Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ. Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν ἔλθῃς ὁ Θεός, ἐπὶ γῆς μετὰ δόξης, καὶ τρέμωσι τὰ σύμπαντα, ποταμὸς δὲ τοῦ πυρὸς πρὸ τοῦ Βήματος ἕλκῃ, καὶ βίβλοι ἀνοίγωνται, καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται, τότε ῥῦσαί με, ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου, καὶ ἀξίωσον, ἐκ δεξιῶν σου μὲ στῆναι, Κριτὰ δικαιότατε.

Ὅταν ἔλθεις Θεέ μου στόν κόσμο μας μέ ὅλη σου τή δόξα καί θά τρέμει ὅλο τό σῦμπαν, ἀπό τό Θρόνο σου θά βγαίνει πύρινος ποταμός καί τά βιβλία τῶν καρδιῶν θά ἀνοίγουν καί θά φανερώνονται ὅσα ἐκεί μέσα κρύβουμε ἐπιμελῶς, τότε ἀπάλλαξέ με ἀπό τή φωτιά πού δέ θά σβήνει ποτέ καί κάνε με ἄξιο νά σταθῶ στά δεξιά σου δικαιότατε Κριτή.

Τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου αὐτή τῆς Ἀπόκρεω, ἡ ἁγία πίστη μας ἀγαπητοί μου, μᾶς προβάλει καί μᾶς θυμίζει τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας καί τήν τελική κρίση τοῦ κόσμου. Ὅταν δηλαδή ὁ Θεός θά κάνει «ταμείο» μέ ὅλους καί μέ ὅλα. Θά ἀποδώσει τό δίκαιο στόν καθένα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Θά γίνει ἕνας μόνιμος διαχωρισμός αὐτῶν πού εἶναι πραγματικά μαζί Του καί αὐτῶν πού δέν εἶναι. Αὐτοί πού  εἶναι μαζί Του θά κληρονομήσουν καί θά χαροῦν τήν αἰώνια Βασιλεία Του. Αὐτοί πού δέν θά εἶναι μαζί Του θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια κόλαση καί θά καίγονται στή φωτιά της.

Ὅπως εἴπαμε καί τίς δύο προηγούμενες Κυριακές, τά γεγονότα καί τά περιστατικά πού τίς χαρακτηρίζουν, δέν εἶναι τυχαία. Ἔχουν συγκεκριμένο λόγο καί νόημα. Τήν πρώτη Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου, ἡ πίστη μας θέλει νά μᾶς ἀφυπνήσει πνευματικά καί νά μᾶς ἐνεργοποιήσει τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Τή δεύτερη Κυριακή τοῦ Ἀσώτου μᾶς ἐνθαρύνει μέ τήν ἀτέλειωτη ἀγάπη καί συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ καί τό δικαίωμα ὅλων μας στήν κατά Θεόν  σωτηρία.

Ἐπειδή ὅμως γιά τά εὔκολα εἴμαστε πάντα ἔτοιμοι καί μᾶς ἀρέσει νά βολευόμαστε, κάτι πού δέν μᾶς ὠφελεῖ στήν πραγματικότητα, τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου μᾶς προβάλλει καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν τελική καί ὁριστική κρίση τοῦ Θεοῦ κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του. Θέλοντας ἔτσι νά μᾶς ἐπισημάνει καί νά ξεκαθαρίσει πώς ὁ Θεός εἶναι μέν ἀγάπη καί συγχώρηση εἶναι δέ καί κριτής καί μάλιστα δικαιότατος ὅπως ἀναφέρει τό προαναφερθέν τροπάριο.

Μή δηλαδή σκεφτοῦμε ὅτι: «Ἐντάξει. Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι πάντα συγχωρητικός καί ἀγαπᾶ ὅλοι θά πᾶμε στόν Παράδεισο!». Πρᾶγμα πού φαίνεται πώς δέν ἱσχύει, γιατί γιά νά σωθοῦμε κατά Θεόν θά πρέπει καί νά τό θέλουμε. Δέ θά πᾶμε στόν Παράδεισο μέ τή βία, οὔτε καί μόνο μέ τήν ἱδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ, ἀλλά γιατί τό ἐπιθυμοῦμε καί γι αὐτό θά ἐνεργήσουμε τήν πίστη ὡς μετάνοια.

Θά πρέπει λοιπόν νά εἴμαστε πάντα σέ ἐγρήγορση, ἔτσι ὥστε νά μή μᾶς ἀποκοιμήσει πνευματικά τό κοσμικό φρόνημα καί νά δουλεύουμε ἀναλόγως καθημερινά γιά τή σωτηρία μας. Σκεφτόμενοι ὅτι κάποια στιγμή θά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, τόν μάταιο ὅπως τόν λέμε καί θά πᾶμε ἐκεί πού εἶναι ὁ Θεός γιά νά Τοῦ παραδώσουμε τήν ψυχή μας. Αὐτή εἶναι ἡ σημαντικότερη στιγμή γιά κάθε ἄνθρωπο καί γι αὐτήν θά πρέπει νά ἐτοιμαζόμαστε καθημερινά ὅσο ζοῦμε!

Αὐτό οἱ παλαιότεροι τό λέγανε ὡς ἐξῆς: «Ὁ καλός ὁ χριστιανός τρείς φορές τήν ἡμέρα πρέπει νά σκέφτεται καί τό θάνατο». Κάτι πού τά τελευταία χρόνια δέν ἀκούγεται πιά ἀναμεσά μας. Ὅπως πολλά ἄλλα τέτοια «παλιά». Αὐτά ἦταν ὅμως πού ἀπλά καί χωρίς περιττές φιλοσοφίες, μᾶς ἔδιναν μηνύματα καί νοήματα ὑψηλά. Ἀπολύτως ἀπαραίτητα γιά τή ζωή μας. Μιά ζωή πού ἦταν ποιό κοντά στό Θεό καί τό θέλημά Του. Ποιό κοντά στό φόβο Του, δηλαδή τό σεβασμό πρός Αὐτόν.

Μιά ζωή πού ἦταν ἀναφορά σ’Αὐτόν. Τόν νοιώθαμε καί Τόν ὑπολογίζαμε περισσότερο. Ὁ ἀγώνας γιά ἐπιβίωση καί ἡ ἔλειψη κάποιων «εὐκολιῶν» πού ἔχουμε σήμερα, μᾶς θύμιζε πάντα τήν ἀδυναμία μας καί μᾶς ἔκανε ταπεινούς. Ἡ ζωή μας στήν καθημερινότητά της ἦταν ἕνα «τά σᾶ ἐκ τῶν σῶν». Δυστυχῶς στήν ἐποχή μας, οἱ «εὐκολίες» αὐτές πέρα ἀπό τήν ἀπλούστευση καί εὐκολία στή ζωή, δέν φαίνεται νά μᾶς ὡφέλησαν πραγματικά. Μᾶς ἔδωσαν μία ψευδαίσθηση ὡς πρός τίς δυνατότητές μας καί τό τί πραγματικά μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε.

Τό χειρότερο νομίζω εἶναι πώς μᾶς ἔδωσαν τήν κίβδηλη ἐντύπωση ὅτι μέσω τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, μποροῦμε νά καταφέρουμε τά πάντα! Μποροῦμε νά διορθώσουμε τόν κόσμο! Νά τόν κάνουμε καλύτερο ἀκόμη καί ἀπό ὅπως τόν ἔκανε ὁ Θεός! Νά σταματήσουμε ἀκόμη καί τό θάνατο! Νά τόν νικήσουμε! Νά γίνουμε ὑπεράνθρωποι! Καί στό τέλος νά γίνουμε μετά-ἄνθρωποι. Δηλαδή ἕνα ὄν τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ἔκανε ὁ Θεός. Πού θά ζεῖ σέ ἕνα κόσμο χωρίς ἀτέλειες οἱ ὁποίες θά ἔχουν διορθωθεῖ ἀπό τόν ἵδιο τόν ἄνθρωπο!!!! Ἕνα ἄνθρωπο πού θά ἔχει ξεχάσει τό Θεό γιατί θά Τόν ἔχει νικήσει!!!! Αὐτό πλέον, ὅλο καί ποιό συχνά ἀναφαίρεται στήν ἐποχή μας, μέ τήν ὀνομασία Transhumanism. Μεταανθρωπισμός.

Στόν ἀντίποδα ὅλων αὐτῶν, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας πού προηγεῖται τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Κυριακῆς, στήν ὁποία περιγράφεται ἡ τελική κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἕνας λόγος πού θά πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς μόνιμος πνευματικός συναγερμός. «Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ πατήρ μου μόνος...γρηγορεῖτε οὔν, ὅτι οὔκ οἴδατε ποία ὥρα ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται». Δηλαδή: «τό πότε θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν τό ξέρουν οὔτε οἱ ἄγγελοι, παρά μόνο ὁ Πατέρας. Γι αὐτό νά προσπαθεῖτε νά εἶστε πάντα ἔτοιμοι γι αὐτήν, γιατί δέν ξέρετε πότε θά ἔλθει!».

Αὐτό σημαίνει πώς θά πρέπει νά ζοῦμε καθημερινά μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ γεγονότος αὐτοῦ. Νά ζοῦμε μέ τήν προσμονή τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί νά προετοιμαζόμαστε γι αὐτήν. Ἄν τό κάνουμε αὐτό καί νά μήν τή ζήσουμε ζῶντες, θά ἔχουμε κάνει τήν καλύτερη προετοιμασία καί θά εἴμαστε ἔτοιμοι. Ἀφοῦ κατ΄αὐτήν θά γίνει ἡ ἀνάσταση πάντων, ἀπό Ἀδᾶμ μέχρι τῆς στιγμῆς πού θά γίνει καί ὅλοι ἐν ζωή καί ἀναστημένοι, θά τεθοῦν ὑπό τή δίκαια κρίση τοῦ Χριστοῦ.

Μία κρίση πού θά γίνει ὑπό τό πρίσμα τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης πού ὡς χαρακτηριστικό, ἱδιότητα καί διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο καί κυρίως αὐτούς πού φέρουν τό ὄνομά Του. Τούς χριστιανούς. Μέσα ἀπό τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ διακαῶς νά φανεῖ καί νά φανερωθεῖ! Ὡς ἀγάπη. Ὡς φιλανθρωπία. Ὡς συμπάθεια. Ὡς συγχώρηση. Ὡς ἀδελφικότητα. Ὡς κοινωνία Χριστοῦ.

Ὅταν δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ποιό πολύ προσπαθεῖ νά ζήσει τό Χριστό, παρά νά μιλάει γι Αὐτόν. Ὅταν ἡ πίστη εἶναι ἕνα δυνατό καί ζωντανό αἴσθημα ἀγάπης γιά τό Χριστό, μέσα στό ὁποίο ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν κατά κόσμο ἀνθρωπισμό του καί ἀποκτᾶ τόν κατά Χριστό. Καί ἔτσι γίνεται ἕνας μικρός Χριστός, ἔτοιμος νά ἀγαπήσει καί νά προσφέρει ὅ,τι μπορεῖ. Τότε μέσα σέ κάθε συνάνθρωπό του βλέπει τό Χριστό. Τοῦ Ὁποίου τήν ἀγάπη ζεῖ καί γεύεται καί ἡ ὁποία τόν κάνει νά βλέπει ὅλους τους ἀνθρώπους ὡς ἀδελφούς. Ὅπως μᾶς βλέπει καί ὁ Χριστός. Ὡς ἀδελφούς Του. Αὐτό πού λείπει σήμερα.

Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς κρίνει. Ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ὡς φανέρωση καί ἀποκάλυψη Θεοῦ. Ὁ Θεός θά μᾶς κρίνει ὡς ἀγάπη καί ἀπέναντι σ΄αὐτήν θά κληθοῦμε νά ἐπαληθευθοῦμε καί νά ἐπαληθεύσουμε τήν ἀγάπη πού ζήσαμε. Θά βρεθοῦμε δηλαδή πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν πραγματική ἀγάπη καί τότε θά φανεῖ ἄν ἄξιζε καί πόσο, ἡ ἀγάπη πού λέγαμε ὅτι εἴχαμε.

Θά φανεῖ ἄν ὅσο ζούσαμε εἴμασταν μασκαράδες τῆς ἀγάπης ἤ τήν εἴχαμε πραγματικά ἔστω καί λίγο καί ἦταν γιά ἐμᾶς τρόπος πίστεως και ζωῆς. Ἄν τελικά εἴχαμε πραγματικά, ἔστω καί λίγο δηλαδή, τό Χριστό στή ζωή μας ἤ ὅπως ὁ ἀπ. Παῦλος σημειώνει στόν «ὕμνο τῆς ἀγάπης», εἴμασταν «κύμβαλα ἀλαλάζοντα». Δηλαδή μιλούσαμε γιά ἀγάπη, ἀλλά μόνο φασαρία κάναμε.

 

Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ. Ο ΑΣΩΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΑΕΝΑΗ ΑΣΩΤΙΑ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὢ πόσων ἀγαθῶν, ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα! ὢ ποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! τὸν πλοῦτον ἠνάλωσα, ὅν περ ἔλαβον, τὴν ἐντολὴν παρέβην. Οἴμοι τάλαινα ψυχὴ! τῷ πυρὶ τῷ αἰωνίῳ λοιπὸν καταδικάζεσαι· διὸ πρὸ τέλους βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ὡς τὸν Ἄσωτον δέξαι με υἱόν, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.

          Δέν μπορῶ νά πιστέψω πόσα ἀγαθά ὁ ἄθλιος στέρησα στόν ἐαυτό μου! Δέν μπορῶ νά πιστέψω πῶς ἄφησα τόν ταλαίπωρο ἐαυτό μου, νά ξεπέσει ἀπό τό βασιλικό θρόνο πού καθόμουνα! Τήν περιουσία πού μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου τήν κατανάλωσα ἀσυλόγιστα καί ἔτσι τόν ἀτίμασα. Ἀλοίμονό σου ταλαίπωρη ψυχή μου! Αὐτή εἶναι ἡ καταδίκη σου στήν ἀτέλειωτη φωτιά τῆ κολάσεως· γι αὐτό πρίν τό θάνατο γοερά παρακάλεσε  τό Θεάνθρωπο Χριστό. Δέξε με Θεέ μου ὅπως δέχθηκες τόν Ἄσωτο καί έλέησέ με τόν ἁμαρτωλό.   

          Τήν δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀφηγεῖται τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Ἴσως τή σηματικότερη περικοπή τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἡ ὁποία βρίσκεται στό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο. Γι αὐτήν ἔχει ὑποθεῖ  ὅτι καί νά χαθεῖ τό Εὐαγγέλιο,  αὐτή μόνο νά μείνει, ἔχει σωθεῖ  ὅλος σωτήριος λόγος τοῦ Χριστοῦ!  

          Κι αὐτό γιατί; Γιατί στήν περικοπή αὐτή πρωταγωνιστεῖ καί κυριαρχεῖ, ἡ ἀτέλειωτη ἀγάπη καί ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱδιότητα πού Τόν χαρακτηρίζει καί Τόν φανερώνει. Πού ὅπως σημειώνει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη! Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τον ὁποίο ἡ Ἐκκλησία μας, ἔχει καθιερώσει γιά τήν ἡμέρα αὐτήν τήν συγκεκριμένη παραβολή.

          Γιατί τό κάνει αὐτό; Γιατί ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου ἔχει συγκεκριμένο λόγο καί δουλειά νά κάνει. Νά μᾶς προετοιμάσει πνευματικά ἀλλά καί σωματικά, γιά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Τήν πρώτη λοιπόν Κυριακή, μᾶς προβάλλει τήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Γιά νά μᾶς ἀφυπνίσει, νά μᾶς φέρει σέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί νά διεγείρει μέσα μας τή συντριβή καί τό πένθος γι αὐτήν.

          Ὅμως αὐτό εἶναι λίγο ἔως πολύ ἐπικίνδυνο. Ἐπειδή μπορεῖ νά προκαλέσει ἀποθάρυνση, ἀπαισιοδοξία καί ἀπελπισία γιά τήν κατά Θεό δικαίωση καί σωτηρία μας, τή δεύτερη Κυριακή μᾶς προβάλει τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου. Γιά νά μᾶς ἐνθαρύνει καί νά μᾶς παροτρίνει στήν ἐπιστροφή μας στήν ἀγκαλιά τοῦ φιλάνθρωπου καί φιλεύσπλαχνου Θεοῦ Πατέρα. Γι αὐτό καί ἡ παραβολή ὁνομάζεται καί ὡς ἡ παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Πατέρα.

          Ὁ ὁποίος ὅπως αὐτή μᾶς ἀφηγεῖται , ξαφνικά ἀκούει ἀπό τόν μικρό του γιό τήν ἐπιθυμία νά τοῦ δώσει τήν περιουσία πού δικαιοῦται. Ὁ πατέρας ἰκανοποιεῖ τό αἴτημά του καί σέ λίγες ἡμέρες ὁ μικρός φεύγει σε χώρα μακρινή. Ἐκεῖ σπατάλισε τήν περιουσία του ζῶντας μέσα σέ ἀπολαύσεις μιά ζωή ἄσωτη.

 Γιά κακή του τύχη, στή χώρα ἐκείνη ἔγινε καί μεγάλη φτώχια καί πείνα. Τό ἄλλοτε ἀρχοντόπουλο τώρα γιά να ζήσει ἀναγκάζεται νά γίνει χοιροβοσκός! Ὅ,τι χειρότερο γιά ἕνα Ἐβραίο, γιατί τά γουρούνια ὡς ζῶα βρώμικα εἶναι ἀπαγορευμένα γι αὐτούς ἀπό τόν Μωσαϊκό νόμο. Αὐτή ἡ φυσική βρωμιά τους συνδέεται ἀλληγορικά μέ τήν ἁμαρτωλότητα τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, πού κανένας Ἐβραίος δέν ἐπιζητοῦσε. Ἀφοῦ ἦταν οἱ μόνοι πού γνώριζαν καί λάτρευαν τόν ἀληθινό Θεό καί ἦταν ὁ ἀγαπημένος λαός Του σέ ἕναν κόσμο εἰδωλολατρικό.

Ἡ κατάντια του λοιπόν ἦταν τόση, πού δέν μποροῦσε οὔτε ξυλοκέρατα νά φάει. Γιατί μόλις πήγαινε νά φάει, τά γουρούνια δέν τόν ἄφηναν. Τότε ἦταν ἡ στιγμή πού «ἦλθε εἰς ἐαυτόν», κατάλαβε δηλαδή τό μεγάλο λάθος του νά φύγει ἀπό τό πατρικό του σπίτι. Τότε σίγουρα θά σκέφτηκε ὅλα ὅσα σημειώνει ὁ ὑμνωδός, στό τροπάριο πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή.

Σκεπτόμενος ὅτι καί οἱ ὑπηρέτες στό πατρικό του ζοῦν καλύτερα ἀπό αὐτόν, ἀναθαρεῖ καί παίρνει τήν μεγάλη ἀπόφαση νά ἐπιστρέψει ὡς ὑπηρέτης. Ὅμως πρός ἔκπληξή του, ὁ πατέρας βλέποντάς τον νά ἐπιστρέφει, τρέχει πρώτος αὐτός! Τόν ἀγκαλιάζει, τόν φιλᾶ καί τόν παίρνει στό σπίτι. Παραγγέλει στούς ὑπηρέτες νά τόν περιποιηθοῦν, νά τόν ντύσουν μέ τά ροῦχα πού φοροῦσε πρίν φύγει. Παράλληλα νά ἐτοιμαστεῖ γιορτή καί μεγάλο τραπέζι μέ τό καλύτερο μοσχάρι. Γιά νά χαροῦν ὅλοι μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ μέχρι πρίν λίγο χαμένου παιδιοῦ του.

Τί νά προτοσκεφθεῖ! Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς ἀπό τήν ὑπέροχη αὐτή παραβολή! Πόσα μηνύματα! Πόσα συμπεράσματα καί διδάγματα μποροῦμε νά πάρουμε! Ἕνα ἀπ’αὐτά εἶναι καί αὐτό πού προκύπτει ἀπό τή φράση «...εἰς ἐαυτόν δέ ἐλθών εἶπε·...». Ὅτι κάποια στιγμή δηλαδή, χωρίς ἴσως καί ὁ ἵδιος νά τό ἐπιδιώξει, εἶδε μέ ἕνα τρόπο πραγματικά ἀληθινό.

Ξαφνικά κατάλαβε γιά πρώτη φορά στή ζωή του κάτι πού τόν ἀφορᾶ ἄμμεσα καί καίρια. Ποίου υἱός εἶναι καί δι αὐτοῦ πῶς ἦταν καί πῶς ἔγινε! Τί εἶχε καί τί ἔχασε! Σέ τή ζωή ἦταν καί σέ ποιά ζωή κατήντησε νά εἶναι! Καί τώρα τίθεται τό ἐρώτημα: «Καλά! Δηλαδή ὅταν ζήτησε ἀπό τόν πατέρα νά μοιράσει τήν περιουσία του καί νά τοῦ δώσει ὅ,τι δικαιοῦται, δέν ἦταν ὁ ἐαυτός του;;;; Ποιός ἦταν; Κάποιος ἄλλος;

Φυσικά καί ὄχι! Αὐτός ὁ ἵδιος ἦταν! Ἄρα λοιπόν τί; Δέν ἤξερε, δέν καταλάβαινε τί ζητοῦσε; Ὄχι!!! Δέν γνώριζε τι ζητοῦσε!!! Γιατί δέν μποροῦσε νά ἐκτιμήσει αὐτό πού εἶχε, αὐτό πού ζοῦσε! Ὄντας ἀρχοντόπουλο καί ἐξ’αὐτοῦ ἀπολαβάνοντας μία ζωή χαρισάμενη, δέν μπόρεσε νά ἐκτιμήσει πῶς ὑπάρχουν ὅλα αὐτά πού καθημερινά ἦταν δικά του. Δέν μπόρεσε να καταλάβει καί νά ἐκτιμήσει τί πραγματικά ἦταν ὁ πατέρας γι αὐτόν!

Σάν νά ἦταν τυφλός! Κάτι μᾶς θυμίζει αὐτό. Μᾶς θυμίζει τή στιγμή πού ἐπάνω στό σταυρό ὁ Χριστός μας, παρακαλεῖ τόν Πατέρα Θεό νά συγχωρήσει τούς σταυρωτές του καί ὅσους φώναξαν «Ἄρον! Ἄρον! Σταύρωσον αὐτόν!!». Γιατί; Γιατί «...οὔ γάρ οἴδασι τί ποιούσι...». Δέν καταλαβαίνουν!!! Δέν βλέπουν τί κάνουν!!!

Ἄραγε ἐμεῖς ἀγαπητοί μου, μποροῦμε πραγματικά νά ἐκτιμήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα Θεοῦ γιά ἐμᾶς καί συνεκδοχικά πόσα προνόμια καί πόσες εὐεργεσίες ἀπολαμβάνουμε ἀπό αὐτήν; Καταλάβαμε ποτέ σέ Ποιοῦ τήν οἰκογένεια ἀνήκουμε καί πῶς Αὐτός καθημερινά προνοεῖ καί μεριμνᾶ γιά ἐμᾶς; Ὅτι καί ἡ ὕπαρξή μας εἶναι ἕνα προϊόν τοῦ θελήματος καί τῆς ἀγάπης Του;

Ἄν τό καταλαβαίναμε, ἔτσι θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ζωή μας; Αὐτή τήν κατάσταση πού ζοῦμε θά ἔπρεπε νά ἔχει; Ὅλο αὐτό πού ἔχουμε σήμερα ἐμεῖς τά παιδιά Του ὡς τρόπο ζωῆς, εἶναι αὐτό πού θά ἤθελε καί ὁ Ἵδιος; Μήπως σήμερα κι ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάνει, ὡς μή ὁφείλαμε, τίς ἀπολαύσεις τρόπο ζωῆς; Μήπως καθημερινά δέν παραδινόμαστε σέ ἕνα σωρό «ἀναγκαία» γιά τή ζωή μας; Καί ξεχνοῦμε ὄχι μόνο τό μέτρο, τήν ἐκράτεια, ἀλλά κυρίως τό εὐχαριστῶ πρός τό Θεό;

 Πού παρόλη τήν  ἀποστασία μας, συνεχίζει νά μᾶς ἀγαπᾶ καί νά μᾶς περιποιῆται! Ἄραγε καί ὅταν κάποτε ἀπό ἀνάγκη, ὅπως ὁ ἄσωτος Τόν προσεγγίζουμε, προχωροῦμε ἀμμέσως στό αἴτημά μας σάν νά εἴμαστε πάντα ὅπως θά ἤθελε κι Αὐτός; Σκεφτόμαστε ποτέ ἄν ὁ δρόμος πού πήραμε, ἡ ζωή πού κάνουμε, εἶναι αὐτή πού ἀποκαλύπτει πώς εἴμαστε παιδιά Του;

Σκεφτόμαστε πόσες φορές μέ τόν τρόπο μας, χωρίς νά καταλαβαίνουμε, βρισκόμαστε κι ἐμεῖς ὅπως κι ὁ ἄσωτος σέ χώρα μακρινή, μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει...; Σκεφτήκαμε ποτέ, ὅτι ὅλα ἔχουν ἕνα μέτρο κι ἕνα ὅριο; Ἤ παραδινόμενοι στή ζωή πού μᾶς προτείνουν καί μᾶς καλοῦν οἱ ἀνά τούς αἰῶνες «ἔμποροι τῶν ἐθνῶν», χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε γινόμαστε ἀποστάτες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματός Του;

Εἴθε κάποτε κι ἐμεῖς ὅπως ὁ ἄσωτος νά ἔλθουμε εἰς ἐαυτόν. Νά καταλάβουμε καί νά ἐκτιμήσουμε τό πῶς καθημερινά Κάποιος, μυστικά καί χωρίς νά τό φωνάζει, μεριμνᾶ γιά νά ὑπάρχουμε ἐμεῖς καί ὅ,τι εἶναι πραγματικά ἀπαραίτητο γιά τήν ἐπιβίωσή μας. Κάποιος πού τόσο πολύ μᾶς προσέχει, ὥστε νά ἔχει μετρημένες καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του!

Τότε πραγματικά θά μετανοήσουμε! Τότε θά Τόν δοῦμε πραγματικά ὡς Πατέρα καί θά τοῦ ποῦμε εὐχαριστῶ! Ἄς γίνει τό Τριώδιο αὐτό μία αἰτία καί μία ἐκκίνηση νά ἐνεργήσουμε ποιό σωτήρια τήν πίστη μας, ὡς φιλότιμο. Μικρή ἀνταπόδοση στήν ἀπέραντη, ἀναίτια καί ἀτέλειωτη ἀγάπη τοῦ Πατέρα θεοῦ!

 

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα, ὀρθρίζει γάρ τό πνεύμά μου, πρός ναόν τόν ἅγιόν σου, ναόν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ΄ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάχνω σου ἐλέει.»

Ἄνοιξέ μου! Δῶς μου Κύριε τῆς ζωῆς εὐρύχωρες θύρες γιά νά μπορέσω νά μετανοήσω! Τό πνεῦμα μου, ἀπό τό βαθύ ξημέρωμα εἶναι προσανατολισμένο στόν ἁγιασμένο ναό σου, ὅπου τελοῦνται τά μυστήρια τῆς ἀγάπης Σου γιά ἐμᾶς. Ἀλλά τό σῶμα μου πού εἶναι ναός γιά νά μπορεῖ νά ἀναπαύεται ἡ χάρις Σου, εἶναι βαθιά ἁμαρτωλό... Ἐσύ ὅμως πού εἶσαι φιλεύσπλαχνος καί συγχωρητικός καθάρισέ με, ὅπως ὁ στοργικός γονέας περιποιεῖται καί καθαρίζει τό μικρό παιδί του!  

Ἀπό αὐτήν τήν Κυριακή ἀγαπητοί μου, τοῦ Τελώνου καί  Φαρισαίου, ἀρχίζει ἤ ὅπως ἀλλιῶς λέμε ἀνοίγει τό Τριώδιο. Μία περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά προετοιμαστοῦμε γιά τήν ἱδιαίτερη περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τῆς ὁποίας τό Τριώδιο ἀποτελεῖ προθάλαμο.

Τό τροπάριο πού προαναφέραμε, μαζί μέ ἄλλα δύο ἀναλόγου περιεχομένου,  ψάλλονται στόν ὄρθρο κάθε Κυριακῆς τοῦ Τριωδίου, μέχρι καί τήν Πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Τά τροπάρια αὐτά σηματοδοτοῦν ἀλλά καί νοηματοδοτοῦν τό πνεῦμα καί τό περιεχόμενο τῶν ἡμερῶν πού σύν Θεῷ θά ζήσουμε, μέχρι τή Μεγάλη Ἐβδομάδα.  

Τό πνεῦμα πού θά πρέπει νά ὁδηγεῖ τά βήματα τῆς καθημερινότητας μας καί  εἶναι αὐτό τῆς μετανοίας. Δηλαδή τῆς ἀναγνώρισης καί συναίσθησης τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί τῆς βαθιᾶς ἐπιθυμίας γιά λύτρωση καί καθαρισμό ἀπό αὐτήν. Ἡ μετάνοια, πού τελικά δέν εἶναι καθόλου εὔκολο ἄθλημα καί χρειάζεται πολύ δύναμη, θᾶρρος καί πνευματική λεβεντιά γιά νά δουλέψει σωστά καί ἄρα ὡφέλιμα γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

Μπορεῖ στήν καθημερινότητά μας κάπου-κάπου νά τή θυμόμαστε. Ἀλλά ἡ ζωή μας εἶναι τέτοια πού δέν μᾶς βοηθᾶ γιά νά τή ζήσουμε. Νά τήν ἐνεργήσουμε. Ἔτσι εἴμαστε περισσότερο διακείμενοι πρός τήν ἁμαρτωλότητα, παρά πρός τόν ἁγιασμό μας. Γι αὐτό καί δέν τήν ἔχουμε πραγματικά. Κάτι πού ξέρει πολύ καλά ὁ ὑμνογράφος καί γι αὐτό ζητᾶ ἀπό τή Θεία χάρη τή βοήθεια γιά νά μπορέσει νά τήν διενεργήσει σωστά.

Μάλιστα ζητᾶ ἀπό τό ζωοδότη Κύριο νά ἀνοίξει ὄχι πύλη, ἀλλά πύλες! Πού σημαίνει ὅτι ἡ μετάνοια ὡς ἄσκηση εἶναι κάτι προσωπικό. Εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ ἱδιαίτερα τόν κάθε πιστό καί ἔχει νά κάνει μέ αὐτό πού τόν κάνει μοναδικό ἀπέναντι στό Θεό. Ἰδιαίτερο καί γι αὐτό ἀγαπημένο ἀπό Αὐτόν. Γι αὐτό καί ἡ μετάνοια ἔχει πολλούς τρόπους. Τρόπους, πού εἶναι συγκεκριμένοι γιά τόν καθένα. Τρόπους πρός ἀνακάλυψη.  Γιά αὐτό πού εἶναι καί ἄρα γιά αὐτό πού ἔχει καί πού περιμένει ἀπ’αὐτόν ὁ Θεός.

Ἔτσι, ὁ καθένας ἔχει τόν τρόπο του, δηλαδή τήν πύλη του. Ἀπό τήν ὁποία θά περάσει μόνο αὐτός καί ὁ δρόμος στόν ὁποίο θά τόν βγάλει θά εἶναι ἐπίσης μόνο γι αὐτόν. Τό δρόμο τῆς μετανοίας πού συνήθως κανείς μας δέν γνωρίζει, γι αὐτό καί ζητοῦμε ἀπό τόν ζωοδότη Κύριο νά ἀνοίξει πύλες. Δηλαδή νά φωτίσει τήν καρδιά καί τήν ψυχή κάθε πιστοῦ, νά ἀντιληφθεῖ τήν δικιά του πύλη-τρόπο καί τήν ὁποία μέ πίστη καί ἀλήθεια θά ἐνεργήσει. Ἴσως λοιπόν αὐτή ἡ παράκληση στό τροπάριο γιά ἄνοιγμα πυλῶν, νά μᾶς ἔκανε καί νά λέμε ἀνοίγει ἤ ἄνοιξε τό Τριώδιο.

Τήν δική του πύλη μετανοίας φαίνεται πώς βρῆκε ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ἥρωες τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς ἡμέρας, ὁ τελώνης. Πού ὅπως καί ὁ φαρισαίος πῆγε στό ναό γιά νά προσευχηθεῖ. Ὁ ὁποίος, γεμάτος ὑπερηφάνια-ἀλαζονία προχώρησε ὡς τό μέσον τοῦ Ναοῦ καί μέ δυνατή φωνή κοιτώντας ψηλά, ἄρχισε νά ὑπενθυμίζει  στό Θεό πόσο σωστός καί καλός ἄνθρωπος εἶναι!!!!! Μάλιστα τόσο πολύ αἰσθανόταν σωστός, πού ἐν ὥρᾳ προσευχῆς, μπόρεσε καί εἶδε τόν τελώνη καί μακάρισε τόν ἐαυτό του πού δέν εἶναι σάν καί ἐκείνον ἁμαρτωλός!!!!!!!

 Ὁ τελώνης πάλι, συναισθανόμενος τό μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς του, δέν εἶχε τό θᾶρρος νά μπεῖ μέσα στό Ναό, ἀλλά στάθηκε σέ μία ἄκρη κοντά στήν εἴσοδο. Στήν πύλη. Ἐκεῖ, γεμάτος συντριβή καί μεταμέλεια, μέ τά μάτια του νά βλέπουν τό δάπεδο, χτυποῦσε τό στῆθος του καί παρακαλοῦσε τό Θεό νά τόν συγχωρήσει. Ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός, ἡ δική του προσευχή ἔγινε τελικά δεκτή ἀπό το Θεό, γι αὐτό καί ἔλαβε τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του.

Δικαιώθηκε. Σέ ἀντίθεση μέ τό φαρισαίο πού δέν δικαιώθηκε. Γιατί; Γιατί πῆγε νά σταθεῖ ἀπέναντι ἀπό το Θεό, μέ αἴσθημα δικαίωσης. Αὐτοδικαίωσης. Ἡ ὑπερηφάνειά του, ἡ ὑψηγορία του, δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά σκεφθεῖ ὅτι τό ἔλεος καί τή δικαίωση τά δίνει ὁ Θεός! Κανείς δέν μπορεῖ νά τά πάρει μόνος του, νά τά ἀρπάξει ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ!!!! Ὁ Ὁποίος τά κρατᾶ γερά καί τά δίνει μόνο σέ ὅποιον Τόν αἰσθάνεται καί Τόν πλησιάζει μέ τόν τρόπο πού ὑπάρχει καί Αὐτός. Ἀπλά καί ταπεινά. Ἀνεπιτήδευτα.

Αὐτός ὁ τρόπος εἶναι τό «κλειδί» πού κάνει τά χέρια τοῦ Θεοῦ ν’ἀνοίξουν καί νά τρέξουν ποταμηδόν στόν ἄνθρωπο τό ἔλεος καί ἡ συγχώρηση. Νά γίνει ἡ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ τρόπος τῆς ἀπλότητας καί τῆς ταπείνωσης. Τρόπο, πού τόν προκαλεῖ ἡ πραγματική συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Ὅταν δηλαδή ὁ ἄνθρωπος φτάνει σέ σημείο πέρα ἀπό τά δικά του λάθη καί ἁμαρτίες νά μή βλέπει κανενός ἄλλου. Νά αἰσθάνεται ὅτι ὅλοι μπορεῖ νά δικαιωθοῦν, ἐκτός ἀπ’αὐτόν. Κατάσταση πού θά τοῦ φέρει συντριβή καί συνεκδοχικά ταπείνωση, οἱ ὁποίες εἶναι ἡ βάση τῆς μετάνοιας.

Νά νοιώσει τήν ἁμαρτωλότητά του ὡς βάρος ἀσήκωτο. Ὅταν συμβεῖ αὐτό, τότε θά ἀντιληφθεῖ καί τό νόημα καί τή σημαντικότητα τῆς ἐξομολογήσεως. Τότε θά τρέξει μέ πίστη κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, γιά νά ἀποθέσει τό βάρος αὐτό στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐλευθερωθεῖ. Νά βρεῖ ἀνάπαυση καί ἀνακούφιση. Κάτι πού βεβαιώνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός, «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς».

Ὁ Ὁποίος τελικά εἶναι καί ἡ πραγματική πύλη τῆς μετανοίας. Μία πύλη πού μπορεῖ καί γίνεται μοναδική γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Μοναδική κι ἀνεπανάληπτη. Κάθε πύλη καί τρόπος μετανοίας, εἶναι ἡ βίωση τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ θελήματός Του, σέ πραγματικό τόπο καί χρόνο. Ὅπως Αὐτός ἀποκαλύπτεται καί φωτίζει τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ὅταν ἐμεῖς Τόν πλησιάζουμε ἀπλά καί ταπεινά καί κυρίως ζητῶντας μόνο Αὐτόν καί τίποτε ἄλλο!

Αὐτό πού ἀπ’ὅτι φαίνεται τελικά ἔκανε καί ὁ τελώνης καί δικαιώθηκε. Αὐτό εἶναι καί τό μήνυμα πού παίρνουμε ἀπό τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Ἕνα μήνυμα πού μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι τρόπος πίστεως. Μιᾶς πίστεως πού ταυτόχρονα εἶναι καί μετάνοια. «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς, πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες· Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλακτε».

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ. Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΥΠΑΝΤΗ ΜΕ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

                               

    

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Τήν Κυριακή αὐτή ἀγαπητοί μου συνυπάρχουν, ὑπαντῶνται δύο γεγονότα. Τό ἕνα εἶναι ἡ γιορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ. Τό ἄλλο εἶναι ἡ ὑπαντή τοῦ Χριστοῦ μέ τή Χαναναία γυναίκα, ὅπως μᾶς διηγεῖται ἡ περικοπή ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό Εὐαγγέλιο. Ἀλλά ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά.

Πρίν λίγες ἡμέρες, ἐορτάσαμε μία ἀπό τίς μεγάλες γιορτές τῆς πίστεώς μας, αὐτήν τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὁποία ἐντάσεται στό δωδεκάορτο, δηλαδή τό σύνολο τῶν ἐορτασμῶν τῶν σημαντικῶν γεγονότων πού ἀφοροῦν τό Χριστό μας. Ἡ Ὑπαπαντή ὅμως δέν εἶναι μόνο ἐορτή τοῦ Χριστοῦ μας, δεσποτική. Εἶναι καί τῆς Παναγίας μας, δηλαδή εἶναι καί Θεομητορική καί ὡς τέτοια διαρκεῖ ἀρκετές ἡμέρες. Συγκεκριμένα, ἑπτά.

Ἔτσι, ὅπως καταλαβαίνουμε εἶναι γιορτή διπλή καί μεγάλη. Ἐχει αἴγλη. Ἔχει λαμπρότητα. Ἔχει νόημα καί σημασία, παρόλω πού στήν ἐποχή μας δέν τυγχάνει τῆς ἀπαραίτητης προσοχῆς ἀπό ἐμᾶς καί ἔχει χαθεῖ μέσα στήν καθημερινότητά μας. Στά βυζαντινά χρόνια ὅπως κάθε μεγάλη γιορτή ἦταν ἀργία καί ἐορταζόταν μέ κάθε μεγαλοπρέπεια. Στόν ἐκκλησιασμό τῆς ἡμέρας συμμετεῖχε καί ὁ αὐτοκράτορας μέ ὅλη τή συνοδεία του καί μετά τό τέλος παρεῖχε ἐορταστικό πρόγευμα σέ ὅλους. Βεβαίως τήν Θεία Λειτουργία τελοῦσε ὁ Πατριάρχης τῆς Βασιλεύουσας Πόλης μέ κάθε μεγαλοπρέπεια.

Τό γεγονός τῆς ἐορτῆς, εἶναι ὁ σαραντισμός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας. Ὅπως ὅριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος κάθε πρωτότοκο ἀγόρι ἦταν ἅγιο καί ἔπρεπε γι αὐτό νά ἀφιερωθεῖ στό Θεό. Αὐτό γινόταν σαράντα ἡμέρες μετά τή γέννηση. Οἱ γονεῖς πήγαιναν τό παιδί στό ναό προσφέροντας καί κάποιο δῶρο. Ἔτσι γινόταν  ἡ ἐξιλέωση καί  ὁ καθαρισμός τῆς μητέρας, ἡ ὁποία γιά σαράντα ἡμέρες ἀπό τόν τοκετό θεωρεῖτο ἀκάθαρτη. Μετά ἀπό τό σαραντισμό, μποροῦσε καί πάλι νά ἐπανέλθει στήν καθημερινότητά της.

Στό ναό τῶν Ἰεροσολύμων ὑπῆρχε ἕνας γηραλέος καί μέ βαθιά πίστη ἱερέας, ὁ Συμεών. Αὐτός εἶχε πληροφορία ἀπό τό Θεό πώς δέν θά πεθάνει, ἐάν πρώτα δέν πάρει στά χέρια του τόν ἀναμενόμενο Μεσσία. Τόν σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτός λοιπόν ὑποδέχεται τό Χριστό ὡς βρέφος καί τελεῖ τά τοῦ σαραντισμοῦ γιά Αὐτόν καί τήν Παναγία μας.

Γεμάτος ἀγαλίαση λέει τά λόγια πού λέμε στό τέλος κάθε ἑσπερινοῦ: «Νῦν ἀπολύεις τόν δούλον σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμα σου ἐν εἰρήνη, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὁ ἠτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξα λαοῦ σου Ἰσραήλ». «Τώρα, μπορῶ νά πεθάνω Θεέ μου γεμάτος εἰρήνη στήν ψυχή μου. Γιατί τά μάτια μου εἶδαν τή Σωτηρία Σου, πού ἔχεις ἐτοιμάσει γιά ὅλα τά ἔθνη καί ἡ ὁποία εἶναι φῶς πού θά ἀποκαλυφθεῖ σέ αὐτά καί ἀποτελεῖ  δόξα γιά τό λαό σου τόν Ἰσραήλ»...

Πολλά χρόνια ἀργότερα, περίπου τριάντα τρία, ὁ Χριστός μας περιοδεύοντας καί κηρύτοντας τό σωτήριο λόγο Του, φτάνοντας στά ἀκρόρια τῆς Ἰουδαίας, πέρασε στά μέρη μεταξύ Τύρου καί Σιδώνας. Μέρη ὅπου ζοῦσαν ἐθνικοί. Εἰδωλολάτρες. Ἐκεῖ μία εἰδωλολάτρισα ὁρμᾶ μέσα ἀπό τό πλῆθος πρός τόν Ἰησοῦ καί Τόν παρακαλεῖ νά ἀπαλλάξει τήν κόρη της ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ.

Ἀρχικά ὁ Χριστός δέν δίνει σημασία. Οἱ μαθητές Τόν παρακαλοῦν νά τή βοηθήσει γιατί τούς ἔχει πάρει ἀπό πίσω καί καθώς φωνάζει δυνατά τούς ἐνοχλεῖ! Ὁ Χριστός  τούς ἀπαντᾶ πώς ἔχει ἔλθει μόνο γιά τούς Ἰσραηλίτες. Ὅμως ἡ γυναίκα ἔχει φτάσει κοντά τους καί πέφτοντας στά πόδια Του, ζητάει τή βοήθειά Του. Ὁ Χριστός τότε τή δοκιμάζει μέ ἕνα πολύ βαρύ καί ὑποτιμητικό λόγο, «...Δέν εἶναι σωστό νά παίρνεις τό ψωμί ἀπό τά παιδιά σου καί νά τό δίνεις στά σκυλιά».

Ἡ γυναίκα τό ἄκουσε καί ἀμέσως ἀπαντᾶ, «...Ναί, Κύριε! Τά σκυλιά ὅμως χορταίνουν ἀκόμη καί ἀπό τά ψίχουλα πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τῶν κυρίων τους!!!». Ὁ Ἰησοῦς τότε μέ θαυμασμό τῆς ἀπαντᾶ, «Ὥ γυναίκα! Ἔχεις πραγματικά μεγάλη πίστη! Ἄς γίνει τό θέλημά σου». Ἀκριβώς τή στιγμή ἐκείνη ἡ κόρη της θεραπεύτηκε, ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ.

Αὐτά λοιπόν εἶναι τά δύο γεγονότα πού ὑπαντῶνται τήν Κυριακή αὐτή. Στό πρώτο, ὁ θεάνθρωπος Χριστός ὡς βρέφος, παραδίδεται ἀπό τούς κατά κόσμον γονείς Του,  στά σεβάσμια καί εὐλαβή χέρια τοῦ γηραλέου ἱερέα Συμεώνος. Στό δεύτερο, μέ ἀνδρική κατά κόσμον ἡλικία, συναντᾶται μέ τή Χαναναία εἰδωλολάτρισα γυναίκα. Τό πρώτο εἶναι Ὑπαπαντή, δηλαδή ὑποδοχή. Τό δεύτερο εἶναι ὑπαντή, δηλαδή συνάντηση.

Τό πρόσωπο πού ἐνώνει τά δύο αὐτά γεγονότα εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Θεός πού ὡς ἄνθρωπος ἐπισκέπτεται τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Ἔρχεται σέ ὑπάντησή τους. Ἀπό τήν ἀϊδιότητά Του, δηλαδή ἀπό τόν μυστηριακό τρόπο μέ τόν ὁποίο ὑπάρχει, περνᾶ στό χῶρο καί τό χρόνο καί ἔρχεται σέ κατά πρόσωπο συνάντηση μέ τόν ἄνθρωπο. Ἐξέρχεται ἀπό τόν «τόπο» τῆς μακαριότητάς Του καί περνᾶ στόν τόπο τῆς τύρβης (ταραχῆς, ἀταξίας, θορύβου) καί τῆς φθορᾶς.

Ἔρχεται μέ ὕπαρξη οἰκεία γιά τόν ἄνθρωπο καί τρόπο φιλικό, γιά νά τοῦ συστηθεῖ, νά γνωριστούν μεταξύ τους καί νά δημιουργήσουν κοινωνία. Μία δηλαδή βαθιά σχέση. Σχέση ἀγάπης, ἐκτίμησης καί ἐμπιστοσύνης, ἀπό τή διενέργεια τῆς ὁποίας ὁ μόνος ὡφελούμενος θά εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τή σχέση αὐτή θά τήν ὀνομάσουν πίστη. Ἡ ὁποία θά γίνει Ἐκκλησία. Ἕνας τρόπος μέσα στόν ὁποίο ἐνεργείται αὐτή ἡ σχέση. Γι αὐτό τήν πίστη μας στό Θεό δέν πρέπει νά τή λέμε θρησκεία, ἀλλά Ἐκκλησία. Γιατί εἶναι αὐτό πού δημιούργησε μέ τήν ἀγάπη Του ὁ ἵδιος ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι κάνουν θρησκείες. Ὁ Θεός κάνει Ἐκκλησία.  

Δηλαδή πρώτα ἕνα τρόπο καί μετά ἕνα τόπο μέσα στόν ὁποίο μπορεῖ νά καλιεργηθεῖ αὐτή ἡ γνωριμία. Αὐτή ἡ σχέση. Νά γίνει πίστη καί ἐμπιστοσύνη. Μιά βαθιά καί δυνατή συνάντηση. Ἀπό καρδιᾶς. Μιά συνάντηση πού θά εἶναι ἀλληλοαποκάλυψη. Μιά ἐξελισσόμενη καί εἰλικρινής, ἀπό τά γενικά στά ποιό εἰδικά γνωριμία. Μία κατάσταση πού ὅσο προχωρᾶ, ὁ ἕνας μαθαίνει πολύ καλύτερα καί πολύ περισσότερο τόν ἄλλο.

Μιά κατάσταση πού εἶναι ἀσφαλής καί ὡς τέτοια δέν ἔχει ποτέ φόβο, ἀλλά ἀγάπη, πίστη καί σεβασμό. Γι αὐτό καί κάποτε γίνεται καί ἐξομολόγηση. Γιατί ἀπό τό Θεό δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε. Ὅταν εἴμαστε κοντά Του εἴμαστε ἀσφαλείς. Ἡ ἁμαρτία γίνεται ὅταν στήν πραγματικότητα ἔχουμε βρεθεῖ μακριά ἀπό τό Θεό, ἄν τό καταλαβαίνουμε. Πού δέν τό καταλαβαίνουμε!

Γι αὐτό καί ὅταν ἔχει προϋπάρξει ἔστω καί λίγο αὐτή ἡ θεία σχέση καί γνωριμία, εἶναι αὐτή πού μᾶς ἐνθαρύνει νά ἐπιστρέψουμε ἐξομολογούμενοι, χωρίς φόβο καί μέ εἰλικρινή μετάνοια. Γιατί τόν Θεό δέν πρέπει ποτέ καί γιά τίποτε νά Τόν φοβόμαστε. Ἀλλά νά Τόν σεβόμαστε βαθιά, νά Τόν ἐμπιστευόμαστε καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε γιά ὅ,τι εἴμαστε καί ὅ,τι ἔχουμε. Γιά αὐτά πού ἔχουμε καταλάβει πώς εἶναι δῶρα Του καί γι αὐτά πού δέν ἔχουμε καταλάβει.

 Ὅπως διδάσκει καί ἔλεγε καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἔνεκεν». Ὁ ὁποίος σίγουρα εἶχε ζήσει αὐτή τή σχέση σέ ὑπέρτατο βαθμό. Ὅπως καί ὁ γηραλέος Συμεών. Ὅπως καί ἡ Χαναναία κι ἄς ἦταν στό θρήσκευμα εἰδωλολάτρισα. Χωρίς καί ἡ ἴδια νά τό καταλάβει, εἶχε προχωρήσει σέ μία ὅπως λέγεται θεολογικά, ὑπαρξιακή συνάντηση μέ τό Χριστό.

Κάτι πού μποροῦμε νά κάνουμε κι ἐμεῖς. Νά προχωρήσουμε σέ μία βαθιά καί εἰλικρινή γνωριμία μέ τό Χριστό. Νά κάνουμε πραγματικά κοινωνία μαζί Του. Νά ἀνοιχτοῦμε καί νά δωθοῦμε στήν ἀγάπη Του, ὅπως πρώτος Αὐτός κάνει. Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του ὁ Χριστός ἐξέρχεται αἰωνίως σέ μία ὑπάντηση καί γνωριμία μέ τόν κάθε πιστό καί μᾶς καλεῖ πάντοτε σ’αὐτή.

Ἄς ἀπαντήσουμε στό κάλεσμά Του γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε πραγματικά τήν πίστη. Ὡς γνωστοί ὄχι μόνο μέ αὐτόν, ἀλλά καί μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς χριστιανούς. Νά πάρουμε παράδειγμα καί θᾶρρος ἀπό τό Χριστό καί νά κινηθοῦμε κι ἐμεῖς πρός γνωριμία μεταξύ μας. Νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητά μας, κάτι πού ἔχουμε ξεχάσει καί πολλά ἔχουμε χάσει.

Νά ξανασυστηθοῦμε καί νά ποῦμε καλημέρα μεταξύ μας, κι ἄς μή γνωριζόμαστε καλά. Θά εἶναι μία εὐκαιρία νά γνωριστοῦμε. Νά κάνουμε ὑπαντή καί ὑπαπαντή. Νά κάνουμε κοινωνία. Ὅπως κάνει κι ὁ Χριστός. Ἔτσι ὅταν κάποτε κοινωνοῦμε, νά κοινωνοῦμε εὐρισκόμενοι σέ κοινωνία καί ὄχι ἀκοινώνητα.