ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ. ΤΟΥ ΘΩΜΑ. Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ.

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν ὁ ἀπ. Παῦλος κατά τό κήρυγμά του στό βῆμα τοῦ Ἀρείου Πάγου, μίλησε στούς Ἀθηναίους γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτοί χαμογέλασαν καί τοῦ εἶπαν: «Ἐντάξει, θά σέ ἀκούσουμε καί κάποια ἄλλη φορά». Δέν ἀποδέχθηκαν καί φυσικά ἀπέριψαν ἀμμέσως τό λόγο τοῦ ἀποστόλου. Γιά τό πιστεύω καί τήν κοσμοθεωρία τους, αὐτό τό γεγονός ἦταν τουλάχιστον ἀπίθανο καί ἀδύνατο.

          Καί οἱ μαθητές ὅμως τοῦ Χριστοῦ μας, οἱ μετέπειτα ἔνδοξοι καί πανεύφημοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀρχικά δέν ἀποδέχθηκαν ἀσυζητητί τήν Ἀνάστασή Του. Δυσπίστησαν, προβληματίστηκαν, μπῆκαν σέ μεγάλο πειρασμό γιά τό Διδάσκαλό τους. Ἴσως νά ἔνοιωσαν καί προδομένοι ἀπό Αὐτόν. Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τῶν Μυροφόρων ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί Τόν εἶδαν μάλιστα Ἀνεστημένο «...ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεί  λήρος τά ρήματα αὐτῶν καί ἠπίστουν αὐτές».

          Τά λόγια τους τά ἐκτίμησαν ὡς ἀνοησίες καί δέν τίς πίστεψαν. Ὅταν ὅμως τίς ἐπόμενες ἡμέρες τούς ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός, τότε πίστεψαν καί ἀποδέχθηκαν τό μεγάλο αὐτό γεγονός.

          Ὁ ἀπ. Θωμᾶς τίς ἡμέρες ἐκείνες ἀπουσίαζε ἀπό κοντά τους. Ὅταν ἐπέστρεψε, αὐτοί μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τοῦ εἶπαν ὅτι εἶδαν τό Δάσκαλο τους ἀνεστημένο καί πώς πραγματικά μέ αὐτό ἔγιναν ὅσα τούς εἶχε προείπει Ἐκείνος. Ὁ Θωμᾶς μέ τή σειρά του καί αὐτός δέν πίστεψε καί τούς ἐπεσήμανε ὅτι γιά νά πιστέψει θέλει νά ἔχει ἀποδείξεις. Νά ψηλαφίσει μέ τό χέρι του τίς πληγές στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

          Μετά λοιπόν ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, ὅπως ἦταν κρυμένοι καί κλειδαμπαρωμένοι γιά τόν «φόβον τῶν Ἰουδαίων», ἐμφανίζεται μπροστά τους ὁ Ἰησοῦς. Ἀφοῦ τούς καθησυχάζει μέ τήν εἰρήνη Του, καλεῖ τό Θωμᾶ νά ψηλαφίσει τίς πληγές ἀπό τή Σταύρωσή Του. Ὁ Θωμᾶς τότε ἔκπληκτος δέν τόλμησε κἄν νά ἀπλώσει τό χέρι του, ἀλλά ἀμμέσως ὁμολόγησε «... ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!». Τότε ὁ Χριστός μας θά τοῦ πεῖ: «Ἐπειδή μέ εἶδες πίστεψες; Πραγματικά εὐτυχεῖς καί εὐλογημένοι εἶναι ὅσοι δέν ἔχουν δεῖ, ἀλλά πιστεύουν».

          Στήν κατηγορία αὐτῶν πού δέν ἔχουν δεῖ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς ἀγαπητοί μου. Αὐτό εἶναι τό ἕνα δεδομένο. Τό ἄλλο εἶναι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση, στόν ἀναστημένο Χριστό. Σίγουρα ἄν γίνει μία δημοσκόπιση ἀνάμεσά μας, θά βγάλει ἀποτέλεσμα πώς ὅλοι μας ἀποδεχόμαστε τόν ἀναστημένο Χριστό καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του.

          Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό πῶς ἐκδηλώνουμε αὐτή τήν πίστη τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως. Πού πραγματικά κατακλίζουμε τούς Ναούς γιά νά ἀκούσουμε τό Χριστός Ἀνέστη. Νά τό ποῦμε καί ὡς εὐχή μεταξύ μας. Ὅμως πίστη σημαίνει συνέπεια, σταθερότητα, εἰλικρίνεια. Νομίζω  πώς αὐτά ὅλα λίγο μετά τό Χριστός Ἀνέστη, τά ἀφήνουμε στήν ἄκρη γιατί ἔχουμε ἄλλες προτεραιότητες. Πράγματα ποιό σημαντικά καί σπουδαία νά κάνουμε καί νά ζήσουμε.

          Καί μπορεῖ νά φαίνεται ὑπερβολικό, ἀλλά νομίζω πώς δέν ἀπέχουμε καί πολύ ἀπό τή στάση τῶν Ἀθηναίων στό ἄκουσμα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως. Ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι δέν ἀπορίπτουμε τό γεγονός. Ἡ στάση μας ὅμως εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἵδια μέ ἐκείνων. Μέ τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό Ναό εἶναι σάν νά λέμε: «Ἐντάξει Χριστέ ἀναστήθηκες καί φέτος, τό δεχόμαστε. Ἀλλά ἐμεῖς τώρα ἔχουμε σημαντικότερα πράγματα νά κάνουμε. Δέν μποροῦμε νά ξενυχτήσουμε καί νά χαροῦμε μαζί Σου τό σπουδαίο αὐτό γεγονός!».

          Καί γιά κάποιους πού ναί μέν ἀποδέχονται τήν Ἀνάσταση, ἀλλά πᾶνε τό πολύ δύο τρείς φορές στήν Ἐκκλησία ὅλο τό χρόνο, εἶναι σάν λένε ὅπως καί οἱ Ἀθηναίοι: «Ὡραία Χριστέ. Σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν Ἀνάσταση, ἀλλά θά σέ ξαναδοῦμε τό ἐπόμενο Πᾶσχα!».

          Μπορεῖ ὅλα αὐτά νά ἀκούγονται λίγο ὑπερβολικά, στενάχωρα. Μπορεῖ νά ἀντιδρᾶ μέσα μας ἡ πίστη καί νά λέμε πώς σημασία ἔχει νά μόνο νά πιστεύεις. Νά μήν ἀρνῆσαι δηλαδή κάτι. Σωστό. Ὅμως δέν πρέπει μέ κάποιο τρόπο νά ἀποδεικνύεις αὐτό πού πιστεύεις; Καί τελικά ἄν εἶσαι πιστός, δηλαδή συνεπής καί ἀκόλουθος τοῦ πιστευομένου, τότε γιατί φεύγεις;».

Ἐδῶ ἀκριβῶς ταιριάζει ἡ τροποποίηση πού ἔκανε κάποιος σέ ἕνα στίχο τῆς Ἀναστάσιμης  ἀκολουθίας:  Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν ὄχι οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ, ἀλλά οἱ πιστοί Αὐτοῦ! Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τρόμος γιά τούς ἐχθρούς Του. Ἴσως ὅμως νά εἶναι καί γιά τούς πιστούς Του...

Ἡ Ἀνάσταση ἀγαπητοί μου εἶναι βίωμα, εἶναι ἐμπειρία, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι αὐτή πού τήν κάνει ἀληθινή, γιατί ὅπως λέει καί ὁ ἀπ. Παῦλος, ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ μάταιο τό κήρυγμά μας, μάταια καί ἡ πίστη μας. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ αἰτία γιά νά νικήσουμε κι ἐμεῖς τό θάνατο! Νά γίνουμε ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀναστημένοι!

Δηλαδή νά ἔχουμε ἄμμεση καί ἔμπρακτη σχέση μέ τό Χριστό καί νά γινόμαστε μάρτυρες τῆς ἀλήθειας Του αὐτῆς. Μέ τόν τρόπο πού ὑπάρχουμε. Μέ τό λόγο, ἀλλά καί μέ τό ἔργο μας.

Κι ἐπειδή ἀναφέρθηκε ἡ μαρτυρία τοῦ λόγου, ἄς ἐπισημάνουμε καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό. Ἡ πίστη καί ἡ ἐμπειρία στήν Ἀνάσταση, ἔκανε κάποτε τούς προγόνους μας γιά σαράντα ἡμέρες νά χαιρετιοῦνται μόνο μέ τό Χριστός Ἀνέστη! Νά μή λένε κανένα ἄλλο λόγο ἀρχικά ὅταν ἀνταμωνόντουσαν. Μόνο δύο λέξεις. Χριστός Ἀνέστη! Οὔτε χρόνια πολλά, οὔτε ὅ,τι δήποτε ἄλλο χρησιμοποιοῦμε σήμερα ἐμεῖς.

Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι Ἀληθῶς Ἀνέστη! Οὕτε ἀληθῶς σκέτο, οὔτε ἀληθῶς ὁ Κύριος. Καί εἶναι ἐπίσης πολλοί ἀνάμεσά μας πού θεωροῦν πώς τό Χριστός Ἀνέστη λέγεται γιά μία-δύο ἡμέρες καί μετά ὄχι. Καί ἄν ἀκούσουν νά τούς χαιρετᾶς μέ αὐτό θά σοῦ ποῦν: Ἔ καλά! Τό εἴπαμε τήν Ἀνάσταση  ! Δέν φτάνει;

Ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζει τήν ὀμολογία τοῦ ἀπ. Θωμᾶ σωτήρια. Σωτήρια καί γιά αὐτόν, ἀλλά καί γιά ἐμᾶς. Γιατί ὅπως ἀναφέρει ἕνα τροπάριο τῆς ἡμέρας, ἡ ἀπιστία του, ἔγινε αἰτία γιά νά πιστέψουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καί ἔτσι εἶναι. Αὐτό ὅμως πού θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει εἶναι τό τί εἴδους καί τί ποιότητας εἶναι ἡ πίστη πού διαμορφώνουμε. Ἄν τελικά δηλαδή εἴμαστε συνεπείς καί ἀκόλουθοι τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως ἤ ἀπλά εἶναι μία ἀκόμη ἀφορμή γιά ἕνα γλέντι. Καί τελειώνοντας αὐτό, νά ξεχάσουμε καί τό Χριστό καί τήν Ἀνάσταση καί ὅ,τι αὐτή ἔχει νά προσφέρει στή ζωή μας... Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!