Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ. Ο ΑΣΩΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΑΕΝΑΗ ΑΣΩΤΙΑ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4 

Ὢ πόσων ἀγαθῶν, ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα! ὢ ποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! τὸν πλοῦτον ἠνάλωσα, ὅν περ ἔλαβον, τὴν ἐντολὴν παρέβην. Οἴμοι τάλαινα ψυχὴ! τῷ πυρὶ τῷ αἰωνίῳ λοιπὸν καταδικάζεσαι· διὸ πρὸ τέλους βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ὡς τὸν Ἄσωτον δέξαι με υἱόν, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.

          Δέν μπορῶ νά πιστέψω πόσα ἀγαθά ὁ ἄθλιος στέρησα στόν ἐαυτό μου! Δέν μπορῶ νά πιστέψω πῶς ἄφησα τόν ταλαίπωρο ἐαυτό μου, νά ξεπέσει ἀπό τό βασιλικό θρόνο πού καθόμουνα! Τήν περιουσία πού μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου τήν κατανάλωσα ἀσυλόγιστα καί ἔτσι τόν ἀτίμασα. Ἀλοίμονό σου ταλαίπωρη ψυχή μου! Αὐτή εἶναι ἡ καταδίκη σου στήν ἀτέλειωτη φωτιά τῆ κολάσεως· γι αὐτό πρίν τό θάνατο γοερά παρακάλεσε  τό Θεάνθρωπο Χριστό. Δέξε με Θεέ μου ὅπως δέχθηκες τόν Ἄσωτο καί έλέησέ με τόν ἁμαρτωλό.   

          Τήν δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀφηγεῖται τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Ἴσως τή σηματικότερη περικοπή τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἡ ὁποία βρίσκεται στό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο. Γι αὐτήν ἔχει ὑποθεῖ  ὅτι καί νά χαθεῖ τό Εὐαγγέλιο,  αὐτή μόνο νά μείνει, ἔχει σωθεῖ  ὅλος σωτήριος λόγος τοῦ Χριστοῦ!  

          Κι αὐτό γιατί; Γιατί στήν περικοπή αὐτή πρωταγωνιστεῖ καί κυριαρχεῖ, ἡ ἀτέλειωτη ἀγάπη καί ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱδιότητα πού Τόν χαρακτηρίζει καί Τόν φανερώνει. Πού ὅπως σημειώνει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη! Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τον ὁποίο ἡ Ἐκκλησία μας, ἔχει καθιερώσει γιά τήν ἡμέρα αὐτήν τήν συγκεκριμένη παραβολή.

          Γιατί τό κάνει αὐτό; Γιατί ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου ἔχει συγκεκριμένο λόγο καί δουλειά νά κάνει. Νά μᾶς προετοιμάσει πνευματικά ἀλλά καί σωματικά, γιά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Τήν πρώτη λοιπόν Κυριακή, μᾶς προβάλλει τήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Γιά νά μᾶς ἀφυπνίσει, νά μᾶς φέρει σέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί νά διεγείρει μέσα μας τή συντριβή καί τό πένθος γι αὐτήν.

          Ὅμως αὐτό εἶναι λίγο ἔως πολύ ἐπικίνδυνο. Ἐπειδή μπορεῖ νά προκαλέσει ἀποθάρυνση, ἀπαισιοδοξία καί ἀπελπισία γιά τήν κατά Θεό δικαίωση καί σωτηρία μας, τή δεύτερη Κυριακή μᾶς προβάλει τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου. Γιά νά μᾶς ἐνθαρύνει καί νά μᾶς παροτρίνει στήν ἐπιστροφή μας στήν ἀγκαλιά τοῦ φιλάνθρωπου καί φιλεύσπλαχνου Θεοῦ Πατέρα. Γι αὐτό καί ἡ παραβολή ὁνομάζεται καί ὡς ἡ παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Πατέρα.

          Ὁ ὁποίος ὅπως αὐτή μᾶς ἀφηγεῖται , ξαφνικά ἀκούει ἀπό τόν μικρό του γιό τήν ἐπιθυμία νά τοῦ δώσει τήν περιουσία πού δικαιοῦται. Ὁ πατέρας ἰκανοποιεῖ τό αἴτημά του καί σέ λίγες ἡμέρες ὁ μικρός φεύγει σε χώρα μακρινή. Ἐκεῖ σπατάλισε τήν περιουσία του ζῶντας μέσα σέ ἀπολαύσεις μιά ζωή ἄσωτη.

 Γιά κακή του τύχη, στή χώρα ἐκείνη ἔγινε καί μεγάλη φτώχια καί πείνα. Τό ἄλλοτε ἀρχοντόπουλο τώρα γιά να ζήσει ἀναγκάζεται νά γίνει χοιροβοσκός! Ὅ,τι χειρότερο γιά ἕνα Ἐβραίο, γιατί τά γουρούνια ὡς ζῶα βρώμικα εἶναι ἀπαγορευμένα γι αὐτούς ἀπό τόν Μωσαϊκό νόμο. Αὐτή ἡ φυσική βρωμιά τους συνδέεται ἀλληγορικά μέ τήν ἁμαρτωλότητα τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, πού κανένας Ἐβραίος δέν ἐπιζητοῦσε. Ἀφοῦ ἦταν οἱ μόνοι πού γνώριζαν καί λάτρευαν τόν ἀληθινό Θεό καί ἦταν ὁ ἀγαπημένος λαός Του σέ ἕναν κόσμο εἰδωλολατρικό.

Ἡ κατάντια του λοιπόν ἦταν τόση, πού δέν μποροῦσε οὔτε ξυλοκέρατα νά φάει. Γιατί μόλις πήγαινε νά φάει, τά γουρούνια δέν τόν ἄφηναν. Τότε ἦταν ἡ στιγμή πού «ἦλθε εἰς ἐαυτόν», κατάλαβε δηλαδή τό μεγάλο λάθος του νά φύγει ἀπό τό πατρικό του σπίτι. Τότε σίγουρα θά σκέφτηκε ὅλα ὅσα σημειώνει ὁ ὑμνωδός, στό τροπάριο πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή.

Σκεπτόμενος ὅτι καί οἱ ὑπηρέτες στό πατρικό του ζοῦν καλύτερα ἀπό αὐτόν, ἀναθαρεῖ καί παίρνει τήν μεγάλη ἀπόφαση νά ἐπιστρέψει ὡς ὑπηρέτης. Ὅμως πρός ἔκπληξή του, ὁ πατέρας βλέποντάς τον νά ἐπιστρέφει, τρέχει πρώτος αὐτός! Τόν ἀγκαλιάζει, τόν φιλᾶ καί τόν παίρνει στό σπίτι. Παραγγέλει στούς ὑπηρέτες νά τόν περιποιηθοῦν, νά τόν ντύσουν μέ τά ροῦχα πού φοροῦσε πρίν φύγει. Παράλληλα νά ἐτοιμαστεῖ γιορτή καί μεγάλο τραπέζι μέ τό καλύτερο μοσχάρι. Γιά νά χαροῦν ὅλοι μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ μέχρι πρίν λίγο χαμένου παιδιοῦ του.

Τί νά προτοσκεφθεῖ! Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς ἀπό τήν ὑπέροχη αὐτή παραβολή! Πόσα μηνύματα! Πόσα συμπεράσματα καί διδάγματα μποροῦμε νά πάρουμε! Ἕνα ἀπ’αὐτά εἶναι καί αὐτό πού προκύπτει ἀπό τή φράση «...εἰς ἐαυτόν δέ ἐλθών εἶπε·...». Ὅτι κάποια στιγμή δηλαδή, χωρίς ἴσως καί ὁ ἵδιος νά τό ἐπιδιώξει, εἶδε μέ ἕνα τρόπο πραγματικά ἀληθινό.

Ξαφνικά κατάλαβε γιά πρώτη φορά στή ζωή του κάτι πού τόν ἀφορᾶ ἄμμεσα καί καίρια. Ποίου υἱός εἶναι καί δι αὐτοῦ πῶς ἦταν καί πῶς ἔγινε! Τί εἶχε καί τί ἔχασε! Σέ τή ζωή ἦταν καί σέ ποιά ζωή κατήντησε νά εἶναι! Καί τώρα τίθεται τό ἐρώτημα: «Καλά! Δηλαδή ὅταν ζήτησε ἀπό τόν πατέρα νά μοιράσει τήν περιουσία του καί νά τοῦ δώσει ὅ,τι δικαιοῦται, δέν ἦταν ὁ ἐαυτός του;;;; Ποιός ἦταν; Κάποιος ἄλλος;

Φυσικά καί ὄχι! Αὐτός ὁ ἵδιος ἦταν! Ἄρα λοιπόν τί; Δέν ἤξερε, δέν καταλάβαινε τί ζητοῦσε; Ὄχι!!! Δέν γνώριζε τι ζητοῦσε!!! Γιατί δέν μποροῦσε νά ἐκτιμήσει αὐτό πού εἶχε, αὐτό πού ζοῦσε! Ὄντας ἀρχοντόπουλο καί ἐξ’αὐτοῦ ἀπολαβάνοντας μία ζωή χαρισάμενη, δέν μπόρεσε νά ἐκτιμήσει πῶς ὑπάρχουν ὅλα αὐτά πού καθημερινά ἦταν δικά του. Δέν μπόρεσε να καταλάβει καί νά ἐκτιμήσει τί πραγματικά ἦταν ὁ πατέρας γι αὐτόν!

Σάν νά ἦταν τυφλός! Κάτι μᾶς θυμίζει αὐτό. Μᾶς θυμίζει τή στιγμή πού ἐπάνω στό σταυρό ὁ Χριστός μας, παρακαλεῖ τόν Πατέρα Θεό νά συγχωρήσει τούς σταυρωτές του καί ὅσους φώναξαν «Ἄρον! Ἄρον! Σταύρωσον αὐτόν!!». Γιατί; Γιατί «...οὔ γάρ οἴδασι τί ποιούσι...». Δέν καταλαβαίνουν!!! Δέν βλέπουν τί κάνουν!!!

Ἄραγε ἐμεῖς ἀγαπητοί μου, μποροῦμε πραγματικά νά ἐκτιμήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα Θεοῦ γιά ἐμᾶς καί συνεκδοχικά πόσα προνόμια καί πόσες εὐεργεσίες ἀπολαμβάνουμε ἀπό αὐτήν; Καταλάβαμε ποτέ σέ Ποιοῦ τήν οἰκογένεια ἀνήκουμε καί πῶς Αὐτός καθημερινά προνοεῖ καί μεριμνᾶ γιά ἐμᾶς; Ὅτι καί ἡ ὕπαρξή μας εἶναι ἕνα προϊόν τοῦ θελήματος καί τῆς ἀγάπης Του;

Ἄν τό καταλαβαίναμε, ἔτσι θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ζωή μας; Αὐτή τήν κατάσταση πού ζοῦμε θά ἔπρεπε νά ἔχει; Ὅλο αὐτό πού ἔχουμε σήμερα ἐμεῖς τά παιδιά Του ὡς τρόπο ζωῆς, εἶναι αὐτό πού θά ἤθελε καί ὁ Ἵδιος; Μήπως σήμερα κι ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάνει, ὡς μή ὁφείλαμε, τίς ἀπολαύσεις τρόπο ζωῆς; Μήπως καθημερινά δέν παραδινόμαστε σέ ἕνα σωρό «ἀναγκαία» γιά τή ζωή μας; Καί ξεχνοῦμε ὄχι μόνο τό μέτρο, τήν ἐκράτεια, ἀλλά κυρίως τό εὐχαριστῶ πρός τό Θεό;

 Πού παρόλη τήν  ἀποστασία μας, συνεχίζει νά μᾶς ἀγαπᾶ καί νά μᾶς περιποιῆται! Ἄραγε καί ὅταν κάποτε ἀπό ἀνάγκη, ὅπως ὁ ἄσωτος Τόν προσεγγίζουμε, προχωροῦμε ἀμμέσως στό αἴτημά μας σάν νά εἴμαστε πάντα ὅπως θά ἤθελε κι Αὐτός; Σκεφτόμαστε ποτέ ἄν ὁ δρόμος πού πήραμε, ἡ ζωή πού κάνουμε, εἶναι αὐτή πού ἀποκαλύπτει πώς εἴμαστε παιδιά Του;

Σκεφτόμαστε πόσες φορές μέ τόν τρόπο μας, χωρίς νά καταλαβαίνουμε, βρισκόμαστε κι ἐμεῖς ὅπως κι ὁ ἄσωτος σέ χώρα μακρινή, μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει...; Σκεφτήκαμε ποτέ, ὅτι ὅλα ἔχουν ἕνα μέτρο κι ἕνα ὅριο; Ἤ παραδινόμενοι στή ζωή πού μᾶς προτείνουν καί μᾶς καλοῦν οἱ ἀνά τούς αἰῶνες «ἔμποροι τῶν ἐθνῶν», χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε γινόμαστε ἀποστάτες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματός Του;

Εἴθε κάποτε κι ἐμεῖς ὅπως ὁ ἄσωτος νά ἔλθουμε εἰς ἐαυτόν. Νά καταλάβουμε καί νά ἐκτιμήσουμε τό πῶς καθημερινά Κάποιος, μυστικά καί χωρίς νά τό φωνάζει, μεριμνᾶ γιά νά ὑπάρχουμε ἐμεῖς καί ὅ,τι εἶναι πραγματικά ἀπαραίτητο γιά τήν ἐπιβίωσή μας. Κάποιος πού τόσο πολύ μᾶς προσέχει, ὥστε νά ἔχει μετρημένες καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του!

Τότε πραγματικά θά μετανοήσουμε! Τότε θά Τόν δοῦμε πραγματικά ὡς Πατέρα καί θά τοῦ ποῦμε εὐχαριστῶ! Ἄς γίνει τό Τριώδιο αὐτό μία αἰτία καί μία ἐκκίνηση νά ἐνεργήσουμε ποιό σωτήρια τήν πίστη μας, ὡς φιλότιμο. Μικρή ἀνταπόδοση στήν ἀπέραντη, ἀναίτια καί ἀτέλειωτη ἀγάπη τοῦ Πατέρα θεοῦ!