ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2022. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΑΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/2022a?si 

Ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀγαπητοί μου, μᾶς δίνει τή δυνατότητα καί πάλι στή ζωή μας νά βρεθοῦμε στό κατώφλι ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε ἑνός νέου χρόνου. Ἐτησίως τήν τριακοστή πρώτη Δεκεμβρίου, ἀποχαιρετοῦμε τό ἔτος πού τελειώνει καί χαιρετίζουμε αὐτό πού ἀρχίζει. Καί εἶναι ἡ περίσταση καί τό γεγονός τέτοιο, πού ὅλοι μας γεμίζουμε τίς καρδιές μας μέ αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα.  

Ἀνταμώνουμε μέ συγγενείς, μέ φίλους, καθόμαστε γύρω ἀπό ἕνα γιορτινό τραπέζι καί μέ ἕνα τέτοιο εὐχάριστο τρόπο, προσπαθοῦμε νά ξορκίσουμε ὅ,τι κακό ἔχουμε νά θυμηθοῦμε ἀπό τό χρόνο πού φεύγει. Κρατοῦμε σίγουρα τά καλά, τά εὐχάριστα καί μέ ἀνάλογα αἰσθήματα καί εὐχές, καλωσορίζουμε τόν νέο χρόνο πού ἔρχεται. Σίγουρα ὅλοι μας ἀναμένουμε καί προσδοκοῦμε ἀπό αὐτόν νά μᾶς φέρει πολύ καλύτερα συμβάντα καί καταστάσεις. Νά δώσει στή ζωή μας ὅ,τι τῆς λείπει. Κυρίως καί πάνω ἀπ’ὅλα ὅπως κατά κανόνα εὐχόμαστε, ὑγεία.

Βέβαια στόν καιρό πού ζοῦμε, ἕνας κακός ἐφιάλτης πού ἔχει σκοτίσει τή ζωή μας καί τή γέμισε μέ φόβο καί ἀνασφάλεια, δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά ζήσουμε ὅλα αὐτά μέ ἐλευθερία καί ἄνεση. Ὁ ἐφιάλτης αὐτός εἶναι ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ πού ἐπί δύο χρόνια ἔχει σκεπάσει τόν οὐρανό μας. Πού ὡς σκιάχτρο, ὡς κακιά μάγισσα τρομοκρατεῖ τή ζωή μας καί μᾶς ἔχει κάνει νά ἀναπολοῦμε μέ λύπη τό παρελθόν. Κατά τό ὁποίο ζούσαμε ἐν ἐλευθερίᾳ.

Σίγουρα ἡ εὐχή πού βγαίνει ἀπό τά χείλη καί τίς καρδιές ὅλων καί κυριαρχεῖ, θά εἶναι μέ τό νέο χρόνο νά λείψει αὐτό τό κακό. Ἔτσι ὥστε νά μπορέσουμε νά συνεχίσουμε τή ζωή μας, ὅπως ἦταν πρίν μᾶς βρεῖ.

Ὅπως ὅμως ὅλοι εὔκολα νομίζω μποροῦμε νά καταλάβουμε, ὁ χρόνος ἀπό μόνος του ὡς κατάσταση καί γεγονός ἐνεργούμενο, δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό. Γιατί αὐτός κατά τόν Μέγα Βασίλειο, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἐορτάζουμε στήν ἀρχή κάθε χρόνου, εἶναι «τό συμπαρεκτεινόμενον τῇ συστάσει τοῦ κόσμου διάστημα».   Δηλαδή θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ χρόνος εἶναι σάν ἕνας δρόμος μιά ἀπόσταση πού ἀρχή ἔχει τή δημιουργία τοῦ κόσμου καί τέλος τή συντέλειά του.

Ὅπως λοιπόν σέ ἕνα δρόμο αὐτός πού κινείται, πού ἐνεργεῖ εἶναι αὐτός πού βαδίζει καί ὄχι ὁ δρόμος, ἔτσι καί ὡς πρός τό χρόνο ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶναι αὐτός πού κινείται καί ἐνεργεῖ. Ἀπό αὐτή τή δυνατότητα εἶναι πού θά ἐξαρτηθεῖ ὅ,τι θά προκύψει στή ζωή μας τό νέο χρόνο ἀλλά καί πάντα. Ἀπλά κάποια πράγματα  δέν βρίσκονται «στά χέρια μας» ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε καί λόγῳ αὐτοῦ κάποτε μᾶς βρίσκουν καταστάσεις καί γεγονότα, τά ὁποία εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά ζήσουμε. 

  Ὁ χρόνος λοιπόν, εἶναι κάτι πού δέν μποροῦμε νά τό ἐλέγξουμε. Εἶναι μία κατάσταση πού μᾶς ὑπερβαίνει. Ταυτόχρονα ὅμως ὑπάρχουμε μέσα της καί ἡ ὕπαρξη αὐτή, εἶναι ἡ ζωή μας. Ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἔχει μία συγκεκριμένη διάρκεια καί αὐτή εἶναι τά χρόνια πού θά ζήσουμε.

Ὁ μόνος πού μπορεῖ νά ὁρίσει πραγματικά τό χρόνο εἶναι ὁ Θεός, ὁ Ὁποίος εἶναι καί ὁ Αἵτιος τῆς ὑπάρξεώς του. «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Ἡ ἀρχή αὐτή τήν ὁποία ἀναφέρεται στήν Παλαιά Διαθήκη, εἶναι ὁ χρόνος. Ἄμα τῇ δημιουργίᾳ, ταυτόχρονα μέ τό ξεκίνημα της, ἀρχίζει νά ὑπάρχει καί ὁ χρόνος. Χρόνος σημαίνει δημιουργία, κτίση, ὕλη, φθορά. Κάθε δημιούργημα ἐντάσεται καί ὑπόκειται στό χρόνο, δηλαδή ἔχει ἡμερομηνία λήξης. Γιατί ὅ,τι δημιουργεῖ ὁ Θεός εἶναι ἔξω ἀπό Αὐτόν, εἶναι ἐν χρόνῳ. Ὁ μόνος πού εἶναι ἐκτός χρόνου, ἄχρονος, εἶναι ὁ Θεός.

Αὐτοῦ ὅμως τήν παρουσία στό χρόνο ἤ καλύτερα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου μας, ἀφοῦ καί ἡ ἱστορία καταγράφεται πάνω σ’αὐτόν (τό χρόνο), ἐορτάζουμε μέ τήν ἐνσάρκωσή Του. Τά Χριστούγεννα. Τά ὁποία εἶναι τό γεγονός πού κατ’αὐτό ὁ Θεός ἀποφασίζει νά κάνει μιά παρουσία ἐν χρόνῳ. Νά διανίσει καί ὡς ἄνθρωπος ἕνα δρόμο ζωῆς. Ἕνα χρονικό διάστημα.

Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς λέει καί τό τροπάριο τῆς ἐορτῆς τῆς πρώτης Ἰανουαρίου, πού ἀφορᾶ τήν περιτομή τήν ὁποία γίνεται στό Χριστό μας. «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ' οὐσίαν πολυεύσπλαγχνε Κύριε, καὶ νόμον ἐκπληρῶν περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, ἵνα παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξα τῇ εὐσπλαγχνία σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου».

Μορφή ἀνθρώπινη πῆρες Κύριε, χωρίς νά ἀλοιωθεῖ ἡ θεϊκή σου ὑπόσταση. Καί τηρῶντας τό νόμο πού Ἐσύ ἔδωσες, καταδέχεσαι μία πράξη ἡ ὁποία ἀφορᾶ μόνο τούς ἀνθρώπους. Ὅμως μ’αὐτήν διαλύεις ὅ,τι σκίαζε τή ζωή μας καί ἀπομακρύνεις τά πάθη, μᾶς ἐλευθερώνεις ἀπό αὐτά, ὅπως κάποιος τραβᾶ ἕνα κάλυμα πού σκεπάζει κάτι. Δοξάζουμε τήν καλοσύνη Σου, δοξάζουμε τήν εὐσπλαχνία Σου, δοξάζουμε τήν πράξη Σου αὐτή πού εἶναι ἀπόδειξη τῆς θείας ταπεινότητός Σου καί ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ μέ λόγια.

Ὁ Θεός λοιπόν εἶναι αὐτός πού μέσα ἀπό τήν παντοδυναμία Του, μπορεῖ νά ἐλέγξει καί νά διαχειριστεῖ τό χρόνο. Ἀφοῦ κι αὐτός ὅπως προαναφέραμε εἶναι δημιούργημά Του. Εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρχῆς τῆς δημιουργίας. Αὐτό πού μᾶς ἀφορᾶ μέσα ἀπό τή διαδικασία αὐτή, εἶναι τό ὅτι κι ἐμεῖς ὑπάρχοντας μέσα στό χρόνο ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ταυτόχρονα συμμετέχουμε στήν ἄχρονη διάστασή  Του.  

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πού μᾶς δίνεται μέ τή βάπτισή μας. Διά τῆς ὁποίας ἡ ὕπαρξή μας παίρνει κατά χάριν καί δικαίωμα μετοχῆς στό χρόνο τοῦ Θεοῦ, στό ἄχρονό Του. Πού εἶναι τό αἰώνιο παρόν. Τό αἰώνιο τώρα.  Αὐτό πού στήν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας καταγράφεται ὡς σήμερον. «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου». Κατά χάριν μποροῦμε καί ἐμεῖς νά γίνουμε ἄχρονοι. Ὡς ἐνεργά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μετέχουμε ὄχι μόνο στόν κοσμικό χρόνο πού μετροῦμε μέ χρόνια, μῆνες, ἡμέρες καί ὥρες. Ἔχουμε τή δυνατότητα νά μεθέξουμε στό ἄχρονο τοῦ Θεοῦ.

Καταλαβαίνουμε ὅτι τελικά ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο ὡς χώρος, ὡς κτίσμα, ἀλλά καί ὡς κατάσταση ἀπό Θεοῦ δοσμένη, εἶναι ὁ τόπος ὅπου Θεός καί ἄνθρωπος συναντώνται. Εἶναι ὁ τόπος ἀλλά καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποίο τό φθαρτό πλᾶσμα, μπορεῖ νά γίνει ἄφθαρτο χάριτι καί ἀγάπης Θεοῦ.

Μέσα ἀπό αὐτήν τή διάσταση ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας, στήν πραγματικότητα εἶναι καί θά πρέπει γι αὐτό νά εἶναι, χρόνος καί καιρός μετανοίας. Δηλαδή διάθεση καί ἐπιθυμία διά τῆς πίστεως νά σωθεῖ ἡ ὕπαρξή μας. Νά μπορέσει νά ὑπάρξει κατά Θεόν καί νά μεθέξει στήν μακαριότητά Του. Νά μετατραπεῖ καί νά ἀλοιωθεῖ κατά Χριστόν. Νά γίνει στόν κόσμο αὐτό μία ἔστω καί μικρή ἀλλά πραγματική ἔκφραση Αὐτοῦ. Αὐτό εἶναι πού θά πρέπει νά μή μας διαφεύγει ποτέ καί νά ἀποτελεῖ δικαή πόθο καί ἐπιθυμία μας. Καί ὡς τέτοιο νά γίνεται τέτοιες ἡμέρες εὐχή γιά τόν ἐαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους.

 Στό ξεκίνημα λοιπόν τοῦ νέου ἔτους ἄς εὐχηθοῦμε γιά ἐαυτούς καί ἀλλήλους. Νά δώσει ὁ Θεός διά τῆς πίστεως ὡς μετοχή στό χρόνο τῆς Ἐκκλησίας, νά εἶναι αὐτό πραγματικά σωτήριον καί κατά Θεόν προκοπή. Ἀρχή μιᾶς ζωῆς πού θά εἶναι κατά Χριστόν ἀλλοίωση καί σωτηρία τῆς ὑπάρξεώς μας στό εἶναι τοῦ Θεοῦ.