Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. TO ΠΝΕΥΜΑ THΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Δεῦτε πιστοὶ τὸ ζωοποιὸν Ξύλον προσκυνήσωμεν, ἐν ᾧ Χριστὸς ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης ἑκουσίως χεῖρας ἐκτείνας ὕψωσεν ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα, οὓς πρὶν ὁ ἐχθρός, δι΄ ἡδονῆς συλήσας, ἐξορίστους Θεοῦ πεποίηκε.... 

Ἐλάτε πιστοί νά προσκυνήσουμε τό ξύλο, (τό Σταυρό), πού ζωοποιεῖ καί σέ αὐτό ὁ Χριστός, ὁ πιό δοξασμένος Βασιλιάς, ἠθελημένα ἄπλωσε τά χέρια Του καί ἔτσι μᾶς ἐπανέφερε στό ὕψος τῆς πρώτης εὐλογημένης καταστάσεώς μας. Ἐμᾶς πού πιό μπροστά ὁ ἐχθρός (ὁ διάβολος), μέ δόλωμα τήν ἀπόλαυση μᾶς ἔκλεψε καί μᾶς πῆρε μακριά ἀπό τό Θεό....

Τήν τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Μᾶς τόν προβάλλει καί μᾶς καλεῖ νά τόν προσκυνήσουμε. Καί βεβαίως γιά ὅλους ἐμᾶς πλέον αὐτή ἡ πράξη, ἡ προσκύνηση, εἶναι ὄχι ἀπλά κάτι φυσικό, ἀλλά καί μία βαθύτερη ἐπιθυμία. Ἕνα γεγονός πού μέ χαρά περιμένουμε νά τό ζήσουμε.

Αὐτή τή χαρούμενη προσδοκία ἄν τή δοῦμε ρεαλιστικά, εἶναι γεγονός παράδοξο καί ἀσύνηθες. Γιατί; Γιατί ὁ Σταυρός ὡς ἀντικείμενο κάθε ἄλλο παρά χαρά εἶναι. Γιατί; Γιατί εἶναι ἕνα ἐργαλείο θανατηφόρο! Ἕνα ὄργανο πάνω στό ὁποίο μέ πάρα πολύ βασανιστικό καί παραδειγματικό τρόπο πέθαιναν ἄνθρωποι. Καί παρόλω πώς αὐτοί πού πέθαιναν πάνω σ’αὐτόν ἦταν ἐγκληματίες καί παραβάτες τοῦ νόμου, δέν μειωνόταν καθόλου ἡ τυρανία καί ὁ βασανισμός πού «προσέφερε» αὐτός ὁ τρόπος θανάτου.

Ὅμως γιά ἐμᾶς πλέον τό εἰδεχθές καί ἀπεχθές αὐτό θανατηφόρο ἐργαλείο, εἶναι σημείο καί αἰτία χαρᾶς. «Ἰδοῦ γάρ, ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά, ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» λέμε καί γινόμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Καί ποιός εἶναι ὁ αἴτιος αὐτῆς. Ὁ Βασιλιάς τῶν βασιλέων καί ὁ Κύριος τῶν κυρίων. Ὁ ἐνανθρωπῆσας Σωτῆρας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Ὁποίος αὐτοπροαίρετα ὅπως λέει καί τό προαναφερθέν τροπάριο, ἄπλωσε τά χέρια Του ἐπάνω σ’αὐτόν καί ἔτσι  ἔσωσε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐπανέφερε στήν προπτωτική κατάσταση ὅπως λέγεται θεολογικά. Διόρθωσε δηλαδή τό μοιραίο ἐκείνο λάθος τῶν πρωτοπλάστων προγόνων μας καί μᾶς ἐπέστρεψε στήν κοινωνία μέ τό Θεό. Μᾶς ἐπανεισήγαγε στή θαλπωρή τῆς πατρικῆς καί Θείας ἀγάπης Του.

Ἀπό τήν ὁποία βρεθήκαμε ἐκτός γιατί; Γιατί παρακούσαμε ὡς πρωτόπλαστοι τήν ἐντολή Του, τήν πατρική παραίνεσή Του καλύτερα, νά μή φᾶμε ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου. Καί ποιός ἦταν ὁ αἴτιος τῆς θανατηφόρου αὐτῆς ἐνέργειας; Ὁ πονηρός. Ὁ αἰώνιος ἐχθρός. Ὁ ὁποίος πῶς κατάφερε νά μᾶς παραπλανήσει; Χρησιμοποιώντας τήν ἠδονή. «...καί ἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλόν τό ξύλον εἰς βρώσιν καί ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καί ὡραίον ἐστί τοῦ κατανοῆσαι...» (Γένεσις, κ.3, στ.6). Τήν αἴσθηση τῆς ἀπόλαυσης καί εὐχαρίστησης. Προτείνοντας καί προβάλοντας τήν ἡδονή, κατάφερε νά μᾶς ἀρπάξει, νά μᾶς ἀπογυμνώσει καί νά μᾶς κάνει λάφυρό του. Τρόπαιο νίκης, στόν πόλεμό του κατά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός, ἀπλώνοντας τά χέρια Του ἐπάνω στό Σταυρό, στήν πραγματικότητα ἄνοιξε μία μεγάλη θεϊκή ἀγκαλιά. Μέσα στήν ὁποία χωρᾶ ὅλος ὁ κόσμος! Ὅ,τι ὑπάρχει ὡς δημιούργημα! Τήν ἀγκαλιά αὐτή τήν ἔχει πάντα ἀνοιχτή καί μᾶς περιμένει νά ριχτοῦμε μέσα σ’αὐτήν! Βλέποντας τόν Ἐσταυρωμένο, βλέπεις ἕνα Θεό μέ μορφή ἀνθρώπου, ὁ Ὁποίος στό διηνεκές εἶναι ἔτοιμος νά σ’ ἀγκαλιάσει!  Νά σέ σώσει! Ἄν τό θέλεις...

 Ναί! Γιατί θά πρέπει νά τό θέλεις! Ἡ σωτηρία μας, ὁ παράδεισός μας, εἶναι ἐλευθερία! Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύθερης ἀποδοχῆς ἑνός καλέσματος πού κάνει προσωπικά στόν καθένα μας ὁ Χριστός. Γι αὐτό καί τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς ὑπενθυμίζει τό κάλεσμα αὐτό μέσα ἀπό τό Εὐαγγελικό κείμενο ἀπό τό κατά Μᾶρκον ἱερό Εὐαγέλιο.

Στό ὁποίο ἀκοῦμε τό Χριστό νά μᾶς καλεῖ λέγοντάς μας: «Ὅποιος θέλει νά ἔλθει μαζί μου, νά ἀρνηθεῖ τόν ἐαυτό του καί νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά μ’ἀκολουθήσει...» Ἄρα λοιπόν, γιά νά εἴμαστε πραγματικά μέ τό Χριστό, θά πρέπει καί ἐμεῖς νά ζήσουμε ἕνα σταυρό. Θά πρέπει νά κάνουμε ἕνα κατά καί διά Χριστόν ἀγώνα. Θά πρέπει καί ἐμεῖς νά σηκώσουμε ἕνα σταυρό! Τό δικό μας.

Αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀντίληψη-πίστη πού ἔχουν πάρα πολλοί ἀπό ἐμᾶς, οἱ ὁποίοι βλέπουν καί καταλαβαίνουν τό Χριστό ὡς ἕνα βόλεμα! Ὡς μία τακτοποίηση! Εἶναι αὐτοί πού ἀκόμα καί στήν ἐσταυρωμένη ἀπεικόνησή Του βλέπουν μόνο τόν παντοδύναμο Θεό. Δέν προσέχουν ὅτι Αὐτός εἶναι σταυρωμένος!!! Καί τούς ξεφεύγει αὐτή ἡ παρατήρηση, γιατί ἀκολουθοῦν τό Χριστό, χωρίς νά σηκώνουν σταυρό! Δέν ἔχουν ἐμπειρία σταυροῦ! Γιατί στήν πραγματικότητα ἐπιθυμοῦν αὐτό πού δέν ἐπιθυμεῖ ὁ Χριστός. Τό βόλεμα.

Γι αὐτό καί στόν πρώτο πειρασμό, στήν πρώτη μεγάλη δυσκολία εὔκολα θά ποῦν: «Γιατί σέ ἐμένα Θεέ μου;». Καί βέβαια οἱ διάφοροι «σταυροί» πού συνήθως λέμε ὅτι ἔρχονται στή ζωή μας, δέν εἶναι σταυροί!!! Ἀλλά εἶναι εὐκαιρίες γιά νά ἀνακαλύψουμε τό σταυρικό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἶναι ἄμμεσα ἀπό τό Θεό!!! Εἶναι προβλήματα καί δυσκολίες πού πάντα θά ὑπάρχουν καί κατά κανόνα προέρχονται ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού ἐλεύθερα ὁ καθένας ἐπιλέγει νά ζήσει. Σέ μία ζωή πού δέν εἶναι μοναξιά, ἀλλά συνύπαρξη. Συναναστροφή καί συνδιαλλαγή.

Ἀπό τήν ἄλλη  ὁ Χριστός μᾶς τό ἐπεσήμανε: «Μέσα στόν κόσμο θά ἔχετε θλίψη. Ὅμως νά ἔχετε θᾶρρος γιατί Ἐγώ νίκησα τόν κόσμο». ( Ἰωάννου κ.16, στ. 32). Ὅπου θλίψη, σταυρός. Ὁ Χριστός, ἡ προσωποποιημένη Ἀλήθεια, δέν λέει ψέματα, δέν παραπλανᾶ ποτέ! Ἀντιθέτως. Τοποθετεῖται εὐθύς ἐξ’ἀρχῆς ἀληθινά, σοβαρά καί ὑπεύθυνα καί ξεκαθαρίζει τό πῶς εἶναι Αὐτός καί τί σημαίνει αὐτό γιά ὅποιον θέλει νά εἶναι μαζί Του. Νά Τόν ἀκολουθεῖ. Νά εἶναι πραγματικά δικός Του.

Ὁ πραγματικά δικός Του λοιπόν γνωρίζεται ἀπό τό σταυρό πού σηκώνει. Ὅπως Ἐκείνος. Καί βέβαια ὁ σταυρός αὐτός δέν εἶναι στήν κυριολεξία αὐτό πού εἰκονίζει ἡ λέξη. Εἶναι ἕνας ἱδιαίτερος σταυρός, πού ὅταν συμβαίνει  ὅμως στή ζωή, εἶναι ἐξίσου ἔμπονος καί ὁδυνηρός. Ὅπως τοῦ Χριστοῦ. Ποιός καί τί  εἶναι αὐτός ὁ σταυρός; Εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Ἐγώ!!!

Αὐτό ἀκριβώς ζητᾶ καί ὁ Χριστός, «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν». Αὐτό κάνει καί Ἐκείνος. Ἀνεβαίνει στό Σταυρό, κάνοντας ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατέρα. Δέχεται ἕνα τιμωρητικό θάνατο, ἐνῶ δέ φταίει σέ τίποτα. Πέρνει ἐπάνω Του ὅλη τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἐνῶ εἶναι ἀναμάρτητος. Θυσιάζεται Αὐτός, γιά νά ζήσει ὁ κόσμος! Τί κάνει δηλαδή στήν πραγματικότητα; Ἀρνεῖται τόν ἐαυτό Του! Ἀρνεῖται τό ἐγώ Του.

Τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξής μας εἶναι ὁ ἐγωκεντρισμός. Τό ἐγωϊστικό θέλημά μας. Κάτι πού ναί μέν εἶναι ἔμφυτο μέσα μας καί δύναμη ζωῆς, γιατί εἶναι ταυτόσημο μέ τήν ἐλευθερία μας. Ὡστόσο, ἄν μᾶς ξεφύγει ἡ διαχείρησή του, πού πάντα μᾶς ξεφεύγει, γίνεται πρόβλημα σοβαρό καί εἶναι ἡ αἰτία πού τελικά δέν μποροῦμε νά χαροῦμε πραγματικά τή ζωή. Νά τή ζήσουμε δηλαδή κατά τό πνεῦμα καί τόν τρόπο πού τή ζεῖ ὁ Χριστός. Μέ ἀγάπη καί ἀλληλοπεριχώριση.

Στό μέσον ἀκριβώς τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία Πίστη μας, μᾶς προβάλλει τό Σταυρό γιά νά μᾶς δείξει ὅτι αὐτός εἶναι τό νόημα καί τό πνεῦμα τῆς νηστείας. Ἡ σταύρωση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας. Τό πνεῦμα αὐτό πρέπει νά κινεῖ τή νηστεία μας καί νά ὁλοκληρώνει κάθε ἐνέργεια καί ἔκφρασή της. Στή νηστεία, θά πρέπει κυρίως νά σταυρώσουμε ὅ,τι εἶναι γιά ἐμᾶς ἡδονή καί ἀπόλαυση! Ὅ,τι δηλαδή ἱκανοποιεῖ τόν ἐγωκεντρισμό μας. Τότε θά νηστέψουμε πραγματικά! Τότε θά συσταυρωθοῦμε μέ τό Χριστό. Θά πονέσουμε, ἀλλά ὁ πόνος αὐτός, θά εἶναι αἰτία χαρᾶς καί συνανάσταση μαζί Του. Εἴθε!!!

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ. Η ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΨΗΛΑΦΙΖΕΙ ΤΟ ΘΕΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/v 

Τὴν πλάνην κατέφλεξας, τῶν κακοδόξων Σοφὲ τὴν πίστιν ἐτράνωσας, τῶν ὀρθοδόξων καλῶς, καὶ κόσμον ἐφώτισας· ὅθεν τροπαιοφόρος νικητὴς ἀνεδείχθης, στῦλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθὴς Ἱεράρχης, πρεσβεύων μὴ ἐλλίπῃς Χριστῷ, σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.

Τήν πλάνη τῶν κακοδόξων-αἰρετικῶν Σοφέ ἱεράρχα κατέκαυσες καί τῶν ὀρθοδόξων τήν πίστη διεσάφισες καί ἐφώτισες· διά τῆς ὁποίας φάνηκες πολυνίκης μαχητής καί στῦλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθινός Ἱεράρχης. Μήν σταματήσεις νά πρεσβεύεις στό Χριστό γιά τή σωτηρία ὅλων μας.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἀγαπητοί μου, ἄν ὑποθέσουμε ὅτι Πίστη εἶναι ἕνα βιβλίο, εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγάλα κεφάλαιά της. Ἔχει βαρύνουσα σημασία, πολύ βαθύ νόημα καί ἔννοιες. Ἀπό τῶν ὁποίων τήν  ἀνακάλυψη μποροῦμε νά κάνουμε ἕνα ἀναβαπτισμό ὡς πρός τήν πίστη μας. Νά κάνουμε ἕνα ἔλεγχο, μία ἔρευνα. Νά «τσεκάρουμε» τήν πίστη μας καί δι’αὐτῶν νά ὁδηγηθοῦμε σέ μία ποιό σωστή, ποιό ὁλοκληρωμένη, σωτήρια.

Γιά τό λόγο αὐτό τή Β΄Κυριακή τῶν νηστειῶν, αὐτή ἡ Πίστη ὡς Ἐκκλησία, μᾶς προβάλει τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά. Ἕνα κορυφαίο πρόσωπο της, τό ὁποίο στήν ἐποχή πού ἔζησε, τήν ὑπερασπίστηκε καί τήν διετράνωσε ὅπως λέει καί τό προαναφερθέν τροπάριο.

Στήν πραματικότητα ἡ Β΄Κυριακή τῶν Νηστειῶν, εἶναι ὡς πρός τό νόημα καί τό περιεχόμενο ἀκόλουθος καί συνέχεια τῆς Α΄Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.  Στήν μέν Α΄ Κυριακή καταδεικνύεται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Πίστη καί βάση της εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι καί ἡ ἀλήθεια της. Στή δέ Β΄Κυριακή καταδηλώνεται πώς ἡ Πίστη μπορεῖ νά γίνει βίωμα καί ἐμπειρία Θεοῦ. Ὡς πρός αὐτό θά μπορούσαμε καί πάλι νά τονίσουμε πώς ἡ Πίστη δέν θά πρέπει νά ὑπάρχει ὡς μία ἀνώτερη φιλοσοφία, ἀλλά κάτι πού θά πρέπει νά ἐπιθυμεῖται καί νά ἀναζητεῖται. Γιατί αὐτό εἶναι πού τήν ὁλοκληρώνει καί τήν ἐπαληθεύει.

Ὡς μία ἀνώτερη φιλοσοφία τήν καταλάβαινε καί τήν κήρυττε ὁ μοναχός Βαρλαάμ, τό «ἰταλικόν θηρίον» ὅπως ἀναφέρεται στό συναξάριο τοῦ Τριωδίου. Ὡς θηρίο τόν βλέπει ἡ Πίστη μας. Θηρίο πού ὅρμησε νά τήν κατασπαράξει. Αὐτός καταγόταν ἀπό τήν Καλαβρία τῆς Σικελίας καί δίδασκε τήν πίστη ὡς κάτι πού ἀρχίζει καί τελειώνει μόνο στό μυαλό μας, «ἐν τῇ διανοίᾳ ὑπάρχει ἡ πίστις». Ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἕνας διαλογισμός καί τίποτε παραπάνω. Ποιά ἡ διαφορά μέ τή γιόγκα καί τίς ἄλλες ἀνατολικές αἰρέσεις καί παραθρησκείες;;;

Τά πράγματα δέν ἦταν ἀπλά. Ὁ Βαρλαάμ, ὅπως κάθε αἰρετικός δέν ἦταν εὔκολος ἀντίπαλος. Οἱ αἰρετικοί μποροῦσαν καί ἐπιρρέαζαν τούς ἀνθρώπους. Κυρίως μέ τό λόγο τους. Μέ τά λογικά ἐπιχειρήματά τους. Στοιχεία πού ὑπάρχουν καί σήμερα σέ κάθε αἰρετικό καί εἶναι τό δυνατό τους ὅπλο γιά νά πλανήσουν τούς πιστούς. Καί δυστυχώς εἶναι πολλοί αὐτοί πού παρασύρονται, γιατί δέν γνωρίζουν σωστά τά τῆς Πίστεως καί ἔτσι χάνονται.

Ὅμως ὅπως εἴπαμε, τό θέμα δέν εἶναι μόνο νά ἔχεις γνώση τῆς πίστεως. Ἡ γνώση βεβαίως εἶναι πάντα δύναμη, ἀκόμη καί στήν Πίστη. Ἄν ὅμως μείνει γιά πάντα σ’αὐτό τό ἐπίπεδο, μπορεῖ κάποτε νά δοκιμαστεῖ. Νά κλωνιστεῖ καί νά γίνει ἀπιστία ἤ ἀκόμη χειρότερα νά γίνει πίστη-πλάνη πού ὁδηγεῖ στό χαμό τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ἡ πίστη εἶναι συστατικό στοιχείο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί ψάχνει πάντα ἕνα τρόπο καί ἕνα πεδίο νά ἐκφραστεῖ. Γιατί ἡ Πίστη ἔχει λογική. Ἡ ὁλοκλήρωσή της ὅμως εἶναι ὅταν γίνεται ὑπέρλογη. Ὅταν ἀνοίγεται σ’αὐτό πού δέν ἀκουμπᾶ.

Ἔτσι λοιπόν καί ὅπως προαναφέραμε, ἡ πίστη μπορεῖ καί πρέπει νά γίνει καί βίωμα. Ἐμπειρία στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ καί τῆς συνεργίας τοῦ Θεοῦ. Καί, ναί! Ὅσο κι ἄν φαίνεται παράξενο, ἡ πίστη προκόπτει καί γίνεται ἀκόμη καί ἐμπειρία, ὅταν εὐλογεῖται καί ἀπό τό Θεό. Ὅταν γίνεται διάλογος μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Τότε ὁ ἄνθρωπος δέν μιλάει ἀπλῶς τήν πίστη, ἀλλά τή γεύεται κιόλας στό μέτρο πού ἀπαντᾶ σ’αὐτήν ἡ Θεία χάρις. Τό ἅγιο Πνεῦμα.

Κάτι τό ὁποίο συνέβαινε στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά. Ὁ ὁποίος «ἐξ ἀπαλῆς πάνυ ἡλικίας», ἄρχισε νά μυεῖται στά τῆς πίστεως, ἀπό τήν ἁγία μητέρα του. Μεγαλώνοντας ἄναψε μέσα του ἡ φλόγα καί ὁ πόθος γιά τό Χριστό. Μένοντας πολύ μικρός ὀρφανός λόγω τοῦ θανάτου τοῦ εὐσεβέστατου πατέρα του, ὅταν ἔγινε εἴκοσι χρονῶν πῆρε τήν ἀπόφαση μαζί μέ τή μητέρα καί τ’ἀδέλφια του νά μονάσουν. Μοίρασαν τήν μεγάλη περιουσία τους, κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, στούς φτωχούς. Ἡ μητέρα μέ τίς κόρες πῆγαν σέ γυναικείο μοναστήρι κι αὐτός μέ τούς ἀδελφούς του στό Ἅγιο Ὄρος.

          Ἐκεί προέκοψε περισσότερο στήν πίστη καί ἔγινε δοχείο τῆς Θείας χάριτος. Ἀπέκτησε χαρίσματα, δώρα τοῦ Θεοῦ στήν πίστη του, ἀλλά κυρίως ἀπέκτησε τό Θείο φωτισμό. Κάτι τό ὁποίο δέν εἶναι εὔκολο νά συμβεῖ στόν ἄνθρωπο καί εἶναι αὐτό πού τόν κάνει πραγματικά γνώστη καί ἐκφραστή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτό πού δίνει πλέον στόν πιστό ἐμπειρία Θεοῦ καί τόν κάνει πραγματικά πιστό. Δηλαδή γνώστη Αὐτοῦ.

          Τόν κάνει ἔτσι πού νά μπορεῖ νά «δείξει» τό Θεό στόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο καί νά Τόν διδάξει πραγματικά σωστά καί ἀληθινά. Ὅπως ἔκανε ὁ νεοφανής ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὁ ὁποίος ὅταν διέκρινε πώς κάποιος πραγματικά εἶχε πόθο Θεοῦ, τοῦ ἔλεγε: «Θές νά δεῖς τό Θεό; ἔλα νά σοῦ Τόν δείξω!!!».

          Κάτι ἀνάλογο, μέ ἔμμεσο τρόπο, εἶχε πεῖ καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος στόν Βαρλαάμ. Πῶς τό ἔκανε αὐτό; Πολύ ἀπλά! Γι αὐτόν. Ὅταν κάποιος  εἶναι φωτισμένος καί κατέχει κάτι, μπορεῖ καί νά τό ἐκφράσει μέ τόν πιό ἀπλό τρόπο καί νά τό ἐξηγήσει. Νά τό φανερώσει. Μέ ἕνα ἀπλό παράδειγμα νά ἀποδείξει- βοηθήσει στή σωστή κατανόησή του. Ἐν προκειμένῳ τό Θεό.

          Τόν Ὁποίο ὁ ἅγιος Τόν εἶχε πλέον ὅπως εἴπαμε ὡς ἐμπειρία! Ἦταν μαζί Του ὅπως εἴμαστε ἐμείς μέ ἕνα φίλο μας. (Μήπως ἔτσι δέν μᾶς θέλει καί Αὐτός); Ἔτσι λοιπόν γιά τόν ἅγιο ὁ Θεός δέν ἦταν μόνο μία γνώση. Μία ἀποδοχή τοῦ νοῦ του σέ μία ἀλήθεια. Τόν αἰσθανόταν. Τόν καταλάβαινε πῶς ὑπάρχει πραγματικά μέσα στόν κόσμο. Πῶς δηλαδή εἶναι πανταχοῦ παρόν καί τά πάντα πληρῶν.

Τόν ἀντιλαμβανόταν ὄχι ὡς εἶναι, ἀλλά ὡς ἐνέργεια. Καί αὐτό κήρυξε. Αὐτό δίδαξε. Μέ αὐτό πολέμησε τήν πλάνη τοῦ Βαρλαάμ καί ἀπέδειξε τό λάθος καί τήν ἀστοχία του ὡς πρός τήν πίστη. Δίδαξε καί ἀπέδειξε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀπρόσιτος ὡς πρός τήν οὐσία Του. Εἶναι ὅμως προσιτός ὡς πρός τίς ἐνέργειές Του.

Ὅπως κάθε ὕπαρξη στόν κόσμο αὐτό. Πού μποροῦμε δηλαδή νά ἀναγνωρίσουμε κάποιον ἀπό τά ἔργα του, τίς  ἐνέργειές του. Δέν εἶναι λίγες φορές π.χ. πού βλέπουμε μία πολυκατοικία καί λέμε: «Αὐτή εἶναι τοῦ τᾶδε ἐργολάβου» . Ἤ μᾶς πληροφοροῦν γιά κάτι πού ἔχει γίνει καί ἀναφέρουν συγκεκριμένο πρόσωπο. Ὅμως ἐμεῖς πού ἔχουμε γνώση τοῦ προσώπου λέμε: «Αὐτό, ἀποκλείεται νά τό ἔκανε αὐτός πού λέτε». Οἱ οὐρανοί μιλοῦνε γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ ὅπως λέει ἕνας ψαλμός. Γιά πολλούς ὅμως δέ λένε τίποτε...

Αὐτή εἶναι ἡ γνώση διά τῶν ἐνεργειῶν. Τῶν ἐνεργειῶν πού γίνονται καί ἔργα. Ἔτσι λοιπόν καί στήν Πίστη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τή ζεῖ καί τήν καλιεργεῖ, ὅπως πολλές φορές ἔχουμε σημειώσει, ὡς μία ζωντανή σχέση μέ ἕνα πρόσωπο, ἐν προκειμένῳ μέ τό Χριστό, τότε εἶναι σέ θέση νά Τόν γνωρίζει. Νά μπορεῖ νά Τόν φανερώνει καί νά Τόν δείχνει στούς ἀνθρώπους. Νά ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξή Του ἐμπειρικά καί ὄχι διανοητικά-φιλοσοφικά.

Ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς. Ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριος. Ὅπως ὁ ἅγιος Παΐσιος. Ὅπως κάθε πλάσμα τοῦ Θεοῦ, πού κατάλαβε ὅτι Πίστη δέν εἶναι μία ἀπλή καί μόνο ἀποδοχή τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Μία ἀνάγκη ἤ μία ὑποταγή σέ ἕνα ἀνώτερο ὄν. Ἀλλά εἶναι μία ζωντανή σχέση μεταξύ δύο προσώπων, ἡ ὁποία ὅσο προχωρᾶ γίνεται ἀλληλοαποκάλυψη μεταξύ τους καί βαθιά γνώση τοῦ Ἑνός μέ τόν ἄλλο. Αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ μόνο ὅταν ἡ πίστη βιώνεται ὡς ἔρωτας. Ὡς θείος ἔρωτας. Πού εἶθε διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά καταφέρουμε νά βιώσουμε κι ἐμεῖς στή ζωή μας. Γένοιτο!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ

                                                                                 

 

https://www.enoriamanis.com

  

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Πρὸς τὸ πρωτότυπον φέρει, φησὶ Βασίλειος, τιμὴ ἡ τῆς εἰκόνος· διὰ τοῦτο ἐν σχέσει, τιμῶντες τὰς Εἰκόνας, Σωτῆρος  Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων ἁπάντων τε, ἵνα αὐτῶν δεδραγμένοι, μήποτε νῦν, δυσσεβείᾳ ὑπαχθείημεν.

Ἡ τιμή στήν εἰκόνα εἶναι πρός αὐτό πού εἰκονίζει· καί μέ αὐτή τήν ἀντίληψη τιμοῦμε τίς εἰκόνες τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ὅλων τῶν Ἁγίων, ὥστε ἀπό αὐτούς συγκρατημένοι, μήν παρασυρθοῦμε σέ λάθος πίστη!!!  

Τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας προβάλει καί τιμᾶ τίς ἅγιες εἰκόνες. Τά ἱερά ἐκείνα ὑλικά στοιχεία τῆς πίστεώς της, διά τῶν ὁποίων ὑποστασιάζεται καί ἀποτυπώνεται ἡ ἱστορία καί ἡ ἀλήθεια αὐτῆς. Καί τό κάνει αὐτό γιατί ὅπως ἀνεφέρεται στό συναξάριο τοῦ Τριωδίου, στήν περίοδο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ὁ ἀγώνας τοῦ πιστοῦ θά πρέπει νά γίνει μέ σωστό προσανατολισμό καί πατώντας γερά ἐπάνω στή σωστή πίστη.

Ἐδῶ φαίνεται καθαρά αὐτό πού ἔχουμε σημειώσει πολλές φορές. Ὅτι ἡ πίστη δέν φτάνει μόνο νά ὑπάρχει καί νά ἐνεργείται, ἀλλά νά εἶναι ὁπωσδήποτε σωτήρια!!! Νά εἶναι δηλαδή δρόμος πού ὁδηγεῖ σέ συνάντηση μέ τό Χριστό, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος θά καταφέρει νά διαφυλάξει καί νά διασώσει τήν ὕπαρξή του. Νά τῆς δώσει  τήν κατά Θεό διάσταση καί κατάστασή της καί νά γίνει μέτοχος τῆς δόξας καί τῆς ἀφθαρσίας Του. Νά ἀποκτήσει τελικά θέση, ἐκεί πού εἶναι ὁ Θεός καί ἔτσι νά ὑπάρξει αἰώνια ἀναπαυμένη ὡς εἰκόνα Του!!!

Αὐτό πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ βαθύτερη ἐπιθυμία κάθε πιστοῦ. Αὐτό θά κινήσει καί τήν νηστεία καί ὅλον τόν πνευματικό ἀγώνα τῆς Σαρακοστῆς! Δηλαδή ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ πίστη δέν τελειώνει στήν ἀποδοχή μόνο τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ. Οὔτε στήν ἀναγνώριση κάποιων ἐκδηλώσεων πού ἔχουν καθιερωθεῖ ἐξ αὐτοῦ καί τά ὁποία καλοῦμε θρησκευτικά καθήκοντα. Τά ὁποία κάποια στιγμή φτάνουμε σ’ἕνα σημείο νά τά κάνουμε ἀπλά σάν καθήκοντα, πού περισσότερο γίνονται ὡς θρησκευτικές ὑποχρεώσεις!!

Αὐτή ἡ ἀντίληψη καί κατανόηση τῆς πίστεως εἶναι ἡ λάθος πίστη καί φυσικά δέν εἶναι σωτήρια!!! Κάποτε μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ ἀδιαφορία καί σέ ἀκηδία, ὅπως λέγεται ἐκκλησιαστικά, τόν ἄνθρωπο. Πού τελικά φτάνει στό σημείο ἀκόμη καί νά σκέφτεται ἄν πρέπει καί πόσες φορές νά ἐκκλησιαστεῖ, νά προσευχηθεῖ, νά νηστέψει. Νά προβληματίζεται τουλάχιστον, ἄν ὄχι καί νά φοβᾶται νά κοινωνήσει, μή τυχόν καί κολήσει καμιά ἀσθένεια!! (κάτι πού σέ πολύ μεγάλο βαθμό ἔγινε τά δύο τελευταία χρόνια μέ τόν κορωνοϊό). Τό ὁποίο τελικά εἶναι ἄρνηση καί ἀμφισβήτηση τοῦ ἱδίου τοῦ Χριστοῦ!!!

Δηλαδή τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεώς μας. Γιατί αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια της. Ὁ Χριστός. Ὁ Θεός μέ ἀνθρώπινη ὑπόσταση, πού ἦλθε στόν κόσμο γιά νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν πλάνη καί τή δυναστεία τοῦ πονηροῦ καί νά τόν σώσει. Αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶναι πού ἀμφισβητήθηκε στήν μεγάλη περιπέτεια πού πέρασε ἡ πίστη,   τήν γνωστή εἰκονομαχία. Δηλαδή μία μάχη, ἕνα πόλεμο, πού ἔγινε μέ ἀφορμή τίς ὑπερβολές κάποιων πιστῶν ὡς πρός τήν τιμή τῶν εἰκόνων, τῶν λειψάνων καί ἄλλων ὑλικῶν στοιχείων τῆς πίστεώς μας.

Αὐτή ἦταν ἡ ἀφορμή. Ἡ αἰτία ἦταν ἄλλη. Τήν ὁποία ἴσως ἀκόμα καί στήν ἐποχή μας νά μήν ἀντιλαμβανόμαστε καί ἀναγνωρίζουμε. Ποιά ἦταν αὐτή; Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἀλήθειας πού προαναφέραμε. Τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐνανθρωπήσας Θεός. Αὐτό εἶναι ἡ ἀλήθεια καί τό ἀτίμητο κόσμημα πού ἔχει στούς κόλπους της ἡ Ἐκκλησία μας! Ἡ πίστη μας! Ἡ ὕπαρξή της στόν κόσμο ἀνά τούς αἰώνες αὐτό φανερώνει καί διατρανώνει. Ὅτι ὁ Θεός φανερώθηκε μέ ἀνθρώπινη μορφή στόν κόσμο μας.

Καί εἶναι πραγματικά συγκλονιστικό. Γιατί ἄν σταθοῦμε λίγο καί ἀναλογιστοῦμε αὐτήν τήν ἀμφισβήτηση, θά ἀναγνωρίσουμε καί θά καταλάβουμε τό πόσο  εὔκολο εἶναι νά πλανηθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ὅντας ἀκόμη καί πιστός.

Γιά νά ἀναλογιστοῦμε λοιπόν. Ἡ εἰκονομαχία ἄρχισε τό 726 μ. Χ. ἐπί Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου. (Διενεργήθηκε σέ δύο φάσεις 726-787 καί 815-843 μ. Χ.). Τελείωσε τό 843 ἐπί Βασιλίσης Θεοδώρας. Πρίν ἀπό αὐτήν, εἶχαν προηγηθεῖ ἑπτακόσια χρόνια χριστιανικῆς πίστεως. Μίας πίστεως πού δοκιμάστηκε πολύ καί πέρασε πολλά ἐμπόδια, μέσα ἀπό τά ὁποία διαμορφώθηκε καί ἀποκρυσταλώθηκε.

Ἀπό τό 325 μ. Χ.  διά τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ξεκαθάρισε καί διασαφίστηκε  ὅτι ὁ Θεός ἦλθε στή γῆ ὡς ἄνθρωπος καί αὐτός ἦταν ὁ Χριστός. Ἀφοῦ λοιπόν Τόν εἴδαμε, ἄρα μποροῦμε καί νά Τόν ἀπεικονίσουμε καί αὐτό ἀκριβώς ὁμολογεῖ καί δηλώνει τήν ἐνανθρώπισή Του. Στά ἐπόμενα χρόνια πού ἔγιναν ἔξι ἀκόμη Οἰκουμενικές Σύνοδοι, αὐτό ἐκφράστηκε καί ἀποδόθηκε πιό ὁλοκληρωμένα. Δηλαδή τό τί ἀλήθειες καί πιά μυστήρια γίνονται φανερά στούς ἀνθρώπους καί τά ὁποία βγαίνουν ἀπό τήν κατανόηση τοῦ μοναδικοῦ καί ἑνός γεγονότος πού προαναφέραμε.

Τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ ὅπως ἀλλιῶς τό λέμε. Τοῦ γεγονότος πού δηλώνει τήν εἴσοδο τοῦ ἄυλου Θεοῦ, στήν ἱστορία τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Φυσιολογικά λοιπόν θά ἔπρεπε ἡ πίστη νά θεωρηθεῖ ἀσφαλής καί πώς δέν ὑπῆρχε περίπτωση στό διάβα τοῦ χρόνου νά ἀμφισβητηθεῖ. Νά ὅμως πού ἦλθε ἡ στιγμή καί ἀμφισβητήθηκε καί μάλιστα μέ πολύ δυνατό καί τραγικό τρόπο, πού πῆρε τήν ἔκβαση μιᾶς μάχης. Ἑνός ἐμφυλίου πολέμου!

Στόν ὁποίο δυστυχῶς στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀλήθειας, χύθηκε ἀκόμη καί αἶμα μεταξύ ἀδελφῶν χριστιανῶν! Καί μάλιστα πολύ! Περισσότερο βέβαια ἀπό τούς εἰκονολάτρες, παρά ἀπό τούς εἰκονομάχους. Οἱ ὁποίοι ἦταν μέν μονοθεϊστές, ἀλλά ἀρνοῦνταν ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Δέν δέχονταν δηλαδή τήν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ καί θεωροῦσαν ὅτι αὐτή ἡ πίστη μία πλάνη!!!

Πιστεύω τους ἦταν ὅτι ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἄυλος, δέν μπορεῖ νά εἰκονιστεῖ καί ἄρα ἡ δοξασία πώς ὁ Θεός φανερώθηκε ὡς ἄνθρωπος εἶναι λάθος! Κακοδοξία! Δηλαδή λάθος ἀντίληψη. Λάθος σκέψη καί κατανόηση! Αὐτό σημαίνει ὁ ὅρος κακοδοξία. Αὐτό εἶχε ὡς ἐπακόλουθο νά μή δέχονται καί τήν ἀπεικόνηση τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων. Πού ἐμεῖς τούς εἰκονίζουμε γιατί ζῶντας καί ὑπάρχοντας σέ σχέση μέ τό Χριστό, ἔζησαν Αὐτόν ὡς ἁγιασμό. Καί ἔτσι τούς εἰκονίζουμε, ὄχι μόνο γιά νά τιμήσουμε καί νά παραδειγματιστοῦμε, ἀλλά γιατί μαζί μέ αὐτούς τιμοῦμε καί λατρεύουμε καί τό Χριστό.

 Σέ κάθε εἰκόνα τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μας, ἐκτός ἀπό τά πρόσωπα αὐτά, ὁ πιστός μπορεῖ νά δεῖ καί τό Χριστό! Τήν αἰτία καί Τόν αἴτιο τοῦ ἁγιασμοῦ τους! Αὐτό εἶναι Ὀρθοδοξία!!!. Δηλαδή σωστή σκέψη! Σωστή ἀντίληψη! Σωστή κατανόηση τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν ἀντίληψη αὐτή συμπληρώνει καί ὁλοκληρώνει ἐπίσης καί ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση δέν ἀφορᾶ τά ὑλικά στοιχεία τῆς εἰκόνος, ἀλλά τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο. Ἀναλόγου σκέψης καί ἀντίληψης εἶναι καί ἡ προσκύνηση τῶν ἁγίων λειψάνων καί ἄλλων ἱερῶν κειμηλίων τῆς πίστώς μας. Εἶναι Ὀρθοδοξία!!!

Αὐτή λοιπόν εἶναι ἀλήθεια. Ἡ μόνη ἀλήθεια! Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ! Ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Ἡ ἀλήθεια τοῦ κόσμου. Γι αὐτό καί ἡ πίστη μας εἶναι Ὀρθοδοξία καί ἡ μόνη ἀληθινή πίστη. Εἶναι αὐτή πού γνωρίζει ὀρθά καί δοξάζει, δηλαδή ἐρμηνεύει σωστά, τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί τό πῶς Αὐτός ἐργάζεται ἀπό καταβολῆς κόσμου, γιά νά σωθεῖ αὐτός. Μέ αὐτή τήν ἀντίληψη διατρανώνεται καί στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας πού διαβάζεται στούς ναούς κατά τήν λειτανία τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὅτι: «....αὔτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένη ἐστήριξε».  Αὐτή ἡ πίστη, εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ!

Στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας περιγράφεται ἡ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μέ τούς ἀποστόλους Φίλιππο καί Ναθαναήλ. Ὁ Φίλιππος ὡς πρώτος συναντηθείς μέ τό Χριστό, βρίσκει τόν Ναθαναήλ καί τόν πληροφορεῖ πώς βρήκανε τόν ἀναμενώμενο Μεσσία καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Τό «εὐρήκαμεν»τοῦ Φιλίππου ἔχει καί τήν ἔννοια τῆς ἀνακαλύψεως. Μία ἀνακάλυψη πού προκύπτει ἀπό τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά πρέπει νά εἶναι καί τό μέλημά μας ὡς πιστοί, ἡ βαθύτερη ἐπιδίωξη τοῦ ἀγώνα τῆς Σαρακοστῆς. Ἡ σπουδή καί τό ἐνδιαφέρον γιά τήν εὔρεση-ἀνακάλυψη τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τό βίωμα τῆς πίστεως. Τῆς ἀλήθειας. Τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιά νά φέρουμε δικαίως τόν τίτλο τοῦ Ὀρθοδόξου καί νά ζοῦμε πίστη σωτήρια, διασφαλισμένη ἀπό κάθε πλάνη, δηλαδή κακοδοξία. Φεῦ!!!

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ. Η ΝΗΣΤΕΙΑ, ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΟΥ.

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.

Τό στάδιο γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἄνοιξε καί ὅσοι θέλετε νά ἀγωνισθεῖτε εἰσέλθετε, ἀναλαμβάνοντας τόν καλό ἀγώνα τῆς νηστείας· ὅσοι τίμια ἀγωνίζονται τηρώντας τούς κανόνες, δίκαια καί θά στεφανωθοῦν. Φορώντας τό Σταυρό ὡς πανοπλία, ἄς ἀντιπαλαίψουμε τόν ἐχθρό, ἔχοντας τήν Πίστη ὡς τείχος πού δέν πέφτει ποτέ, τήν Προσευχή ὡς θώρακα, τήν Ἐλεημοσύνη ὡς περικεφαλαία καί γιά σπαθί τή Νηστεία ἡ ὁποία κόβει ἀπό τήν καρδιά μας κάθε κακία. Ὅποιος κάνει αὐτά, παίρνει τόν ἀληθινό στέφανο ἀπό τόν πάντων Βασιλέα Χριστό κατά τήν ἡμέρα πού θά κριθεῖ ὅλος ὁ κόσμος.

Τήν τέταρτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου αὐτήν τῆς Τυρινῆς καί ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί Νηστείας ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς  προβάλει καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἐξορία τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο. Ἕνα γεγονός πού σημάδεψε καί ἐπιρρέασε συγκλονιστικά τόν ἄνθρωπο καί τήν ὕπαρξή του στόν κόσμο. Ἕνα γεγονός πού σήμερα ἐμεῖς σίγουρα δέν μποροῦμε νά ἐκτιμήσουμε σωστά, γιατί δέν ἔχουμε τήν ἐμπειρία πού εἶχαν ἐκείνοι.

Ὅπως ὅμως μᾶς λέει ἕνα τροπάριο τῆς ἡμέρας: «Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο...». Ὅταν ὁ Ἀδάμ βρέθηκε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο καί κατάλαβε πόσο γυμνός καί ἀπροστάτευτος ἦταν πλέον, ἄρχισε νά θρηνεῖ καί νά ὀδύρεται. Ἐκ τῶν ὑστέρων ὅπως συνήθως γίνεται, μποροῦσε νά ἐκτιμήσει τί εἶχε καί τί ἔχασε. Τί ἦταν καί τί ἔγινε. Τό γεγονός αὐτό εἶναι πολύ τραγικό καί θλιβερό. Εἶναι θάνατος πραγματικά καί ὡς τέτοιος εἶναι καί ἔχει πένθος. Στή σωστή κατανόηση καί ἀντίληψή του προκαλεῖ ὀδύνη, λύπη, συντριβή καί ἐκτίμηση τοῦ τί ἔχασε ὁ ἄνθρωπος γιά μιά στιγμή ἀπόλαυσης...Ἔχασε τήν κοινωνία μέ τό Θεό.

Εἶναι γεγονός πώς ὡς ἄνθρωποι στή ζωή μας εὔκολα ξεχνάμε, γινόμαστε ἐπιλήσμονες, ἱδιαίτερα ὡς πρός τά πνευματικά. Αὐτό ἐν μέρει εἶναι καί ἀναπόφευκτο. Εἶναι τόσα πολλά καί δύσκολα ὅσα ἔχουν νά κάνουν μέ τήν καθημερινότητα καί τόν ἀγώνα γιά τήν ἐπιβίωση, πού μοιραία ἡ προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον μας στρέφεται σέ ἕνα σωρό ἄλλα σημαντικά, ἐκτός ἀπό τά τῆς πίστεως.

Κάποτε ὅμως ἔρχεται ἕνας καιρός πού καλούμαστε νά ἀσχοληθοῦμε μέ κάτι πού ἔχει σχέση μ’αὐτήν, ὅπως ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ἡ νηστεία της. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι πραγματικά μεγάλη, σπουδαία καί σημαντική περίοδος καί δέν πρέπει νά περνᾶ ἀπαρατήρητη, ὅπως δυστυχῶς γίνεται στίς ἡμέρες μας. Πού δυστυχῶς ἔχουμε μάθει νά ζοῦμε χωρίς νά ἀσχολούμαστε μέ τά τῆς πίστεως ἤ πού ἔχοντας βρεθεῖ ἀρκετά μακριά ἀπό τήν πραγματική βίωσή της, δημιουργοῦμε ἕνα κάπως εἰδυλλιακό περιβάλλον ὡς πρός αὐτήν. Μιά φαντασίωσή της, παρά μία πραγματικότητα πού θά μᾶς δώσει ἐμπειρία  ἀπό αὐτήν. Τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό. Δηλαδή μιᾶς ζωῆς που εἶναι καθημερινότητα ἐπί προσωπικοῦ μέ τό Θεό!

Μία ἐμπειρία πού ὅπως προείπαμε εἴχαν οἱ πρωτόπλαστοι καί ἐν προκειμένῳ ὁ Ἀδάμ. Γι αὐτό καί ἡ μάνα Ἐκκλησία, θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνήσει καί νά μᾶς βάλει στό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει τό τραγικό γεγονός τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί τοῦ κακοῦ πού ἔφερε στή ζωή μας. Θέλει νά μᾶς ἀφυπνήσει ἀπό τόν πνευματικό λήθαργο καί νά μᾶς βάλει στό Πνεῦμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Πού εἶναι πνεῦμα πένθους, συντριβῆς καί μετάνοιας. Εἶναι συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί τῆς ἀδυναμίας μας ὡς πρός τή σχέση μας μέ τό Θεό. Εἶναι αἰτία γιά ἀνακάλυψη τῆς ταπείνωσης. Εἰδικά αὐτῆς, πού εἶναι σχεδόν ἀνύπαρκτη στή ζωή μας. Γιατί αὐτή  (ἡ ζωή) ἔχει στηθεῖ καί ἐξελιχθεῖ ἐπάνω σέ ὅ,τι δήποτε καλλιεργεῖ τή φιλαυτία καί τό ναρκισισμό μας, καταστάσεις πού εἶναι οἱ ρίζες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ὑπερηφάνιας.

Γι αὐτό καί δέν νηστεύουμε σήμερα. Γιατί μέσα ἀπό ὅλα αὐτά, πῶς νά ἔχεις πνεῦμα νηστείας; Δέν σέ βοηθοῦν νά τό ἀποκτήσεις! Ἀντιθέτως σέ σπρώχνουν καί σέ καλοῦν σέ μιά ζωή ἀπολαύσεων. Μιά ζωή πού συνεχῶς σέ καλεῖ νά καταναλώνεις, γιατί τά πάντα εἶναι γιά ἐσένα καί σέ θέλγουν νά τά ἀπολαύσεις! Τό πνεῦμα τῆς ἀπολαύσεως πού σέ ἀντίθεση μέ τό πνεῦμα τῆς νηστείας κυριαρχεῖ στή ζωή μας καί μᾶς τραβᾶ μακριά ἀπό τά τῆς πίστεως. Τό πνεῦμα τῆς ἀπολαύσεως πού κάνει τόσο δυσάρεστα τά τῆς πίστεως στή ζωή μας, ἔτσι ὥστε νά μήν ἔχουμε διάθεση γιά αὐτά.

Ὅμως ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητο στοιχείο τῆς πίστεώς μας, κι αὐτό ἔχει νά κάνει μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα. Γιατί ὅπως σημειώνεται καί στό συναξάριο τοῦ Τριωδίου: «...Ἐπειδή λοιπόν ὁ Ἀδάμ δέν μπόρεσε γιά μιά φορά νά νηστέψει καί τόσα πάθαμε, προβάλεται ὡς γεγονός στήν εἴσοδο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἔτσι ὥστε θυμόμενοι τό πόσο κακό μᾶς ἔφερε ἡ ἀποφυγή τῆς νηστείας, νά ἐνδιαφερθοῦμε γι αὐτήν καί μέ χαρά νά τή δεχθοῦμε καί νά τήν κρατήσουμε γιά νά καταφέρουμε νά ἐπιτύχουμε ἐκεί πού ἀπέτυχε ὁ Ἀδάμ, στή θέωση. Ἐμεῖς λοιπόν νά ἐνεργήσουμε τή νηστεία ὀδυρώμενοι καί ταπεινούμενοι, μέχρι νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ Θεός! Γιατί χωρίς αὐτά δέν θά τό ἐπιτύχουμε καί εὔκολα δέν θά ξαναποκτήσουμε ὅσα χάσαμε...!».

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας πού ἔχει ἐμπειρία Θεοῦ, μπορεῖ καί ἐκτιμᾶ τό μέγεθος τῆς ζημίας πού πάθαμε. Τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Θεό καί μᾶς τό ἐπισημαίνει. Γιατί ξέρει πώς σκοπός τῆς πίστεως, εἶναι ἡ ἐπίτευξη τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό, ὅσο πιό καλά καί πραγματικά μπορεῖ νά γίνει. Ὅποια προσπάθεια, ὅποια ἄσκηση, κάθε τί πού θά κάνουμε, αὐτό θά πρέπει νά ἔχει ὡς στόχο καί ὡς ἐπιθυμία. Τήν κοινωνία μέ τό Θεό κι αὐτό καί μόνο θά πρέπει να ζητοῦμε ἀπό Αὐτόν!!! Νά μᾶς βοηθήσει, νά μᾶς συντρέξει, ἔτσι ὥστε ἡ πίστη μας νά μᾶς κάνει δεκτικούς τῆς χάριτός Του. Τῆς ἁγιοτητός Του.

     Τότε, ἄν συμβεῖ αὐτό, δέν θά πάψουμε νά νηστεύουμε, νά προσευχόμαστε καί νά κάνουμε ὅ,τι ἄλλο ὑπάρχει ὡς διενέργεια τῆς πίστεως. Ἀντιθέτως! Θά τά κάνουμε καί θά χαιρόμαστε! Γιατί ἡ Θεία χάρις, ὁ Θεός, θά ἐνεργεῖ μέσα μας καί θά μᾶς γεμίζει τόσο πολύ ἀπό ὅλα, πού θά τά κάνουμε μέ ἄνεση!

Τότε ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει καί ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας, θά νηστεύουμε μέ χαρά, θά συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔχουν βλάψει καί τό μυαλό καί ἡ καρδιά μας θά εἶναι στραμένα στόν οὐρανό. Πρός τό Θεό. Ἡ μέριμνά μας θά εἶναι στό νά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε θησαυρό οὐράνιο, ὅσο περισότερο γίνεται! Θησαυρό πού εἶναι ἀσφαλισμένος ἀπό κάθε κίνδυνο στά χέρια τοῦ Θεοῦ! Θησαυρό πού θά εἶναι ἡ κατά Θεόν δικαίωσή μας καί δικαίωμα παραδείσου! Γένοιτο!

Ὁ Θεός νά εὐλογήσει τή νηστεία μας. Καλή Σαρακοστή ἀδελφοί μου!