ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ. Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΩΝ ΜΑΣ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-e-loyka-toy-ploysioy?si=958aaad3a1ed41aa9d919d5d3918d77a 

Ὅπως καί ἄλλοτε ἔχουμε σημειώσει ἀγαπητοί μου, ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, θέλοντας νά φανερώσει στούς ἀνθρώπους πράγματα καί δεδομένα πού ἀφοροῦν τήν πνευματική διάσταση τῆς ζωῆς, ἔλεγε τίς περίφημες παραβολές. Μέσα ἀπό αὐτές προσπαθοῦσε νά κάνει τούς ἀνθρώπους, ὅσο γίνεται, κοινωνούς τοῦ οὐρανοῦ. Νά μπορέσει νά διακρίνει ὁ ἄνθρωπος, τί γίνεται, τί ὑπάρχει, σέ ἕναν ἄλλο κόσμο παράλληλο μέ αὐτόν πού ζεῖ. Ἕναν κόσμο πού στήν καθομιλουμένη τόν ἀναφέρουμε καί ὡς «ἄλλο κόσμο».   

          Τήν ἀναφορά αὐτήν τήν κάνουμε συνήθως ὅταν κάποιος πεθάνει. Τότε, λέμε πώς αὐτός πῆγε σ’αὐτόν τόν «ἄλλο κόσμο» καί ἔτσι ὁριοθετοῦμε τό γεγονός τοῦ θανάτου καί τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπό κάποιο συνάνθρωπό μας. Τό ὅτι ἀναφέρουμε τό γεγονός τῆς ἀναχωρήσεώς μας ἀπό τά ἐγκόσμια, ὡς μετάβαση σέ ἄλλο κόσμο, νομίζω πώς δηλώνει καθαρά ὅτι ἀποδεχόμαστε πώς ἡ ζωή συνεχίζεται. Δέν σταματᾶ.

          Ἡ ὕπαρξη μας δέν χάνεται. Συνεχίζει νά ὑπάρχει μέ ἄλλο τρόπο, σέ μία ἄλλη διάσταση. Μία διάσταση πού ἀποτελεῖ καί μία κατάσταση. Μία κατάσταση ὅπου αὐτό πού δέν γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό σέ αὐτήν τή ζωή, σέ ἐκείνη εἶναι φανερό καί κυρίαρχο. Αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό Θεό καί τήν παρουσία Του. Εἶναι ἡ κατάσταση ὅπου ὁ Θεός καί ἡ ἀλήθεια Του κυριαρχοῦν ἀπόλυτα καί οἱ ὑπάρξεις μας,  οἱ ψυχές μας, ἔρχονται πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν Ἀλήθεια.

          Γιά πρώτη ἀλλά καί τελευταία φορά ἐμεῖς οἱ κοινοί θνητοί, μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε τί πραγματικά εἶναι ὁ Θεός. Ἄν ὅσο ζούσαμε ὅ,τι καταλαβαίναμε, ὅ,τι πιστεύαμε περί Αὐτοῦ, ἦταν σωστό καί ἄρα μᾶς βοήθησε νά ἔχουμε μία καλή καί ὡραία συνάντηση μαζί Του. Μία συνάντηση πού φυσικά γίνεται μέ τό θάνατό μας. Ὅταν ἔρχεται ἡ στιγμή πού ἀφήνουμε τόν κόσμο αὐτό, τόν μάταιο ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε καί πηγαίνουμε στόν ἄλλο, τόν ἀληθινό.

          Αὐτό συνέβη καί σέ δύο ἀνθρώπους ὅπως μᾶς διηγεῖται ἡ περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν παραβολή τοῦ Πλουσίου καί τοῦ Φτωχοῦ Λαζάρου. Οἱ δύο ἄνθρωποι αὐτοί ὅσο ζοῦσαν, εἶχαν τελείως διαφορετικές ζωές. Ὁ πρώτος εἶχε μία ζωή γεμάτη ἀπολαύσεις, γλέντια καί ἀνέσεις. Ὁ δεύτερος εἶχε μία ζωή σκέτη τυρανία, μία ζωή μαρτύριο πού ἄνθρωπος νά μή τή ζήσει!

          Ὅταν πέθαναν ὅμως, τά πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ πλούσιος συνάντησε  μιά κατάσταση τελείως ἀντίθετη μέ αὐτή πού ζοῦσε καί ἀνάλογα καί ὁ φτωχός. Ὁ πλούσιος βρέθηκε στόν τόπο τῆς ἀτέλειωτης βασάνου καί ὁ φτωχός βρέθηκε στόν τόπο τῆς ἀτέλειωτης χαρᾶς καί ἀνάπαυσης. Ἐκεῖ πιά ὁ καθένας θά ζοῦσε αἰώνια ὅ,τι μέ τήν ἐδῶ ζωή του, συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα, εἶχε προετοιμάσει γιά ἐκείνη.  Ὅπως λέει καί ὁ Δίκαιος Ἀβραᾶμ στοῦ ὁποίου τήν ἀγκαλιά πλέον ἀναπαυόταν ὁ φτωχός, στόν πλούσιο: «...Ἐσύ παιδί μου ὅσο ζοῦσες κάτω στή γῆ ἀπόλαυσες τά πάντα, ἐνώ ὁ Λάζαρος τυρανιόταν. Τώρα αὐτός ἀναπαύεται καί ἐσύ τυρανιέσαι».

          Πολλές φορές ἀναρωτιόμαστε ἄν ὑπάρχει Θεός. Βλέπουμε κάποια πράγματα στή ζωή καί τόν κόσμο μας καί ἀποροῦμε ἄν ὁ Θεός ὑπάρχει πῶς τά ἐπιτρέπει. Νομίζω πώς ἡ σημερινή παραβολή μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημά μας.  Βεβαίως ὁ Θεός ὑπάρχει, βλέπει τά πάντα καί κάποτε ἀποδίδει στόν καθένα, ὅ,τι τοῦ ἀξίζει. Τό σημαντικό ὅμως εἶναι νά καταλάβουμε, ὅτι ὁ Θεός κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας, δέν ἀπουσιάζει ἀπ’αὐτήν.

          Μέ τό δικό Του τρόπο, προσπαθεῖ νά μᾶς μιλήσει νά μᾶς κάνει αἰσθητή τήν παρουσία Του σ’αὐτήν. Ὁ Θεός ὑπάρχει παντοῦ  καί γεμίζει τά πάντα. Εἶναι «πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν». Τό κάνει ὅμως μέ ἕνα τρόπο ἱδιαίτερο, τόν ὁποίο γιά νά τόν καταλάβουμε, θά πρέπει νά δώσουμε προσοχή. Νά ἐνδιαφερθοῦμε. Μέσα ἀπό κάποια γεγονότα καί δεδομένα τῆς ζωῆς μας, προσπαθεῖ νά κάνει αἰσθητή τήν παρουσία Του.

          Κάποτε μᾶς δίνει κάποια δῶρα. Ὅπως στόν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Τοῦ ἔδωσε τό δῶρο τοῦ πλούτου καί μέ αὐτό ὡς Πατέρας του καί Πατέρας ὅλων, θά ἤθελε νά Τοῦ μοιάσει. Νά γίνει κι αὐτός εὐεργέτης, ἀγαθός καί φιλάνθρωπος. Γιά νά τό καταλάβει αὐτό, ἐπέτρεψε νά βρεθεῖ στήν πόρτα τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὁ φτωχός Λάζαρος. Ὁ Θεός ὁπωσδήποτε περίμενε μέ τόν τρόπο πού σκέφτεται Αὐτός νά σκεφτεῖ καί ὁ πλούσιος καί ἔτσι νά δικαιώσει καί νά ἀναπαύσει τό Λάζαρο. Νά γίνει ὁ πλούσιος, ἄς ἐπιτραπεῖ ἡ φράση, ἕνας μικρός Θεός στή ζωή!

          Ὅμως ὁ πλούσιος δέν ὑποψιάστηκε ποτέ τίποτε. Βούλιαξε μέσα στόν πλοῦτο καί δέν μποροῦσε νά δεῖ, νά ἀντιληφθεῖ τίποτε περισσότερο ἀπό ὅσα αὐτός παρέχει. Ὅπως λέει καί στήν παραβολή ὁ Χριστός, μία ὁλόκληρη ζωή δέν ἔδωσε οὔτε ἕνα κομμάτι ψωμί στόν φτωχό συνάνθρωπό του, ὁ ὁποίος προσπαθοῦσε νά χορτάσει μέ τά ψίχουλα πού περίσσευαν ἀπό τό πάντα γεμάτο τραπέζι τοῦ πλουσίου.

          Ἄν προσέξουμε ἐδῶ, μποροῦμε νά καταλάβουμε μία μεγάλη ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας. Ὅτι ἐνῶ μεγαλώνουμε στά χρόνια, δύσκολα μεγαλώνουμε καί ὡς ὑπάρξεις, πνευματικά. Πολλές φορές δέν καταφέρνουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάποιες παιδικές ἱδιοτροπίες καί μοιραία αὐτό τό πληρώνουμε καί σέ αὐτήν, ἀλλά κυρίως στήν ἄλλη ζωή.

Κάπως ἔτσι συνέβη καί στόν πλούσιο. Ὁ Θεός ὡς πατέρας, τοῦ ἔκανε ἕνα σπουδαίο δῶρο, αὐτό τοῦ πλούτου. Ὅπως ἕνας πατέρας μπορεῖ νά κάνει δῶρο ἕνα παιχνίδι στό παιδί του. Αὐτός ὡς ἕνα ὅπως λέμε ἱδιότροπο παιδί, τό πῆρε καί ὅταν βρισκόταν μέ κάποιο συνάνθρωπό του, ἕνα ἄλλο παιδί τοῦ Θεοῦ, δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά παίξει λίγο κι αὐτό, νά χαρεῖ!  Τό ἤθελε ὅλο γιά τόν ἐαυτό του.

Δέν σκέφτηκε ποτέ ὅτι: «Γιά στάσου. Ποιός εἶμαι; Πῶς ὑπάρχω; Πῶς ξεκίνησα τή ζωή μου; Ποῦ ἔχω φτάσει; Τί ἔχω; Ὅλα ὅσα ἀπέκτησα, τά ἀπέκτησα ἐπειδή εἶμαι τόσο ἄξιος; Στόν κόσμο καί τή ζωή αὐτή ἀπουσιάζει ὁ Θεός; Μήπως κάποια ἀπό αὐτά εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ; Πού σημαίνει ὅτι αὐτό εἶναι πέρα ἀπό τίς δυνατότητές μου καί κάποιος μοῦ τό ἔδωσε ἔτσι; Ἄρα, μήπως θά πρέπει νά τό τιμήσω; Νά βοηθήσω νά χαρεῖ μέ αὐτό καί  κάποιος ἄλλος πού δέν ἔχει...;».

Αὐτή ἦταν καί ἡ αἰτία πού ὅταν πέθανε βρέθηκε στόν τόπο τῆς βασάνου, δηλαδή στήν κόλαση. Ἡ ὁποία κόλαση, ὅπως καί ὁ παράδεισος, στήν πραγματικότητα δέν εἶναι τόπος ἀλλά τρόπος. Εἶναι οἱ δύο καταστάσεις πού μπορεῖ νά καταλήξει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν μέ τό θάνατό του βρεθεῖ γυμνός ὑπαρξιακά μπροστά στό Θεό, μπροστά στήν Ἀλήθεια. Ἐκεῖ θά εἰσπράξει ὅ,τι τοῦ ἀναλλογεῖ γιά τήν ψυχή πού παρουσιάζει στό Θεό.

Ἡ ψυχή εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού συνεχίζει νά ζεῖ καί ἔχει ἐπάνω της ὅ,τι ἔχει ἀποκτήσει ἀπό τόν τρόπο τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐγκόσμια ζωή του. Αὐτός ὁ τρόπος εἶναι τό κρίσιμο σημείο γιά ὅλους. Ὅσο ὁμοιάζει στό Θεό, τόσο παράδεισο ἔχει. Ὅσο διαφέρει ἀπό τό Θεό τόση κόλαση ἔχει. Αὐτό πού κόλασε τόν πλούσιο τῆς παραβολῆς δέν εἶναι ὁ πλούτος, ἀλλά ἡ ἱδιοτροπία του νά μή μοιράζεται ὅ,τι ἦταν δικό του. Ὁ ἀτομισμός του.

Κάτι δηλαδή τελείως ἀντίθετο μέ αὐτό πού εἶναι καί κάνει ὁ Θεός. Ὁ Ὁποίος γίνεται Ὅλος θυσία, ἀφοῦ σταυρώνεται, γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Αἰτία τελικά τοῦ κολασμοῦ τοῦ πλουσίου ἦταν τό μεγάλο πάθος τῆς φιλαυτίας, πού εἶναι ἡ ρίζα κάθε κακοῦ καί ἁμαρτίας πού ἐνεργεῖται στή ζωή μας. Ἕνα πάθος τόσο μεγάλο ἀλλά παράλληλα καί τόσο κρυφό πού δέν μποροῦμε εὔκολα νά ἀντιμετωπίσουμε. Μία καλή ἀρχή γιά αὐτό, εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ταπεινοφροσύνης. Τούς ταπεινούς γνωρίζει καί ὁ Θεός καί τούς ὀνομάζει, ὅπως τό φτωχό Λάζαρο, ἐνῶ γιά τούς φίλαυτους καί ἄσπλάχνους δέν ἀναφέρει οὔτε τό ὄνομά τους...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ. Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-st-loyka-therapeia 

Ὅταν κάποτε στήν ἔρημο τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνη, ἀγαπητοί μου, ὁ διάβολος πῆγε νά πειράξει τόν Ἰησοῦ κατά τήν σαρανταήμερη νηστεία  Του, τοῦ ἔβαλε τρεῖς πειρασμούς. Ὁ τρίτος ἦταν ὁ ἐξῆς. Ἀφοῦ Τόν πῆγε σέ ἕνα ψηλό βουνό καί Τοῦ ἔδειξε ὅλα τοῦ κόσμου τά βασίλεια καί τή λαμπρότητά τους, Τοῦ εἶπε: « Ὅλα αὐτά θά σοῦ τά δώσω, ἄν πέσεις καί μέ προσκυνήσεις!» Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «Φῦγε ἀπό μπροστά μου, σατανᾶ! Ἡ γραφή τό γράφει καθαρά:μόνο τόν Κύριο τό Θεό σου θά προσκυνᾶς καί μόνο Αὐτόν θά λατρεύεις».

Πραγματικά, μᾶς κάνει ἐντύπωση τό θράσος καί ἡ σιγουριά τοῦ πονηροῦ προϊόντα τῆς ἔμφυτης ἀλαζονείας του. Μπροστά του εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού χωρίς Αὐτόν δέν ἔγινε τίποτε ἀπό ὅσα ἔγιναν ὡς δημιουργία στόν κόσμο, ὅπως μᾶς βεβαιώνει στό ἱερό Εὐαγγέλιό του ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἕνας κόσμος ὁ ὁποίος φυσιολογικά ἀνήκει σ’Αὐτόν πού τόν ἔπλασε, τό δημιουργό Του! Πού ὅμως ὅλως παραδόξως, ὁ πονηρός μιλάει γι αὐτόν μέ τήν ἄνεση τοῦ ἰδιοκτήτη, τοῦ ἀφεντικοῦ!

 

Βέβαια ὅπως ἐπεξηγοῦν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς πίστεώς μας, ὁ πονηρός δέ γνωρίζει καί θέλει νά βεβαιωθεῖ ἄν τό πλάσμα αὐτό εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὡστόσο ὁ τρόπος του δείχνει καί τήν ἀλήθεια του. Δείχνει τή σιγουριά του πώς αὐτός ὁ κόσμος εἶναι δικός του. Σάν νά λέει στό Χριστό μας: «Κοίταξε, δέν ξέρω ποιός εἶσαι, ἀλλά νά ξέρεις ὅτι αὐτόν τόν κόσμο τόν ἐλέγχω καί τόν κουμαντάρω. Εἶμαι ὁ ἀφέντης του καί τόν κάνω ὅ,τι θέλω!» Πραγματικά ἡ στάση αὐτή τοῦ πονηροῦ, τό θράσος του, ἡ ἀλαζονεία του, σέ κάνει ἔξω φρενῶν! « Βρέ γιά κοίταξε τόν κουτσοτραγοπόδαρο, πῶς συμπεριφέρεται!»

 

 Ὅμως μπορεῖ νά μιλάει ἔτσι ὁ πονηρός, γιατί ἀπό μόνος του κατάφερε νά γίνει ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου; Ἔχει τόση δύναμη, πού μπορεῖ νά νικᾶ τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν ἀκυρώνει; Πῶς τό καταφέρνει αὐτό; Ποιός τοῦ δίνει τό δικαίωμα; Ὁ Θεός; Σίγουρα ὄχι. Τότε ποιός; Αὐτός πού τοῦ δίνει τό δικαίωμα εἶναι τό ἀγαπημένο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ,  ὁ ἄνθρωπος! Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀδυναμία του, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἁμαρτωλότητά του. Ἡ ροπή του πρός τήν ἁμαρτία εἶναι ἡ κερκόπορτα, ἀπό τήν ὁποία περνᾶ στόν κόσμο ὁ πονηρός καί καταδυναστεύει αὐτόν καί ἀδύναμο πλάσμα πού τοῦ τήν ἀνοίγει.

 

Ἀκριβώς μιά τέτοια κατάσταση τυρανίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν πονηρό μᾶς ἔδωσε καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ Ἰησοῦς περνᾶ ἀπό τήν περιοχή τῶν Γαδάρων καί ἕνας δύστηχος δαιμονισμένος τόν συναντᾶ ἔξω ἀπό τήν πόλη. Μόλις Τόν βλέπει πέφτει στά γόνατα καί τό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ πού ἦταν μέσα του, τοῦ λέει: «Σέ παρακαλῶ Υἱέ τοῦ Ὑψίστου μή μέ βασανίσεις! Σέ παρακαλῶ μή μέ στείλεις στήν ἄβυσσο ἀπό ὅπου προέρχομαι, ἀλλά ἐπέτρεψε νά μπῶ μέσα σέ ἐκείνους τοῦ χοίρους». Ὁ Κύριος τό ἐπέτρεψε, κι ἀμέσως ἡ ἀγέλη ὅρμισε σάν τρελή καί γκρεμίστηκε μέσα στήν διπλανή λίμνη καί πνίγηκε.

Βλέποντας αὐτό τό τραγικό συμβάν οἱ βοσκοί ἔτρεξαν στήν πόλη καί πληροφόρησαν τούς συντοπίτες τους γιά τό γεγονός. Τότε ὅλοι μαζί ἦρθαν ἐκεί ὅπου ἔγιναν ὅλα αὐτά καί ζήτησαν ἀπό τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό τό μέρος τους! Γιατί τρομοκρατήθηκαν καί τούς ἔπιασε φόβος μεγάλος! Τό παράξενο ὅμως τώρα εἶναι πώς ὁ πρώην δαιμονισμένος καί γι αὐτούς φοβερός, τρομερός καί ἐπικίνδυνος, εἰρηνικός καί σώφρων καθόταν στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί Τόν παρακαλοῦσε νά μή φύγει.

 

Πραγματικά ἀκατανόητο, ἄν ὄχι παράλογο καί τρελό! Ἀντί νά χαροῦν καί νά τοῦ ζητήσουν νά μείνει κοντά τους καί γιά νά Τόν εὐχαριστήσουν πού τούς ἀπάλλαξε ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ πρώην δαιμονισμένου συντοπίτη τους, αὐτοί ἀπαιτοῦν νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους! Τί παράξενη καί παράλογη συμπεριφορά! Πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ πράξη τους; Τί εἶναι αὐτό πού τούς ταράσσει; Γιατί ἀντί νά εἰρηνεύσουν μαζί μέ τόν πρώην δαιμονισμένο κοντά στό Χριστό, αὐτοί πανικοβάλονται;

 

Οἱ ἐρμηνευτές σημειώνουν ἐδῶ πώς ἡ αἰτία τῆς παράξενης αὐτῆς συμπεριφορᾶς τῶν Γαδαρηνῶν, ἦταν ἡ ἀποκάλυψη ὅτι στόν τόπο τους ἐκτρέφαν χοίρους καί ἐνδεχομένως νά ἔτρωγαν καί τό κρέας τους. Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ Μωσαϊκός νόμος χαρακτηρίζει ὡς ἀκάθαρτο ζῶο τό χοίρο καί ἀπαγορεύει τήν βρώση του. Ὅποιος ἀσχολεῖται μέ χοίρους καί τρώει τό κρέας τους εἶναι ἀκάθαρτος. Κάτι σάν τούς λεπρούς. Ἀπομονώνεται ἀπό τούς ἄλλους.

 

 Ἔρχεται λοιπόν αὐτός ὁ ξένος καί περίεργος διδάσκαλος καί φανερώνει τή δραστηριότητά τους. Σύν τοῖς ἄλλοις, γίνεται καί αἰτία νά χάσουν τό βιός τους! Ἡ περιουσία τους, τό κοπάδι πού κατά πάσα πιθανότητα θά πρέπει νά ἀποτελεῖτο ἀπό χοίρους ὅλων τῶν κατοίκων, πνίγηκε στή λίμνη! Τόσα χρόνια κατάφεραν νά δημιουργήσουν ὅλη αὐτήν τήν κατάσταση, πού σίγουρα τούς ἀπέφερε τό ἀνάλλογο οἰκονομικό ὄφελος καί ξαφνικά σέ μιά στιγμή τήν χάνουν καί ἐκτίθενται καί ὡς παραβάτες τοῦ νόμου! Εἶναι νά μήν ταραχθοῦν καί πανικοβληθοῦν; Νά μή νευριάσουν; Εἶναι νά μή θέλουν τήν αἰτία τοῦ κακοῦ τους, δηλαδή τόν Ἰησοῦ;;;!!!!

 

Ἐδῶ ἀκριβῶς ἐπαληθεύεται ἡ φράση ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο αὐτό ὡς ζυγός δικαιοσύνης. Πού θά κάνει νά φανεῖ στόν κόσμο τί εἶναι ἀπό τό Θεό καί τί ἀπό τόν πονηρό. Ἡ στάση πού θά πάρει ὁ καθένας ἀπέναντί Του, θά εἶναι ἐνδεικτική μέ ποιόν συντάσεται, σέ ποιόν ἀνήκει. Ὅπως λέει ἡ ἁγία Γραφή, ὁ κόσμος ὅλος ὑπάρχει μέσα στήν πονηρία καί ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό μικρή ἡλικία κατεργάζεται τό πονηρό. Λόγω αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας του γίνεται ἕνα μέ τόν πονηρό καί τελικά τοῦ παραδίνεται. Κάπως ἔτσι ἀποκτᾶ δικαιώματα ὁ πονηρός πάνω στόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο πού ζεῖ.

 

Ἀγαπητοί μου·

 

Ὁ Χριστός μας ὡς Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος ἦλθε στόν κόσμο αὐτό γιά νά λύσει τά ἔργα καί τή δύναμη τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ πονηροῦ. Ὡς ἄνθρωπος εἶναι θεραπευμένος ἀπό κάθε ἀδυναμία καί ροπή πρός ἁμαρτωλότητα. Ἔτσι λοιπόν ὡς παρουσία καί δύναμη, αὐτομάτως κάνει ὅτι βρίσκεται κοντά Του, νά φαίνεται τί πραγματικά εἶναι. Ποῦ πραγματικά ἀνήκει. Στό Θεό ἤ στόν πονηρό.

 

Ἔτσι καί μέ τήν περίπτωση τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐρχόμενος στόν τόπο τους, ἔγινε ἡ αἰτία νά φανεῖ ἡ ἀλήθεια τους, ἡ πνευματική κατάστασή τους. Στό τόπο τους εἶχε δημιουργηθεῖ μιά κατάσταση πού ἦταν παράνομη ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή κάποιοι μπορεῖ ἐδῶ νά ἀντιτείνουν: «Μά καλά πάτερ. Τόσο δαιμονικό ἦταν τό ὅτι ἐκτρέφαν καί ἔτρωγαν χοίρους;» Καί ἐγώ θά ἀπαντήσω: «Βεβαίως καί δέν τούς καθιστοῦσε δαιμονισμένους ἡ ἐνασχόλισή τους μέ τούς χοίρους».

 

Τούς παρέδιδε ὅμως σιγά-σιγά στόν πονηρό, ὁ τρόπος καί ἡ πνευματική διάθεση μέ τήν ὁποία τό ἔκαναν. Ἡ πονηρία καί ἡ ὅσο γίνεται ἐν κρυπτῶ ἐνασχόλισή τους μ’ αὐτούς. Ἡ ἠθελημένη ἀδιαφορία τους γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἡ συνειδητή καταστρατήγησή του. Ἡ ἐπιλογή τους τελικά μέ τή ζωή τους αὐτή νά ταχθοῦν μέ τόν πονηρό, πονηρά ἐπιθυμοῦντες καί ἐνεργοῦντες καί ὄχι μέ τό Θεό καί τό ἀγαθό θέλημά Του.

 

Ἀπλά, ἀπ’ὅτι φαίνεται ὁ δαιμονισμένος ἧταν ὁ ποιό ἀδύναμος κρίκος στή κοινωνία τους καί ἦταν αὐτός πού ἐπέτρεψε στόν πονηρό, χωρίς νά τό καταλάβει, νά μήν ὑπάρχει μόνο στή ζωή του ἀλλά καί μέσα του. Ἔτσι ὁ πονηρός βρῆκε τήν εὐκαιρία νά τούς ἔχει δικούς του καί νά τούς τυρανάει μέσα ἀπό τό συμπολίτη τους. Ἔγινε ἡ περιοχή τῶν Γαδάρων μιά ἐπί γῆς κόλαση. Βρισκόμενος λοιπόν ἀντιμέτωπος μέ τόν Ἰησοῦ φεύγει ἀπό τό δαιμονισμένο, ἀλλά συνεχίζει νά ἐπιρεάζει τούς συντοπίτες του. Γι αὐτό τούς ὁδηγεῖ νά ἐπιλέξουν τήν ἀκατανόητη γιά ἐμᾶς ἀπόφαση, νά διώξουν τόν Ἰησοῦ ἀπό τόν τόπο τους. Τούς ἐνοχλοῦσε ἡ παρουσία τῆς ὑγιοῦς καταστάσεως πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν τόπο τους. Ἡ συνείδησή τους ἐλεγχόταν γιά τήν πονηρία τους καί τήν ἐπιλογή τους νά παρανομήσουν ἀπέναντι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 

Ἄς προσέχουν λοιπόν οἱ ἄνθρωποι καί οἱ κοινωνίες πού ἐπιλέγουν νά ζήσουν ὅπως οἱ δυστηχισμένοι στήν πραγματικότητα ὅπως φάνηκε, κάτοικοι τῶν Γαδάρων. Νά στήσουν μιά ζωή καί μιά πρόοδο, ἀντίθετη καί ἐνάντια στό θέλημα τοῦ πανάγαθου καί φιλάνθρωπου Θεοῦ.

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ & ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΧΩΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ;

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-d-loyka-toy-sporeos?si=2fcf71cbbd5949059e46948f60b2fa23 

 

Πολλές φορές ἀγαπητοί μου ὁ Χριστός, θέλοντας μέ τό λόγο Του νά διδάξει τούς ἀνθρώπους, χρησιμοποιοῦσε σκηνές καί δεδομένα τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῆς ἐποχῆς Του. Με τόν τρόπο αὐτό μετέφερε καί ἀποκάλυπτε στόν κόσμο μας, ἀλήθειες καί μηνύματα οὐράνια. Νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι, πῶς ὑπάρχει καθημερινά ἀνάμεσά μας ἕνας ὁλόκληρος πνευματικός κόσμος. Ἕνας κόσμος καί μία ζωή παράλληλη μέ αὐτήν τήν ὁποία ἀντιλαμβανόμαστε μέ τίς αἰσθήσεις μας. Μία θεϊκή δραστηριότητα, πού ἐξ’αἰτίας της ζεῖ καί ὑπάρχει ὁ κόσμος αὐτός.

          Γι αὐτό πολύ συχνά μιλοῦσε μέ παραβολές, μέ μικρές δηλαδή ἱστορίες, στίς ὁποίες χρησιμοποιοῦσε ὅπως προαναφέραμε εἰκόνες καί δεδομένα τῆς καθημερινότητας τῶν ἀνθρώπων. Μιά τέτοια εἶναι καί ἡ παραβολή τῆς Δ΄Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ, ἡ παραβολή τοῦ σπορέως. Δέν εἶναι βεβαίως καθόλου τυχαίο τό ὅτι αὐτή χρόνια τώρα, ἔχει καθιερωθεῖ νά ἀναγινώσκεται αὐτές τίς ἡμέρες. Καιρός πού πάντοτε οἱ ἄνθρωποι διενεργοῦν τήν σπορά τῶν ἀγρῶν. Ἐξ’αὐτοῦ καθιερώθηκε καί ὡς χρονικό σημείο ἐνάρξεως τῶν κατηχητικῶν δραστηριοτήτων τῆς Ἐκκλησίας μας.

          Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως μᾶς ἀποκαλύπτει τό πῶς οἱ ἄνθρωποι ἀποδέχονται καί καλλιεργοῦν στίς καρδιές τους, τόν ἕνα καί μοναδικό σπόρο- λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό αὐτό φανερώνεται καί τό πόσα εἴδη καί κατηγορίες πιστῶν ὑπάρχουν στή ζωή μας. Στήν πραγματικότητα ὁ Χριστός μας μέ τή θεία χάρη Του, κάνει μία πνευματική ἀκτινογραφία τῶν ἀνθρώπων καί μᾶς κάνει γνωστό τό πῶς ὑπάρχουμε ὡς πνευματικοί ἀγροί. Τί εἴδους καί τί ποιότητας πνευματική ὑπόσταση καί περιεχόμενο ἔχουμε. Ποιά τελικά εἶναι ἡ πραγματική στάση μας καί συμπεριφορά ἀπέναντι στό Θεό, τό λόγο Του καί ἄρα τί πίστη διαμορφώνουμε.

          Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν ἀψεγάδιαστο λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχουν τέσσερεις κατηγορίες ἀνθρώπων. Πρώτη κατηγορία αὐτοί πού δέν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιά τό Θεό καί ἀναφέρονται ὡς σκληρό ἔδαφος, ὡς δρόμος. Σ’αὐτούς ὁ λόγος μένει ἐξωτερικά, δέν μπορεῖ να εἰσχωρήσει στήν καρδιά τους. Ἔτσι, εὔκολα ὁ πονηρός τόν σκορπίζει καί μαζί του χάνεται καί ἡ κατά Θεόν σωτηρία τους.

Δεύτερη κατηγορία αὐτοί πού ὑποψιάζονται κάπως τή βαρύτητα τοῦ Θείου λόγου γιά τή ζωή μας καί με χαρά τόν ἀκούουν. Δέν δείχνουν ὅμως τό ἀνάλογο ἐνδιαφέρον καί δέν τόν καλλιεργοῦν. Ἔτσι γρήγορα, πρωτοῦ καλά-καλά προλάβει  νά μεγαλώσει λίγο ἡ πίστη μέσα τους ὡς φυτό, μαραίνεται καί χάνεται. Εἶναι αὐτοί πού ὅσο εὔκολα πιστεύουν, τόσο εὔκολα καί ἀπιστοῦν. Σάν ἐκείνους πού τῶν Βαῒων φώναζαν Ὡσσανά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος καί τή Μεγάλη Παρασκευή ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν!

Ἡ τρίτη κατηγορία εἶναι αὐτοί πού ἐπίσης μέ χαρά δέχονται τή σπορά τοῦ Θείου λόγου. Ὅμως ἐνῶ ἀναγνωρίζουν τή σημασία καί σπουδαιότητά του, τελικά τόν πνίγουν πραγματικά μέσα στήν καθημερινότητα, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτή γιά τόν καθένα. Εἶναι αὐτοί πού δέν δίνουν στήν πίστη τήν κρίσιμη προτεραιότητα, ἡ ὁποία εἶναι καί ἀπαραίτητη. Αὐτοί πού προσπαθοῦν νά συνδιάσουν ὑποχρεώσεις καί Θεό. Αὐτοί πού τελικά θεωροῦν τήν πίστη ὡς ὑποχρέωση καί μοιραία ὡς τέτοια κάποτε τήν ὑποβιβάζουν γιά τήν ἐκπλήρωση κάποιας ἄλλης.

Στήν πραγματικότητα δέν διαφέρουν καί πολύ ἀπό τούς προηγούμενους. Εἶναι περίπου στήν ἵδια κατάσταση καί κατηγορία. Διότι ἀφοῦ τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ μή καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους, ποιά ἡ διαφορά μέ τους ἄλλους; Σέ ἐκείνους τό χῶμα ἔχει πέτρες, σ’αὐτούς ἀγκάθια κι ἀγριόχορτα. Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι δέν φυτρώνει καί καρποφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.Ἴσως γιά τήν κατηγορία αὐτή θά μπορουσαμε νά ποῦμε ὅτι ἀνήκουμε οἱ περισσότεροι.

Ἡ τέταρτη καί ἡ καλή ὅμως κατηγορία, εἶναι αὐτοί πού ἔχουν καρδιά καλή και ἀγαθή. Αὐτοί δηλαδή πού τό ἔδαφος τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου, τῆς καρδιᾶς τους, εἶναι γόνιμο καί εὔφορο. Αὐτοί λοιπόν ὅταν ἀκοῦνε τό Θείο λόγο, ὄχι μόνο τόν δέχονται μετά χαρᾶς, ἀλλά ὅπως λέει καί ὁ Χριστός στήν ἐξήγηση τῆς παραβολῆς, τόν κρατοῦν. Δηλαδή τοῦ δίνουν προσοχή καί σημασία καί τήν ἀπαραίτητη προτεραιότητα στή ζωή τους.

Τόν κάνουν τρόπο ζωῆς. Προσπαθοῦν νά κάνουν θέλημά τους, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐνδιαφέρονται γι αὐτό καί συνεχῶς προσέχουν νά τό καταλάβουν, νά τό διακρίνουν ὅσο γίνεται καλύτερα, μέσα στό θόρυβο καί τή φασαρία τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐτοί πού ἀσκοῦνται στήν εἰρήνη καί τήν ὑπομονή, πού τελικά εἶναι αὐτή πού τούς βοηθᾶ νά καρποφορήσει μέσα τους καί γύρω τους ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τονίζει ὁ Χριστός: «οὗτοί εἰσιν...τόν λόγον κατέχουσιν καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ».

Τήν ὑπομονή αὐτή, τή βοηθᾶ ἡ καλή καί ἀγαθή καρδιά τους. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ἕνα ἐργοστάσιο πού παράγει ἀτέλειωτη ὑπομονή. Γιατί αὐτή ἡ καρδιά, θά μπορούσαμε νά ποῦμε εἶναι σάν τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ, ὅσο ὑπερβολικό κι ἄν φαίνεται αὐτό. Γιατί καλός καί ἀγαθός γιά ὅλους καί γιά ὅλα εἶναι ὁ Θεός! Ὁ ὁποίος μόνο ἀγαπᾶ καί πάντα συγχωρεῖ. Ἀνατέλει τόν ἦλιο καί γιά τούς πονηρούς καί γιά τούς ἀγαθούς καί δίνει τή βροχή καί γιά τούς ἄδικους  καί γιά τούς δικαίους. Ἡ ὑπομονή, ἡ ὁποία εἶναι τό ἀπαραίτητο στοιχείο γιά νά καρποφορήσει ὅ,τιδήποτε στή ζωή μας. Ἀκόμη καί ἡ πίστη, ὅπως μᾶς τονίζει ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας, ὁ Χριστός.

Αὐτό τό μεγάλο δώρο τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, τό Θείο λόγο Του, ὡς σπόρο πρώτα τόν ἔριξε ὁ Ἵδιος. Μετά τήν Ἀνάληψη Του, τή σκυτάλη πῆραν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μετά ἀπό αὐτούς οἱ διάδοχοί τους οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς πίστεώς μας, τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ὁποίοι διεξήγαγαν τό ἔργο τῆς σπορᾶς καί τῆς καλιέργειας τοῦ Θείου λόγου σέ κάθε ἐποχή που ἔζησαν. Αὐτοί πού ὡς καλοί  γεωργοί, προσπάθησαν θυσιαστικά νά κάνουν εὔφορο καί καρποφόρο τόν ἀμπελώνα τοῦ Θεοῦ, τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Του, τόν πιστό λαό Του.

Μέ τή διδασκαλία, τό κήρυγμα, ἀλλά κυρίως μέ τόν τρόπο ζωῆς τους, νά διδάξουν. Νά βοηθήσουν τούς πιστούς νά φανοῦν ὅπως λέει καί τό τροπάριο τους ὡς ἀστέρες φωτεινοί, πού ὅποιος  τούς βλέπει νά λέει «Νά!...Θεός τώρα ἐδῶ!». Αὐτοί οἱ Πατέρες καί ὡς ποιμένες φύλαξαν καλά τό λαό τοῦ Θεοῦ καί ὅταν χρειάστηκε τόν προστάτεψαν ἀπό κάθε αἴρεση καί αἰρετικό. Πού ὡς λύκος προσπάθησε νά μπεῖ μέσα στό ποίμνιο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀρπάξει καί νά σύρει τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ στό χαμό καί τήν ἀπώλεια.

Τέτοιους Πατέρες καί ποιμένες τιμοῦμε αὐτήν τήν Κυριακή, αὐτούς τῆς ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πού διενεργήθηκε τό 787μ.Χ στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί Αὐτοκράτειρος Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου καί ἀποκατέστησε τήν τιμή καί τήν προσκύνηση πρός τίς ἅγιες Εἰκόνες. Ἐπανέφερε τήν ἡρεμία καί τήν εἰρήνη στό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔτσι ὥστε νά μπορέσει ἐν ὑπομονῇ πλέον ὅπως τονίζει καί ὁ Χριστός, νά καλιεργήσει καί νά καρποφορήσει τό λόγο Του.

Εἶθε λοιπόν ἀγαπητοί μου, αὐτές οἱ προϋποθέσεις να ὑπάρχουν πάντοτε, ἔτσι ὥστε οἱ Χριστιανοί κάθε ἐποχῆς νά μποροῦν νά καλλιεργούν τίς καρδιές τους ὡς κήπο, μέσα στόν ὁποίο θά καρποφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.