Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ. Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὅταν ἔλθῃς ὁ Θεός, ἐπὶ γῆς μετὰ δόξης, καὶ τρέμωσι τὰ σύμπαντα, ποταμὸς δὲ τοῦ πυρὸς πρὸ τοῦ Βήματος ἕλκῃ, καὶ βίβλοι ἀνοίγωνται, καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται, τότε ῥῦσαί με, ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου, καὶ ἀξίωσον, ἐκ δεξιῶν σου μὲ στῆναι, Κριτὰ δικαιότατε.

Ὅταν ἔλθεις Θεέ μου στόν κόσμο μας μέ ὅλη σου τή δόξα καί θά τρέμει ὅλο τό σῦμπαν, ἀπό τό Θρόνο σου θά βγαίνει πύρινος ποταμός καί τά βιβλία τῶν καρδιῶν θά ἀνοίγουν καί θά φανερώνονται ὅσα ἐκεί μέσα κρύβουμε ἐπιμελῶς, τότε ἀπάλλαξέ με ἀπό τή φωτιά πού δέ θά σβήνει ποτέ καί κάνε με ἄξιο νά σταθῶ στά δεξιά σου δικαιότατε Κριτή.

Τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου αὐτή τῆς Ἀπόκρεω, ἡ ἁγία πίστη μας ἀγαπητοί μου, μᾶς προβάλει καί μᾶς θυμίζει τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας καί τήν τελική κρίση τοῦ κόσμου. Ὅταν δηλαδή ὁ Θεός θά κάνει «ταμείο» μέ ὅλους καί μέ ὅλα. Θά ἀποδώσει τό δίκαιο στόν καθένα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Θά γίνει ἕνας μόνιμος διαχωρισμός αὐτῶν πού εἶναι πραγματικά μαζί Του καί αὐτῶν πού δέν εἶναι. Αὐτοί πού  εἶναι μαζί Του θά κληρονομήσουν καί θά χαροῦν τήν αἰώνια Βασιλεία Του. Αὐτοί πού δέν θά εἶναι μαζί Του θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια κόλαση καί θά καίγονται στή φωτιά της.

Ὅπως εἴπαμε καί τίς δύο προηγούμενες Κυριακές, τά γεγονότα καί τά περιστατικά πού τίς χαρακτηρίζουν, δέν εἶναι τυχαία. Ἔχουν συγκεκριμένο λόγο καί νόημα. Τήν πρώτη Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου, ἡ πίστη μας θέλει νά μᾶς ἀφυπνήσει πνευματικά καί νά μᾶς ἐνεργοποιήσει τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Τή δεύτερη Κυριακή τοῦ Ἀσώτου μᾶς ἐνθαρύνει μέ τήν ἀτέλειωτη ἀγάπη καί συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ καί τό δικαίωμα ὅλων μας στήν κατά Θεόν  σωτηρία.

Ἐπειδή ὅμως γιά τά εὔκολα εἴμαστε πάντα ἔτοιμοι καί μᾶς ἀρέσει νά βολευόμαστε, κάτι πού δέν μᾶς ὠφελεῖ στήν πραγματικότητα, τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου μᾶς προβάλλει καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν τελική καί ὁριστική κρίση τοῦ Θεοῦ κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του. Θέλοντας ἔτσι νά μᾶς ἐπισημάνει καί νά ξεκαθαρίσει πώς ὁ Θεός εἶναι μέν ἀγάπη καί συγχώρηση εἶναι δέ καί κριτής καί μάλιστα δικαιότατος ὅπως ἀναφέρει τό προαναφερθέν τροπάριο.

Μή δηλαδή σκεφτοῦμε ὅτι: «Ἐντάξει. Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι πάντα συγχωρητικός καί ἀγαπᾶ ὅλοι θά πᾶμε στόν Παράδεισο!». Πρᾶγμα πού φαίνεται πώς δέν ἱσχύει, γιατί γιά νά σωθοῦμε κατά Θεόν θά πρέπει καί νά τό θέλουμε. Δέ θά πᾶμε στόν Παράδεισο μέ τή βία, οὔτε καί μόνο μέ τήν ἱδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ, ἀλλά γιατί τό ἐπιθυμοῦμε καί γι αὐτό θά ἐνεργήσουμε τήν πίστη ὡς μετάνοια.

Θά πρέπει λοιπόν νά εἴμαστε πάντα σέ ἐγρήγορση, ἔτσι ὥστε νά μή μᾶς ἀποκοιμήσει πνευματικά τό κοσμικό φρόνημα καί νά δουλεύουμε ἀναλόγως καθημερινά γιά τή σωτηρία μας. Σκεφτόμενοι ὅτι κάποια στιγμή θά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, τόν μάταιο ὅπως τόν λέμε καί θά πᾶμε ἐκεί πού εἶναι ὁ Θεός γιά νά Τοῦ παραδώσουμε τήν ψυχή μας. Αὐτή εἶναι ἡ σημαντικότερη στιγμή γιά κάθε ἄνθρωπο καί γι αὐτήν θά πρέπει νά ἐτοιμαζόμαστε καθημερινά ὅσο ζοῦμε!

Αὐτό οἱ παλαιότεροι τό λέγανε ὡς ἐξῆς: «Ὁ καλός ὁ χριστιανός τρείς φορές τήν ἡμέρα πρέπει νά σκέφτεται καί τό θάνατο». Κάτι πού τά τελευταία χρόνια δέν ἀκούγεται πιά ἀναμεσά μας. Ὅπως πολλά ἄλλα τέτοια «παλιά». Αὐτά ἦταν ὅμως πού ἀπλά καί χωρίς περιττές φιλοσοφίες, μᾶς ἔδιναν μηνύματα καί νοήματα ὑψηλά. Ἀπολύτως ἀπαραίτητα γιά τή ζωή μας. Μιά ζωή πού ἦταν ποιό κοντά στό Θεό καί τό θέλημά Του. Ποιό κοντά στό φόβο Του, δηλαδή τό σεβασμό πρός Αὐτόν.

Μιά ζωή πού ἦταν ἀναφορά σ’Αὐτόν. Τόν νοιώθαμε καί Τόν ὑπολογίζαμε περισσότερο. Ὁ ἀγώνας γιά ἐπιβίωση καί ἡ ἔλειψη κάποιων «εὐκολιῶν» πού ἔχουμε σήμερα, μᾶς θύμιζε πάντα τήν ἀδυναμία μας καί μᾶς ἔκανε ταπεινούς. Ἡ ζωή μας στήν καθημερινότητά της ἦταν ἕνα «τά σᾶ ἐκ τῶν σῶν». Δυστυχῶς στήν ἐποχή μας, οἱ «εὐκολίες» αὐτές πέρα ἀπό τήν ἀπλούστευση καί εὐκολία στή ζωή, δέν φαίνεται νά μᾶς ὡφέλησαν πραγματικά. Μᾶς ἔδωσαν μία ψευδαίσθηση ὡς πρός τίς δυνατότητές μας καί τό τί πραγματικά μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε.

Τό χειρότερο νομίζω εἶναι πώς μᾶς ἔδωσαν τήν κίβδηλη ἐντύπωση ὅτι μέσω τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, μποροῦμε νά καταφέρουμε τά πάντα! Μποροῦμε νά διορθώσουμε τόν κόσμο! Νά τόν κάνουμε καλύτερο ἀκόμη καί ἀπό ὅπως τόν ἔκανε ὁ Θεός! Νά σταματήσουμε ἀκόμη καί τό θάνατο! Νά τόν νικήσουμε! Νά γίνουμε ὑπεράνθρωποι! Καί στό τέλος νά γίνουμε μετά-ἄνθρωποι. Δηλαδή ἕνα ὄν τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ἔκανε ὁ Θεός. Πού θά ζεῖ σέ ἕνα κόσμο χωρίς ἀτέλειες οἱ ὁποίες θά ἔχουν διορθωθεῖ ἀπό τόν ἵδιο τόν ἄνθρωπο!!!! Ἕνα ἄνθρωπο πού θά ἔχει ξεχάσει τό Θεό γιατί θά Τόν ἔχει νικήσει!!!! Αὐτό πλέον, ὅλο καί ποιό συχνά ἀναφαίρεται στήν ἐποχή μας, μέ τήν ὀνομασία Transhumanism. Μεταανθρωπισμός.

Στόν ἀντίποδα ὅλων αὐτῶν, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας πού προηγεῖται τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Κυριακῆς, στήν ὁποία περιγράφεται ἡ τελική κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἕνας λόγος πού θά πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς μόνιμος πνευματικός συναγερμός. «Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ πατήρ μου μόνος...γρηγορεῖτε οὔν, ὅτι οὔκ οἴδατε ποία ὥρα ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται». Δηλαδή: «τό πότε θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν τό ξέρουν οὔτε οἱ ἄγγελοι, παρά μόνο ὁ Πατέρας. Γι αὐτό νά προσπαθεῖτε νά εἶστε πάντα ἔτοιμοι γι αὐτήν, γιατί δέν ξέρετε πότε θά ἔλθει!».

Αὐτό σημαίνει πώς θά πρέπει νά ζοῦμε καθημερινά μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ γεγονότος αὐτοῦ. Νά ζοῦμε μέ τήν προσμονή τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί νά προετοιμαζόμαστε γι αὐτήν. Ἄν τό κάνουμε αὐτό καί νά μήν τή ζήσουμε ζῶντες, θά ἔχουμε κάνει τήν καλύτερη προετοιμασία καί θά εἴμαστε ἔτοιμοι. Ἀφοῦ κατ΄αὐτήν θά γίνει ἡ ἀνάσταση πάντων, ἀπό Ἀδᾶμ μέχρι τῆς στιγμῆς πού θά γίνει καί ὅλοι ἐν ζωή καί ἀναστημένοι, θά τεθοῦν ὑπό τή δίκαια κρίση τοῦ Χριστοῦ.

Μία κρίση πού θά γίνει ὑπό τό πρίσμα τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης πού ὡς χαρακτηριστικό, ἱδιότητα καί διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο καί κυρίως αὐτούς πού φέρουν τό ὄνομά Του. Τούς χριστιανούς. Μέσα ἀπό τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ διακαῶς νά φανεῖ καί νά φανερωθεῖ! Ὡς ἀγάπη. Ὡς φιλανθρωπία. Ὡς συμπάθεια. Ὡς συγχώρηση. Ὡς ἀδελφικότητα. Ὡς κοινωνία Χριστοῦ.

Ὅταν δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ποιό πολύ προσπαθεῖ νά ζήσει τό Χριστό, παρά νά μιλάει γι Αὐτόν. Ὅταν ἡ πίστη εἶναι ἕνα δυνατό καί ζωντανό αἴσθημα ἀγάπης γιά τό Χριστό, μέσα στό ὁποίο ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν κατά κόσμο ἀνθρωπισμό του καί ἀποκτᾶ τόν κατά Χριστό. Καί ἔτσι γίνεται ἕνας μικρός Χριστός, ἔτοιμος νά ἀγαπήσει καί νά προσφέρει ὅ,τι μπορεῖ. Τότε μέσα σέ κάθε συνάνθρωπό του βλέπει τό Χριστό. Τοῦ Ὁποίου τήν ἀγάπη ζεῖ καί γεύεται καί ἡ ὁποία τόν κάνει νά βλέπει ὅλους τους ἀνθρώπους ὡς ἀδελφούς. Ὅπως μᾶς βλέπει καί ὁ Χριστός. Ὡς ἀδελφούς Του. Αὐτό πού λείπει σήμερα.

Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς κρίνει. Ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ὡς φανέρωση καί ἀποκάλυψη Θεοῦ. Ὁ Θεός θά μᾶς κρίνει ὡς ἀγάπη καί ἀπέναντι σ΄αὐτήν θά κληθοῦμε νά ἐπαληθευθοῦμε καί νά ἐπαληθεύσουμε τήν ἀγάπη πού ζήσαμε. Θά βρεθοῦμε δηλαδή πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν πραγματική ἀγάπη καί τότε θά φανεῖ ἄν ἄξιζε καί πόσο, ἡ ἀγάπη πού λέγαμε ὅτι εἴχαμε.

Θά φανεῖ ἄν ὅσο ζούσαμε εἴμασταν μασκαράδες τῆς ἀγάπης ἤ τήν εἴχαμε πραγματικά ἔστω καί λίγο καί ἦταν γιά ἐμᾶς τρόπος πίστεως και ζωῆς. Ἄν τελικά εἴχαμε πραγματικά, ἔστω καί λίγο δηλαδή, τό Χριστό στή ζωή μας ἤ ὅπως ὁ ἀπ. Παῦλος σημειώνει στόν «ὕμνο τῆς ἀγάπης», εἴμασταν «κύμβαλα ἀλαλάζοντα». Δηλαδή μιλούσαμε γιά ἀγάπη, ἀλλά μόνο φασαρία κάναμε.