νίκη η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά γύριζε στο στρώμα της.
Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά;
Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα.
Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος.
Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση.
Το κακό δεν θεραπεύεται με κακό αλλά μόνο με καλό, θα το λύσουμε το θέμα.
Η Αρετή, η εφευρετική πεθερά είχε ένα αγροτόσπιτο στην άκρη του χωριού και μέσα σε 20 μέρες αφού το άσπρισε και ετοίμασε μετακόμισαν εκεί μάνα, δύο παιδιά και η πεθερά. Στο χωριό είπαν ότι πήγαν νωρίτερα για να είναι έτοιμοι και θα παρακολουθούν το σιτάρι για τη συγκομιδή.
Πέρασαν 5 μήνες.

Η Νίκη γέννησε και η πεθερά σαν μαμή την ξεγέννησε και άρχισε να περιποιείται το νεογέννητο.
Μετά από 25 μέρες η πεθερά έβαλε σε ένα καλαθάκι το μωρό και πήγε στο έμπα του χωριού και το άφησε στην άκρη του δρόμου κρυμμένη κοντά για να δει τι θα γίνει.
Το μωρό ξύπνησε άρχισε να κλαίει και δύο περαστικοί άκουσαν το κλάμα του και έκπληκτοι πλησίασαν το καλάθι.
Η Αρετή που παραφύλαγε προσευχόμενη πετάχτηκε πάνω , άρπαξε το μωρό και άρχισε να το χορεύει λέγοντας:
"Το είχα τάμα να μεγαλώσω ένα ορφανό και να που μου το έστειλε ο Θεός.
Ας έρθουν να το αναζητήσουν οι δικοί του".
Και απομακρύνθηκε με το μωράκι στην αγκαλιά.
Το χωριό έμαθε ότι η καλόψυχη Αρετή μάζεψε ένα ορφανό και έτσι μεγάλωνε μαζί με τα άλλα ώσπου ήρθε ο πατέρας.’’
Τίνος είναι το παιδί μάνα; ρώτησε.
- Είναι δικό μου και θα το μεγαλώσω απάντησε η Αρετή, γιατί το βρήκα πεντάρφανο στο δρόμο.
Η Νίκη πρόλαβε και σκούπισε δύο δάκρυα, πριν τη δει ο άνδρας της ο οποίος δέχθηκε την ευεργεσία της μάνας του.
Ο άνδρας δεν έφυγε πια για την ξενιτιά και η οικογένεια απέκτησε άλλα δύο παιδιά και μεγάλωναν όλα μαζί.
Μετά από 12 χρόνια πέθανε η Αρετή και όταν την έθαψαν ήταν ζεστή και σε 40 μέρες φύτρωσε στον τάφο της ένας βασιλικός, που στο χρόνο είχε γίνει θάμνος που κατασκήνωναν τα πουλιά.
Η Νίκη που ήξερε τι μεγάλο καλό είχε κάνει η πεθερά της για χρόνια σιωπούσε, μα κάποτε αποκάλυψε το μυστικό στο σύζυγό της.
- Αφού η μάνα μου δεν σε κατέκρινε ούτε και εγώ απάντησε ο άνδρας της , σε συγχωρώ.
Ήταν ο ‘’γιος’’ της μάνας του!
Πώς θα μπορούσε να φερθεί αλλιώς;

Ὅταν " ἐξαναγκάζεις" τό Θεό....

 

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἄρχισε ὁ γέροντας Πνευ­ματικὸς νὰ διηγεῖται στὸ πνευματικοπαίδι του μιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ κάποιον θεοφοβούμενο ἄνθρωπο παλαιὰ στὴ Μυτιλήνη.

–Ποὺ λές, Μιχάλη τὸν λέγανε. Τὸν ἤξερα ἐγὼ προσωπικά. Στὴ Μυτιλήνη ζοῦ­σε, σ’ ἕνα κεφαλοχώρι. Ἄνθρωπος τί­­μιος, ἐργάτης, μὲ φόβο Θεοῦ πάνω του. Οἰκοδόμος ἦταν. Μεροδούλι – μεροφάι. Ὅλη τὴ μέρα στὴ δουλειά, καὶ τὸ βρά­δυ στὸ σπίτι, στὴν οἰκογένειά του. Εἶ­χε γυναίκα καὶ ὀχτὼ παιδιά. Οὔτε ἕνα, οὔτε δύο. Ὀχτὼ τοῦ Θεοῦ τὰ εἶχε. Ἡ γυναίκα του δὲν ἐργαζόταν. Καὶ νά ’θελε, ποῦ νὰ εὐκαιρήσει μὲ ὀχτὼ παιδιά; Ἕνα ἡμερομίσθιο, καὶ μ’ αὐτό, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τά ’βγαζαν πέρα. Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός.

. Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός, γιατὶ ἐκεῖνοι δὲν Τὸν ἄφηναν. Κατάλαβες; Ἦταν θεοσεβούμενη οἰκογένεια ἡ οἰκογένεια τοῦ κυρ-Μιχάλη, παιδί μου. Ἀπὸ τὴν ἐκ­κλη­σία δὲν ἔλειπαν Κυριακές, γιορτές, καὶ στὴ ζωή τους πολὺ προσεκτικοί. Καὶ μὲ ἐλεημοσύνες ἐπιπλέον, ὅσο μπο­ροῦ­σαν. Τί νὰ μποροῦσαν δηλαδή; ἀπ’ τὸ ὑ­στέρημά τους οἱ ἄνθρωποι… Κυλοῦσε ἡ ζωή τους ἥσυχα, κι αὐτοὶ δόξαζαν τὸν Θεό.

. Κάποτε ὅμως ἦρθαν μέρες δύσκολες. Ἀναδουλειὲς στὸ νησί. Ἄρχισε νὰ στενεύεται ὁ κυρ-Μιχάλης. Πῶς νὰ τὰ καταφέρνει δέκα στόματα νὰ τρέφει καθημερινά; Κι ἡ καημένη ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴν ἄλλη πιὸ πολὺ δυσκολευόταν. Ξέρεις τί ’ναι νὰ ξημερώνει, καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ μάνα ἂν θὰ βρεῖ νὰ ταΐσει τὰ μικρά της; Μαρτύριο σωστὸ γιὰ τὴ μητρικὴ καρδιά.

 

Καὶ ἔφτασε κι ἡ μέρα ποὺ δὲν εἶχε τίποτε στὸ σπίτι νὰ δώσει στὰ παιδιά. Ἀδειανὰ ὅλα τὰ ράφια. Κοίταξε χλωμή, πανιασμένη τὸν ἄντρα της:
–Ἂν σήμερα δὲν φέρεις κάτι στὸ σπίτι, τοῦ ’κανε, νὰ ξέρεις, τὰ παιδιὰ θὰ μείνουν νηστικά. Οὔτε ψίχουλο δὲν ὑπάρ­χει.
Ἔφυγε ὁ Μιχάλης γιὰ τὴν πιάτσα, μπὰς καὶ βρεῖ τίποτε. Στὸ δρόμο περ­νοῦσε ἔξω ἀπ’ τὸν κοιμητηριακὸ Ναὸ τοῦ χωριοῦ. Κοντοστάθηκε μιὰ στιγμὴ κι ἀ­μέ­σως τὸ ἀποφάσισε. Ἄλλαξε τὸ πρό­γραμμά του.

–Δὲν θὰ πάω στὴν πλατεία. Θὰ μπῶ ἐδῶ.
. Μπῆκε στὴν ἐκκλησιά. Ἔκανε τὸ σταυ­­ρό του. Ἄναψε τὸ κερὶ καὶ κατευθύν­θηκε μπροστὰ στὸ τέμπλο. Ἔπεσε στὰ γόνατα, σήκωσε τὰ χέρια του καὶ παρακαλέθηκε:
–Ὀχτὼ τὰ ἔχω, Χριστέ μου. Δικά Σου εἶναι, Ἐσὺ μοῦ τά ’δωσες. Ἐσὺ ποὺ μοῦ τά ’δωσες, φρόντισε νὰ τὰ θρέψεις. Δὲν ἔχουν τίποτε γιὰ σήμερα νὰ φᾶνε.
Ἔμεινε λίγη ὥρα ἔτσι γονατισμένος καὶ τέλος ξαναμίλησε:
–Ἐγὼ δὲν φεύγω ἀπὸ ᾿δῶ, Χριστέ μου, ἂν δὲν μοῦ φέρεις νὰ ταΐσω τὰ παιδιά μου, ποὺ δὲν εἶναι δικά μου· δικά Σου εἶναι.
. Εἶπε, καὶ κατευθύνθηκε στὸ ἀναλόγιο. Πῆρε τὸ Ψαλτήρι κι ἄρχισε νὰ διαβάζει.

. Δὲν θά ’χε περάσει μισὴ ὥρα, κι ἀπ­έ­ξω ἀκούστηκαν συνομιλίες. Στὴν ἀρ­χὴ δὲν ἔδωσε σημασία. Μετὰ διέκρινε τὴ φω­νὴ τοῦ παπᾶ τους. Μιλοῦσε μὲ κά­ποιον ἄγνωστο. Ἔπιασε μιὰ λέξη, ἂν ἄ­κουγε καλά…
–Ἕναν οἰκοδόμο πρέπει νὰ βρεῖς…
Πετάχτηκε ἔξω.
–Παπα-Γιάννη, τὴν εὐχή σου.
–Νά τος! φώναξε ὁ παπάς. Τὸν ξέρεις τὸν Μιχάλη;
Κι ἀμέσως πρὸς τὸν Μιχάλη:
–Μιχάλη, τὸν γνωρίζεις τὸν κύριο;
–Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος.
–Εἶναι τοῦ Γρηγόρη τοῦ…, μακαρίτης τώρα, ἀπ’ τὸν ἀπάνω μαχαλά. Μᾶς ἦρθε χθὲς ἀπ’ τὴν Ἀμερική, χρόνια τώρα ἐκεῖ, δυὸ δεκαετίες κοντά. Τὸν θυμᾶσαι;
–Ἅμα λές, παπά μου, δυὸ δεκαετίες, ἐγὼ ἀκόμα δὲν ἤμουν ἐδῶ. Μετὰ ἐγκα­ταστάθηκα στὸ χωριό. Τὸν πατέρα του τὸν μακαρίτη τὸν ἔχω ἀκουστά.
–Κύριε Μιχάλη, εἶστε οἰκοδόμος;
–Ναί, παιδί μου.
–Ἐνδιαφέρομαι νὰ φτιάξω τὸν τάφο τῶν γονέων μου. Θέλω νὰ χτίσω κάτι ὡ­ραῖο, ἐπίσημο, σὰν τύμβο. Σὰν εἰκο­νο­στάσι. Νὰ χωράει κανεὶς νὰ μπεῖ μέσα, ν’ ἀνάψει τὸ κερί, τὸ καντήλι. Κατάλαβες; Ξέ­ρεις ἀπὸ τέτοια;
–Πῶς δὲν ξέρω, παλληκάρι μου. Ἔχω φτιάξει κι ἄλλοτε.
–Πόσα θέλεις νὰ μοῦ τὸ φτιάξεις;
Κοντοστάθηκε ὁ κυρ-Μιχάλης. «Νὰ πῶ ἑκατὸ χιλιάδες δραχμές», πῆρε νὰ σκέ­­φτεται, «μὴν τοῦ φανοῦν πολλά. Νὰ πῶ ἑβδομήντα;».
–Διακόσιες χιλιάδες σοῦ φτάνουν;
–…
–Ἔ, δὲν διαθέτω περισσότερα. Δέχεσαι;
–Δέχομαι.
–Πάρ᾿ τα.
Καὶ τοῦ ἔδωσε στὸ χέρι φάκελλο φουσκωμένο.

. Μὲ τρεμάμενα χέρια ὁ κυρ-Μιχάλης ὁ οἰκοδόμος ξαναμπῆκε στὴν ἐκκλησιά. Ἔ­πεσε στὰ γόνατα μπροστὰ στὸ τέμπλο καὶ ἔκλαψε. Ὥρα πολλή. Κάποτε σηκώ­θηκε καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ σπίτι του. Στὴ γυ­ναίκα του καὶ τὰ ὀχτὼ παιδιά του. Τοῦ Θεοῦ ὅλα.

–Κατάλαβες, παιδί μου; κατέληξε ὁ γέ­­ροντας Πνευματικός. Αὐτὸς ὁ ἄν­θρω­πος μὲ τὴν πίστη του, τὴν προσευ­χή του, ἔ­τσι ποὺ τὴν ἔκανε, πῶς νὰ ποῦ­με… τὸν ἐξανάγκασε τὸν Θεό. Ἔτσι δὲν εἶναι; Για­τὶ ἡ πίστη, ἡ ἀληθινή, ἡ ἀκράδαντη, αὐτὸ κάνει. Ἐξαναγκάζει τὸν Θεό. Συμ­φωνεῖς;

π. N. Λουδοβίκος: Σε τι μάς χρειάζεται η Ενσάρκωση;

Η σημασία της ομολογίας και η άνοδος του βελούδινου ολοκληρωτισμού - π. ...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ. Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ.

 

«ΠΟΛΛΟΙ ΜΕΝ ΟΙ ΚΛΗΤΟΙ, ΟΛΙΓΟΙ ΔΕ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ»

Μία ἀπό τίς καλές καί μεγάλες ἰκανοποιήσεις καί ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς μας εἶναι τό φαγητό μέ μία καλή παρέα γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι. Ἱδιαίτερα ὅταν ἡ παρέα εἶναι ἕνα οἰκογενειακό περιβάλον, τότε ὅπως λέμε συσφύγκονται καί αὐξάνονται οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν συγγενῶν. Τό ἵδιο συμβαίνει καί μέ τούς φίλους. Ἕνα γεῦμα ἤ ἕνα δεῖπνο μεταξύ αὐτῶν, δημιουργεῖ προϋποθέσεις γιά μία βαθύτερη καί οὐσιαστικότερη σχέση. Ἡ ζεστασιά καί ἡ θαλπωρή τοῦ φαγητοῦ, τοῦ πιοτοῦ καί τῆς συναντήσεως, ζεσταίνει τίς ψυχές, ἀνοίγει τίς καρδιές καί φέρνει πιό κοντά τούς ἀνθρώπους. Δίνοντάς τους ἔτσι τήν εὐκαιρία γιά μία καλύτερη γνωριμία.

Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καλεσμένος στό σπίτι ἑνός πλουσίου φαρισαίου γιά φαγητό, μαζί μέ ἄλλους τέτοιους σέ ἡμέρα Σαββάτου, πού ἦταν γιά τούς Ἐβραίους ὅτι εἶναι γιά ἐμᾶς ἡ Κυριακή. Ἐκεῖ ἀνάμεσα στούς παρευρισκομένους ἦταν καί ἕνας ἄρρωστος ἀπό ὑδρωπικία. Μιά ἱδιαίτερη ἀσθένεια κατά τήν ὁποία ὁ ἀσθενής συγκρατεῖ ὑπερβολικές δώσεις νεροῦ σέ κοιλότητες τοῦ σώματός του. Ὁ  Χριστός τόν θεράπευσε δικαιολογώντας τήν πράξη του,  πώς  κι αὐτοί ἐάν ὁ γυιός ἤ τό βόδι τους ἔπεφταν σέ πηγάδι θά ἔκαναν κάθε προσπάθεια γιά νά σώσουν αὐτό πού εἶχαν. Ἐδῶ πρόκειται γιά ἕνα ἀσθενή ἄνθρωπο καί ἡ πράξη αὐτή εἶναι δικαιολογημένη καί ἀρεστή ἀπό τό Θεό.

Στή συνέχεια τόνισε στούς παρακαθήμενους πού ἦταν καί ἄρχοντες τοῦ λαοῦ, πώς δέν πρέπει νά ἐπιζητοῦν τήν πρώτη θέση ὅταν εἶναι καλεσμένοι. Ἀλλά νά κάθονται στήν τελευταία θέση, ἔτσι ὥστε ἐάν τούς καλέσει ὁ οἰκοδεσπότης στήν πρώτη θέση νά εἶναι καί ἱδιαίτερη τιμή γι αὐτούς. Γιατί κάθε ὑπερήφανος θά ταπεινωθεῖ καί κάθε ταπεινός θά ὑψωθεῖ. Στό ἱερό κείμενο δέν περιγράφεται,  ἀλλά μποροῦμε συμπεράνουμε ὅτι γιά νά τό ἐπισημάνει ὁ Ἰησοῦς, θά εἶδε κάποια ἀνάλογη κατάσταση-φασαρία μεταξύ τῶν καλεσμένων, γιά τό ποιός θά καθήσει ποῦ, στό τραπέζι ὅπου ἦταν κι Αὐτός.

Στή συνέχεια συμβούλεψε στόν οἰκοδεσπότη λέγοντάς του πώς ὅταν θέλει νά φιλοξενήσει ἀνθρώπους γιά μεσημεριανό (ἄριστον) ἤ βραδυνό (δεῖπνο), νά καλεῖ ὅσους δέν ἔχουν τή δυνατότητα νά τοῦ τό ἀνταποδώσουν. Τότε θά ἔχει χάρη ἀπό τό Θεό καί θά τό βρεῖ μπροστά του στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἤ ἀλλιῶς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀκούγοντας τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ, κάποιος ἀπό τούς παρακαθημένους εἶπε πώς εὐτυχισμένος θά εἶναι ὅποιος θά καθίσει γιά φαγητό στό τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τό λόγο αὐτοῦ , εἶπε στούς παρευρισκομένους τήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου. 

« Κάποιος ἄνθρωπος ἐτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καί κάλεσε πολλούς. Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα ἔστειλε τον ὑπηρέτη του νά ἐνημερώσει τούς καλεσμένους πώς ὅλα εἶναι ἔτοιμα καί μποροῦν νά ἔλθουν. Τότε ὅλως παραδόξως οἱ καλεσμένοι ἄρχισαν νά ἀρνοῦνται λέγοντας ὁ καθείς ἀπό μία δικιολογία. Ὁ ἕνας εἶπε πώς ἀγόρασε χωράφι καί πρέπει νά πάει νά τό δεῖ. Ὁ ἄλλος εἶπε πώς ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καί πρέπει νά πάει νά τά δοκιμάσει. Ὁ τρίτος εἶπε πώς παντρεύτηκε καί ἔτσι δέν μπορεῖ νά πάει.

Ὁ ὑπηρέτης ἐνημέρωσε τόν οἰκοδεσπότη. Τότε ἐκείνος ὀργίσθηκε καί τόν διέταξε νά βγεῖ στήν πόλη καί νά πάει στίς πλατεῖες καί τούς δρόμους γιά νά βρεῖ ὅλους τούς ἀναξιοπαθοῦντες, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς καί νά τούς φέρει στό τραπέζι. Ὁ ὑπηρέτης τό ἔκανε αὐτό καί βλέποντας πώς τό τραπεζι χωράει καί ἄλλους τό ἀνέφερε στόν κύριό του. Τότε αὐτός τοῦ εἶπε νά ξαναβγεῖ καί νά πάει σέ κάθε στενό καί γωνιά τῆς πόλεως καί κάθε ἀπόμερο μέρος, γιά νά φέρει ὅσους ἄσημους εἶναι καί ἐκεῖ γιά να γεμίσει τό τραπέζι του. Λέγοντας πώς κανείς ἀπό τούς καλεσμένους δέν πρόκειται νά καθίσει στό τραπέζι του, γιατί δέν εἶναι πλέον εὐπρόσδεκτοι. Τελειώνοντας τόνισε πώς πολλοί εἶναι οἱ τιμώμενοι καλεσμένοι, λίγοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού ἀξίζουν γιά νά καθίσουν στό τραπέζι. Πολλοί μέν οἱ κλητοί, ὁλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί».

Ὅπως πάντα, ἔτσι καί μέ τήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου, ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς πληροφορήσει γιά πράγματα πού μᾶς ἀφοροῦν ἄμμεσα καί πρέπει νά τά προσέξουμε. Πρέπει νά τά προσέξουμε γιατί ἀφοροῦν τήν πίστη μας, δηλαδή τή σχέση μας με τό Θεό. Ἀπό τήν προσοχή, τό ἐνδιαφέρον μας ἤ ὄχι θά ἐξαρτηθεῖ καί ἡ σωτηρία μας. Δηλαδή ὅπως φαίνεται καί ἀπό τό ἱερό κείμενο, ἡ συμμετοχή μας στό τραπέζι τῆς Οὐράνιας Βασιλείας ἤ ὄχι.

 Ὁ Θεός ἐτοιμάζει ἕνα ἀνεπανάληπτο γεγονός γιά ἐμᾶς. Ἡ Βασιλεία Του εἶναι μία κατάσταση, μιά γιορτή πού ὅμοιά της δέν μπορεῖ κανείς ἐπί γῆς νά διοργανώσει. Πάντοτε τήν παρομοιάζει μέ ἕνα χαρούμενο καί εὐχάριστο γεγονός. Πλούσιο τραπέζι στήν παραβολή αὐτή, βασιλικό γάμο σέ ἄλλη, τή χαρά πού ἔχει ὁ βοσκός ὅταν βρίσκει τό χαμένο πρόβατο ἤ ἡ χῆρα ὅταν βρίσκει τό χαμένο δηνάριο καί γι αὐτό καλοῦν φίλους καί τούς κερνοῦν. Ἡ Βασιλεία Του εἶναι μια θεϊκή γιορτή, μιά κατάσταση χαρᾶς.

Ἐπίσημοι καλεσμένοι αὐτῆς εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ βαπτισμένοι, τά παιδιά Του. Τό ζητούμενο ὅμως εἶναι ἄν ἐμεῖς τό γνωρίζουμε αὐτό. Ἄραγε, ἔχουμε τή συναίσθηση καί τήν ἀντίληψη τῆς τιμῆς πού μᾶς κάνει ὁ Θεός; Ἔχουμε τήν κατανόηση ὅτι εἴμαστε οἱ ἐπίσημοι καλεσμένοι; Μιά γιορτή, ἕνα μεσημεριανό τραπέζι, ἕνα δεῖπνο, εἶναι συνδεδεμένα ἄμμεσα μέ τή ζωή μας ὡς κοινωνία ἀνθρώπων. Ὅταν αὐτά συμβαίνουν, διενεργοῦνται μέσα στό χρόνο καί τόν τόπο, πού εἶναι μιά συνέχεια. Τό κάλεσμα, προϋποθέτει μία ἐκ τῶν προτέρων γνωριμία καί ὁπωσδήποτε μία ἀγάπη, μία ἐκτίμηση καί ἕνα σεβασμό πού δημιουργεῖται ἀνάμεσα στά πρόσωπα.

Αὐτά ἀπό τη μεριά τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένα. Γι αὐτό καί μᾶς ἔχει πάντα ὡς κάτι πολύτιμο, ὡς παιδιά Του. Μᾶς προσέχει καί μᾶς τιμᾶ μέ τήν ἀγάπη Του. Ζητᾶ καί περιμένει ἀπό ἐμᾶς ὑπομονετικά τήν προσοχή μας, τήν ἀνταπόκριση σ’αὐτήν. Παρόλο πού εἶναι ἀνενδεής ὡς Θεός, δίνει ὅλη τήν προσοχή Του ἐπάνω σέ ἐμᾶς. Αὐτο φαίνεται καί ἀπό τό λόγο τοῦ Χριστοῦ-Θεοῦ στό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο, ὅτι καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας ἀκόμη εἶναι μία πρός μία μετρημένες ἀπό τό Θεό!! (κεφ.12,στ.7).

Ὁ Θεός λοιπόν μᾶς ἔχει ὡς τό σημαντικότερο πράγμα. Ἐμεῖς Τόν ἔχουμε ἀναλόγως; Τό ἐνδιαφέρον, ἡ προσοχή μας, ἡ καρδιά μας, εἶναι στραμένα πρός Αὐτόν; Εἶναι ὁ Θεός καί συνεκδοχικά ἡ σχέση μας με Αὐτόν, δηλαδή ἡ πίστη μας, ὅ,τι ποιό σημαντικό ἔχουμε στή ζωή μας; Ἀναγνωρίζουμε καί ἀντιλαμβανόμαστε τήν τιμή καί τό μεγαλείο πού μᾶς δίνει τό ἐνδιαφέρον αὐτό τοῦ Θεοῦ; Ὁ Χριστός σέ ἄλλο σημείο, στό κατά Ματθαίον εὐαγγέλιο, μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι ἐκεῖ πού εἶναι ὁ θησαυρός μας, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά μας (κεφ.6. στ.21). Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα: Εἶναι ὁ Θεός ὁ θησαυρός μας, ἄρα γιά νά εἶναι σ’Αὐτόν καί ἡ καρδιά μας;

Ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν ἀφήγηση τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι, ἔχουν τελικά ἄλλα ποιό σπουδαία, ποιό σημαντικά ἐνδιαφέροντα ἀπό τό Θεό καί τό κάλεσμά Του. Γιά τόν ἕνα εἶναι τό χωράφι του. Γιά τόν ἄλλο τά βόδια πού ἀγόρασε. Γιά τόν τρίτο ἡ γυναίκα πού παντρεύτηκε. Δυστυχῶς καί σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς ἔχουν ἀλλες προτεραιότητες, ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Οἱ καρδιές μας εἶναι δοσμένες σέ ἕνα σωρό σημαντικά πράγματα γιά τή ζωή μας, ἀλλά ὄχι στό Θεό. Γι αὐτό καί ἀκούγεται ἀνάμεσά μας ἡ φράση: ὁ Θεός τή δουλειά Του καί ἐμεῖς τή δουλειά μας. Διαχωρίζοντας ἔτσι τέλειως τή θέση μας ἀπέναντί Του.

Τώρα βέβαια κάποιοι θά ἀναρωτιώνται, θά ἀποροῦν καί θά ἀντιτίθενται. Ἡ πιό ἀπλή καί ἄμμεση ἀπάντηση ὅλων σέ αὐτή τή μομφή εἶναι: ἐγώ ἀγαπῶ τό Θεό, Τόν ἔχω μέσα στήν καρδιά μου, κάνω τήν προσευχή μου, ἀνάβω τό κερί μου.... Ναί πολύ καλά καί ἅγια ὅλα αὐτά, ἀλλά μέ ποιό βαθύτερο κίνητρο τά κάνεις; Τά κάνεις, γιατί εἶσαι συγκλονισμένος πάντοτε ἀπό τό ὅτι ἀναγνωρίζεις τό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ πού προαναφέραμε καί ζητᾶς μόνο Αὐτόν; Ἤ θεωρώντας τήν πίστη ὡς μία θρησκευτική ὑποχρέωση, ἐκτελεῖς τά καθήκοντά σου, ἀλλά καταβάθος δέν αἰσθάνεσαι τήν καρδιά σου νά πάλλεται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Ὅταν νοερά κοιτάζεις τό Χριστό-Θεό, πού Τόν κοιτᾶς; Στά μάτια ἤ στά χέρια;

Τελικά ὅπως λένε καί οἱ πατέρες, εἶσαι ἐρωτευμένος-η μέ τό Θεό; Ὅπως μᾶς Τόν παρουσιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν 76^η ὁμιλία του, ὁ Θεός-Χριστός ἀπευθύνεται στόν ἄνθρωπο καί τοῦ λέει: « Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τι τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ἦλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;». Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: ἡ καρδιά Μου χτυπάει γιά ἐσένα. Ἡ δικιά σου;

Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δίνουμε τά πάντα, τόν ἐαυτό μας ὅλο, σέ ὅποιονδήποτε ἄλλο ἐνδιαφέρον καί ἔρωτα στόν κόσμο αὐτό, ἐκτός ἀπό τό Χριστό-Θεό. Γινόμαστε κομμάτια γιά νά ἀποκτήσουμε ἔμψυχα καί ἄψυχα ἀγαθά καί ὅταν κινδυνεύουμε νά τά χάσουμε, τότε θυμόμαστε τό Θεό καί Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς τά σώσει. Τελικά τό πρόβλημα εἶναι ὅτι στή θέση πού πρέπει νά ἔχει ὁ Θεός στήν καρδιά μας, βάζουμε ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τό Θεό. Γι αὐτό καί στή σύγχρονη λαίλαπα τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ἐπιβίωσή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ποσότητα τοῦ ἀντισηπτικοῦ πού θά βάλουμε ἤ τή μάσκα πού θά φορέσουμε ἤ τό ἐπερχόμενο ἐμβόλιο καί  ὄχι ἀπό τήν ἀγάπη, τή δύναμη καί τό ἔλεος του ἐρωτευμένου μέ ἐμᾶς Χριστοῦ.....