ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ. ΚΛΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ. ΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ...ΠΟΥ ΨΑΡΕΥΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

 
 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-a-loyka-klisi-ton 

 

 

Κατά τή διάρκεια τοῦ ἔτους τά Εὐαγγελικά ἀναγνώσματα ἀγαπητοί μου, χωρίζονται σέ τρείς κυρίως περιόδους. Τήν περίοδο πού εἶναι ἀπό τό κατά Ἰωάννην, τήν περίοδο ἀπό τό κατά Ματθαίον καί τήν περίοδο ἀπό τό κατά Λουκάν. Τά ἀναγνώσματα ἀπό τό κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο διαβάζονται κυρίως τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί κάποια κατά τή διάρκεια τῶν κατά Ματθαίον καί κατά Λουκάν περιόδων. Ἀπό τήν προηγούμενη Δευτέρα μπήκαμε στήν περίοδο τοῦ κατά Λουκάν Εὐαγγελικῶν ἀναγνωσμάτων καί τήν πρώτη Κυριακή αὐτῆς θυμόμαστε τήν κλίση τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής.

          Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν ἔχει ἀρχίσει τό κηρυκτικό ἔργο Του καί βρίσκεται στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ὁ κόσμος πολύς καί τό μέρος δύσκολο. Ἤθελε κάπου νά σταθεῖ ὅπου ἀπό ἐκεί βλέποντας καί βλεπόμενος ἀπό τούς ἀνθρώπους, θά μποροῦσε νά κηρύξει ἔχοντας καλύτερη ἐπαφή μαζί τους. Τό μέρος αὐτό, ἦταν ἕνα ἀπό τά πλοία πού ἦταν ἀραγμένα ἐκεῖ, αὐτό τοῦ Σίμωνος Πέτρου, τοῦ μετέπειτα ἀποστόλου.

Ἦταν ἀκόμη πρωΐ καί ὁ Πέτρος μέ τούς συνεργάτες του καθάριζαν τά δίχτυα τους ἀπό τό βραδινό ψάρεμα. Ὁ Ἰησοῦς μπῆκε στό πλοίο, παρακάλεσε τόν Πέτρο νά τραβίξει λίγο μέσα στή λίμνη τό πλοίο καί ἄρχισε νά κηρύτει στούς ἀνθρώπους τό σωτήριο λόγο Του. Ἀφοῦ τελείωσε λέει στόν Πέτρο: «Πήγαινε μέ τό πλοίο μέσα στή λίμνη καί ρίξτε ξανά τά δίχτυα σας». Ὁ Πέτρος παλιός καί ἔμπειρος ψαράς, θεωρεῖ ὡς ἀπίθανο αὐτό πού ἀκούει καί ἀπαντᾶ: «Κύριε, ὅλη τή νύχτα ψαρεύαμε καί δέν πιάσαμε τίποτα...Θά ἀκούσω ὅμως τό λόγο Σου καί θά κάνω αὐτό πού ζητᾶς».

Ἀνοίχτηκαν λοιπόν, πάλι στή λίμνη, ἔριξαν τά δίχτυα τους καί ὥ τοῦ θαύματος!  Τά δίχτυα γέμισαν μέ ψάρια πού ἦταν τόσο πολλά ὥστε ἀρχισε νά σκίζονται τά δίχτυα. Γι αὐτό ὁ Πέτρος κάλεσε καί τούς συνεργάτες του μέ τό ἄλλο πλοίο νά ἐλθουν πρός βοήθεια. Ἡ ψαριά ὅμως ἦταν τόσο πολλή ὥστε ἀπό τό βάρος κινδύνεψαν νά βυθιστούν καί τά δύο πλοία. Ὁ Πέτρος συγκλονισμένος καί αἰσθανόμενος, τή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε: «Κύριε βγές ἀπό τό πλοίο μου γιατί εἶμαι πολύ ἁμαρτωλός!». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «Μήν ταράζεσαι καί φοβᾶσαι, ἀπό σήμερα θά γίνεις ψαράς ἀνθρώπων». Ἔτσι ὅταν ἐπέστρεψαν στήν ἀκτή αὐτός καί οἱ συνεργάτες του, ἄφησαν τά πλοία τους καί ἀκολούθησαν τό Χριστό. Οἱ συνεργάτες του καί μετά κι αὐτοί ἀπόστολοι,  ἦταν οἱ ἀδελφοί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης.

Καθώς διαβάζουμε τό Εὐαγγελικό κείμενο, μέσα μας δημιουργοῦνται καί ἀναφίονται πολλές σκέψεις, νοήματα καί μηνύματα καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται ὅταν διαβάζουμε τήν Καινή Διαθήκη. Αὐτό εἶναι σημάδι ὅτι πραγματικά ἀναγνωρίζουμε τό κῦρος καί τήν ἀνεκτίμητη ἀξία τοῦ λόγου τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτό εἶναι ἡ Καινή Διαθήκη. Καί δέν γυρνοῦμε ἀπλά τίς σελίδες ἑνός βιβλίου, ἀλλά ἔχουμε μπροστά μας καί ὄχι μόνο, στά χέρια μας Τόν ἴδιο τό Χριστό!

Ὁ Ὁποίος, ἐπειδή ἀκριβώς εἶναι ὁ Ἵδιος ὁ Θεός, ὅσο κι ἄν νομίζουμε πώς μᾶς εἶναι γνωστός, ταυτόχρονα μᾶς εἶναι καί παντελῶς ἄγνωστος. Γι αὐτό καί πάντοτε μπορεῖ καί μᾶς ἐκπλήσει. Ὅπως κάνει καί στό Εὐαγγελικό κείμενο μέ τόν Πέτρο. Ὁ ὁποίος δέν εἶναι κάποιος ἐρασιτέχνης στό ἐπάγελμά του καί ἐκ τούτου ξέρει πώς αὐτό πού τοῦ ζητάει ὁ Ἰησοῦς δέν ἔχει λογική βάση. Ἀντίκειται στούς κανόνες τῆς ἀλιείας. Ὅμως κάνει ὑπακοή στό λόγο Του, Τόν ἐμπιστεύεται καί ὁ Χριστός τήν ἐμπιστοσύνη του αὐτή, τήν ἐπιβραβεύει μέ θαυμαστό τρόπο καί μέ τό παραπάνω!

Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά εἶναι σίγουρο πώς ὁ Χριστός θέλει νά εὐχαριστήσει τόν Πέτρο γιά τή βοήθεια πού Τοῦ ἔδωσε, καθώς δέν ἀρνήθηκε νά Τοῦ παραχωρήσει τό πλοίο του γιά τό κήρυγμά Του. Ὅπως δέν τοῦ ἀρνήθηκε καί στήν παράκληση Του νά τραβήξει πρός τό μέσα τῆς λίμνης, γιά τή διενέργεια αὐτοῦ. Γιά νά σκεφτοῦμε λίγο.

Ὅταν ὁλόκληρη νύχτα κοπίασε χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα. Καί τό πρωΐ ἐνώ τακτοποιοῦσε τά δίχτυα του σκεπτόμενος τήν οἰκογένειά του, τίς οἰκονομικές ὑποχρεώσεις του, πόσο εὐδιάθετος νά ἦταν ὁ Πέτρος; Δέν θά εἶχε ἴσως κουράγιο οὔτε μέ αὐτό νά ἀσχοληθεῖ. Μέσα σ’αὐτήν τήν ψυχολογική κατάσταση καί τόν προβληματισμό του, ἐρχεται ἕνας ἄγνωστος μέχρι τότε γι αὐτόν διδάσκαλος καί εἰσβάλοντας, μέ ἕνα ὅμως ὡραίο τρόπο στή ζωή του, τοῦ ζητάει νά συνεργήσει στή δική Του «δουλειά». Ὁ Πέτρος τή στιγμή ἐκείνη δέν γνωρίζει καί δέν μπορεῖ νά καταλάβει τί πρόκειται νά συμβεῖ.

Μέ τή συγκατέθεσή του στό αἴτημα τοῦ Χριστοῦ ὅμως γίνεται συνεργάτης Του, δηλαδή μαθητής καί ὑποψήφιος ἀπόστολος. Πραγματικά, δέν θά μποροῦσε νά γίνει ποιό ὡραία! Γιά νά προσέξουμε. Μέ πόσο χαρισματικό τρόπο ὁ Χριστός κερδίζει τόν Πέτρο καί τόν φέρνει κοντά Του! Ἔτσι πού τελικά ὁ καθένας μπορεῖ νά σκεφθεῖ, τελικά ποιός εἶναι ὁ ἐπαγγελματίας ψαράς; Ὁ Πέτρος ἤ ὁ Χριστός; Σίγουρα εἶναι ὁ Χριστός. 

Καί μάλιστα, Ἀνεπανάληπτος στήν τέχνη καί τόν τρόπο. Ἀλλά καί τό ψάρεμά Του δέν εἶναι τό κοινό πού γίνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους στά γλυκά ἤ στά ἀλμυρά νερά. Εἶναι «ψάρεμα» πολύ ἀνώτερο, ἰδιαίτερο καί μέ μέγιστο βαθμό δυσκολίας. Γιατί  εἶναι πνευματικό καί ἔχει νά κάνει μέ τίς ψυχές καί τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Τῶν ἀνθρώπων πού ὡς δημιουργήματά Του, ἔχουν τήν ἐλευθερία καί τή νόηση, δεδομένα πού τά καθιστᾶ δύσκολη ψαριά καί βέβαια εἶναι δῶρα δικά Του.

Μποροῦμε ἐπίσης νά δοῦμε καί νά θαυμάσουμε τό «δίχτυ» πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός, τό ὁποίο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ΑΓΑΠΗ! Τήν ἀγάπη τῆς ὁποίας κύριος εἶναι ὁ Ἵδιος ἀφοῦ ὅπως σημειώνει ἕνας ἀπό τούς ἀλιευμένους μαθητές περικοπῆς, ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἀγάπη ἐστί. Τήν ἀγάπη πού γίνεται ἔκφραση  τοῦ προσώπου Του καί τρόπος συνάντησης καί ἐπικοινωνίας μέ τόν Πέτρο καί τόν κάθε ἄνθρωπο. Τῆς ἀγάπης πού εἶναι ἐλευθερία καί δέν ἐξαναγκάζει ποτέ καί γιά τίποτε κανέναν.

Ἀλλά εἶναι τόσο σωστά ἐκφρασμένη ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ἡ ἵδια ἡ ἀγάπη καί κάνει τούς ἀνθρώπους αὐτοπροαίρετα νά δίνονται σ’αὐτήν. Καί ἀκόμη-ἀκόμη νά παρατοῦν τήν ὅποια ζωή τους καί νά ἀκολουθοῦν τό Μεγάλο Ψαρά. Ὅπως μᾶς περιγράφει στό τέλος τό Εὐαγγελικό κείμενο «...καί καταγαγόντες τά πλοῖα ἐπί τήν γῆν, ἀφέντες ἄπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Εἶθε κι ἐμεῖς ἀδελφοί, νά πιαστοῦμε στό θαυμαστό δίχτυ τοῦ Χριστοῦ, διαβάζοντας τό λόγο Του στήν Καινή Του Διαθήκη. Νά συγκλονιστοῦμε, νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί νά πέσουμε ὅπως ὁ Πέτρος στά γόνατα, ζητῶντας τό ἔλεός Του. Νά Τόν ἀφήσουμε νά μπεῖ πραγματικά στή ζωή μας καί μέ αὐταπάρνηση, ὅπως πρέπει, νά κάνουμε τό λόγο Του δρόμο καί τρόπο ζωῆς. Γένοιτο!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣTOIXEIO ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/22yzfgzsmfvl 

Συνήθεια καί ἔθος εὐλογημένο στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ὁ ἐορτασμός τῶν διαφόρων γεγονότων πού τή διαμορφώνουν. Πού τήν κάνουν μία ζωντανή σχέση καί ἐπικοινωνία μέ τά πρόσωπα, τά σημεία καί τά σύμβολα πού τήν ἀπαρτίζουν.  Μέσα ἀπό τή διενέργεια αὐτῆς, ἡ πίστη γίνεται μία ἐνεργής καί πάλουσα ζῶσα καρδιά, ἡ ὁποία κτυπᾶ, φλέγεται καί ἀφουγκράζεται τό πρόσωπο, τό γεγονός καί τό σύμβολο τῆς ἐορτῆς. Ἡ πίστη χωρίς λατρεία, εἶναι ἕνας ἔρωτας πού δέν ἔχει κανένα πιά ἐνδιαφέρον γιά τά πρόσωπα πού ἐμπλέκονται σ’αὐτόν. Εἶναι μία σιωπηρή καί ὑπόκωφη στήν πραγματικότητα ἀδιαφορία καί παραίτηση πού γίνεται μεταξύ τους.

          Πολλές φορές καί ἐμεῖς ἐδῶ, στά διάφορα θέματα πού θίγουμε, ἔχουμε ἀναφερθεῖ καί προσεγγίσει τό θέμα καί τήν ἔννοια τῆς πίστεως. Ἕνα θέμα ἀπόλυτα οὐσιῶδες καί σημαντικό, γιά τό ὁποίο θά πρέπει ὡς πιστοί νά ἔχουμε ὅσο γίνεται ποιό σωστή, ποιό καθαρή, ποιό οὐσιώδη γνώση καί κατανόηση. Κι αὐτό γιατί ἡ πίστη καί τό περιεχόμενό της θά πρέπει νά ἔχουν σωτηριώδεις παραμέτρους καί προπτική. Διά τῆς πίστεως πού θά διαμορφώσουμε, θά κριθεῖ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, ἡ σωτηρία μας ὡς ὑπάρξεις ἤ ὄχι. Ἄν δηλαδή τελικά δι αὐτῆς, καταφέρουμε νά μετατρέψουμε τίς ζωές μας, ἀπό ἐφήμερες σέ αἰώνιες. Νά τίς ἀσφαλίσουμε  ἐν Θεῷ.

          Μποροῦμε νά ποῦμε μέ βεβαιότητα, πώς ἕνας ἀρκετά μεγάλος ἀριθμός χριστιανῶν συνανθρώπων μας, ἔχουν μία τελείως διαφορετική ἀντίληψη καί κατανόηση γιά τήν πίστη, σέ σχέση μέ αὐτά πού προαναφέραμε. Γι αὐτούς ἡ πίστη ἀρχίζει καί τελειώνει σέ ἕνα μόνο δεδομένο, ὅτι ὑπάρχει Θεός, μιά ἀνώτερη ὑπερουράνια δύναμη, γιά τήν ὁποία ὅλα τελειώνουν ἀπό ἐμᾶς ἀπλά καί μόνο σ’αὐτή τήν ἀναγνώριση. Ἀπό ἐκεί καί μετά, βεβαίως ἀποδέχονται τό Χριστό, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους, τήν ἱστορία καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τίς γιορτές της καί ὅλα τά πατροπαρόδοτα ἔθιμα, ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε.

          Ὅπως προαναφέραμε ὅμως, ἡ πίστη τους ὁλοκληρώνεται μ’αὐτό τόν τρόπο. Ἡ ἀποδοχή, συναίνεση καί τήρηση αὐτῶν μέ αὐτόν τόν κατά βάθος ὅμως ἀνέραστο τρόπο, χωρίς λατρεία  δηλαδή χωρίς καρδιά ζῶσα καί ζέουσα, δέν τούς βοηθάει πραγματικά. Ἡ πίστη ἔτσι καταλήγει σέ μία συνθήκη, μία συνδιαλαγή, μία σιωπηρή χρησιμοποίηση τῆς ὑπερουράνιας αὐτῆς δυνάμεως, τοῦ Θεοῦ. Ἀναγνωρίζεται ὡς μία θαυματοποιός δύναμη, ἡ ὁποία κάποια στιγμή μπορεῖ νά κάνει καί ἕνα θαῦμα, τήν ἐκπλήρωση μίας ἐπιθυμίας.

Τή διασφάλιση τῆς ἐπί τοῦ κοσμικοῦ, ὑλικοῦ καί ὅποιων ἄλλων ἀναγκῶν ἔχει ὁ καθένας ζωῆς μας. Ὅταν δηλαδή ὁ ὑπαρξιακός ὁρίζοντάς μας φτάνει καί ὁρίζει μόνο τή ζωή πού ἔχουμε ὡς προσδόκιμο νά ζήσουμε. Ὅταν οἱ ἀνησυχίες μας περιορίζονται στήν τακτοποίηση         τῶν ὅποιων θεμάτων μας, στόν αἰῶνα αὐτόν τόν ἀπαταιῶνα ὅπως σημειώνεται σέ ἕνα στίχο τῶν χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας μας. Ὅταν τελικά ἡ πίστη διαμορφώνει καί παίρνει τήν μορφή καί τήν ἔννοια τοῦ βολέματος, τοῦ συμφέροντος. Εἶναι ἀρκετοί αὐτοί πού θέλοντας νά ὡθήσουν κάποιον λίγο βαθύτερα πρός τήν πίστη λένε: «Σέ συμφέρει νά τά ἔχεις  καλά μέ τό Θεό».  

Ὅλως παραδόξως ὅμως ὁ Θεός, δέν φαίνεται νά συμερίζεται αὐτήν τήν ἄποψη. Δέν φαίνεται νά μᾶς βλέπει ἔτσι χρηστικά, χρησιμοθηρικά. Δέν φαίνεται νά ἀρκεῖται στό ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρχουμε γι Αὐτόν, ὡς ἕνα πλῆθος ὑποτελῶν, ὑπηκόων, στό ὁποίο μπορεῖ νά ἐκπληρώνει τή διάθεσή Του γιά ἀρχηγία. Ἀντιθέτως. Μᾶς βλέπει πολύ, μά πολύ σοβαρά. Τόν κάθε ἕνα, ἀλλά καί ὅλους μαζί καί μᾶς ἀγαπᾶ πρῶτα Ἐκείνος, ὅπως ζητάει κι ἀπό ἐμᾶς στήν πρώτη ἀπό τίς Δέκα Ἐντολές Του. Δηλαδή μέ ὅλη τήν καρδιά, μέ ὅλη τήν ψυχή, μέ ὅλο τό μυαλό Του, κι αὐτό τοῦ στοιχίζει ἕνα Σταυρό!

Ἕνα Σταυρό, πού ἡ παγκόσμιος Ὕψωσή του εἶναι τό ἐορταστικό καί λατρευτικό γεγονός τῶν ἡμερῶν πού περνοῦμε καί σήμερα Κυριακή τό τιμοῦμε ὡς μία τέτοια μετά τήν Ὕψωση πού μόλις ἀναφέραμε. Ὁ Σταυρός λοιπόν ἀγαπητοί, εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς λατρείας, ὡς ἀγάπης καί βαθέος ἔρωτα, πού ἔχει ὁ Θεός γιά ἐμᾶς. Εἶναι ἡ ἀπόδειξη τοῦ πραγματικοῦ καί ἀληθινοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆς Του σέ ἐμᾶς καί τίς ζωές μας. Γι αὐτό ὅπως βλέπουμε καί στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ζητάει νά κινηθοῦμε ἀνάλογα. Ὄχι νά γίνουμε τυφλοί καί ἄβουλοι ὑπήκοοι ἑνός ὑπερουράνιου ἀρχηγοῦ, πού ἀποσκοποῦν μόνο στό βόλεμά τους καί τή λύση τῶν προβλημάτων τους. Ἀντιθέτως νά γίνουμε μέτοχοι καί κοινωνοί τῆς ἀγάπης Του, τοῦ ἔρωτά Του, τά ὁποία εἶναι γεύση καί ἐμπειρία Σταυροῦ.

Μέσα λοιπόν ἀπό τή σημερινή περικοπή ἀπό τό κατά Μᾶρκον ἱερό Εύαγγέλιο, τό πρῶτο πού μᾶς ζητάει εἶναι: «Ὅποιος θέλει νά λέει πώς εἶναι δικός Μου, πώς εἶναι μαζί Μου, νά σηκώσει τό Σταυρό του καί νά μ’ἀκολουθήσει!». Ἄρα τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό σημαίνει, ἀγώνα, κόπο, πόνο καί δυσκολίες, ὄχι βόλεμα καί λύση προβλημάτων! Μόνο ἔτσι τελικά θά σώσουμε τίς ζωές, τίς ψυχές μας: «Ὅποιος θέλει νά σώσει τήν ψυχή του, πρέπει νά τή χάσει καί αὐτός πού θά τή χάσει γιά Ἐμένα καί τό Εὐαγγέλιό Μου θά τή σώσει!». Ἐδῶ ἀκριβῶς φαίνεται καθαρά τό πόσο ἐρωτευμένος εἶναι ὁ Θεός μαζί μας καί ὡς Τέτοιος, δέν θέλει κάτι ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά ὁλόκληρους. Τό δόσιμό Του εἶναι ὁλοκληρωτικό καί ὡς ἀπάντηση μας ζητᾶ τό ἀκριβῶς ἀνάλογο. Μᾶς λατρεύει καί ζητᾶ κι ἀπό ἐμᾶς νά Τόν λατρέψουμε.

Καί συνεχίζει: «Τί ἀλήθεια θά ὡφελήσει τόν ἄνθρωπο, νά ἀποκτήσει ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά τελικά νά χάσει τήν ψυχή, τή ζωή του; καί τί ἄραγε μπορεῖ νά δώσει ὡς ἀντάλαγμα αὐτῆς;». Ἐδῶ ὁ Θεός θέτει τό ἐρώτημα: «Ἔχετε καταλάβει τί πραγματικά εἶστε; Τί πραγματικά ἀξίζεται, ἔτσι ὥστε οἱ ἐπιθυμίες σας, οἱ πόθοι σας, τά ἐνδιαφέροντά σας, οἱ ζωές σας, νά μήν ἀναλωθοῦν σέ μάταιες καί ἄχρηστες τελικά ἀναζητήσεις καί ἐπιδιώξεις; Οἱ ὁποίες σᾶς ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τό στόχο πού θά πρέπει νά ἔχετε, δηλαδή τόν κατ’Ἐμέ πλουτισμό καί ὄχι τόν κατά κόσμο;».

Καί τελειώνει: «Ὅποιος ντραπεῖ, δειλιάσει καί φοβηθεῖ νά ζήσει γιά Ἐμένα, τό ὄνομα καί τό Εὐαγγέλιό Μου στή ζωή του καί στόν κόσμο αὐτό τόν ἁμαρτωλό, ἔτσι καί κατά τή Δευτέρα Παρουσία Μου θά τόν ἀρνηθῶ κι Ἐγώ. Καί θά τόν δῶ σάν αἶσχος καί ἀνάξιο τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἔρωτα πού τοῦ εἶχα ὅσο ζοῦσε».
Ἐδῶ φαίνεται καθαρά πώς ἡ πίστη δέν εἶναι μία γενική καί ἀφηρημένη κατάσταση, ἀλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εἶναι ἔμπρακτη βίωση τῶν λόγων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπό ἐμᾶς, μέ ὅ,τι σημαίνει καί προκύπτει ἀπό αὐτό. Εἴπαμε, πώς τό νά εἶσαι πραγματικά μέ τό Θεό, σημαίνει Σταυρό καί δοκιμασία. Εἶναι ἐνέργεια καί ἐκδήλωση λατρείας πρός Αὐτόν, ὅπως τήν ὁρίσαμε ποιό πάνω.

Ὅπως λέει καί ὁ Ἴδιος, ἡ πραγματική ἀγάπη μας γι Αὐτόν φαίνεται καί ἀποδεικνύεται ὅταν εὐθυγραμίζουμε τή ζωή μας, ὡς πρός τούς λόγους Του καί τίς ἐντολές Του. «...Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τᾶς ἐντολᾶς τᾶς ἐμᾶς τηρήσατε...ὁ ἔχων τᾶς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς, ἐκείνος ἔστι ὁ ἀγαπῶν με...», κατά Ἰωάννην ιδ΄, στ. 15, 21.

Ἡ πίστη τελικά ἀγαπητοί μου, εἶναι κάτι πολύ συγκεκριμένο πού στηρίζεται καί ὑπάρχει  ὡς λατρεία καί τήρηση τῶν ἐντολῶν καί τοῦ Εὐαγγελίου καί ἐπαληθεύεται ὅταν γίνεται ἐμπειρία Σταυροῦ καί ὄχι καί τακτοποίηση. Τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό, σημαίνει πώς ἀνοίγεσαι στήν περιπέτεια καί δέ ζητᾶς τό βόλεμα. Ὁ Σταυρός εἶναι γιά νά τόν κουβαλᾶμε στόν ὥμο καί ὄχι νά ξαπλώνουμε πάνω Του... Εἶθε ἡ ἀγάπη Του, ὁ ἔρωτάς Του, ἡ λατρεία Του γιά ἐμᾶς νά μᾶς συγκινήσουν καί νά ἐνεργοποιηθοῦμε πρός μία πίστη πρός Αὐτόν, σωστή, ἀληθινή καί κυρίως σωτήρια.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

 

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/8mow862qjiia 

 

Πλησιάζει ἀγαπητοί μου ἡ μεγάλη γιορτή τῆς πίστεώς μας, ἡ Παγκόσμιος Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ὅπως ὀνομάζεται καί ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας μέ τήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας μᾶς προετοιμάζει γι αὐτήν. Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως λοιπόν καί τό Εὐαγγελικό κείμενο σχετικό. Εἶναι ἀπό τό κατά Ἰωάννην ἱερό Εὐαγγέλιο καί εἶναι ἕνα κομάτι ἀπό τή συνομιλία πού εἶχε ὁ Χριστός μας, μέ τόν κρυφό μαθητή Του τόν Νικόδημο. Ἐπιφανές πρόσωπο τῆς Ἰουδαϊκῆς κοινωνίας καί  μέλος τοῦ συνεδρίου της.

Στή συνομιλία ἐκείνη πού ἔγινε νύκτα, ὁ Χριστός σκιαγραφεῖ τό Ποιός εἶναι καί τό τί ἔχει νά κάνει στόν κόσμο. Προσπαθεῖ νά ἀφυπνήσει πνευματικά τό Νικόδημο καί μέ συμβολισμό τοῦ λέει, πῶς θά εἶναι τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του.Τό ὁποίο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ὕψωσή Του καρφωμένος ἐπάνω στό Σταυρό. Γι αὐτό, τοῦ ὑπενθυμίζει μιά παλιά θαυμαστή ἱστορία ἀπό τό παρελθόν τοῦ λαοῦ τοῦ ὁποίου ἀνήκει. Μιά ἱστορία πού τό θαυμαστό γεγονός της εἶναι προτύπωση τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν λοιπόν κάποτε οἱ Ἐβραίοι κατά τήν ἔξοδο καί πορεία τους πρός τή γῆ Χαναάν, βρέθηκαν στήν περιοχή τοῦ ὄρους Σινᾶ, δυσανασχέτησαν γιά τήν κατάστασή τους καί τά ἔβαλαν μέ τό Μωϋσῆ καί τό Θεό. Μάλιστα ἔφτασαν στό σημείο νά ποῦν πώς ἀηδίασαν μέ τό Μάννα πού ὀνόμασαν ἄθλια τροφή!!! Ποιά; Τό Μάννα πού ἐάν δέ τούς τό ἔστελνε ὁ Θεός θά πέθαιναν ἀπό τήν πείνα μέσα στήν ἔρημο!!

Γιά τήν ἀχαριστία τους αὐτή ὁ Θεός τούς τιμώρησε στέλνοντας δηλητηριώδη  φίδια, τά ὁποία τούς τσιμπούσαν καί πέθαιναν. Τότε καταλαβαίνοντας τό μεγάλο σφάλμα τους παρακάλεσαν τόν Μωϋσῆ, νά προσευχηθεῖ στό Θεό γιά νά σωθοῦν. Ὁ Μωϋσῆς παρακάλεσε τό Θεό καί Αὐτός συμπόνεσε καί πάλι τό λαό Του. Εἶπε λοιπόν στό Μωϋσῆ νά κάνει ἕνα χάλκινο φίδι καί νά τό σηκώσει πάνω σέ ἕνα ξύλο σέ κοινή θέα. Ὅποιος ἐνῶ τσιμπήθηκε θά κοιτοῦσεμέ πίστη τό χάλκινο φίδι, θά σωζόταν ἡ ζωή του.  Μ’αὐτό τό θαυμαστό τρόπο σώθηκε τελικά ὁ Ἐβραϊκός λαός.

Στή σημερινή λοιπόν Εὐαγγελική περικοπή, ὁ Ἰησοῦς πληροφορεῖ τόν Νικόδημο πώς, ὅπως κάποτε στήν ἔρημο ὑψώθηκε τό χάλκινο φίδι, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ καί Αὐτός. Ὅποιος θά ἀτενίζει μέ πίστη τήν ὔψωσή Του αὐτή, θά σώζεται, θά ἔχει ζωή αἰώνια. «Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε, τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων ἐν αὐτῷ ἔχη ζωήν αἰώνιον».

Καί συνεχίζοντας στό ἵδιο πνεῦμα ὁ Χριστός, λέει τό ἕνα ἀπό τά δύο συγκλονιστικά μηνύματα γιά τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Τό πρώτο εἶναι ἡ ἀπό τό Θεϊκό στόμα κατηγορηματική δήλωση τῆς αἰώνιας, ἀτελείωτης καί μεγάλης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο. Τόσο πολύ ἔχει ἀγαπήσει ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε νά φτάσει στό σημείο νά δώσει γι αὐτόν θυσιαστικά τόν μονογενή Υἱό Του, ἔτσι ὥστε  ὅποιος πιστέψει σ’Αὐτόν νά μή χαθεῖ, ἀλλά νά ἔχει ζωή παντοτινή. «Οὔτως γάρ ἠγάπησεν ὁ θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων ἐν αὐτῷ μή ἀπόληται ἀλλ΄ ἔχη ζωήν αἰώνιον».    

Τό δεύτερο συγκλονιστικό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πώς ἡ ἀποστολή αὐτή, τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ δέν ἔγινε γιά νά κριθεῖ ὁ κόσμος, ἀλλά γιά νά σωθεῖ!!! «Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνη τόν κόσμον, ἀλλ΄ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ». Καί αὐτό εἶναι ἀκριβῶς ὅτι καί τό προηγούμενο. Κατηγορηματική ἐπιβεβαίωση τῆς μεγάλης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, ἀλλά καί τῆς ἰδιότητάς Του ὡς ἀγάπη. Ἐδῶ ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, «ὁ θεός ἀγάπη ἐστί».

Πολλά τά μηνύματα καί τά διδάγματα πού προκύπτουν ἀπό τούς στίχους τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἀς ἀναφέρουμε μερικά ἀπό αὐτά.

1^ο. Ὅπως κάποτε οἱ ζωές τῶν Ἐβραίων ἀπειλοῦνταν ἀπό τήν ἔρημο καί τά δηλητηριώδη φίδια καί σωζόντουσαν ὅταν μέ πίστη κοιτοῦσαν τό χάλκινο φίδι. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ὁ νέος Ἰσραήλ ἔχουμε τόν Τίμιο Σταυρό, τόν ὁποίο ὅταν μέσα στήν ἔρημο τῆς ζωῆς κοιτᾶμε μέ πίστη, σωζόμαστε ἀπό αὐτήν καί τά δηλητηριώδη τσιμπήματα τοῦ διαβόλου. Καί μέ τή συγχώρηση πού ἀπορρέει ἄφθονη ἀπό τό Σταυρό, θεραπεύουμε τίς πληγές καί τό δηλητήριό τους μέ τήν ἱερά ἐξομολόγηση.

2^ο.Ὁ Χριστός, ὁ θεάνθρωπος, μέ τή σταυρική Του θυσία φέρνει τήν καταλλαγή καί τήν ἐπανένωση μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ἐπάνω στό Σταυρό διορθώνεται καί θεραπεύεται ἡ διαταραγμένη σχέση Δημιουργοῦ καί δημιουργήματος. Ἡ ὁποία συνέβη κάποτε ἀπό ἕνα τσίμπημα πού ἔκανε στήν ἀνθρώπινη φύση ὁ διάβολος, χρησιμοποιώντας τήν ἀδυναμία της. Τό ὁποίο συνεχίστηκε καί ὁλοκληρώθηκε ὅταν δοκίμασε ἡ προμήτορα Εὔα τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Μέ τό δάγκωμα ἐκείνο, χύθηκε πολύ τό δηλητήριο στήν ἀνθρώπινη φύση μας καί ἐξ αὐτοῦ χάσαμε τόν παράδεισο, τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Ὁ Χριστός ἀνεβάζοντας τήν ἀνθρώπινη φύση στό Σταυρό, τή συγχωρεῖ καί τήν ἀποκαθιστᾶ καί πάλι.

3^ο.Ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται ὡς ἄλλο ἀντίδοτο γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τό δηλητήριο πού κυκλοφοροῦσε στήν ὕπαρξή μας. Ἐπάνω στό Σταυρό χύνει τό θεϊκό αἶμα Του, τό ὁποίο ξεπλένει τήν ἁμαρτία ὅλου τοῦ κόσμου. Καί μετά γιά ἐμᾶς τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριαδικῆς θεότητας  ἀνθρώπους, γίνεται τό αἶμα αὐτό ἀντίδοτο κατά τοῦ θανάτου καί ἐφόδιο αἰώνιας ζωῆς. Μέ τή θεία μετάληψη τό παίρνουμε μέσα μας κι αὐτό θεραπεύει, καθαρίζει καί ἐξαγιάζει τίς ψυχές καί τά σώματά μας. Εἶναι ἀπόδειξη καί ἐμπειρία τῆς ἀποκαταστημένης διά τοῦ Σταυροῦ κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

4^ο. Ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς πάντα ἔχει κατά βάθος του πόθο καί ἀναζήτηση γιά τό Θεό, γιά τήν αἰωνιότητα. Ὅσο καί νά κολλάει καί νά μένει σκυφτός στά γήινα, ἔρχεται κάποια στιγμή πού ψάχνει ἕνα δρόμο. Ἕνα δρόμο νά βρεῖ τό Θεό. Ἕνα δρόμο νά φτάσει στόν οὐρανό. Ἕνα δρόμο νά ἐνωθεῖ μέ Αὐτόν. Ἡ ψυχή μας, ὅσο καί νά πνίγεται μέσα στά πάθη, πάντα θυμᾶται τόν προορισμό της καί ζητάει τήν ἐκπλήρωσή του.  Τό δρόμο αὐτό τό δείχνει ὁ Τίμιος Σταυρός.

Ὁ ὁποίος εἶναι ἡ ζεύξη οὐρανοῦ καί γῆς, Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Διά τοῦ Σταυροῦ ἔρχεται στή γῆ ὁ οὐρανός καί δι Αὐτοῦ πάει ἡ γῆ στόν οὐρανό. Ἐρχόμενος ὁ Χριστός φέρνει τόν οὐρανό στή γῆ καί ὑψούμενος ἐπί σταυροῦ στέλνει τή γῆ στόν οὐρανό. Ὅποιος ἄνθρωπος θέλει πραγματικά νά ἀνεβεῖ στόν οὐρανό, θά πρέπει νά ἀκολουθήσει τό δρόμο τοῦ Σταυροῦ. Θά πρέπει δηλαδή κι αὐτός νά σταυρώσει ἐκούσια τόν ἐαυτό του στό ὄνομα τῆς θυσίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Καί σηκώνοντας τό σταυρό του, ὅπως διδάσκει ὁ Χριστός νά Τόν ἀκολουθήσει σέ μία μέν ἐπίπονη πορεία, πού ἡ δέ κατάληξή της εἶναι ὁ οὐρανός.

Αὐτό ἀγαπητοί μου εἶναι τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί εἶθε μέ τή χάρη καί ἐνίσχυση Αὐτοῦ πού τόν σήκωσε Πρώτος, νά Τόν σηκώσουμε κι ἐμεῖς. Καί κάνοντας τή ζωή μας κοινωνία Χριστοῦ, δηλαδή κοινωνία Σταυροῦ, συμπορευόμενοι μαζί Του νά φτάσουμε στό τέλος στήν αἰώνια χαρά, ἀγαλίαση καί ἀνάπαυση τοῦ Οὐρανοῦ. Ἀμήν.

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗ. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/pubvczoclkna 

 

    Εἶναι ἀγαπητοί μου πολλοί ἀδελφοί χριστιανοί, πού ἐκφράζουν τήν ἀπορία ἄν πράγματι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες. Ἐκφράζουν μία δυσπιστία καί ἀμφιβολία  πρός αὐτό. Αὐτό μπορεῖ νά εἶναι καί τόσο δυνατό ὡς πεποίθηση  μέσα τους, πού κάποτε νά ἀμφιβάλουν καί γιά τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως. Εἶναι τότε πού ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά πεῖ: «Ναί! Κάνουν ἁμαρτίες καί μετά πᾶνε καί ἐξομολογοῦνται καί ὅλα καλά. Τά λένε στόν παπᾶ καί ἐκείνος τούς συγχωρεῖ. Ναί ἀλλά ὁ Θεός συγχωρεῖ;»  

          Πράγματι. Αὐτό εἶναι μία ἀπορία καί ἀμφιβολία πού τήν ἐκφράζουν καί καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι. Συναισθανόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά τους πολύ δυνατά, ὡς κάτι βαρύ κι ἀσήκωτο πού ἔπεσε ἐπάνω τους καί παρόλω πού δείχνουν καί ἐκφράζουν τήν μετανοιά τους, ἀμφιβάλουν γιά τό ἄν θά τύχουν πραγματικά συγχωρήσεως. Ἄν ὁ Θεός, θά διαγράψει τά παραπτώματά τους. Εἶναι ἡ ὑπερβολή τῆς ἐνοχῆς πού μπορεῖ νά ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, ἡ ὁποία εἶναι πολύ κακός σύμβουλος. Εἶναι τό ἄλλο ἄκρο τῆς ἀναγνώρησης τοῦ φταιξίματος. Τό ὁποίο πρέπει νά ἀναγνωρίζεται. Πρέπει νά αἰσθανόμαστε ὡς φταίχτες ἀπέναντι στό Θεό. Δέν θά πρέπει ὅμως νά ἀμφιβάλουμε καί γιά τή δύναμη τοῦ Θεοῦ νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας.

          Ὅλα αὐτά βέβαια συμβαίνουν καί δημιουργοῦνται μέσα καί γύρω μας ἀπό μία καί μόνη αἰτία. Τήν ἀντίληψη καί κατανόηση πού ἔχουμε περί δικαίου. Γιά τό πῶς καταλαβαίνουμε καί ἐννοοῦμε τήν ἔννοια τοῦ δικαίου στή ζωή μας. Ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε ἐπιρεάζεται ἀπό τήν ὕπαρξη τῶν νόμων, τῶν δικαστηρίων καί ὅλης τῆς διαδικασίας ἐφαρμογῆς τῆς δικαιοσύνης ἀπό αὐτούς πού εἶναι ἀρμόδιοι νά τήν ἐνεργήσουν. Εἶναι ὅπως λέγεται ἡ δικανική ἀντίληψη καί ἔκφραση τῆς ἔννοιας τοῦ δικαίου.

          Καί τελικά. Μέ τό Θεό τί γίνεται; Συγχωράει  πραγματικά; Δίνει ἄφεση; Ἀπαλλάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό βάρος της; Ἐξαλείφει τήν ἐνοχή καί ἀπελευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἤ ψεύδεται (sic)  ὁ Θεός καί στήν πραγματικότητα μαζεύει ὅλα τά ἁμαρτήματά μας καί ὅταν βρεθοῦμε μπροστά Του, θά ἀκούσουμε τήν εἰς βάρος μας καταδικαστική ἀπόφασή Του; Τελικά μπορεῖ νά ξεχάσει ὁ Θεός; Νά πεῖ πώς δέν θυμᾶται τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς βλέπει πάλι ὡς μή ἁμαρτωλούς;

          Σ’αὐτό νομίζω πώς ἀπαντᾶ ὁ Ἵδιος διά στόματος τοῦ Υἱοῦ καί λόγου Του, τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Ἀς τή θυμηθοῦμε συνοπτικά.

          Εἶπε λοιπόν ὁ Χριστός· Ἕνας ἄρχοντας θέλησε νά κάνει λογαριασμό μέ τούς ὑπηρέτες του. Κατ΄ αὐτόν βρέθηκε ἕνας πού χρωστοῦσε μύρια τάλαντα, γιά τήν ἐποχή μας περίπου 176.000 εὐρώ. Γι αὐτό ἀρχικά διέταξε νά πουλήσουν τή γυναίκα, τά παιδιά του καί ὅτι ἄλλο εἶχε γιά νά ξεχρεώσει. Αὐτός τότε ἔπεσε στά πόδια τοῦ  ἀφέντη του καί παρακαλοῦσε νά κάνει λίγο ὑπομονή γιά νά τόν ξεπληρώσει. Ὁ ἄρχοντας τόν συμπόνεσε καί τοῦ λέει πώς σβήνει τελείως τό χρέος του, ἀφήνοντάς τον κι αὐτόν ἐλεύθερο!!! Ἔκπληξη!!! Ἀπίστευτο!!!

          Ὁ εὐεργετηθείς ὑπηρέτης βγαίνοντας ἔξω συναντάει ἕναν συνάδελφό του πού χρωστοῦσε σέ αὐτόν ἐκατό δηνάρια, δηλαδή γιά ἐμᾶς σήμερα περίπου 238 εὐρώ. Τόν ἔπιασε τότε θά λέγαμε ἀπό τό γιακά καί τοῦ ζητοῦσε νά τόν ξεπληρώσει. Αὐτός ἔπεσε στά πόδια του καί τόν παρακαλοῦσε ὅπως ἐκείνος πρίν λίγο τόν ἄρχοντά τους. Ὁ εὐεργετηθείς ὅμως φάνηκε πολύ σκληρός καί τελικά ἔστειλε τόν συνάδελφό του στή φυλακή.

          Βλέποντας αὐτό οἱ ἄλλοι ὑπηρέτες, πῆγαν στόν ἄρχοντα καί τόν ἐνημέρωσαν γιά τό γεγονός. Τότε αὐτός πάρα πολύ θυμωμένος διέταξε νά τόν φέρουν μπροστά του. Ὅταν ἐγινε αὐτό τοῦ εἶπε: «Δέν σέ συγχώρησα ἐγώ πρίν λίγο καί σέ ἀπάλλαξα ἀπό κάθε χρέος ἀπέναντί μου; Δέν θά ἔπρεπε κι ἐσύ νά κάνεις τό ἵδιο στό συνάδελφό σου; Τότε τόν παρέδωσε σέ αὐτούς πού εἶναι βασανιστές, μέχρι νά ξεπληρωθεῖ ὅλο τό χρέος του!!! Τελειώνοντας τήν παραβολή ὁ Χριστός μας, τονίζει ἐμφαντικά στούς ἀκροατές Του. Ἔτσι θά κάνει καί ὁ Πατέρας Θεός σέ κάθε ἕνα ἄνθρωπο πού δέ θά συγχωρήσει τόν συνάνθρωπό του, πραγματικά καί τελείως. Ἀπό καρδιᾶς!!!

           Ὅπως καταλαβαίνουμε, τό Εὐαγγελικό κείμενο, εἶναι ἀπό μόνο του μία ἀπάντηση στήν ἀμφιβολία γιά τό ἄν συγχωρεῖ πραγματικά ὁ Θεός ἤ ὄχι. Ὁ ἄρχοντας τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποίος συγχωρεῖ μέ ἕνα πραγματικά θεϊκό καί ἀκατανόητο τρόπο γιά ἐμᾶς, πού μᾶς ἐκπλήσει συγκλονιστικά. Αὐτή ἡ συγχώρηση θά πρέπει νά μᾶς κάνει νά καταλάβουμε πῶς ἀντιλαμβάνεται τήν ἔννοια τοῦ δικαίου ὁ Θεός. Τί εἶναι δίκαιο γιά  Αὐτόν.

          Γιά νά βοηθήσουμε λίγο, θά πρέπει νά ποῦμε καί νά ἐξηγήσουμε πώς στό Θεό, ἡ ἔννοια τοῦ δικαίου παίρνει τήν ἔννοια τῆς συγχώρησης, τῆς ἀγάπης. Δίκαιο γιά τό Θεό εἶναι ἡ συγχώρηση καί μάλιστα ἡ καρδιακή. Δηλαδή ἡ πραγματική καί ἀληθινή συγχώρηση. Eἶναι αὐτή πού ὁ συγχωρών ἔχει τή δύναμη νά διαγράφει ἀπό καί μέ τήν καρδιά του, τό ὁποιοδήποτε σφάλμα, πταίσμα, ἁμάρτημα τοῦ πταίσαντος. Καί μάλιστα μέ τέτοια δύναμη ἀγάπης, πού νά κάνει τό συγχωροῦντα νά ξεχνάει τελείως τήν ὁποιαδήποτε ἀδικία!

          Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή συγχώρηση προτείνει καί ζητάει ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός. Μάλιστα τονίζει ὅπως φαίνεται ἀπό τήν παραβολή πώς ἄν δέν ἐνεργοῦμε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή συγχώρηση, νά μήν περιμένουμε συγχώρηση κι ἀπό Αὐτόν. Ἄλλωστε αὐτό μᾶς δίδαξε ὁ Ἵδιος μέ τήν Κυριακή προσευχή, τό Πάτερ ἡμῶν: Πάτερ ἡμῶν... καί ἄφες ἡμίν τά ἁμαρτήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοίς ὁφειλέτες ἡμῶν...».

          Ἀγαπητοί μου. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς ἀγάπης Του, διά τῆς ὁποίας ὁ καθένας ἄνθρωπος μπορεῖ νά συγχωρεθεῖ. Δηλαδή νά δικαιωθεῖ, νά βρεῖ τό δίκιο του. Ὅλοι! Καί ὁ ποιό ἁμαρτωλός! Εἶναι δηλαδή σάν κάποιος ἀπό ἐμᾶς κάποια στιγμή νά συναντηθεῖ μέ ἕνα ἐμπερίστατο καί νά τοῦ πεῖ: «Γιά ἐλα ἐδῶ! Εἶσαι κι ἐσύ ἄνθρωπος, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δέν σοῦ ἀξίζει νά ζεῖς ἔτσι». Καί τόν παίρνει, τόν πλένει, τοῦ δίνει ροῦχα καθαρά, τοῦ δίνει ἕνα χρηματικό ποσό καί τοῦ δίνει καί μιά δουλειά γιά νά ἐξασφαλίζει τά πρός τό ζεῖν. Δηλαδή τόν δικαιώνει. Τοῦ δίνει αὐτό πού δικαιοῦται ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο αὐτό.

Καί αὐτό ὁ Θεός θέλει καί μπορεῖ νά τό κάνει μέ ὅλους, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά Τόν πλησιάσουμε μέ σεβασμό καί εἰλικρινή μετάνοια, ζητώντας τό μέγα ἔλεός Του. Ἔχοντας παράλληλα μέσα μας συγχώρηση καί ἀγάπη γιά κάθε ἄνθρωπο. Γιατί καί ὁ Θεός ἔτσι κάνει, ὅπως προαναφέραμε. Μᾶς συγχωρεῖ γιατί μᾶς ἀγαπᾶ καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀγάπης Του αὐτῆς, δέν μᾶς ταυτίζει ποτέ μέ τίς ἁμαρτίες μας. Μᾶς βλέπει ὅλους ὡς ἁγίους! Μᾶς χωρεῖ χωρίς ποτέ νά μᾶς στενοχωρεῖ!!!