Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ) Ο ΘΕΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/i-ensarkosi-toy-theoy.

 

Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει καί ἡ γῆ τό σπήλαιον τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι, δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη παιδίον νέον ὁ πρό αἰώνων Θεός.

Δέν εἶναι ἀπλό. Δέν εἶναι εὔκολο ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος νά μπορέσει νά ἀντιληφθεῖ, νά καταλάβει τό μεγαλείο καί τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἐπίσης εὔκολο νά μπορέσει νά ἀποδώσει μέ λόγια ἤ μέ ὕμνους τά διάφορα γεγονότα, τά  ὁποία ἀποδεικνύουν τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο πού ζεῖ. Τά ὁποία εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν Του καί ἀποκάλυψη τῆς ὑπάρξεώς Του.

Ὅταν κάποτε καταφέρνει νά κάνει κάτι ἀπό αὐτά, συμβαίνει γιατί ὁ ἵδιος ὁ Τριαδικός Θεός μέ τή χάρη Του τόν βοηθᾶ σέ αὐτό. Στήν περίπτωση πού μέ λόγια ὑμνεῖ τό μεγαλειῶδες μυστήριό Του, εἶναι τότε πού ἡ καρδιά καί τό μυαλό ἔχουν φωτισθεῖ ἀπό τή θεία χάρη. Τότε τό χέρι εἶναι θεοκίνητο καί ἀποτυπώνει ἐπάνω στό χαρτί ἤ παλαιότερα στόν πάπυρο ἤ στήν περγαμηνή μέ κτιστά λόγια τό ἄκτιστο μεγαλείο Του.

Ἔτσι ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τό τροπάριο πού προαναφέραμε καί τό ὁποίο εἶναι τό κοντάκιο τῆς ἐορτῆς, τῆς μεγάλης καί ἀνεπανάληπτης ὡς γεγονός, αὐτό τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Ἤ καλύτερα τῆς ἐνσαρκώσεως, τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Του.

Ὁ ὑμνογράφος, φωτισμένος καί χαριτωμένος ἀπό ἄνωθεν, μέ λίγα λόγια περιγράφει τό γεγονός καί μᾶς δίνει μία σημαντική διάσταση του. Ποιά εἶναι αὐτή;  Ὅτι δι αὐτοῦ, ἐνώνεται ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο.

Ἀτενίζοντας θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὁ ὑμνογράφος, τό γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, βλέπει μία συνεργασία τῶν ἄνω καί τῶν κάτω. Βλέπει ἀρχικά τήν Παναγία μας, τήν Παρθένο Μαρία. Τήν ὁποία τήν ὀνομάζει ἀκριβῶς ἔτσι. Παρθένο. Ἡ Παναγία Πᾳρθένος λοιπόν γεννᾶ Τόν ὑπερούσιο. Ἐδῶ εἶναι καί τό πρώτο παράδοξο γιά τόν ἄνθρωπο, τόν κάτοικο τῆς γῆς.

Ἡ Μαριάμ, μία γυναίκα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, δηλαδή ἕνα ὄν πού ἔχει ὕλη, ἔχει οὐσία, γεννᾶ Τόν ὑπερούσιο. Αὐτόν πού εἶναι ὑπεράνω πάσης οὐσίας, δηλαδή εἶναι ἄϋλος. Ἡ οὐσία Του εἶναι μυστήριο ἀκατανόητο καί ἀπροσπέλαστο ἀπό κάθε ὑλικό κτίσμα. Καί ὅμως, ἐπειδή ὁ Ἵδιος τό θέλει, κινούμενος ἀπό ἀγάπη γιά τό πλᾶσμα Του, ἐπιτρέπει σέ ἕνα τέτοιο νά Τόν φέρει ὡς ἄνθρωπο στόν κόσμο. Πού καί αὐτός εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν Του.   

Στό ὑπερκόσμιο αὐτό ὅμως γεγονός συμμετέχει καί γῆ, ὁ τόπος στόν ὁποίο κατοικεῖ τό πλᾶσμα τοῦ Θεοῦ. Πῶς συμμετέχει; Προσφέρει τό σπήλαιο. Τό ἄψυχο καί ὑλικό δημιούργημα σάν νά εἶναι ἔμψυχο καί μέ αἰσθήματα, ἀναγνωρίζοντας τήν τιμή καί τό μεγαλείο πού τοῦ γίνεται, θέλει νά βοηθήσει μέ τόν τρόπο του. Γι αὐτό προσφέρει τό σπήλαιο.

Καί τό προσάγει, δηλαδή τό κινεῖ πρός χρήση ἀπό τό Θεό, πού εἶναι ὅμως ἀπρόσιτος. Δέν πλησιάζεται μέ τίποτα καί γιά τίποτα. Ὡς ὕπαρξη, ὡς κατάσταση, εἶναι μυστήριο καί γνόφος καί ἔτσι παραμένει κάτι μακρινό γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅμως λόγω τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἀπεριγράπτου ἐλέους Του συγκλίνει, ταπεινώνεται Αὐτός καί ἐπιτρέπει στόν ὑλικό κόσμο νά τοῦ προσφέρει τό σπήλαιο.

Αὐτό ὅλο ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἔνωση οὐρανοῦ καί γῆς. Μέσα ἀπό τή διαδικασία αὐτή οἱ ἄγγελοι, τά οὐράνια αὐτά πλάσματα ἔρχονται στή γῆ καί μαζί μέ τούς ἀνθρώπους δοξολογοῦν τό μεγαλείο τοῦ Θεοῦ. Στήν ἵδια διαδικασία ἕνα ἄλλο οὐράνιο στοιχείο, ὁ ἀστέρας, συντροφεύει τούς ἀνθρώπους Μάγους στήν πορεία τους πρός προσκύνηση τοῦ Χριστοῦ. Συνοδοιποροῦν Μάγοι καί ἀστέρας.

Πραγματικά γίνεται ἕνα ξεσήκωμα. Ἕνα πανηγύρι. Ὁ ὑλικός κόσμος ἀναγνωρίζει καί ἐκτιμᾶ τό γεγονός πού συμβαίνει καί γι αὐτό διεγείρεται καί προσπαθεῖ καί κάνει ὑποδοχή τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτόν. Εἶναι αὐτό πού εἶπε στούς Ἐβραίους λίγο πρίν τό Γολγοθᾶ ὁ Χριστός μας, ὅτι καί οἱ «λίθοι κεκράξονται». Πού δηλώνει ὅτι καί τά ἄψυχα μπορεῖ νά ἀντιληφθοῦν τό μεγαλείο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Τέλος, ὁ ὑμνογράφος κλείνει τό λόγο του γιά τό σπουδαίο καί ἀνεπανάληπτο γεγονός, ἀντιλαμβανόμενος καί ὀμολογῶντας.  Ὅτι γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους γεννήθηκε ὡς νέος ἄνθρωπος, ὡς νέο παιδί, ὁ καί πρίν τούς αἰῶνες ἀκόμη ὑπάρχων Θεός.

Αὐτό μᾶς ἐξηγεῖ καί μᾶς λέει πώς ἕνα ἄλλο θαυμαστό καί παράδοξο πού συμβαίνει μέ τήν ἐνανθρώπιση Τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὅτι Αὐτός πού ὑπῆρχε πρίν ἀκόμη γίνει ὁ χρόνος (οἱ αἰῶνες), γεννιέται καί θά ὑπάρξει καί ὡς ἄνθρωπος, ὁ ὁποίος ἔχει θνητότητα. Ἐνῶ ὁ Θεός, ὑπῆρχε, ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει πάντοτε καί ἐξ αὐτοῦ θά λαμβάνει τήν ὕπαρξη καί ὁ ἄνθρωπος.  

Ἀγαπητοί μου. Πάντα τίς ἡμέρες αὐτές ἀκοῦμε ἤ καί μιλοῦμε ὅλοι μας γιά τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων. Αὐτό τό προσδιορίζουμε κυρίως πρός τήν κατάσταση τῆς ἀγάπης. Γι αὐτό καί συνεχῶς μιλοῦμε γι αὐτήν καί ὀνομάζουμε τά Χριστούγεννα γιορτή τῆς ἀγάπης. Ὡς ἀδύναμοι ὅμως καταφέρνουμε νά περιορίσουμε τήν ἀγάπη μέσα στά στενά καί πεπερασμένα ὅρια τοῦ κόσμου μας. Τήν κάνουμε ἕνα τοτέμ, ἕνα ἄγαλμα τό ὁποίο χαρακτηρίζει ἀκριβῶς τίς πεπερασμένες τελικά δυνατότητες τοῦ κόσμου μας.

Θεοποιοῦμε τήν ἀγάπη καί τήν εἰδωλοποιοῦμε. Τήν ὑποβιβάζουμε βάζοντάς την σέ ἕνα σωρό γήινα, φωτεινά καί λαμπερά ἀντικείμενα καί δημιουργήματα. Τά ὁποία ὅμως σέ τίποτε καί μέ τίποτε δέν μποροῦν νά ἀποδώσουν τό νόημα καί τό πνεῦμα τῆς ἐορτῆς. Τό ὁποίο μέ λίγα πτωχά καί γήινα λόγια προπαθήσαμε νά ἀποδώσουμε σέ ὅσα προαναφέραμε.

Ἡ γιορτή εἶναι γιορτή τῆς ἀγάπης. Ὄχι ὅμως αὐτῆς τήν ὁποία ἐπιτρέψαμε νά κυριαρχήσει ὡς πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων τά τελευταία χρόνια. Καί ἡ ὁποία μᾶς ἐξέτρεψε στήν παραχάραξη τῆς Ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο. Τό Θεό τόν ὁποίο μᾶλλον ξεχνοῦμε ὅτι ὑπάρχει στό Χριστό ὡς θείο βρέφος. Μένουμε στό βρέφος καί ξεχνοῦμε τό θείο.

Κάνουμε χαρές σάν αὐτές πού κάνουμε ὅταν γεννιέται ἕνας ἄνθρωπος ὡς βρέφος καί δέν ἐκτιμοῦμε τήν Ἀγάπη πού ταπεινώνεται, κατεβάζει τόν οὐρανό στή γῆ καί ὑπάρχει μέσα στό παιδίον Ἰησοῦς. Ἔτσι τά Χριστούγεννα γίνονται μία τελείως κοσμική ἐορτή, χωρίς καμία πραγματική ἀναφορά στό Θεό. Γίνονται ἡ γιορτή τῆς ἀφηρημένης κατά κόσμον ἀγάπης καί μίας χαρᾶς πού εἶναι ἐγκλωβισμένη στήν οὐσία καί ὄχι Στόν ὑπερούσιο ὅπως ἀναφέρει ὁ ὑμνογράφος.

Γι αὐτό καί χρόνια τώρα, τά Χριστούγεννα ἐορτάζονται καί ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποίοι δέν εἶναι χριστιανοί. Γεγονός πού ἀποδεικνύει ὅτι  τά ἔχουμε διαχωρίσει ἀπό τό Θεό καί τά ἔχουμε κάνει μία κοσμική ἐορτή.

Ὅπως ὅμως προσπαθήσαμε νά δείξουμε, τά Χριστούγεννα ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι στήν πραγματικότητα ἡ ἔνωση Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανοῦ καί γῆς. Εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός ἦλθε στόν κόσμο αὐτό ὡς ἄνθρωπος γιά νά τόν σώσει. Εἶναι τό γεγονός τό ὁποίο ἄν δέν πιστέψει, δηλαδή ἄν δέν καταλάβει-δέν ἐννοήσει ὁ ἄνθρωπος, δέν θά μπορέσει ποτέ νά πιστέψει σωστά, δηλαδή σωτήρια γι αὐτόν.

Προσπαθῶντας νά ἐορτάσει τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ, θά μπερδεύεται καί θά συγχύζεται.  Θά ἐγκλωβίζεται σέ ἕνα κοσμικό γεμάτο οὐσία καί οὐσίες ρεβεγιόν, χάπενιγκ, ἰβέντ ἤ γκαλά, χάνοντας ἔτσι τήν εὐκαιρία  νά ἐνωθεῖ μέ Τόν ὑπερούσιο.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ. Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΔΥΝΑΜΗ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-pro-tis-christoy?si=b309b9049704495ebc84cb9b024b37b5 

 

Ὅταν ὁ ἀπ. Παύλος  ἀγαπητοί μου εὐρισκόμενος στήν Ἀθήνα, ἀπό τό βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου κήρυξε στούς κατοίκους της τό Χριστό, τούς μίλησε καί γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου αὐτοῦ οἱ ἀκροατές του ἔφυγαν χαμογελώντας, λέγοντάς του πώς κάποια ἄλλη φορά μπορεῖ νά σέ ξανακούσουμε. Δέν μπόρεσαν νά δεχθοῦν τό ὅτι ὑπῆρξε ἀνάσταση καί πώς αὐτό θά συμβεῖ γιά ὅλους κάποια στιγμή, ὅταν ὁ Θεός κρίνει.

Δέν εἶναι εὔκολα ἀποδεκτό αὐτό, ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουν μάθει νά εἶναι ὀρθολογιστές. Θεωρεῖται μωρία, δηλαδή ἀνοησία, ὅπως θά καταλάβει καί θά γράψει καί πάλι ἀργότερα ὁ ἀπ. Παύλος. Καί ἄν δέν μπορεῖ νά γίνει εὔκολα πιστευτό πώς ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἀναλόγως δέν  γίνεται εὔκολα πιστευτό ὅτι ὑπῆρξε καί ὡς ἄνθρωπος! Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας, πού ἐνεργήθηκε στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πῶς νά γίνει δεκτό ὡς γεγονός;

Προσκρούει στή λογική! Εἶναι ἀνέφικτο. Εἶναι πλάνη! Γιατί δέν μπορεῖ ὁ ὑπέρ πάντων, ὁ ἐκτός κόσμου, νά γίνει ἕνα μέ τόν κόσμο. Γιατί ἀκριβώς εἶναι ξένος μέ αὐτόν καί τίποτε δέν ὑπάρχει ἄξιο καί ἰκανό νά τόν δεχθεῖ. Νά τόν φιλοξενήσει! Δέν μπορεῖ ὁ Θεός νά ἐνωθεῖ μέ τόν κόσμο γιατί εἶναι κάτι τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτόν.

Ὅλα αὐτά συμπυκνώνονται, ἐξηγοῦνται καί ἐρμηνεύνονται ἀπό μία καί μόνο φράση τοῦ μεγάλου φιλοσόφου τῆς ἀρχαιότητας Πλάτωνα. Ἡ ὁποία ἐκφράζει σχεδόν τό σύνολο  τοῦ ἀρχαίου κόσμου καί εἶναι ἡ ἐξῆς: «Θεός δέ ἀνθρώπῳ οὐ μείγνυται». Ὁ Θεός εἶναι ἀδύνατο νά ἀναμειχθεῖ μέ τόν ἄνθρωπο. Νά ἀνταμώσει μαζί του. Νά  μιλήσει μαζί του ἐκ τοῦ σύνεγγυς.

Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἄλλη ἀντιμετώπιση γιά τό ἵδιο γεγονός. Καί ἄν ἐμείς οἱ ἀπόγονοι τοῦ Πλάτωνα καί κάποιοι ἄλλοι ὁπωσδήποτε πολλοί ἀνά τόν κόσμο ἔχουμε πιστέψει καί ἀποδεχθεῖ τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ, γιά κάποιους ἀκόμη καί σήμερα αὐτή ἀποτελεῖ σκάνδαλο. Αὐτό ἀφορᾶ τούς Ἐβραίους, οἱ ὁποίοι δέν ἀποδέχθηκαν ποτέ τήν ἐνσάρκωση καί μέχρι σήμερα περιμένουν τό Μεσσία. Τό Σωτῆρα τους.

Γι αὐτούς λοιπόν ἡ ἐνσάρκωση εἶναι σκάνδαλο, διότι  ὁ Μεσσίας πού ἀκόμη ἀναμένουν, κατάγεται ἀπό τό βασιλικό γένος τοῦ Δαυΐδ. Ὡς τέτοιος ἀπόγονος δέν μπορεῖ νά μήν γεννηθεῖ ὡς βασιλιάς, σάν ὅλους τούς βασιλιάδες τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Μεγαλοπρεπής καί δυνατός. Στρατηλάτης καί τιμωρός τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἰσραήλ καί ἰκανός νά ξαναστήσει τό μεγαλείο τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.

Ὅπως ξέρουμε, ὁ ἐνσαρκωμένος Θεός ὡς Χριστός δέν ἔγινε ποτέ ἀποδεκτός ἀπό τούς Ἐβραίους. Γι αὐτό καί θέλησαν γρήγορα νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν παρουσία Του, ὁδηγώντας Τον στό θάνατο. Ἕνα θάνατο, πού ἔγινε ζωή γιά τόν κόσμο.

Εἶναι ἀπορίας ἄξιο καί γεννᾶ εὔλογα ἐρωτήματα αὐτή ἡ μή ἀναγνώρισή Του. Γιατί μέσα ἀπό τίς γραφές καί τίς προφητείες πού εἶχαν, ὅπως ἔχουμε ἐμεῖς τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἔπρεπε νά καταλάβουν καί νά δεχθοῦν ὡς Μεσσία τους τό Χριστό. Ἀποτελεῖ τραγική εἰρωνία γι αὐτούς, ἡ στάση τους καί ἡ ἀντιμετώπισή τους σέ Αὐτόν. Ἡ προφητεία ἔλεγε πώς ὁ Μεσσίας θά κατάγεται ἀπό τή γεννιά τοῦ Δαυΐδ καί ὁπωσδήποτε ὅλοι οἱ πνευματικοί ταγοί τους θά μποροῦσαν εὔκολα νά ἐρευνήσουν καί νά τό ἀνακαλύψουν.

Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαίος ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ σημερινή περικοπή, ὡς γνήσιος Ἐβραίος ἀρχίζει  μέ αὐτή ἀκριβῶς τή γενεαλογία. Θεωρεῖ πῶς προτοῦ γράψει τό τί δίδαξε ὁ Χριστός, πρέπει πρώτα νά ἀποδείξει κατά κόσμον πώς Αὐτός ἦταν πραγματικά ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Τό Εὐαγγέλιό του τό ἀπευθύνει πρός τούς συμπατριώτες του, θέλοντας νά τούς βοηθήσει ἔστω καί μετά τή φυσική παρουσία του Χριστοῦ στόν κόσμο νά πιστέψουν, νά Τόν ἀποδεχθοῦν ὡς Μεσσία καί νά σωθοῦν.

Ἔτσι κάνει τήν καταγραφή ὅλων  αὐτῶν τῶν προσώπων καί τῶν ὀνομάτων τους. Ξεκινώντας ἀπό τόν Ἀβραάμ τόν πατέρα τῶν πιστῶν καί γενάρχη τους καί καταλήγει στήν Παναγία μας. Γιά τούς Ἐβραίους ὡς γεννήτορας ἀναγνωρίζεται μόνο ὁ ἄνδρας. Ὁ ἄνδρας γεννᾶ. Ἡ γυναίκα τίκτει. Παραθέτει λοιπόν ὅλους τούς ἄνδρες πού ἀποτελοῦν τό κατά κόσμον γεννεαλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ μέχρι καί τόν Ἰωσήφ, τόν ὁποίο ἀναφέρει ὡς ἄνδρα τῆς Μαρίας.

Στόν Ἰωσήφ ὅμως σταματᾶ ἡ γενεαλογία. Ὁ Ἰωσήφ δέν καταγράφεται ὡς γεννήτορας τοῦ Χριστοῦ. Τή θέση τοῦ γεννήτορα τήν ἔχει ἡ Μαριάμ, ἡ Παναγία μας. «...Ἰακώβ δέ ἐγέννησεν τόν Ἰωσήφ, τόν ἄνδρα τῆς Μαρίας ἐξ ἥς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός». Ἐξ ἥς ὄχι ἐξ οὕ! Αὐτό ἀκριβῶς ἀπαληθεύει τήν προφητεία, ἀλλά καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι πραγματικά ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.

Ἐπαληθεύει τήν προφητεία  γιατί ἡ Παναγία μας ἀπό τόν πατέρα της τόν Ἰωακείμ ἦταν ἀπόγονος τοῦ Δαυΐδ. Ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γιατί θέτει ὡς γεννήτορα τήν Παναγία. Ἡ ὁποία ὡς γυναίκα ἀπό μόνη της δέν θά μποροῦσε ποτέ νά γεννήσει παιδί, ἄν σέ αὐτό δέν ἐνεργοῦσε ἡ χάρις, ἡ θέλησις καί ἡ δύναμις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ἡ παρέμβαση λοιπόν τῆς θείας χάριτος  μεταλλάσει  τήν κατά κόσμον δυναμική  μιᾶς γυναίκας καί τήν φυσική λειτουργία της καί τήν καθιστᾶ γεννήτορα. Κάτι πού μόνο ἡ ἀνδρική φύση μπορεῖ νά κάνει. «Θεός ὅπου βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις».  

Θέλοντας ἀγαπητοί μου νά συνοψίσουμε τά ὅσα ἀναφέραμε, μποροῦμε νά ποῦμε πώς τό γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι εὔκολα νά γίνει κατανοητό καί ἀποδεκτό ἀπό τόν κόσμο. Εἴτε ἔτσι, εἴτε ἀλλιῶς προσκρούει στό ὅποιο σκεπτικό καί λογική τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι τόσο πραγματικό, πού φαντάζει τελείως ἀπίθανο. Ἡ μόνη ἐξήγηση ἡ ὁποία θά βοηθήσει στήν κατανόηση καί ἀποδοχή του, εἶναι ὅτι αὐτό εἶναι θέλημα Θεοῦ.

Σ’αὐτό, τό ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ, μόνο ἡ πίστη μπορεῖ νά βοηθήσει καί νά κάνει τόν ἄνθρωπο νά τό δεχθεῖ. Ἡ πίστη ὄχι ἐκείνη πού θά γίνει γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλιῶς, ἀλλά ἡ πίστη ὅτι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ, εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο. Εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση ὄτι ὁ Θεός δέν λείπει ποτέ ἀπό τόν κόσμο καί εἶναι καθημερινά καί ἐφ΄ὄρου ζωῆς μαζί μας.

Γι αὐτό καί τό ὄνομα μέ τό ὁποίο κάλεσαν οἱ ἄνθρωποι τό Χριστό ἦταν Ἐμμανουήλ. Πού σημαίνει «ὁ Θεός εἶναι μαζί μας».  Πόσο σπουδαίο, πόσο ἀνεπανάληπτο, πόσο σημαντικό εἶναι αὐτό γιά κάθε ἄνθρωπο καί ὅλο τόν κόσμο μαζί! Ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Ἄν πραγματικά τό καταλαβαίναμε καί τό πιστεύαμε, ἠ ζωή μας θά ἦταν πολύ ἔως τελείως διαφορετική. Θά ἦταν ἄλλου εἴδους. Θά ἦταν ἀντικατοπτρισμός τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ.

Γιατί; Γιατί ἡ αἴσθηση καί ἡ πίστη ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, θά μᾶς ἔκανε πολύ καλύτερους, πολύ ποιό ποιοτικούς ὡς ἀνθρώπους. Θά μᾶς ἔκανε πρωταθλητές στήν ἀγάπη! Ἡ ὁποία εἶναι τό ποιό σημαντικό στοιχείο πού χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά ζήσει. Ἄν ὅλοι μας ὡς χριστιανοί, ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ, μπορούσαμε πραγματικά νά ζήσουμε ἔτσι, τότε ποτέ δέν θά εἴχαμε πρόβλημα νά ἀγαπήσουμε ἀλλά καί νά ἀγαπηθοῦμε.

Γιατί ὅποιος συνδεθεῖ πραγματικά μέ τό Θεό, συνδέεται πραγματικά μέ τήν ἀγάπη. Καί τότε δέν κλονίζεται ὅταν κάποια στιγμή αὐτή χάνεται ἀπό τή ζωή του. Γιατί δέν μπορεῖ νά τή βρεῖ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ἀντλώντας συνεχῶς ἀπό τό Θεό αὐτό πού δέν παίρνει ἀπό τούς ἀνθρώπους,  παραμένει ὑγιής, δυνατός, πνευματικά καί σωματικά. Καί εἶναι ἕνα θαῦμα καί μία ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, γιατί κάποτε ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ, γιά νά σώσει τόν κόσμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ. Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/ 

 

Ὅσες φορές ἀγαπητοί μου ὁ Χριστός θέλησε νά μᾶς μιλήσει γιά τό τί μᾶς ἐτοιμάζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα στά ἔσχατα, ὅταν γίνει γεγονός ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀναφέρθηκε σέ εὐχάριστα καί χαρούμενα γεγονότα. Παρομοίωσε  τήν κατάσταση ἐκείνη πότε ὡς Βασιλικούς γάμους, πότε ὡς Μεγάλο Τραπέζι, πότε ὡς Δείπνο Μέγα, τό ὁποίο εἶναι καί τό γεγονός τό ὁποίο περιγράφεται στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ΙΑ΄ Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο.

          Τήν ἀφορμή γιά τήν παραβολή αὐτή τήν πῆρε ἀπό ἕνα συνδαιτημόνα Του, σέ τραπέζι τό ὁποίο καί ὁ Ἵδιος ἦταν προσκεκλημένος. Ἐκεῖ ἀφοῦ θεράπευσε πρώτα ἕναν ἀσθενή, κατόπιν μίλησε πρός τούς συμμετέχοντες γιά τίς πρωτοκλισίες. Γιά τίς πρώτες θέσεις πού ὅλοι θέλουν νά ἔχουν  σέ τέτοια γεγονότα. Συμβούλευσε λοιπόν τούς συμμετέχοντες νά μήν πηγαίνουν ἀπό μόνοι τους στίς θέσεις αὐτές, μήν τυχόν καί ἔλθει κάποιος ἀνώτερος καί ὁ οἰκοδεσπότης βάλει αὐτόν ἐκεῖ καί ἔτσι γίνει προσβολή σ’αὐτόν πού ἀπό μόνος του κάθησε σέ λάθος θέση.

          Ἀλλά νά προτιμοῦν τήν τελευταία θέση. Ἔτσι ὥστε ἄν  ὁ οἰκοδεσπότης δώσει καλύτερη θέση στό τραπέζι σέ κάποιον πού κάθησε στήν τελευταία, νά τοῦ εἶναι τιμή καί ἀναγνώριση μπροστά σέ ὅλους τούς καλεσμένους.

          Στόν φιλοξενοῦντα οἰκοδεσπότη  συμβούλεψε ὅταν θέλει νά παραθέσει κάποιο γεῦμα ἤ δείπνο, νά μήν προσκαλεῖ φίλους, συγγενεῖς ἤ κάποιους πού θά τοῦ τό ἀνταποδώσουν. Νά προτιμᾶ νά καλεῖ  ἀνθρώπους πού δέν μποροῦν νά τό  ἀνταποδώσουν γιατί εἶναι φτωχοί καί ἀνήμποροι. «...ἀλλ’ὅταν ποιῆς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς καί μακάριος ἔση, ὅτι οὔκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναι σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσῃ τῶν δικαίων». Τό καλό πού θά κάνει, θά τοῦ τό ἀνταποδώσει ὁ Θεός στήν αἰώνια Βασιλεία Του.

          Κάποιος ἀπό τούς καλεσμένους, μόλις ἄκουσε τόν τελεταίο λόγο τοῦ Χριστοῦ εἶπε: «...μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Εὐτυχής αὐτός πού θά φάει στό μεγάλο αὐτό καί ἐκ Θεοῦ προετοιμασμένο μεσημεριανό τραπέζι! Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, πού εἶναι καί τό Εὐαγγελικό κείμενο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς.

          «Κάποιος ἄνθρωπος ἐτοίμασε ἕνα πολύ μεγάλο καί πλουσιοπάροχο βραδυνό τραπέζι. Ἔστειλε λοιπόν τόν ὑπηρέτη του νά ἐνημερώσει τούς καλεσμένους. Ὅλοι ἄρχισαν νά δηλώνουν ἀδυναμία συμμετοχῆς. Ὁ πρώτος εἶπε πώς ἔπρεπε νά δεῖ ἕνα χωράφι πού εἶχε ἀγοράσει. Ὁ δεύτερος ἔπρεπε νά δοκιμάσει πέντε ζευγάρια βοδιῶν πού πρόσφατα ἀπέκτησε. Ὁ τρίτος μόλις εἶχε παντρευτεῖ καί γι αὐτό δέν μποροῦσε νά πάει. Ὁ ὑπηρέτης μετέφερε στόν κύριό του τίς ἀπαντήσεις τῶν ἐπισήμων προσκεκλημένων του.

          Τότε ὁ οἰκοδεσπότης θύμωσε πολύ καί διέταξε τόν ὑπηρέτη του νά βγεῖ στήν πόλη σέ κάθε πλατεία καί στενό δρόμο, νά βρεῖ ὅσους ζητιανεύουν, πτωχούς, ἀνάπηρους, κουτσούς, τυφλούς καί νά τούς φέρει νά καθίσουν στό τραπέζι. Ὁ ὑπηρέτης ἐκτέλεσε τήν ἐντολή του κυρίου του, ἀλλά τό τραπέζι ἦταν μεγάλο καί εἶχε ἀκόμη κενές θέσεις. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε ξανά τόν ὑπηρέτη λέγοντάς του νά μήν ἀφήσει δρόμο καί τόπο στήν πόλη πού νά μήν πάει, γιά νά βρεῖ καί νά φέρει γιά φαγητό καί τόν ποιό τελευταίο πού θά ἦταν ἄξιος νά παρευρεθεῖ στό τραπέζι του.

          Τελειώνοντας τήν παραβολή ὁ Χριστός, δηλώνει μέ κατηγορηματικό τρόπο, πώς κανείς ἀπό τούς πρώτους ἐπίσημους καλεσμένους δέν θά μπορέσει νά καθίσει ποτέ στό τραπέζι τοῦ μεγάλου ἐκείνου οἰκοδεσπότη.

          Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἤ τελείως ἄτοπο ἀγαπητοί μου νά ποῦμε, πώς ὁ Χριστός μας μέ τήν παραβολή αὐτή ἐκφράζει ἀφενός ἕνα «θεϊκό παράπονό Του» καί ἀφετέρου μία πικρή ἀλήθεια γιά ἐμᾶς. Δέν χρειάζεται καί πολύ σκέψη γιά νά καταλάβουμε πώς ὁ οἰκοδεσπότης τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ Θεός. Τό μεγάλο καί σπουδαίο δείπνο εἶναι ὅτι ποιό θεϊκό, ποιό τέλειο ἔχει νά δώσει ὡς Οἰκοδεσπότης σέ κάθε ἄνθρωπο, στήν Οὐράνια Βασιλεία Του. Γιά τήν ὁποία συνεχῶς κυρήττει καί μᾶς πληροφορεῖ πώς ἐτοιμάζει.

Ἐπίσημοι καλεσμένοι Του εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι. Τά παιδιά Του. Οἱ κληρονόμοι Του. Ἡ οἰκογένειά Του. Ἡ Ἐκκλησία Του. Γιά τήν ὁποία ὁ Ἵδιος θυσιάστηκε. Ὡς ὑπηρέτης λειτουργεῖ ὁ Ἱδιος ὁ Υἱός καί Λόγος Του. Ὁ Ὁποίος ἔρχεται στή γῆ γιά νά μᾶς πληροφορήσει γι αὐτό πού ὁ Πατέρας Θεός ἐτοιμάζει. Νά μᾶς διδάξει καί τό πῶς θά μπορέσουμε νά ἐτοιμαστοῦμε γι αὐτό. Ποιός εἶναι ὁ τρόπος πού θά μᾶς κάνει ἄξιους τῆς θεϊκῆς προσκλήσεως. Πού δέν εἶναι ἄλλος, ἀπό τό νά κάνουμε τρόπο ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Του, ζῶντας ὅλοι μαζί ὡς μία οἰκογένεια. Ὡς Ἐκκλησία Του.

Τό ζητούμενο εἶναι ἄν ἐμεῖς πραγματικά ἀναγνωρίζουμε καί ἐκτιμοῦμε τήν πρόσκληση καί τήν τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Θεός. Ἄν τελικά ἀπαντοῦμε μέ τόν τρόπο μας θετικά ἤ ὄχι σ’αὐτήν. Ὅπως φαίνεται μέσα ἀπό τήν παραβολή οἱ ἐπίσημοι καλεσμένοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν τιμή πού τούς γίνεται. Ὁ καθένας ἔχει κι ἀπό ἕνα σοβαρό λόγο γιά τόν ὁποίο ἀδυνατεῖ νά φανεῖ ἀντάξιος τῆς κλήσεως.

Ὁ ἀψευδής λόγος τοῦ Χριστοῦ μᾶς φανερώνει μία μεγάλη ἀλήθεια. Ὅτι γιά κάποιον ἴσως καί γιά ἐμᾶς ἀκόμη ἀνεξήγητο λόγο, δέν δίνουμε τήν ἀπαραίτητη σημασία, προσοχή καί ἐνδιαφέρον στή θεϊκή πρόσκληση. Μέσα ἀπό τήν προσπάθειά μας νά ζήσουμε καί νά κάνουμε ὅ,τι καλύτερο μποροῦμε γιά τή ζωή αὐτή, ξεχνοῦμε πώς μᾶς περιμένει καί μία ἄλλη γιά τήν ὁποία πρέπει νά ἐτοιμαζόμαστε. Ἤ καλύτερα θά πρέπει νά εἴμαστε πάντα ἔτοιμοι καί ἡ ὁποία εἶναι καί αἰώνια.

Δέν εἶναι ὅτι δέ θέλουμε. Εἶναι ὅτι δέν μεριμνοῦμε. Ὥς ἄλλες Μάρθες καί ἐμεῖς, μεριμνοῦμε καί ἐνδιαφερόμαστε γιά πάρα πολλά, ἐκτός ἀπό τό σημαντικότερο. Τήν ἀγαθή μερίδα, δηλαδή τό δικαίωμα πού μᾶς δίνει ὁ Θεός νά παρακαθήσουμε στό μεγάλο γιορτινό τραπέζι Του. Δηλαδή νά μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε ὅ,τι ποιό ὑπέροχο ἐτοιμάζει σέ μία ἄλλη νέα ζωή, ἕνα ἄλλο νέο ἀνακαινισμένο κόσμο.  Τόν κόσμο πού θά ὑπάρχει μετά τή Δευτέρα Παρουσία, στήν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Ὁ ὁποίος τό μόνο σίγουρο εἶναι πώς θά γίνει, γιατί εἶναι θέλημα καί βουλή Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει κανένα ἐνδεχόμενο ἀκυρώσεώς του. Τό θέμα εἶναι πότε θά γίνει. Αὐτό τό ξέρει μόνο ὁ Θεός Πατέρας. Αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει ἄμμεσα τό γνωρίζουμε. Τό ὅτι θά γίνει. Αὐτό εἶναι καί τό σημαντικότερο.

Τήν πρόσκληση τήν ἔχουμε. Ἄς τήν ἀξιοποιήσουμε λοιπόν ἀγαπητοί μου, δείχνοντας τό ἐνδιαφέρον πού τῆς ἀρμόζει. Γιά νά μήν βρεθοῦμε στή δυσάρεστη θέση  νά μείνουμε ἐκτός τοῦ Δείπνου αὐτοῦ καί αἰώνια βλέπουμε νά ἀπολαμβάνουν ἄλλοι, ὅ,τι εἶχε ἐτοιμαστεῖ γιά ἐμᾶς. Γιατί ὁ Θεός ἐτοιμάζει γιά ὅλους καί τίποτε δέν θά πάει χαμένο...