ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ. ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ Ἤ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ;

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4

Ἐπεφάνη ὁ Σωτήρ, ἡ χάρις ἡ ἀλήθεια, ἐν ῥείθροις τοῦ Ἰορδάνου, καὶ τοὺς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ, καθεύδοντας ἐφώτισε· καὶ γὰρ ἦλθεν ἐφάνη, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον. (ἐξαποστειλάριο τῶν Θεοφανείων).

          Φανερώθηκε, ἀποκαλύφθηκε ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου στά νερά τοῦ Ἰορδάνη καί ταυτόχρονα ἡ χάρη καί ἡ ἀλήθεια, καί αὐτούς πού ἦταν κοιμώμενοι μέσα σέ σκοτάδι καί βαριά σκιά ἐφώτισε. Γιατί ἦλθε καί μᾶς φανερώθηκε τό Θεϊκό φῶς πού εἶναι ἀπλησίαστο.

Φῶς ἐκ φωτός, ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπιφανεὶς Θεός, τοῦτον λαοὶ προσκυνήσωμεν. (τροπάριο  αἴνων τῶν Θεοφανείων).

          Φῶς ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ λάμπρυνε τόν κόσμο, ὁ Χριστός ὁ Θεός μας, ὁ Θεός πού μᾶς ἀποκαλύπτεται, Αὐτόν λαοί ἄς Τόν προσκυνήσουμε.

          Ἡ μεγάλη ἐορτή τῶν Φώτων ἤ Θεοφανείων, πού ἐλέῳ καί ἀγάπης Ἁγίου Θεοῦ  ἀγαπητοί μου γιά μία ἀκόμη φορά ζοῦμε, εἶναι πραγματικά ἡ γιορτή τοῦ Φωτός. Δηλαδή ἡ γιορτή τοῦ Θεοῦ. Τά δύο τροπάρια πού προαναφέραμε, εἶναι χαρακτηριστικά τῆς ὅλης ὑμνολογίας τῶν ἡμερῶν τῆς ἐορτῆς. Μέσα ἀπό τά ὁποία φαίνεται καθαρά  πώς ἀπό τήν πίστη καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Θεός ἀναγνωρίζεται καί πιστεύεται ὡς Φῶς.

Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν παρουσία Του ἐπάνω στή γῆ ἀλλά καί ἀπό τό λόγο Του. «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου» θά δηλώσει μιλώντας στούς ἀκροατές Του. Ἀλλά καί κατά τή θεία Μεταμόρφωσή Του στό ὄρος Θαβώρ, ἔγινε φῶς. Ἔλαμψε μέ τέτοιο τρόπο μέσα στήν ἡμέρα πού οἱ μαθητές ἔπεσαν στή γῆ καί κρύψανε τά πρόσωπά τους. Πραγματικά τότε φάνηκε αὐτό πού δηλώνει τό πρώτο τροπάριο, ὅτι ὁ Θεός εἶναι φῶς ἀπρόσιτο. Ἀπλησίαστο.

Τό ὁποίο ἔγινε προσιτό λόγω ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης πραγματικά ἀπό ἄλλο κόσμο. Μιᾶς ἀγάπης παράξενης, ἀκατανόητης γιά τά δεδομένα τοῦ κόσμου μας. Μιᾶς ἀγάπης πού προτιμᾶ νά χάνει, νά θυσιάζεται, γιά νά βοηθήσει αὐτόν  πού ἔχει ἀνάγκη. Μιᾶς Ἀγάπης, πού γιά νά μπορέσει νά προσεγγίσει τόν ἀγαπόμενό Της, καλύπτει ἐπιμελῶς αὐτό τό ἀπρόσιτό φῶς Της, γιά νά μήν τοῦ κάνει ζημιά καί ἔτσι νά τόν πλησιάσει καί νά τόν σώσει. Νά φωτίσει τά σκοτάδια του...

Τό σκοτάδι τό ὁποίο κυριαρχοῦσε στόν κόσμο ὅταν τόν ἐπισκέφθηκε ὡς ἄνθρωπος. Τό σκοτάδι τό ὁποίο ἀποτυπώνεται καί στήν εἰκόνα πού ἀπεικονίζει τή γέννησή Του. Τό μαῦρο φόντο μέσα στό σπήλαιο τῆς γεννήσεως, εἶναι αὐτό τό σκοτάδι τοῦ κόσμου. Τοῦ πρό Χριστοῦ κόσμου. Αὐτοῦ πού ζοῦσε μέσα στήν εἰδωλολατρεία, δηλαδή πού εἶχε γιά Θεούς τά κτίσματα καί ὄχι Τόν κτίστη. Τά δημιουργήματα καί ὄχι Τόν Δημιουργό. Τοῦ κόσμου πού ζοῦσε μέσα στήν ἄγνοια περί Θεοῦ. Τοῦ κόσμου πού θέλησε νά γίνει Θεός, χωρίς τό Θεό.(Προπατορικό ἁμάρτημα).

Αὐτός λοιπόν ὁ κόσμος κάθευδε ὅπως μᾶς λέει καί πάλι τό τροπάριο, δηλαδή κοιμόταν, ἦταν σέ λήθαργο. Καί πῶς νά μήν κάθευδε. Γιά νά μπορέσει νά κοιμηθεῖ ὁ ἄνθρωπος θέλει σκοτάδι. Δέν μπορεῖ νά κοιμηθεῖ μέσα στό φῶς. Τό σκοτάδι εἶναι ὑποστηρικτικό τοῦ ὕπνου. Ἄν λοιπον ζεῖ μέσα σέ ἕνα παρατεταμένο πνευματικό σκοτάδι αἰώνων, εἶναι δυνατόν νά μήν τόν ἔπαιρνε ὁ πνευματικός ὕπνος; Μέσα ἀπό τήν κατάσταση αὐτή, ἡ ψυχή καί τό πνεῦμα του ἦταν σέ λήθαργο. Ἧταν σκοτισμένα καί ἀδρανή.

Αὐτό περισσότερο φαίνεται μέσα ἀπό τήν περικοπή τῆς Κυριακῆς μετά τῶν Φώτων. Ὅπως μᾶς περιγράφει τό κείμενο ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ Ἰησοῦς ἀρχίζει τό σωτήριο ἔργο Του ἀπό τή Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν. Ἀπό τόν τόπο δηλαδή πού κυριαρχοῦσε ἡ εἰδωλολατρεία. Ἔτσι ἐπαληθεύεται καί ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐα ὅτι «...ἡ χώρα πάνω ἀπό τόν Ἰορδάνη, ὁ λαός πού ζοῦσε στό σκοτάδι εἶδε φῶς μέγα. Σέ αὐτούς πού ζοῦσαν στή σκιά τοῦ θανάτου ἀνέτειλε φῶς». Δηλαδή σέ αὐτούς πού ἦταν ζωντανοί νεκροί, ἦλθε φῶς πού ξαναέδωσε ζωή. Ἀφύπνησε καί ἐπανεκίνησε τήν ψυχή καί τό πνεῦμα τους.

Γιατί αὐτό συμβαίνει ὅταν ὁ Χριστός, δηλαδή ἡ θεία χάρις ἐπισκέπτεται πραγματικά τόν ἄνθρωπο. Φωτίζεται.  Ἀνακαλύπτει τό Θεό καί τήν ἀλήθεια Του καί γίνεται μία κατάσταση ἀποκάλυψης Θεοῦ. Διορθώνεται. Θεραπεύεται. Εἰρηνεύει. Ἀφυπνίζεται,  ἐνεργοποιεῖται πνευματικά καί χαράζει δρόμους ἀληθινούς καί σωτήριους στή ζωή του. Γίνεται φῶς καί φωτίζει τόν κόσμο.

Παράγει πραγματικό πολιτισμό, δηλαδή δημιουργεῖ ἕνα τρόπο ζωῆς πού εἶναι ὡφέλιμος καί προάγει τό βιωτικό ἐπίπεδό του. Κι αὐτό συμβαίνει γιατί ὁ ἵδιος ἔχει ἔλθει σέ ἐπίγνωση ἀληθείας. Δηλαδή ἔχει ἀντιληφθεῖ σωστά τό τί εἶναι ὁ ἵδιος, τί εἶναι ὁ κόσμος καί πῶς ὅλα αὐτά ὑπάρχουν μέσα στήν παράξενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού προαναφέραμε. Ἔχει προσανατολιστεῖ ἀνάλογα καί πορεύεται ἀκολουθώντας τό Φῶς, τό Χριστό, ὁ Ὁποίος τότε πραγματικά εἶναι φῶς στό δρόμο του καί φανάρι στά πόδια του. «φῶς ταῖς τρίβοις μου καί λύχνος τοῖς ποσί μου».

Ὁ ἄνθρωπος ἔζησε σωστά καί παρήγαγε ὡφέλιμο πολιτισμό ὅσο καί ὅταν πορεύθηκε μέ ὁδηγό τό Χριστό καί τό λόγο Του. Ὅσο ἡ ζωή του ἦταν πρωτίστως καί κυρίως ἀναφορά στό Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Ὅταν οἱ λογισμοί τῆς καρδιᾶς του εἶχαν προσανατολισμό τό Θεό καί τό θέλημά Του. Ὅσο καταλάβαινε τό σκοτάδι πού  ὑπάρχει μέσα του, λόγω τῆς ἀποστασίας πού πάντοτε εἶναι ἔτοιμη νά ἐνεργοποιηθεῖ. Κάτι πού χαρακτηρίζει τήν ἀνθρώπινη φύση μετά τό προπατορικό ἁμάρτημα. Ὅσο πραγματικά κάθε τι πού ἐπιτύγχανε τό ἀνήγαγε στό Θεό καί τή φώτισή Του.

Μιά φώτιση πού πάντοτε λιγότερο ἤ περισσότερο δεχόταν, γιατί ἡ ζωή του ἦταν ζωή μετανοίας. Δηλαδή ἀναφορά καί ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ἀντίληψη καί κατανόηση τῆς ἀγάπης Του καί ἀναγνώριση τοῦ ὅτι πάντα θά ὑστερεῖ ἀπέναντι σ’αὐτήν. Κάτι πού τόν ἔκανε ταπεινό καί μέ διάθεση φιλάδελφη γιά τόν συνάνθρωπο.  Ἀφοῦ ἐκτιμοῦσε πραγματικά ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι κάτω ἀπό τόν ἵδιο οὐρανό. Δηλαδή τό εἶναι τους, ἡ ὕπαρξή τους εἶναι ἄμμεσα συνδεδεμένη μέ τήν πρόνοια καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

 Εἶναι δανεισμένη ἀπό τό Θεό καί ὅτι κάποια στιγμή θά τήν ἐπιστρέψει. Αὐτό πού παλαιότερα ὑπῆρχε ὡς λόγος καί δυστυχῶς τώρα πιά ὄχι. Ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάποια στιγμή θά παραδώσουν ψυχή. Αὐτό τό θά παραδώσουν, δηλώνει ἀκριβώς ὅτι κάτι πού ἔχεις δέν σοῦ ἀνήκει πραγματικά. Μπορεῖ νά τό κάνεις ὅ,τι θέλεις, ἀλλά κάποια στιγμή θά δώσεις λόγο γιά τό πῶς τό διαχειρίστηκες. Αὐτή ἡ ἐκτίμηση τῆς παράδοσης ἦταν πού ἔκανε τούς ἀνθρώπους εὐτυχεῖς, γιατί ἦταν λιγότερο ἤ περισσότερο μακάριοι ἐπειδή ἦταν «πτωχοί τῷ πνεύματι». Δηλαδή τό πνεύμα τους, ἡ ὕπαρξή τους εἶχε ζωή μόνο ὅταν εἶχε ἀναφορά καί ἔνωση  μέ τό Θεό.

Αὐτό εἶναι μετάνοια. Καί εἶναι ἀπαραίτητο στήν πίστη καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Γι αὐτό καί ὁ Χριστός ὅπως μᾶς λέει ἡ περικοπή ἄρχισε τό κήρυκτικό Του ἔργο μέ ἀναφορά στήν μετάνοια. «Μετανοεῖτε. Ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Δηλαδή νοιώστε τήν ἀδυναμία, τήν ἀσθένεια, τό σκοτάδι καί τό θάνατο πού ἔχετε ὅταν εἶστε μακριά ἀπό Ἐμένα καί ἐλᾶτε κοντά Μου. Πλησιάστε με σάν παιδιά κι ἐγώ θά σᾶς ἀποκαλυφθῶ. Θά σᾶς συστήσω τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά ἔλθουμε νά μείνουμε μέσα σας.

Ἔτσι θά εἴμαστε καθημερινά κοντά σας καί κάθε σας βῆμα, κάθε σας ἐνέργεια, κάθε σας ἐπιδίωξη θά ἔχει πραγματικά θεία φώτιση καί θά σᾶς δίνει πολιτισμό καί ποιότητα ζωῆς. Τότε πιά δέν θά παρακαλεῖτε γιά φωτισμό, γιατί τό Φῶς, δηλαδή ὁ Θεός θά κυριαρχεῖ μέσα σας καί γύρω σας. Ἡ ζωή σας θά εἶναι ἔνθεη καί κοινωνία Θεοῦ. Θά εἶναι θεία κοινωνία.

Αὐτό ἀκριβώς, τήν κοινωνία μέ τό Θεό, εἶναι πού θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἐπανεξετάσουμε σήμερα. Νά σταθοῦμε γιά λίγο μέσα στήν ἰλιγγιώδη ταχύτητα πού ἔχει πάρει ἡ ζωή μας καί νά προσέξουμε. Νά ἐρευνήσουμε. Ὁ δρόμος πού ἔχουμε πάρει εἶναι ὁ σωστός; Ἡ ζωή πού ἔχουμε στήσει πόσο Χριστό ἔχει μέσα; Τά φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ μας, κάνουν τή ζωή μας πραγματικά ποιοτική; Ἀνθρώπινη; Δηλαδή ταπεινή καί φιλάδελφη; Τελικά εἴμαστε μέ τό Φῶς καί στό Φῶς ἤ καθεύδουμε ὅπως  οἱ πρό Χριστοῦ ἄνθρωποι; Καί ἄρα ἡ ζωή μας παρόλη τήν πίστη μας, εἶναι περισσότερο εἰδωλολατρία; Δηλαδή ἄγνοια τοῦ Θεοῦ;