ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος,...Μέ τῆς ψυχῆς τά μάτια χαλασμένα καί νεκρά... σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ Τυφλὸς ἐκ γενετῆς,... Σέ ἐσένα Χριστέ μου ἔρχομαι ὅπως ὁ γεννημένος τυφλός...ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον... Καί σέ μετάνοια εὐρισκόμενος σοῦ φωνάζω· Αὐτῶν πού εἶναι στό σκοτάδι, Ἐσύ εἶσαι τό φῶς τό ποιό λαμπρό.

          Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς του ἀγαπητοί μου, ὁ τυφλός τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, δέν εἶδε ποτέ τίποτε γιατί γεννήθηκε τυφλός. Καί μάλιστα ὄχι ἀπλά τυφλός, ἀλλά κυριολεκτικά ἀόματος, χωρίς μάτια. Οἱ κόγχες τοῦ προσώπου του δέν εἶχαν βολβούς! Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἦταν σάν νά μή γεννήθηκε καί παρέμενε στήν κοιλιά τῆς μητέρας του, ἀφοῦ δέν εἶχε τήν ἰκανότητα νά δεῖ τί καί ποιός ὑπάρχει γύρω του. Ἔμαθε νά ζεῖ ἀκούγοντας. Προσπαθοῦσε νά δεῖ μέ τά αὐτιά του.

Ἀλλά καί τί νά καταλάβει ἔτσι; Καί νά τοῦ ἔλεγαν γιά τό μπλέ τοῦ οὐρανοῦ, πῶς νά σχηματίσει τή σωστή εἰκόνα ἀφοῦ δέν εἶχε δεῖ ποτέ στή ζωή του κανένα χρῶμα! Ἀπό αὐτό μποροῦμε νά καταλάβουμε πῶς ταυτίζονται οἱ ἔννοιες τῶν ρημάτων βλέπω καί γνωρίζω. Ἡ ὅραση ὁλοκληρώνει τή γνώση. Καταλαβαίνεις σωστά κάτι, ὅταν μπορεῖς καί τό βλέπεις. Καταλαβαίνεις;;;

Τό τροπάριο πού προαναφέραμε, μᾶς κάνει λόγο γιά μιά ἰδιαίτερη τυφλότητα. Αὐτήν τῆς ψυχῆς. Μᾶς μιλάει γιά τά μάτια τῆς ψυχῆς. Καί ὁπωσδήποτε θά ἀποροῦμε καί θά σκεφτόμαστε: Ἔχει ἡ ψυχή μάτια; Θά ἔχει! Γιά νά τό λέει ὁ ὑμνωδός, σίγουρα κάτι θά ξέρει! Ναί ἀλλά ποιά εἶναι αὐτά τά μάτια; Ποῦ εἶναι; Πῶς δουλεύουν;
          Ἡ ὕπαρξή μας ἀγαπητοί μου ἔχει δύο ὑποστάσεις, τήν ὑλική καί τήν πνευματική. Κατά κανόνα στήν καθημερινότητά μας ἀντιλαμβανόμαστε καί δουλεύουμε κυρίως τήν ὑλική. Ζοῦμε, ἐνεργοῦμε ἐπάνω στή βάση τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων. Στήν ἀντίληψή μας καί ἄρα στήν ἐπεξεργασία τῶν αἰσθήσεων μας κυριαρχοῦν αὐτά πού εἶναι ὀρατά, τά ὑλικά ὅπως λέμε. Τά ὁποία εἶναι βεβαίως πάρα πολλά καί ἔτσι γεμίζουν τή ζωή, τήν ὕπαρξή μας.

Γινόμαστε κι ἐμεῖς «ὑλικοί» ὡς ὑπάρξεις καί τό ἐνδιαφέρον μας καί οἱ μέριμνές μας κινοῦνται γύρω ἀπό αὐτά. Σ’αὐτό βοηθᾶ ὅτι τά περισσότερα εἶναι ἀναγκαία γιά τή ζωή μας. Ἐκπληρώνουν καί ἰκανοποιοῦν βασικές ἀνάγκες καί ἔνστικτά μας. Αὐτό δέν εἶναι κακό, δέν εἶναι λάθος. Γιά νά ζήσουμε θά πρέπει καθημερινά νά μποροῦμε νά παίρνουμε ὅ,τι χρειάζεται καί εἶναι ἀπαραίτητο γι αὐτό. Τό πρόβλημα ἀρχίζει νά δημιουργεῖται ἀπό τή στιγμή πού ἡ «κεραία» τῆς ὑπάρξεώς μας, ἡ συνείδησή μας, συντονίζεται καί εὐθυγραμίζεται ἀποκλειστικά σέ αὐτά.

Τότε ξεχνοῦμε σχεδόν τελείως αὐτό πού προαναφέραμε. Ὅτι ἡ ὕπαρξή μας ἔχει δύο ὑποστάσεις, θά μπορούσαμε νά ποῦμε δύο ζωές. Τήν ὑλική καί τήν πνευματική. Ὁ κόσμος, ὁ ὀρίζοντάς μας στενεύουν, γίνονται μικροί, ἐγκλωβίζονται ὅπως προείπαμε στά αἰσθητά καί ἀγνοοῦμε, χάνουμε τελείως τήν πνευματική ὑπόσταση τῆς ζωῆς μας. Γινόμαστε σάρκες ὅπως ἀναφέρεται τό ἀνθρώπινο εἶδος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Νῶε.

Τό πνευματικό ὄργανο ὅμως τῆς ὑπάρξεώς μας, ἡ ψυχή δέν χάνεται ποτέ. Μάλιστα ὑπάρχει καί μετά τό θάνατό μας. Ἡ ψυχή λοιπόν τί κάνει; Πῶς ὑπάρχει; Μέ τί καί μέ ποιά ἀσχολεῖται; Ἡ ἴδια γιά νά ζήσει ὡς πνευματική ὑπόσταση, δέν θέλει τήν ἀνάλογη τροφή; Φυσικά καί θέλει. Θέλει πνευματική τροφή! Καί ποιά εἶναι ἡ πνευματική τροφή; Δέν εἶναι δύσκολο νομίζω νά καταλάβουμε ὅτι εἶναι ἡ πίστη.

Ποιά πίστη ὅμως, αὐτή πού περιορίζεται στό ὅτι ὑπάρχει ἕνας Θεός καί ὁ Υἱός Του ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο; Καί μετά ἔγινε ἡ Ἐκκλησία πού ἔχει τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους πού ἔχει καί γιορτές καί στίς ὁποίες πολλές φορές κάνουμε καί γλέντια καί περνᾶμε καλά; Ὄχι ἀγαπητοί μου! Ὄχι αὐτή ἡ πίστη! Αὐτή ἡ πίστη δέν εἶναι ζωή! Δέν ἔχει αἰωνιότητα! Δέν ζωοποιεῖ τήν ψυχή! Τήν ἐξασθενεῖ! Τή νεκρώνει!

Τήν κάνει νά μήν εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά εἶναι, δηλαδή ὁ κυρίαρχος καί ὁ ὁδηγός τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἡ φωτεινή δύναμη πού δείχνει καί μᾶς ὡθεῖ νά θέλουμε νά ἀνεβοῦμε πνευματικά, δηλαδή νά ἐνωθοῦμε μέ τό Θεό. Τότε ἡ ψυχή συμπνίγεται μέσα στά αἰσθητά καί ὑλικά καί χάνει τό φῶς της! Τά μάτια της παθαίνουν ζημιά! Τυφλώνεται! Ξεχνάει ὅτι ἡ πίστη εἶναι μία καθημερινά ἐνεργούμενη σχέση μέ τό Θεό.

Ἀφοῦ νεκρώνεται, δέν ζητάει, δέν ἐπιθυμεῖ, δέν ἐνεργεῖ αὐτά πού τήν τρέφουν. Τήν προσευχή, τή νηστεία, τόν ἐκκλησιασμό, τήν ἐξομολόγηση, τή Θεία κοινωνία, τήν ἀνάγνωση τῆς Καινῆς Διαθήκης ἤ ἄλλων πνευματικῶν βιβλίων. Τόν καλό ἀγώνα γιά τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Τόν ἀνάλογο ἀγώνα μέ τήν κακότητα καί τήν ἁμαρτία πού ὑπάρχουν αὔθονες στή ζωή τριγύρω μας ἀλλά καί μέσα μας. Τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί κυρίως τῆς ταπεινώσεως καί τῆς συγχωρήσεως. Τήν ἐπιθυμία τῆς σωστῆς καί ὁλοκληρωμένης μετάνοιας.  

Τά μάτια λοιπόν τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ αἴσθησή της γιά ὅ,τιδήποτε τήν ἀφορᾶ καί καταλαβαίνουμε ὅτι λειτουργοῦν σωστά, ὅτι βλέπουν καλά, ἀπό τό πῶς καί τό τί μᾶς δείχνουν ὡς ζητούμενα καί ἀναγκαία γιά τή ζωή μας. Τά θέλω, οἱ ἐπιθυμίες μας, μᾶς δείχνουν τό πῶς ὑπάρχουν καί τό πῶς δουλεύουν τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Ἄν δουλεύουν σωστά. Ἀν βλέπουν καλά. Ἄν τελικά μᾶς ὁδηγοῦν στή σωτηρία καί τήν αἰώνια ζωή κοντά στό Χριστό ἤ χωρίς νά τό καταλάβουμε καί κυρίως ἀπολαυστικά, μᾶς ὁδηγοῦν στό χαμό καί στήν αἰώνια κόλαση.

Γιά νά μπορεῖ ἡ ψυχή νά εἶναι πραγματικά ζῶσα καί τά μάτια της νά δουλεύουν σωστά, θά πρέπει καθημερινά νά εἶναι συνδεμένη μέ τό ἕνα καί μοναδικό φῶς. Τό ὑπέρλαμπρο ὅπως μᾶς εἶπε τό προαναφερθέν τροπάριο, τό Χριστό. Ὁ Ὁποίος ὅπως λέει στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο Του: «...Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου· Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, οὐ μή περιπατήση ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ἔξει τό φῶς τῆς ζωῆς». Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου· Ὅποιος μ’ἀκολουθήσει δέν θά βαδίσει στό σκοτάδι, ἀλλά θά ἀποκτήσει τό φῶς τῆς ζωῆς.

Αὐτό τό φῶς φαίνεται πώς δέν τό εἶχαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ὅπως βλέπουμε καί στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, παρόλῳ πού ἦταν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι τῆς πίστεως! Γι αὐτό καί δέν μποροῦν νά δοῦν,  ἄρα νά καταλάβουν καί ἔτσι νά ἀποδεχθοῦν, ὅτι γιά νά βρεῖ ὁ δύστυχος καί ταλαίπωρος ἀόματος τυφλός τό φῶς του, ἐνήργησε ἡ ἐνσαρκωμένη δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ὁ Μεσσίας πού περιμένανε! Γιά ἄλλη μία φορά τά μάτια τῆς ψυχῆς τους μποροῦν νά δοῦν μόνο τό ὅτι εἶναι Σαββάτο καί ὅποιος θεραπεύει τέτοια ἡμέρα, δέν εἶναι τοῦ Θεοῦ! (sic)

Αὐτή εἶναι ἡ ἄλλη τυφλότητα τῆς ψυχῆς, ἡ πώρωση! Ἡ σκλήρυνση καί ἡ ἀναισθησία τῆς ψυχῆς! Ἡ ἐπικίνδυνη αὐτή κατάσταση πού δημιουργεῖται ὅταν ἡ ψυχή ἀκινητοποιεῖται καί μπαίνει σέ λήθαργο. Ὅταν κυριαρχεῖ μία παράξενη, δυσδιάκριτη, ἀλλά πολλή ἐπικίνδυνη αὐτάρκεια τῆς πίστεως. Πού δημιουργεῖ τήν ψευδαίσθηση πώς γνωρίζει καλά τό Θεό καί μπορεῖ κάθε τι πού συμβαίνει, νά καταλάβει ἄν εἶναι ἀπό Αὐτόν ἤ ὄχι. Ὅτι μπορεῖ νά ἐξηγεῖ καί νά ἐρμηνεύει ἀποκλειστικά καί μόνο αὐτή, τό Θεό καί τό θέλημά Του.

Κάτι τό ὁποίο δέν εἶναι καθόλου ἀπλό καί εὔκολο. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό, ὁ Ὁποίος καί πάλι μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι: «...εἰς κρίμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἴνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται». «Ἐγώ ἦλθα γιά νά φέρω κρίση στόν κόσμο, ἔτσι ὥστε οἱ τυφλοί νά βροῦν τό φῶς τους καί αὐτοί πού βλέπουν νά ἀποδειχθοῦν τυφλοί.

Αὐτό μᾶς ἀποδεικνύει περίτρανα πώς πάντοτε ὡς πρός τήν πίστη θά πρέπει νά λέμε: «Ξέρω πολλά. Ξέρω ἀρκετά. Ἄραγε, πόσα ἀκόμη ἔχει νά μάθω;» Γιά νά μάθω ὅμως, θά πρέπει νά προσπαθήσω, νά καθαρθῶ, γιά νά ἔρθει ἔτσι ὁ φωτισμός καί ἡ χάρις τοῦ  Χριστοῦ στή ζωή, στήν ψυχή μου. Γιά νά μπορέσω νά δῶ κατά Χριστόν, θά πρέπει πρῶτα νά ὑπάρξω ὡς τυφλός. Καί ὡς τέτοιος νά ἐμπιστευθῶ τό Χριστό καί νά Τόν κάνω ὁδηγό μου. Νά κάνω τό Εὐαγγέλιό Του τρόπο ζωῆς. Γιά νά γίνει τότε Ἐκείνος «φῶς ταῖς τρίβοις μου καί λύχνος τοῖς ποσί μου», δηλαδή «φῶς στούς δρόμους πού θά διαβῶ καί λυχνάρι γιά νά βλέπουν ποῦ θά πατοῦν τά πόδια μου». Δῶσ’ Κύριε τοῦτο!

 

 

 

 

KYΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. Η ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τὸ τῆς σοφίας ὕδωρ σε,...Mέ πίστη καθώς ἦλθε ἡ Σαμαρείτιδα στό πηγάδι, εἶδε Ἐσένα (Χριστέ) τῆς σοφίας τό νερό,...ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς βασιλείαν τὴν ἄνωθεν ἐκληρώσατο, αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος.... ἀπό τό ὁποίο ἄφθονο καθώς ἦπιε κέρδισε γιά πάντα τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ἄξια νά ὑμνεῖται.

Μία φυσική ἀνάγκη, αὐτή τῆς δίψας ἀγαπητοί μου, ὁδήγησε τήν ἡμέρα ἐκείνη τή Σαμαρείτιδα, νά πάει στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ γιά νά ἀντλήσει τό ἀπαραίτητο φυσικό στοιχείο γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Φυσικά δέν ἦταν ἡ μόνη φορά πού τό ἔκανε αὐτό. Πολλές φορές τό εἶχε κάνει. Αὐτή ὅμως ἦταν ἡ σημαντικότερη καί ἡ ποιό ὡφέλιμη, ἀφοῦ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ καί τό τροπάριο πού προαναφέραμε, συναντήθηκε μέ τό Χριστό. Τό ἀληθινά καί αἰώνια ζωντανό νερό, τήν πηγή τῆς ζωῆς τήν ἀστείρευτη, ἀπό τήν ὁποία ἦπιε ἄφθονα καί κέρδισε ἔτσι τήν αἰώνια ζωή στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Πραγματικά γιά ἄλλη μία φορά θαυμάζουμε τά μεγαλεία τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, πού κάνει θαύματα καί στήν περιπτωσή μας τό θαῦμα εἶναι ἡ μεταμόρφωση τῆς Σαμαρείτιδας. Ἡ ὁποία ὡς ἄνθρωπος, ὡς γυναίκα, δέν ἦταν καί πολλῆς ὑπολήψεως. Ἀρχικά μέσα ἀπό τήν εὐαγγελική διήγηση φαίνεται γιά μιά γυναίκα τῆς ὁποίας ἡ ζωή ἦταν ἀκατάστατη καί ταραχώδης, κυρίως στόν τομέα τῆς ἀγάπης. Ὅταν τῆς λέει ὁ Χριστός μας πήγαινε φώναξε τόν ἄντρα σου, αὐτή Τοῦ ἀπαντάει πώς δέν ἔχει.

Ὁ Χριστός τήν ἐπιβραβεύει γιά τήν ἀλήθεια της καί τῆς λέει πώς ἤδη εἶχε πέντε καί μέ αὐτόν πού συνυπάρχει τήν περίοδο ἐκείνη, ἦταν μιά ἀκόμη ἐρωτική συμβίωση χωρίς ἐπισημότητα. Αὐτό τήν ἐποχή ἐκείνη δέν εἶναι δύσκολο νά καταλάβουμε ὅτι ἦταν πάρα πολύ προχωρημένο καί μεγάλο σκάνδαλο. Αὐτή ἡ ἀταξία καί ἀκαταστασία στό συναισθηματικό κόσμο τῆς Σαμαρείτιδας. Κατά πάσα πιθανότητα ἐκείνη θά ἦταν πού ἔδιωχνε τούς κατά καιρό συζύγους της.

Αὐτό κατά βάθος κρύβει ἕνα πνεῦμα ἀνήσυχο καί ἀνικανοποίητο. Μιά ψυχή πού δέν ἀναπαύεται εὔκολα. Ἡ Σαμαρείτιδα βαθιά μέσα της ζητοῦσε καί ἔψαχνε κάτι ἀνώτερο, κάτι περισσότερο ἀπό αὐτά πού ἔχει νά δώσει ἡ ζωή καί ὁ κόσμος μας. Γι αὐτό ὅταν συναντήθηκε μέ Τόν μόνο πού μπορεῖ καί ἀναπαύει καί ἰκανοποιεῖ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, τό Χριστό, γέμισε τόσο πολύ καί τόσο βαθιά ἡ ψυχή καί ἡ ζωή της, πού ἀπό πόρνη γυναίκα ὅπως τήν ὀνομάζει ἕνα ἄλλο τροπάριο τῆς ἡμέρας, ἔγινε ἡ ἁγία ἰσαπόστολος Φωτεινή ἡ Σαμαρείτιδα. Ἡ ὁποία  κήρυξε τό Εὐαγγέλιο σέ Ἀφρική καί Ρώμη ὅπου καί μαρτύρησε μαζί μέ τούς γιούς καί τίς πέντε ἀδελφές της ἐπί Νέρωνος. Αἰτία τοῦ μαρτυρίου της ἦταν ὅτι ἡ ἁγία Φωτεινή κατάφερε νά ἐλκύσει στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ τή Δομνίνα, κόρη τοῦ Νέρωνα, μαζί μέ κάποιες ὑπηρέτριές της.  

Πραγματικά μποροῦμε νά θαυμάσουμε τή μεταμορφωτική δύναμη τῆς Θείας χάριτος. Ἡ ὁποια ὅταν βρεῖ τήν κατάληλη προαίρεση στίς ἀνθρώπινες καρδιές, κάνει τό ἀπίθανο, πιθανό. Τό ἀκατόρθωτο, κατορθωτό. Τόν ἁμαρτωλό, ἅγιο. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος διείδε ὅλη αὐτή τή δυναμική τῆς Σαμαρείτιδας. Εἶδε ἕνα ὑποψήφιο ἀπόστολο τοῦ Εὐαγγελίου Του καί συζήτησε μαζί της, χωρίς  νά προσμετρήσει τό ὅτι ὅπως τοῦ εἶπε καί ἡ Σαμαρείτιδα, «οὔ συγχρῶνται Ἰουδαίοι Σαμαρεῖτες», δέν ἔχουν σχέσεις μεταξύ τους οἱ Ἰουδαίοι μέ τούς Σαμαρείτες.

Ὅμως ἡ γυναικα ἐκείνη ὅπως προαναφέραμε στό τροπάριο μέ τό ὁποίο ἀρχίσαμε, εἶχε πίστη. Εἶχε πίστη ὄχι ὅπως τήν ἐννοοῦμε οἱ περισσότεροι, δηλαδή μιά ἀποδοχή καί μία τακτοποίηση τοῦ θρησκευτικοῦ θέματος τῆς ζωῆς μας μέ κάποια λίγα βασικά πράγματα καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα τίποτε ἄλλο. Μία στάσιμη ἐπίπεδη κατάσταση. Ἡ Σαμαρείτιδα εἶχε πίστη μέ τήν ἔννοια τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς ἀναζητήσεως. Ὅπως εἴπαμε ἦταν ἀνικανοποίητη. Ἐψαχνε συνεχῶς και ἐρευνοῦσε. Εἶχε ἀπορίες.

Ἀπορίες ὄχι τυπικές, ἐπουσιώδεις καί ἀνούσιες, ὅπως ἔχουμε κι ἐμεῖς σχεδόν πάντοτε. Εἶχε ἀπορίες καί ἐρωτήματα βαθύτερα καί οὐσιαστικότερα καί κυρίως, ἤθελε νά ξέρει σωστά καί ἀληθινά τί εἶναι αὐτό πού παρέλαβε ὡς πίστη ἀπό τούς προγόνους της καί πῶς πρέπει νά εἶναι γιά νά ἔχει στόχο καί ἀποτέλεσμα, ἄρα σωτηρία. Γι αὐτό ἡ πρώτη ἐρώτηση πού κάνει στό Χριστό μας εἶναι τό ποῦ πρέπει νά λατρεύεται ὁ Θεός. Στό βουνό Γαριζείν τοῦ τόπου της ἤ στό ναό τῶν Ἰεροσολύμων;

Ἄν ἦταν σάν πολλούς ἀπό ἐμᾶς θά εἶχε μία ἐν πολλοῖς ἐπικίνδυνη σιγουριά γιά ὅσα εἶχε λάβει ἀπό τούς προγόνους της περί πίστεως. Θά σκεφτόταν ὅπως κι ἐμεῖς πώς ὅ,τι πίστευαν καί ἔκαναν οἱ παλιοί στήν πίστη, θά κάνω κι ἐγώ. Αὐτό ἀρχικά δέν εἶναι λάθος. Γίνεται πρόβλημα ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει νά λειτουργεῖ σάν συνήθεια, σάν ρουτίνα καί στήν πραγματικότητα νεκρώνει τή ζωντάνια πού θά πρέπει νά ἔχει. Κάποτε σέ προχωρημένο στάδιο γίνεται τόσο ἀφηρημένο, συνηθισμένο καί ἀπρόσωπο, πού εἶναι σάν νά μήν ὑπάρχει ὁ ἀπόγονος ἀλλά ὁ πρόγονος. Ἡ πίστη ἀπό προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, γίνεται μία ἔνδοξη ἱστορία τῶν παλαιῶν πού τελικά ἀφορᾶ μόνο ἐκείνους, ἐνῶ στό παρόν δέν ἐνεργεῖται ἀπό τούς νέους, πού τήν χάνουν μέσα στήν ἐξέλιξη τῆς ζωῆς καί τό λάϊφ στάϊλ της.

Στήν ἐρώτησή της σέ ποιόν τόπο πρέπει νά λατρεύεται ὁ Θεός, ὁ Χριστός τῆς ἀπαντάει: Γυναίκα πίστεψέ με πώς ἔρχεται ὥρα ὅπου οὖτε στό βουνό σας, οὖτε στό ναό μας θά λατρεύεται ὁ Θεός...ἀλλά αὐτός πού θά θέλει νά τό λατρέψει ἀληθινά θά τόν λατρέυει μέ πνεῦμα καί ἀλήθεια...πνεῦμα ὁ Θεός καί αὐτοί πού θά θέλουν νά Τόν λατρεύουν, θά πρέπει νά τό κάνουν μέ πνεῦμα καί ἀλήθεια. «Γύναι πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὅρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἰεροσολύμοις προσκηνύσετε τῷ πατρί...οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ...πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».

Ἡ Σαμαρείτιδα γι αὐτό πού ἦταν δέ θά μποροῦσε νά ἔχει ἄλλη μεγάλη ἀπορία, γι αὐτό καί τήν ἐκφράζει πρώτη. Στήν καθημερινότητά της θά σκεφτόταν: Γιά στάσου, οἱ παλιοί οἱ δικοί μας μᾶς μάθανε ὅτι στό βουνό Γαριζείν πρέπει νά προσκυνεῖται ὁ Θεός, οἱ Ἰουδαίοι ἀντιστοίχως πώς πρέπει νά προσκυνεῖται στό ναό τῶν Ἰεροσολύμων. Αὐτός ἐδῶ κάτι παραπάνω ξέρει, εἶναι προφήτης. Ἄς τόν ρωτήσω νά μοῦ λυθεῖ ἡ ἀπορία. Σίγουρα ἡ ἀπάντησή Του θά εἶναι ἡ σωστή. Καί ὁ Θεάνθρωπος Χριστός τῆς δίνει ὄχι μόνο τή σωστή ἀλλά κυρίως τή σωτήρια ἀπάντηση στήν ἀπορία της.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἐν πνεύματι καί ἀληθεία προσκύνηση τοῦ Θεοῦ; Πολλές φορές σ’αὐτό ἀναφερόμαστε κι ἐμεῖς. Θέλοντας νά μιλήσουμε γιά τό Θεό καί τό πῶς εἶναι καί ὑπάρχει, τόν προσδιορίζουμε σάν κάτι οὐράνιο καί νεφελῶδες. Σάν μία διάχυτη ὑπερδύναμη στήν ἀτμόσφαιρα, πού ἐπειδή εἶναι ἔτσι, ὡς πνεῦμα δηλαδή, ὑπάρχει καί διάκειται πνευματικῶς. Ἀλλά αὐτό τό πνευματικῶς τό καταλαβαίνουμε περισσότερο μέ τήν ἔννοια τῆς φιλοσοφίας, τοῦ πνευματώδους μέ τά δικά μας ἀνθρώπινα δεδομένα καί προχωροῦμε ἔτσι σέ μία πολύ ἐπικίνδυνη γιά ἐμᾶς κατανόηση τοῦ Θεοῦ.

Νά τό πῶ λίγο ποιό κοσμικά ὅτι ὁ Θεός εἶναι τόσο ὑπεράνω, ὄχι ὅτι δέν εἶναι, πού σέ πολλά πού ὑπάρχουν καί διδάσκονται ὡς τρόπος λατρείας Του ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν Τόν ἐνδιαφέρουν καί τόσο, δέν εἶναι σημαντικά γι Αὐτόν καί ἄρα δέν εἶναι ἀπαραίτητα νά τά κάνουμε. Αὐτό τό λένε κυρίως αὐτοί πού λένε πώς πιστεύουν μέ τόν τρόπο τους. Αὐτοί πού ἀποστασιοποιοῦνται ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί λιγότερο ἤ περισσότερο φτιάχνουν ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ μέσα τους καί τοῦ διαμορφώνουν μία δική τους, κατά τό δοκοῦν, λατρεία.

Στή μή σωστή ἐπίσης προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, συγκαταλέγονται καί κάποιοι πού ἔχουν ζῆλο καί ἐνδιαφέρον γιά τήν πίστη, ἀλλά δίνουν στό Θεό μία ἔκφραση ἐθνικότητας. Θεωροῦν τό Θεό ὡς μεροληπτικῶς ὑπάρχοντα πρός τήν πατρίδα καί τό ἔθνος μας καί ὅτι εἴμαστε ὁ ἀγαπημένος λαός Του, ὅπως κάποτε οἱ Ἰσραηλίτες. Ὡς πρός αὐτό εἴμαστε ὑπερήφανοι καί μέ ἕνα τρόπο ἐπικίνδυνο ἐφησυχάζουμε, ἔχοντας παράλληλα καί μία αἴσθηση αἰώνιας δόξας ὡς ἀγαπημένων παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὅπως πάντοτε τά δικαιώματα καί τά προνόμια εἶναι ποιό εὔκολα καί ἀναγνωρίσημα ἀπό τίς ὑποχρεώσεις. Τό νά εἶσαι τό ἀγαπημένο παιδί τοῦ Θεοῦ εἶναι πολύ σπουδαίο. Αὐτό ὅμως σημαίνει πώς Τόν γνωρίζεις καί πολύ καλά καί ξέρεις τί θέλει. Συμβαίνει αὐτό;;; Ξέρουμε σήμερα ἐμεῖς ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό θέλημα το Θεοῦ;;;

Ἀκριβῶς πρός τά τελευταία πού ἀναφέραμε, θά πρέπει νά ἦταν καί ἡ πίστη τῆς Σαμαρείτιδας. Γι αὐτό ὁ Χριστός τήν πληροφορεῖ καί τήν διδάσκει ὅτι τό Θεό, δέν μπορεῖς νά Τόν βάζεις μέσα σέ τοπικά ἤ ἀκόμη ἐθνικά δεδομένα. Δέν μπορεῖς νά Τόν ἰδιοποιεῖσαι καί νά θεωρεῖς πώς τόν ξέρεις καλά ἔτσι εὔκολα. Χωρίς ἐνδιαφέρον, χωρίς νά ἐνεργεῖς τή σχέση αὐτή. Ἐν πνεύματι καί ἀληθεία σημαίνει ὅτι ὁ Θεός γνωρίζεται ἀλλά παραμένει καί ἄγνωστος. Γίνεται οἰκίος ἀλλά εἶναι καί ἀνοίκιος. Εἶναι ὑπερβατικός, ἀπροσπέλαστος, ἐλεύθερος καί ξένος ὡς πρός τήν κοσμικότητα τῆς γῆς.

Εἶναι αὐτό πού σημειώνει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής. Εἶναι «μή εἶναι, διά τό ὑπέρ εἶναι». Πού σημαίνει ὅτι τό Θεό ὅσο καί νά νομίζουμε πώς Τόν γνωρίζουμε, πάντα θά εἶναι καί Ἄγνωστος καί θά πρέπει νά κινούμαστε συνεχῶς πρός ἀνακάλυψή Του. Αὐτός ὁ τρόπος λατρείας θά μᾶς φέρει στήν ἀλήθεια καί ὡς ἔννοια καί ὡς σχέση μέ ἕνα πρόσωπο, τό Χριστό. Ὁ Ὁποίος ὅπως λέει στό Εὐαγγέλιό Του εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή.

Καί θά καταλάβουμε τότε πώς ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα πρόσωπο, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί ἄρα ὡς πρός αὐτήν δέν πρέπει ποτέ νά θεωροῦμε πώς τήν κατέχουμε, ἀλλά νά τήν ἐνεργοῦμε. Νά προσπαθοῦμε δηλαδή πάντοτε νά εἴμαστε ἀληθεῖς ἀλλά νά μποροῦμε καί νά ἐπαληθεύουμε αὐτήν τήν ἀλήθεια μας. Αὐτό θά μποροῦμε νά τό κάνουμε ὅταν καθημερινά προσπαθοῦμε νά ἔχουμε ζωντανή σχέση μέ τήν Ἀλήθεια καί μέσα ἀπό αὐτήν νά ὁδηγούμαστε πρός μία καλύτερη καί πληρέστερη κατανόηση τοῦ Θεοῦ, τοῦ κόσμου, τοῦ ἐαυτοῦ μας. Ἄρα πρός μία ὅσο γίνεται σωστότερη, ὁλοκληρωμένη  καί ἄρα σωτήρια λατρεία τοῦ Θεοῦ. Μία λατρεία «ἐν πνεύματι καί ἀληθεία». Κύριε. Εὐλόγησον!

 

Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν κάποτε ὁ Ἰησοῦς ἀγαπητοί μου πλησίασε τούς μαθητές Του περπατώντας  ἐπάνω στά ταραγμένα νερά τῆς Τιβεριάδος λίμνης, αὐτοί βλέποντας αὐτό τό παράδοξο γεγονός φοβήθηκαν, τρόμαξαν. Ὅπως ἀναφέρει καί τό Εὐαγγελικό κείμενο, νόμισαν πώς ἦταν φάντασμα. Ὁ Ἰησοῦς ὅπως πάντα τούς καθυσήχασε, δίνοντάς τους τήν πολύτιμη θεϊκή εἰρήνη Του καί βεβαιώνοντάς τους πώς ἦταν πραγματικά Αὐτός. Ὁ ἀγαπητός τους Διδάσκαλος.

Ἀρκετό καιρό ἀργότερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει πρός τό δυσκολότερο. Ὁ Ἰησοῦς συλλαμβάνεται καί σταυρώνεται. Τό γεγονός εἶναι συνταρακτικό καί ἐπικίνδυνο γιά τούς μαθητές. Οἱ ὁποίοι χωρίς τήν παρουσία τοῦ Διδασκάλου τους εἶναι ἀνίσχυροι καί ἐκτεθειμένοι μέχρι θανάτου! Αὐτό τούς φοβίζει καί πάλι. Τούς τρομοκρατεῖ καί τούς κάνει νά κρυφθοῦν γιά νά μήν ἔχουν κι αὐτοί τήν τύχη τοῦ Ἰησοῦ.

 Γνωρίζουν βεβαίως πώς οἱ δύο κρυφοί μαθητές Νικόδημος καί Ἰωσήφ, ἔχουν κατεβάσει τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τό Σταυρό καί τό ἔχουν ἐνταφιάσει. Ὅμως οἱ δέκα μαθητές, ἐκτός τόν Ἰωάννη, ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν Ἰησοῦ σχεδόν ἀκόμη ἀπό τή σύλληψή Του. Μόνο ὁ Πέτρος ἀκολούθησε μέχρι τήν αὐλή τοῦ Ἄννα, γιά νά Τόν ἀρνηθεῖ ὅμως κι αὐτός τρείς φορές πρίν ἀρχίσει νά ξημερώνει. Ἔτσι λοιπόν φοβισμένοι καθηλώνονται, ἐγκλωβίζονται καί δέν τολμοῦν νά βγοῦν ἀπό τό μέρος ὅπου κρύβονται.

Μόνο κάποιες γυναίκες δέν φοβοῦνται. Κάποιες μαθήτριες πού κι αὐτές ἀκολουθοῦσαν τόν Ἰησοῦ κατά τήν τριετή κηρυκτική Του δραστηριότητα. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Σαλώμη, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής  Μᾶρκος. Αὐτές ἀγόρασαν ἀρώματα καί πρίν καλά ξημερώσει πῆραν τό δρομο γιά τόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Τό μόνο πού τίς προβλημάτιζε ἦταν ἡ μεγάλη πέτρα πού ἔκλεινε τήν εἴσοδο τοῦ τάφου. Πῶς θά τήν μετακινήσουν γιά νά μπορέσουν νά μποῦν καί νά περιποιηθοῦν τό νεκρό σῶμα τοῦ ἀγαπημένου τους Διδασκάλου.

Αὐτές εἶχαν καί τό προνόμιο ὅπως καταγράφεται στό Εὐαγγελικό κείμενο, νά μάθουν πρώτες γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ. Νά τό πληροφορηθοῦν ἀπό τόν ἄγγελο πού καθόταν μέσα στό δεξιό μέρος τοῦ τάφου. Αὐτές ἔγιναν καί οἱ πρώτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως.

Γυναίκες λοιπόν καί ὄχι ἄνδρες ὅπως θά ἔπρεπε, ἧταν αὐτές πού βρῆκαν τή δύναμη, ἔβαλαν στήν ἄκρη τό φόβο καί κινήθηκαν θαρραλέα. Ἐξέθεσαν σέ κίνδυνο τή ζωή τους γιά να ἐκφράσουν τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό  πρός τόν Διδασκαλό τους. Τή συγκεκριμένη στιγμή, τό ἀδύναμο φῦλο φαίνεται πιό δυνατό ἀπό τό δυνατό, τούς ἄνδρες. Αὐτές τίς γυναίκες τιμᾶ και προβάλλει τήν Κυριακή πού ἔχει πάρει καί τό ὄνομά της ἀπό αὐτές. Τίς Μυροφόρες. Ἀλλά καί τούς δύο κρυφούς μαθητές Νικόδημο καί Ἰωσήφ. Οἱ ὁποίοι ὡς ἄνδρες σώζουν τελικά καί τό ἱσχυρό φῦλο. 

Προσεγγίζοντας τό γεγονός, δέν μπορεῖ νά μή θαυμάσουμε τό θᾶρρος καί τήν τόλμη τῶν γυναικῶν καί τῶν δύο ἀνδρῶν. Καί πρώτα οἱ ἄνδρες ὅπως ἀναφέρει τό Εὐαγγελικό κείμενο. Ὁ Ἰωσήφ «τολμήσας» ζήτησε ἀπό τόν Πιλᾶτο νά ἐνταφιάσει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὅπως καί τό ἔκανε. Τήν συνέχεια τήν ἔκαναν οἱ γυναίκες. Οἱ ὁποίες ὅπως προαναφέραμε ἐξέθεσαν τόν ἐαυτό τους σέ κίνδυνο, γιά τήν περιποίηση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ.

Μπορεῖ βεβαίως νά σκεφτοῦμε ὅτι ὁ καθένας ἔκανε αὐτό πού μποροῦσε καί γι αὐτό πού ἦταν. Ἡ Ἀποκαθήλωση  καί ὁ ἐνταφιασμός ἀνδρική δουλειά, ἡ περιποίηση τοῦ νεκροῦ σώματος γυναικεία. Ὑπάρχει μία ἀναλογία ἐδῶ. Ὅμως μάρτυρες τοῦ σπουδαίου καί ἀναπανάληπτου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως, γίνονται πρῶτες οἱ γυναίκες. Ὁ Χριστός παρουσιάζεται πρώτα σ’αὐτές καί ὄχι στούς ἄνδρες. Φυσικά θά φανερωνόταν ἄν ἤθελε πρώτα στούς ἄνδρες. Στούς μαθητές ἤ στό Νικόδημο καί τόν Ἰωσήφ.

Ὅμως ὁ Χριστός γιά ἄλλη μία φορά κάνει κάτι πού ἀνατρέπει τίς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς Του καί τιμᾶ τίς γυναίκες, δίνοντάς τες ἀξία. Ἀξία καί τιμή πού μόνο οἱ ἄνδρες εἶχαν τότε. Τά σοβαρά καί σπουδαία θέματα ἦταν ὑπόθεση ἀποκλειστικά ἀνδρική. Οἱ γυναίκες δέν εἶχαν λόγο σ’αὐτά. Ἐδῶ ὅμως, στήν περίπτωση τῆς Ἀναστάσεως, βρίσκουν τήν ἀξία καί τήν ἰσοτιμία τους ἀπέναντι στούς ἄνδρες, ὡς πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Γι αὐτό καί ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων εἶναι μία ἡμέρα πού κατ’ἔτος, μπορεῖ νά τιμᾶται τό γυνακείο φῦλο.

Ἀλλά γιά νά ἐπανέλθουμε στό θέμα τοῦ θάρρους καί τῆς τόλμης. Σίγουρα μπορεῖ νά ἀναρωτηθοῦμε, ποιά δύναμη, ποιό αἴσθημα ἦταν αὐτά πού ἔκαναν τούς ἀνθρώπους αὐτούς νά ρισκάρουν; Νά κινδυνέψουν νά χάσουν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἤ ἔστω νά συλληφθοῦν καί νά φυλακισθοῦν; Ἡ δύναμη καί τό αἴσθημα πού τούς ἔδωσαν θᾶρρος καί τόλμη εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή ἀγάπη. Ἡ ὁποία ὅπως κατηγορηματικά σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἔξω βάλλει τόν φόβον».

«... φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ἡ τελείᾳ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὔ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ». Ὁ Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τυχαίνει νά τιμοῦμε φέτος μαζί μέ τίς Μυροφόρες καί τούς δύο κρυφούς μαθητές, εἶχε ζήσει κι αὐτός τήν ἀγάπη γιά τό Χριστό. Τόν ἀκολούθησε μέχρι τό Σταυρό καί ἡ ἀγάπη αὐτή ἔκανε τό Χριστό νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τή φύλαξη τῆς Παναγίας μητέρας Του.

Αὐτοῦ τοῦ εἴδους καί τῆς ποιότητας μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι καί ἡ δική μας ἀγάπη πρός τό Χριστό. Γιατί κι Αὐτός μᾶς ἀγαπάει τέλεια καί γι αὐτό σταυρώνεται. Μᾶς ἀγαπάει θυσιαστικά καί ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του αὐτῆς. Γι αὐτό κι ἐμεῖς πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε ἴσως αὐτό πού λέμε πίστη, μέ τόν ὅρο ἀγάπη. Νά πιστεύουμε τό Χριστό γιατί τόν ἀγαποῦμε καί ὄχι νά Τόν ἀγαποῦμε γιατί Τόν πιστεύουμε!

Νά ἀντιληφθοῦμε δέ πώς ἀπό αὐτό θά μποροῦμε καί μόνοι μας νά ἐκτιμήσουμε τήν πίστη μας. Ἄν εἶναι πραγματική, ἀληθινή ἤ ὄχι. Ἀπό τό ἄν ἔχει τή δύναμη καί τό θᾶρρος νά γίνεται θυσία καί ὄχι βόλεμα καί τακτοποίηση. Τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό, εἶναι πάντα μαρτύριο καί μαρτυρία. Εἶναι σταυρός. Ἄς παρακαλοῦμε λοιπόν τόν Ἀρχηγό τῆς ἀγάπης, νά εὐλογεῖ τήν πίστη μας καί νά τήν μετατρέπει σέ ἀγάπη. Ἀγάπη τέλεια, πού δέν γνωρίζει φόβο καί γίνεται πρόσφορο ἔδαφος γιά νά ζήσουμε τό θαῦμα πού ἐπιθυμοῦμε. Γένοιτο!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ. ΤΟΥ ΘΩΜΑ. Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν ὁ ἀπ. Παῦλος κατά τό κήρυγμά του στό βῆμα τοῦ Ἀρείου Πάγου, μίλησε στούς Ἀθηναίους γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτοί χαμογέλασαν καί τοῦ εἶπαν: «Ἐντάξει, θά σέ ἀκούσουμε καί κάποια ἄλλη φορά». Δέν ἀποδέχθηκαν καί φυσικά ἀπέριψαν ἀμμέσως τό λόγο τοῦ ἀποστόλου. Γιά τό πιστεύω καί τήν κοσμοθεωρία τους, αὐτό τό γεγονός ἦταν τουλάχιστον ἀπίθανο καί ἀδύνατο.

          Καί οἱ μαθητές ὅμως τοῦ Χριστοῦ μας, οἱ μετέπειτα ἔνδοξοι καί πανεύφημοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀρχικά δέν ἀποδέχθηκαν ἀσυζητητί τήν Ἀνάστασή Του. Δυσπίστησαν, προβληματίστηκαν, μπῆκαν σέ μεγάλο πειρασμό γιά τό Διδάσκαλό τους. Ἴσως νά ἔνοιωσαν καί προδομένοι ἀπό Αὐτόν. Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τῶν Μυροφόρων ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί Τόν εἶδαν μάλιστα Ἀνεστημένο «...ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεί  λήρος τά ρήματα αὐτῶν καί ἠπίστουν αὐτές».

          Τά λόγια τους τά ἐκτίμησαν ὡς ἀνοησίες καί δέν τίς πίστεψαν. Ὅταν ὅμως τίς ἐπόμενες ἡμέρες τούς ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός, τότε πίστεψαν καί ἀποδέχθηκαν τό μεγάλο αὐτό γεγονός.

          Ὁ ἀπ. Θωμᾶς τίς ἡμέρες ἐκείνες ἀπουσίαζε ἀπό κοντά τους. Ὅταν ἐπέστρεψε, αὐτοί μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τοῦ εἶπαν ὅτι εἶδαν τό Δάσκαλο τους ἀνεστημένο καί πώς πραγματικά μέ αὐτό ἔγιναν ὅσα τούς εἶχε προείπει Ἐκείνος. Ὁ Θωμᾶς μέ τή σειρά του καί αὐτός δέν πίστεψε καί τούς ἐπεσήμανε ὅτι γιά νά πιστέψει θέλει νά ἔχει ἀποδείξεις. Νά ψηλαφίσει μέ τό χέρι του τίς πληγές στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

          Μετά λοιπόν ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, ὅπως ἦταν κρυμένοι καί κλειδαμπαρωμένοι γιά τόν «φόβον τῶν Ἰουδαίων», ἐμφανίζεται μπροστά τους ὁ Ἰησοῦς. Ἀφοῦ τούς καθησυχάζει μέ τήν εἰρήνη Του, καλεῖ τό Θωμᾶ νά ψηλαφίσει τίς πληγές ἀπό τή Σταύρωσή Του. Ὁ Θωμᾶς τότε ἔκπληκτος δέν τόλμησε κἄν νά ἀπλώσει τό χέρι του, ἀλλά ἀμμέσως ὁμολόγησε «... ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!». Τότε ὁ Χριστός μας θά τοῦ πεῖ: «Ἐπειδή μέ εἶδες πίστεψες; Πραγματικά εὐτυχεῖς καί εὐλογημένοι εἶναι ὅσοι δέν ἔχουν δεῖ, ἀλλά πιστεύουν».

          Στήν κατηγορία αὐτῶν πού δέν ἔχουν δεῖ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς ἀγαπητοί μου. Αὐτό εἶναι τό ἕνα δεδομένο. Τό ἄλλο εἶναι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση, στόν ἀναστημένο Χριστό. Σίγουρα ἄν γίνει μία δημοσκόπιση ἀνάμεσά μας, θά βγάλει ἀποτέλεσμα πώς ὅλοι μας ἀποδεχόμαστε τόν ἀναστημένο Χριστό καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του.

          Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό πῶς ἐκδηλώνουμε αὐτή τήν πίστη τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως. Πού πραγματικά κατακλίζουμε τούς Ναούς γιά νά ἀκούσουμε τό Χριστός Ἀνέστη. Νά τό ποῦμε καί ὡς εὐχή μεταξύ μας. Ὅμως πίστη σημαίνει συνέπεια, σταθερότητα, εἰλικρίνεια. Νομίζω  πώς αὐτά ὅλα λίγο μετά τό Χριστός Ἀνέστη, τά ἀφήνουμε στήν ἄκρη γιατί ἔχουμε ἄλλες προτεραιότητες. Πράγματα ποιό σημαντικά καί σπουδαία νά κάνουμε καί νά ζήσουμε.

          Καί μπορεῖ νά φαίνεται ὑπερβολικό, ἀλλά νομίζω πώς δέν ἀπέχουμε καί πολύ ἀπό τή στάση τῶν Ἀθηναίων στό ἄκουσμα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως. Ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι δέν ἀπορίπτουμε τό γεγονός. Ἡ στάση μας ὅμως εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἵδια μέ ἐκείνων. Μέ τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό Ναό εἶναι σάν νά λέμε: «Ἐντάξει Χριστέ ἀναστήθηκες καί φέτος, τό δεχόμαστε. Ἀλλά ἐμεῖς τώρα ἔχουμε σημαντικότερα πράγματα νά κάνουμε. Δέν μποροῦμε νά ξενυχτήσουμε καί νά χαροῦμε μαζί Σου τό σπουδαίο αὐτό γεγονός!».

          Καί γιά κάποιους πού ναί μέν ἀποδέχονται τήν Ἀνάσταση, ἀλλά πᾶνε τό πολύ δύο τρείς φορές στήν Ἐκκλησία ὅλο τό χρόνο, εἶναι σάν λένε ὅπως καί οἱ Ἀθηναίοι: «Ὡραία Χριστέ. Σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν Ἀνάσταση, ἀλλά θά σέ ξαναδοῦμε τό ἐπόμενο Πᾶσχα!».

          Μπορεῖ ὅλα αὐτά νά ἀκούγονται λίγο ὑπερβολικά, στενάχωρα. Μπορεῖ νά ἀντιδρᾶ μέσα μας ἡ πίστη καί νά λέμε πώς σημασία ἔχει νά μόνο νά πιστεύεις. Νά μήν ἀρνῆσαι δηλαδή κάτι. Σωστό. Ὅμως δέν πρέπει μέ κάποιο τρόπο νά ἀποδεικνύεις αὐτό πού πιστεύεις; Καί τελικά ἄν εἶσαι πιστός, δηλαδή συνεπής καί ἀκόλουθος τοῦ πιστευομένου, τότε γιατί φεύγεις;».

Ἐδῶ ἀκριβῶς ταιριάζει ἡ τροποποίηση πού ἔκανε κάποιος σέ ἕνα στίχο τῆς Ἀναστάσιμης  ἀκολουθίας:  Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν ὄχι οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ, ἀλλά οἱ πιστοί Αὐτοῦ! Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τρόμος γιά τούς ἐχθρούς Του. Ἴσως ὅμως νά εἶναι καί γιά τούς πιστούς Του...

Ἡ Ἀνάσταση ἀγαπητοί μου εἶναι βίωμα, εἶναι ἐμπειρία, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι αὐτή πού τήν κάνει ἀληθινή, γιατί ὅπως λέει καί ὁ ἀπ. Παῦλος, ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ μάταιο τό κήρυγμά μας, μάταια καί ἡ πίστη μας. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ αἰτία γιά νά νικήσουμε κι ἐμεῖς τό θάνατο! Νά γίνουμε ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀναστημένοι!

Δηλαδή νά ἔχουμε ἄμμεση καί ἔμπρακτη σχέση μέ τό Χριστό καί νά γινόμαστε μάρτυρες τῆς ἀλήθειας Του αὐτῆς. Μέ τόν τρόπο πού ὑπάρχουμε. Μέ τό λόγο, ἀλλά καί μέ τό ἔργο μας.

Κι ἐπειδή ἀναφέρθηκε ἡ μαρτυρία τοῦ λόγου, ἄς ἐπισημάνουμε καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό. Ἡ πίστη καί ἡ ἐμπειρία στήν Ἀνάσταση, ἔκανε κάποτε τούς προγόνους μας γιά σαράντα ἡμέρες νά χαιρετιοῦνται μόνο μέ τό Χριστός Ἀνέστη! Νά μή λένε κανένα ἄλλο λόγο ἀρχικά ὅταν ἀνταμωνόντουσαν. Μόνο δύο λέξεις. Χριστός Ἀνέστη! Οὔτε χρόνια πολλά, οὔτε ὅ,τι δήποτε ἄλλο χρησιμοποιοῦμε σήμερα ἐμεῖς.

Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι Ἀληθῶς Ἀνέστη! Οὕτε ἀληθῶς σκέτο, οὔτε ἀληθῶς ὁ Κύριος. Καί εἶναι ἐπίσης πολλοί ἀνάμεσά μας πού θεωροῦν πώς τό Χριστός Ἀνέστη λέγεται γιά μία-δύο ἡμέρες καί μετά ὄχι. Καί ἄν ἀκούσουν νά τούς χαιρετᾶς μέ αὐτό θά σοῦ ποῦν: Ἔ καλά! Τό εἴπαμε τήν Ἀνάσταση  ! Δέν φτάνει;

Ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζει τήν ὀμολογία τοῦ ἀπ. Θωμᾶ σωτήρια. Σωτήρια καί γιά αὐτόν, ἀλλά καί γιά ἐμᾶς. Γιατί ὅπως ἀναφέρει ἕνα τροπάριο τῆς ἡμέρας, ἡ ἀπιστία του, ἔγινε αἰτία γιά νά πιστέψουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό ὅμως πού θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει εἶναι τό τί εἴδους καί τί ποιότητας εἶναι ἡ πίστη πού διαμορφώνουμε. Ἄν τελικά δηλαδή εἴμαστε συνεπείς καί ἀκόλουθοι τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως ἤ ἀπλά εἶναι μία ἀκόμη ἀφορμή γιά ἕνα γλέντι. Καί τελειώνοντας αὐτό, νά ξεχάσουμε καί τό Χριστό καί τήν Ἀνάσταση καί ὅ,τι αὐτή ἔχει νά προσφέρει στή ζωή μας... Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!

           

 

Ἰδοῦ γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.

 

        

    Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου, ἦλθε στόν κόσμο μας, μπῆκε στή ζωή μας, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τή δουλεία καί τήν καταδυνάστευση τοῦ πονηροῦ καί τοῦ θανάτου πού αὐτός πρεσβεύει. Ἦλθε νά ἀνατρέψει τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τό ἔκανε μέ ἕνα πραγματικά ἀνατρεπτικό τρόπο. Μέ τόν τρόπο τοῦ Σταυροῦ.

Καί σταυρώθηκε Αὐτός γιά νά ἔλθει ἡ χαρά στόν κόσμο. Τῆς ὁποίας ἀπαύγασμα, ἀπόδειξη καί κορυφή εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάστασή Του. Ἡ νίκη Του ἐπί τοῦ διαβόλου καί τοῦ κράτους του. Αὐτή τή νίκη, τήν Ἀνάσταση, μᾶς τήν κάνει δώρο καί χάρισμα καί μᾶς κάνει συμμετόχους της. Μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά θεωρούμαστε καί ἐμεῖς δι Αὐτοῦ νικητές τοῦ αἰώνιου ἐχθροῦ μας.

Εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως νά γίνει πραγματική κατάσταση στή ζωή σας. Καί μέσα ἀπό αὐτήν νά παίρνετε ὅ,τι χρειάζεται γιά νά μπορεῖτε νά στέκεστε μέ δύναμη, θᾶρρος καί αἰσιοδοξία στή ζωή σας. Μέ σύμμαχο τήν ἀναστάσιμη χαρά νά πορεύεστε στόν καθ’ἡμέρα βίο σας καί νά κάνετε ὅ,τι καλύτερο μπορεῖτε γιά ἐσᾶς καί τούς δικούς σας.

         Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί μου. Χριστός Ἀνέστη καί ζωή πολιτεύεται.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ Ἤ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ;

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος, καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ, ἐπέβης ἐπὶ πώλου, Δαυϊτικῶς Ἀγαθέ, καὶ Παῖδές σε ἀνύμνουν θεοπρεπῶς, Ἰουδαῖοι ἐβλασφήμουν παρανόμως, τὸ ἀκάθεκτον τῶν ἐθνῶν, ἡ καθέδρα τοῦ πώλου προετύπου, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν μεταποιούμενον. Δόξα σοι Χριστέ, ὁ μόνος ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος.

Ἐσένα πού βαστάζουν τά Χερουβίμ καί ὑμνοῦν τά Σεραφίμ ἐκάθησες σέ νεαρό ζῶο ὅπως κάποτε ὁ βασιλιάς Δαυΐδ, καί ἐνῶ τά παιδιά σέ ὑμνοῦσαν ὅπως ἀρμόζει γιά τό Θεό, οἱ Ἰουδαῖοι σέ ὕβριζαν καί ἔτσι παρανομοῦσαν. Ἡ ράχη τοῦ νεαροῦ ζώου ὅπου ἐκάθησες προεικόνιζε τήν ἀσυγκράτητη διάθεση μέ τήν ὁποία θά πίστευαν σέ Ἐσένα τά εἰδωλολατρικά ἔθνη. Δόξα σέ Ἐσένα Χριστέ πού εἶσαι ὁ μόνος πού ἐλεεῖ καί ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους.

Χίλια χρόνια περίπου πρίν τό Χριστό μας ἀγαπητοί μου, ὁ προφήτης καί βασιλιάς Δαυΐδ, εἰσέρχεται δοξασμένος στά Ἰεροσόλυμα. Νικητής καί τροπαιοῦχος ἀρχηγός τοῦ Ἰσραήλ. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχει καταφέρει νά νικήσει ὅλους τούς ἐχθρούς τοῦ λαοῦ του. Ἔχει ἐπανακτήσει τήν κιβωτό τῆς Διαθήκης ἀπό τά χέρια τους καί μέ λαμπρότητα τήν ἐπιστρέφει στήν πρωτεύουσα πλέον τοῦ κράτους του.

Πανηγύρι, ξεσηκωμός καί γιορτή.  Χιλιάδες λαοῦ ἔχουν ξεχυθεῖ στούς δρόμους καί ἔξω ἀπό τήν πόλη γιά νά ὑποδεχθοῦν τό μεγάλο βασιλιά καί ἀρχηγό τους. Ὁ ὁποίος μέ μεγαλόπρεπη καί λαμπρή πομπή, καθήμενος σέ νεαρό ζώο, παρελαύνει καί εἰσέρχεται στήν πόλη. Οἱ μουσικοί παιανίζουν ὕμνους καί σκοπούς πού ἀρμόζουν στήν περίπτωση καί ὁ λαός κρατώντας βάϊα ἐπευφημεῖ καί δοξάζει τό βασιλιά του...

...Χίλια χρόνια περίπου μετά ἀπό τότε, ἕνας ἄλλος Βασιλιάς εἰσέρχεται καί πάλι στά Ἰεροσόλυμα. Μόνο πού Αὐτός, εἶναι ἄλλου εἴδους βασιλιάς. Πολύ παράξενος. Εἶναι τόσο περίεργη ἡ παρουσία Του, πού γι αὐτό θά ἀναγκαστεῖ λίγες ἡμέρες μετά ὁ Πιλᾶτος νά τοῦ ἀπευθύνει τήν ἐρώτηση: «Οὐκοῦν βασιλεύς εἶ σύ;». «Λοιπόν, δέν εἶσαι βασιλιάς ἐσύ;». Γιά νά πάρει τήν ἀπάντηση: «σύ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμί».  «Ἐσύ λές ὅτι εἶμαι βασιλιάς»...

Τό ἵδιο ἀκριβώς πίστευε καί ὁ λαός, ὁ ὄχλος πού ζητωκραύγαζε καί ἐπευφημοῦσε: «Ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου!».  «Σωτηρία καί εὐλογία ἀπό τόν οὐρανό, εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ!» Πίστευε ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος σωτῆρας, ὁ πολυπόθητος βασιλιάς. Ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ θεοῦ ἀπό τή γενιά τοῦ Δαυΐδ. Πού ὅπως κάποτε ἐκείνος, θά ἀποκαταστήσει τό λαό του καί θά τόν ξανακάνει δυνατό καί κυρίαρχο.

Ὅμως ὁ Χριστός δέν εἶναι αὐτός πού περιμένουν. Δέν εἶναι ὁ βασιλιάς πού θέλουν. Γι αὐτό πέντε ἡμέρες μετά, αὐτοί οἱ ἵδιοι, ὁ ὄχλος, θά φωνάξουν δυνατά: «Ἄρον. Ἄρον. Σταύρωσον αὐτόν!». «Πάρτον. Πάρτον καί σταύρωσέ τον! Δέν μᾶς κάνει. Δέν τόν θέλουμε. Δέν εἶναι αὐτό πού περιμέναμε». Τό ξέρει αὐτό ὁ Χριστός. Γι αὐτό δέν ἀντιδρᾶ. Δέν συμμετέχει, ἀλλά οὔτε καί τούς ἀπαγορεύει. Τούς ἀφήνει νά κάνουν αὐτό πού θέλουν. Ἤσυχα καί ἀθόρυβα, θά περάσει ἀπό ἀνάμεσά τους καί θά μπεῖ στά Ἰεροσόλυμα γιά λίγο. Πρίν τό βράδυ θά βγεῖ καί πάλι ἐκτός καί θά διανυκτερεύσει στή Βηθανία.

Στή Βηθανία ὅπου ἦταν τό σπίτι τοῦ Λαζάρου τόν ὁποίο εἶχε ἀναστήσει λίγες ἡμέρες πρίν. Στή Βηθανία πού πραγματικά ὅπως ἀναφέρεται, ἦταν αὐτό πού λέει καί τό ὄνομά της· Σπίτι, δηλαδή τόπος τῆς φτώχιας. Ἄλλη μία ἔνδειξη ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς, ἦταν πραγματικά πολύ παράξενος. Βασιλιάς πού δεν ἦταν γιά τά παλάτια καί τά μεγάλα ἀρχοντικά. Ἐξωπραγματικός.

Καί ναί! Τελικά τέτοιος ἦταν! Ἐξωπραγματικός. Ἀπόκοσμος. Ἄλλου κόσμου κατάσταση. Ἑνός κόσμου πού ὅλοι τόν συζητᾶμε. Πολλοί τόν ἐπιθυμοῦμε. Ἀλλά λίγοι τόν βρίσκουμε καί τόν κατέχουμε. Ἑνός κόσμου ἀληθινοῦ. Ὄχι ὅτι αὐτός πού ζοῦμε εἶναι ψεύτικος. Ὁ Θεός τόν ἔπλασε καί εἶναι ἀληθινός. Ἡ ἀλήθεια του ὅμως, βρίσκει στόχο καί ἀντίκρυσμα ὅταν ἐνώνεται μέ τόν κόσμο ἀπό τόν ὁποίο ἔρχεται ὁ Χριστός.

Ἕνας κόσμος πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Τό μέτρο της καί ἡ ἐπαλήθευσή της. Εἶναι αὐτός στόν ὁποίο ἐπαληθεύεται ὅ,τι καί ὅποιος διατίνεται ὅτι εἶναι ἀληθινό καί ἀλήθεια. Μιά ἐπαλήθευση πού θά συμβεῖ σέ ὅλους, ὅταν ἔλθει ἡ στιγμή νά συναντηθοῦμε μέ Αὐτήν, μέ τήν ἔξοδό μας ἀπό  τή ζωή. Τότε θά βρεθοῦμε πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν Ἀλήθεια καί αὐτοστιγμή θά κριθοῦμε. Τότε θά καταλάβουμε κι ἐμεῖς τί πραγματικά εἴμαστε. Θά κριθεῖ ἡ ἀλήθεια μας, αὐτό πού πραγματικά εἴμαστε, ἀπό τήν μία καί μόνη Ἀλήθεια.

Τήν ἀλήθεια τῆς ὁποίας βασιλιάς εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως ὁ Ἴδιος πληροφορεῖ τόν Πιλᾶτο: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς». «Ἐγώ γεννήθηκα καί ἦλθα στόν κόσμο γιά νά διδάξω καί νά φανερώσω τήν ἀλήθεια καί ὅποιος εἶναι πραγματικά σέ αὐτή μέ ἀκούει καί μέ καταλαβαίνει». Αὐτός εἶναι ὁ τόπος ὅπου ἔχει τό θρόνο Του ὁ Χριστός. Ἡ Ἀλήθεια. Καί ὅπως ὁ Ἴδιος λέει, ὅποιος εἶναι πραγματικά σέ αὐτήν τόν ἀκούει καί Τόν καταλαβαίνει.

Θά πρέπει λοιπόν νά σκεφτοῦμε, νά προβληματιστοῦμε: «Ἄραγε ἐγώ, εἶμαι μέ τήν Ἀλήθεια; Τήν γνωρίζω; Εἶμαι σ’αὐτήν;». Δηλαδή στήν πραγματικότητα: «Ἄραγε ἔχω καταλάβει τό Χριστό; Τόν γνωρίζω; Εἶμαι μαζί Του; Τόν ἀκούω; Τόν καταλαβαίνω;  

Ἄν Τόν καταλαβαίνω τί ἔχω κάνει γι αὐτό; Ἐτοιμάστηκα γιά τή μεγάλη συνάντηση μαζί Του; Νήστεψα; Ἐξομολογήθηκα; Προσευχήθηκα; Τοῦ ζήτησα νά μέ βοηθήσει νά Τόν πιστέψω περισσότερο; Νά Τόν ἀγαπήσω περισσότερο; Νά Τόν γνωρίσω περισσότερο; Νά καταλάβω τί εἴδους βασιλιάς εἶναι;

Τοῦ  ζήτησα νά μέ βοηθήσει νά διορθώσω τά λάθη μου, τά πάθη μου; Τόν παρακάλεσα νά μέ βοηθήσει νά κάνω τόν καλό ἀγώνα, γιά νά σώσω τήν ψυχή μου; Τόν παρακάλεσα νά εὐλογήσει τή Σαρακοστή μου καί νά γίνει αὐτή αἰτία μιᾶς πνευματικῆς ἀναβάθμισης καί καλῆς φανέρωσής Του ἀπό ἐμένα στή ζωή αὐτή;».

Ἡ Μεγάλη Ἐβδομάδα ἔφθασε ἀγαπητοί μου καί γιά ἄλλη μία φορά Κυριακή τῶν Βαΐων θά ὑποδεχθοῦμε τό Χριστό. Ἄραγε εἴμαστε ἔτοιμοι γι αὐτό; Ξέρουμε πραγματικά τί εἶναι Αὐτός πού ἔρχεται; Ἔχουμε πάρει θέση κοντά Του ἤ ὡς σύγχρονος ὄχλος ζητωκραυγάζουμε καί ἐπευφημοῦμε καί τελικά μέσα στή φασαρία χάνουμε τήν Ἀλήθεια; Τό Χριστό;

Ὁ Ὁποίος περνᾶ μέσα  ἀπό τό πλῆθος καί φεύγει. Προσπερνᾶ τή φασαρία. Δέν μένει στό γλέντι, ἀλλά προσανατολίζεται καί εὐθυδρομεῖ πρός τή μεγάλη θυσία. Πρός τό Γολγοθᾶ. Ξέρει πώς εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἡ ὅποία ὅπως πάντα σταυρώνεται! Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μάθει νά τήν σταυρώνουν ὅταν αὐτή τούς φανερώνει τό λάθος. Τούς βγάζει ἀπό τό ὄνειρο. Ἀπό τό παραμύθι στό ὁποίο ἀρέσκεται ὁ καθείς ἀπό ἐμᾶς νά βολεύται.

Ἄς σηκωθοῦμε ἀδελφοί καί ἔστω καί τώρα, λίγο πρίν τό τέλος, ἄς κάνουμε ὅ,τι δέν κάναμε καθ’ὅλη τή Σαρακοστή. Γιά νά συναντήσουμε πραγματικά τό Χριστό. Νά Τόν ὑποδεχθοῦμε καί νά Τόν κάνουμε πραγματικά Βασιλιά μας. Βασιλιά τῆς ζωῆς μας, πού θά εἶναι μία ζωή μέσα στήν Ἀλήθεια.

Καλή Μεγάλη Ἐβδομάδα ἀδελφοί μου. Καλή συνάντηση μέ τό Χριστό. Καλή ἀνάσταση μαζί Του!

 

Ε΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ. Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΥ ΜΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Τὰ τῆς ψυχῆς θηρεύματα, καὶ τὰ πάθη τῆς σαρκός, τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας ἔταμες, τὰ τῆς ἐννοίας ἐγκλήματα, τῇ σιγῇ τῆς ἀσκήσεως ἀπέπνιξας, καὶ ῥείθροις τῶν δακρύων σου, τὴν ἔρημον ἅπασαν κατήρδευσας, καὶ ἐβλάστησας ἡμῖν τῆς μετανοίας καρπούς· διό σου τὴν μνήμην Ὁσία ἑορτάζομεν.

Τίς ἀδυναμίες τῆς ψυχῆς πού γίνονται λάφυρα στόν πονηρό καί τά πάθη τῆς σάρκας, μέ τό ξίφος τῆς ἐγκράτειας ἀπέκοψες. Τά ἁμαρτήματα τοῦ μυαλοῦ τά ἔπνιξες μέ τή σιωπή πού ἔχει ἡ πνευματική ἄσκηση. Μέ τά ποτάμια τῶν δακρύων σου πότισες τήν ἔρημο καί φύτρωσαν γιά ἐμᾶς οἱ καρποί τῆς μετάνοιας. Γι αὐτό καί ἐμεῖς Ὁσία ἑορτάζουμε τήν μνήμη σου.

Ὁ ἄνθρωπος ὅπως γνωρίζουμε ἀγαπητοί μου, εἶναι πλασμένος «κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καί ὁμοίωσιν». Αὐτό τοῦ προσδίδει δύο βασικά στοιχεία πού χαρακτηρίζουν τήν ὕπαρξή του. Τά στοιχεία αὐτά εἶναι χαρίσματα, δώρα ἀπό τό Θεό καί δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τό Λογικό καί τό Αὐτεξούσιο. Ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ὑπάρχει ὅπως ὑπάρχει καί ὁ Θεός. Εἶναι λογικός καί ἐλεύθερος.

Γι αὐτό καί ἔχει ὅλα τά στοιχεία νά ὁμοιάσει τοῦ Θεοῦ. Αὐτός τελικά εἶναι καί ὁ σκοπός καί ἡ μέριμνα του. Ἡ πρός τό Θεό ὁμοίωση. Εἶναι ἤ θά ἔπρεπε νά εἶναι... Αὐτός θά πρέπει νά εἶναι ὁ στόχος, τό κυρίως ζητούμενο, γιά τήν πίστη ἑνός ἐκάστου. Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου θά πρέπει νά εἶναι ὅπως διδάσκει καί ἡ Ἐκκλησία μας, μία πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν.

Εἶναι ὁ λεγόμενος καλός ἀγώνας πού πρέπει νά κάνουμε ὅλοι ὅσοι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του. Μέλη τοῦ μυστηριακοῦ σώματός Του. Βαπτισμένοι στό ἅγιο Τριαδικό ὄνομά Του. Παιδιά Του καί κληρονόμοι τῆς αἰώνιας Βασιλείας Του. Ἄλλο ἕνα δώρο ἀπό τό Θεό, τό ὁποίο μᾶλλον δέν τό γνωρίζουμε, τό ξεχνοῦμε. Δέν ὑπάρχει  στίς προτεραιότητές μας καί μοιραία μπορεῖ νά περάσει μία ζωή ὁλόκληρη χωρίς νά ἀντιληφθοῦμε κἄν ὅτι ὑπάρχει. Αὐτό, εἶναι πρόβλημα...

Μία ζωή, πού γιά νά εἴμαστε εἰλικρινείς, ἔχει ἕνα σωρό αἰτίες καί ἀφορμές γιά νά μᾶς στρέψει σέ ἄλλους στόχους, ἐκτός ἀπό αὐτόν πού προαναφέραμε. Ἡ καρδιά μας κυρίως καί ὄχι τό μυαλό μας εἶναι μία πυξίδα, ἡ ὁποία μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε μία κατεύθυνση. Ἕνα δρόμο. Τό μυαλό μπορεῖ νά σκέφτεται, νά κρίνει καί νά ἀξιολογεῖ σωστά. Ἡ καρδιά ὅμως παίζει ἱσότιμο ρόλο καί μπορεῖ νά ἀκυρώσει αὐτό πού ἀξιολογεῖ τό μυαλό.

Κακά τά ψέματα. Δέν μπορεῖς νά εἶσαι κάτι, νά κάνεις κάτι, νά προσπαθεῖς γιά κάτι, χωρίς αὐτό νά τό αἰσθάνεσαι! Νά τό γεύεσαι! Νά ἔχεις τήν ἐμπειρία του! Νά ἀπολαμβάνεις κάτι ἀπ’αὐτό. Ἀργά ἤ γρήγορα θά κουραστεῖς, θά ἀποθαρυνθεῖς. Θά τό θεωρήσεις τόσο δύσκολο, μακρινό καί ἀκατόρθωτο, πού μοιραία θά στρέψεις τόν ἐνδιαφέρον σου σέ κάτι ἄλλο πού εἶναι πιό εὔκολο καί πιό ἄμμεσο ὡς ἐμπειρία. Τό μυαλό μπορεῖ νά ἀναγνωρίζει τήν ἀξία σέ κάτι. Ἀλλά ἐάν ἡ καρδιά δέν τό ἀναγνωρίζει ὡς πολύτιμο θησαυρό, ἄν οἱ αἰσθήσεις δέν ἰκανοποιοῦνται, δέν θά ἐπιτρέψει νά ἀσχοληθεῖς καί πολύ μέ αὐτό. Καί ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, «...ὅπου γάρ ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεί καί ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν...».

Κάτι πού προσφέρει ἄμμεση ἐμπειρία καί ἀπόλαυση, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ὁμολογουμένως πιό θελκτική, πιό ἐλκυστική ὡς κατάσταση. Γι αὐτό εἶναι πιό εὔκολη ἀπό τήν ἀρετή. Ἡ ἀρετή ἔχει κόπο, προσπάθεια, ἀγώνα. Ἔχει πόνο. Ἔχει βαθμό δυσκολίας. Γι αὐτό καί ἡ καρδιά στρέφεται περισσότερο καί πιό εὔκολα πρός τήν ἁμαρτία, παρά πρός τήν πίστη. Πρός τήν πίστη ὡς ἔμπρακτο βίωμα, ὡς πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωση καί ὄχι ὡς μία ἀποδοχή τῆς ὑπάρξεως του Θεοῦ μόνο καί τίποτε παραπάνω.

Αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος πού κάποτε, πρίν ἀπό 1.470 χρόνια περίπου, ἕνα δωδεκάχρονο κορίτσι, ἡ Μαρία, πῆρε τόν εὔκολο καί ἀπολαυστικό δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Δόθηκε τόσο πολύ σ’αὐτόν, πού ἔγινε ἡ πιό διάσημη πόρνη τῆς Ἀλεξάνδρειας στήν Αἴγυπτο. Ἔφτασε σέ σημείο νά μή ζητᾶ κἄν χρήματα, ἀπλά νά ἱκανοποιεῖ τό μεγάλο πάθος της.

Ἔτσι πέρασε ἀρκετά χρόνια καί κάποτε θέλοντας νά ζήσει κι ἄλλη περιπέτεια, ἀνέβηκε σέ ἕνα πλοίο πού πήγαινε προσκυνητές στά Ἰεροσόλυμα γιά  τόν Τίμιο Σταυρό. Καθ’ὅλο τό ταξίδι, ἀλλά καί ὅταν ἔφθασε στήν πόλη ἔκανε αὐτό πού ἤξερε. Αὐτό πού ἤθελε. Αὐτό πού ὅριζε ἡ καρδιά της. Μέχρι πού θέλησε κι αὐτή νά προσκυνήσει τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκεί, γιά πρώτη φορά ἔνοιωσε πώς ἡ ἁμαρτία δέν ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες. Κάποια, αὐτήν πού σέ βάζει στό Θεό καί τή χάρη Του, δέν μπορεῖ νά τήν ἀνοίξει. Θέλοντας νά μπεῖ γιά νά προσκυνήσει, ἔνοιωθε μία δύναμη νά τήν κρατᾶ ἐκτός τοῦ Ναοῦ. Κατάλαβε. Προσευχήθηκε μέ συντριβή καρδίας σέ μία εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἔδωσε ὑπόσχεση νά ἀλλάξει ζωή! Νά μετανοήσει!

Τότε μπόρεσε νά προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό. Βγαίνοντας ἀπό τό ναό, μία καί μόνο σκέψη ὅριζε τήν καρδιά της. Νά μετανοήσει! Μέ κάθε τρόπο! Ἡ ἀπόφαση εἶχε λειφθεῖ. Χωρίς νά σκεφθεῖ πολύ, φεύγει ἀμμέσως γιά τήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Ἐκεί πέρασε 17 χρόνια. Δεκαεπτά χρόνια ἐπίπονου καί σκληροῦ ἀγώνα. Μία νεαρή γυναίκα ἀπό τά φώτα καί τήν καλοπέραση τῆς μεγαλουπόλεως Ἀλεξάνδρειας, μέσα στήν ἄγρια καί θανατηφόρο ἔρημο. Τό μόνο πού τήν φόβιζε ἦταν  μήν τυχόν καί δέν προλάβει νά μετανοήσει.

Μεγαλύτερος ἐχθρός της ἦταν ὁ πρότερος βίος. Οἱ τρόποι καί οἱ διαθέσεις πού σ’αὐτόν ἀχόρταγα ἀπολάμβανε. Ἡ ἐρωτική ἐπιθυμία τῆς ἐπιτιθόταν ἅγρια. Ζητοῦσε ἐκπλήρωση. Ἐκείνες τίς στιγμές ἡ Μαρία ἔβαζε τό κεφάλι της μέσα στήν καυτή ἄμμο τῆς ἐρήμου καί ἔκραζε ἐκλιπαρώντας τό Θεό: «ὁ πλάσας με, σῶσον με!!!».

Καί ὁ ἅγιος Θεός τήν ἄκουσε! Τήν ἄκουσε καί τή βοήθησε στό δύσκολο ἀγώνα της. Γιατί εἶδε τή θέλησή της, τήν καρδιά της. Τήν μυστική αὐτή πυξίδα πού ἡ βελόνα της ἔδειχνε σταθερά καί ἀμετάκλητα Αὐτόν. Ἔτσι, ἡ ἄλλοτε περίφημη πόρνη τῆς Ἀλεξάνδρειας, μεταμορφώθηκε σέ μία ἀπό τίς μεγαλύτερες μορφές τοῦ ἁγιολογίου τῆς Πίστεώς μας. Ἔγινε ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία!!!

Ἡ ὁποία εἶναι αἰώνιο φωτεινό παράδειγμα, γιά τό τί μπορεῖ νά κάνει ἡ Θεία χάρις, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀνοίγεται καί δίνεται σ’αὐτήν. Καί τό ἄνοιγμα αὐτό τό κάνει τό αὐτεξούσιο. Ἡ ἐλευθερία, ἡ αὐτοδιάθεση τοῦ ἀνθρώπου. Πού ἐνεργοποιεῖ τόν πνευματικό ἀγώνα καί δέν κάμπτεται ἀπό τόν κάματο πού αὐτός ἔχει. Ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν. Ὁ καλός ἀγώνας καί πορεία ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ μετάνοια. Ὅλα αὐτά ἐνεργοῦνται σωστά καί τελικά σωτήρια γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν εἶναι ἐλεύθερο ἀγαπητικό δόσιμο στό Θεό.

Ὅταν ἡ καρδιά νοιώσει πόθο γιά τό Θεό καί γιά τήν ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ πόθου, κινητοποιήσει τόν ὅλο ἄνθρωπο πρός αὐτό. Αὐτό μπορεῖ νά φαντάζει λίγο ἔως πολύ τρελό! Ὅλοι ξέρουμε ὅτι ἡ καρδιά κάνει πιό πολλά λάθη ἀπ’τό μυαλό. Τό ἀντικείμενο ὅμως τοῦ πόθου τῆς καρδιᾶς, ὁ Θεός, κάθε ἄλλο παρά λάθος καί ἐπικίνδυνο εἶναι!

Ἄρα ὁ πόθος αὐτός εἶναι κατά πάντα λογικός γιατί ἐπιζητεῖ Τόν Θεό. Καί ἔτσι τό ἀνθρώπινο λογικό, ζωοποιούμενο ἀπό τό αὐτεξούσιο ἐπαληθεύεται καί συναντᾶται μέ τό Λογικό τοῦ Θεοῦ. Καί γίνεται ὁ ἄνθρωπος πραγματικά εἰκόνα Θεοῦ. Ὡς λογικός καί αὐτεξούσιος.

Μία Κυριακή πρίν τή Μεγάλη Ἐβδομάδα, ἡ Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τήν ἁγία Μαρία τήν Αἰγυπτία. Γιά νά μᾶς στηρίξει ἀφενός στόν ἀγώνα πού σιγά-σιγά κορυφώνεται. Ἀλλά καί νά μᾶς παρακινήσει ἔστω καί τώρα, λίγες ἡμέρες πρίν τό Πᾶσχα σέ πνευματικό ἀγώνα, ἐάν γιά κάποιο λόγο ἀδιαφορήσαμε. Ἡ περίπτωση τῆς ὁσίας Μαρίας, εἶναι τό καλύτερο παράδειγμα γιά νά καταλάβουμε πώς γιά ὅλα καί γιά τήν πίστη, κυρίως καί πρωτίστως χρειάζεται θέληση. Χρειάζεται ἡ ἐνεργοποίηση τοῦ αὐτεξουσίου. Αὐτό δηλαδή πού ἔκανε καί ἡ ὁσία Μαρία. Πού εἶθε διά πρεσβειῶν της, νά γίνει καί στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ. Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/itoy

Δεῦτε ἐργασώμεθα ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι καρποὺς μετανοίας, ἐν τούτῳ ποιούμενοι οὐκ ἐν βρώμασι καὶ πόμασι κοπιῶντες, ἀλλ' ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τάς ἀρετὰς κατορθοῦντες, τούτοις ἀρεσκόμενος, ὁ Κύριος τοῦ ἔργου δηνάριον παρέχει δι οὗ ψυχὰς λυτροῦται, χρέους ἁμαρτίας, ὁ μόνος πολυέλεος.

Ἄς ἐργασθοῦμε στόν μυστικό ἀμπελώνα γιά τούς καρπούς τῆς μετάνοιας. Καί σέ αὐτόν νά κοπιάσουμε ὄχι στά φαγητά καί τά ποτά, ἀλλά μέ προσευχές καί νηστείες νά ἐπιτύχουμε στίς ἀρετές. Αὐτά ἀρέσει καί ὁ Χριστός, πού μέ πολλούς τρόπους μᾶς ἐλεεῖ  καί μᾶς δίνει τόν κόπο τῆς ἐργασίας μας, πού εἶναι ἡ λύτρωση τῶν ψυχῶν μας.

Σαρακοστή σημαίνει νηστεία. Νηστεία σημαίνει ἐργασία, κόπος. Σημαίνει κάματος πνευματικός καί σπουδή στήν πνευματικότητα. Αὐτό μᾶς καλεῖ νά κάνουμε ἀγαπητοί μου καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Τό ὁποίο εἶναι τό δοξαστικό τῆς ἀκολουθίας τοῦ ὄρθρου τῆς ἡμέρας. Τῆς Δ΄Κυριακῆς τῶν νηστειῶν. Τό δοξαστικό εἶναι τροπάριο πού περικλείει, συνοψίζει καί ἐπισημαίνει τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἡμέρας.

Ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη, τόν συγγραφέα τοῦ βιβλίου τῆς Κλίμακος καί μία ἀπό τίς κορυφαίες μορφές τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ἑνός καθηγητῆ τῆς μοναχικῆς ζωῆς, τήν ὁποία σπούδασε ἀπό τά δεκαέξι του χρόνια. Ὅταν πῆγε ὡς δόκιμος μοναχός στή μεγάλη Μονή τοῦ Σινᾶ, ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ σπουδαίου ἀββᾶ Μαρτυρίου.   

Τήν ὁποία ὑπηρέτησε καί ὡς ἱερέας 19 χρόνια καί μετά ἔφυγε στήν  ἔρημο γιά περισσότερο πνευματικό ἀγώνα ἔχοντας ὡς ὅπλο τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων. Ἀπό ἐκεί καί σέ ἡλικία 75 ἐτῶν ἐκλήθηκε ἀπό τή μονή, κατ’ἀπαίτηση τῶν μοναχῶν, γιά νά ἀναλάβει τήν ἡγουμενία της. Τήν ὁποία ὡς ἡγούμενος ὑπηρέτησε γιά τέσσερα χρόνια καί μετά ἀποσύρθηκε καί πάλι στήν ἔρημο ὅπου καί κοιμήθηκε ὁσιακά σέ ἡλικία 83 ἐτῶν.

Ὅπως προαναφέραμε, ἔργο του εἶναι τό κορυφαίο ἀνάμεσα στά συγγράμματα τῆς πίστεώς μας, τό βιβλίο τῆς Κλίμακας. Ἕνα βιβλίο τό ὁποίο εἶναι ἀπόσταγμα τῆς βαθιᾶς ἀσκητικῆς ἐμπειρίας του καί τῶν πολλῶν πνευματικῶν ἀγώνων του. Σ’αὐτό, ὑπό μορφή κλίμακος, δηλαδή σκάλας, καταγράφονται καί ἀναλύονται οἱ ἀρετές, 30 τόν ἀριθμό, πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ μοναχός κατά τήν ἄσκηση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα του. Κάθε ἀρετή καί ἕνα σκαλί. Ἀπό τό πρώτο πού εἶναι ἡ ταπείνωση, μέχρι τό τελευταίο πού εἶναι ἡ διάκριση.

Ὅμως δέν ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς, ἀλλά τόν κάθε πιστό πού σέβεται τόν ἐαυτό του καί θέλει νά ζήσει πραγματικά τήν πίστη του. Γιατί οἱ ἀρετές εἶναι ζητούμενο γιά κάθε πιστό. Εἶναι ἡ ἀποτύπωσή της στή ζωή του. Στήν προσωπικότητά του. Εἶναι μία ἐπαλήθευση τῆς πίστεώς του. Ἔνδειξη ὅτι αὐτή εἶναι κάτι πραγματικό, συγκεκριμένο καί ἀληθινό. Ἔνδειξη ὅτι δέν ἀποτελεῖ μία ἀφηρημένη κατάσταση. Πού ἐπετειακά κατεβαίνει ἀπό τό ράφι τό Πᾶσχα, γιά νά ξανανέβει καί νά ξανακατεβεῖ τό Δεκαπενταύγουστο καί παρομοίως τά Χριστούγεννα.

Ἡ πίστη γιά νά εἶναι ἀληθινή θά πρέπει νά εἶναι μία καθημερινή ἐνασχόληση καί πρώτιστο ἐνδιαφέρον γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Μία μέριμνα καί μία σπουδή πρός καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ μας ἀμπελώνα, ὅπως μᾶς ἐπεσήμανε καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Δηλαδή τῆς ψυχῆς μας. Τοῦ «ἔσω ἀνθρώπου» ὅπως λέγεται θεολογικά. Τοῦ μυστικοῦ κόσμου πού ἔχουμε μέσα μας καί τόν ὁποίο κατά κανόνα δέν γνωρίζουμε.

Γι αὐτό πολύ σοφά ἐπεσήμανε κάποιος σοφός: «Ὁ ἄνθρωπος πιό εὔκολα μπορεῖ νά γνωρίσει, νά ἀνακαλύψει τό σύμπαν ὅλο, παρά τόν ἐαυτό του». Πόσο διαφέρει αὐτό ἀπό τό λόγο τοῦ Χριστοῦ μας στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του: «Βλέπεις τό καρφί πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέ μπορεῖς νά δεῖς τό δοκάρι πού εἶναι καρφωμένο στό μάτι σου;». Δέ διαφέρει καθόλου! Εἶναι μέ ἄλλα λόγια τό ἵδιο νόημα!

Τόν κρυφό αὐτόν κόσμο, τόν ἔσω ἄνθρωπό μας, εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά γνωρίσουμε τήν περίοδο πού διανύουμε. Τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἐργαλείο μας στήν προσπάθεια αὐτή ἡ νηστεία. Ἡ νηστεία ὅμως, ὄχι ὡς μία ἀπλή δίαιτα κάποιων τροφῶν, ἀλλά ὡς μία προσπάθεια ἐνδοσκόπησης τῆς ψυχῆς μας. Τῆς καρδιᾶς μας. Τοῦ μυστικοῦ πνευματικοῦ ἀμπελώνα μας, ὁ ὁποίος λόγω τῶν πολλῶν μεριμνῶν καί ὑποχρεώσεων τῆς ζωῆς μας, εἶναι συνήθως ἀκαλλιέργητος. Χορταριασμένος.

Ὡς ἀγριόχορτα, ὡς ζιζάνια, νά ἀντιληφθοῦμε τίς ἀδυναμίες, τά πάθη μας. Τήν κάθε λογῆς κακία καί κακότητα πού ἡθελημένα ἤ ἀθέλητα ἐπιτρέπουμε νά εὐδοκιμεῖ μέσα μας καί τελικά παρ’ὅλες τίς καλές προθέσεις μας, νά βρισκόμαστε μακριά ἀπό τό Χριστό. Ὁ Ὁποίος ὅπως μᾶς λέει ἐπίσης τό προαναφερθέν τροπάριο, εὐχαριστεῖται ὅταν μᾶς βλέπει νά δουλεύουμε γιά τίς ἀρετές καί μᾶς ἀνταμοίβει μέ τόν παράδεισο. Μέ τήν σωτηρία μας.

Κάποτε, σ’αὐτόν τό μυστικό ἀμπελώνα, τήν καρδιά μας, μπορεῖ νά δημιουργήσουμε τόπο γιά νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ καί ὁ μεγάλος ἐχθρός μας. Ὁ πονηρός. Ὁ ὁποίος μέ κάθε τρόπο ἐπιζητεῖ τό χαμό καί τήν καταστροφή μας. Τόν κολασμό μας. Νά τοῦ δώσουμε τό δικαίωμα νά μᾶς δυναστεύει καί νά μᾶς καταδυναστεύει. Καταστάσεις πολύ ἐπικίνδυνες.

Οἱ ὁποίες ἄν ξεφύγουν καί αὐξηθοῦν, μπορεῖ νά φτάσουμε ἀκόμα καί στή δύστυχη κατάσταση τοῦ παιδιοῦ, πού ἀναφέρεται στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας. Τό ὁποίο τυραννιόταν ἀπό δαιμονικό πνεῦμα καί πολλές φορές κινδύνευσε ἀκόμη καί ἡ ζωή του. Ὅπως μᾶς ἀφηγεῖται τό ἱερό κείμενο, οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ δέν μπόρεσαν νά τό θεραπεύσουν.

Χρειάστηκε νά περιμένουν νά ἐπιστρέψει Αὐτός ἀπό τό ὄρος ὅπου εἶχε ἀποσυρθεῖ γιά νά προσευχηθεῖ, γιά νά ἀπαλλάξει τό παιδί ἀπό τήν τυραννία τοῦ πονηροῦ. Ὅταν ἔπειτα Τόν ρώτησαν γιατί δέν μπόρεσαν νά τό θεραπεύσουν αὐτοί, ἡ ἀπάντηση πού πῆραν ἦταν, πώς αὐτό μπορεῖ νά γίνει μόνο μέ τή δύναμη τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς.

«Τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Ὁ μόνος τρόπος γιά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο αὐτό τό εἶδος, εἶναι ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή. Καί αὐτό ὄχι μόνο εὐκαιριακά. Ἀλλά πάντοτε. Ὁ Χριστός τονίζει πώς ἡ ἐκδίωξη συμβαίνει «ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ», πού σημαίνει ὅτι αὐτές πρέπει νά εἶναι μία συνεχής κατάσταση στόν ἄνθρωπο. Ἕνας τρόπος ζωῆς! Ἕνας τρόπος ὑπάρξεως!

Μία κατάσταση πού μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι σταθερή στή ζωή μας καί ὄχι εὐκαιριακή. Ὡς βίωμα τῆς πίστεως. Ὡς ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, μιά πού ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία εἶναι ἀρετές! Ὡς ἐργασία γιά τήν καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ ἀμπελώνα μας. Μία διαδικασία πού πρέπει νά ἐμπνέει καί νά ἐνεργοποιεῖ τή Σαρακοστή μας καί ἴσως νά γίνεται μέ μεγαλύτερη ἔνταση. Γιά νά νηστεύσουμε πραγματικά. Ὁλοκληρωμένα!

Ἡ νηστεία βοηθᾶ τήν προσευχή καί ἡ προσευχή αὐξάνει τή νηστεία. Κάτι πού ὅταν συμβαίνει μᾶς βοηθᾶ στήν κάθαρση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς μας. Κάτι πού εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε καί νά ζήσουμε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του.

Γι αὐτό κάθε χρόνο, λίγο πρίν τήν ὁλοκλήρωση τῆς Σαρακοστῆς ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς προβάλλει τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη. Τόν μεγάλο δάσκαλο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τῶν ἀρετῶν καί δι αὐτοῦ μᾶς ἐπισημαίνει τή σημαντικότητα τους. Ἰδιαίτερα τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας. Πού εἶθε διά πρεσβειῶν του νά ἐπιτύχουμε. Καί μέ τήν ἐπευλογία τους ἀπό τό Χριστό, νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας, τούς κεκαλυμένους μικροδαίμονές μας. Γένοιτο!

 

 

 

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. TO ΠΝΕΥΜΑ THΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Δεῦτε πιστοὶ τὸ ζωοποιὸν Ξύλον προσκυνήσωμεν, ἐν ᾧ Χριστὸς ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης ἑκουσίως χεῖρας ἐκτείνας ὕψωσεν ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα, οὓς πρὶν ὁ ἐχθρός, δι΄ ἡδονῆς συλήσας, ἐξορίστους Θεοῦ πεποίηκε.... 

Ἐλάτε πιστοί νά προσκυνήσουμε τό ξύλο, (τό Σταυρό), πού ζωοποιεῖ καί σέ αὐτό ὁ Χριστός, ὁ πιό δοξασμένος Βασιλιάς, ἠθελημένα ἄπλωσε τά χέρια Του καί ἔτσι μᾶς ἐπανέφερε στό ὕψος τῆς πρώτης εὐλογημένης καταστάσεώς μας. Ἐμᾶς πού πιό μπροστά ὁ ἐχθρός (ὁ διάβολος), μέ δόλωμα τήν ἀπόλαυση μᾶς ἔκλεψε καί μᾶς πῆρε μακριά ἀπό τό Θεό....

Τήν τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Μᾶς τόν προβάλλει καί μᾶς καλεῖ νά τόν προσκυνήσουμε. Καί βεβαίως γιά ὅλους ἐμᾶς πλέον αὐτή ἡ πράξη, ἡ προσκύνηση, εἶναι ὄχι ἀπλά κάτι φυσικό, ἀλλά καί μία βαθύτερη ἐπιθυμία. Ἕνα γεγονός πού μέ χαρά περιμένουμε νά τό ζήσουμε.

Αὐτή τή χαρούμενη προσδοκία ἄν τή δοῦμε ρεαλιστικά, εἶναι γεγονός παράδοξο καί ἀσύνηθες. Γιατί; Γιατί ὁ Σταυρός ὡς ἀντικείμενο κάθε ἄλλο παρά χαρά εἶναι. Γιατί; Γιατί εἶναι ἕνα ἐργαλείο θανατηφόρο! Ἕνα ὄργανο πάνω στό ὁποίο μέ πάρα πολύ βασανιστικό καί παραδειγματικό τρόπο πέθαιναν ἄνθρωποι. Καί παρόλω πώς αὐτοί πού πέθαιναν πάνω σ’αὐτόν ἦταν ἐγκληματίες καί παραβάτες τοῦ νόμου, δέν μειωνόταν καθόλου ἡ τυρανία καί ὁ βασανισμός πού «προσέφερε» αὐτός ὁ τρόπος θανάτου.

Ὅμως γιά ἐμᾶς πλέον τό εἰδεχθές καί ἀπεχθές αὐτό θανατηφόρο ἐργαλείο, εἶναι σημείο καί αἰτία χαρᾶς. «Ἰδοῦ γάρ, ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά, ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» λέμε καί γινόμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Καί ποιός εἶναι ὁ αἴτιος αὐτῆς. Ὁ Βασιλιάς τῶν βασιλέων καί ὁ Κύριος τῶν κυρίων. Ὁ ἐνανθρωπῆσας Σωτῆρας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Ὁποίος αὐτοπροαίρετα ὅπως λέει καί τό προαναφερθέν τροπάριο, ἄπλωσε τά χέρια Του ἐπάνω σ’αὐτόν καί ἔτσι  ἔσωσε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐπανέφερε στήν προπτωτική κατάσταση ὅπως λέγεται θεολογικά. Διόρθωσε δηλαδή τό μοιραίο ἐκείνο λάθος τῶν πρωτοπλάστων προγόνων μας καί μᾶς ἐπέστρεψε στήν κοινωνία μέ τό Θεό. Μᾶς ἐπανεισήγαγε στή θαλπωρή τῆς πατρικῆς καί Θείας ἀγάπης Του.

Ἀπό τήν ὁποία βρεθήκαμε ἐκτός γιατί; Γιατί παρακούσαμε ὡς πρωτόπλαστοι τήν ἐντολή Του, τήν πατρική παραίνεσή Του καλύτερα, νά μή φᾶμε ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου. Καί ποιός ἦταν ὁ αἴτιος τῆς θανατηφόρου αὐτῆς ἐνέργειας; Ὁ πονηρός. Ὁ αἰώνιος ἐχθρός. Ὁ ὁποίος πῶς κατάφερε νά μᾶς παραπλανήσει; Χρησιμοποιώντας τήν ἠδονή. «...καί ἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλόν τό ξύλον εἰς βρώσιν καί ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καί ὡραίον ἐστί τοῦ κατανοῆσαι...» (Γένεσις, κ.3, στ.6). Τήν αἴσθηση τῆς ἀπόλαυσης καί εὐχαρίστησης. Προτείνοντας καί προβάλοντας τήν ἡδονή, κατάφερε νά μᾶς ἀρπάξει, νά μᾶς ἀπογυμνώσει καί νά μᾶς κάνει λάφυρό του. Τρόπαιο νίκης, στόν πόλεμό του κατά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός, ἀπλώνοντας τά χέρια Του ἐπάνω στό Σταυρό, στήν πραγματικότητα ἄνοιξε μία μεγάλη θεϊκή ἀγκαλιά. Μέσα στήν ὁποία χωρᾶ ὅλος ὁ κόσμος! Ὅ,τι ὑπάρχει ὡς δημιούργημα! Τήν ἀγκαλιά αὐτή τήν ἔχει πάντα ἀνοιχτή καί μᾶς περιμένει νά ριχτοῦμε μέσα σ’αὐτήν! Βλέποντας τόν Ἐσταυρωμένο, βλέπεις ἕνα Θεό μέ μορφή ἀνθρώπου, ὁ Ὁποίος στό διηνεκές εἶναι ἔτοιμος νά σ’ ἀγκαλιάσει!  Νά σέ σώσει! Ἄν τό θέλεις...

 Ναί! Γιατί θά πρέπει νά τό θέλεις! Ἡ σωτηρία μας, ὁ παράδεισός μας, εἶναι ἐλευθερία! Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύθερης ἀποδοχῆς ἑνός καλέσματος πού κάνει προσωπικά στόν καθένα μας ὁ Χριστός. Γι αὐτό καί τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς ὑπενθυμίζει τό κάλεσμα αὐτό μέσα ἀπό τό Εὐαγγελικό κείμενο ἀπό τό κατά Μᾶρκον ἱερό Εὐαγέλιο.

Στό ὁποίο ἀκοῦμε τό Χριστό νά μᾶς καλεῖ λέγοντάς μας: «Ὅποιος θέλει νά ἔλθει μαζί μου, νά ἀρνηθεῖ τόν ἐαυτό του καί νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά μ’ἀκολουθήσει...» Ἄρα λοιπόν, γιά νά εἴμαστε πραγματικά μέ τό Χριστό, θά πρέπει καί ἐμεῖς νά ζήσουμε ἕνα σταυρό. Θά πρέπει νά κάνουμε ἕνα κατά καί διά Χριστόν ἀγώνα. Θά πρέπει καί ἐμεῖς νά σηκώσουμε ἕνα σταυρό! Τό δικό μας.

Αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀντίληψη-πίστη πού ἔχουν πάρα πολλοί ἀπό ἐμᾶς, οἱ ὁποίοι βλέπουν καί καταλαβαίνουν τό Χριστό ὡς ἕνα βόλεμα! Ὡς μία τακτοποίηση! Εἶναι αὐτοί πού ἀκόμα καί στήν ἐσταυρωμένη ἀπεικόνησή Του βλέπουν μόνο τόν παντοδύναμο Θεό. Δέν προσέχουν ὅτι Αὐτός εἶναι σταυρωμένος!!! Καί τούς ξεφεύγει αὐτή ἡ παρατήρηση, γιατί ἀκολουθοῦν τό Χριστό, χωρίς νά σηκώνουν σταυρό! Δέν ἔχουν ἐμπειρία σταυροῦ! Γιατί στήν πραγματικότητα ἐπιθυμοῦν αὐτό πού δέν ἐπιθυμεῖ ὁ Χριστός. Τό βόλεμα.

Γι αὐτό καί στόν πρώτο πειρασμό, στήν πρώτη μεγάλη δυσκολία εὔκολα θά ποῦν: «Γιατί σέ ἐμένα Θεέ μου;». Καί βέβαια οἱ διάφοροι «σταυροί» πού συνήθως λέμε ὅτι ἔρχονται στή ζωή μας, δέν εἶναι σταυροί!!! Ἀλλά εἶναι εὐκαιρίες γιά νά ἀνακαλύψουμε τό σταυρικό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἶναι ἄμμεσα ἀπό τό Θεό!!! Εἶναι προβλήματα καί δυσκολίες πού πάντα θά ὑπάρχουν καί κατά κανόνα προέρχονται ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού ἐλεύθερα ὁ καθένας ἐπιλέγει νά ζήσει. Σέ μία ζωή πού δέν εἶναι μοναξιά, ἀλλά συνύπαρξη. Συναναστροφή καί συνδιαλλαγή.

Ἀπό τήν ἄλλη  ὁ Χριστός μᾶς τό ἐπεσήμανε: «Μέσα στόν κόσμο θά ἔχετε θλίψη. Ὅμως νά ἔχετε θᾶρρος γιατί Ἐγώ νίκησα τόν κόσμο». ( Ἰωάννου κ.16, στ. 32). Ὅπου θλίψη, σταυρός. Ὁ Χριστός, ἡ προσωποποιημένη Ἀλήθεια, δέν λέει ψέματα, δέν παραπλανᾶ ποτέ! Ἀντιθέτως. Τοποθετεῖται εὐθύς ἐξ’ἀρχῆς ἀληθινά, σοβαρά καί ὑπεύθυνα καί ξεκαθαρίζει τό πῶς εἶναι Αὐτός καί τί σημαίνει αὐτό γιά ὅποιον θέλει νά εἶναι μαζί Του. Νά Τόν ἀκολουθεῖ. Νά εἶναι πραγματικά δικός Του.

Ὁ πραγματικά δικός Του λοιπόν γνωρίζεται ἀπό τό σταυρό πού σηκώνει. Ὅπως Ἐκείνος. Καί βέβαια ὁ σταυρός αὐτός δέν εἶναι στήν κυριολεξία αὐτό πού εἰκονίζει ἡ λέξη. Εἶναι ἕνας ἱδιαίτερος σταυρός, πού ὅταν συμβαίνει  ὅμως στή ζωή, εἶναι ἐξίσου ἔμπονος καί ὁδυνηρός. Ὅπως τοῦ Χριστοῦ. Ποιός καί τί  εἶναι αὐτός ὁ σταυρός; Εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Ἐγώ!!!

Αὐτό ἀκριβώς ζητᾶ καί ὁ Χριστός, «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν». Αὐτό κάνει καί Ἐκείνος. Ἀνεβαίνει στό Σταυρό, κάνοντας ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατέρα. Δέχεται ἕνα τιμωρητικό θάνατο, ἐνῶ δέ φταίει σέ τίποτα. Πέρνει ἐπάνω Του ὅλη τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἐνῶ εἶναι ἀναμάρτητος. Θυσιάζεται Αὐτός, γιά νά ζήσει ὁ κόσμος! Τί κάνει δηλαδή στήν πραγματικότητα; Ἀρνεῖται τόν ἐαυτό Του! Ἀρνεῖται τό ἐγώ Του.

Τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξής μας εἶναι ὁ ἐγωκεντρισμός. Τό ἐγωϊστικό θέλημά μας. Κάτι πού ναί μέν εἶναι ἔμφυτο μέσα μας καί δύναμη ζωῆς, γιατί εἶναι ταυτόσημο μέ τήν ἐλευθερία μας. Ὡστόσο, ἄν μᾶς ξεφύγει ἡ διαχείρησή του, πού πάντα μᾶς ξεφεύγει, γίνεται πρόβλημα σοβαρό καί εἶναι ἡ αἰτία πού τελικά δέν μποροῦμε νά χαροῦμε πραγματικά τή ζωή. Νά τή ζήσουμε δηλαδή κατά τό πνεῦμα καί τόν τρόπο πού τή ζεῖ ὁ Χριστός. Μέ ἀγάπη καί ἀλληλοπεριχώριση.

Στό μέσον ἀκριβώς τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τό Σταυρό γιά νά μᾶς δείξει ὅτι αὐτός εἶναι τό νόημα καί τό πνεῦμα τῆς νηστείας. Ἡ σταύρωση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας. Τό πνεῦμα αὐτό πρέπει νά κινεῖ τή νηστεία μας καί νά ὁλοκληρώνει κάθε ἐνέργεια καί ἔκφρασή της. Στή νηστεία, θά πρέπει κυρίως νά σταυρώσουμε ὅ,τι εἶναι γιά ἐμᾶς ἡδονή καί ἀπόλαυση! Ὅ,τι δηλαδή ἱκανοποιεῖ τόν ἐγωκεντρισμό μας. Τότε θά νηστέψουμε πραγματικά! Τότε θά συσταυρωθοῦμε μέ τό Χριστό. Θά πονέσουμε, ἀλλά ὁ πόνος αὐτός, θά εἶναι αἰτία χαρᾶς καί συνανάσταση μαζί Του. Εἴθε!!!