ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ, ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ. ΟΤΑΝ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΥΛΟΓOYNΤAI ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ.

                                                                                                                       

                   

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ μιά πόλη πού εἶναι κτισμένη πάνω σέ βουνό. Οὔτε τό ἀναμένο λυχνάρι τό βάζουν κάτω ἀπό τή ζυγαριά τῶν σιτηρῶν, ἀλλά στόν τοίχο και φωτίζει ὅλο τό σπίτι...

          Τήν ΙΕ΄ Κυριακή ἀπό τό κατά Λουκᾶν ἱερό Εὐαγγέλιο ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία  μᾶς θυμίζει τή συνάντηση τοῦ τελώνη Ζακχαίου μέ τό Χριστό. Πού δέν εἶναι μιά συνάντηση μόνο, ἀλλά ἕνα γεγονός πολύ σπουδαίο καί σημαντικό. Ὄχι μόνο γιά τό Ζακχαίο, ἀλλά και γιά ἐμᾶς. Τούς ἀνά τούς αἰῶνες καί μέχρι Δευτέρας Παρουσίας χριστιανούς καί κληρονόμους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἔχει ὑποθεῖ ὅτι καί μόνο ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ νά σωθεῖ, ἔχει σωθεῖ ὅλο τό σωτήριο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Θεωρῶ ὅμως πώς καί ἡ ἱστορία τῆς συνάντησης τοῦ Ζακχαίου μέ τό Χριστό εἶναι ἰσοδύναμη μέ ἐκείνη τοῦ ἀσώτου καί στό νόημα καί στό μήνυμά της. Γιατί ὅπως ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνθαρύνει τονίζοντας ὅτι ἡ ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἀνοιχτή γιά ἐμᾶς. Ἔτσι καί ἡ ἱστορία τῆς συνάντησης τοῦ Ζακχαίου μέ τό Χριστό, μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνθαρύνει, τονίζοντάς μας ὅτι ὁ Θεός μᾶς προσέχει ὅλους καί ἱδιαίτερα τούς ἁμαρτωλούς.

Ὅπως τό Ζακχαίο. Ὁ ὁποίος μέ τή ζωή πού διάλεξε νά κάνει, αὐτή τοῦ τελώνη,  κατέληξε νά εἶναι δυστυχισμένος. Γιατί κάτι βαθιά μέσα του τόν ἔλεγχε καί τοῦ ζητοῦσε νά ἀλλάξει. Νά ἀλλάξει μιά ζωή, ἡ ὁποία τελικά δέν τόν ἀνέπαυε. Παρόλω πού τοῦ παρείχε ἕνα σορό ἀπολαύσεις καί ἀνέσεις. Αὐτό πού ὡς ἄνθρωπος ἦταν καταβάθος, δέν ταίριαζε μέ τό ἐπάγγελμα πού διάλεξε καί κάποια στιγμή ἄρχισε νά τόν τυρανάει. Τόν ταλαιπωροῦσε. Τόν στενοχωροῦσε καί τοῦ ζητοῦσε ἐπιτακτικά νά κάνει κάτι...

Νά κάνει κάτι...Θά μποροῦσε νά φύγει ἀπό τήν Ἰεριχώ, νά πάει σέ ἄλλο τόπο καί ἐκεῖ νά ζήσει μιά χαρά. Νά κάνει μιά νέα ἀρχή, μέ ἄλλους ἀνθρώπους. Ξένος μέσα σέ ξένους καί νά γλεντήσει τά πλούτη πού ἀπέκτησε στενοχωρόντας, ταλαιπωρόντας καί τυρανώντας τούς συνανθρώπους του.

Αὐτούς πού ἐνδεχομένως νά ἦταν καί ἡ αἰτία γιά νά γίνει τελώνης. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό ἱερό κείμενο ἦταν μικροκαμωμένος. Κοντούλης. Τό ἀνάστημά του λοιπόν, μπορεῖ νά ἦταν ἡ αἰτία γιά νά εἰσπράτει καθημερινά τό πείραγμα, τή χλεύη καί τήν ἀπόρριψη τῶν συμπολιτῶν του. Ἄν αὐτό συνέβαινε, σίγουρα τόν πλήγωσε βαθιά, τόν πείσμωσε καί τόν ὁδήγησε κάποτε νά ἀποφασίσει νά τούς δείξει ποιός εἶναι. Νά γίνει κάτι πού θά εἰσπράτει ὄχι τή χλεύη τους, ἀλλά τά ὑπάρχοντά τους. Νά ὁρθώσει τό ἀνάστημά του...!

Τό ἀναστημά του... Ἀλλά νά! Θέλει νά δεῖ πῶς εἶναι ὁ Χριστός καί δέν μπορεῖ! Ἄν πλησιάσει στό πλῆθος θά χαθεῖ. Μπορεῖ καί νά παρασυρθεῖ ἀπό αὐτό! Ἀπό τήν ἄλλη, ἔχει ἀκούσει γιά τό Χριστό. Δέν Τόν ἔχει δεῖ ὅμως!  Πῶς εἶναι; Ἄραγε εἶναι τόσο καλός καί στοργικός ὅπως λένε; Ἄραγε θά τύχει τῆς προσοχῆς Του ἤ δέν θά τόν δεῖ καθόλου; Καί γιατί νά τόν προσέξει; Τό ἀνάστημά του; Ἡ ἁμαρτωλότητά του; Τί ἔχει πού νά ἀξίζει τῆς προσοχῆς τοῦ Χριστοῦ....;

Ἄς Τόν δεῖ μόνο αὐτός καί μετά ἀναλόγως. Ἐπάνω στή συκομουριά εἶναι μιά χαρά. Κρυμένος καί ἀσφαλισμένος θά δεῖ καί θά ἐκτιμήσει ἄν μπορεῖ νά ἐλπίζει κάτι ἀπό τό Χριστό. Φόβος καί ἀμφιβολία, τόν ἀναγκάζουν νά κρυφτεῖ. Δέν χωράει μέσα σ’ αὐτό πού ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τόν κόσμο, λόγω τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν πόλη του. Δέν τόν χωράει τό πλῆθος. Αὐτόν. Τόν μικροκαμωμένο.

Ὅμως..Νά! Ὁ Χριστός σταματᾶ καί μαζί Του καί ὁ πολύβουος ὄχλος. «Ζακχαίε! Κατέβα ἀμέσως! Σήμερα πρέπει νά μείνω στό σπίτι σου!». Ἡ σκέψη εἶναι χρονοβόρα. Τρέχει γρήγορα καί ἐτοιμάζει ὑποδοχή! Ἡ χαρά του δέν περιγράφεται! Δέν ἀκούει τό πλῆθος πού δυσανασχετεῖ καί γογγύζει. Ἀφοῦ τά τακτοποίησε ὅλα καί ἄρχισε τό γεῦμα, σηκώθηκε, στάθηκε καί μέ σταθερή φωνή κοιτώντας παρακλητικά τό Χριστό δηλώνει εὐθαρσῶς. «Κύριε, ὁρίστε! Τά μισά ἀπό τά ὑπάρχοντά μου τά δίνω στούς φτωχούς καί  ὅποιον ἀδίκησα τοῦ τά ἐπιστρέφω τετραπλά!».

Αὐτό ἀκριβῶς. Τήν ἀπόφασή του αὐτή. Τήν μετάνοιά του, τήν εἶχε δεῖ ἤδη ὁ Χριστός. Τήν εἶχε δεῖ ἀπό μακριά καθώς πλησίαζε στή συκομουριά πού ἦταν κρυμένος. Αὐτή τόν φανέρωσε. Αὐτή προκάλεσε τήν προσοχή τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ καρδιογνώστη Χριστοῦ. Τοῦ Ὁποίου ἡ θεϊκή εὐαισθησία καί φιλευσπλαχνία εἶδε μέσα στό πυκνό φύλωμα τῆς συκομουριᾶς, τή συντριβή, καί τήν μετάνοια τοῦ Ζακχαίου.

Τόν μεγάλο πόθο νά λυτρωθεῖ ἀπό τή λάθος ζωή του. Νά ἀπαλαγεῖ ἀπό τό ἁμαρτωλό καί τυρανικό φορτίο της καί νά ἀρχίσει μία ἄλλη καινούργια. Αὐτή πού πάντα ἤθελε νά ζήσει. Αὐτή πού τοῦ ταιριάζει. Αὐτή πού εἶναι ἡ σωστή γιά κάθε ἄνθρωπο. Ἡ ζωή τῆς πίστης. Ἡ ζωή τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό καί τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης. Ἡ ζωή μέ τό Χριστό.

Ζωή τήν ὁποία ἔζησαν καί τρείς μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν ὁποίων τήν μνήμη τιμοῦμε αὐτήν τήν Κυριακή. Οἱ τρείς Ἰεράρχες. Οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης, πού  μέ τήν ἁγία βιωτή τους βρέθηκαν φῶς καί φώτισαν τόν κόσμο. Μέ πολλούς τρόπους. Μέ τό κήρυγμά τους, μέ τή διδασκαλία τους, μέ τή φιλανθρωπία τους. Κυρίως ὅμως μέ τή στάση ζωῆς τους. Μιά ζωή πού ἦταν κοινωνία μέ τό Χριστό καί τό θέλημα Του σέ ὑπέρτατο βαθμό. Μιά ζωή ἀκριβοῦς καί καθαρῆς πίστεως, ἡ ὁποία τους ἔκανε κανόνες καί φορεῖς τῆς μίας καί μοναδικῆς ἀλήθειας,  αὐτῆς τοῦ Χριστοῦ.

Πού εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά νά δεῖ ὁ κόσμος πού ζοῦμε ἄσπρη ἡμέρα. Νά ὁρθοποδήσει. Νά δημιουργήσει σωστά. Νά ἀνέβει πραγματικά ἐπίπεδο ζωῆς καί νά παράξει ὑγιῆ πολιτισμό. Πραγματικά ἀνθρώπινο. Δηλαδή μία ζωή πού ὄχι μόνο δέν θά καταστρέφει, ἀλλά συνεχῶς θά δείνει δυνάμεις ὑγιεῖς δημιουργικά. Πού θά ὡθοῦν τούς ἀνθρώπους σέ ἐπιτεύγματα πού θά προάγουν τόν ἄνθρωπο καί θά τόν ἀναδεικνύουν ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἀγαπημένο παιδί Του καί κληρονόμο τῆς Βασιλείας Του.

Γιατί θά κυριαρχεῖ ὁ λόγος τοῦ ἀπ. Παύλου, «...μηδείς τά ἐαυτοῦ ζητήτω, ἀλλά τά τοῦ ἐταίρου ἔκαστος». Δηλαδή ἡ φιλανθρωπία καί τό ἔλεος μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι καί ὁ τρόπος ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού κάνει τόν ἄνθρωπο «ἀνθρώπινο», γιατί τόν κάνει ταπεινό καί τόν ὁδηγεῖ σέ ζωή συνεχοῦς μετανοίας. Ζωή βαθείας καί ὑγειοῦς πίστεως. Ζωή ἀληθινῆς κοινωνίας μέ τό Χριστό.

Γεγονός πού ὅταν συμβεῖ κάνει τόν ἄνθρωπο φορέα καί κήρυκα τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔκανε τους τρείς Ἱεράρχες. Ὅπως ἔκανε καί τό Ζακχαίο. Ὁ ὁποίος ὅπως λέει ἡ παράδοση πίστεψε βαθιά στό Χριστό καί μετά τήν Ἀνάληψή Του ἀκολούθησε τόν ἀπ. Πέτρο, ἀπό τόν ὁποίο καί χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Καισαρείας.

Καί ὅπως οἱ τρείς Ἱεράρχες ἔτσι κι αὐτός καί δίδαξε καί ἔζησε. Γι αὐτό ὅπως ἐπισημαίνει καί ὁ Χριστός μας, θά ὁνομασθοῦν μεγάλοι στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γεγονός πού ἀπό τώρα φαίνεται καί δέν μπορεῖ νά μή φαίνεται. Γιατί καί ὁ Ζακχαίος καί οἱ τρείς Ἱεράρχες διά τῆς πίστεως τους ἔζησαν τέτοια ζωή, ζωή φωτεινή, πού δέν μποροῦν νά κρυφτοῦν. Γιατί ἡ θεία χάρις τούς ἐκανε πόλεις ἐπάνω σέ βουνό καί λυχνάρι πού ἀπό ψηλά φωτίζει τόν κόσμο.