ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ. ΤΟΥ ΘΩΜΑ. Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν ὁ ἀπ. Παῦλος κατά τό κήρυγμά του στό βῆμα τοῦ Ἀρείου Πάγου, μίλησε στούς Ἀθηναίους γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτοί χαμογέλασαν καί τοῦ εἶπαν: «Ἐντάξει, θά σέ ἀκούσουμε καί κάποια ἄλλη φορά». Δέν ἀποδέχθηκαν καί φυσικά ἀπέριψαν ἀμμέσως τό λόγο τοῦ ἀποστόλου. Γιά τό πιστεύω καί τήν κοσμοθεωρία τους, αὐτό τό γεγονός ἦταν τουλάχιστον ἀπίθανο καί ἀδύνατο.

          Καί οἱ μαθητές ὅμως τοῦ Χριστοῦ μας, οἱ μετέπειτα ἔνδοξοι καί πανεύφημοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀρχικά δέν ἀποδέχθηκαν ἀσυζητητί τήν Ἀνάστασή Του. Δυσπίστησαν, προβληματίστηκαν, μπῆκαν σέ μεγάλο πειρασμό γιά τό Διδάσκαλό τους. Ἴσως νά ἔνοιωσαν καί προδομένοι ἀπό Αὐτόν. Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τῶν Μυροφόρων ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί Τόν εἶδαν μάλιστα Ἀνεστημένο «...ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεί  λήρος τά ρήματα αὐτῶν καί ἠπίστουν αὐτές».

          Τά λόγια τους τά ἐκτίμησαν ὡς ἀνοησίες καί δέν τίς πίστεψαν. Ὅταν ὅμως τίς ἐπόμενες ἡμέρες τούς ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός, τότε πίστεψαν καί ἀποδέχθηκαν τό μεγάλο αὐτό γεγονός.

          Ὁ ἀπ. Θωμᾶς τίς ἡμέρες ἐκείνες ἀπουσίαζε ἀπό κοντά τους. Ὅταν ἐπέστρεψε, αὐτοί μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τοῦ εἶπαν ὅτι εἶδαν τό Δάσκαλο τους ἀνεστημένο καί πώς πραγματικά μέ αὐτό ἔγιναν ὅσα τούς εἶχε προείπει Ἐκείνος. Ὁ Θωμᾶς μέ τή σειρά του καί αὐτός δέν πίστεψε καί τούς ἐπεσήμανε ὅτι γιά νά πιστέψει θέλει νά ἔχει ἀποδείξεις. Νά ψηλαφίσει μέ τό χέρι του τίς πληγές στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

          Μετά λοιπόν ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, ὅπως ἦταν κρυμένοι καί κλειδαμπαρωμένοι γιά τόν «φόβον τῶν Ἰουδαίων», ἐμφανίζεται μπροστά τους ὁ Ἰησοῦς. Ἀφοῦ τούς καθησυχάζει μέ τήν εἰρήνη Του, καλεῖ τό Θωμᾶ νά ψηλαφίσει τίς πληγές ἀπό τή Σταύρωσή Του. Ὁ Θωμᾶς τότε ἔκπληκτος δέν τόλμησε κἄν νά ἀπλώσει τό χέρι του, ἀλλά ἀμμέσως ὁμολόγησε «... ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!». Τότε ὁ Χριστός μας θά τοῦ πεῖ: «Ἐπειδή μέ εἶδες πίστεψες; Πραγματικά εὐτυχεῖς καί εὐλογημένοι εἶναι ὅσοι δέν ἔχουν δεῖ, ἀλλά πιστεύουν».

          Στήν κατηγορία αὐτῶν πού δέν ἔχουν δεῖ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς ἀγαπητοί μου. Αὐτό εἶναι τό ἕνα δεδομένο. Τό ἄλλο εἶναι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση, στόν ἀναστημένο Χριστό. Σίγουρα ἄν γίνει μία δημοσκόπιση ἀνάμεσά μας, θά βγάλει ἀποτέλεσμα πώς ὅλοι μας ἀποδεχόμαστε τόν ἀναστημένο Χριστό καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του.

          Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό πῶς ἐκδηλώνουμε αὐτή τήν πίστη τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως. Πού πραγματικά κατακλίζουμε τούς Ναούς γιά νά ἀκούσουμε τό Χριστός Ἀνέστη. Νά τό ποῦμε καί ὡς εὐχή μεταξύ μας. Ὅμως πίστη σημαίνει συνέπεια, σταθερότητα, εἰλικρίνεια. Νομίζω  πώς αὐτά ὅλα λίγο μετά τό Χριστός Ἀνέστη, τά ἀφήνουμε στήν ἄκρη γιατί ἔχουμε ἄλλες προτεραιότητες. Πράγματα ποιό σημαντικά καί σπουδαία νά κάνουμε καί νά ζήσουμε.

          Καί μπορεῖ νά φαίνεται ὑπερβολικό, ἀλλά νομίζω πώς δέν ἀπέχουμε καί πολύ ἀπό τή στάση τῶν Ἀθηναίων στό ἄκουσμα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως. Ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι δέν ἀπορίπτουμε τό γεγονός. Ἡ στάση μας ὅμως εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἵδια μέ ἐκείνων. Μέ τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό Ναό εἶναι σάν νά λέμε: «Ἐντάξει Χριστέ ἀναστήθηκες καί φέτος, τό δεχόμαστε. Ἀλλά ἐμεῖς τώρα ἔχουμε σημαντικότερα πράγματα νά κάνουμε. Δέν μποροῦμε νά ξενυχτήσουμε καί νά χαροῦμε μαζί Σου τό σπουδαίο αὐτό γεγονός!».

          Καί γιά κάποιους πού ναί μέν ἀποδέχονται τήν Ἀνάσταση, ἀλλά πᾶνε τό πολύ δύο τρείς φορές στήν Ἐκκλησία ὅλο τό χρόνο, εἶναι σάν λένε ὅπως καί οἱ Ἀθηναίοι: «Ὡραία Χριστέ. Σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν Ἀνάσταση, ἀλλά θά σέ ξαναδοῦμε τό ἐπόμενο Πᾶσχα!».

          Μπορεῖ ὅλα αὐτά νά ἀκούγονται λίγο ὑπερβολικά, στενάχωρα. Μπορεῖ νά ἀντιδρᾶ μέσα μας ἡ πίστη καί νά λέμε πώς σημασία ἔχει νά μόνο νά πιστεύεις. Νά μήν ἀρνῆσαι δηλαδή κάτι. Σωστό. Ὅμως δέν πρέπει μέ κάποιο τρόπο νά ἀποδεικνύεις αὐτό πού πιστεύεις; Καί τελικά ἄν εἶσαι πιστός, δηλαδή συνεπής καί ἀκόλουθος τοῦ πιστευομένου, τότε γιατί φεύγεις;».

Ἐδῶ ἀκριβῶς ταιριάζει ἡ τροποποίηση πού ἔκανε κάποιος σέ ἕνα στίχο τῆς Ἀναστάσιμης  ἀκολουθίας:  Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν ὄχι οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ, ἀλλά οἱ πιστοί Αὐτοῦ! Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τρόμος γιά τούς ἐχθρούς Του. Ἴσως ὅμως νά εἶναι καί γιά τούς πιστούς Του...

Ἡ Ἀνάσταση ἀγαπητοί μου εἶναι βίωμα, εἶναι ἐμπειρία, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι αὐτή πού τήν κάνει ἀληθινή, γιατί ὅπως λέει καί ὁ ἀπ. Παῦλος, ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ μάταιο τό κήρυγμά μας, μάταια καί ἡ πίστη μας. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ αἰτία γιά νά νικήσουμε κι ἐμεῖς τό θάνατο! Νά γίνουμε ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀναστημένοι!

Δηλαδή νά ἔχουμε ἄμμεση καί ἔμπρακτη σχέση μέ τό Χριστό καί νά γινόμαστε μάρτυρες τῆς ἀλήθειας Του αὐτῆς. Μέ τόν τρόπο πού ὑπάρχουμε. Μέ τό λόγο, ἀλλά καί μέ τό ἔργο μας.

Κι ἐπειδή ἀναφέρθηκε ἡ μαρτυρία τοῦ λόγου, ἄς ἐπισημάνουμε καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό. Ἡ πίστη καί ἡ ἐμπειρία στήν Ἀνάσταση, ἔκανε κάποτε τούς προγόνους μας γιά σαράντα ἡμέρες νά χαιρετιοῦνται μόνο μέ τό Χριστός Ἀνέστη! Νά μή λένε κανένα ἄλλο λόγο ἀρχικά ὅταν ἀνταμωνόντουσαν. Μόνο δύο λέξεις. Χριστός Ἀνέστη! Οὔτε χρόνια πολλά, οὔτε ὅ,τι δήποτε ἄλλο χρησιμοποιοῦμε σήμερα ἐμεῖς.

Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι Ἀληθῶς Ἀνέστη! Οὕτε ἀληθῶς σκέτο, οὔτε ἀληθῶς ὁ Κύριος. Καί εἶναι ἐπίσης πολλοί ἀνάμεσά μας πού θεωροῦν πώς τό Χριστός Ἀνέστη λέγεται γιά μία-δύο ἡμέρες καί μετά ὄχι. Καί ἄν ἀκούσουν νά τούς χαιρετᾶς μέ αὐτό θά σοῦ ποῦν: Ἔ καλά! Τό εἴπαμε τήν Ἀνάσταση  ! Δέν φτάνει;

Ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζει τήν ὀμολογία τοῦ ἀπ. Θωμᾶ σωτήρια. Σωτήρια καί γιά αὐτόν, ἀλλά καί γιά ἐμᾶς. Γιατί ὅπως ἀναφέρει ἕνα τροπάριο τῆς ἡμέρας, ἡ ἀπιστία του, ἔγινε αἰτία γιά νά πιστέψουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό ὅμως πού θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει εἶναι τό τί εἴδους καί τί ποιότητας εἶναι ἡ πίστη πού διαμορφώνουμε. Ἄν τελικά δηλαδή εἴμαστε συνεπείς καί ἀκόλουθοι τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως ἤ ἀπλά εἶναι μία ἀκόμη ἀφορμή γιά ἕνα γλέντι. Καί τελειώνοντας αὐτό, νά ξεχάσουμε καί τό Χριστό καί τήν Ἀνάσταση καί ὅ,τι αὐτή ἔχει νά προσφέρει στή ζωή μας... Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!

           

 

Ἰδοῦ γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.

 

        

    Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου, ἦλθε στόν κόσμο μας, μπῆκε στή ζωή μας, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τή δουλεία καί τήν καταδυνάστευση τοῦ πονηροῦ καί τοῦ θανάτου πού αὐτός πρεσβεύει. Ἦλθε νά ἀνατρέψει τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τό ἔκανε μέ ἕνα πραγματικά ἀνατρεπτικό τρόπο. Μέ τόν τρόπο τοῦ Σταυροῦ.

Καί σταυρώθηκε Αὐτός γιά νά ἔλθει ἡ χαρά στόν κόσμο. Τῆς ὁποίας ἀπαύγασμα, ἀπόδειξη καί κορυφή εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάστασή Του. Ἡ νίκη Του ἐπί τοῦ διαβόλου καί τοῦ κράτους του. Αὐτή τή νίκη, τήν Ἀνάσταση, μᾶς τήν κάνει δώρο καί χάρισμα καί μᾶς κάνει συμμετόχους της. Μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά θεωρούμαστε καί ἐμεῖς δι Αὐτοῦ νικητές τοῦ αἰώνιου ἐχθροῦ μας.

Εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως νά γίνει πραγματική κατάσταση στή ζωή σας. Καί μέσα ἀπό αὐτήν νά παίρνετε ὅ,τι χρειάζεται γιά νά μπορεῖτε νά στέκεστε μέ δύναμη, θᾶρρος καί αἰσιοδοξία στή ζωή σας. Μέ σύμμαχο τήν ἀναστάσιμη χαρά νά πορεύεστε στόν καθ’ἡμέρα βίο σας καί νά κάνετε ὅ,τι καλύτερο μπορεῖτε γιά ἐσᾶς καί τούς δικούς σας.

         Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί μου. Χριστός Ἀνέστη καί ζωή πολιτεύεται.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ Ἤ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ;

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος, καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ, ἐπέβης ἐπὶ πώλου, Δαυϊτικῶς Ἀγαθέ, καὶ Παῖδές σε ἀνύμνουν θεοπρεπῶς, Ἰουδαῖοι ἐβλασφήμουν παρανόμως, τὸ ἀκάθεκτον τῶν ἐθνῶν, ἡ καθέδρα τοῦ πώλου προετύπου, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν μεταποιούμενον. Δόξα σοι Χριστέ, ὁ μόνος ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος.

Ἐσένα πού βαστάζουν τά Χερουβίμ καί ὑμνοῦν τά Σεραφίμ ἐκάθησες σέ νεαρό ζῶο ὅπως κάποτε ὁ βασιλιάς Δαυΐδ, καί ἐνῶ τά παιδιά σέ ὑμνοῦσαν ὅπως ἀρμόζει γιά τό Θεό, οἱ Ἰουδαῖοι σέ ὕβριζαν καί ἔτσι παρανομοῦσαν. Ἡ ράχη τοῦ νεαροῦ ζώου ὅπου ἐκάθησες προεικόνιζε τήν ἀσυγκράτητη διάθεση μέ τήν ὁποία θά πίστευαν σέ Ἐσένα τά εἰδωλολατρικά ἔθνη. Δόξα σέ Ἐσένα Χριστέ πού εἶσαι ὁ μόνος πού ἐλεεῖ καί ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους.

Χίλια χρόνια περίπου πρίν τό Χριστό μας ἀγαπητοί μου, ὁ προφήτης καί βασιλιάς Δαυΐδ, εἰσέρχεται δοξασμένος στά Ἰεροσόλυμα. Νικητής καί τροπαιοῦχος ἀρχηγός τοῦ Ἰσραήλ. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχει καταφέρει νά νικήσει ὅλους τούς ἐχθρούς τοῦ λαοῦ του. Ἔχει ἐπανακτήσει τήν κιβωτό τῆς Διαθήκης ἀπό τά χέρια τους καί μέ λαμπρότητα τήν ἐπιστρέφει στήν πρωτεύουσα πλέον τοῦ κράτους του.

Πανηγύρι, ξεσηκωμός καί γιορτή.  Χιλιάδες λαοῦ ἔχουν ξεχυθεῖ στούς δρόμους καί ἔξω ἀπό τήν πόλη γιά νά ὑποδεχθοῦν τό μεγάλο βασιλιά καί ἀρχηγό τους. Ὁ ὁποίος μέ μεγαλόπρεπη καί λαμπρή πομπή, καθήμενος σέ νεαρό ζώο, παρελαύνει καί εἰσέρχεται στήν πόλη. Οἱ μουσικοί παιανίζουν ὕμνους καί σκοπούς πού ἀρμόζουν στήν περίπτωση καί ὁ λαός κρατώντας βάϊα ἐπευφημεῖ καί δοξάζει τό βασιλιά του...

...Χίλια χρόνια περίπου μετά ἀπό τότε, ἕνας ἄλλος Βασιλιάς εἰσέρχεται καί πάλι στά Ἰεροσόλυμα. Μόνο πού Αὐτός, εἶναι ἄλλου εἴδους βασιλιάς. Πολύ παράξενος. Εἶναι τόσο περίεργη ἡ παρουσία Του, πού γι αὐτό θά ἀναγκαστεῖ λίγες ἡμέρες μετά ὁ Πιλᾶτος νά τοῦ ἀπευθύνει τήν ἐρώτηση: «Οὐκοῦν βασιλεύς εἶ σύ;». «Λοιπόν, δέν εἶσαι βασιλιάς ἐσύ;». Γιά νά πάρει τήν ἀπάντηση: «σύ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμί».  «Ἐσύ λές ὅτι εἶμαι βασιλιάς»...

Τό ἵδιο ἀκριβώς πίστευε καί ὁ λαός, ὁ ὄχλος πού ζητωκραύγαζε καί ἐπευφημοῦσε: «Ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου!».  «Σωτηρία καί εὐλογία ἀπό τόν οὐρανό, εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ!» Πίστευε ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος σωτῆρας, ὁ πολυπόθητος βασιλιάς. Ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ θεοῦ ἀπό τή γενιά τοῦ Δαυΐδ. Πού ὅπως κάποτε ἐκείνος, θά ἀποκαταστήσει τό λαό του καί θά τόν ξανακάνει δυνατό καί κυρίαρχο.

Ὅμως ὁ Χριστός δέν εἶναι αὐτός πού περιμένουν. Δέν εἶναι ὁ βασιλιάς πού θέλουν. Γι αὐτό πέντε ἡμέρες μετά, αὐτοί οἱ ἵδιοι, ὁ ὄχλος, θά φωνάξουν δυνατά: «Ἄρον. Ἄρον. Σταύρωσον αὐτόν!». «Πάρτον. Πάρτον καί σταύρωσέ τον! Δέν μᾶς κάνει. Δέν τόν θέλουμε. Δέν εἶναι αὐτό πού περιμέναμε». Τό ξέρει αὐτό ὁ Χριστός. Γι αὐτό δέν ἀντιδρᾶ. Δέν συμμετέχει, ἀλλά οὔτε καί τούς ἀπαγορεύει. Τούς ἀφήνει νά κάνουν αὐτό πού θέλουν. Ἤσυχα καί ἀθόρυβα, θά περάσει ἀπό ἀνάμεσά τους καί θά μπεῖ στά Ἰεροσόλυμα γιά λίγο. Πρίν τό βράδυ θά βγεῖ καί πάλι ἐκτός καί θά διανυκτερεύσει στή Βηθανία.

Στή Βηθανία ὅπου ἦταν τό σπίτι τοῦ Λαζάρου τόν ὁποίο εἶχε ἀναστήσει λίγες ἡμέρες πρίν. Στή Βηθανία πού πραγματικά ὅπως ἀναφέρεται, ἦταν αὐτό πού λέει καί τό ὄνομά της· Σπίτι, δηλαδή τόπος τῆς φτώχιας. Ἄλλη μία ἔνδειξη ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς, ἦταν πραγματικά πολύ παράξενος. Βασιλιάς πού δεν ἦταν γιά τά παλάτια καί τά μεγάλα ἀρχοντικά. Ἐξωπραγματικός.

Καί ναί! Τελικά τέτοιος ἦταν! Ἐξωπραγματικός. Ἀπόκοσμος. Ἄλλου κόσμου κατάσταση. Ἑνός κόσμου πού ὅλοι τόν συζητᾶμε. Πολλοί τόν ἐπιθυμοῦμε. Ἀλλά λίγοι τόν βρίσκουμε καί τόν κατέχουμε. Ἑνός κόσμου ἀληθινοῦ. Ὄχι ὅτι αὐτός πού ζοῦμε εἶναι ψεύτικος. Ὁ Θεός τόν ἔπλασε καί εἶναι ἀληθινός. Ἡ ἀλήθεια του ὅμως, βρίσκει στόχο καί ἀντίκρυσμα ὅταν ἐνώνεται μέ τόν κόσμο ἀπό τόν ὁποίο ἔρχεται ὁ Χριστός.

Ἕνας κόσμος πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Τό μέτρο της καί ἡ ἐπαλήθευσή της. Εἶναι αὐτός στόν ὁποίο ἐπαληθεύεται ὅ,τι καί ὅποιος διατίνεται ὅτι εἶναι ἀληθινό καί ἀλήθεια. Μιά ἐπαλήθευση πού θά συμβεῖ σέ ὅλους, ὅταν ἔλθει ἡ στιγμή νά συναντηθοῦμε μέ Αὐτήν, μέ τήν ἔξοδό μας ἀπό  τή ζωή. Τότε θά βρεθοῦμε πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν Ἀλήθεια καί αὐτοστιγμή θά κριθοῦμε. Τότε θά καταλάβουμε κι ἐμεῖς τί πραγματικά εἴμαστε. Θά κριθεῖ ἡ ἀλήθεια μας, αὐτό πού πραγματικά εἴμαστε, ἀπό τήν μία καί μόνη Ἀλήθεια.

Τήν ἀλήθεια τῆς ὁποίας βασιλιάς εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως ὁ Ἴδιος πληροφορεῖ τόν Πιλᾶτο: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς». «Ἐγώ γεννήθηκα καί ἦλθα στόν κόσμο γιά νά διδάξω καί νά φανερώσω τήν ἀλήθεια καί ὅποιος εἶναι πραγματικά σέ αὐτή μέ ἀκούει καί μέ καταλαβαίνει». Αὐτός εἶναι ὁ τόπος ὅπου ἔχει τό θρόνο Του ὁ Χριστός. Ἡ Ἀλήθεια. Καί ὅπως ὁ Ἴδιος λέει, ὅποιος εἶναι πραγματικά σέ αὐτήν τόν ἀκούει καί Τόν καταλαβαίνει.

Θά πρέπει λοιπόν νά σκεφτοῦμε, νά προβληματιστοῦμε: «Ἄραγε ἐγώ, εἶμαι μέ τήν Ἀλήθεια; Τήν γνωρίζω; Εἶμαι σ’αὐτήν;». Δηλαδή στήν πραγματικότητα: «Ἄραγε ἔχω καταλάβει τό Χριστό; Τόν γνωρίζω; Εἶμαι μαζί Του; Τόν ἀκούω; Τόν καταλαβαίνω;  

Ἄν Τόν καταλαβαίνω τί ἔχω κάνει γι αὐτό; Ἐτοιμάστηκα γιά τή μεγάλη συνάντηση μαζί Του; Νήστεψα; Ἐξομολογήθηκα; Προσευχήθηκα; Τοῦ ζήτησα νά μέ βοηθήσει νά Τόν πιστέψω περισσότερο; Νά Τόν ἀγαπήσω περισσότερο; Νά Τόν γνωρίσω περισσότερο; Νά καταλάβω τί εἴδους βασιλιάς εἶναι;

Τοῦ  ζήτησα νά μέ βοηθήσει νά διορθώσω τά λάθη μου, τά πάθη μου; Τόν παρακάλεσα νά μέ βοηθήσει νά κάνω τόν καλό ἀγώνα, γιά νά σώσω τήν ψυχή μου; Τόν παρακάλεσα νά εὐλογήσει τή Σαρακοστή μου καί νά γίνει αὐτή αἰτία μιᾶς πνευματικῆς ἀναβάθμισης καί καλῆς φανέρωσής Του ἀπό ἐμένα στή ζωή αὐτή;».

Ἡ Μεγάλη Ἐβδομάδα ἔφθασε ἀγαπητοί μου καί γιά ἄλλη μία φορά Κυριακή τῶν Βαΐων θά ὑποδεχθοῦμε τό Χριστό. Ἄραγε εἴμαστε ἔτοιμοι γι αὐτό; Ξέρουμε πραγματικά τί εἶναι Αὐτός πού ἔρχεται; Ἔχουμε πάρει θέση κοντά Του ἤ ὡς σύγχρονος ὄχλος ζητωκραυγάζουμε καί ἐπευφημοῦμε καί τελικά μέσα στή φασαρία χάνουμε τήν Ἀλήθεια; Τό Χριστό;

Ὁ Ὁποίος περνᾶ μέσα  ἀπό τό πλῆθος καί φεύγει. Προσπερνᾶ τή φασαρία. Δέν μένει στό γλέντι, ἀλλά προσανατολίζεται καί εὐθυδρομεῖ πρός τή μεγάλη θυσία. Πρός τό Γολγοθᾶ. Ξέρει πώς εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἡ ὅποία ὅπως πάντα σταυρώνεται! Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μάθει νά τήν σταυρώνουν ὅταν αὐτή τούς φανερώνει τό λάθος. Τούς βγάζει ἀπό τό ὄνειρο. Ἀπό τό παραμύθι στό ὁποίο ἀρέσκεται ὁ καθείς ἀπό ἐμᾶς νά βολεύται.

Ἄς σηκωθοῦμε ἀδελφοί καί ἔστω καί τώρα, λίγο πρίν τό τέλος, ἄς κάνουμε ὅ,τι δέν κάναμε καθ’ὅλη τή Σαρακοστή. Γιά νά συναντήσουμε πραγματικά τό Χριστό. Νά Τόν ὑποδεχθοῦμε καί νά Τόν κάνουμε πραγματικά Βασιλιά μας. Βασιλιά τῆς ζωῆς μας, πού θά εἶναι μία ζωή μέσα στήν Ἀλήθεια.

Καλή Μεγάλη Ἐβδομάδα ἀδελφοί μου. Καλή συνάντηση μέ τό Χριστό. Καλή ἀνάσταση μαζί Του!

 

Ε΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ. Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΥ ΜΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Τὰ τῆς ψυχῆς θηρεύματα, καὶ τὰ πάθη τῆς σαρκός, τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας ἔταμες, τὰ τῆς ἐννοίας ἐγκλήματα, τῇ σιγῇ τῆς ἀσκήσεως ἀπέπνιξας, καὶ ῥείθροις τῶν δακρύων σου, τὴν ἔρημον ἅπασαν κατήρδευσας, καὶ ἐβλάστησας ἡμῖν τῆς μετανοίας καρπούς· διό σου τὴν μνήμην Ὁσία ἑορτάζομεν.

Τίς ἀδυναμίες τῆς ψυχῆς πού γίνονται λάφυρα στόν πονηρό καί τά πάθη τῆς σάρκας, μέ τό ξίφος τῆς ἐγκράτειας ἀπέκοψες. Τά ἁμαρτήματα τοῦ μυαλοῦ τά ἔπνιξες μέ τή σιωπή πού ἔχει ἡ πνευματική ἄσκηση. Μέ τά ποτάμια τῶν δακρύων σου πότισες τήν ἔρημο καί φύτρωσαν γιά ἐμᾶς οἱ καρποί τῆς μετάνοιας. Γι αὐτό καί ἐμεῖς Ὁσία ἑορτάζουμε τήν μνήμη σου.

Ὁ ἄνθρωπος ὅπως γνωρίζουμε ἀγαπητοί μου, εἶναι πλασμένος «κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καί ὁμοίωσιν». Αὐτό τοῦ προσδίδει δύο βασικά στοιχεία πού χαρακτηρίζουν τήν ὕπαρξή του. Τά στοιχεία αὐτά εἶναι χαρίσματα, δώρα ἀπό τό Θεό καί δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τό Λογικό καί τό Αὐτεξούσιο. Ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ὑπάρχει ὅπως ὑπάρχει καί ὁ Θεός. Εἶναι λογικός καί ἐλεύθερος.

Γι αὐτό καί ἔχει ὅλα τά στοιχεία νά ὁμοιάσει τοῦ Θεοῦ. Αὐτός τελικά εἶναι καί ὁ σκοπός καί ἡ μέριμνα του. Ἡ πρός τό Θεό ὁμοίωση. Εἶναι ἤ θά ἔπρεπε νά εἶναι... Αὐτός θά πρέπει νά εἶναι ὁ στόχος, τό κυρίως ζητούμενο, γιά τήν πίστη ἑνός ἐκάστου. Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου θά πρέπει νά εἶναι ὅπως διδάσκει καί ἡ Ἐκκλησία μας, μία πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν.

Εἶναι ὁ λεγόμενος καλός ἀγώνας πού πρέπει νά κάνουμε ὅλοι ὅσοι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του. Μέλη τοῦ μυστηριακοῦ σώματός Του. Βαπτισμένοι στό ἅγιο Τριαδικό ὄνομά Του. Παιδιά Του καί κληρονόμοι τῆς αἰώνιας Βασιλείας Του. Ἄλλο ἕνα δώρο ἀπό τό Θεό, τό ὁποίο μᾶλλον δέν τό γνωρίζουμε, τό ξεχνοῦμε. Δέν ὑπάρχει  στίς προτεραιότητές μας καί μοιραία μπορεῖ νά περάσει μία ζωή ὁλόκληρη χωρίς νά ἀντιληφθοῦμε κἄν ὅτι ὑπάρχει. Αὐτό, εἶναι πρόβλημα...

Μία ζωή, πού γιά νά εἴμαστε εἰλικρινείς, ἔχει ἕνα σωρό αἰτίες καί ἀφορμές γιά νά μᾶς στρέψει σέ ἄλλους στόχους, ἐκτός ἀπό αὐτόν πού προαναφέραμε. Ἡ καρδιά μας κυρίως καί ὄχι τό μυαλό μας εἶναι μία πυξίδα, ἡ ὁποία μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε μία κατεύθυνση. Ἕνα δρόμο. Τό μυαλό μπορεῖ νά σκέφτεται, νά κρίνει καί νά ἀξιολογεῖ σωστά. Ἡ καρδιά ὅμως παίζει ἱσότιμο ρόλο καί μπορεῖ νά ἀκυρώσει αὐτό πού ἀξιολογεῖ τό μυαλό.

Κακά τά ψέματα. Δέν μπορεῖς νά εἶσαι κάτι, νά κάνεις κάτι, νά προσπαθεῖς γιά κάτι, χωρίς αὐτό νά τό αἰσθάνεσαι! Νά τό γεύεσαι! Νά ἔχεις τήν ἐμπειρία του! Νά ἀπολαμβάνεις κάτι ἀπ’αὐτό. Ἀργά ἤ γρήγορα θά κουραστεῖς, θά ἀποθαρυνθεῖς. Θά τό θεωρήσεις τόσο δύσκολο, μακρινό καί ἀκατόρθωτο, πού μοιραία θά στρέψεις τόν ἐνδιαφέρον σου σέ κάτι ἄλλο πού εἶναι πιό εὔκολο καί πιό ἄμμεσο ὡς ἐμπειρία. Τό μυαλό μπορεῖ νά ἀναγνωρίζει τήν ἀξία σέ κάτι. Ἀλλά ἐάν ἡ καρδιά δέν τό ἀναγνωρίζει ὡς πολύτιμο θησαυρό, ἄν οἱ αἰσθήσεις δέν ἰκανοποιοῦνται, δέν θά ἐπιτρέψει νά ἀσχοληθεῖς καί πολύ μέ αὐτό. Καί ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, «...ὅπου γάρ ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεί καί ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν...».

Κάτι πού προσφέρει ἄμμεση ἐμπειρία καί ἀπόλαυση, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ὁμολογουμένως πιό θελκτική, πιό ἐλκυστική ὡς κατάσταση. Γι αὐτό εἶναι πιό εὔκολη ἀπό τήν ἀρετή. Ἡ ἀρετή ἔχει κόπο, προσπάθεια, ἀγώνα. Ἔχει πόνο. Ἔχει βαθμό δυσκολίας. Γι αὐτό καί ἡ καρδιά στρέφεται περισσότερο καί πιό εὔκολα πρός τήν ἁμαρτία, παρά πρός τήν πίστη. Πρός τήν πίστη ὡς ἔμπρακτο βίωμα, ὡς πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωση καί ὄχι ὡς μία ἀποδοχή τῆς ὑπάρξεως του Θεοῦ μόνο καί τίποτε παραπάνω.

Αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος πού κάποτε, πρίν ἀπό 1.470 χρόνια περίπου, ἕνα δωδεκάχρονο κορίτσι, ἡ Μαρία, πῆρε τόν εὔκολο καί ἀπολαυστικό δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Δόθηκε τόσο πολύ σ’αὐτόν, πού ἔγινε ἡ πιό διάσημη πόρνη τῆς Ἀλεξάνδρειας στήν Αἴγυπτο. Ἔφτασε σέ σημείο νά μή ζητᾶ κἄν χρήματα, ἀπλά νά ἱκανοποιεῖ τό μεγάλο πάθος της.

Ἔτσι πέρασε ἀρκετά χρόνια καί κάποτε θέλοντας νά ζήσει κι ἄλλη περιπέτεια, ἀνέβηκε σέ ἕνα πλοίο πού πήγαινε προσκυνητές στά Ἰεροσόλυμα γιά  τόν Τίμιο Σταυρό. Καθ’ὅλο τό ταξίδι, ἀλλά καί ὅταν ἔφθασε στήν πόλη ἔκανε αὐτό πού ἤξερε. Αὐτό πού ἤθελε. Αὐτό πού ὅριζε ἡ καρδιά της. Μέχρι πού θέλησε κι αὐτή νά προσκυνήσει τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκεί, γιά πρώτη φορά ἔνοιωσε πώς ἡ ἁμαρτία δέν ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες. Κάποια, αὐτήν πού σέ βάζει στό Θεό καί τή χάρη Του, δέν μπορεῖ νά τήν ἀνοίξει. Θέλοντας νά μπεῖ γιά νά προσκυνήσει, ἔνοιωθε μία δύναμη νά τήν κρατᾶ ἐκτός τοῦ Ναοῦ. Κατάλαβε. Προσευχήθηκε μέ συντριβή καρδίας σέ μία εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἔδωσε ὑπόσχεση νά ἀλλάξει ζωή! Νά μετανοήσει!

Τότε μπόρεσε νά προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό. Βγαίνοντας ἀπό τό ναό, μία καί μόνο σκέψη ὅριζε τήν καρδιά της. Νά μετανοήσει! Μέ κάθε τρόπο! Ἡ ἀπόφαση εἶχε λειφθεῖ. Χωρίς νά σκεφθεῖ πολύ, φεύγει ἀμμέσως γιά τήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Ἐκεί πέρασε 17 χρόνια. Δεκαεπτά χρόνια ἐπίπονου καί σκληροῦ ἀγώνα. Μία νεαρή γυναίκα ἀπό τά φώτα καί τήν καλοπέραση τῆς μεγαλουπόλεως Ἀλεξάνδρειας, μέσα στήν ἄγρια καί θανατηφόρο ἔρημο. Τό μόνο πού τήν φόβιζε ἦταν  μήν τυχόν καί δέν προλάβει νά μετανοήσει.

Μεγαλύτερος ἐχθρός της ἦταν ὁ πρότερος βίος. Οἱ τρόποι καί οἱ διαθέσεις πού σ’αὐτόν ἀχόρταγα ἀπολάμβανε. Ἡ ἐρωτική ἐπιθυμία τῆς ἐπιτιθόταν ἅγρια. Ζητοῦσε ἐκπλήρωση. Ἐκείνες τίς στιγμές ἡ Μαρία ἔβαζε τό κεφάλι της μέσα στήν καυτή ἄμμο τῆς ἐρήμου καί ἔκραζε ἐκλιπαρώντας τό Θεό: «ὁ πλάσας με, σῶσον με!!!».

Καί ὁ ἅγιος Θεός τήν ἄκουσε! Τήν ἄκουσε καί τή βοήθησε στό δύσκολο ἀγώνα της. Γιατί εἶδε τή θέλησή της, τήν καρδιά της. Τήν μυστική αὐτή πυξίδα πού ἡ βελόνα της ἔδειχνε σταθερά καί ἀμετάκλητα Αὐτόν. Ἔτσι, ἡ ἄλλοτε περίφημη πόρνη τῆς Ἀλεξάνδρειας, μεταμορφώθηκε σέ μία ἀπό τίς μεγαλύτερες μορφές τοῦ ἁγιολογίου τῆς Πίστεώς μας. Ἔγινε ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία!!!

Ἡ ὁποία εἶναι αἰώνιο φωτεινό παράδειγμα, γιά τό τί μπορεῖ νά κάνει ἡ Θεία χάρις, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀνοίγεται καί δίνεται σ’αὐτήν. Καί τό ἄνοιγμα αὐτό τό κάνει τό αὐτεξούσιο. Ἡ ἐλευθερία, ἡ αὐτοδιάθεση τοῦ ἀνθρώπου. Πού ἐνεργοποιεῖ τόν πνευματικό ἀγώνα καί δέν κάμπτεται ἀπό τόν κάματο πού αὐτός ἔχει. Ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν. Ὁ καλός ἀγώνας καί πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ μετάνοια. Ὅλα αὐτά ἐνεργοῦνται σωστά καί τελικά σωτήρια γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν εἶναι ἐλεύθερο ἀγαπητικό δόσιμο στό Θεό.

Ὅταν ἡ καρδιά νοιώσει πόθο γιά τό Θεό καί γιά τήν ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ πόθου, κινητοποιήσει τόν ὅλο ἄνθρωπο πρός αὐτό. Αὐτό μπορεῖ νά φαντάζει λίγο ἔως πολύ τρελό! Ὅλοι ξέρουμε ὅτι ἡ καρδιά κάνει πιό πολλά λάθη ἀπ’τό μυαλό. Τό ἀντικείμενο ὅμως τοῦ πόθου τῆς καρδιᾶς, ὁ Θεός, κάθε ἄλλο παρά λάθος καί ἐπικίνδυνο εἶναι!

Ἄρα ὁ πόθος αὐτός εἶναι κατά πάντα λογικός γιατί ἐπιζητεῖ Τόν Θεό. Καί ἔτσι τό ἀνθρώπινο λογικό, ζωοποιούμενο ἀπό τό αὐτεξούσιο ἐπαληθεύεται καί συναντᾶται μέ τό Λογικό τοῦ Θεοῦ. Καί γίνεται ὁ ἄνθρωπος πραγματικά εἰκόνα Θεοῦ. Ὡς λογικός καί αὐτεξούσιος.

Μία Κυριακή πρίν τή Μεγάλη Ἐβδομάδα, ἡ Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τήν ἁγία Μαρία τήν Αἰγυπτία. Γιά νά μᾶς στηρίξει ἀφενός στόν ἀγώνα πού σιγά-σιγά κορυφώνεται. Ἀλλά καί νά μᾶς παρακινήσει ἔστω καί τώρα, λίγες ἡμέρες πρίν τό Πᾶσχα σέ πνευματικό ἀγώνα, ἐάν γιά κάποιο λόγο ἀδιαφορήσαμε. Ἡ περίπτωση τῆς ὁσίας Μαρίας, εἶναι τό καλύτερο παράδειγμα γιά νά καταλάβουμε πώς γιά ὅλα καί γιά τήν πίστη, κυρίως καί πρωτίστως χρειάζεται θέληση. Χρειάζεται ἡ ἐνεργοποίηση τοῦ αὐτεξουσίου. Αὐτό δηλαδή πού ἔκανε καί ἡ ὁσία Μαρία. Πού εἶθε διά πρεσβειῶν της, νά γίνει καί στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ. Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/itoy

Δεῦτε ἐργασώμεθα ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι καρποὺς μετανοίας, ἐν τούτῳ ποιούμενοι οὐκ ἐν βρώμασι καὶ πόμασι κοπιῶντες, ἀλλ' ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τάς ἀρετὰς κατορθοῦντες, τούτοις ἀρεσκόμενος, ὁ Κύριος τοῦ ἔργου δηνάριον παρέχει δι οὗ ψυχὰς λυτροῦται, χρέους ἁμαρτίας, ὁ μόνος πολυέλεος.

Ἄς ἐργασθοῦμε στόν μυστικό ἀμπελώνα γιά τούς καρπούς τῆς μετάνοιας. Καί σέ αὐτόν νά κοπιάσουμε ὄχι στά φαγητά καί τά ποτά, ἀλλά μέ προσευχές καί νηστείες νά ἐπιτύχουμε στίς ἀρετές. Αὐτά ἀρέσει καί ὁ Χριστός, πού μέ πολλούς τρόπους μᾶς ἐλεεῖ  καί μᾶς δίνει τόν κόπο τῆς ἐργασίας μας, πού εἶναι ἡ λύτρωση τῶν ψυχῶν μας.

Σαρακοστή σημαίνει νηστεία. Νηστεία σημαίνει ἐργασία, κόπος. Σημαίνει κάματος πνευματικός καί σπουδή στήν πνευματικότητα. Αὐτό μᾶς καλεῖ νά κάνουμε ἀγαπητοί μου καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Τό ὁποίο εἶναι τό δοξαστικό τῆς ἀκολουθίας τοῦ ὄρθρου τῆς ἡμέρας. Τῆς Δ΄Κυριακῆς τῶν νηστειῶν. Τό δοξαστικό εἶναι τροπάριο πού περικλείει, συνοψίζει καί ἐπισημαίνει τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἡμέρας.

Ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη, τόν συγγραφέα τοῦ βιβλίου τῆς Κλίμακος καί μία ἀπό τίς κορυφαίες μορφές τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ἑνός καθηγητῆ τῆς μοναχικῆς ζωῆς, τήν ὁποία σπούδασε ἀπό τά δεκαέξι του χρόνια. Ὅταν πῆγε ὡς δόκιμος μοναχός στή μεγάλη Μονή τοῦ Σινᾶ, ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ σπουδαίου ἀββᾶ Μαρτυρίου.   

Τήν ὁποία ὑπηρέτησε καί ὡς ἱερέας 19 χρόνια καί μετά ἔφυγε στήν  ἔρημο γιά περισσότερο πνευματικό ἀγώνα ἔχοντας ὡς ὅπλο τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων. Ἀπό ἐκεί καί σέ ἡλικία 75 ἐτῶν ἐκλήθηκε ἀπό τή μονή, κατ’ἀπαίτηση τῶν μοναχῶν, γιά νά ἀναλάβει τήν ἡγουμενία της. Τήν ὁποία ὡς ἡγούμενος ὑπηρέτησε γιά τέσσερα χρόνια καί μετά ἀποσύρθηκε καί πάλι στήν ἔρημο ὅπου καί κοιμήθηκε ὁσιακά σέ ἡλικία 83 ἐτῶν.

Ὅπως προαναφέραμε, ἔργο του εἶναι τό κορυφαίο ἀνάμεσα στά συγγράμματα τῆς πίστεώς μας, τό βιβλίο τῆς Κλίμακας. Ἕνα βιβλίο τό ὁποίο εἶναι ἀπόσταγμα τῆς βαθιᾶς ἀσκητικῆς ἐμπειρίας του καί τῶν πολλῶν πνευματικῶν ἀγώνων του. Σ’αὐτό, ὑπό μορφή κλίμακος, δηλαδή σκάλας, καταγράφονται καί ἀναλύονται οἱ ἀρετές, 30 τόν ἀριθμό, πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ μοναχός κατά τήν ἄσκηση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα του. Κάθε ἀρετή καί ἕνα σκαλί. Ἀπό τό πρώτο πού εἶναι ἡ ταπείνωση, μέχρι τό τελευταίο πού εἶναι ἡ διάκριση.

Ὅμως δέν ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς, ἀλλά τόν κάθε πιστό πού σέβεται τόν ἐαυτό του καί θέλει νά ζήσει πραγματικά τήν πίστη του. Γιατί οἱ ἀρετές εἶναι ζητούμενο γιά κάθε πιστό. Εἶναι ἡ ἀποτύπωσή της στή ζωή του. Στήν προσωπικότητά του. Εἶναι μία ἐπαλήθευση τῆς πίστεώς του. Ἔνδειξη ὅτι αὐτή εἶναι κάτι πραγματικό, συγκεκριμένο καί ἀληθινό. Ἔνδειξη ὅτι δέν ἀποτελεῖ μία ἀφηρημένη κατάσταση. Πού ἐπετειακά κατεβαίνει ἀπό τό ράφι τό Πᾶσχα, γιά νά ξανανέβει καί νά ξανακατεβεῖ τό Δεκαπενταύγουστο καί παρομοίως τά Χριστούγεννα.

Ἡ πίστη γιά νά εἶναι ἀληθινή θά πρέπει νά εἶναι μία καθημερινή ἐνασχόληση καί πρώτιστο ἐνδιαφέρον γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Μία μέριμνα καί μία σπουδή πρός καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ μας ἀμπελώνα, ὅπως μᾶς ἐπεσήμανε καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Δηλαδή τῆς ψυχῆς μας. Τοῦ «ἔσω ἀνθρώπου» ὅπως λέγεται θεολογικά. Τοῦ μυστικοῦ κόσμου πού ἔχουμε μέσα μας καί τόν ὁποίο κατά κανόνα δέν γνωρίζουμε.

Γι αὐτό πολύ σοφά ἐπεσήμανε κάποιος σοφός: «Ὁ ἄνθρωπος πιό εὔκολα μπορεῖ νά γνωρίσει, νά ἀνακαλύψει τό σύμπαν ὅλο, παρά τόν ἐαυτό του». Πόσο διαφέρει αὐτό ἀπό τό λόγο τοῦ Χριστοῦ μας στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του: «Βλέπεις τό καρφί πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέ μπορεῖς νά δεῖς τό δοκάρι πού εἶναι καρφωμένο στό μάτι σου;». Δέ διαφέρει καθόλου! Εἶναι μέ ἄλλα λόγια τό ἵδιο νόημα!

Τόν κρυφό αὐτόν κόσμο, τόν ἔσω ἄνθρωπό μας, εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά γνωρίσουμε τήν περίοδο πού διανύουμε. Τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἐργαλείο μας στήν προσπάθεια αὐτή ἡ νηστεία. Ἡ νηστεία ὅμως, ὄχι ὡς μία ἀπλή δίαιτα κάποιων τροφῶν, ἀλλά ὡς μία προσπάθεια ἐνδοσκόπησης τῆς ψυχῆς μας. Τῆς καρδιᾶς μας. Τοῦ μυστικοῦ πνευματικοῦ ἀμπελώνα μας, ὁ ὁποίος λόγω τῶν πολλῶν μεριμνῶν καί ὑποχρεώσεων τῆς ζωῆς μας, εἶναι συνήθως ἀκαλλιέργητος. Χορταριασμένος.

Ὡς ἀγριόχορτα, ὡς ζιζάνια, νά ἀντιληφθοῦμε τίς ἀδυναμίες, τά πάθη μας. Τήν κάθε λογῆς κακία καί κακότητα πού ἡθελημένα ἤ ἀθέλητα ἐπιτρέπουμε νά εὐδοκιμεῖ μέσα μας καί τελικά παρ’ὅλες τίς καλές προθέσεις μας, νά βρισκόμαστε μακριά ἀπό τό Χριστό. Ὁ Ὁποίος ὅπως μᾶς λέει ἐπίσης τό προαναφερθέν τροπάριο, εὐχαριστεῖται ὅταν μᾶς βλέπει νά δουλεύουμε γιά τίς ἀρετές καί μᾶς ἀνταμοίβει μέ τόν παράδεισο. Μέ τήν σωτηρία μας.

Κάποτε, σ’αὐτόν τό μυστικό ἀμπελώνα, τήν καρδιά μας, μπορεῖ νά δημιουργήσουμε τόπο γιά νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ καί ὁ μεγάλος ἐχθρός μας. Ὁ πονηρός. Ὁ ὁποίος μέ κάθε τρόπο ἐπιζητεῖ τό χαμό καί τήν καταστροφή μας. Τόν κολασμό μας. Νά τοῦ δώσουμε τό δικαίωμα νά μᾶς δυναστεύει καί νά μᾶς καταδυναστεύει. Καταστάσεις πολύ ἐπικίνδυνες.

Οἱ ὁποίες ἄν ξεφύγουν καί αὐξηθοῦν, μπορεῖ νά φτάσουμε ἀκόμα καί στή δύστυχη κατάσταση τοῦ παιδιοῦ, πού ἀναφέρεται στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας. Τό ὁποίο τυραννιόταν ἀπό δαιμονικό πνεῦμα καί πολλές φορές κινδύνευσε ἀκόμη καί ἡ ζωή του. Ὅπως μᾶς ἀφηγεῖται τό ἱερό κείμενο, οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ δέν μπόρεσαν νά τό θεραπεύσουν.

Χρειάστηκε νά περιμένουν νά ἐπιστρέψει Αὐτός ἀπό τό ὄρος ὅπου εἶχε ἀποσυρθεῖ γιά νά προσευχηθεῖ, γιά νά ἀπαλλάξει τό παιδί ἀπό τήν τυραννία τοῦ πονηροῦ. Ὅταν ἔπειτα Τόν ρώτησαν γιατί δέν μπόρεσαν νά τό θεραπεύσουν αὐτοί, ἡ ἀπάντηση πού πῆραν ἦταν, πώς αὐτό μπορεῖ νά γίνει μόνο μέ τή δύναμη τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς.

«Τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Ὁ μόνος τρόπος γιά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο αὐτό τό εἶδος, εἶναι ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή. Καί αὐτό ὄχι μόνο εὐκαιριακά. Ἀλλά πάντοτε. Ὁ Χριστός τονίζει πώς ἡ ἐκδίωξη συμβαίνει «ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ», πού σημαίνει ὅτι αὐτές πρέπει νά εἶναι μία συνεχής κατάσταση στόν ἄνθρωπο. Ἕνας τρόπος ζωῆς! Ἕνας τρόπος ὑπάρξεως!

Μία κατάσταση πού μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι σταθερή στή ζωή μας καί ὄχι εὐκαιριακή. Ὡς βίωμα τῆς πίστεως. Ὡς ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, μιά πού ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία εἶναι ἀρετές! Ὡς ἐργασία γιά τήν καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ ἀμπελώνα μας. Μία διαδικασία πού πρέπει νά ἐμπνέει καί νά ἐνεργοποιεῖ τή Σαρακοστή μας καί ἴσως νά γίνεται μέ μεγαλύτερη ἔνταση. Γιά νά νηστεύσουμε πραγματικά. Ὁλοκληρωμένα!

Ἡ νηστεία βοηθᾶ τήν προσευχή καί ἡ προσευχή αὐξάνει τή νηστεία. Κάτι πού ὅταν συμβαίνει μᾶς βοηθᾶ στήν κάθαρση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς μας. Κάτι πού εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε καί νά ζήσουμε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του.

Γι αὐτό κάθε χρόνο, λίγο πρίν τήν ὁλοκλήρωση τῆς Σαρακοστῆς ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς προβάλλει τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη. Τόν μεγάλο δάσκαλο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τῶν ἀρετῶν καί δι αὐτοῦ μᾶς ἐπισημαίνει τή σημαντικότητα τους. Ἰδιαίτερα τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας. Πού εἶθε διά πρεσβειῶν του νά ἐπιτύχουμε. Καί μέ τήν ἐπευλογία τους ἀπό τό Χριστό, νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας, τούς κεκαλυμένους μικροδαίμονές μας. Γένοιτο!