ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΝΕΟΥ. ΠΟΣΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΘΕΟ;

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-ig-loyka-toy-ploysioy?si=e4be5e34f2344d7e9324a9446afd40d6 

 

            Ὅλοι ὁπωσδήποτε ἀγαπητοί μου θά θυμόμαστε ἐκείνο τό λόγο πού συνήθως λέμε ὅταν ἡ πίστη μᾶς βάζει δύσκολα καί εἶναι ὁ  ἐξής:  «Πίστευε καί μή ἐρεύνα». Νομίζω πώς  τόν τελευταίο καιρό αὐτός ὁ λόγος δέν πολυακούγεται. Γιατί ἄραγε; Μήπως ἔχουμε πλέον μάθει τά πάντα γιά τήν πίστη, γιά τό Θεό καί ἄρα δέν ὑπάρχει λόγος ἔρευνας; Ἤ ἀντιθέτως ἔχουμε βρεῖ πλέον ἕναν τρόπο ζωῆς πού ὁ Θεός δέν ἔχει καί πολλά νά πεῖ καί μοιραία Τόν ἔχουμε ξεχάσει;

Ὁ Χριστός ὅμως, ὁ Υἱός καί λόγος Του πού ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο, σέ ἀντίθεση μέ τή φράση πού προαναφέραμε, μᾶς τόνισε πώς πρέπει νά ἐρευνοῦμε τίς γραφές. «Ἐρευνᾶτε τᾶς γραφᾶς, ὅτι ὑμείς δοκείτε ἐν αὐταίς ζωήν αἰώνιον ἔχειν καί ἐκεῖναι εἰσίν αἰ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ». (Ἰωάν,ε΄,39). «Ἐρευνᾶτε τίς γραφές γιατί πιστεύετε ὅτι μέσα σέ αὐτές θά βρεῖτε τήν αἰώνια ζωή, τή σωτηρία τῶν ψυχῶν σας. Αὐτές εἶναι πού μιλᾶνε καί γιά ἐμένα καί μέ φανερώνουν σέ ἐσᾶς».

Πραγματικά ἔτσι εἶναι! Μέσα στήν Ἁγία Γραφή καί ἱδιαίτερα στήν Καινή Διαθήκη μᾶς συστήνεται ὁ Θεός διά τοῦ Υἱοῦ Του Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Καινή Διαθήκη καί γενικά ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ὁ πιό προσιτός γιά ἐμᾶς δρόμος καί τρόπος, γιά νά πλησιάσουμε καί νά δοῦμε καλύτερα τό Θεό. Νά Τόν φέρουμε λίγο πιό κοντά μας, ὅπως μέ τά κιάλια φέρνουμε κοντά μας μακρινά μας πράγματα. Γι αὐτό θά πρέπει ἀπαραίτητα ὅλοι μας καθημερινά ἔστω καί λίγο νά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή. Ἔτσι γιά νά ἔχουμε μία καλή ἐπαφή μέ τό Θεό καί Αὐτός μετά ἄς εὐλογήσει τήν πίστη μας γιά ὅτι περισσότερο, τό ὁποίο θά εἶναι ὡφέλιμο καί σωτήριο.

Στήν κατάσταση αὐτήν τῆς μελέτης καί τῆς ἔρευνας τῆς Γραφῆς φαίνεται ὅτι ἧταν καί νεαρός πλούσιος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀπό τό κατά Λουκάν Εὐαγγέλιο τοῦ ὁποίου τήν περίοδο διανύουμε. Αὐτός λοιπόν πλησίασε τόν Ἰησοῦ καί Τόν ρώτησε τί νά κάνει γιά νά λάβει τήν αἰώνια ζωή. Ὁ Ἰησοῦς πού ἔβλεπε τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων κατάλαβε ἀμέσως μέ τί διάθεση Τόν πλησίασε. Τοῦ ἀπαντάει λοιπόν πώς ἀφοῦ διαβάζει τίς Γραφές καί γνωρίζει τίς ἐντολές,  εἶναι σέ καλό δρόμο.

Ὁ νεαρός ἀπαντᾶ εὐθαρσῶς πώς τίς ἐντολές τίς τηρεῖ ἀπαραίγκλητα ἀπό μικρό παιδί! Πολύ σημαντικό καί ὡφείλουμε νά τό δεχτοῦμε. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται καί ὁ καρδιογνώστης Χριστός τό δέχεται. Ἀλλιῶς θά τοῦ ἔλεγε πώς δέν εἶναι εἰλικρινής. Ὅμως ἐπειδή καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἵδια ἡ Ἀλήθεια καί δέν κοροΐδεψε  ποτέ κανέναν, τοῦ ἀποκαλύπτει κάτι πού τού λείπει καί ἔτσι ὁ κόπος του δέν εἶναι σωστός καί ἀποτελεσματικός. Τοῦ λέει λοιπόν πῶς θά μπορέσει νά ὁλοκληρώσει σωτήρια τήν πίστη  πού ἔχει καί σέ συνάρτηση μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν νά γίνει τέλειος.

Τοῦ τονίζει πώς γιά νά ἀποκτήσει θησαυρούς στόν οὐρανό, θά πρέπει νά πουλήσει ὅλα τά ὑπάρχοντά του, νά τά μοιράσει στούς φτωχούς καί νά Τόν ἀκολουθήσει. Ἐδῶ εἶναι πού τά πράγματα ἀλλάζουν γιά τό νεαρό, πού ἧταν πολύ πλούσιος. Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ, πάει καί τό θᾶρρος, πάει καί ἡ πίστη, πάει καί ἡ Γραφή, πάνε καί οἱ ἐντολές! Ὅπως λέει τό ἱερό κείμενο ἔγινε περίλυπος, δηλαδή στενοχωρέθηκε πάρα πολύ. Ἡ ἐπιλογή του ἧταν νά φύγει ἔτσι, ἀμίλητος καί φυσικά οὔτε λόγος γιά νά ἀποδεχθεῖ αὐτό πού τοῦ πρότεινε ὁ Ἰησοῦς.

Τότε ὁ Χριστός εἶπε ἐκείνη τή μεγάλη ἀλήθεια πού ὅλοι ξέρουμε, πώς εἶναι πολύ δύσκολο ἕνας πλούσιος νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Εἶναι εἶπε ποιό εὔκολο νά περάσει τό χοντρό καραβόσκοινο (τό κάμηλον) ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρά ἕνας πλούσιος στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅσοι Τόν ἄκουσαν ἀμμέσως ἀναρωτήθηκαν καί τοῦ εἶπαν: Τότε; Ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ; Κανένας! Ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε πώς αὐτό πού εἶναι ἀδύνατο γιά τόν ἄνθρωπο, εἶναι δυνατό καί εὔκολο γιά τό Θεό.

Σίγουρα, ὅλο αὐτό τό περιστατικό πού μᾶς ἀφηγεῖται ἡ Εὐαγγελική περικοπή, θά δημιουργεῖ καί σέ ἐμᾶς προβληματισμό καί ἴσως νά γεννᾶται μέσα μας μία ἀποθάρυνση. Σάν ἐκείνη τοῦ νεαροῦ. Ἀρχικά αὐτό δέν εἶναι κακό. Ἄν δημιουργηθεῖ σημαίνει ὅτι ἀκούσαμε μέ προσοχή τό Θείο λόγο καί μέσα μας ὑπάρχει ἡ θέληση καί ἡ διάθεση γιά νά λάβουμε κι ἐμεῖς τή αἰώνια ζωή. Νά κερδίσουμε τόν παράδεισο. Νά σώσουμε τίς ψυχές μας. Τό νά δημιουργηθοῦν λοιπόν ἀρχικά τέτοια συναισθήματα δέν εἶναι κακό.

Κακό θά εἶναι νά μᾶς ἐπιρεάσουν τόσο πολύ ὅπως τόν νεαρό τῆς περικοπῆς καί νά σταματήσουμε κάθε ἐνδιαφέρον, ἀναζήτηση καί προσπάθεια γιά τόν περιπόθητο παράδεισο. Καί πραγματικά δέν θά πρέπει γιά κανένα λόγο νά γίνει αὐτό, γιατί ὁ ἵδιος ὁ Χριστός μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση γιά τό πῶς θά τό ἐπιτύχουμε. Ἀπλά θά πρέπει νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε πραγματικά καί ὁλοκληρωτικά. Τέλεια. Αὐτή ἡ ἐμπιστοσύνη θά μᾶς δώσει τήν αἰώνια ζωή.

Αὐτό δέν εἶχε καί ὁ νεαρός καί ἀποχώρησε περίλυπος. Μπορεῖ νά γνώριζε καλά τίς Γραφές, τίς ἐντολές τίς ὁποίες τηροῦσε ὁλοκληρωτικά καί ἀπό παιδί, νά εἶχε τόν πόθο γιά τήν αἰώνια ζωή. Ὅλα αὐτά ὅμως ἀποδείχτηκαν λίγα γιά νά τόν βοηθήσουν στήν ἐπιθυμία του. Ὄχι γιατί δέν ἀξίζουν! Ἀντιθέτως ὅπως προαναφέραμε εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά πλησιάσουμε τό Θεό. Θά πρέπει ὅμως μέσα ἀπό αὐτά καί τή σύγκλησή μας πρός Αὐτόν, νά ἀρχίσουμε νά Τόν ἐμπιστευόμαστε. Ἐάν ὅλη αὐτή ἡ διαδικασία λειτουργήσει σωστά, τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό.

Ἐάν μέσα ἀπό αὐτά καταφέρουμε ἔστω καί λίγο, ἐλάχιστα, ἀλλά πραγματικά νά ἐνωθοῦμε μέ τή Θεία χάρη, τότε θά νοιώσουμε τόσο πλήρεις πού δέ θά ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τίποτε ἄλλο κοσμικό, παρά μόνο ἀπό τό Θεό. Τότε θά δωθοῦμε ὁλοκληρωτικά σ’Αὐτόν! Τότε σίγουρα θά ἀσφαλίσουμε τή ζωή μας καί θά κερδίσουμε τόν παράδεισο.

Ὅμως ὅπως ἐμφαντικά ἀποδεικνύεται καί πάλι μέσα ἀπό τήν παραβολή, δέν εἶναι τόσο εὔκολο νά ἀποκυρήξουμε τόν κόσμο ἀπό τή ζωή μας. Καί δέν εἶναι μόνο ὁ πλοῦτος, πού σίγουρα δέν ἀφορᾶ καί ὅλους μας. Ὡς κόσμο νά ἐννοήσουμε κάθε τι πού μπορεῖ νά εἶναι πιό πολύ σημαντικό στή ζωή μας ἀπό τό Θεό. Ὁτιδήποτε πού στήν καρδιά μας κατέχει τή θέση πού πρέπει νά ἔχει μόνο ὁ Θεός. Τή θέση τοῦ πρωταγωνιστή. Τή θέση τοῦ κυρίαρχου. Τή θέση τοῦ Βασιλιά στό θρόνο τῆς καρδιᾶς μας.

Μόνο τότε ἐπαληθεύεται ἡ πίστη μας. Μόνο τότε πραγματικά γνωρίζουμε ἀλλά καί γνωριζόμαστε ἀπό τό Θεό. Τότε μόνο ἔχουμε τό Θεό καί ἀφοῦ Τόν ἔχουμε, δέν ἔχουμε ἀνάγκη τίποτε ἄλλο. Εἴμαστε πραγματικά πιστοί καί Τόν ἀκολουθοῦμε μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, πολλές φορές ρισκάροντας κατά κόσμον. Ναί! Γιατί ἡ ἀληθινή πίστη δέν εἶναι ἕνα κατά Θεόν βόλεμα, ἀλλά ἕνα ρίσκο γιατί πραγματικά ἐμπιστευόμαστε τό Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21/11/2021. ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/21112021a?si=844b6f4de24a44d28204e536b24be0f5 

    Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

    Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀποκαλύψεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί προκηρύσεται ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μέσα στό ναό τοῦ Θεοῦ καθαρά φαίνεται ἡ Παναγία μας καί ἡ παρουσία της αὐτή, εἶναι προαναγγελία τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Αὐτήν λοιπόν ὅλοι μας μέ δυνατή φωνή ἄς τήν ὑμνήσουμε λέγοντάς της, νά χαίρεις πάντα ἐσύ πού εἶσαι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

    Χαρᾶς Εὐαγγέλια γιά τούς ἀνθρώπους ἡ σημερινή ἡμέρα ἀγαπητοί μου! Ἱδιαιτέρως γιά ἐμᾶς τούς πιστούς. Χαρᾶς Εὐαγγέλια ἡ γιορτή τῆς ἡμέρας! Ἡ μεγάλη Θεομητορική ἐορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Μέ τήν ὁποία τιμᾶται ἡ εἴσοδος καί παραμονή της γιά δώδεκα χρόνια, στό Μεγάλο Ναό τῶν Ἰεροσολύμων. Μιά εἴσοδος πού δέν τήν ἔβαλε ἀπλά στό ναό, ἀλλά στά Ἅγια τῶν Ἅγίων. Στό ἱερό τοῦ ναοῦ θά λέγαμε σήμερα ἐμεῖς μέ τά δικά μας δεδομένα. Στά Ἅγια τῶν Ἁγίων στά ὁποία ἔμπαινε μόνο ὁ Ἀρχιερέας καί μάλιστα μία μόνο φορά τό χρόνο, γιά νά τελέσει τήν θυσία ἐξιλασμοῦ τῶν ἁμαρτημάτων τοῦ λαοῦ καί τῶν δικῶν του.

    Κάθε πραγματικά πιστός δέν μπορεῖ σήμερα νά μή χαίρεται. Κάθε πιστή καρδιά δέν μπορεῖ νά μήν σκιρτά γιά τό γεγονός. Ἄν ὑπάρχει κάτι πού θά πρέπει νά εἶναι κυρίαρχο στή ζωή μας, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἡ ἐν καί κατά Θεόν διάσωση τῆς ὑπάρξεώς μας καί ἡ μετοχή της στήν ἀτέλειωτη μελλοντική Βασιλεία Του. Αὐτό λοιπόν τό ζητούμενο, τό προσδοκόμενο, ἀρχίζει νά διαφαίνεται καί νά λειτουργεῖ ἀπό τή σημερινή ἐορτή τῶν Εἰσοδίων. Ἡ εἴσοδος τῆς Παναγίας στό Ναό, ἀνοίγει τήν πόρτα τοῦ οὐρανοῦ γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός στή γῆ μας.

    Θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ ἡ σύλληψη τῆς Παναγίας ἀπό τήν μητέρα της, τήν ἁγία καί δικαία θεομήτορα Ἄννα, θαυμαστή καί ἡ ζωή τῆς Παναγίας μας. Ἄγγελος Κυρίου, ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ἐντολῇ Θεοῦ ἀναλαμβάνει τή διατροφή της. Οἱ Ἱερεῖς τοῦ ναοῦ ἀναλαμβάνουν τήν διαπαιδαγώγησή της. Ἡ ἵδια, ἀγνή καί καθάρια στήν ψυχή καί στό σῶμα ἐργάζεται τήν προσευχή, τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί τήν καλιέργεια τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

    Ἐργάζεται στό νά προσεγγίσει καί νά ἀνακαλύψει ὅσο γίνεται καλύτερα τό πῶς ὁ Θεός ὑπάρχει καθημερινά στή ζωή μας καί προσπαθεῖ νά μᾶς μιλήσει. Γι αὐτό καί ὅταν στόν Εὐαγγελισμό της θά πληροφορηθεῖ ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ὅτι τό νά συλλάβει τό Χριστό μας εἶναι θέλημα Θεοῦ, θά πεῖ πολύ ἀπλά: «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ὅπως θά λέγαμε σήμερα ἐμεῖς: «Νά ‘ναι εὐλογημένο».

    Οἱ ἅγιοι γονείς της, οἱ δίκαιοι θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα εἶναι καί παραμένουν πάντα γιά ἐμᾶς, πρότυπο καί παράδειγμα πιστοῦ καί ἀγαπημένου ζευγαριοῦ. Ἀνάδειξη καί διαφήμηση τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Τοῦ γάμου, πού στήν ἐποχή μας, λόγῳ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς καί τῶν ἀντιλήψεων πού ἔχουμε ἐνστερνιστεῖ, δυστυχῶς περνάει μεγάλη κρίση. Μία κρίση πού ἔχει ἄμμεσο ἀντίκτυπο στήν καθημερινότητά μας καί σ’αὐτήν τήν ἵδια τή ζωή μας καί τήν ποιότητά της. Ὁ γάμος καί ἡ ἐξ αὐτοῦ προκύπτουσα οἰκογένεια ὅπως ξέρουμε, εἶναι τό κύτταρο τῆς κοινωνίας μας. Ἐάν τό κύτταρο εἶναι ἄρρωστο, ἄρρωστη θά εἶναι καί ἡ κοινωνία μας.

    Ἡ ἀγία Ἄννα εἶχε κάνει τᾶμα πώς ἄν ὁ Θεός τῆς ἔδινε ἕνα παιδί, θά τό ἔκανε δώρο στόν Ἵδιο. Θά τό ἀφιέρωνε σέ Αὐτόν! Ἐνῶ ἤθελε διακαῶς ἕνα παιδί, γιά νά φύγει ἀπό ἐπάνω αὐτῆς καί τοῦ ἀγαθοῦ συζύγου της ὁ ὀνειδισμός ( ἡ ντροπή) τῆς ἀτεκνίας, ταυτόχρονα ἦταν καί ἔτοιμη νά τό ἐπιστρέψει στόν Εὐεργέτη της. Δηλαδή προτοῦ ἀκόμη συλλάβει τό παιδί πού τόσο ἐπιθυμοῦσε, ταυτόχρονα εἶχε παραιτηθεῖ ἀπό κάθε διεκδίκησή του. Αὐτό εἶδε ὁ Θεός καί τῆς ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία.

    Ἔτσι, ὅταν ἡ Παναγία μας ἔγινε τριῶν ἐτῶν, ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεσή της, τήν ὁδηγεῖ στό Ναό καί τήν ἀφιερώνει στή διακονία καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τό γεγονός αὐτό τελεῖται μέ κάθε λαμπρότητα. Ὅπως τοῦ ἄρμοζε. Ἀγνά καί λαμπροφορεμένα κορίτσια προπορεύονται τῶν ἁγίων γονέων καί τῆς Παναγίας μας καί ὅλοι μαζί, πομπή, τήν ὁδηγοῦν στό ναό. Ἐκεί τούς ὑποδέχεται ὁ προφήτης καί ἀρχιερέας Ζαχαρίας, ὁ πατέρας τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ὁποίος παίρνει τήν Παναγία μας καί τήν εἰσάγει στό ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἀπό αὐτό θά βγεῖ μετά ἀπό δώδεκα χρόνια ὅπως προαναφέραμε κατ’οἰκονομίαν Θεοῦ, γιά νά ἐκπλήρώσει αὐτό ἀκριβῶς. Τήν οἰκονομία. Δηλαδή τό ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλου τοῦ κόσμου.

    Κατά πᾶσα πιθανότητα, ὅλο αὐτό τό μεγαλειῶδες καί λαμπρό γεγονός τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, δέν μᾶς ἀφήνει ἀνεπιρέαστους. Αἰσθήματα θαυμασμοῦ καί ἀναγνώρισης τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο θά γεμίζουν τίς καρδιές μας. Οἱ καρδιές μας μακαρίζουν τήν Παναγία καί τήν ἀναγνωρίζουν ὡς βοηθό καί σκεπαστή στήν ταλαίπωρη ζωή μας.

    Γι αὐτό, ἄς σκύψουμε μέ σεβασμό καί εὐλάβεια μπροστά της καί στό λαμπρό γεγονός τῆς εἰσόδου της στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί ἄς ἀφουγκραστοῦμε τό νόημα καί τό μήνυμα του. Τό ὁποίο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ὅτι θά πρέπει μέ κάθε τρόπο καί ὅσο ποιό πολύ μποροῦμε νά γίνουμε κι ἐμείς ἕνα τᾶμα καί μία ἀφιέρωση στό Θεό. Ἐμείς καί ὄχι κάποια λαμπάδα ἤ ἕνα δοχείο λαδιοῦ... Ὁ Θεός θέλει ἐμᾶς καί ὄχι κάτι ἀπό ἐμᾶς.

    Ἐπίσης, συνέχεια τοῦ μηνύματος αὐτοῦ εἶναι πώς θά πρέπει κι ἐμείς, ὅπως καί ἡ Παναγία μας, νά ἐργαστοῦμε γιά νά ἀνακαλύψουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν κόσμο καί τόν καθένα προσωπικά. Ἡ σωτηρία μας, ὁ παράδεισος, εἶναι κάτι πού ὁ Θεός κατεργάζεται προσωπικά καί ἱδιαίτερα μέ τόν καθένα μας. Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἕνας διάλογος μετά τοῦ Θεοῦ πού ἀρχίζει ἀπό αὐτήν τή ζωή. Αὐτός ὁ διάλογος ἐνεργεῖται καί ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεγίζει καί ἐνεργεῖ μέ ταπείνωση τήν πίστη, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἕνα θέλημα καί ἀρχίζει μέ σεβασμό καί φιλότιμο νά τό ὑπηρετεῖ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ. «ΤΟ ΘΕΟ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΩ!!! ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΩ;;;»

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-i-loyka-toy-kaloy?si=aa619d3dee064f6fafb8388402d6a5a0 

 

Πολύ ἐπιπόλαιος τελικά ἀγαπητοί μου, ἦταν ὁ νομικός τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὀγδόης ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο. Ἐπιπόλαιος ἀλλά καί κουτοπόνηρος. Ποιός ξέρει ἄραγε πόσο εἶχε ὑποτιμήσει τόν Ἰησοῦ ὡς διδάσκαλο καί θέλησε νά τόν πειράξει ὅπως μᾶς λέει καί ἡ Εὐαγγελική περικοπή. Δέν ἐκτίμησε ὅμως σωστά σέ Ποιόν πάει νά τό κάνει  καί τήν πάτησε. Ἔσκαψε λάκο γιά τόν Ἰησοῦ καί τελικά ἔπεσε ὁ ἴδιος μέσα.

Ἡ στάση καί ἡ συμπεριφορά του δείχνει ἕναν ἄνθρωπο ἀλαζόνα καί ὑπερήφανο. Σίγουρα αὐτό θά προερχόταν ἀπό τήν ἰδιότητά του. Ἄνθρωπος μέ ἐξέχουσα θέση στήν ἰουδαϊκή κοινωνία καί τό σημαντικότερο, γνώστης καί διδάσκαλος τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου.  Ἡ πίστη τῶν Ἰουδαίων στά χρόνια τοῦ Ἰησοῦ εἶχε γίνει μία νομική κατάσταση. Εἶχε γίνει μία νομοθεσία πού οἱ ἄνθρωποι ὡς πιστοί ἔπρεπε νά τηροῦν στό ἔπακρο καί ἀπαρέγκλητα.

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς δίπλα στή λέξη Θεός, εἶχε τεθεῖ ἰσοδύναμα καί ἡ λέξη νόμος. Κάτι πού τελικά ὅπως φαίνεται ἀπό πολλά περιστατικά πού περιγράφονται μέσα ἀπό τίς ἀφηγήσεις τῶν ἱερῶν Εὐαγγελιστῶν, εἶχε κάνει τούς Ἰουδαίους νομολάτρες. Τόσο τυπικούς ὡς πρός τό νόμο καί τηρητές του, πού ξέχασαν καί Θεό ἀλλά καί ἄνθρωπο. Γι αὐτό καί ὁ Χριστός πολλές φορές τούς ἐπεσήμενε ὅτι «οὐκ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον ἀλλά τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον». 

Ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ αἰώνια ζωή ὅπως τίθεται καί στό ἐρώτημα τοῦ νομικοῦ, γιά τούς Ἰουδαίους ἐξαρτᾶτο ἀπό τήν τήρηση τοῦ νόμου, ὄχι ἀπό τήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Λέτε νά εἶχε καμία ἀμφιβολία ὡς πρός αὐτό; Σίγουρα ὄχι. Γι αὐτό καί τό κείμενο ἀναφέρει ξεκάθαρα πώς πλησίασε τόν Ἰησοῦ γιά νά τόν πειράξει. Πιθανόν νά ἐνόμιζε ὅτι κάνοντας τήν ἐρώτηση αὐτή, θά ἔβαζε δύσκολα στόν νεοφανή Αὐτόν διδάσκαλο. Πού μέ τό κήρυγμα, τά θαύματα καί τή γενικότερη παρουσία Του, ἦλθε νά ταράξει τά λιμνάζοντα νερά τῆς Ἰουδαϊκῆς ζωῆς καί κοινωνίας. Ποῦ νά ἤξερε...

Ὁ καρδιογνώστης Ἰησοῦς βλέποντάς τον, ἔχει καταλάβει ἄμμεσα τά κίνητρά του καί τοῦ ἀπαντᾶ μέ ἐρώτηση. «Στό νόμο πού διαβάζεις τί γράφει;». Ὁ νομικός μέ ἄνεση ἀπαντᾶ, « Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο καί Θεό σου μέ ὅλη τήν καρδιά σου, μέ ὅλη τήν ψυχή σου, μέ ὅλη τή δύναμή σου, μέ ὅλη τή δύναμη τοῦ μυαλοῦ σου Καί τό συνάνθρωπό σου ὅπως τόν ἐαυτό σου». «Σωστά ἀπάντησες τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς, αὐτό κάνε καί θά σωθεῖς». 

Ἐδῶ εἶναι τώρα πού ὁ σπουδαίος, περισπούδαστος ἀλλά αἰθεροβάμων νομικός, θά προσγειωθεῖ ἀπότομα. Ἔχει καταλάβει πώς τά πράγματα δέν πάνε ὅπως τά ὑπολόγισε καί γιά νά σώσει τήν ὑπόστασή του, κάνει μιά δεύτερη ἐρώτηση μήπως καί δικαιωθεῖ γιά τήν ἀποκοτιά του νά πουλήσει πνεῦμα στόν Ἰησοῦ. «Καί ποιός εἶναι  συνάνθρωπός μου;» Αὐτή ἡ δεύτερη ἐρώτησή του δίνει τήν ἀφορμή στόν Ἰησοῦ νά τοῦ ἀπαντήσει μέ τήν ὑπέροχη παραβολή τοῦ πλήσιον, ὅπως ὀνομάζεται περιφραστικά. Μέσα ἀπό αὐτήν, μέ πολύ γλαφυρό τρόπο, δίνει στό νομικό νά καταλάβει ποιός μπορεῖ νά εἶναι συνάνθρωπός του, πλησίον του.  

Στήν ἀφήγησή Του, παρουσιάζει ἕναν ταξιδιώτη πού εἶχε τήν ἀτυχία νά πέσει στά χέρια ληστῶν. Οἱ ὁποίοι ἀφοῦ τοῦ πῆραν τά πάντα, ἀκόμη καί τά ροῦχα του, τόν χτύπησαν καί γεμάτο πληγές τόν ἄφησαν μισοπεθαμένο καί ἔφυγαν. Ἀπό τό δρόμο ἐκείνο ἔτυχε νά περάσουν πρώτος ἕνας ἱερέας καί μετά ἕνας Λευϊτης, ἄνθρωποι καί οἱ δύο τῆς πίστεως. Ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ. Ὅμως καί οἱ δύο προσπέρασαν χωρίς νά δώσουν τήν παραμικρή βοήθεια στό δύστυχο συνάνθρωπό τους.

Μετά ἀπό αὐτούς πέρασε ἕνας Σαμαρείτης. Αὐτός μόλις εἶδε τόν τραυματισμένο, ἀμμέσως πλησίασε καί ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε τίς πρώτες βοήθειες, τόν φόρτωσε στό ζωντανό του καί τόν μετέφερε στό πλησιέστερο πανδοχείο. Ἐκεῖ συνέχισε τήν περιποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Καθώς ὅμως ἔπρεπε νά φύγει, ἄφησε χρήματα στόν πανδοχέα νά συνεχίσει τή φροντίδα. Λέγοντάς του πώς ἄν χρειαστεῖ νά δαπανήσει παραπάνω νά τό κάνει καί αὐτός στήν ἐπιστροφή του θά περάσει γιά νά τόν ἀποζημιώσει.

Τελειώνοντας ὁ Ἰησοῦς ρωτάει τό νομικό «Ποιός ἀπό αὐτούς τούς τρεῖς θεωρεῖς ὅτι εἶναι πλησίον; Συνάνθρωπος;». Ὁ νομικός, ντροπιασμένος πλέον, ἔχοντας σίγουρα μετανοιώσει γιά τή διάθεσή του νά πειράξει τόν Ἰησοῦ, ἀπαντᾶ σωστά χωρίς ὅμως νά ἀναφέρει ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Σαμαρείτης.. (Οἱ Ἰουδαίοι ὑποτιμοῦσαν πολύ τούς Σαμαρεῖτες).  « Αὐτός πού ἐλέησε, πού ἐνδιαφέρθηκε καί συνέτρεξε τό δύστυχο ταξιδιώτη». Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε «Πήγαινε λοιπόν στό καλό καί νά κάνεις κι ἐσύ τό ἵδιο».  

Πολλά καί διάφορα εἶναι τά αἴτια πού μπορεῖ νά μᾶς κάνουν κι ἐμᾶς ἀγαπητοί μου ὑπερόπτες. Φυσιοῦντες κατά τήν ἁγιογραφική γλώσσα. (φυσίωση=φούσκωμα, ἔπαρση, ὑπερηφάνια). Πλούτη, ἀξιώματα, κοινωνικές θέσεις, γνώσεις καί ἐπιστημοσύνες, ἀλλά καί κάτι ἀκόμη πού μπορεῖ νά μᾶς διαφεύγει. Κάτι πού λόγω τῆς θέσεως καί ἱδιότητάς του  στή ζωή, δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά τό καταλάβουμε εὔκολα, ἴσως καί καθόλου. Ποιό εἶναι αὐτό; Ἡ πίστη! Ναί αὐτή! Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται παράξενο!

Ὅπως προαναφέραμε, ὅταν ἡ πίστη γίνεται ἀπό ἕνα σημείο καί μετά νομολατρεία, τότε πραγματικά μπορεῖ νά μᾶς ἀλλοιώσει ἀλλά ἔτσι πού δέν εἶναι σωτηρία καί αἰώνια ζωή. Ἡ πίστη στό Θεό γιά νά εἶναι σωστή, θά πρέπει νά εἶναι καί μία τήρηση τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν Του. Ὅμως ἡ κορωνίδα καί ἡ τέλεια ἔκφραση αὐτῆς τῆς τήρησης, εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἔτσι κι ἀλλιῶς καί ὁ Ἵδιος ὁ Χριστός ἐπισημαίνει, πώς οἱ ἐντολές Του τηροῦνται σωστά ὅταν ἡ τήρηση αὐτή ἐνεργοποιεῖται καί καθοδηγεῖται ἀπό τήν ἀγάπη. « Ἐάν ἀγαπάτέ με, τᾶς ἐντολᾶς τᾶς ἐμᾶς τηρήσατε...ἐάν τις ἀγαπά με, τόν λόγον μου τηρήσει..».

Ὅ,τι κάνω, ἀκόμη καί στήν πίστη, τό κάνω ἀπό ἀγάπη καί ὄχι ἀπό ἀνάγκη ἤ ἀπό ὑποχρέωση. Ἤ ἀκόμη χειρότερα, στό ὄνομα μίας παράδοσης κατά πάντα εὐλογημένης καί ἔνδοξης, ἀλλά τῆς ὁποίας τό βάθος καί τό πλᾶτος καί τό ὕψος δέν γνωρίζω. Μίας παράδοσης τῆς ὁποίας εἶμαι φορέας, ὅμως στήν πραγματικότητα δέν γνωρίζω πόσο σωστά τήν κατέχω καί τήν ἐκφράζω.

Εἶναι ὑπέροχο νά μπορῶ διά τῆς πίστεως νά ἔχω πνευματικές ἀναβάσεις καί ἀναγωγές. Ἀλοίμονο ὅμως ἄν αὐτές τελικά μέ κάνουν νά ξεχνῶ καί νά χάνω τόν πλησίον μου. Ἀπό τή μία τάχα νά πλησιάζω τό Θεό κι ἀπό τήν ἄλλη νά ἀγνοῶ τό συνάνθρωπό μου. Τότε εἶναι σίγουρο πώς ἀφοῦ χάνω τόν πλησίον μου, στήν πραγματικότητα δέν εἶμαι καί κοντά στό Θεό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αὐτοῦ ὁ νομικός. Ὁ ὁποίος ὅπως ἐνόμιζε ἤξερε τόσο καλά τό Θεό, ἀλλά δέν ἤξερε ποιός εἶναι πλησίον του, δίπλα του.

Ἄς προσέξουμε λοιπόν καλά ἀγαπητοί μου αὐτήν τήν παράμετρο τῆς πίστεως. Εἰδικά στίς ἡμέρες μας πού λόγω τῆς πανδημίας δημιουργοῦνται διαφοροποιήσεις...Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον ὁλοκληρώνει ἀλλά  φανερώνει καί τήν ἀγάπη μου πρός τό Θεό!

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΛΟΥΚΑ. ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΑΙΜΟΡΟΟΥΣΗΣ. Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡῼ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ.

 

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-z-loyka-therapeies?si=90c6782b46474bb0b9d42e61bee8aa94

 

Διδάσκοντας κάποτε ὁ Ἰησοῦς τούς ἀνθρώπους ἀγαπητοί μου, ἐπεσήμανε: «...ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτω, μετάβηθι ἐντεύθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Πολύ ὑπέροχο αὐτό! Νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος τέτοια πίστη, ὥστε νά μπορεῖ νά κάνει θαύματα. Βεβαίως ὅλοι ἔχουμε πίστη. Ἀκόμα καί κάποιος πού μπορεῖ νά μήν εἶναι καί τόσο «ζεστός» μέ τά τῆς Ἐκκλησίας. Συζητήσεως γενομένης, θά πεῖ πώς πιστεύει. Παρ΄ὅλη ὅμως τήν πίστη μας, μποροῦμε νά κάνουμε θαύματα; Ἐδῶ νομίζω πώς προσγειωνόμαστε ἀπότομα!

          Τώρα κάποιος μπορεῖ νά ἀντιτείνει: «Μά καλά. Γιά νά ἀποδεικνείεις ὅτι εἶσαι πιστός, θά πρέπει νά μπορεῖς νά κάνεις καί θαύματα; Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν καί θαυματουργοί;». Ἡ ἐρώτηση δέν εἶναι ἄνευ οὐσίας. Σίγουρα, ὅσοι ἅγιοι συγκαταλέγονται στό συναξαριστή, δέν ἦταν ὅλοι καί θαυματουργοί. Καί βεβαίως τό ὅτι δέν κάνεις θαύματα, δέν σημαίνει ὅτι δέν πιστεύεις. Ἐδῶ ὅμως τίθεται πλέον τό μεγάλο ἐρώτημα: «Τελικά, τί εἶναι πίστη; Πῶς εἶναι, νά τή μάθουμε καί νά τήν ἔχουμε ὅλοι;».

          Πραγματικά εἶναι πολύ μεγάλο τό ἐρώτημα καί δέν εἶναι τόσο ἀπλό νά ἀπαντηθεῖ καί εἰδικά στά λίγα λεπτά ἑνός κηρύγματος. Μήπως γιατί ἀκριβῶς δέν ἔχουμε αὐτή τήν πίστη; Ὅμως ὁ Χριστός τό λέει τόσο εὔκολα καί τόσο ἀπλά, πού δέν μπορεῖς νά τό προσπεράσεις «ἐλαφριᾷ τῇ καρδίᾳ». Κάτι ὅμως πού μπορεῖ νά μᾶς ἀναπαύσει στό ἐρώτημα περί πίστεως, εἶναι πώς σίγουρα τό νά μήν μπορεῖς νά κάνεις θαύματα, δέν σημαίνει ὅτι εἶσαι ἄπιστος.

Κι αὐτό γιατί τό θαῦμα δέν τό κάνει ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ὡς ἅγιος, ἀλλά ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀπλά ἕνας δρόμος, μία σκάλα, γιά νά ἔρθει στή γῆ, ἡ ἀγιαστική καί θαυματουργός Θεία δύναμη. Νά προσέξουμε! Ἡ θαυματουργία εἶναι χάρισμα! Κάτι πού σημαίνει πώς δέν ἀποκτᾶται νομοτελειακά. Δηλαδή ἐπειδή τηρῶ τά διατεταγμένα τῆς πίστεως, ἀκόμη κάποτε καί μέ ἕνα τρόπο ζηλωτικό, δέ συνεπάγεται πώς θά λάβω κάποια δύναμη ἐκ Θεοῦ!  Δέν ὑπάρχουν ἰσοδύναμα στήν πίστη!

Γιατί; Γιατί ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο! Κάτι πού σημαίνει ὅτι εἶναι ἐλεύθερος! Δηλαδή ὅτι δέν εἶναι ὑποχρεωμένος νά μᾶς ἀκολουθεῖ παντοῦ καί πάντα. Μᾶλλον αὐτό ἀφορᾶ σίγουρα ἐμᾶς. Γι αὐτό καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Ἐμεῖς Αὐτόν! Μάλιστα πῶς; Σηκώνοντας τό σταυρό μας, «...ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι». Καλιεργώντας αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν πίστη, μπορεῖ νά λάβουμε κάποιο χάρισμα...

Δηλαδή νά εὐλογήσει ὁ Θεός τήν πίστη μας! Νά βρεῖ τόπο νά ἀναπαυθεῖ μέσα μας καί γύρω μας. Γιατί αὐτό δίνει τή δυνατότητα σέ κάποιον ἀπό ἐμᾶς νά λειτουργοῦμε θαυματουργικά. Ὅταν ὁ Θεός ἐπευλογεῖ τήν πίστη μας.

Ὅμως τό νά συμβεῖ ἕνα θαῦμα διά τῆς πίστεως κάποιου, εἶναι πολύ ὑψηλό δεδομένο. Δέν ὑπάρχει κάτι ποιό χαμηλό; Ποιό βατό; Ποιό προσιτό γιά ἐμᾶς; Ἔτσι γιά νά μήν μᾶς πάρει ἀπό κάτω; Νά μήν ἀπελπιστοῦμε...γιά τήν πίστη μας; Βεβαίως καί ὑπάρχει! Καί δέν εἶναι καθόλου μία ἀπλή παρηγορία καί μία κατωτερότητα, ἀλλά κάτι πολύ σπουδαίο καί σημαντικό, πού χρειαζόμαστε πάντοτε ὅλοι στή ζωή. Ἰδιαίτερα τή δύσκολη αὐτή περίοδο τῆς πανδημίας πού ἔχει προκύψει καί μᾶς βάζει πολλά δύσκολα...

Κάποια ἀπό αὐτά εἶναι ὁ φόβος, ἡ ἀνησυχία, ἡ ταραχή, ἡ ἀμφιβολία, ἡ καχυποψία...Δημιουργεῖται μεταξύ μας μία κατάσταση πού δέ βοηθάει τή συνύπαρξή μας. Ἡ ὁποία συνύπαρξη εἶναι ἀναπόφευκτη. Βεβαίως ἐδῶ κάποιοι θά ἀντιτείνουν: «Μά καλά. Εἶναι κακό νά φοβᾶμαι μήν κολήσω; Εἶναι λάθος νά προσέχω γι αὐτό;» Βεβαίως καί δέν εἶναι λάθος. Ἀντιθέτως φανερώνει σοβαρότητα καί ὑπευθηνότητα καί πρέπει ὅλοι νά προσέχουμε καί νά τηροῦμε τά μέτρα γιά τό καλό μας.

Δέν θά πρέπει ὅμως νά πανικοβαλόμαστε καί νά ἀρχίσουμε νά ἐνοχοποιοῦμε τή ζωή καί τούς γύρω μας. Μπορεῖ νά μήν εἶναι εὔκολα ἀντιληπτό, ἀλλά ὁ κίνδυνος μίας μεγάλης ἀκαταστασίας μεταξύ μας καί ἑνός διχασμοῦ, δέν εἶναι πολύ μακριά! Ἡ ὅποια καχυποψία νά μήν διογκωθεῖ! Νά εἰρηνεύσουμε! Νά ὑσηχάσουμε! Νά ἔχουμε θᾶρρος. Νά μή χάσουμε τήν ἀγάπη. Νά μή χάσουμε τήν ἐλπίδα. Νά μποροῦμε νά κατανοῦμε τήν ἀδυναμία τοῦ ἄλλου. Νά νοιώσουμε δυνατοί. Δηλαδή τελικά νά ἔχουμε πίστη!

Αὐτά εἶναι τά ποιό εὔκολα, τά ποιό χαμηλά, τά ποιό βατά γιά ἐμᾶς πού ἀναφέραμε λίγο ποιό μπροστά. Ἡ πίστη τό πρώτο πού θά πρέπει νά μᾶς δίνει, εἶναι ἡ βεβαιότητα. Ἡ σιγουριά. Ἡ ἀσφάλεια. Γιατί; Γιατί εἶμαι μέ τό Θεό! Γιατί νά ἀνυσηχῶ καί νά ἀμφιβάλω, παραπάνω ἀπό τό κανονικό; Μήπως ἀπουσιάζει ὁ Θεός ἀπό τόν κόσμο; Σίγουρα ὄχι. Καί ὄχι μόνο δέν ἀπουσιάζει, ἀλλά ἐργάζεται καί γι αὐτόν, ὅπως τονίζει στό κατά Ἰωάννην ἱερό Εὐαγγέλιο ὁ Χριστός: «...ὁ πατήρ μου ἔως ἄρτι ἐργάζεται καγώ ἐργάζομαι...».

Τότε λοιπόν τί; Πῶς θά πρέπει νά σταθῶ; Πῶς θά πρέπει νά λειτουργήσω; Ποῦ ἐπάνω νά βασιστῶ γιά νά μήν πέσω; Μά ποῦ ἀλλοῦ; Στήν πίστη! Στήν πίστη ὅπως μᾶς τή διδάσκει ὁ πολύ ἀγαπητός σέ ὅλους μας, ἅγιος Παΐσιος.Τί μᾶς συμβουλεύει; «Κάνε ἐσύ ὅ,τι μπορεῖς καί τά ἄλλα ἄφησέ τα στό Θεό!» Δέν μπορεῖ τό χάπι νά εἶναι δίπλα μου κι ἐγώ νά ἀπαιτῶ ἀπό τό Θεό νά μέ κάνει καλά!

Κάπως ἔτσι μίλησε ὁ Χριστός στόν Ἰάειρο τοῦ ὁποίου τήν κόρη ἀνέστησε καί στήν αἱμοροοῦσα τῆς ὁποίας τήν αἱμοραγία θεράπευσε. Ἡ πίστη σου σέ ἔσωσε εἶπε στήν αἱμοροοῦσα. Ἐχε πίστη καί μήν λιγοψυχεῖς εἶπε στόν Ἰάειρο. Ὁ Θεός δέ λείπει ποτέ ἀπό κοντά μας καί γι αὐτό θά πρέπει νά αἰσθανόμαστε ἀσφάλεια. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μποροῦμε νά ἀκουμπᾶμε ἔστω τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του, κι αὐτό δέν εἶναι τόσο ἀπλό. Θέλει προσοχή καί μία διαρκῆ ἀναζήτηση τοῦ ἐλέους Του, ἔτσι ὥστε καί καί ἡ πίστη μας νά εὐλογεῖται ἀπ΄ Αὐτόν!. Γένοιτο!