ΚΥΡΑΚΗ ΕΝΑΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Η ΖΩΗ ΜΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/64vteh7erexu 

         Ὡς  ἀπαρχὰς τῆς        φύσεως,     τῷ     φυτουργῷ  τῆς    κτίσεως,...Ὡς τίς προσφορές τῶν πρώτων καρπῶν ἀπό τή φύση, σ’Αὐτόν πού ἔσπειρε καί καλιεργεῖ ὅλη τήν κτίση,...  ἡ οἰκουμένη προσφέρει       σοι    Κύριε,        τοὺς  θεοφόρους Μάρτυρας,         ... σοῦ προσφέρει Κύριε ὅλη ἡ οἰκουμένη τούς θεοφόρους μάρτυρες,...ταῖς αὐτῶν        ἱκεσίαις,    ἐν      εἰρήνῃ        βαθείᾳ,      τὴν    Ἐκκλησίαν          σου,   διὰ    τῆς Θεοτόκου συντήρησον, πολυέλεε....διά τῶν θερμῶν παρακλήσεων αὐτῶν καί τῆς Θεοτόκου, τήν Ἐκκλησία Σου σέ βαθειά-ἀτελείωτη εἰρήνη διατήρησε, ἀνεξάντλητα ἐλεήμονα Θέε μας.

          Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ἀγαπητοί μου. Ἡ τελευταία γιορτή τῆς χαρμοσύνου περιόδου τοῦ Πάσχα. Μίας περιόδου γεμάτης σπουδαίων καί σημαντικῶν γεγονότων, πού ἀφορούν τήν πίστη μας. Ἡ Ἀνάσταση, χωρίς τήν ὁποία ὅπως λέει ὁ ἀπ. Παῦλος θά ἦταν «ματαία» ἡ πίστη μας. Ἡ Ἀνάληψη, διά τῆς ὁποίας ὁλοκληρώνεται ἡ θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὁποία εἶχε σταματήσει κάποτε ἄδοξα στόν Παράδεισο μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα. Ἡ Πεντηκοστή, κατά τήν ὁποία γίνεται ἡ ἐκκίνηση τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο μας. Τέλος καί κατακλείδα ὅλων αὐτῶν ὅπως προαναφέραμε, ἡ σημερινή γιορτή.

          Καί εἶναι κατακλείδα, γιατί εἶναι τό φυσικό ἐπακόλουθο ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων.Ἡ Ἀνάσταση ἡ βάση τῆς πίστης. Ἡ Ἀνάληψη  διόρθωση καί θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἡ Πεντηκοστή, ἡ δημιουργία τῆς Ἐκκλησίας πού θά συνεχίσει τό σωτήριο ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί θά εἶναι τό ὄχημα πού θά μεταφέρει τόν κόσμο στά ἔσχατα, τή Δευτέρα Παρουσία. Τέλος ἡ σημερινή γιορτή, ἡ ὁποία μᾶς δείχνει τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας στή ζωή μας, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν ἁγιασμό μας. Δηλαδή τῆς θεώσεως πού προαναφέραμε.

          Ἡ πίστη μας, πολύ σωστά, καθιέρωσε τή γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων ἀκριβῶς μετά τή γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς, γιά νά μᾶς δείξει ποιό εἶναι τό ἀποτέλεσμα της. Δηλαδή πολύ ἀπλά νά σκεφτοῦμε: Πεντηκοστή, Ἐκκλησία, ἁγιασμός. Ποιό τό ἀποτέλεσμα τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ ἁγιασμός τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι λοιπόν ἡ πίστη μας ἀφιερώνει μία ἡμέρα καί γιορτάζει τό γεγονός τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν μελῶν της καί μᾶς προβάλει ὅλο τό πλῆθος αὐτῶν πού καταγράφησαν στό ἁγιολόγιο της.

          Ὅλους. Γνωστούς καί ἀγνώστους. Μεγάλους καί μικρούς. Γυναίκες καί ἄνδρες. Νέους καί παιδιά. Καί εἶναι ἕνα ξεσήκωμα πνευματικό, ἕνα πανηγύρι ἅγιο πραγματικά ἡ σημερινή ἡμέρα. Δέν θά ἦταν δέ νομίζω ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς στήν πραγματικότητα ἡ σημερινή γιορτή εἶναι συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς. Γιατί ὅπως μία Κυριακή πρίν ἔτσι καί σήμερα ποιός γιορτάζει; Ἡ Ἐκκλησία! Ἡ Ἐκκλησία, ὡς κοινωνία ἁγίων.

          Ναί, γιατί αὐτό εἶναι ἀγαπητοί μου ἡ Ἐκκλησία. Μία κοινωνία ἁγίων! Ἕνα σύνολο προσώπων πού δένονται καί ἐνώνονται μεταξύ τους, μέ τή Θεία χάρη ὡς ἁγιότητα. Ὥ!!! Νά καταλαβαίναμε πραγματικά τί σημαίνει πίστη, Ἐκκλησία. Σημαίνει νά κάνεις παρέα μέ τούς ἁγίους! Νά εἶσαι φίλος τους καί αὐτοί νά σέ ἔχουν φίλο! Δέν ὑπάρχει παρόμοιο μεγαλείο καί δόξα στόν κόσμο μας. Νά σέ ρωτήσει κάποιος «μέ ποιούς κάνεις παρέα» καί ἐσύ νά τοῦ πεῖς ἀπλά  «μέ τούς ἁγίους».

          Ναί, γιατί στήν πραγματικότητα αὐτή εἶναι μία ἀλήθεια, πού δυστυχῶς λίγοι τήν καταλαβαίνουμε. Γιατί ζῶντας τήν καθημερινότητα μέ ὅ,τι αὐτή ἔχει, ξεχνοῦμε ὅτι ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε καί μία πνευματική ὑπόσταση καί ζωή. Τῆς ὁποίας ἀπόδειξη εἶναι αὐτό πού γιορτάζουμε σήμερα, ἡ ἁγιότητα καί ὅσοι ἀξιώθηκαν νά τήν πάρουν ὡς εὐλογία στή ζωή τους. Ὡς εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ καί ἀπάντηση Του στόν τρόπο τῆς βιοτῆς τους. Οἱ ἅγιοι, εἶναι αὐτοί πού τελικά καταλαβαίνουν τήν ἀλήθεια πού προαναφέραμε.

          Καί ὅμως. Ὑπάρχει κάποια στιγμή, ὄχι μόνο μία φορά ἀλλά σίγουρα πολλές στή ζωή μας,  πού ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά τό συνειδητοποιήσουμε. Νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι στόν κόσμο αὐτό ἔχουμε σχέση καί μέ ἁγίους! Ὅτι ἡ ζωή μας, εἶναι μία εὐκαιρία ἁγιότητας. Πότε εἶναι αὐτή; Κάθε φορά πού μπαίνουμε σέ ἕνα ναό. Εἰδικά ὅταν αὐτός εἶναι καί ἁγιογραφημένος. Ἡ ἁγιογράφηση τοῦ ὅλου ναοῦ, οἱ σεβάσμιες μορφές τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας μας καί ὅλων τῶν ἁγίων, μᾶς δείχνουν ἀκριβῶς αὐτό πού λησμονοῦμε. Ἕναν κόσμο στόν ὁποίο ἀνήκουμε, ἀλλά περισσότερο ἀσυνείδητα καί λιγότερο συνειδητά δραπετεύουμε.

Ἕναν κόσμο πού θά εἶναι ἡ κατάληξή μας, ὅταν ἔλθει ἡ στιγμή ν’ἀφήσουμε, ὅπως συχνά λέμε, τοῦτο τόν μάταιο. Αὐτό εἶναι σχεδόν τραγικό ἄν καί θά μπορούσαμε νά μή βάλουμε κἄν τό σχεδόν. Γιατί τί ἄλλο ἐκτός ἀπό τραγικό θά μποροῦσε νά εἶναι ἀπό τή μία νά ὁμολογεῖς τήν ματαιότητα καί τό πρόσκαιρο αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀφήνεσαι καί νά παρασύρεσαι ἀκριβῶς ἀπό αὐτήν τήν ματαιότητα. Ἡ ὁποία θά πρέπει νά ὁμολογήσουμε, εἶναι ποιό θελκτική, ποιό προκλητική, ποιό ἀπολαυστική, ποιό οἰκία πρός ἐμᾶς. Ὁ διάβολος κάνει καλά τή δουλειά του.

Καί λίγο μέ τά πάθη μας, λίγο μέ τό δίκαιο γιά τό ὁποίο εἴμαστε ἔτοιμοι νά κάνουμε καί πόλεμο μέ τόν ὁποιονδήποτε. Λίγο μέ τό ψέμα. Λίγο μέ τή δικαιολογία. Λίγο μ’αὐτό, λίγο μέ τό ἄλλο λίγο μέ τό ὅτι «ἔλα μωρέ! ἄνθρωπος εἶσαι κι ἐσύ», καταφέρνει νά μᾶς ἀποκοιμίζει καί νά μᾶς τραβᾶ μακριά ἀπό αὐτό πού εἶναι τό μεγάλο δῶρο καί ἡ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Τόν πνευματικό κόσμο, τήν κοινωνία μας μέ τό Θεό καί τούς ἁγίους. Κι ὅμως, ἄν διαβάζαμε κάθε μέρα λίγο Καινή Διαθήκη, ἐκτός τοῦ ὅτι θά εἴμασταν πάντα ὑποψιασμένοι γιά τό σκοπό καί τό νόημα τῆς πίστέως μας, θά διαβάζαμε κι ἐκείνο πού τονίζει ὁ ἀπ. Παύλος στούς Ἐφεσίους, «... ἄρα οὔν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολίται τῶν ἁγίων καί οἰκίοι τοῦ Θεοῦ...». Ἄρα λοιπόν δέν εἶστε ξένοι καί ἐπισκέπτες, ἀλλά συμπολίτες μέ τούς ἁγίους καί οἰκογένεια μέ τό Θεό!!! Τέτοιο μεγαλείο δέ θά βροῦμε πουθενά ἀλλοῦ!!!

Ἀπό τήν ἄλλη, ὁ Ἵδιος ὁ Χριστός, ὁ ἀρχηγός καί σωτήρας μας, μᾶς ὀνομάζει φίλους Του!!!;;; « Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...οὐκέτι λέγω ὑμᾶς δούλους,...ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἄ ἤκουσα πάρα τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμίν».Ὑπάρχει σπουδαιότερο ἀπό αὐτό; Νά σέ λογαριάζει γιά φίλο Του, ὁ Χριστός; Νομίζω πώς   ἄν τό καταλαβαίναμε αὐτό πραγματικά, τί μπορεῖ νά προσφέρει στή ζωή μας, δέν θά τυρανιόμασταν ἀπό ἕνα σωρό προβλήματα καί δέν θά εἴχαμε ψυχολογικά. Βέβαια, ἡ φιλία δέν εἶναι ἀφηρημένη, ἀλλά συγκεκριμένη.

Ὅταν πραγματικά εἶσαι φίλος μέ κάποιον, δέν ἐπιρεάζεσαι ἀπό αὐτόν; Δέν γίνεσαι ἕνα μαζί του; Ἄν ἔχεις πραγματική φιλία μέ τό Χριστό, δέν θ’ἀρχίσεις σιγά-σιγά νά Τοῦ μοιάζεις; Δείξε μου τό φίλο σου, νά σοῦ πῶ ποιός εἶσαι! Γι αὐτό καί ὁ Χριστός μας ἐπισημαίνει πώς ἡ φιλία ὑπάρχει, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά τηρήσει, ὅσα Αὐτός παραγγέλνει, «...ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι...». Δηλαδή Ἐγώ σᾶς λέω φίλους καί τό ἐννοῶ! Θά τό καταλάβετε ὅμως κι ἐσεῖς, ὅταν ἀρχίσετε νά κάνετε τρόπο ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Μου.

Ἄρα λοιπόν ἀγαπητοί μου, τί εἶναι ἁγιότητα; Τό τέλειο; Τό ἄμεμπτο; Τό ἠθικό; Τό ἀπαθές; Ἡ πιστή τήρηση τῶν ἐντολῶν; Ἡ πιστή τήρηση τῆς πίστεως, ὡς ἐκκλησιαστική ζωή; Ναί! Εἶναι ὅλα αὐτά μαζί καί καθένα ἀπό μόνο του. Κάνενα ὅμως ἀπό αὐτά δέν μπορεῖ νά γίνει κομμάτι τῆς ζωῆς μας, ἐάν πρώτα δέν γίνει κάτι ἄλλο. Ποιό εἶναι αὐτό; Ἡ συναίσθηση καί ἡ κατανόηση ὅλων ὅσων προαναφέραμε. Ἀλλά κυρίως, τό ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι μία εὐκαιρία ἁγιότητας.

Ἡ ὁποία εἶναι ἡ κατανόηση καί ἀντίληψη πώς ἡ ζωή μας, εἶναι μία συνύπαρξη μέ τούς ἤδη ἁγίους τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία μας καί τό Χριστό! Καί ποῦ, πῶς συμβαίνει αὐτό; Ποῦ ἀλλοῦ; Στήν Ἐκκλησία!  Καί πῶς συμβαίνει; Μέ τήν προσπάθεια νά κάνουμε τρόπο ζωῆς τό Εὐαγγέλιο, τό λόγο τοῦ Χριστοῦ! Βέβαια ὑπάρχει κάποιος, ὁ ὁποίος μέ κάθε τρόπο θέλει νά μᾶς παραπλανήσει καί νά μᾶς σύρει στό χαμό. Ξέρουμε ποιός! Δέ χρειάζεται νά τόν ὀνοματίζουμε κι ἀπό πάνω.

Ἄς μήν τοῦ παραδωθοῦμε ἔτσι εὔκολα, ἀμαχητί, λόγω τοῦ ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι καί πώς πάντα δέ μᾶς ἀφήνει ν’ἀγιάσουμε ὅπως λέμε. Ἄς κάνουμε τόν ἀγώνα μας μέ φιλότιμο καί πίστη στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας μητέρας Του καί τῶν ἤδη φίλων Του ἀλλά καί δικῶν μας. Αὐτῶν πού σήμερα πανηγυρικά ἐορτάζουμε καί τιμοῦμε, τούς Ἁγίους Πάντες. Αὐτό πού θά μᾶς δικαιώσει ἀπέναντι στό Θεό, δέν εἶναι τό ἄν τά καταφέραμε, ἀλλά ἐάν τό προσπαθήσαμε. Ἄν προσπαθήσαμε νά ζήσουμε τήν ἁγιότητα. Ὅσο μπορέσουμε, ὅσο τά καταφέρουμε.

Ὁ Χριστός  εὐλογεῖ τήν προσπάθεια καί αὐτήν περιμένει. Ἄς μή μᾶς ἀπασχολεῖ λεπτομεριακά καί σχολαστικά τό ἄν καί πόσο εἴμαστε ἅγιοι, ἀλλά τό ἄν κάνουμε τήν προσπάθειά μας μέ ἐμπιστοσύνη καί δοξολογία στή δύναμη, τό ἔλεος καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Στό κάτω-κάτω ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι πάντα ἀντιληπτή! Μπορεῖ νά εἶσαι ἅγιος καί νά μήν τό καταλαβαίνεις. Κάτι ἔχει νά μᾶς πεῖ γι αὐτό ἐκείνος ὁ τσαγγάρης τῆς Ἀλεξάνδρειας, πού σέ συγκεκριμένη στιγμή ὅπως εἶδε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἦταν ποιό ἅγιος ἀπό αὐτόν....

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

 

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4  

 

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,...Tά πάντα χορηγεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα,... βρύει προφητείας,...ἀναβλύζει προφητείες,... ἱερέας τελειοῖ,...ὁλοκληρώνει τούς ἱερείς,... ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν,...τούς ἀγράμματους τούς ἔκανε σοφούς,... ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν,...τούς ψαράδες τούς ἀνέδειξε ὡς θεολόγους,... ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας...ὀργανώνει καί συγκρατεῖ ὅλη τήν Ἐκκλησία...Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι... Ὅμοιε στήν οὐσία μέ τόν Πατέρα Θεό καί καθήμενε μαζί Του στόν ἵδιο θρόνο, Βοηθέ καί Παρηγορητή μας, δόξα σέ ἐσένα.

Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου εἶχε πεῖ στούς δώδεκα μαθητές Του, πώς τούς συμφέρει νά φύγει ἀπό κοντά τους. Γιατί φεύγοντας, θά στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποίο θά τούς φωτίσει καί θά τούς ὁδηγήσει σέ ὅλη τήν ἀλήθεια...Συμφέρει ὑμίν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω...ἐάν δέ πορευθῶ πέμψω αὐτόν πρός ἡμᾶς...ὅταν δέ ἔλθει ἐκείνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. (Ἰωάννου κεφ. 16, στιχ. 7 καί 13).

Ἔτσι σήμερα καί κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα τιμοῦμε αὐτό ἀκριβῶς, τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ ἕνα ἱδιαίτερο τρόπο στή ζωή μας. Καί λέμε μέ ἕνα ἱδιαίτερο τρόπο, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔλειψε ποτέ ἀπό τόν κόσμο, ἀφοῦ εἶναι μέρος τῆς μίας οὐσίας, τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός δέν ἔχει λείψει ποτέ ἀπό τόν κόσμο. Ἀντιθέτως, εἶναι Αὐτός ὁ Ὁποίος ὡς ἡ ὄντως ζωή, κεκρυμένα καί σιωπηλά, εἶναι πίσω ἀπό κάθε τί πού ζωοποιεῖ τόν κόσμο. Εἶναι Αὐτός πού δίνει τόν ἧλιο καί γιά τούς ἀγαθούς καί γιά τούς πονηρούς καί τή βροχή καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἀδίκους!(Ματθαίον κεφ. 5, στιχ. 45).

Ποιός εἶναι λοιπόν αὐτός ὁ ἰδιαίτερος τρόπος μέ τόν ὁποίο ἔρχεται καί ὑπάρχει πλέον τό Ἅγιο Πνεῦμα στή ζωή μας; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Ὅπως μᾶς πληροφόρησε καί τό προαναφερθέν τροπάριο, τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού ὀργανώνει καί συγκρατεῖ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Εἶναι Αὐτό πού ὁλοκληρώνει τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας ὅπως λέμε θεολογικά, δηλαδή τῆς τακτοποίησης καί διευθέτησης τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ὡς πρός τή σχέση του μέ τόν Ἄγιο Τριαδικό Θεό.

Σήμερα καί κάθε τέτοια ἡμέρα γιορτάζουμε τή γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ὅπως λέμε. Μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Πεντηκοστῆς, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μας ὡς πύρινες γλῶσσες, ἔχουμε τήν κατά κόσμον δημιουργία καί ἔναρξη τοῦ ἀνεπανάληπτου γεγονότος τῆς Ἐκκλησίας. Καί πλέον εἶναι αὐτή πού φανερώνει καί δείχνει τό Θεό στόν κόσμο! Ναί ἀγαπητοί μου! Ὅσο ἀπλό κι ἄν φαίνεται, ὅσο κι ἄν δέν περνάει ἀπό τό μυαλό μας! Κι ὅμως. Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι αὐτή πού ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ!

Τώρα θά μοῦ πεῖτε, ψηλά γράμματα αὐτά, ποιός μπορεῖ νά τά ξέρει καί νά τά καταλάβει; Θά συμφωνήσω μαζί σας. Πραγματικά, εἶναι σχεδόν ἀπίθανο νά σκεφθεῖ ἀκόμη κι ἕνας χριστιανός, πώς ὅταν ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρεται Στόν ἴδιο τό Θεό! Ἀκόμα ποιό ἀπίθανο νομίζω εἶναι νά καταλάβει πώς μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική, εἶναι λάθος ἡ ἀπορία πού κάποτε τίθεται ὡς ἐρώτηση: Ἄραγε, ὑπάρχει Θεός; Διότι ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

Ἀπό αὐτό μποροῦμε νά καταλάβουμε γιατί κάποτε τήν ἀναφέρουμε ὡς Θεῖο καθίδρυμα. Καί εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι, διότι αὐτή δέν εἶναι δημιούργημα ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, εἶναι αὐτό πού γίνεται ὅταν ὁ Χριστός φεύγει διά τῆς θείας Ἀναλήψεώς Του ἀπό τή γῆ. Εἶναι αὐτό πού ἀφήνει γιά νά θυμίζει τήν ἐπί γῆς παρουσία Του, ἀλλά καί νά ἐνεργεῖ ὅ,τι θά ἔκανε Αὐτός, ἐάν παρέμενε σωματικῶς ὅπως ὑπῆρξε κάποτε στόν κόσμο. Γι αὐτό πάλι ἐπίσης  λέμε κάποτε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, κεφαλή τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Ἴδιος καί εἶναι αὐτή πού κατά κόσμον Τόν ἐκφράζει ἀνά τούς αἰῶνες: Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας. (Ἐβραίους, κεφ.13, στιχ. 8).

Τό θέμα εἶναι τώρα νομίζω νά ξεκαθαρίσουμε τό τί θά πρέπει νά καταλαβαίνουμε, ὅταν λέμε Ἐκκλησία. Νά ποῦμε πρωτίστως ὅτι Ἐκκλησία εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Δηλαδή εἶναι μία ζωντανή, ἐνεργούμενη σχέση προσώπων, μία κοινή ζωή. Ὡς τέτοια διά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γίνεται κοινωνία, δηλαδή μία κατάσταση μέσα στήν ὁποία ἀνταμώνουν, ἐνώνονται καί συνυπάρχουν Θεός καί ἄνθρωπος. Γίνεται μία συμπλοκή μέ τήν καλή ἔννοια τῆς λέξεως,  δηλαδή μέσα σ’αὐτήν Θεός καί ἄνθρωπος μποροῦν νά γίνουν ἕνα.

Λέμε μποροῦν, γιατί ἡ ἔνωση αὐτή δέ γίνεται ἀπλά καί μόνο ἐπειδή δημιουργεῖται ἡ σχέση. Ὁ Θεός ἀπό τήν πλευρά Του, δείχνοντας τήν  ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία Του, μᾶς βάζει μέσα σ’αὐτήν. Μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά Τόν οἰκιοποιηθοῦμε, νά Τόν κάνουμε Πατέρα. Γι αὐτό πρίν τό Πάτερ ἡμῶν τί λέμε: Καί καταξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα μετά παρρησίας, ἀκατακρίτως, τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι σε τόν ἐπουράνιον  Θεόν Πατέρα καί λέγειν Πάτερ ἡμῶν.... Αὐτό τό καταξίωσον τί δείχνει; Ὅτι ἡ ἔνωση μας ὡς παιδιῶν καί Πατέρα δέν γίνεται ἔτσι ἀπλά καί εὔκολα μέ ἕνα μαγικό τρόπο! Ἀλλά ὅτι ἀπό τήν πλευρά μας θά πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε αὐτό  καί νά τό ἐνεργήσουμε. Νά προσπαθήσουμε νά τιμήσουμε τήν ἀγάπη αὐτή καί νά κερδίσουμε καί τήν ἐκτίμηση Του.

Πότε γίνεται ἡ εἴσοδος μας στή Θεία αὐτή κοινωνία; Μέ τή βάπτισή μας. Δι’ αὐτῆς ἀνοίγεται στόν καθένα ἡ εἴσοδος γιά νά μπεῖ σέ ἕνα τρόπο ζωῆς μέ τό Θεό, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Νά ἐνώσει ὅπως προείπαμε τή ζωή του, μέ αὐτή τοῦ Θεοῦ. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά θά πρέπει νά ἐνεργοποιηθεῖ ἀπό μέρους μας ἡ εὐεργεσία αὐτή. Ἡ βάπτιση εἶναι ὁ ἀραβώνας, ὁ ὁποίος θά πρέπει σύν τό χρόνο νά γίνει γάμος! Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τιμήσει αὐτήν τήν ὑπόσχεση καί νά τήν κάνει γάμο! Ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι ὅπως εἴπαμε μία κοινωνία. Μία κοινωνία ὅμως Θεία! Τῆς ὁποίας ἔκφραση καί ἀπόδειξη εἶναι ὅταν ὁ πιστός κοινωνεῖ!

Ὅταν κοινωνοῦμε, δηλώνουμε πώς ἔχουμε-εἴμαστε σέ κοινωνία μέ Θεό καί ἀνθρώπους. Καί τό κάνουμε αὐτό, γιατί εἴμαστε ἤδη σέ Θεία κοινωνία ὡς ζωή, ὡς καθημερινότητα! Δέν περιμένουμε νά ἔλθουμε στό ναό νά κοινωνήσουμε γιά νά ἔχουμε Θεία κοινωνία, ἀλλά τή ζοῦμε πρωτίστως ἐκτός ναοῦ. Γιά ἐμᾶς ζωή, εἶναι Θεία κοινωνία! Εἶναι Ἐκκλησία! Εἶναι αὐτή ἡ ἔνωση μέ τό Θεό πού ἐνεργεῖται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἐκτός αὐτῆς δέν μπορεῖ νά γίνει!

Καί πῶς γίνεται αὐτή; Μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως μέ τά λεγόμενα μυστήρια τῆς ἐνσωματώσεως: Βάπτιση, Χρῖσμα, Θεία Εὐχαριστία. Αὐτά πού ὅπως λέει καί ὁ ἐπιθετικός προσδιορισμός τους, εἶναι αὐτά πού κάνουν ἕνα σῶμα ἄνθρωπο καί Θεό. Αὐτή τή μυστηριακή  ἐργασία, ὅπως καί κάθε ἄλλο μυστήριο καί ἁγιαστική πράξη, τήν ἐνεργεῖ καί τήν διεκπεραιώνει ἕνας μεγάλος τελετάρχης, τό Ἅγιο Πνεῦμα.

 Γι αὐτό καί μέσα στήν Ἐκκλησία μας ὁνομάζεται καί καλεῖται Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα καί εἶναι αὐτό πού χορηγεῖ κάθε χάρη καί εὐλογία μέσα σ’αὐτήν. Εἶναι ὁ Παράκλητος, δηλαδή ὁ παρηγορητής. Εἶναι Αὐτός πού εἶναι Ἔτοιμος νά βοηθήσει καί νά συμπαρασταθεῖ κάθε ἕναν πιστό, ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι Αὐτός πού θά βοηθήσει τόν πιστό, ἐφ’ὅσον τό θέλει καί τό ζητήσει, στόν ἁγιασμό του. Αὐτό πού θά τόν βοηθήσει δηλαδή νά καθαρθεῖ, νά φωτισθεῖ καί τελικά νά θεωθεῖ. Δηλαδή νά σωθεῖ ἐν Θεῷ.

Κυρίως ὅμως, εἶναι Αὐτό πού ἐνεργεῖ κάτι πού ὅταν ὑπάρχει, εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἡ πίστη βιώνεται σωστά καί οἱ πιστοί εἶναι σῶμα Χριστοῦ, εἶναι μία οἰκογένεια μέ Πατέρα τό Θεό. Εἶναι Ἐκκλησία καί ὄχι ἕνα πάζλ πού ἔχει κομματιαστεῖ.  Αὐτό τό κάτι δέν εἶναι ἄλλο, ἀπό τήν ἐνότητα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐμφορεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτό ὡς Θεός, τόν ὁδηγεῖ στή διενέργεια τῆς ἀγάπης ὡς ἐνότητας. Τόν κάνει νά βλέπει τόν συγχριστιανό ὡς ἀδελφό καί τό Χριστό ὡς προστάτη καί ἐπευλογοῦντα αὐτήν. Γι αὐτό καί λίγο πρίν κοινωνήσουμε, τί ζητοῦμε ἀπό τό Θεό: Τήν ἐνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐαυτούς καί ἀλλήλους...

 Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα. Βοήθειά μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ.

   

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/0ftm7nrz4jqn 

 

Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα,... Τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων οἱ ἀποφάσεις...τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν·...στήν Ἐκκλησία μία πίστη στερέωσε... ἣ καὶ χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τὸν ὑφαντὸν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας,... ἡ ὁποία ἔχει τήν ἀλήθεια γιά ἔνδυμα, τό ὁποίο ἔχει ὑφανθεῖ ἀπό τήν ἐκ Θεοῦ φώτιση καί δωρεά,... ὀρθοτομεῖ καὶ δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον...ἐρμηνεύει καί διδάσκει σωστά, τό μεγάλο μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο.

«Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ Διαβόλου. Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, θείον, οὐράνιον, σωστόν, τέλειον καί διά λόγου μου καί διά λόγου σας, πώς μόνη ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων Χριστιανών εἶναι καλή καί ἁγία...». Αὐτή ἀγαπητοί μου εἶναι μία ἀπό τίς πολλές διδαχές τοῦ ἁγίου πατρός Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τήν ὁποία ἀνέφερε τά δύσκολα ἐκείνα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας. Τότε πού κινδύνευε πραγματικά νά σβήσει ἡ πίστη μας, ἀφοῦ ἡ ἀνάγκη καί ἡ σκληρή σκλαβιά, ὁδηγοῦσε ὁλόκληρα χωριά στό νά ἐξισλαμίζονται.

Εὐτυχῶς ὁ ἀγώνας του ἦταν εὐλογημένος καί ἡ πίστη μας ὄχι μόνο στάθηκε, ἀλλά κουβάλισε καί στούς ὥμους της ὅλο τό ἔθνος καί τοῦ ἔδωσε καί τή δύναμη νά ἐλευθερωθεῖ. Αὐτή λοιπόν ἡ πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή. Εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ καί γνωρίζει τόν ἕνα ἀληθινό Τριαδικό Θεό καί τόν διδάσκει σωστά στόν κόσμο μας. Μέχρι τή στιγμή πού θά ξαναέλθει ὅπως εἶπε ὁ Ἴδιος γιά νά κρίνει ζωντανούς καί κεκοιμημένους καί νά κάνει παντοτινή τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Ἡ πίστη μας ἔχει μέσα της, διασώζει καί διαφυλάτει τό μεγαλύτερο γεγονός πού ἔγινε ποτέ στόν κόσμο αὐτό, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε. Ποιό εἶναι αὐτό; Τό ὅτι κάποτε ὁ Δημιουργός Του, ὁ Ἕνας Τριαδικός Θεός, τόν ἐπισκέφθηκε μέ ἀνθρώπινη μορφή διά τοῦ δευτέρου προσώπου Του, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Του. Ὁ Ὁποίος ἐνήργησε τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου ἀπό τή δυναστεία, τή σκλαβιά δηλαδή, τοῦ Διαβόλου. Τό σχέδιο τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τήν πλᾶνη του, πού ὁδηγοῦσε τόν ἄνθρωπο στήν εἰδωλολατρεία καί στήν αἰώνια κόλαση.

Αὐτό πού προαναφέραμε, τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, μή νομίζεται πώς εἶναι πραγματικά κατανοητό καί ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, ἀκόμη καί τούς πιστούς. Κι αὐτό, γιατί τό γεγονός πού δηλώνει, δέν εἶναι τόσο ἀπλό ὅσο ἀρχικά φαίνεται. Εἶναι πραγματικά μυστήριο Θεοῦ, πού θέλει τήν πίστη ὡς φώτιση, γιά νά μπορέσει ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη νά τό καταλάβει πραγματικά. Νά συλλάβει τό ὕψος καί τό βάθος καί τό πλάτος καί τό μῆκος αὐτοῦ. Γι αὐτό καί ἀπό τήν ἀρχή ἀκόμη τῆς ἐνέργειάς του στόν κόσμο μας, οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦσαν νά τό ἀντιληφθοῦν, νά τό καταλάβουν. Οἱ πρώτοι ἐπί παραδείγματι πού ἀμφισβήτησαν Αὐτόν Τόν Ἴδιο Τόν ἐνσαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, σέ χρόνο πού ἐνεργοῦσε τό σωτήριο ἔργο Του, ἦταν αὐτοί πού τάχα Τόν ἤξεραν, Τόν μελετοῦσαν καί Τόν περίμεναν ὡς Σωτῆρα. Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι.

Τό ἔργο αὐτό τό συνέχισαν μέ ἐντολή Του οἱ μαθητές καί Ἀπόστολοι Του. Ἧταν αὐτοί πού Τόν εἶδαν καί Τόν ἄκουσαν καί κήρυξαν ἐπακριβῶς ὅσα τούς εἶχε ἀποκαλύψει γιά τό Θεό Πατέρα καί τήν ἀλήθεια Του. Ὅμως καί στήν ἐποχή τους, πάλι ὑπῆρχαν κάποιοι πού δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν καί νά δεχθοῦν τό κήρυγμά τους. Ποιό ἦταν αὐτό; Μά ποιό ἄλλο; Ὅτι ὁ Θεός ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο γιά νά τόν σώσει.

«Καλά...θά μᾶς τά ξαναπεῖς μιά ἄλλη φορά» εἶπαν οἱ Ἀθηναῖοι στόν ἀπ. Παῦλο καί ἔφυγαν κρυφογελῶντας. «Τί μᾶς λέει τώρα; Εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ Θεός νά γίνει ἄνθρωπος καί νά κάτσει νά σταυρωθεῖ; Τί σόϊ Θεός εἶναι αὐτός πού δέν μπορεῖ νά ὑπερασπιστεῖ τόν ἐαυτό του;» Ἀπό τήν ἄλλη, οἱ ὁμοεθνεῖς τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, ἔκλειναν τ’αὐτιά τους στό ἄκουσμα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Γι αὐτούς ἦταν σκάνδαλο, ντροπή καί βλασφημία ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Καϊάφας, ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ, ἦταν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ! Γι αὐτό θά γράψει ὁ ἀπ. Παῦλος στούς Κορινθίους «...ἡμεῖς δέ κηρύσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαῖοις μέν σκάνδαλον, Ἔλλησι δέ μωρίαν...».

Ἔτσι ἀπό τότε ἀκόμη ἄρχισαν οἱ αἰρέσεις. Δηλαδή πίστες πού εἶχαν ὡς σημείο ἐκκίνησης τό Χριστό, ἀλλά μετά Τόν ἐρμήνευαν καί Τόν δίδασκαν λανθασμένα. Τόν ἀγώνα ἐνάντια σ’αὐτές τίς πλάνες τόν συνέχισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πρώτοι, ἦταν κι αὐτοί μαθητές καί ἀπόστολοι, τῶν πρώτων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ὁποίοι ἀπέκτησαν κι αὐτοί μαθητές, στούς ὁποίους μετέδωσαν τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως μας, τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ἔτσι δημιουργήθηκε μία συνέχεια, πού φτάνει μέχρι τίς ἡμέρες μας, μέσα ἀπό τήν ἱερωσύνη καί διά τῆς χειροτονίας διαδοχή αὐτῆς. Ὅμως μή νομίζετε ὅτι αἰρετικοί ἦταν μόνο λαϊκοί, δηλαδή μή χειροτονημένοι, ἀλλά ἦταν καί κληρικοί. Στήν δισχιλιετή πορεία τῆς πίστεώς μας, παρουσιάστηκαν πολλοί τέτοιοι, πολλοί ἀπ’ αὐτούς ὑψηλόβαθμοι. Ὁ πρώτος πού ἄφησε τό ὄνομά του καί ὡς αἰρετικός καί ὡς αἴρεση, ἦταν ὁ πρεσβύτερος Ἄρειος ἀπό τή Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου.

Ὁ ὁποίος μέ τή λάθος κατανόηση καί τήν πλανεμένη διδασκαλία του, δημιούργησε τήν πρώτη μεγάλη αἴρεση πού ἀντιμετώπισε ἡ πίστη μας, ἡ Ἐκκλησία μας, τήν αἴρεση τοῦ Ἀριανεισμοῦ. Ἡ ὁποία, παρόλῳ πού καταπολεμήθηκε καί διορθώθηκε ἔγκαιρα ἀπό τούς 318 Πατέρες τῆς  πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα, ταλαιπώρησε γιά διακόσια σχεδόν χρόνια τήν Ἐκκλησία μας. Εἴπαμε, ὅσο κι ἄν φαίνεται, δέν εἶναι τόσο ἀπλό νά ἀντιληφθεῖς πραγματικά τό τί σημαίνει γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος.

Αὐτό τό ξέρει καλά πρώτη αὐτή πού ταλαιπωρήθηκε ἀπό τίς αἰρέσεις, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία μας. Τό ξέρει, γιατί ἔχει ἐμπειρία ἀπό αὐτό. Ἀπό τό κακό καί τή λαίλαπα δηλαδή πού λέγεται αἴρεση. Γι αὐτό, ὅπως μᾶς λέει καί τό ὑπόμνημα τοῦ συναξαρίου τοῦ Πεντηκοσταρίου, τοῦ βιβλίου πού περιέχει τίς ἀκολουθίες ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πᾶσχα μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων: «Ἐπειδή γάρ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τήν καθ’ἡμᾶς φορέσας σάρκα, τήν οἰκονομίαν ἄπασαν ἀρρήτως ἐνήργησε, καί πρός τόν πατρῶον ἀποκατέστη θρόνον, θέλοντες δεῖξαι οἱ Ἅγιοι, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο ἄνθρωπος, καί τέλειος ἄνθρωπος Θεός ἀνελήφθη, καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, καί ὅτι ἡ σύνοδος αὔτη τῶν ἁγίων Πατέρων οὔτως αὐτόν ἀνεκήρυξε, καί ἀνωμολόγησεν ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Πατρί· τούτῳ τῷ λόγῳ, μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν, τήν παροῦσαν ἐθέσπισαν Ἑορτήν, ὡσανεί τόν σύλλογον τῶν τοσούτων Πατέρων προβιβάζοντες, τοῦτον δή τόν ἐν σαρκί ἀναληφθέντα, Θεόν ἀληθινόν, καί ἐν σαρκί τέλειον ἄνθρωπον ἀνακηρυττόντων».

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ πίστη μας, ἐπειδή ξέρει καλά τόν ἄνθρωπο καί τήν συνοδό ἀδυναμία του, στό νά ἀντιληφθεῖ τά Θεῖα καί μυστηριακά νοήματα καί μηνύματα πού προκύπτουν ἀπό τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, λίγο μετά τήν Ἀνάληψή Του, καθιερώνει τήν ἡμέρα αὐτή ὡς γιορτή καί τιμή πρός τό σωτήριο ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, ἀλλά καί πρός τούς 318 Πατέρες τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου.Οἱ ὁποίοι ὡς πραγματικοί ποιμένες καί μέ φώτιση Θεοῦ, προστάτεψαν καί φύλαξαν τή μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μέ τή σειρά της, γνωρίζει, κατέχει, διαφυλάτει ἀλλά καί κηρύτει ἐσαεί, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, τήν ἐπίσκεψη ὡς ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας.

Ἡ ὁποία λέγεται καί οἰκονομία, δηλαδή ἡ ἐκ Θεοῦ διευθέτηση καί διόρθωση τοῦ κόσμου, ὡς πρός τή σχέση μ’Αὐτόν καί τήν ἀλήθεια Του. Ἡ σχέση αὐτή ἀποκαθίσταται διά τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, πού ἐορτάσαμε πρίν τρεῖς ἡμέρες. Ὁ Χριστός ἐπιστρέφει στό θρόνο Του, δίπλα στόν Πατέρα, ὡς ἄνθρωπος καί ἔτσι ἀποκαθιστᾶ ἀπόλυτα καί διορθώνει, τήν κάποτε σαλευθεῖσα διά τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη καί ἀνεκτίμητη ἀλήθεια πού κρατᾶ καί διαφυλάσει στούς κόλπους της, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας. Ἡ ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτει τό πόσο ἀγαπᾶ ὁ Θεός τό πλᾶσμα Του καί τόν κόσμο πού ζεῖ. Θά ξαναποῦμε καί πάλι ὅτι φαντάζει εὔκολο, ἀλλά δέν εἶναι. Νά πεῖς πώς πραγματικά, ὅτι θεοπρεπῶς ἀντιλαμβάνεσαι καί κατανοεῖς τό τί σημαίνει αὐτή γιά τόν ἄνθρωπο καί ἰδιαίτερα τόν πιστό κάθε ἐποχῆς. Ἡ ἀδυναμία καί τό λάθος εἶναι ἀνθρώπινα στοιχεῖα, τά ὁποία καλιεργεῖ καί αὐξάνει ὁ Διάβολος. Γι αὐτό ἄς προσέχουμε πάντα, γιατί ὅπως σημείωσε καί κάποιος σύγχρονός μας θεολόγος: «Ἐν δυνάμει αἰρετικοί εἴμαστε σχεδόν ὅλοι μας. Τό θέμα εἶναι μά μή γίνουμε αἰρεσιάρχες». Μή γένοιτο!