B΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. "Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ".

 

 

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/o40yhcjtiopr

 

Τό τῆς σοφίας ἱερόν καί θεῖον ὄργανον,...  Τῆς σοφίας τό ἱερό καί θεῖο ὄργανο, θεολογίας τήν λαμπράν συμφώνως σάλπιγγα ἀνυμνούμέν σε Γρηγόριε θεορρήμον... Καί τῆς θεολογίας τήν λαμπρή σάλπιγγα, ἐσένα Γρηγόριε στόμα τοῦ Θεοῦ σέ ἐγκωμιάζουμε... Ἀλλ' ὡς νοῦς Νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος,...Ἀλλά ὡς νοῦς πού βρίσκεται δίπλα στό Θεό,... πρός αὐτόν τόν νοῦν ἡμών Πάτερ ὁδήγησον,... ὁδήγησε καί τό δικό μας νοῦ σέ Αὐτόν ( τό Θεό),... ἴνα κράζωμεν, Χαῖρε Κήρυξ τῆς χάριτος...καί ἔτσι γεμάτοι χαρά νά φωνάζουμε δυνατά, Χαῖρε  Κήρυκα τῆς θείας χάριτος.

Τή δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ἀγαπητοί, τιμᾶ τόν μέγα ἐν ἱεράρχες καί θαυματουργό, ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Τόν μύστη καί καθηγητή τῆς ἡσυχαστικῆς-μοναστικῆς ζωῆς καί τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Τό τροπάριο πού προαναφέραμε εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά τῆς ἡμέρας, μέ τά ὁποία ὑμνεῖται ὁ ἅγιος. Βεβαίως, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο πού κάθε τέτοια ἡμέρα τιμᾶται, ἐνῶ ἡ κοίμησή του εἶναι στίς δεκατέσσερις Νοεμβρίου.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί γενικότερα ὅλο τό Τριώδιο δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς εἶναι μία περίοδος κατά τήν ὁποία ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος της, βιώνουμε ὅλο τό εὔρος τῆς πίστεώς μας. Μέ τά ἐπετειακά γεγονότα τῶν Κυριακῶν  εἶναι σάν νά μηδενίζουμε στήν ἀρχή του τήν πίστη μας καί κατά τή διάρκεια του νά τήν ξαναδομοῦμε. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό. Γιατί μέσα στήν καθημερινότητα καί τή βουή τῆς ζωῆς καί τῶν μεριμνῶν της, δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ξεμακραίνουμε ἀπό τήν πίστη. Πρέπει λοιπόν κάποτε νά τήν «ἐπιδιορθώνουμε» καί ἡ περίοδος αὐτή εἶναι ἡ πλέον κατάληλη.

Ὅμως ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού θά μᾶς σώσει, δηλαδή θά μᾶς ὁδηγήσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει λοιπόν νά εἶναι σωστή, νά εἶναι σωτήρια. Σάν τή λειτουργία τοῦ σιδηροδρόμου. Ἡ πίστη εἶναι οἱ ράγες, ἡ Ἐκκλησία ὁ συρμός καί ἐμεῖς οἱ ἐπιβάτες του, σέ μία πορεία πού πάει στό Θεό. Οἱ ἅγιοι ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι οἱ ὁποίοι φροντίζουν τίς ράγες καί ὅλη τήν ὑποδομή τοῦ σιδηροδρόμου. Ἔτσι ὥστε σίγουρα καί ἀσφαλῶς νά φτάσουμε στό Θείο προορισμό μας.

Ἡ πίστη, μή νομίζετε πώς ἦταν ὅπως τήν γνωρίζουμε σήμερα ἐξ ἀρχῆς. Εἶχε μία ἐξελικτική πορεία κατά τήν ὁποία συνεχῶς γινόταν ποιό σωστή, ποιό ὁλοκληρωμένη, ποιό ξεκάθαρη. Δηλαδή αὐτό ἀκριβῶς πού πρέπει νά εἶναι. Ἕνα σύνολο θείων ἀληθειῶν, διά τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει καλύτερα καί οὐσιαστικότερα τό Θεό. Κάτι πού ἐνεργεῖται σέ ἕνα χῶρο πού ὁ Ἵδιος ἐφτιαξε γιά νά συμβαίνει αὐτό. Εἶναι ὁ χῶρος πού ἐσαεί ἀποκαλύπτεται καί δημιουργεῖ κοινωνία μέ τά παιδιά Του, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό σῶμα Του, τήν ἁγία  Ἐκκλησία μας.

Ἔτσι, τί κι ἄν εἶχαν περάσει χίλια τριακόσια τριάντα χρόνια ἀπό τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ καί τή δημιουργία τῆς Ἐκκλησίας. Τί κι ἄν εἶχαν γίνει ὀκτώ οἰκουμενικές σύνοδοι μέσα ἀπό τίς ὁποίες διαμορφώθηκε μέ ὀρθό τρόπο, ὀρθή δόξα,  ἡ πίστη της. Ἦρθε πάλι ἕνας καιρός ὅπου αὐτή ἔπρεπε νά δοκιμαστεῖ. Σ’αὐτό βέβαια δέ φταίει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ ἀδυναμία κάποιων μελῶν της νά καταλάβουν τό Θεό καί τό πῶς Αὐτός σχετίζεται μαζί μας. Αὐτό δέν εἶναι θαρρῶ ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς ποτέ δέν ἔπαψε νά συμβαίνει.

Λοιπόν στά χρόνια τά ὁποία ἔζησε ὁ ἁγιος Γρηγόριος, μία ἄλλη κακοδοξία καί πλάνη συνετάραξε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.  Ὁ λατινοθρεμένος στήν πίστη μοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, δίδασκε πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τό Θεό καί ἀκόμη περισσότερο δέν μπορεῖ νά ἐνωθεῖ μαζί Του. Ὅλη ἡ πίστη καταλήγει καί ὁλοκληρώνεται στήν ἀποδοχή καί μόνο τοῦ ἀνθρωπίνου μυαλοῦ, τῆς ὑπάρξως τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη δηλαδή γι αὐτόν ἦταν μία διανοητική λειτουργία καί τίποτα παραπάνω. Σᾶς λέει κάτι αὐτό;

Ὁ Βαρλαάμ, ὅπως κάθε αἰρετικός δέν ἦταν τυχαίος. Ἦταν πολύ μορφωμένος καί εἶχε λόγο μέ τόν ὁποίο ἔπειθε τούς ἀνθρώπους. Τά πράγματα δέν ἦταν καθόλου εὔκολα. Ἡ πίστη κινδύνευε καί μαζί της καί ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα διαιρέθηκε, ἡ σύγχηση καί ὁ φανατισμός κυριάρχησαν. Τότε ἦταν πού ἡ Θεία χάρις ἔδωσε στήν Ἐκκλησία, ὡς διδάσκαλο καί ὑπερασπιστή τῆς ἀληθείας της τόν ἅγιο Γρηγόριο.

Ὁ ὁποίος ἔχοντας κάνει ἤδη μία ζωή βαθείας καί καρδιακῆς πίστεως, εἶχε αὐτό πού δέν μποροῦσε νά ἔχει ὁ Βαρλαᾶμ. Εἶχε  ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι λοιπόν μποροῦσε νά ἀποδείξει πώς ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καί μυστήριο κατά τήν οὐσία Του. Εἶναι ὅμως ἀντιλητός ἀπό τίς ἐνέργειές Του, οἱ ὁποίες Τόν ἀποδεικνύουν. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἐνωθεῖ μέ τό Θεό κατά τήν οὐσία Του. Μπορεῖ ὅμως νά νοιώσει πώς εἶναι ἐνωμένος μέ τό Θεό, ὅταν ἡ πίστη του προχωράει σωστά καί ὁ Θεός ἀρχίζει νά ἀπαντᾶ σέ αὐτήν. Νά τοῦ δίνει σημεία τῆς κοινωνίας Του.

Εἶναι ἡ πίστη πού ὅπως πολλές φορές ἔχουμε πεῖ βιώνεται ὡς σχέση καί ὄχι σάν μία ἀποδοχή καί μόνο τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ πίστη πού γίνεται διάλογος μεταξύ ἀνθρώπου καί Θεοῦ. Ὁ διάλογος αὐτός γίνεται στό χῶρο τῆς καρδιᾶς. Εἶναι ἡ διαδικασία κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δίνει τήν καρδιά του στό Θεό καί προσπαθεῖ μέ τή χάρη καί τή δύναμή Του, νά τήν καθαρίσει ἀπό τά πάθη. Εἶναι αὐτό πού κάνουν ἡ μοναχοί. Ἡ νοερά προσευχή. Τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με.

Δέν εἶναι ἀπλό. Δέν εἶναι εὔκολο. Δέν ἔχει ἄμμεσα ἀποτελέσματα. Θέλει ὑπομονή καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως ὁ σωστός τρόπος πίστεως. Εἶναι ἡ πίστη ὅπως πρέπει νά ἐνεργεῖται. Ἡ πίστη μέ καρδιά. Καί μόνο ἡ διενέργειά της μπορεῖ νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο, γιατί αὐτό εἶναι πού θέλει καί ὁ Θεός. «δός΄ μοι, υἱέ, σήν καρδίαν», διαβάζουμε στό 23^ο Κεφάλαιο τῶν Παροιμιῶν στήν Παλαιά Διαθήκη.

Μέσα ἀπό τή διαδικασία αὐτή, ἀρχίζει λίγο-λίγο νά καθαρίζεται ἡ καρδιά. Καί ὅσο καλύτερα συμβαίνει αὐτό, τόσο ἀναλόγως ἀρχίζει νά καθρεφτίζεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός Χριστός. Γίνεται αὐτό πού εἶπε ὁ Ἵδιος στούς μακαρισμούς Του στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία: «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Εὐτυχισμένοι αὐτοί πού ἔχουν καθαρή καρδιά, γιατί αὐτοί θά μπορέσουν νά δοῦν τό Θεό. Γι αὐτό καί ὁ προφητάναξ Δαυΐδ στόν καθ’ἐαυτό ψαλμό τῆς μετανοίας, τόν πεντηκοστό, ζητᾶ ἀπό τό Θεό νά τοῦ δώσει καθαρή καρδιά: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός».

Ἔτσι τό 1.341 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη, καλεῖται σύνοδος ἡ ὁποία ἐξετάζει τίς δύο διδασκαλίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καί τοῦ Βαρλαᾶμ καί στήν ὁποία ἦταν καί οἱ δύο παρόντες. Ἀποδέχεται ψηφίζει καί καθιερώνει ὡς σωστή αὐτήν τοῦ Γρηγορίου, τήν δέ τοῦ Βαρλαᾶμ τήν ἀπορίπτει. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἡ πίστη μας, ἡ ὀρθοδοξία, εἶναι μία πλήρης καί ὁλοκληρωμένη γνώση καί κατανόηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀληθείας Του.

Εἶναι πραγματικά ἡ μόνη ἀληθινή μεταξύ τῶν διαφόρων ἄλλων «πίστεων». Γιατί ἡ πίστη αὐτή εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ, ἀλλά καί μέ ἱδιαίτερα σημεῖα γιά αὐτούς πού τό ἀναγνωρίζουν καί ἀνταποκρίνονται σ’αὐτό, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ τιμώμενος σήμερα ἅγιος. Γιατί στήν πίστη αὐτήν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ ὑπήκοος ἑνός πνευματικοῦ κράτους, μιᾶς ἀπόμακρης ἐπουράνιας ἀρχῆς καί ἐξουσίας. Δέν εἶναι ἕνας ἐμπερίστατος, πού κοιτάει ἀπό τό παράθυρο ἄν θά τοῦ δώσουν ἕνα ξεροκόματο. Εἶναι τό ἀγαπημένο παιδί πού ὁ Πατέρας του θυσιάζεται γι αὐτό, γιά νά ἔχει ζωή καί περίσεια ζωῆς: «ἐγώ ἦλθον ἴνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν».

Εἶναι ὁ μόνος πού ἀκούει τό Θεό νά τοῦ λέει πώς δέν τόν θέλει ὡς δοῦλο, ἀλλά ὡς φίλο. «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους...ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἄ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν». Ἐσεῖς εἶστε οἱ φίλοι μου...δέν σᾶς λέω πλέον δούλους...σᾶς λέω φίλους γιατί σᾶς ἔχω ἀποκαλύψει ὅ,τι ἔχω ἀκούσει  ἀπό τόν Πατέρα μου. Εἶναι ἐπίσης ὁ μόνος πού μέσα ἀπό μία συγκεκριμένη πράξη-μυστήριο, τό ἅγιο Βάπτισμα, γίνεται παιδί τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμος τῆς αἰώνιας Βασιλείας Του. Δηλαδή εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά δεῖ Θεοῦ πρόσωπο!!!

Αὐτήν λοιπόν τήν πίστη, διά τοῦ κορυφαίου ἁγίου ἱεράρχου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μᾶς προβάλει κάθε τέτοια ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας. Καί εἶναι ἡ Κυριακή αὐτή συνέχεια τῆς προηγούμενης, τῆς Ὀρθοδοξίας. Γίνεται δέ αὐτό γιά νά νοιώσουμε σιγουριά καί ἀσφάλεια. Πώς πατοῦμε σέ γερό ἔδαφος. Νά θυμηθοῦμε πώς ἡ πίστη μας εἶναι ἡ μόνη σωστή καί πέρα γιά πέρα ἀληθινή.

Μέ αὐτήν ὡς ὅπλο νά κάνουμε τόν καλό ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί νά βγοῦμε νικητές τό βράδυ τῆς ἀναστάσεως. Μαζί μέ τό Χριστό μας νά ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς, ἔχοντας βρεῖ διά τῆς πίστεως μία ἄλλη ζωή. Μία ζωή πού εἶναι πραγματικά κοινωνία Θεοῦ καί σωτηρία γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Κύριε, εὐλόγησον!

 

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. «ΟΝΟΜΑ ΒΑΡΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΙΑ.»

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/6pbhhbfrny3b 

 

 Νῦν εὐσεβείας τὸ σέλας, πᾶσιν ἐφήπλωται,...Τῆς εὐσέβειας τό λαμπρό φῶς ἔχει ἀπλωθεῖ παντοῦ,...διασκεδάζον πλάνην, ἀσεβείας ὡς νέφος,... Σκορπίζοντας τῆς ἀσέβειας τήν πλάνη σάν σύννεφο,... φωτίζον δὲ καρδίας, τῶν εὐσεβῶν... Καί φωτίζοντας τίς καρδιές τῶν πιστῶν... Δεῦτε πάντες προσπέσωμεν, εὐσεβοφρόνως Εἰκόνας Χριστοῦ σεπτάς, προσκυνοῦντες οἱ Ὀρθόδοξοι... Τώρα ὅλοι ἄς γονατίσουμε καί ἄς ἀσπαστοῦμε εὐσεβῶς καί μέ εὐλάβεια τίς ἱερές εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς οἱ Ὀρθοδόξοι.

Τό τροπάριο αὐτό ἀγαπητοί μου εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς καί ὑπέροχους ψαλμούς, μέ τούς ὁποίους ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μεγάλη ἡμέρα καί ἐορτή, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.  Τήν ἡμέρα πού γιά ἄλλη μία φορά, διά τῆς χάριτος καί τοῦ ἐλέους τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ἀξιωνόμαστε νά ἐορτάσουμε. Νά ἐορτάσουμε μία ἐορτή  ἀπό τήν ὁποία ἔχουμε πάρει καί τό ὄνομα. Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ἡ Ἐκκλησία μας, Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὄνομα πού μέσα στό πέρασμα τῶν χρόνων, ἔγινε ἐπίθετο μέ τό ὁποίο ὀνομάζεται ἕνας κόσμος. Ὁ κόσμος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἕνας κόσμος πού διαφέρει ἀπό τούς ἄλλους Χριστιανικούς κόσμους. Τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, (αὐτή εἶναι ἡ σωστή ὀνομασία καί ὄχι Καθολικοί). Τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Πεντηκοστιανῶν, τῶν Εὐαγγελιστῶν καί πόσους ἄραγε ἀκόμη  ὑπάρχουν ἤ μπορεῖ να δημιουργήσει ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία πού ἀπό τη μία ἀναγνωρίζει καί ζητάει Θεό, ἀπό τήν ἄλλη ἐπειδή εἶναι ἀδυναμία, ἀδυνατεῖ νά καταλάβει τό Λόγο Χριστό καί τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ πού Αὐτός κάνει στόν κόσμο.

Αὐτή ἡ ἀδυναμία  ἦταν καί ἡ αἰτία νά γίνει κάποτε τό μεγάλο κακό, τοῦ ὁποίου τή λήξη καί τή διόρθωσή του ἐορτάζουμε κάθε χρόνο σάν σήμερα. Τό κακό αὐτό ἦταν ἡ εἰκονομαχία. Μία ὀλέθρια διαμάχη καί ἀντιπαλότητα ἡ ὁποία αἱματοκύλισε γιά ἐνάμιση περίπου αἰῶνα, τήν Ἐκκλησία καί τό κράτος τοῦ Βυζαντίου. Ἡ εἰκονομαχία δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε πώς ἦταν ἕνας καταστροφικός ἐμφύλιος πόλεμος. Ἀφοῦ ἀδελφός κινήθηκε ἐχθρικά κατά τοῦ ἄλλου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ καί χέρι χριστιανικό βάφτηκε ἀπό τό αἷμα ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ.

Ὅπως τό λέει καί ἡ ἵδια ἡ λέξη, ἡ εἰκονομαχία ἦταν μία μάχη γιά τίς εἰκόνες. Αἰτία καί ἀφορμή ἦταν κάποιες ὑπερβολές πού γινόταν ἀπό πιστούς ὡς πρός τήν τιμή αὐτῶν ἀλλά καί τῶν ἁγίων λειψάνων. Ἀπό αὐτό προχώρισε καί πρός τό ἄν θά ἔπρεπε νά ἀναπαριστᾶται εἰκονιζόμενος καί ὁ ἐνσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀρχηγός τῆς πίστως μας Χριστός. Ἔφτασε δηλαδή στό σημείο νά θεωρηθεῖ ἀλλά καί νά χαρακτηρισθεῖ εἰδωλολατρία, ἡ ἀναπαράσταση, ἡ τιμή καί ὁ ἀσπασμός τοῦ Χριστοῦ   καί συνεκδοχικά τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων τῆς πίστώς μας.

Τό πρόβλημα δέν ἦταν ἀπλό οὔτε ἦταν μία θεολογική διαμάχη φιλοσοφικοῦ τύπου. Πού πιθανῶς ἐνδιέφερε κάποιους πού ἀσχολοῦνταν ἰδιαίτερα μέ τά Ἐκκλησιαστικά, ὅπως θά μποροῦσαν νά ἔλεγαν ἀκόμη καί σήμερα κάποιοι χριστιανοί. Τό φαινόμενο ὡς δίλημα γιά τό ἄν πρέπει νά ἀναπαριστᾶται ὁ Χριστός, γιατί αὐτό ἦταν πού τέθηκε κυρίως σέ ἀμφισβήτιση, δέν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ γεγονότος ἀπό τό ὁποίο γενήθηκε ἡ πίστη μας. Τοῦ γεγονότος τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Γιά τούς εἰκονομάχους τό σκεπτικό ἦταν πώς ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος, πῶς μπορεῖ νά εἰκονισθεῖ; Καί ἄρα ἡ ὁποιαδήποτε εἰκόνησή Του, εἶναι εἰδωλολατρία. Γιά τούς εἰκονολάτρες ἡ ἀπάντηση ἦταν πώς ἀφοῦ ἡ αἰτία τῆς πίστώς μας εἶναι αὐτό ἀκριβῶς, τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο, γιατί νά μήν μπορεῖ νά εἰκονισθεῖ; Ἀφοῦ ὑπῆρξε καί ὡς ἱστορικό κατά κόσμον πρόσωπο μέ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά, γιατί να μήν μπορεῖ νά ἀναπαρασταθεῖ;

Καταλαβαίνουμε νομίζω τή σοβαρότητα τοῦ προβλήματος. Ἄν ἐπικρατοῦσε ἡ ἄποψη καί ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά εἰκονίζεται, τότε θά ἔπρεπε νά ξεχάσουμε ἀλλά καί νά θεωρήσουμε ὡς λάθος ὅλη τήν πίστη μας. Τή λατρεία της, τά μυστήριά της, τίς γιορτές της καί ὅ,τι ἄλλο ἔχει νά κάνει μ’αὐτήν. Ἄν ἐπικρατοῦσε τό πιστεύω τῶν εἰκονομάχων, ἑπτά αἰῶνες πίστεως θά ἔπρεπε νά ἀναγνωρισθοῦν ὡς λάθος. Ἑπτακόσια χρόνια ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἱστορίας, ἀγῶνες, μαρτύρια χριστιανῶν, συγγράμματα πατέρων, ἀλλά καί ἔξι Οἰκουμενικές Σύνοδοι μέσα ἀπό τίς ὁποίες  εἶχε διαμορφωθεῖ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἡ πίστη, ἔπρεπε νά θεωρηθοῦν ὡς μάταιος κόπος.

Ἡ εἰκονομαχία ξεκίνησε τό 730 μ.Χ. ἀπό τόν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Λέοντα Γ΄τόν Ἴσαυρο καί τελείωσε τό 842 μ.Χ ἀπό τήν εἰκονόφιλη αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Θεοφίλου.  Στά μισά τῆς περιόδου αὐτῆς τό 787 μ.Χ., μία ἄλλη γυναίκα ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη χήρα κι αὐτή τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ Δ΄, εἶχε καταφέρει νά συγκαλέσει τήν ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδο. Στήν ὁποία συμμετείχαν 350 ἐπίσκοποι καί πλῆθος μοναχῶν καί ἡ ὁποία ἀναγνώρισε καί δογμάτισε ὑπέρ τῆς τιμῆς καί προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων καί τῶν λειψάνων.

Ἀπό αὐτήν εἶναι καί τό συνοδικό τό ὁποίο διαβάζουμε κάθε τέτοια ἡμέρα, κατά τή λειτανία τῶν ἁγίων εἰκόνων. Μποροῦμε νομίζω εὔκολα νά καταλάβουμε πόσο σοβαρό ἦταν τό ζήτημα καί πόσο ταλαιπώρησε τήν πίστη μας. Ἀπό τό ὅτι ἐνῶ πάντα μέ τή διενέργεια μίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου κάθε πρόβλημα λυνόταν καί ἐτακτοποιήτω, ἡ εἰκονομαχία δέν σταμάτησε μέ τήν ἑβδόμη Οἰκουμενική. Οἱ εἰκονομάχοι προσπάθησαν μέ κάθε τρόπο, ἀκόμη καί μέ δικές τους συνόδους, νά ἐπικρατήσει τό πιστεύω τους.

Τελικά ὅμως ἐπικράτησε ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀληθινή πίστη σέ Αὐτόν. Πού ἐκφράζεται ἀπό τούς τιμῶντες καί προσκυνοῦντες τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, τό ἀειπάρθενο τῆς Παναγίας,  τίς ἁγίες εἰκόνες καί τά ἱερά λείψανα. Πού εἶναι ἀποδείξεις αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο. Ἀποδείξεις τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ μέσα καί διά τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του καί χαριτώνει ὅποιο ἀπό τά μέλη της ἐνεργεῖ καί βιώνει θεάρεστα τήν μία καί ἀληθινή πίστη. Τήν Ὀρθόδοξη.

Ἡ ὁποία ὅπως λέει καί τό συνοδικό τῆς ἡμέρας, στήριξε καί στηρίζει τήν οἰκουμένη. «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». Εἶναι πολύ βαρύ αὐτό. Γι αὐτούς πού τό λένε, εἶναι συναίσθηση, συνείδηση καί πεποίθηση ὅτι ζοῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τόν δοξάζουν ὀρθά. Γιά κάποιους μπορεῖ νά φαντάζει ὡς ὑπερβολή. Πάντα ὑπῆρξαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρξουν χριστιανοί, οἱ ὁποίοι θά εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μετριοπαθεῖς.

Εἶναι αὐτοί πού ἀκόμη καί στίς ἡμέρες μας χαρακτηρίζουν ἐνίοτε τήν τιμή καί τήν προσκύνηση τῶν εἰκόνων καί τῶν λειψάνων ὡς εἰδωλολατρία. Εἶναι αὐτοί πού λένε πώς δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα καί διαφορά μέ τούς πιστούς τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων, τῶν μουσουλμάνων, ἀκόμη καί μέ αὐτούς τούς μάρτυρες τοῦ ἱεχωβᾶ. Ἀφοῦ ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί ὅλοι πιστεύουν σ’Αὐτόν τόν ἕνα Θεό, ἄρα δέν ὑπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ μας. Εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν μέ τόν τρόπο τους καί θεωροῦν ἀφελεῖς ὅσους θέλουν νά ζοῦν τήν πίστη.

Ἀπό τήν ἄλλη θά ὑπάρχουν πάντα καί οἱ ζηλωτές, οἱ ὁποίοι εἶναι τό ἄλλο ἄκρο τῆς πίστεως. Εἶναι αὐτοί πού ἀπό ὑπερβάλοντα ζῆλο θεωροῦν ὅτι εἶναι οἱ σωστοί καί τά παραδείγματα πρός μίμηση. Εἶναι αὐτοί πού δε ζοῦν ἀλλά προβάλουν τό Χριστό μέ ἕνα τρόπο πού οὔτε ὁ ἵδιος δέ θά ζητοῦσε. Εἶναι αὐτοί πού τά ξέρουν ὅλα γιά τήν πίστη, τήν Ἐκκλησία καί θεωροῦν τούς ἐαυτούς τους ὡς στρατιῶτες καί μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι αὐτοί πού εἶναι ἔτοιμοι ἀκόμη καί νά ἀποκοποῦν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐκτιμήσουν πώς αὐτή κάνει λάθος!

Αὐτές οἱ δύο κατηγορίες ἀνθρώπων εἶναι ἡ μέχρι τίς ἡμέρες μας, ὅσο κι ἄν φαίνεται παράξενο, διενέργεια τῆς εἰκονομαχίας. Γιατί τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ ἀλήθειες, τά σύμβολα καί τά ἀντικείμενα τῆς πίστεως, ἀλλά τά πρόσωπα τά ὁποία μετέχουν καί ἐκφράζουν τήν πίστη. Τό πῶς καί τό πόσο σωστά αὐτά ἀντιλαμβάνονται καί καταλαβαίνουν τόν ἕνα Θεό, τήν μία ἀλήθεια καί ἀποκάλυψή Του θεάνθρωπο  Χριστό καί συνεκδοχικά ὅ,τι παράγεται ἀπό αὐτή ἀκριβῶς. 

Ἀν θέλουμε λοιπόν νά τιμήσουμε τή γιορτή καί μέσα ἀπό αὐτή τήν πίστη μας, θά πρέπει ἀπό σήμερα ὅταν λέμε πώς εἴμαστε ὀρθόδοξοι νά σκεπτόμαστε. Τί εἶναι ὀρθοδοξία; Τό γνωρίζω σωστά; Εἶμαι ὀρθόδοξος, ἀλλά πόσο ὀρθόδοξος εἶμαι; Τί σημαίνει γιά ἐμένα ὅταν ἀκούω πώς ἡ πίστη μου στήριξε καί στηρίζει τήν οἰκουμένη; Ἡ πίστη μου ἔχει ἕνα προσδιορισμό βαρύ, πόσο ἐγώ σήμερα τόν ἐπαληθεύω;

Νομίζω πώς αὐτό πού μᾶς χρειάζεται περισσότερο σήμερα ἀλλά καί πάντοτε, εἶναι ἡ συναίσθηση τοῦ τί εἶμαι ἀλλά καί τό πόσο ἀκόμα μπορῶ νά γίνω. Νά ἔχω χαρά καί νά εἶμαι περήφανος πού εἶμαι ὀρθόδοξος, ἀλλά νά ἔχω καί τήν εὐθύνη τῆς τιμῆς καί τῆς βαριᾶς ἱστορίας τῆς ὁποίας εἶμαι κληρονόμος.  Χρόνια πολλά ἀδελφοί. Καλή Ὀρθοδοξία.

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ. Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:  https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/bhwybvi1avgm

 

 

«Τὴν πάνσεπτον ἐγκράτειαν, ἐναρξώμεθα φαιδρῶς, ἀκτῖνας ἀπολάμποντες, τῶν ἁγίων ἐντολῶν, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν,.... Τήν πανσέβαστη νηστεία ἄς ἀρχίσουμε μέ χαρά, ἀντανακλόντες τίς ἀκτίνες τῶν ἁγίων ἐντολῶν, τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας....ἀγάπης τὴν λαμπρότητα, προσευχῆς τὴν ἀστραπήν, ἁγνείας καθαρότητα, εὐανδρείας τὴν ἰσχύν,...Τήν λαμπρότητα τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς τήν λάμψη, τήν καθαρότητα τῆς ἁγνείας, τή δύναμη τῆς γεναιότητας... ὅπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν, εἰς τὴν ἁγίαν καὶ τριήμερον Ἀνάστασιν, τὴν καταλάμπουσαν ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ...καί ἔτσι φωτεινοί νά βρεθοῦμε, στήν ἁγία  τριήμερη Ἀνάσταση, πού μέ τήν ἀφθαρσία της καταφωτίζει τόν κόσμο».

Ἀπό αὔριο ἀδελφοί, εἰσερχόμαστε στήν περίοδο τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μία ἀπό τίς σημαντικότερες περιόδους τῆς λατρευτικῆς ζωῆς μας. Τήν ὁποία γνωρίζουν καί τήν ἀναφέρουν ἀκόμα κι αὐτοί πού ἀπέχουν ἀπό αὐτήν τήν λατρευτική ζωή. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἄν καί νηστεία, γεγονός πού κοσμικά συσκοτίζει τήν καθημερινότητά μας λόγῳ τῆς ἀπαγόρευσης τῶν ἀπολαύσεων, ἔχει πάντοτε μία λάμψη. Ἄν καί κατανυκτική ὡς περίοδος δηλαδή πένθιμη, βγάζει μία χαρά καί μία ἐλπίδα πού φωτίζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτό περιγράφει πολύ ὡραία καί εὔστοχα τό τροπάριο πού προαναφέραμε καί τό ὁποίο εἶναι ἀπό τήν πρωϊνή ἀκολουθία τῆς αὐριανῆς ἡμέρας, τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας. Μέ τή βίωση τῆς νηστείας καί διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἁγίων ἐντολῶν, μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε μία λαμπρότητα ὡς καθρέπτες στούς ὁποίους ἀντανακλᾶται τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας. Τό ὁποίο θά  δώσει λαμπρότητα στήν ἀγάπη μας. Λάμψη στήν προσευχή μας. Καθαρότητα στήν ψυχή μας. Θᾶρρος, ἀνδρεία καί γεναιότητα στήν καρδιά μας.

Αὐτά βέβαια, ὅταν ζοῦμε τήν πίστη σωστά καί ἐνεργά, τά ἔχουμε συνεχῶς στή ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τήν πίστη, δηλαδή τό Χριστό, εἶναι συνεχῶς μία φωτεινή καί χαρούμενη παρουσία στόν κόσμο. Εἶναι χαρά Θεοῦ. Αὐτή ἡ χαρά δέν χάνεται ὅταν ἔρχεται ἡ νηστεία. Κάποιοι ὅμως τή χάνουν καί βγάζουν μία σκυθρωπότητα, θέλοντας νά δείξουν ὅτι νηστεύουν ἤ γιατί δυσκολεύονται. Αὐτό συνέβαινε καί στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ, πού ὅπως φαίνεται δέν ἀρέσει στό Χριστό. Γι αὐτό καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, εἶναι μία διδασκαλία τοῦ Ἱδίου γιά τό πῶς πρέπει νά νηστεύουμε ἔτσι ὥστε αὐτό νά γίνεται εὐπρόσδεκτο καί νά εὐλογεῖται καί ἀπό αὐτόν.

Πρῶτα ἀπ’ὅλα λοιπόν μᾶς τονίζει πώς ἡ νηστεία πρέπει νά ἀρχίζει μέ τή συγχώρεση καί τή διαλαγή μέ ὅσους ἔχουμε διαφορές. Μέ ὅσους στενοχωρήσαμε καί ἔχουμε στενοχωρεθεῖ. «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Γι αὐτό καί ὁ σημερινός ἑσπερινός λέγεται τῆς συγχωρήσεως. Κι ὅμως εἶναι πολλοί πού δέν τό κάνουν καθόλου αὐτό καί μέ τή νηστεία τῶν τροφῶν μόνο, πᾶνε νά κοινωνήσουν.

Ἄν διαβάσουμε ὅμως τήν ἀκολουθία τῆς θείας μεταλήψεως, στήν ἀρχή της ἀκόμη θά δοῦμε: «Μέλλων φαγεῖν ἄνθρωπε σῶμα Δεσπότου φόβῳ πρόσελθε μή φλεγῆς, πῦρ τυγχάνει... (Μέλλοντας νά φᾶς ἄνθρωπε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε μέ πολύ σεβασμό γιατί εἶναι φωτιά).  Θεῖον δέ πίνων Αἶμα πρός μετουσίαν, πρώτον καταλάγηθι τοῖς σέ λυποῦσιν, ἔπειτα θαρρῶν μυστική βρῶσιν φᾶγε... (Προτοῦ πιεῖς ἀπό τό Αἶμα τοῦ Θεοῦ, πρῶτα πήγαινε νά τακτοποιήσεις τίς διαφορές σου καί μετά πᾶρε θᾶρρος νά φᾶς ἀπό τό μυστηριακό φαγητό)».

Τό ἐπόμενο πού μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Χριστός εἶναι αὐτό πού προαναφέραμε περί σκυθρωπότητας στή νηστεία. «Ὅταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί, ἀφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν. σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μή φανῆς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων ἀλλά τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδόσει σοι ἐν τῷ φανερῷ».

Ἄν προσέξουμε θά δοῦμε ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι σκληρός! Ὁνομάζει αὐτούς πού ἀλλάζουν καί τήν ἔκφραση τοῦ προσώπου τους ἀκόμη, κατά τή νηστεία τους ὑποκριτές! Καί λέει πώς τό κάνουν αὐτό γιά νά τούς προσέχουν  οἱ ἄνθρωποι καί πώς τελικά δέ νηστεύουν γιά τό Θεό ἀλλά γιά τόν κόσμο. Φοβερό! Εἶναι ἡ νηστεία πού γίνεται ἀπό ὑποχρέωση, ἀπό καθῆκον. Χωρίς κανένα αἴσθημα γιά τό Χριστό. Αὐτή ἡ νηστεία δέν  γίνεται ἀρεστή ἀπό Αὐτόν, γιατί γίνεται χωρίς ἀγάπη. Ἄρα στερεῖται χαρᾶς.

Ἡ νηστεία εἶναι κάτι βαθύ, πνευματικό καί ἔχει νά κάνει μέ τήν προσωπική σχέση πού ἔχει ὁ καθένας μας μέ τό Χριστό. Ἐξ’αὐτοῦ εἶναι ἕνα εὐχάριστο γεγονός. Ἔχει ἐπίσης ἕνα εἶδος μυστικότητας. Ὡς τέτοιο δέν ξεφεύγει τῆς προσοχῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νηστεία δέν εἶναι μία στέρηση τροφῶν, μία δίαιτα. Εἶναι ἕνας ὑπαρξιακός προσανατολισμός τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό. Μία ἀναζήτηση καί μία ἐπιδίωξη Του. Γι αὐτό νηστεύει ὅλος ὁ ἄνθρωπος, ὑλικά καί πνευματικά. Τό μισό εἶναι οἱ τροφές καί τό ἄλλο μισό οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, τοῦ μυαλοῦ, καί τῆς καρδιᾶς. Ἄς τό γνωρίζουμε καλά αὐτό. Γιά νά εἶναι εὐπρόσδεκτη ἡ νηστεία μας καί ἀρεστή ἀπό τό Χριστό.

Τέλος, ὁ Χριστός μᾶς ἐπισημαίνει πώς πρέπει νά ἐπιδιώκουμε νά ἀποκτήσουμε καί οὐράνια περιουσία καί μᾶλλον νά ἐπιδιώκουμε κυρίως αὐτήν. «Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπου σῆς καί βρῶσις ἀφανίζει καί ὅπου κλέπται διορύσσουσιν καί κλέπτουσιν. θησαυρίζεται δέ ὑμῖν θυσαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν·

Μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἡ παράγραφος αὐτή εἶναι συνέχεια τῆς προηγούμενης. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔχει μία οὐράνια σχέση καί ἐκτός ἀπό ὕλη εἶναι καί πνεῦμα. Κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας τό ξεχνοῦμε αὐτό καί ζοῦμε τελείως ὑλικά, εἰδικά στήν ἐποχή μας. Ἔτσι χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε ὁδηγοῦμε σέ μαρασμό τήν πνευματική διάστασή μας καί γινόμαστε μόνο σᾶρκες. Ὅπως ἦταν τήν ἐποχή τοῦ Νῶε πρίν τόν κατακλυσμό· «καί εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μή καταμεῖνει τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας».( Γέν. Κεφ. 6, στιχ. 3).

Ἡ νηστεία εἶναι ἕνας τρόπος καί μία εὐκαιρία νά ἐνεργοποιήσουμε τήν πνευματική διάστασή μας. Νά τήν ἔχουμε ἐνεργή καθ’ὅλον τό χρόνο. Ὅπως ἐργαζόμαστε νά ἀποκτήσουμε ἐπίγεια ἀγαθά, ἀνάλογα καί ἀντίστοιχα νά μεριμνοῦμε γιά τήν ἀπόκτηση καί οὐρανίων ἀγαθῶν. Τά ὁποία εἶναι καλά  ἀσφαλισμένα στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί δέν κινδυνεύουν ἀπό τίποτε. Ἐν ἀντιθέσῃ μέ τά ἐπίγεια, τά ὁποία ἀνά πᾶσα στιγμή μποροῦμε νά τά χάσουμε.

Ἔτσι ζῶντας στή γῆ συνδεόμαστε μέ τόν οὐρανό καί εἴμαστε πάντα συνδεμένοι. Καί ἡ καρδιά μας μαθαίνει νά ζητᾶ τά ὑψηλά καί τά ἀνώτερα. Αὐτά πού ἀρέσουν στό Χριστό. Ἔτσι θησαυρίζουμε οὐρανίως καί αὐτό γίνεται μέ τή μετάθεση τῆς καρδιᾶς μας ἐκεῖ. Γιατί κάθε θησαυρός θέλει καρδιά καί ἡ καρδιά δίνεται στό θησαυρό. Γι αὐτό καί ὁ Χριστός μας τελειώνει μέ τή φράση· «ὅπου γάρ ἐστί ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν». Ἄν τό πολυτιμότερο πρᾶγμα στή ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός, τότε καί ἡ καρδιά μας θά εἶναι δοσμένη σ’Αὐτόν. Τότε ἡ ζωή μας θά εἶναι φῶς καί ὄχι σκοτάδι.

 

Ἀγαπητοί μου·

 «Φῶς Χριστοῦ, φαίνει πᾶσι». Δέν εἶναι τυχαία ἡ φράση αὐτή πού ἀκοῦμε στίς προηγιασμένες Λειτουργίες. Ὁ Χριστός μας εἶναι φῶς καί λαμπρότητα. Αὐτό τό φῶς γιά νά τό δοῦμε θά πρέπει νά δουλέψουμε πολύ ὡς πρός τήν πίστη. Νά δώσουμε σῶμα καί ψυχή, μυαλό καί καρδιά καί νά εὐλογήσει ὁ Θεός τήν προσπάθειά μας, γιά νά λάβουμε λίγο ἀπό αὐτό  στή ζωή μας. Τήν περίοδο αὐτή τῆς νηστείας, ἐάν δώσουμε λίγη προσοχή καί δουλέψουμε πνευματικά μέ φιλότιμο, σίγουρα θά ἀποκομίσουμε τό ἀνάλογο φῶς. Πού εἰδικά σήμερα, μέσα ἀπό ὅλη αὐτή τήν περιπέτεια τῆς πανδημίας πού περνοῦμε, τόσο πολύ  χρειαζόμαστε!