ΚΥΡΙΑΚΗ 29 AΥΓΟΥΣΤΟΥ. ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

 ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/29-to-toy   

Mνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, Ἡ ἐορτή ἑνός δικαίου πρέπει νά γίνεται μέ ἐγκώμια καί ἐπαίνους, σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε, ὅμως γιά ἐσένα ἀρκεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ Πρόδρομε, ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· φάνηκες ὁ ποιό σεβαστός ἀπό τούς προφῆτες γιατί ἔτυχες τῆς μεγάλης τιμῆς νά βαπτίσεις στά νερά τοῦ Ἰορδάνη Αὐτόν πού ἦταν τό κήρυγμα ὅλων τῶν Προφητῶν. ὅθεν  τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, ἀπ’αὐτό γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἀγωνίστηκες,  χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, καί μέ τό θάνατό σου εἶχες τήν χαρά νά κυρήξεις καί στούς νεκρούς, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος, τό Θεό πού μᾶς φανερώθηκε ὡς ἄνθρωπος, Αὐτόν πού ἀπάλλαξε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τό μεγάλο Του ἔλεος.

Μεγάλη ἡμέρα καί ἡ γιορτή ἀγαπητοί μου ἡ σημερινή Κυριακή. Γιατί ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας θυμᾶται καί τιμᾶ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Τιμᾶ καί ὑμνεῖ τήν ἀποτομή τῆς τιμίας κεφαλῆς του. Ἡ ὁποία ὅπως λέει καί τό τροπάριο πού προαναφέραμε, ἔπεσε ὑπέρ τῆς ἀληθείας. Ὁ τίμιος Πρόδρομος ἦταν μία φωνή πού ἄν καί ἔβγαινε ἀπό τίς ἐρημιές τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ἔφτανε μέχρι τά ἀνάκτορα τοῦ βασιλιά Ἠρώδη καί ἔλεγχε αὐτόν καί τήν Ἠρωδιάδα γιά τήν παράνομη γαμική σχέση τους.

Αὐτό δέν μποροῦσε νά τό βαστάξει ἡ Ἠρωδιάδα καί ὅπως ξέρουμε τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων τοῦ Ἠρώδη ἔβαλε τήν κόρη της Σαλώμη νά χορέψει.  Τόσο πολύ ἄρεσε στόν Ἠρώδη ὁ χορός της πού ὑποσχέθηκε μέ ὄρκο νά τῆς δώσει ὅ,τι ζητήσει. Αὐτή δασκαλεμένη ἀπό τήν μάνα της, ζήτησε νά τῆς φέρουν σέ δίσκο τό κεφάλι τοῦ τιμίου Προδρόμου. Ἄν καί κατά βάθος ὁ Ἠρώδης σεβόταν τόν τίμιο Πρόδρομο, ὡστόσο γιά τό λόγο καί τόν ὄρκο του ὡς βασιλιάς, διέταξε νά γίνει ἡ ἐπιθυμία τῆς Σαλώμης.

Καί βέβαια, γιά τόν τίμιο Πρόδρομο, δέν ἦταν καί ἀπρόσμενο. Γιατί ἤξερε ὅτι ἀπό τήν ἡμέρα πού συναντήθηκε μέ τόν Ἰησοῦ στόν Ἰορδάνη, ἡ ἀντίστροφη μέτριση γιά τήν ἔξοδό του ἀπό τή ζωή εἶχε ἀρχίσει. Ὅπως εἶχε πεῖ στούς μαθητές του: «...ὁ ἔχων τήν νύμφην νυμφίος ἐστίν· ὁ δέ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἐστηκώς καί ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾶ χαίρει διά τήν φωνήν τοῦ νυμφίου. αὔτη ἡ χαρά πεπλήρωται. ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δεῖ ἐλαττοῦσθαι». Ὁ τίμιος Πρόδρομος, ἐπειδή εἶναι προφήτης, βλέπει τό νυμφίο Χριστό καί τό ἔργο πού θά ἐπιτελέσει. Ἔχει καί πληροφορία ὅμως ἀπό ἄνωθεν γι αὐτό καί τή ζωή του.  Ὁ ἵδιος ξέρει ὅτι εἶναι ὁ φίλος τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας καί χαίρει γι αὐτό. Ἡ χαρά του δέ αὐτή εἶναι ὁλοκληρωμένη καί γιά τό ἔργο πού ἔπρεπε νά κάνει καί ἔκανε. Ἔτσι, αὐτός σιγά σιγά θά ἀποχωρήσει ἀπό τό προσκήνιο, γιατί πλέον ἧλθε ὁ Πρωταγωνιστής.

Ὅμως αὐτή ἡ ἀποχώρηση εἶναι χαρά γιά τόν Ἰωάννη τήν ὁποία δηλώνει τό τροπάριο πού τιμᾶ τήν μνήμη του. Μιά χαρά πού συνεχίζεται γιατί ὁ Πρόδρομος φεύγει ἀπό τόν κόσμο μας καί πάει στόν ἄλλο. Ἕνα κόσμο πού ἦταν Ἄδης, δηλαδή τόπος σκοτεινός χωρίς ζωή. Ὅμως ἐκεῖ, στόν τόπο τοῦ πυκνοῦ σκοταδιοῦ ὅπου οἱ ψυχές ἦταν καταδικασμένες, αὐτός ὅπως καί στόν κόσμο μας, θά κηρύξει τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ ἀνοίγματος τοῦ παραδείσου. Ὁ Πρόδρομος, ὅπως ἐτοίμασε τό δρόμο γιά νά περάσει ὁ Χριστός καί τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων γιά νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Σωτῆρος, ἔτσι καί στόν ἄλλο κόσμο. Ἐτοιμάζει τό δρόμο καί τίς ψυχές νά δεχτοῦν καί ν’ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, πού θά γίνει κατά τήν τριήμερο ταφή καί κάθοδό Του στόν ἄδη.

Γι αὐτό καί ὁ Χριστός μας θά πεῖ γιά τόν Ἰωάννη: «... ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; προφήτην; ναί λέγω ὑμῖν, καί περισσότερον προφήτου...ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ...». Ὁ τίμιος Πρόδρομος εἶναι τό προφητικό χάρισμα στόν ὕψιστο βαθμό καί ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπῆρξε καί δέ θά ὑπάρξει ποτέ στή γῆ μας ἄλλος ἄνθρωπος μεγαλύτερος ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Αὐτό ἀκριβῶς ὑπαινύσεται καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Θέλοντας νά τιμήσει ὁ ὑμνωδός τόν Πρόδρομο Ἰωάννη, ἀναφέρει πώς τί νά ποῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γιά τόν Ἰωάννη; Ὅτι καί νά ποῦμε δέν ἀρκεῖ. Εἶπε ὅμως γι αὐτόν ὁ Χριστός μας καί αὐτό ἀρκεῖ. Γιατί εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος γιά τόν ὁποίο ἀναφέρθηκε ἰδιαιτέρως καί ἐπαινετικά  ποτέ ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοί μου·

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς πιστούς χριστιανούς, τό πρότυπο καί τό ὑπόδειγμα τοῦ ὑπεύθυνου καί τίμιου ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου τοῦ καθήκοντος. Τοῦ ἀνθρώπου πού μέ αὐταπάρνηση ἐκτελεῖ καί ὁλοκληρώνει τό ἔργο πού ἀναλαμβάνει. Τοῦ ἀνθρώπου πού μέ φόβο Θεοῦ ἐνεργεῖ καί διεκπεραιώνει  τό κάθε τί στή ζωή του. Τοῦ ἀνθρώπου πού πιστός, δηλαδή συνεπής καί μέ κοινωνική συνείδηση διαμορφώνει χαρακτῆρα καί τρόπο ζωῆς. Τοῦ ἀνθρώπου πού χωρίς πολεμική διάθεση, ἀλλά μέ θᾶρρος καί παρησία ζεῖ καί μιλάει τήν ἀλήθεια. Τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει μάθει ἀπό τό λόγο τοῦ Χριστοῦ στό Εὐαγγέλιο νά λέει καί νά ἐννοεῖ τό ναί καί τό ὄχι του. Τοῦ ἀνθρώπου πού γι αὐτόν ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι πού συμπληρώνει ἤ χρωματίζει πολιτιστικά τή ζωή του, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή του! Καί ὡς τέτοια πληρεῖ, ἐκπληρώνει καί ἀποδεικνύει τό ἦθος, τήν ποιότητα καί ἀληθές τοῦ χαρακτῆρα του. Δηλαδή τό πρώτυπο τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, πού δυστυχῶς ἔχει ἐκλίψει στίς ἡμέρες μας... Εἶθε νά μπορέσουμε νά γίνουμε κι ἐμεῖς αὐθεντικοί, στό μέτρο πού μπορεῖ ὁ καθένας μας, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Τιμίου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Γένοιτο!

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΟ ΒΑΔΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΤΑΡΑΓΜΕΝΑ ΝΕΡΑ. Η ΠΙΣΤΗ, ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/eurdn5gewhyw

 

Πολλές φορές στη ζωή μας ἀγαπητοί μου, σέ κατ’ἱδίαν συζητήσεις, ἀναφερόμαστε στό ἱδιαίτερης σημασίας καί βαρύτητας θέμα τῆς πίστεως. Ἀρκετές φορές ἐπίσης καί ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουμε ἀναφερθεῖ καί ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα αὐτό, προσπαθῶντας πάντα νά βοηθήσουμε στήν καλύτερη κατανόηση καί ἐνεργοποίησή του στή ζωή μας. Εἰδικά ἔχουμε τονίσει πώς ἡ πίστη εἶναι μία προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, μία ζωντανή καί ἐνεργή ἀπό καρδιᾶς κίνηση καί ἐνδιαφέρον ἀπό ἐμᾶς γιά τό Αὐτόν. Ἡ κίνηση αὐτή εἶναι μέν προσωπική καί δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι! Τό ἀποτέλεσμά της ὅμως ὡς βαθύτερη καί οὐσιαστικότερη γνωριμία καί σχέση μέ τό Χριστό, εἶναι ἡ σύνδεσή μας καί μέ τούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς μας. Ἡ ἐπαλήθευση τῆς σωστῆς πίστεως πού μπορεῖ νά ἔχει ὁ καθένας μας, εἶναι τό πῶς ὑπάρχει καί μέ τούς γύρω του ἀνθρώπους, ἀλλά καί τό πῶς ἀξιολογεῖ τήν γενικότερη κοινωνία. Σέ ἐνεργή καί ἐμπειρική σχέση μέ αὐτήν καί ὄχι μέ διανοητική καί ἐξ ἀποστάσεως ἐπαφή.  

Αὐτό μᾶς τό λέει πολύ ὡραία ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος σέ ἕναν ἀπό τούς σοφούς λόγους του. Παίρνοντας παράδειγμα ἀπό τήν ἐποχή του μέ τή ρόδα ἑνός ἄρματος, ἐξηγεῖ ὡς ἐξῆς τήν διενέργεια καί ἐξέλιξη τῆς πίστεως. Τό κέντρο τῆς ρόδας, ὁ ἄξονας, εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ κυκλική περιφέρεια τῆς ρόδας εἴμαστε ἐμεῖς. Οἱ ἀκτίνες τῆς ρόδας, εἶναι ἡ προσωπική πορεία τοῦ καθ’ἑνός μέ τό Χριστό. Ξεκινώντας λοιπόν ἀπό τήν περιφέρεια, κάνουμε μία πορεία πρός τό κέντρο, στό Χριστό. Αὐτή ἡ πορεία ὅσο πλησιάζει πρός τό Χριστό, τόσο πλησιάζει καί πρός τό συνάνθρωπό μας. Ἔτσι τελικά καταλήγει στό κέντρο μία εὐλογημένη συνάντηση καί ἔνωση Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Δηλαδή ἡ σωστή καί ἀληθινή πίστη ὡς σχέση μέ τό Χριστό, μέ ὁδηγεῖ καί σέ μία σωστή καί ἀληθινή σχέση μέ τό συνάνθρωπο, ἡ ὁποία βεβαίως ἐπευλογεῖται καί ἁγιάζεται ἀπό τό Χριστό. Τότε αὐτή ἡ πίστη εἶναι καί σωτήρια, δηλαδή ἡ κατάληξή της εἶναι ἡ ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὁ παράδεισος. 

Ἀφορμή γιά αὐτές τίς σκέψεις μᾶς δίνει ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς πού βιώνουμε, τῆς ἐνάτης ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό Εὐαγγέλιο. Κατά τήν ὁποία θυμώμαστε γιά ἄλλη μία φορά τό θαυμαστό γεγονός τοῦ βαδίσματος τοῦ Χριστοῦ πάνω στά ταραγμένα νερά τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας. Ἔχει ἤδη προηγηθεῖ ὁ θαυμαστός χορτασμός τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν μαζί  μέ τίς γυναίκες καί τά παιδιά τους. Ὁ Χριστός στέλνει τούς μαθητές νά περάσουν στήν ἀπέναντι ὄχθη μέ τό πλοίο καί Αὐτός ἀνέβηκε σέ παρακείμενο βουνό γιά νά προσευχηθεῖ. Φαίνεται πώς ὅλα αὐτά γίνονται πρός τό κλείσιμο τῆς ἡμέρας γιατί ὅπως ἀναφέρεται στό κείμενο, ὁ Χριστός βαδίζει ἐπάνω στά νερά τῆς λίμνης κατά τήν τέταρτη φυλακή τῆς νύκτας, δηλαδή μεταξύ τρείς καί ἔξι τά ξημερώματα.

Ὁπωσδήποτε ἡ κακοκαιρία θά ἔπιασε σχεδόν μέ τό πού ξεκίνησαν οἱ μαθητές ἀπό τήν μία ἀκτή γιά τήν ἀπέναντι, γιατί τό μῆκος τῆς λίμνης ἀπό βορρά πρός νότο εἶναι περίπου εἰκοσιένα χιλιόμετρα καί τό μεγαλύτερο ἄνοιγμα ἀπό ἀνατολή πρός δύση περίπου ἔντεκα χιλιόμετρα. Ἀποστάσεις πού ὁπωσδήποτε διανύονται σχετικά γρήγορα, ἀπ’ὅπου κι ἄν ξεκίνησαν. Αὐτό σημαίνει ὅτι πραγματικά οἱ μαθητές ταλαιπωρήθηκαν καί κινδύνεψε ἡ ζωή τους γιά πολλές ὥρες. Ἦταν σάν νά ἐγκλωβίστηκαν στό μέσον τῆς λίμνης καί ἐκεῖ δοκιμαζόταν γιά τουλάχιστον ὀκτώ μέ ἐννιά ὥρες. Σ’αὐτή λοιπόν τήν κατάσταση τῆς δοκιμασίας ἦλθε καί τούς βρῆκε ὁ Χριστός, περπατώντας πάνω στά ταραγμένα νερά!

Μέσα στή νυκτερινή αὐτή δοκιμασία βλέποντας κάποιον νά κατευθείνεται πρός αὐτούς, σίγουρα ἐπιρρεασμένοι καί ἀπό τό φόβο πού θά τούς διακατεῖχε, θεώρησαν πώς κάποιο φάντασμα τούς πλησιάζει. Στήν ταραχή τους αὐτή ὁ Χριστός ὅπως πάντα τούς ἀπαντάει μέ τήν ἤρεμη καί γαλήνια παρουσία Του. «Μή φοβᾶσθε! Ἐγώ εἶμαι» τούς λέει. Τότε ὁ Πέτρος ὅπως πάντα πιό θαρραλέος λέει στόν Ἰησοῦ «Ἄν εἶσαι ἐσύ Κύριε, φώναξέ με νά ἔλθω κοντά Σου». «Ἔλα» τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς καί ὁ Πέτρος ἀρχίζει νά βαδίζει ὅπως ὁ Χριστός πάνω στά νερά. Ὅταν ὅμως συναισθάνθηκε καί πάλι τήν κακοκαιρία ἄρχιζε νά βουλιάζει καί φώναξε «Κύριε, σῶσε με!». Ὁ Χριστός ἀμμέσως τόν τράβηξε πρός τό μέρος Του λέγοντάς του «Ὀλιγόπιστε! Τί σέ φόβισε;». Μπαίνοντας δέ καί οἱ δύο στό πλοίο ἀμμέσως σταμάτησε ἡ κακοκαιρία καί ὅλοι οἱ μαθητές προσκύνησαν τό Χριστό, ἀναγνωρίζοντας τή θεϊκή ἰδιότητά Του. Ἔτσι μέ καλό καιρό, ἔφτασαν τελικά στήν ἀπέναντι ἀκτή.

Γιά νά συνδέσουμε τό θαυμαστό αὐτό γεγονός μέ τά ὅσα προαναφέραμε περί πίστεως, μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἔχουμε ἕνα αὐθεντικό παράδειγμα αὐτῆς. Ὅπως ἀναφέραμε στήν ἀρχή, ἡ πίστη εἶναι μία προσωπική σχέση μέ τό Χριστό καί κίνηση ἑνός ἐκάστου καί πρός Αὐτόν. Αὐτό ἐκφράζεται καί ἀποδεικνύεται ἀπόλυτα ἀπό τήν ἀρχική συμπεριφορά τοῦ Πέτρου. Ὁ ὁποίος ζεῖ τό θαῦμα τοῦ ἐπί τῶν ὑδάτων βαδίσματος, ἀκριβῶς ἐπειδή κάνει τόν προσωπικό διάλογο πού προαναφέραμε μέ τό Χριστό. Ὁ ὁποίος διάλογος φανερώνει μία βαθιά ἐμπιστοσύνη καί ἐκτίμηση τού ἑνός προσώπου γιά τό ἄλλο. Δηλαδή μία ἔκφραση ἀληθινῆς ἀγάπης, πού βεβαίως ἀπό πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι δεδομένη, σταθερή καί ἀμετάκλιτη.

Προβληματική εἶναι ἀπό τήν πλευρά τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποίος ἀντιπροσωπεύει γενικότερα τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ὡς πιστό. Ὅσο ἡ προσοχή, τό ἐνδιαφέρον καί ἡ διάθεσή του ἦταν προσανατολισμένα καί ἐπικεντρωμένα στό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ, ἔζησε τό θαῦμα. Ὅταν ἄρχισε νά ξανααντιλαμβάνεται τήν κακοκαιρία, ἄρχισε καί νά βυθίζεται στή λίμνη. Στό σημείο αὐτό εἶναι τό πρόβλημα. Καί δέν εἶναι τό ὅτι ἀπέκτησε ξανά ἐπαφή μέ τόν τόπο καί τό χρόνο, ἀλλά τό ὅτι δέν μπόρεσε πλέον νά τόν ὑπερβεῖ, ὅπως ἔκανε στήν ἀρχή πού ξεκίνησε νά συναντήσει τό Χριστό πάνω στά ταραγμένα νερά.

Αὐτό δείχνει ὅτι τότε ἀκόμη ὁ Πέτρος, ἀλλά καί κάθε ἄλλος ἄνθρωπος στή θέση του, δέν εἶχε πραγματική ἀγάπη, ἄρα πραγματική πίστη πρός τό Χριστό. Γιατί; Γιατί φοβήθηκε. Γιατί ἄφησε νά μπεῖ μέσα του ἡ ἀμφιβολία, μέ τήν ἔννοια τῆς λογικῆς. Καί βεβαίως σέ καμία περίπτωση δέν ἀμφισβητοῦμε τή λογική. Ὅπως ὅμως βλέπουμε, αὐτή δέ φαίνεται νά ἐκφράζει καί ἀπόλυτα τήν πίστη, γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι παράλογη, ἀλλά ὑπέρλογη! Ἡ πίστη δέν ἀκυρώνει, δέν ὑποτιμᾶ τή λογική, ἀλλά δέν κολλάει σ’αὐτήν! Μπορεῖ καί τήν ὑπερβαίνει!

Καί τί εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά κάνει τόν ἄνθρωπο σέ συγκεκριμένη στιγμή, ὅπως στήν περικοπή, νά ὑπερβεῖ τό φόβο; Ἡ ἀγάπη! Ἡ ὁποία εἶναι ἡ τελειότητα καί ἡ ὁλοκλήρωση τῆς πίστεως. Γιατί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἀγαπών ἔχει σχετιστεῖ τόσο πολύ, τόσο βαθιά, τόσο ἀληθινά μέ τόν ἀγαπόμενο, πού γιά κανένα λόγο δέν θά μπεῖ σέ ἀμφιβολία γι αὐτόν. Γιατί ἡ ἀμφιβολία ἀποκαλύπτει τό φόβο πού ἀκόμα ὑπάρχει μέσα σ‘αὐτόν πού λέει πώς ἀγαπᾶ καί ὅπως μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν πρώτη καθολική ἐπιστολή του: «...φόβος οὔκ ἔστι ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἄλλ’ἡ τελεία ἀγάπῃ ἔξω βάλλει τόν φόβον...». Ὅπου ἀγάπη πίστη καί ὅπου φόβος ἀπιστία. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς εἶναι δεδομένη. Ἄς γίνει δεδομένη κι ἀπό πλευρᾶς μας.

Ἀγαπητοί μου·

 Μιά νύχτα κάποιος ἄνθρωπος εἶδε ἕνα ὄνειρο. Ὀνειρεύτηκε πώς περπατοῦσε στήν ἀκρογιαλιά μέ τόν Θεό. Στόν οὐρανό ἄστραψαν σκηνές ἀπό τή ζωή του. Σέ κάθε σκηνή ἔβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στήν ἄμμο. Τό ἕνα ἀνῆκε σέ αὐτόν καί τό ἄλλο στό Θεό. Ὅταν καί ἡ τελευταία σκηνή τῆς ζωῆς του ἔλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στίς πατημασιές στήν ἄμμο. Παρατήρησε πώς πολλές φορές στό δρόμο τῆς ζωῆς του, ὑπῆρχε μόνο ἕνα ζευγάρι πατημασιές. Ἀκόμη πώς αὐτό συνέβαινε στίς πιό δύσκολες καί θλιμμένες του στιγμές. Αὐτό πραγματικά τόν πείραξε καί ρώτησε τόν Θεό: Θεέ μου, ὅταν ἀποφάσισα νά σέ ἀκολουθήσω, εἶπες πώς θά βαδίζουμε μαζί αὐτόν τό δρόμο, ἀλλά παρατήρησα πώς στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωής μου, ὑπάρχει μόνο ἕνα ζευγάρι πατημασιές...; Δέν καταλαβαίνω! Γιατί ὅταν σέ χρειαζόμουν πολύ, ἐσύ μέ ἄφηνες; Καί ὁ Θεός ἀπάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σέ ἀγαπῶ καί δέν σέ ἄφησα ποτέ! Στίς στιγμές τῆς δοκιμασίας καί τοῦ πόνου, πού βλέπεις ἕνα μόνο ζευγάρι πατημασιές, σέ κρατοῦσα στήν ἀγκαλιά μου!!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 15/08/2021. ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/15082021a

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν. «Κατά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας παρέμεινες παρθένος καί κατά τήν Κοίμησή σου δέν ἐγκατέλειψες τόν κόσμο Θεοτόκε. Ἔφυγες καί πῆγες στή ζωή (στόν πυρήνα καί τό αἴτιο τῆς ζωῆς, τό Θεό), ἐσύ πού στόν κόσμο μας εἶσαι παντοτινά μητέρα τῆς ζωῆς (τοῦ Χριστοῦ) καί μέ τίς παρακλήσεις σου, τίς μεσιτείες σου πρός Αὐτόν, λυτρώνεις ἀπό τό θάνατο τίς ψυχές μας.

          Μέ το τροπάριο αὐτό ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί δοξάζει τήν Παναγία μας, τήν Κυρία Θεοτόκο. Τί νά πεῖ; Τί νά γράψει κανείς γιά τό τίμιο καί ἅγιο πρόσωπό της; Πῶς μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά ἀναφερθεῖ καλύπτοντας ὅλο τό μεγαλείο, ὅλη τή δόξα πού ἔχει ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας; Ἀπό τή γέννησή της ἀκόμη ἄρχισαν τά κατά κόσμον παράδοξα καί θαυμαστά. Οἱ γονείς της, οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα, Θεοῦ θέλοντος, τήν συνέλαβαν σέ ἀρκετά προχωρημένη ἡλικία. Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν ἀφιερώνεται στό Ναό τῶν Ἰεροσολύμων καί διά τῆς Θείας προνοίας, μεγαλώνει μέσα στά ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ Ναοῦ. Μέρος πού μία μόνο φορά τό χρόνο κατόπιν ἰκανῆς προετοιμασίας εἰσερχόταν ὁ Ἀρχιερέας γιά νά τελέσει θυσιαστική προσφορά ἐξιλασμοῦ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ.

          Καί ὄμως. Ὁ Ἅγιος Θεός τήν ἤθελε ἐκεῖ μέχρι τά δεκαπέντε της περίπου, γιά νά τήν κάνει μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου. Τό ἄπειρο καί ἀπόρητο μεγαλείο καί καθαρότητα τῆς Θεότητας δέν ἦταν δυνατόν νά μπεῖ σέ ὁποιοδήποτε ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλλά σέ κάποιο πού ἔχει ὅλες τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Ἔτσι λοιπόν ἡ Παναγία μας ἔγινε τόπος ἰκανός, καθαγιάστηκε διά τῆς παραμονῆς της στά ἅγια τῶν ἁγίων, γιά νά σκηνώσει ὁ Χριστός μας. Καί μία ἀπλή κοπέλα τοῦ λαοῦ, γίνεται κατά κόσμον μητέρα τοῦ Θεανθρώπου. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμή στόν κόσμο μας γιά ἕναν κάτοικό του. Νά γίνει δρόμος, γέφυρα καί κλίμαξ (σκάλα) ὅπως ψάλουμε στούς χαιρετισμούς της, γιά νά κατέβει ὁ Οὐρανος στή γῆ καί νά ἀνέβει ἡ γῆ στόν Οὐρανό. Γι αὐτό καί στήν ἁγιογράφηση τῶν ναῶν, ἡ παράστασή της ὡς Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν γίνεται στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ. Στό σημείο πού ὁ θόλος (οὐρανός), ἐνώνεται μέ τον τοίχο τοῦ κτίσματος Γῆ).

          Πολλά τά θαυμαστά τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας μας καί πῶς νά μήν εἶναι ἀφοῦ συνδέθηκε ὡς ἄνθρωπος μέ τό Θεάνθρωπο Χριστό. Ἔτσι θαυμαστό ἦταν καί τό τέλος τοῦ ἐπίγειου βίου της. Ὅπως μᾶς λέει λοιπόν ἡ παράδοση, τρείς ἡμέρες πρίν τήν κοίμησή της, ἀποστελόμενος ἐξ οὐρανοῦ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ τήν πληροφορεῖ γιά αὐτό. Ἐκείνη σκίρτησε ἀπό χαρά γιατί θά πήγαινε κοντά στόν ἀγαπημένο Υἱό της. Προσευχήθηκε στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν, κάτι πού ἔκανε πάντα ἀκολουθώντας τήν πρακτική τοῦ Χριστοῦ καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι τή φορά αὐτή καθώς ἀνέβαινε ἀλλά καί κατέβαινε τά δέντρα καί ἡ λοιπή πλάση σκύβανε καί τήν προσκυνοῦσαν. Τήν ἡμέρα τῆς ἐξόδου της, ἤρεμα καί μέ εὐχάριστη διάθεση ἐτοίμασε καί τακτοποίησε τά τῆς ταφῆς της, παρηγόρησε αὐτούς πού θρηνοῦσαν γιά τό γεγονός. Μοίρασε ὅλη τήν περιουσία της, δύο χιτῶνες, σέ δύο γνωστές της χῆρες καί ξάπλωσε στό κρεβάτι γιά νά κλείσει τά μάτια της.

          Νεφέλη ἀπό Θεοῦ σταλμένη συνέλεξε ὅλους τούς ἀποστόλους πού ἀπουσίαζαν ἀπό τά Ἰεροσόλυμα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τούς ἔφερε στό σπίτι ὅπου βρισκόταν ἡ Παναγία.  Μαζί τους ἦλθαν καί ἱεράρχες ὅπως ὁ Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης, ὁ ἅγιος Ἰερόθεος, ὁ ἀπόστόλος Τιμόθεος καί ἄλλοι ἀποστολικοί πατέρες. Ἔπρεπε ἡ ἐξόδιός της νά γίνει μέ κάθε τιμή καί δόξα. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἄρχισε τούς ἐξόδιους ὕμνους καί ἡ πομπή ξεκίνησε γιά τό χωρίον Γεθσημανή ὅπου καί θά γινόταν ὁ ἐνταφιασμός. Οἱ Ἰουδαίοι ἀκόμα καί τώρα ἤθελαν νά κάνουν κακό στούς πιστούς τοῦ Χριστοῦ. Ξεκίνησαν μέ σκοπό νά κάνουν ζημιά στήν πομπή καί στό σεπτό σκήνωμα τῆς Παναγίας μας, ὅμως ἡ θεία χάρη τούς τύφλωσε! Ἕνας πού πρόλαβε νά τό ἀκουμπήσει τοῦ κόπηκαν τά χέρια καί κρεμόταν σέ κοινή θέα. Ἔτσι χωρίς ἄλλο πρόβλημα, ἡ πομπή συνέχισε καί φτάνοντας στή Γεθσημανή εὐλαβικά ἐνταφίασε τό ἅγιο σῶμα τῆς Παναγίας.

          Κατά θεία οἱκονομία, γιά νά φανεῖ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἁγιότητα τῆς Παναγίας μας, ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς δέν παραβρέθηκε στήν ἐξόδιο καί τήν ταφή. Τήν τρίτη ἡμέρα πού ἔφθασε παρακάλεσε θερμά τούς ἄλλους ἀποστόλους νά ἀνοίξουν τόν τάφο γιά νά προσκυνήσει τό τίμιο σῶμα της. Ἔτσι πῆγαν γιά νά κάνουν αὐτό πού ζητοῦσε ὁ Θωμᾶς, ἀλλά ὥ τοῦ θαύματος! Στόν τάφο ἦταν μόνο τό νεκροσέντονο! Ἡ παναγία μας, ὁλόσωμη ὅπως ὁ Υἱός της, εἶχε μετατεθεῖ στόν ὑπερουράνιο τόπο ὅπου εἶναι ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοί Του, δίπλα στό Χριστό, γιά νά πρεσβεύει καί νά Τόν παρακαλεῖ ἀνά τούς αἰῶνες γιά ὅλη τή  ἀνθρωπότητα. Ὅπως λέει καί τό τροπάριο πού προαναφέραμε, μετεφέρθηκε στήν πηγή τῆς ζωῆς (τόπο τοῦ Θεοῦ) ἡ μητέρα τῆς ζωῆς (τοῦ Χριστοῦ).

          Ἡ Παναγία μας, εἶναι ἡ συμμετοχή τῆς ἀνθρωπότητας στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Εἶναι ὅ,τι καλύτερο ἔχει βγεῖ καί θά βγεῖ ποτέ ἀπό τόν κόσμο μας. Εἶναι ὁ ποιό καλός πρεσβευτής γιά ἐμᾶς πρός Τόν Υἱό της καί Θεό μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέχρι Δευτέρας Παρουσίας ἔχουν καί θά ἔχουν τόν καλύτερο συνήγορο ὑπεράσπισης, στό βῆμα καί κριτήριο τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ. Ἡ Παναγία μας, εἶναι ἡ γλυκιά μάνα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Σέ ὅποιον μέ πίστη προσέτρεξε στή βοήθειά της, δέν τοῦ τήν ἀρνήθηκε. Ἡ Παναγία μας, μᾶς βοήθησε σέ ὅλους τούς ἀγώνες στήν ἱστορία μας. Εἶναι ἡ ὑπέρμαχος στρατηγός πού εὐλογεῖ καί ὁδηγεῖ τό στρατό μας.   Γι αὐτό καί χαίρει ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐλάβειας, λατρείας καί τιμῆς ἀπό τό λαό μας. Ἡ πρώτη ἔκληση βοηθείας ἀπό ὅλους στήν δύσκολη ὥρα εἶναι πρός αὐτήν: «Παναγιά μου! Βάλε τό χέρι σου! Κάνε τό Θαῦμα σου!». Σέ κάθε τόπο ἔχει καί ἕνα ὄνομα, πράγμα πού με τήν καλή ἔννοια δείχνει, πόσο τό κάθε μέρος στήν πατρίδα μας τήν θεωρεῖ δική του. Ξεπερνοῦν τά 1747 τά ἐπίθετα πού ἔχουν ἀποδοθεῖ στήν Κυρία Θεοτόκο. Ὁ κάθε ἐρευνητής ὅλο καί νομίζει ὅτι ὁλοκλήρωσε τόν κατάλογο καί ὅλο κάποιο νέο καί ἄγνωστο ὡς τά τώρα προκύπτει.

          Ἀφοῦ ὑπάρχει ἡ Παναγία μας ἀγαπητοί μου, ἄς ἔχουμε πάντοτε θᾶρρος καί αἰσιοδοξία γιά τή ζωή μας, γιά τόν τόπο μας. Ἀρκεῖ ὅλοι μας νά προσπαθοῦμε τουλάχιστον, νά στεκόμαστε ὅσο γίνεται ποιό σωστά ἀπέναντι στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἄς μήν ψάχνουμε ἀλλοῦ συμμάχους καί ὑποστηρικτές. Ἔχουμε τόν καλύτερο. Μόνο, ἄς τήν παρακαλέσουμε ταπεινά καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Τοῦτες τίς δύσκολες ὥρες πού διέρχεται ἡ πατρίδα μας, ἄς σταθεῖ δίπλα μας. Ἔχουμε παρασυρθεῖ, ἔχουμε ναυαγήσει σέ πολλά πράγματα στή ζωή μας. Ἔχει ἀλλοτριωθεῖ ἡ συνείδησή μας καί τά ἁμαρτήματα μας πολλά. Ἄς τά παραβλέψει ἡ γλυκιά και στοργική μητέρα μας καί ἄς συντρέξει στίς δυσκολιες  μας. Ἱδιαίτερα, νά συντρέξει τούς συμπατριώτες μας, πού δυστυχῶς καταστράφηκαν ἀπό τίς πολλές καί μεγάλες πυρκαγιές.

Νά παρηγορήσει τόν πόνο τους καί νά τούς δώσει δύναμη ψυχῆς νά σταθοῦν καί νά συνεχίσουν. Νά φωτίσει τούς κυβερνῶντες νά σκεφθοῦν σωστά καί νά πάρουν τά κατάλληλα μέτρα. Ὄχι ἀπλά πρός ἀνακούφιση, ἀλλά πρός ἐπαναδημιουργία καί ἀνάπτυξη. Γιατί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, εἴμαστε πραγματικά προκομένος λαός. Ἔχουμε μέσα μας δυνάμεις πάρα πολλές καί ἔχουμε ἀποδείξει καί στό παρελθόν ὅτι ὅταν ἐνωθήκαμε σέ ἕνα κοινό σκοπό μέ κίνητρα ἀγνά και φιλότιμα, κάναμε τόν κόσμο νά θαυμάζει. Γιατί εἴμαστε νοικοκυραίοι καί ἀγαπᾶμε τόν τόπο μας. Ἄς ἔχουμε λοιπόν θᾶρρος, ἐλπίδα καί βάζοντας τίς ζωές μας κάτω ἀπό τή χάρη τῆς Παναγίας μας, ἄς κοιτάξουμε τό μέλλον χωρίς φόβο καί μέ αἰσιοδοξία. Βοήθειά μας λοιπόν σέ ὅλους ἡ Κυρία Θεοτόκος καί μέ τίς πρεσβείες της, νά τήν γιορτάσουμε καί τοῦ χρόνου. Χρόνια πολλά Ἕλληνες! Χρόνια πολλά Ἑλλάδα!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΥΟ ΤΥΦΛΩΝ ΚΑΙ ΚΩΦΟΥ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ.

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/u7ok2zbc2sbd 

«...καί ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. οἱ δέ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

          Κατά τή θεραπεία τοῦ γενημένου τυφλοῦ πού θυμόμαστε κάθε χρόνο τήν πασχάλιο περίοδο ἀγαπητοί μου, σέ διάλογο πού εἶχε ὁ Χριστός μας μέ τούς Γραμματείς καί Φαρισαίους, τούς εἶπε: «...εἰς κρίμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τούτον ἦλθον, ἴνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται». Αὐτό ὁπωσδήποτε μᾶς κάνει νά ἀποροῦμε καί νά σκεπτόμαστε: « Καλά, τί μᾶς λέει τώρα ὁ Χριστός; Ὅτι ἦλθε κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀναστατώσει; Αὐτός πού εἶναι ὁ φωτισμός, ἡ ἀγάπη καί ἡ ὀμόνοια, εἶναι αἰτία διαχωρισμοῦ;».

          Σέ ἄλλη περίπτωση πάλι διδάσκοντας τούς μαθητές Του εἶπε: «...δοκείτε ὅτι εἰρήνην παραγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμίν, ἀλλ’ ἤ διαμερισμόν... Νομίζετε πώς ἦλθα στή γῆ γιά νά φέρω εἰρήνη; Σᾶς λέω πώς ὄχι, ἀλλά ἦλθα γιά νά φέρω  διαίρεση καί διχασμό». Ἐπίσης καί σέ ἄλλες στιγμές πού δίδασκε ἤ εἶχε διάλογο ὁ Χριστός μας δέν παρέλειπε μέ κάποιο λόγο Του νά ἐπισημάνει αὐτό τό παράδοξο γεγονός. Ὅτι στό ὄνομά Του καί ἐξ αἰτίας Αὐτοῦ, οἱ ἄνθρωποι θά συγχιστοῦν, θά διαφωνήσουν καί θά διαιρεθοῦν. Καί ὄντως! Αὐτό βλέπουμε νά συμβαίνει πάρα πολλές φορές, στή διάρκεια τῶν τριῶν χρόνων κατά τήν ὁποία διενήργησε τή δημόσια δράση καί διδασκαλία Του.

          Ἀφορμή γιά τίς σκέψεις αὐτές εἶναι ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς πού βιώνουμε, τῆς ἑβδόμης ἀπό τό κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο. Ἄς τήν ἀναφέρουμε περιληπτικά: «Περιοδεύοντας ὁ Ἰησοῦς δύο τυφλοί Τόν ἀκολούθησαν καί ἐκλιπαροῦσαν γοερά νά τούς θεραπεύσει. Τόν ἀκολούθησαν μέχρι καί σέ σπίτι τό ὁποίο μπῆκε καί πάλι Τόν παρακαλοῦσαν. Αὐτός τούς ρώτησε ἄν πιστεύουν πώς μπορεῖ νά τούς θεραπεύσει καί αὐτοί ἀπάντησαν πώς τό πιστεύουν. Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς θεράπευσε καί ἐνώ τούς εἶπε νά τό κρατήσουν μυστικό, αὐτοί ἀντιθέτως ἔφυγαν καί διαφήμησαν τήν εὐεργεσία τοῦ Ἰησοῦ.

          Ὅπως ἀναφέρεται καί στό κείμενο, ἀκόμη καλά-καλά δέν πρόλαβαν νά φύγουν αὐτοί, Τοῦ ἔφεραν ἄλλον ἄνθρωπο πού εἶχε κουφαθεῖ ἀπό τήν ἐπίρεια τοῦ πονηροῦ. Ὁ Ἰησοῦς ἀπάλλαξε  τόν ἄνθρωπο ἀπό τό δαιμόνιο καί ἀμμέσως ἐκείνος ἄρχισε νά μιλᾶ. Οἱ παρευρισκόμενοι, πού ἦταν πολλοί, ἄρχισαν νά θαυμάζουν καί νά λένε πώς αὐτά δέν ἔχουν ξαναγίνει ποτέ στόν τόπο τους. Οἱ Φαρισαίοι ὄμως πού βρισκόταν ἐκεῖ ἔλεγαν πώς ὁ Ἰησοῦς διενεργεῖ τά θαυμαστά αὐτά γεγονότα, μέ τή βοήθεια τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων!».

          Ἀνατρέχοντας στό λεξικό Σταματάκου καί στή λέξη κρῖμα διαβάζουμε: κρῖμα· κρίση, ἀπόφαση. Ἄν πᾶμε καί στή λέξη κρίση  διαβάζουμε: κρίση· ὁ χωρισμός, ὁ διαχωρισμός, ἡ ἐπιλογή κάποιου μέρους. Μέ βάση αὐτά μποροῦμε λοιπόν νομίζω νά ποῦμε πώς ὁ Χριστός μας ἦλθε στή γῆ γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο, αὐτό ὄμως δέν θά εἶναι τόσο ἀπλό. Γιατί ἡ σωτηρία αὐτή θά προκύψει μέσα ἀπό μία ἐπιλογή, μία μεγάλη ἀπόφαση πού θά πρέπει νά πάρει ὁ ἄνθρωπος. Μία ἐπιλογή, γιά τήν ὁποία ὅπως λέει καί ὁ Χριστός, θά πρέπει νά ἔχουμε τά κατάλληλα μάτια.

Πολλές φορές συμβαίνει στή ζωή μας ἐξαιτίας κάποιου λόγου, νά βρισκόμαστε σέ διαφορετικά «στρατόπεδα» ὅπως λέμε. Κάτι συμβαίνει, κάτι διενεργεῖται καί ἐξ αὐτοῦ  διαφοροποιούμαστε ὡς πρός τήν κατανόησή του. Ἄλλος τό καταλαβαίνει ἔτσι, ἄλλος ἀλλιῶς καί ἴσως κάποτε νά συμβαίνει καί τρίτη καί τέταρτη κατανόηση. Ἔτσι δημιουργεῖται μία διαφωνία, ἕνα χάσμα, πού καμιά φορά ἄν κάποιοι εἶναι ἱσχυρογνώμονες, μπορεῖ νά γίνει καί ἕνας ὁριστικός διαχωρισμός καί διαίρεση, πρᾶγμα πού κάνεις δέν εὔχεται καί ἐπιθυμεῖ. Ὄμως δυστυχῶς συμβαίνει καί μάλιστα καί στίς ἡμέρες μας λόγῳ ἐμβολίου.... Δέν εἶναι ὄμως τό θέμα μας αὐτό...

Ὅπως βλέπουμε ἀπό τή διήγηση τῆς περικοπῆς, ὁ Χριστός μέ ἕνα ἀπλό ὁπωσδήποτε γιά Αὐτόν τρόπο θεραπεύει τρείς δυστυχισμένους ἀνθρώπους. Αὐτό γιά τούς παρευρισκόμενους εἶναι κάτι ἐξαίσιο, θαυμαστό, ἀπρόσμενο καί ἐκπληκτικό. Τό φυσιολογικό θά ἦταν ὅλοι αὐθόρμητα νά θαυμάσουν, νά χαροῦν καί νά δοξάσουν τό Θεό. Θά μποροῦσαν δέ νά τό δοῦν ὡς φανέρωση Αὐτοῦ καί τῆς δυνάμεώς Του. Κι ὄμως κάποιοι τό βλέπουν τελείως διαφορετικά. Ἀντί νά παραδεχθοῦν καί νά ὁμολογίσουν εἰλικρινά ὅτι κάτι τέτοιο μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά κάνει καί ἄρα εἶναι ἀνάμεσά τους, ἀντιθέτως λένε πώς τό θαῦμα τό ὁποίο γίνεται, μέ τή δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμόνων!

Βέβαια σέ ἄλλη παρόμοια περίπτωση, ὁ Ἰησοῦς κατηγορήθηκε ἀπό τούς Φαρισαίους παρομοίως. Σέ θεραπεία δαιμονιζομένου πού ἦταν καί τυφλός καί κουφός, ἡ ἴαση ἀνήχθηκε καί πάλι στή δύναμη τοῦ πονηροῦ. Σέ ἐκείνη τήν περίπτωση ὄμως ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε παραδειγματικά καί ἀποστομωτικά. «Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλός καί κωφός, καί ἐθεράπευσεν αὐτόν...οἱ δέ Φαρισαίοι εἶπον· οὔτος οὔκ ἐκβάλλει τά δαιμόνια εἰμή ἐν τῷ βεελζεβούλ, τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. εἰδός δέ ὁ Ἰησοῦς τᾶς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς· πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ’ἐαυτήν ἐρημοῦται καί πᾶσα πόλις ἤ οἰκία μερισθεῖσα καθ’ἐαυτήν οὔ σταθήσεται. καί εἴ ὁ σατανᾶς τόν σατανάν ἐκβάλλει ἐφ’ἐαυτόν ἐμερίσθη· πῶς οὔν σταθήσετε ἡ βασιλεία αὐτοῦ;...

...Κάθε βασίλειο πού κομματιάζεται ἀπό μόνο του χάνεται καί κάθε πόλη ἤ σπίτι πού κάνει τό ἴδιο δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. Ἄν λοιπόν ὁ σατανάς κυνηγάει καί ἐκδιώκει τόν ἐαυτό του, πῶς μπορεῖ νά ὑπάρχει δυνατός καί νά τυρανάει τόν κόσμο;;; Ἀφοῦ ἔτσι αὐτοκαταστρέφεται!!!» Πόσο ποιό ἀπλά νά τό πεῖ ὁ Χριστός; Πόσο δύσκολο γιά νά κατανοηθεῖ καί νά γίνει ἀποδεκτό εἶναι; Θά πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος πολύ πορωμένος, φανατισμένος, στενόκαρδος γιά νά μή μπορεῖ νά τό ἀντιληφθεῖ, νά τό καταλάβει. Αὐτό εἶναι μεγάλο πρόβλημα γιατί εἶναι πλέον νεύρωση καί ἐμμονή, πού καλύπτει τήν ὕπαρξή της μέ τό ὡραίο καί εὐσεβές ἔνδυμα τῆς πίστεως, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ κατάσταση αὐτή ἀποτελεῖ λανθασμένη πίστη καί δέ βοηθᾶ καθόλου τόν ἔχοντα αὐτήν. Γιατί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ λάθος κατανόηση τοῦ Θεοῦ καί ὡς πίστη ἀντί νά εἶναι κάτι καρδιακό, γίνεται κάτι διανοητικό. Ἀντί νά εἶναι σχέση μέ τό Θεό, γίνεται τυφλός ὀπαδισμός. Ἀντί νά κάνει τόν ἄνθρωπο Ἐκκλησία, τόν μεταμορφώνει σέ στέλεχος ἑνός κόματος,   ἤ φανατικό ὀπαδό. Καί δυστυχῶς ἀκόμη καί στήν ἐποχή μας, ὑπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι. Ἄνθρωποι πού συνεχῶς μελετοῦν καί ἀναφέρονται στό Χριστό καί τά τῆς Ἐκκλησίας-πίστεως καί κατ’αὐτούς εἶναι οἱ μόνοι σωστοί καί μάλιστα αὐτοί πού θά σώσουν καί τήν Ἐκκλησία!!!;;; Ὅταν ἡ πίστη στό Θεό, γίνεται ἰδεολογία...

Γι αὐτούς εἶχε μιλήσει καί ὁ ἅγιος Παΐσιος καί εἶχε πεῖ· «...Αὐτοί εἶναι πολύ δύσκολη περίπτωση, δαιμονική. Μίλα τους γιά τό ἄκτιστο φῶς, γιά τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, γιά τήν παντοδυναμία Του πού ὡς τέτοια παραδόξως εἶναι σταυρωμένη, τό Θεό στή γῆ νά κατεβάσεις, δέν πρόκειται νά καταλάβουν τίποτε. Ἀντιθέτως θά σέ ψέξουν καί θά σοῦ ποῦν ὅτι αὐτοί εἶναι τό ὑγιές μέλος τῆς Ἐκκλησίας». Δαιμονική κατάσταση! Πού δέν μποροῦν ν’ἀντιληφθοῦν, γιατί τό δαιμόνιο αὐτό εἶναι πολύ λεπτό...ξυράφι, καί δέν ἀναγνωρίζεται εὔκολα...Τό δαιμόνιο τῆς πλάνης.

Κάπως ἔτσι λοιπόν ἦταν καί οἱ Φαρισαίοι πού κατηγοροῦσαν τό Χριστό. Καί ἡ περίπτωσή τους εἶναι πραγματικά τραγική εἰρωνία. Γιατί; Γιατί ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι ὑπό τήν ἐπίρεια δαιμονικοῦ πνεύματος, ὅπως προαναφέραμε, κατηγοροῦν τό Χριστό ὅτι Αὐτός ἔχει δέσιμο καί συνεργασία μέ αὐτό καί μέ τή δύναμή του (sic) θεραπεύει καί διώχνει τούς δαίμονες.

Οἱ Γραμματείς καί οἱ Φαρισαίοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τήν ἱστορία καί τήν γραμματεία τῆς πίστεώς τους, εἶχαν φτιάξει μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μεσσία. Αὐτή εἶχε νά κάνει κυρίως μέ τήν ἐφαρμογή καί τήρηση τοῦ Νόμου πού «διά Μωϋσέως ἐδόθη». Ὅταν ὄμως συναντήθηκαν προσωπικῶς μέ τήν «Χάρη καί τήν Ἀλήθεια», βρέθηκαν σέ κρίση. Συγχύστηκαν, μπερδεύθηκαν καί τελικά σάν νά μήν εἶχαν μάτια καί καρδιά νά καταλάβουν ὅτι «Παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου, τῆς Χάριτος ἐλθούσης..»,παρέμειναν στήν πραγματικότητα ὀχυρωμένοι-ἐγκλωβισμένοι σ’αὐτό πού αὐτοί καταλάβαιναν, καί ἄρα ἀσφαλείς. Τόν καιρό πού ἔπρεπε νά ἐπαληθεύσουν τό πιστεύω τους κάνοντας μία ἐπιλογή (κρῖμα) πού θά ἦταν πρός ὄφελός τους, δειλοί καί φοβισμένοι ἔχασαν τή σωτηρία τους. Δέν κατάφεραν τελικά νά ἀποκτήσουν τά κατάλληλα μάτια, γιά νά ἀναγνωρίσουν καί ν’ἀντιληφθοῦν πώς ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Σωτηρία τούς εἶχε ἐπισκεφθεῖ!

Τό θέμα δέν εἶναι ἀπλό, δέν εἶναι μικρό καί λεπτομέρεια. Εἶναι μεγάλο καί σοβαρό, γιατί ἐξ αὐτοῦ θά κριθεῖ ἡ ἐν καί διά Χριστῷ σωτηρία μας. Ὁ Ὁποίος ἦλθε κάποτε, ἀλλά καί παραμένει εἰς τό διηνεκές ὡς κρῖμα στόν κόσμο μας καί τή ζωή μας. Ὅπως προαναφέραμε ἡ σωτηρία μας κρίνεται ἀπό τήν ἐπιλογή καί τήν στάση πού θά κρατήσουμε ἀπέναντι στήν Ἀλήθεια. Ἡ ἐλευθερία θέλει ἀρετή καί τόλμη κατά τόν ποιητή μας Ἀνδρέα Κάλβο. Ὁμοίως καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί σωτηρία θέλει  θᾶρρος, αὐταπάρνηση καί μάτια πού μποροῦν νά βλέπουν καθαρά καί νά μή διαστρεβλώνουν τήν Ἀλήθεια.