ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ. «ΟΥΚΟΥΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΙ ΣΥ;» Ἤ ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΌΛΩΝ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/it9rmk0mtr2f 

 

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός·... Tήν Ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων βεβαίωσες Κύριε, ὅταν πρίν τή σταυρική Σου θυσία ἀνέστησες τό Λάζαρο... ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν·...Ἐξ αὐτοῦ καί ἐμεῖς ὅπως τά παιδιά, κρατῶντας τά σύμβολα τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τά βαῒα, φωνάζουμε σέ Ἐσένα τό νικητή τοῦ θανάτου...  Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου... Δόξα στόν ὕψιστο Θεό καί εὐλογημένος εἶναι Αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομά Του.  

          Χαρά καί πανηγύρι ἀγαπητοί μου τήν ἡμέρα ἐκείνη, μεγαλείο καί ὑπερηφάνια γιά τούς Ἰσραηλίτες. Ὁ προσδοκώμενος ἐπί αἰῶνες σωτῆρας βασιλιάς, ἐπιτέλους φάνηκε καί τώρα κραταιός εἰσέρχεται στήν ἁγία Πόλη, τά Ἰεροσόλυμα. Εἶναι δυνατόν νά μή χαρεῖς; Εἶναι δυνατόν νά μή φωνάξεις; Εἶναι δυνατόν νά μήν πανηγυρήσεις; Ἐπιτέλους ἦλθε ἡ ὥρα πού ὁ Ἰσραήλ, ὁ εὐλογημένος λαός τοῦ Θεοῦ, θά ξαναγίνει κυρίαρχος καί θά ἐξουσιάζει τήν Παλαιστίνη ὅπως κάποτε ἐπί Δαυῒδ καί Σολομώντος τῶν βασιλέων.

          Ἦλθε ἡ ὥρα πού ἡ ἀβάσταχτη καί τυρανική σκλαβιά καί δουλεία τῶν Ρωμαίων θά σταματήσει. Θά κατατροπωθεῖ ἀπό τό δυνατό βασιλιά καί θά ἐκδιωχθεῖ ἀπό τόν τόπο τους. Οἱ δέ Ἰσραηλίτες θά μποροῦν νά πάρουν ἐκδίκηση γιά τά ὅσα  ὑπέφεραν τόσα χρόνια ἀπο τούς βέβηλους καί εἰδωλολάτρες κατακτητές. Ὥωω!!! Δοξα σέ ἐσένα σωτήρα βασιλιά! Σέ περιμέναμε! Σέ ποθούσαμε! Σέ ἀγαπᾶμε! Ἔλα! Μπές μπροστά ὡς ἀρχηγός νά σε ἀκολουθήσουμε καί νά λυτρωθοῦμε ἐπιτέλους στή ζωή αὐτή!

          Ἴσως ὅλα αὐτά νά ἀκούγονται σάν σενάριο κάποιας ταινίας ἤ τό περιεχόμενο ἑνός μυθιστορήματος καί πραγματικά θά μπορούσαν νά εἶναι. Ὅμως δέν εἶναι κάποιο ἀπό αὐτά. Εἶναι τά αἰσθήματα και τό πνεῦμα ὅλων ἐκείνων, μικρῶν καί μεγάλων, που κάποτε καλωσόριζαν μέ ἐπευφημίες καί ζητοκραυγές τό Χριστό. Εἶναι τό παράπονο καί ὁ καημός ἑνός ἔνδοξου λαοῦ, πού ταπεινώθηκε ἀπό μία δεινή σκλαβιά καί τώρα βλέπει πώς μπορεῖ νά ἀποκατασταθεῖ. Εἶναι ὅμως παράλληλα ἡ διάθεση καί ἡ ὀρμή ἑνός ὄχλου. Πού τυφλωμένος ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε καί κατά πάντα σεβαστές καί δίκαιες αἰτίες, δέν μπορεῖ νά δεῖ και ἄρα νά καταλάβει ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς, δέν εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού ποθοῦσε καί περίμενε. Πραγματικά. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ξέρουν τί κάνουν. «Οὔ γάρ οἴδασι τι ποιοῦσι!».

          Καί εἶναι πραγματικα τυφλοί ἀπό τό παράπονο, τόν καημό καί τήν προσδοκία, πού δέν προσέχουν ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς εἰσέρχεται στήν πόλη τους καθήμενος ἐπάνω σέ ἕνα ταπεινό γαϊδουράκι!  Κακός σύμβουλος ἡ ἀνάγκη, γι’ αὐτό καί οἱ προγονοί μας θεωροῦσαν ὅτι καί οἱ Θεοί ἐπιρεάζονται ἀπό αὐτές· «ἀνάγκας καί θεοί πείθονται». Τί εἴδους βασιλιάς εἶναι; Αὐτό θά ἀναρωτηθεῖ μετά ἀπό τέσσερις  ἡμέρες καί ὁ Πιλάτος, «οὐκούν βασιλεύς εἶ σύ;». Ἀν ἦταν βασιλιάς ὅπως κάθε βασιλιάς αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν θά εἰσερχόταν ἰππεύοντας ἕνα περήφανο ἄλογο, ἀκολουθούμενος ἀπό τή φρουρά καί τό στράτευμά του ἔτοιμος γιά πόλεμο;

          Τήν ἀπάντηση γιά το τί εἴδους βασιλιάς εἶναι θα τήν δώσει ὁ Ἵδιος στόν Πιλάτο  κατά την ἐρώτηση τοῦ πρώτου, «οὐκουν βασιλεύς εἶ σύ;». «...ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἤν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἄν οἱ ἐμή ἠγωνίζοντο, ἵνα μή παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαῖοις». Ἡ βασιλεια ἡ δικιά μου δέν εἶναι ὅπως οἱ βασιλείες αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἄν ἦταν, οἱ στρατιῶτες μου θά μέ προστάτευαν γιά νά μήν μέ συλλάβουν οἱ Ἰουδαῖοι.

Ὅμως καί ὁ Πιλάτος δέν μπόρεσε νά καταλάβει αὐτό πού τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Δέν κατάλαβε ἤ δέν ἤθελε νά χάσει τή θεσούλα του ὡς διοικητής μιᾶς ἐπαρχίας τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἦταν ὁ πρώτος διδάξας μιᾶς φράσης-ἱδεολογίας πού γιά πολλά χρόνια ἦταν συνήθης στούς μεταξύ μας διαλόγους, ὅταν ἐτίθεντο ζητήματα σοβαρά καί κρίσιμα πού ἡ λύση τους ἀπαιτοῦσε θυσία· «...καί τί μέ νοιάζει ἐμένα, ἐγώ θά σώσω τόν κόσμο;».

          Ἀπό τήν ἄλλη πάλι οἱ Ἐβραῖοι! Χρόνια στίς συναγωγές τους διάβαζαν τίς γραφές πού ἔλεγαν γιά τόν προσδοκωμενο σωτῆρα. Σίγουρα ὄχι μία, ἀλλά πολλές φορές θά διαβασαν τήν προφητεία τοῦ προφήτη Ζαχαρία, «...μή φοβοῦ θύγατερ Σιών, ἰδοῦ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθημενος ἐπί πόλου ὄνου...». Μή φοβᾶσαι κόρη, πόλη τῆς Σιών, νά ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπάνω σέ ὄνο. Πόσο δύσκολο τελικά εἶναι να καταλαβαίνεις αὐτό πού διαβάζεις. Ἀκριβώς γι αὐτό θά ρωτήσει ὁ διάκονος Φίλιππος τόν ευνοῦχο τῆς Κανδάκης, «γινώσκεις ἄ ἀναγινώσκεις;»· καταλαβαίνεις αὐτά που διαβάζεις;

          Κυριακή τῶν Βαῒων ἀγαπητοί μου και ἡ πίστη μας θυμᾶται καί τιμᾶ τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἰεροσόλυμα. Ὅλοι μας γιορτάζουμε και παράλληλα γνωρίζουμε ὅτι αὐτό μᾶς εἰσάγει στήν Μεγάλη Ἐβδομάδα. Κατά τήν  ὁποία θά θυμηθοῦμε τά Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας καί στό τέλος της θά γιορτάσουμε τήν λαμπροφόρο καί ἐνδοξη Ἀνάστασή Του. Βεβαίως στη διάρκεια τῆς ζωῆς μας σίγουρα θα ἀκούσαμε ἤ καί θά διαβάσαμε τά σχετικά μέ τήν σημερινή ἡμέρα. Κυρίως ὅμως θά πρέπει να προσέξουμε αὐτό πού ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμεῖς μποροῦμε νά γνωρίζουμε ἀλλά οἱ Ἐβραῖοι τῆς ἐποχῆς Του δεν κατάλαβαν.

Καί δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό τί εἴδους βασιλιάς εἶναι Αὐτός πού καί ἐμεῖς γιά ἄλλη μία φορά στή ζωή μας ἐπευφημοῦμε μέ τό ὡσανά καί Τόν βλέπουμε μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μας νά εἰσέρχεται στήν Ἰερουσαλήμ. Πού καί φέτος μέ χαρά και θρησκευτική ὑπερηφάνεια περιμένουμε νά πάρουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία «τά τῆς νίκης σύμβολα», κλαδιά δάφνης ἤ βάϊα καί νά γυρίσουμε στό σπίτι, νοιώθοντας πώς ἔστω κι ἔτσι συμμετείχαμε ὅσο τό δυνατόν στό μεγάλο ἐορταστικό γεγονός.

Ἕνα γεγονός πού ὅπως τότε ἐξωτερικά θαμπώνει μέ τή χαρά, τή γιορτή καί τοῦ ἐξ αὐτῶν θορύβου πού δημιουργεῖται, ἐσωτερικά ὅμως εἶναι τραγικό καί εἰρωνία ὄχι τῆς τύχης ἀλλά τοῦ τί μπορεῖ νά καταλάβει ἀπό αὐτό πού βλέπει καί συμμετέχει κάποιος. Εἰρωνία τοῦ πόσο πραγματικά μπορεῖ νά εἶναι, αὐτό πού λέει ὅτι εἶναι καί πιστεύει. Πίστη σημαίνει γνώση συνειδητή καί βεβαιότητα ἀμετακίνητη. Σιγουριά. Εἴμαστε ἀδυναμοι.

Ὁ Πέτρος τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου αὐθόρμητα ὅπως πάντα δήλωσε στό Χριστό, μπροστά σε ὅλους τούς μαθητές, πώς εἶναι ἔτοιμος νά πεθάνει μαζί Του. Ὅμως ὅπως ξέρουμε ὅλοι καί ὅπως ὁ ἵδιος ὁ Χριστός τόν πληροφόρησε, Τόν ἀρνήθηκε τρεῖς φορές πρίν ξημερώσει! Τό νά ἐπευφημήσεις, τό νά φωνάξεις, τό νά ἐπιβραβεύσεις κάποιον, δέν εἶναι καί τόσο δύσκολο. Δέν εἶναι καί τόσο ἐπίπονο. Εἰδικά ἐάν ἔχεις ὄφελος, ἄν ἔχει κάτι πολύ σπουδαίο νά σοῦ δώσει. Ἀκόμη ποιό εὔκολο εἶναι νά αἰσθάνεσαι ἀγάπη, χαρά καί ἐκτίμηση γιά κάποιον, πού σοῦ προσφέρει κάτι ἀσύγκριτα ὑπέροχο καί πού μόνος σου δέ θά μποροῦσες ποτέ νά πετύχεις.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ὡς πιστοί ἀπέναντι στό Θεό, εἴμαστε σάν τά μικρά παιδιά ἀπέναντι στό γονέα. Γευόμαστε καί ἀπολαμβάνουμε ἀγαθά γιά τά ὁποία Ἄλλος κοπιάζει καί ἀγωνίζεται. Καί τό σημαντικό εἶναι ὅτι δέν μποροῦμε νά τό ἐκτιμήσουμε, γιατί δέν γνωρίζουμε τό πῶς ἐνεργοῦνται καί συνεκδοχικά πόσος κόπος χρειάζεται γιά νά ἐτοιμασθοῦν. Λόγῳ δέ συνηθείας τά θεωροῦμε ὡς αὐτονόητα, δεδομένα καί ἔχουμε καί ἀπαιτήσεις.

Ἡ εἰκόνα τοῦ εἰσοδεύοντος Χριστοῦ στά Ἰεροσόλυμα, μᾶς φέρνει στό νοῦ τό λόγο τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα. Ὁ ὁποίος σημειώνει πώς «Ἄλλος εἶναι μέσα στό στάδιο καί παλεύει μέ τά θηρία ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε στίς κερκίδες καί τόν ἐπευφημοῦμε. Τελικά νικᾶ καί θανατώνει τά θηρία καί τή νίκη αὐτή τήν προσφέρει σέ ἐμᾶς καί μᾶς κάνει μετόχους σ’αὐτήν. Μᾶς ἀγαπάει τόσο πολύ καί μᾶς ἔχει τόσο δικούς του, πού τή δόξα του θέλει νά τή γιορτάσει καί νά τή χαρεῖ μέ ἐμᾶς καί μᾶς κάνει δικαιούχους αὐτῆς καί τή μοιράζεται μαζί μας».

Ὁ Χριστός εἶναι πιστός, δηλαδή ἔχει ἐνσυνείδητη γνώση καί βεβαιότητα ἀκράδαντη. Εἶναι βέβαιος. Ξέρει Ποιός εἶναι, ξέρει τό σκοπό Του, ξέρει τό πῶς πρέπει νά ὁλοκληρώσει τό σωτήριο ἔργο Του. Ἔτσι σέ ἀντίθεση μέ τή φασαρία καί τήν ταραχή τοῦ ὄχλου, ἥσυχος καί ἀτάραχος, μπαίνει ταπεινά στά Ἰεροσόλυμα καί πορεύεται στήν τελευταία πράξη τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του. Βλέπει τούς ἐπευφημοῦντες καί δοξάζοντες Αὐτόν, ἀλλά τούς προσπερνάει. Τούς ἐπισημαίνει λίγα λόγια γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς, ἀποσύρεται καί κρύβεται ἀπό αὐτούς· «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καί ἀπελθών ἐκρύβη ἀπ’ αὐτῶν».

Ἡ σημερινή ἡμέρα ἀγαπητοί μου ἔχει πολλά νά μᾶς διδάξει. Ἕνα ἀπό αὐτά, τό σημαντικότερο νομίζω, εἶναι τό ὅτι θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά καταλάβουμε πραγματικά καί συγκεκριμένα, μέ τί εἴδους βασιλιά ἔχουμε νά κάνουμε. Ποιός καί τί πραγματικά εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας. Πῶς ὑπάρχει ὡς ἄνθρωπος καί πῶς ἐνεργεῖ ὡς τέτοιος. Νά προσέξουμε πῶς σχετίζεται καί πῶς ἐπικοινωνεῖ μαζί μας. Νά καταλάβουμε τό μεγαλείο Του, πού ἐπιμελῶς καί ταπεινά κρύβει μέσα στήν ἀτέλειωτη ταπείνωσή Του. Νά κατανοήσουμε αὐτό πού ὁ Ἵδιος μᾶς λέει μέ τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια Του. Νά κατανοήσουμε ὅτι εἴμαστε πραγματικά μαζί Του καί Τόν γνωρίζουμε, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι Σταυρός.  Κύριε ἐλέησον.

ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ Ἤ ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ.

 

 ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/vh3yw6tza6nt 

 

 

        «Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω. Πόρνη ἐπεθύμει ὁ Θεός; Καί ἄνθρωπος μέν, ἐάν ἐπιθυμήση πόρνης καταδικάζεται, Θεός δέ πόρνης ἐπιθυμεῖ; Καί πάνυ. Πάλιν, ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα γένηται πόρνος· Θεός δέ ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα τήν πόρνην παρθένον ἐργάσηται...»     Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναί, πόρνη· τή φύση μας ἐννοῶ. Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ὁ ἄνθρωπος ἄν ἐπιθυμήσει πορνική σχέση γίνεται ἁμαρτωλός καί κατάδικος καί ὁ Θεός, ἡ ἀπόλυτη ἀγνότητα καί καθαρότητα ἐπιθυμεῖ νά σμίξει μέ πόρνη; Καί πάρα πολύ! Πάλι λέω, ὁ ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνη καί γίνεται κι αὐτός πόρνος· Ὁ Θεός ὅμως ἐπιθυμεῖ πόρνη, γιά νά τήν κάνει καί πάλι ἀγνή καί καθαρή. Παρθένο.

          Πραγματικά ἀγαπητοί μου, νομίζω πώς αὐτά τά λόγια σίγουρα μᾶς κάνουν καί ἀποροῦμε. Τουλάχιστον. Ἡ ἠθική μας, τό ὑπόβαθρο τῆς πίστεώς μας κλονίζονται καί προβληματίζονται μ’αὐτά. Μόλις συνέλθουμε ἀπό τήν ἔκπληξη, σίγουρα θά σκεφτοῦμε: «Μπά! Ἀποκλείεται! Αὐτά τά λόγια δέν εἶναι σωστά. Ποιός ξέρει ἄραγε ποιός πλανεμένος τά εἶπε». Κι ὅμως. Τά λόγια αὐτά εἶναι λόγια ἁγίου καί μάλιστα ἀπό τούς πιό ὀνομαστούς στήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι τοῦ μεγίστου ἱεράρχου, ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τήν ὁμιλία του πρός Εὐτρόπιον, «Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω βρεθεῖς Εὐτρόπιος, ἀπεσπάσθη».

          Βέβαια, σέ συνέχεια τοῦ θαυμασμοῦ καί τῆς ἀπορίας, ἡ δεύτερη σκέψη πού μπορεῖ νά ἔλθει στό μυαλό μας εἶναι ἡ ἐξῆς: « Ὡραία. Καλά. Τά λέει ὁ ἅγιος. Γίνονται ὅμως αὐτά; Μία πόρνη, πώς μπορεῖ νά ξαναγίνει ἀγνή, παρθένος;». Ἐδῶ θά πρέπει νά κάνουμε μία διευκρίνηση. Ὁ ἅγιος ὡς πόρνη ἀναφέρει τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ἡ ὁποία μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα, ξέπεσε ἀπό τό ἀρχοντικό τοῦ Θεοῦ ὅπου βρισκόταν καί κυλήχθηκε μέσα στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Αὐτή τήν πορνική ἱδιότητα καί κατάσταση μέ τήν ἐνανθρώπισή καί τό σωτήριο ἔργο Του διόρθωσε καί ἀποκατέστησε ὁ Θεός. Ἔκανε ξανά κυριολεκτικά παρθένο, τήν πρώην πόρνη.

          Τήν προαναφερθείσα ἀπορία μας ὅμως, γιά τό ἄν μία πόρνη, στήν πραγματικότητα ἕνας ἄνθρωπος, μπορεῖ νά ξαναγίνει παρθένος δηλαδή ἀγνή-ἀγνός, μᾶς τή λύνει μία ἄλλη ἁγία μορφή. Ἡ ὁποία εἶναι τόσο σημαντική καί διδακτική γιά ὅλους μας, πού ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τήν προβάλει σήμερα πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Παρόλῳ πού ἡ μνήμη της τιμᾶται  σέ ἄλλη ἡμερομηνία, 1^η Ἀπριλίου. Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία.

Ἡ ἄλλοτε σπουδαία καί περίφημη πόρνη! Αὐτή πού ἀπό ἕνα σημείο καί μετά δέν περίμενε νά πᾶνε σ’αὐτήν οἱ ἄντρες, ἀλλά πήγαινε αὐτή σέ αὐτούς χωρίς νά ζητᾶ καί χρήματα. Γιά νά ἰκανοποίησει τήν ἐρωτικά ἄρρωστη διάθεση καί ἐπιθυμία της. Αὐτήν τήν πόρνη μᾶς προβάλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, ὡς παράδειγμα μετανοίας καί ἀγάπης ἀληθινῆς πρός τό Θεό. Μέσα δέ ἀπό αὐτήν ἐπαληθεύεται γιά μία φορά ἀκόμη ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας, πώς οἱ πόρνες καί οἱ τελῶνες μᾶς δείχνουν τό δρόμο γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς μετανοίας. Ἐπίσης ἀποδεικνύεται περίτρανα πώς τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο γιά τό Θεό. 

Ἡ ἁγία γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Σέ ἡλικία 12 ἐτῶν φεύγει ἀπό τό σπίτι της καί βυθίζεται στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, κάνοντας μιά ζωή ὅπως τήν προαναφέραμε. Κάποτε εὐρισκόμενη στό λιμάνι τῆς πόλης, ἀνέβηκε σέ ἕνα πλοίο πού πήγαινε πιστούς γιά προσκύνημα στά Ἰεροσόλυμα. Ἐπειδή δέν εἶχε χρήματα γιά τό εἰσητήριο, τό πλήρωσε μέ τόν τρόπο πού ἤξερε. Ὅταν ἔφτασε στήν ἁγία πόλη καί πῆγε νά προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό, μία δύναμη δέ τῆς ἐπέτρεπε. Κατάλαβε.

Βγῆκε ἔξω ἀπό τό ναό, βρῆκε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μας καί μέ δάκρυα στά μάτια τήν παρακάλεσε νά τή βοηθήσει νά προσκυνήσει. Ἔδωσε δέ ὑπόσχεση πώς ἄν συμβεῖ αὐτό, πάραυτα θά σταματήσει τή ζωή πού ἔκανε καί θά ἀλλάξει τελείως. Πράγματι μετά ἀπό αὐτήν τήν προσευχή καί τήν ὑπόσχεση, μπόρεσε νά προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό. Μέ δάκρυα στά μάτια εὐχαρίστησε τό Σωτῆρα Χριστό γιά τήν ἀγάπη καί τό ἔλεός  Του καί μέ μιά ἀπόφαση ἔφυγε τήν ἴδια στιγμή γιά τήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη.

Ἐκεῖ ἔζησε σαράντα ἑπτά χρόνια χωρίς νά συναντήσει ἄνθρωπο. Μέ μόνη παρέα τά ἄγρια θηρία, ἔκανε πολύ μεγάλο ἀγώνα γιά νά ζήσει. Ὄχι γιατί φοβόταν τό θάνατο, ἀλλά γιατί ἤθελε πρώτα νά μετανοήσει ὁλοκληρωτικά. Ἔζησε σχεδόν κόλαση. Ἡ προηγούμενη ζωή της μέ τά πάθη καί τίς ἀπολαύσεις της, τῆς ἐπιτίθετο μέ ὅλες τίς δυνάμεις της. Αὐτό ἦταν πολύ μεγάλη τυρανία διότι τά πάθη τά ὁποία κουβαλοῦσε μαζί της, ἐξορμοῦσαν πρός ἐκπλήρωση. Ὅμως ἡ ἀπόφαση ἦταν ὁριστική. «Δέν γυρνῶ πίσω!» Ἐκεῖνες τίς στιγμές τίς ἔντασης καί τῆς ἀγωνίας, ἔχωνε τό κεφάλι της μέσα στήν ἄμμο τῆς ἐρήμου καί παρακαλοῦσε «ὁ πλάσας με, σῶσον με!»

Ἔτσι πέρασε γιά δεκαεπτά χρόνια. Τό σῶμα της πλέον, τό ἄλλοτε ὄμορφο καί ἐλκυστικό εἶχε ἀδιάσει, εἶχε στεγνώσει τελείως καί ὅπως ἀναφέρει τό συναξάριο, δέν μποροῦσε νά διακρίνει κάποιος, ἄν εἶναι γυναικείο ἤ ἀνδρικό. Λίγο πρίν πεθάνει, γνώρισε τόν ἁββᾶ Ζωσιμᾶ, ἀπό τά χέρια τοῦ ὁποίου κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ἧταν Πᾶσχα καί τοῦ ζήτησε νά ἔλθει ξανά τό ἐπόμενο γιά νά  κοινωνήσει. Ἐτσι καί ἔγινε. Ὅμως τήν ἐπόμενη φορά, μετά ἀπό ἕνα χρόνο πού ἦλθε ὁ Ζωσιμᾶς γιά νά τήν κοινωνήσει τή βρῆκε νεκρή. Τή βρῆκε ξαπλωμένη πάνω στήν ἄμμο, μέ τά χέρια σταυρωμένα στό στῆθος καί νά κοιτᾶ πρός τήν ἀνατολή. Δίπλα στήν ἄμμο εἶχε γράψει μέ τό χέρι της τά τοῦ ἐνταφιασμοῦ της. Ἕνα λιοντάρι τόν βοήθησε νά τή θάψει.

 Ἡ ζωή της ὅπως κάθε ἁγίου εἶναι θαυμαστή. Ἱδιαίτερα ὁ τρόπος μέ τόν ὁποίο ἔζησε καί ἐνήργησε τή μετάνοια. Τό πάθος τῆς ἁγίας τό ὁποίο ἀρχικά τήν παρέσειρε στήν καταστροφή ἦταν ὁ ἔρωτας. Ὁ παραχαραγμένος ἔρωτας, ὅπως τόν καταλαβαίνουμε κι ἐμεῖς. Ὅμως ὁ ἔρωτας ὅπως κάθε πάθος ὡς δύναμη ψυχῆς, δέν εἶναι κακό καί ἀρρώστια. Εἶναι διάθεση γιά ζωή καί δημιουργία γιατί τά πάθη εἶναι ἀπό τό Θεό δοσμένα. Εἶναι ἀκόμη περισσότερο, τό κάτι παραπάνω σ’αὐτό πού λέμε πίστη. Γι αὐτό καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μιλοῦν γιά θείο ἔρωτα! Ἐάν δέν ἔχουμε ἔρωτα γιά τό Θεό, τότε ἡ πίστη εἶναι σάν ἕνας γάμος πού δέν ἔχει κανένα ἐνδιαφέρον γιά τούς συζύγους καί ἀπλά δέ χωρίζουν.

Ἡ ἁγία ζοῦσε τόν ἔρωτα μέ πάθος, εἶχε μάθει νά δίνεται.  Γι αὐτό καί ὅταν ἦλθε ἡ στιγμή νά δωθεῖ στό Χριστό, τό ἔκανε σωστά καί ἀληθινά. Τοῦ δώθηκε ψυχή καί σῶμα. Καί ὁ Χριστός, τή δέχθηκε, τήν περιποιήθηκε, τῆς συγχώρησε ὅλες τίς ἁμαρτίες της καί τήν ἔκανε ἀγνή, καθαρή, ἁγία. Ὁ Χριστός δέχεται τόν ἔρωτά μας γι Αὐτόν, γιατί εἶναι κι αὐτός ἐρωτευμένος μέ ἐμᾶς. Γιατί ἔρωτας δέν εἶναι ἡ εἰδωλοποίηση τῆς ἡδονῆς, τῆς λαγνείας καί τῆς ἐρωτικῆς πράξης πού προκύπτει. Εἶναι τό ἄνοιγμα καί ἡ διάθεση γιά συνάντηση καί ἐπικοινωνία ἑνός προσώπου μέ ἕνα ἄλλο πρόσωπο. Ἡ διάθεση γιά ὑπαρξιακή συνάντηση δύο προσώπων καί ὄχι ἡ ἐρωτική ἔνωση δύο σωμάτων. 

Εἶθε λοιπόν ἀγαπητοί μου, δι εὐχῶν τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, νά βιώνουμε τήν μετάνοια ὅσο γίνεται πιό σωστά καί νά θυμώμαστε πάντα πώς τά πάθη δέν εἶναι κάτι κακό ἀπό μόνα τους. Εἶναι ἀπαραίτητα συστατικά τίς ὑπάρξεώς μας καί ἄν αὐτά μπορέσουν κάποια στιγμή νά ξεριζωθοῦν, τότε θά εἴμαστε ζωντανοί νεκροί! Γιατί δέ θά μποροῦμε νά θέλουμε καί ἄνθρωπος πού δέ θέλει, εἶναι μισός ἤ καί λιγότερο ἀπό μισός.

Τά πάθη δέ θέλουν ξερίζωμα ἀλλά ρύθμισμα, διόρθωμα. Νά λειτουργοῦν φυσιολογικά καί ὡφέλιμα γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή ἡ θεραπεία, εἶναι ἡ πίστη μας. Ὁ ἐκκλησιαστικός τρόπος ζωῆς καί ἡ ἐνσυνείδητη μετοχή μας σ’αὐτόν.  Φταῖμε ἐμεῖς καί ὁ τρόπος ζωῆς μας ὅταν αὐτά γίνονται κακό καί ἐξαρτήσεις. Εἶναι δέ  αὐτά πού ὅταν συναντήσουμε πραγματικά τό Χριστό, αὐτά τά ἵδια θά μᾶς βοηθήσουν μέ τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά προκόψουμε στήν πίστη, νά τή ζήσουμε σωτήρια καί νά βρεθοῦμε τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ μας. Φωτεινό παράδειγμα, ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Κύριε εὐλογησον!

 

 

 

 

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. «ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ... ΚΑΙ Ο ΕΜΠΑΘΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ».

  

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/zw6vrdnkxrl9

    Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας·...Μέ τά πολλά καί συνεχῆ δάκρυά σου, τήν ἄγονη ἔρημο μετέτρεψες σέ γόνιμη γῆ... καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας·...Καί μέ τούς βαθεῖς ἀναστεναγμούς σου τούς γεμάτους πόνο, ἔλαβες τό μέγιστο ὄφελος τῶν πνευματικῶν καρπῶν,... καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν,...Καί ἔγινες ἄστρο γιά τόν κόσμο ὅλο, πού ἔλαμπε ἀπό τά θαύματα,... Ἰωάννη, Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.... Ὅσιε Πατέρα μας Ἰωάννη, γίνε πρεσβευτής γιά ἐμᾶς στό Χριστό καί Θεό μας, ἔτσι ὥστε νά σωθοῦν οἱ ζωές μας.

    Τήν τετάρτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ ἁγία παράδοση τῆς πίστεώς μας ἀγαπητοί μου, ἔχει καθιερώσει νά τιμᾶται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ὁ ὁποίος εἶναι συγγραφέας ἑνός ἀπό τά σπουδαιότερα βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τῆς Κλίμακος. Γι αὐτό ὁ ἅγιος ὀνομάζεται καί Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τό βιβλίο αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε χωρίς νά ὑπερβάλουμε, πώς εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ μοναχισμοῦ. Γι αὐτό καί ἀπό πολύ παλιά καί γιά ὅσο θά ὑπάρχει μοναχισμός, τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς διαβάζεται στά μοναστήρια, ὡς κανόνας καί ὁδηγός τῆς μοναχικῆς ζωῆς.

    Ὁ ἅγιος ἦταν πραγματικά ἀπό νέος ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος. Ἀπό μικρός εἶχε ἱδιαίτερη κλίση πρός τά γράμματα. Σέ ἡλικία 16 ἐτῶν ἔγινε δόκιμος μοναχός στή σπουδαία Μονή τοῦ Σινᾶ, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἀββά Μαρτυρίου. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἐκάρη μοναχός καί μετά χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος. Ἔμεινε 19 χρόνια ἐκεῖ ὑπηρετώντας τή Μονή. Κατόπιν ἔφυγε καί ἔγινε ἐρημίτης, ὅπου δώθηκε ὁλόκληρος στή μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων.

    Ὅταν κοιμήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, κατ’ἀπαίτηση τῶν μοναχῶν ἔγινε αὐτός ἡγούμενος, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν. Παρέμεινε στή θέση αὐτή γιά τέσσερα χρόνια καί μετά πάλι ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο ὅπου καί κοιμήθηκε ὁσιακά 83 ἐτῶν. Ἡ ζωή του, ἦταν μία ζωή ἀπόλυτου δοσίματος καί ἀφιέρωσης στό Θεό. Μέ τόν πνευματικό ἀγώνα του κατάφερε νά καθαρίσει τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό μυαλό του ἀπό τά πάθη καί νά ἐνωθεῖ πραγματικά μέ τό Θεό, δηλαδή νά γίνει ἕνας ἀναστημένος ἄνθρωπος, ὅσο αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ μέ τή χάρη Του ἀπό τή ζωή αὐτή.

    Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ λόγος πού τιμᾶται ἱδιαιτέρως κατ’ἔτος τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, παρόλῳ πού ἡ ἡμέρα κοιμήσεώς του εἶναι ἡ 30η Μαρτίου. Ἡ περίοδος αὐτή ὅπως γνωρίζουμε εἶναι μία περίοδος πνευματικοῦ ἀγώνα καί μάλιστα πολύ ἔντονου. Εἶναι μία ἐκούσια σταύρωση, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα καί προσδοκία εἶναι ἡ ἀναστάση. Αὐτή ἡ προσπάθεια ὅταν γίνεται πραγματικά φέρνει κούραση καί ἀθυμία, δηλαδή διάθεση νά σταματήσει ἡ νηστεία καί ὁ γενικότερος πνευματικός ἀγώνας. Ἡ Ἐκκλησία μας λοιπόν δέν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Τήν προηγούμενη Κυριακή μᾶς ἔδωσε πρός προσκύνηση, εὐλογία καί ἐνδυνάμωση τόν Τίμιο Σταυρό. Τήν σημερινή μᾶς προβάλει τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη γιά νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς ὅλα εἶναι δυνατά, ὅταν ἡ θέληση γιά πνευματικό ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου εὐλογεῖται ἀπό τό Θεό.

    Εἶναι γεγονός ὅμως πώς στά χρόνια μας οἱ περισσότεροι δέν ἐνδιαφερόμαστε καί πολύ γιά τά τῆς πίστεως. Στήν ἐποχή μας πού ἔχει ὀνομασθεῖ ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τό κοσμικό φρόνημα μᾶς ἔχει παρασύρει στήν πλειονότητα καί μέσα ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού προτείνει, μᾶς τραβάει μακριά ἀπό αὐτή, τή ζωντανή σχέση μέ τό Χριστό. Ἡ πίστη στούς περισσότερους δέν ἐνεργεῖται. Ἀκόμα καί τήν περίοδο πού διανύουμε, τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τήν μετατρέπουμε καί τή ζοῦμε ὅπως θέλουμε. Δηλαδή ἀντί νά προσαρμοστοῦμε ἐμεῖς ὡς προς αὐτή, τήν προσαρμόζουμε ἀνάλογα μέ τά πάθη μας. Ἔτσι δημιουργεῖται μία ἀπόσταση καί ἕνα κενό και ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στις καρδιές και τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων θαμπώνει καί σχεδόν χάνεται.

    Ὁ ἄνθρωπος σάν τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς, χωρίς νά καταλαβαίνει καί ὁ ἵδιος γιατί, ἐνστικτωδῶς, φεύγει «εἰς χώραν μακρᾶν». Ἐκεῖ βυθιζόμενος μέσα στόν κόσμο τῶν ἀπολαύσεων, τῶν ἡδονῶν, ξεχνᾶ κάθε τί πού ἀφορᾶ τήν πνευματικότητα τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής του. Ξεχνᾶ πώς ἔχει μέσα του μιά ψυχή, πού κάποια στιγμή θά τήν παραδώσει στο Θεό. Ξεχνᾶ νά προσεύχεται, νά ἔχει πνευματικές ἀναζητήσεις, νά νηστεύει. Ξεχνᾶ πώς καί ἡ ψυχή θέλει τροφή πού εἶναι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Πρωτοῦ καλά-καλά μάθει τά ἀπαραίτητα, μαθαίνει νά ζεῖ χωρίς αὐτήν. Σέ ἀπόσταση βρισκόμενος δέν ἔχει καθαρό ὀρίζοντα Χριστοῦ, πού οὔτως ἤ ἄλλως δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει.

    Καί δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει γιατί στίς καρδιές μας ὑπάρχουν καί ἀνακατεύονται πολλά. Ἡ καρδιά εἶναι ἕνας τόπος ὅπου πρέπει να ὑπάρχει μόνο ὁ Χριστός κι αὐτό ζητάει ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Χριστός ὅπως ἀναφέρουν οἱ πατέρες, εἶναι ὁ αἰώνια ἐρωτευμένος μέ τόν καθένα μας καί ποθεῖ τήν καρδιά μας. Εἶναι ζηλότυπος! Μᾶς θέλει ἀποκλειστικά δικούς Του. Ὥ!!! Μακάρι νά συνέβαινε αὐτο!!! Τότε ἡ ζωή μας θά ἦταν πραγματικά χαρά Θεοῦ!!!

    Ὅμως ἐμεῖς θέλουμε καί μάλιστα διακαῶς πολλές φορές, ἕνα σωρό πράγματα γιά τά ὁποία δίνουμε ὅπως λέμε καί τήν ψυχή μας. Τήν ὁποία τελικά σκορπίζουμε δεξιά κι ἀριστερά, σέ πάμπολα ἀναγκαία γιά τή ζωή μας δεδομένα καί ἀγαθά. Ἔτσι τήν ἐξαντλοῦμε καί γιά τό Ἔν, γιά τό Ἀγαθό ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ Πλάτωνας, δηλαδή γιά τό Χριστό, δέν μένει νά δώσουμε τίποτα.

    Στήν κατάσταση αὐτή τῶν ἡδονῶν καί τῶν ἀπολαύσεων, σκοτεινιάζει ὁ ἐσωτερικός οὐρανός τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό γίνεται γιατί ἡ κατάσταση αὐτή πολλαπλασιάζει καί διογκώνει τά πάθη, τά ὁποία σκεπάζουν τόν πνευματικό καθρέφτη τῆς καρδιᾶς. Τοῦ μέρους ὅπου τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καθρεπτίζεται μέσα στόν ἄνθρωπο καί ἀπό τό ὁποίο ὁ ἄνθρωπος νοιώθει, αἰσθάνεται καί πληροφορεῖται ἀπό τό Θεό. Στήν κατάσταση αὐτή ὅσο κι ἄν νομίζει, δέν μπορεῖ νά δεῖ, δηλαδή νά γνωρίσει σωστά τό Χριστό.

    Τόν ἀνακατεύει, Τόν προσαρμόζει κατά τά πάθη του, κατά τά θέλω του καί φτιάχνει ἕνα Χριστό ἐμπαθή. Αὐτός ὁ Χριστός δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε πώς μοιάζει περισσότερο μέ τούς ἀρχαίους Θεούς τῆς μυθολογίας μας, πού ἦταν στήν πραγματικότητα ἡ θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί ἀδυναμιῶν. Αὐτό εἶναι ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι τραγικό καί ὀλέθριο γιά πολλούς λόγους. Ὁ σημαντικότερος, ὅτι αὐτός ὁ Χριστός δέ σώζει!!! Γιατί πολύ ἀπλά, δέν εἶναι Χριστός!!!

    Εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο ὅπως προείπαμε μόρφωμα, πού δημιουργεῖ ἡ ἐμπαθής φύση μας, ὑποβοηθούμενη ἀπό τήν ἀδιαφορία μας γιά τά τῆς πίστεως καί τήν ἀδυναμία μας νά ὁρίσουμε πραγματικά τον ἐαυτό μας ἔτσι ὥστε νά ἐπιλέγουμε πάντοτε τό ὡφέλιμο γιά τίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Ἡ Ἐκκλησία μας, δηλαδή ἡ πίστη μας, τό ξέρει πολύ καλά αὐτό. Γιατί ξέρει πολύ καλά τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Κάτι που δέν ξέρει αὐτός.

    Γι αὐτό, στή Θεία Λειτουργία, τήν ἐπιτομή τῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, δέεται καί παρακαλεῖ τόν πανάγαθο Θεό νά δώσει: «Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχές ἡμῶν καί εἰρήνη τῷ κόσμῳ». Τί σημαίνει αὐτό. Ἀρχικά σημαίνει πώς ζητῶ νά λάβω τό ποθούμενο ὄχι ἀπλά γιατί δέν τό ἔχω, ἀλλά γιατί ἀναγνωρίζω ὅτι ἀδυνατῶ νά τό ἀποκτήσω μόνος μου. Δέν μπορῶ! Δέν μπορῶ γιατί ξέρω ὅτι εἶμαι ἐμπαθής καί αὐτό μέ ὀδηγεῖ νά θέλω κατά κανόνα τα ἐπιζήμια καί ὄχι τά ὡφέλιμα γιά τήν ψυχή μου. Μετά, ὅτι τά καλά καί συμφέροντα τῆς ψυχῆς μου, δέν μποροῦν νά μέ ὠφελίσουν, ἄν δέν ἔχει εἰρήνη ἡ ζωή μου καί γενικότερα ὁ κόσμος.

    Αὐτά λοιπόν ἀγαπητοί μου, τά καλά καί συμφέροντα τῶν ψυχῶν καί τῶν καρδιῶν μας, ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ κατ’ἐξοχήν περίοδος πού μποροῦμε ἄν θέλουμε τουλάχιστον νά τά ἀναγνωρίσουμε. Νά μπορέσουμε νά δοῦμε ποιοί εἴμαστε, πῶς ὑπάρχουμε, τί ἐπιζητοῦμε καί ἄν τελικά αὐτά εἶναι ὡφέλιμα ἤ ὄχι. Ἄν ὁ δρόμος πού πήραμε στή ζωή μας ἔχει ὡς τέλος τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἤ ἀντίθετα μέ ὅλες τίς καλές προθέσεις ὅπως πάντα, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄλλη ἀπεφευκταία κατάληξη. Ἄν τελικά ἡ πίστη μας εἶναι καθαρή καρδιά ὅπου καθρεφτίζεται ὁ Χριστός ἤ εἶναι ἐμπαθής εἰδωλοποιησή Του πού τελικά δέ σώζει.

    Ἡ πνευματική ζωή, ἡ βίωση τῆς πίστης, ὁ πνευματικός ἀγώνας, δέν εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς καί τίς μοναχές. Εἶναι ἡ εὐθύνη μας καί ἡ ὑποχρέωσή μας ἀπέναντι στίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ πίστη μας καί ὁ τιμώμενος ἅγιός της Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης, ὁ συγγραφέας τῆς Κλίμακας τῶν ἀρετῶν.

ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ.

 

 

 ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/dhuavuhy7toe 

 

 «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου. Νίκας τοῖς βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος. Καί τό σόν φυλάτον, διά τοῦ Σταυροῦ σου, πολίτευμα». Κύριε σῶσε τό λαό σου καί εὐλόγησε τήν Ἐκκλησία σου. Στούς βασιλιάδες μας δώρισε νίκες, ὅταν πολεμούν μέ τούς βαρβάρους λαούς. Ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά ἐνεργεῖται ἡ ζωή μέ τόν τρόπο πού ἐσύ διδάσκεις, μέ τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ Σου.

          Τήν Τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας προβάλει καί μᾶς προσφέρει πρός προσκύνηση τόν Τίμιο Σταυρό. Ἀπό αὐτό παίρνει τό ὄνομά της καί ἡ ἡμέρα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ὅπως ἔχουμε πεῖ καί ἄλλη φορά οἱ Κυριακές τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχουν  ἰδιαίτερη σημασία καί νόημα. Καθώς ὡς ἡμέρες πάντοτε εἶναι κάτι σημαντικό στή ζωή μας, στήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἀποκτοῦν ἀκόμη περισσότερη σημαντικότητα. Γίνονται μικρές γιορτές πού μέσα ἀπό αὐτές κατά τή διάρκεια τῶν πέντε ἐβδομάδων, παιρνοῦν καί ἐπισημαίνονται κάποια ἀπό τά σημαντικότερα στοιχεία τῆς πίστώς μας.

Τήν Τρίτη  Κυριακή ὅπως προείπαμε προβάλει ἐμφαντικά ὁ Τίμιος Σταυρός. Ποιό εἶναι τό νόημα καί ποιά ἡ σημασία αὐτῆς τῆς προβολῆς; Μᾶς τό λέει τό βιβλίο τοῦ Τριωδίου πού περιέχει τίς ἀκολουθίες ὅλης τῆς Σαρακοστῆς.

 

 Ὁ πρῶτος λόγος πού γίνεται εἶναι ὁ ἐξῆς: ὅπως ἐκεῖνοι πού διανύουν ἕνα δύσβατο καί μακρυνό δρόμο καί ἔχουν κουραστεῖ πάρα πολύ, ἄν τυχόν βροῦν ἕνα δένδρο μέ πολύ σκιά κάθονται γιά λίγο καί ξεκουράζονται καί σάν νά ξανανιώνουν διανύουν τό ὑπόλοιπο τοῦ δρόμου, ἔτσι καί τώρα τόν καιρό τῆς νηστείας πού εἶναι δρόμος κουραστικός, φυτεύθηκε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες στή μέση ὁ ζωηφόρος Σταυρός, προσφέροντάς μας ἀνακούφιση καί παρηγοριά καί κάνοντας τούς κουρασμένους ὁδοιπόρους πρόθυμους καί ἐλαφρεῖς γιά τόν κόπο τῆς ὑπόλοιπης περιόδου.

 

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ὅπως ὅταν ἐπρόκειτο νά παρουσιαστεῖ ἕνας ἐπίγειος βασιλιᾶς προπορεύονταν τά σκῆπτρα καί τά λάβαρα καί ἔπειτα ἐρχόταν ἐκεῖνος πανευτυχής γιά τή νίκη του καί συνευφραίνονταν καί οἱ ὑπήκοοί του, ἔτσι καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέλλοντας σύντομα νά μᾶς ὑποδείξει τό σημάδι τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί νά διαβεῖ ἔνδοξα διά τῆς Ἀναστάσεως, μᾶς ἔστειλε προκαταβολικά τή βασιλική Του σημαία, τό σκῆπτρο του, τόν Ζωοποιό Σταυρό, ἐτοιμάζοντάς μας νά ὑποδεχτοῦμε σέ λίγο τόν ἴδιο τό Βασιλιᾶ καί νά Τόν ζητωκραυγάσουμε σάν θριαμβευτή. 

 

Αὐτά εἶναι τά νοήματα καί οἱ συμβολισμοί γιά τήν τιμή τοῦ Σταυροῦ τήν ἡμέρα αὐτή. Ἡ ὁποία βεβαίως τιμᾶται καί ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς γιορτῆς, τῆς ὁποίας τό γνωστότερο τροπάριο εἶναι αὐτό πού προαναφέραμε, τό «σῶσον Κύριε τόν λαόν σου». Ἕνας ἀπό τούς δημοφιλέστερους ψαλμούς, που εἶναι γνωστός ἀκόμη καί σέ αὐτούς πού εἶναι κάπως ἀδιάφοροι γιά τά τῆς πίστεως καί κάποτε χρησιμοποιεῖται καί ὡς εὐχή-παράκληση ἀκριβῶς ὅπως τό ἀναφέραμε προηγουμένως. «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου» θά ποῦμε σέ στιγμή δυσκολίας καί ἀδυναμίας.

Θέλοντας νά σταθοῦμε λίγο σ’αὐτό ἄς ποῦμε πρώτα λίγα λόγια γιά τήν ἱστορία του. Τό 628 μ.Χ. ὁ βασιλιάς Ἠράκλειος γυρνᾶ νικητής καί τροπαιοῦχος ἀπό τόν πόλεμο κατά τῶν Περσῶν. Τό μεγαλύτερο λάφυρό του εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός, πού λίγα χρόνια πρίν εἶχε πέσει στά χέρια τῶν πυρσολατρῶν, ὅπως λέγανε τότε τούς Πέρσες. Κλῆρος καί λαός τοῦ Βυζαντίου γιορτάζει καί πανηγυρίζει γιά τό σπουδαίο γεγονός.

Στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ ἱδίου ἔτους μεγαλοπρεπῶς καί ἐνδόξως ὁ Τίμιος Σταυρός ὑψώνεται στόν τόπο τοῦ θείου μαρτυρίου, τό λόφο τοῦ Γολγοθᾶ στά Ἰεροσόλυμα. Ὁ αὐτοκράτορας Ἠράκλειος μαζί μέ τόν Πατριάρχη Ἰεροσολύμων Ζαχαρία γεμάτοι συγκίνηση κρατοῦν ὄρθιο τόν Τίμιο Σταυρό. Ἀπό κάτω κλῆρος καί λαός ψάλουν δυνατά: «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου. Νίκας τοῖς βασιλεύσει κατά βαρβάρων δωρούμενος. Καί τό σόν φυλάτον, διά τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα».

          Μεγάλες στιγμές! Ἀνεπανάληπτες! Γεγονότα πού δέν συμβαίνουν συχνά. Δέν εἶναι τόσο συνηθισμένο νά βλέπεις τέτοια σύμπνοια καί ἐνότητα ἑνός λαοῦ. Δέν εἶναι συνηθισμένο ὁ ἀρχηγός ἑνός κράτους νά χαίρει τέτοιας ἀγάπης καί ἐκτίμησης. Νά εἶναι ὀρατό σημείο ἐνότητας τοῦ λαοῦ του. Τόν ὁποίο ἔκανε περήφανο μέ τή γεναιότητά του στόν πόλεμο κατά τῶν ἐχθρῶν του. Ὁ Ἠράκλειος ἦταν σπουδαίος κυβερνήτης καί μποροῦσε καί ἐνέπνεε τό λαό, ἀλλά κυρίως τό στρατό, γιατί ἦταν κι αὐτός στρατιώτης στήν πρώτη γραμμή.

          Ἡ σπουδαία προσωπικότητά του ὄμως εἶχε νά κάνει καί μέ ἕνα ἄλλο παράγοντα, σημαντικότατο στή ζωή. Ὁ Ἠράκλειος ἦταν πιστός ἄνθρωπος. Εἶχε φόβο Θεοῦ καί ζοῦσε πραγματικά τήν  πίστη. Ὅ,τι ἤθελε νά κάνει τό ἀνέφερε πρώτα στό Θεό καί ζητοῦσε τή βοήθειά Του. Ἔτσι καί στόν πόλεμο κατά τῶν Περσῶν, πρωτοῦ ξεκινήσει ἔκανε πολύ καί βαθιά προσευχή, πεσμένος κατάχαμα μέσα στό ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ζήτησε ἀπό τό Θεό νά εὐλογήσει τό στράτευμα καί τίς μάχες πού θά κάνει. Βγαίνοντας δέ ἀπό τό ναό πῆρε μαζί του μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία εἶχε λάβαρο στά πεδία τῶν μαχῶν.

          Τό τροπάριο δέν ξέρουμε ἀκριβῶς ἄν προϋπῆρχε ἤ δημιουργήθηκε τότε μέσα ἀπό τό πνεῦμα καί τή χαρά τῆς νίκης. Τό σημαντικό ὄμως εἶναι πώς ὁ λαός αὐθόρμητα καί ἀβίαστα γιόρταζε, δοξολογοῦσε καί εὐχαριστοῦσε τό Θεό μέ τό τροπάριο αὐτό. Τό ὁποίο ὅπως ψάλεται εἶναι ἕνας παιάνας τῆς πίστεως, πού ἀποτυπώνει τή συνείδηση καί τόν τρόπο ζωῆς αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Τή ζωντανή πίστη του στό Θεό καί τήν ἐμπιστοσύνη καί τιμή στόν κοσμικό ἀρχηγό του, τό βασιλιά. Ὁ ὁποίος εἶναι μπροστάρης καί στήν πίστη!

          Γιατί τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου...» εἶναι προϊόν ἑνός συγκεκριμένου βιώματος. Γιατί ἡ πίστη ὅταν εἶναι πραγματικά ἐμπειρία ζωῆς, γίνεται καί ὕμνος ὁ ὁποίος βγαίνει ὡς ἀπόσταγμα αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας. Εἶναι ὅταν ἡ πίστη γίνεται πολίτευμα! Γίνεται σημείο ἔμπνευσης καί ἀναφορᾶς τῶν ἀνθρώπων της. Ὅταν τό πῶς θά ζήσω, προσδιορίζεται ἀπό τήν ἀναφορά μου στό Θεό καί τήν ἀποκάλυψή Του, τό ἱερό Εὐαγγέλιο.

Τῆς ὁποίας πίστης λάβαρο καί σημαία εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός. Ὁ ὁποίος εἶναι καί λάβαρο τοῦ κάθε πιστοῦ. Εἶναι αὐτός πού ὑπάρχει ὡς φωτεινός σηματοδότης στή ζωή του καί τοῦ δείχνει τό δρόμο πού θά βαδίσει. Εἶναι σημείο καί παράδειγμα βιωτῆς. Εἶναι τότε πού ὁ ἄνθρωπος, πορεύεται μέ τό Σταυρό στό χέρι! Εἶναι τότε πού ἡ πίστη πραγματικά γίνεται ἐμπιστοσύνη στό Θεό, γιατί ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Συσταυρώνεται μέ Αὐτόν.

Τώρα κάποιοι θά ποῦν: Μά τί εἶναι αὐτά; Ποιός τά πιστεύει; Ποιός τά κάνει; Ποιός μπορεῖ νά εἶναι θῦμα καί κορόϊδο στούς ἄλλους; Θά πῶ πώς ἔχουν δίκιο καί θά παραδεχτῶ πώς ἔτσι ζοῦμε ἐδῶ καί πολλά χρόνια! Γι αὐτό φτάσαμε καί στό σημείο νά λοιδωροῦμε κάποιον πού θέλει νά εἶναι σωστός ἀπέναντι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά τοῦ λέμε ὑποτιμητικά: «Ποῦ πᾶς καϋμένε κι ἐσύ; Μέ τό σταυρό στό χέρι τί θά πετύχεις;».

Καί δέν καταλαβαίνουμε πώς μέ αὐτό τό λόγο ὁμολογοῦμε καί μάλιστα ἀνερυθρίαστα, τήν ὑποτίμηση αὐτοῦ τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ νοήματος πού ἔχει στήν πίστη μας. Δέν καταλαβαίνουμε πώς μέ τό λόγο αὐτό, δηλώνουμε τήν τεράστια ἀπόσταση πού μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτόν πού λέμε πώς τόσο ἀγαπᾶμε.(;) Τό Χριστό. Δέν καταλαβαίνουμε πώς ἀπό μόνοι μας διαψεύδουμε αὐτό πού τόσο ἐμφαντικά πολλές φορές δηλώνουμε. Ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί.

Ὅτι εἴμαστε Αὐτοῦ πού χωρίς νά φταίει θυσιάστηκε γιά νά δικαιωθοῦμε ἐμεῖς. Αὐτοῦ πού πρωτοῦ σηκώσει τό σταυρό Του, τόν ἔζησε καί τόν κήρυξε ὡς πίστη. Αὐτοῦ πού καί σήμερα ἀκούσαμε ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή νά μᾶς λέει: «Ὄστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δηλαδή: «Ὅποιος θέλει νά λέει πώς εἶναι μαζί Μου, πώς εἶναι δικός Μου, πρέπει πάντα νά θυμᾶται πώς ἔχει σταυρο. Πού θά τόν ἔχει ὄχι μόνο νά τόν φοράει, νά μιλάει γι αὐτόν, ἀλλά νά τόν ζεῖ.

Νά τόν ἔχει τρόπο ζωῆς καί πολίτευμα. Νά εἶναι ὄχι τό μέσο μέ τό ὁποίο θά κατατροπώνει τούς ἄλλους, ἀλλά ἡ αἰτία γιά νά θυσιάζεται αὐτός γιά τούς ἄλλους. Νά εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποίο θά ἐνεργεῖ τήν ἀγάπη  κατά τό παράδειγμά Μου. Νά εἶναι τό κίνητρο πού θά τόν παρακινεῖ καί σέ ἐκούσια σταύρωση του γιά Ἐμένα. Ἡ πίστη του σέ Ἐμένα νά εἶναι κατά τό δυνατόν ἐμπειρία Σταυροῦ.

Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ ἀπ. Παῦλος στούς Γαλᾶτες: «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται καγώ τῷ κόσμῳ». Ὅσο γιά μένα, δέ θέλω ἄλλη ἀφορμή γιά καύχηση ἐκτός ἀπό τό σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό σταυρό πού πάνω του πέθανε ὁ κόσμος γιά μένα κι ἐγώ γιά τόν κόσμο.

Ἐντός καί δι αὐτοῦ τοῦ πνεύματος, ἄς περάσουμε κι ἐμεῖς ἀγαπητοί τήν ὑπόλοιπη Σαρακοστή, συσταυρούμενοι διά τῆς νηστείας μέ τό Χριστό. Καί ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς δώσει τή δύναμη, νά πορευόμαστε στή ζωή μας μέ τό Σταυρό στά χέρια μας. Νά γίνει ἡ βιωτή μας, κατά τό τροπάριο τῆς ἡμέρας πολίτευμα, τό ὁποίο φυλάγεται, ἐδραιώνεται καί ἐνεργοποιεῖ τά θελήματα τῶν καρδιῶν μας, ἡ χάρη καί ἡ εὐλογία, τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ.