ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-v-loyka-eimaste-telika

Στό λεξικό Σταματάκου καί στό λῆμα οἴκτος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαβάζουμε: Οἴκτος· λύπη, συμπάθεια, συμπόνια, (2) ἡ ἐκδήλωσις λύπης ἤ οἴκτου, θρῆνος, ὀδυρμός. Καταλαβαίνουμε, πώς ἡ λέξη αὐτή σημαίνει καί νοηματοδοτεῖ πολύ ὑψηλά, καί παράλληλα λεπτά καί εὐγενῆ μηνύματα. Μηνύματα εὐαισθησίας καί ἐνσυναίσθησης, λέξη πού συχνά τώρα τελευταία ἀκούγεται λόγω τῆς πανδημίας.  

Τό αἴσθημα τοῦ οἴκτου λοιπόν εἶναι μία κατάσταση κατά τήν ὅποία ὁ ἄνθρωπος πού τό αἰσθάνεται, θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἐκφράζει τήν πραγματική καί ἀνθρώπινη ἔκφρασή του. Τό βαθύ καί πολύ ἰδιαίτερο αἴσθημα τῆς συμπάθειας, τῆς κατανόησης τοῦ συνανθρώπου του. Εἶναι τελικά μία κατάσταση, κατά τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ νά ἀνταμώσουν πραγματικά μεταξύ τους, νά ἀναγνωρίσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Κατά τή συνάντηση αὐτή νομίζω πώς μποροῦν νά λυθοῦν καί τά ὅποια προβλήματα εἴτε σέ προσωπικό, εἴτε σέ κοινωνικό ἐπίπεδο. 

Ὁ οἴκτος ἀπ’ὅτι καταλαβαίνουμε, δέν ἔχει σχέση σέ καμιά περίπτωση μέ τό νόημα πού τοῦ δίνουμε κάποτε στή ζωή μας. Ὅταν δηλαδή κάποιος ἔχει βρεθεῖ σέ σχέση ἱσχύος ἔναντι κάποιου ἄλλου καί λίγο πρίν τόν ἀποτελειώσει τίθεται τό θέμα τῆς ἀπόδοσης οἴκτου. Δηλαδή νά λυπηθεῖ αὐτός πού βρίσκεται σέ θέση ἱσχύος τόν ἄλλο καί νά τόν ἀφήσει. Τό αἴσθημα πού παράγεται ἐδῶ ὡς οἴκτος, κάθε ἄλλο παρά ὅμοιο δέν εἶναι μέ τά αἰσθήματα πού προαναφέραμε. Ἔχει περισσότερο τό αἴσθημα τῆς ὑποτίμησης, τῆς ἀπαξίας καί τῆς εἰρωνίας.

Τώρα θά μοῦ πεῖτε γιατί τά ἀναφέρουμε ὅλα αὐτά; Τά ἀναφέρουμε γιατί στή σημερινή περικοπή τῆς Β΄Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός μᾶς ζητᾶ νά γίνουμε κι ἐμεῖς οἰκτίρμονες, ὅπως οἰκτίρμων εἶναι καί ὁ Πατέρας Θεός· «γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». Αὐτό ἀποδεικνύει καί ἐπαληθεύει τά ὅσα πρίν λίγο ἀναφέραμε, ὡς πρός τό εἴδος, τό νόημα καί τήν ἀξία τῆς λέξεως οἴκτος. Τό πόσο ὑψηλό καί ἀνώτερο αἴσθημα εἶναι, ἀπό αὐτό πού κάποτε τοῦ δίνουμε ἐμεῖς.

Τό παράγγελμα τοῦ Χριστοῦ νά γίνουμε οἰκτίρμονες, δηλαδή συμπονετικοί ὅπως Αὐτός, εἶναι τό διά ταῦτα, ἡ κατακλείδα τῶν ὅσων ἔχει προαναφέρει. Ἄς τά δοῦμε λίγο.

Εἶπε ὁ Χριστός· Ὅπως θέλετε νά σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβώς νά τούς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς. Γιατί, ἄν ἀγαπᾶτε αὐτούς πού σᾶς ἀγαποῦν, ποιά εὔνοια περιμένετε ἀπό τό Θεό; Ἀφοῦ καί οἱ ἁμαρτωλοί ἀγαποῦν αὐτούς πού τούς ἀγαποῦν. Κι ἄν κάνετε καλό σ’αὐτούς πού σᾶς κάνουν καλό, ποιά εὔνοια περιμένετε ἀπό τό Θεό; Καί οἱ ἁμαρτωλοί τό ἵδιο κάνουν. Ἄν δανείζετε σ’ὅσους ἐλπίζετε νά σὰς τά ἐπιστρέψουν, ποιά εὔνοια περιμένετε ἀπό τό Θεό; Καί οἱ ἁμαρτωλοί δανείζουν στούς ὁμοίους τους, γιά νά τά πάρουν πίσω.

Ἀντίθετα, ἐσεῖς ν’ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, νά κάνετε τό καλό καί νά δανείζετε, χωρίς νά περιμένετε νά πάρετε πίσω τίποτε. Κι ἔτσι ὁ Θεός, πού εἶναι καλός ἀκόμα καί μέ τούς ἀχάριστους καί τούς κακούς, θά σᾶς ἀνταμείψει μέ τό παραπάνω καί θά σᾶς κάνει παιδιά Του. Νά εἶστε λοιπόν σπλαχνικοί (οἰκτίρμονες), ὅπως σπλαχνικός εἶναι κι ὁ Θεός Πατέρας σας.

Καί ἔτσι ὁ Θεός...θά σᾶς ἀνταμείψει μέ το παραπάνω και θά σᾶς κάνει παιδιά Του.... Ὅπως καταλαβαίνουμε ἀπό τή φράση αὐτή τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑιοθεσία μας ἀπό τό Θεό δέν εἶναι ἀπλό καί εὔκολο πράγμα καί μπορεῖ νά τόν ἔχουμε ὡς τίτλο καί  ὄνομα, ὅμως τό να φτάσει νά γίνει καί πραγματικότητα θέλει κόπο καί ἀγώνα ἀπό πλευρᾶς μας.

Στήν πραγματικότητα νά ποῦμε πώς ἡ ὑιοθεσία ὡς γεγονός γίνεται. Μέ τή βάπτισή μας. Κατά τήν ὁποία χάριτι καί ἐλέῳ Θεοῦ γινόμαστε μέλη τῆς μεγάλης οἰκογενείας Του, τῆς Ἐκκλησίας. Γινόμαστε κατά χάριν παιδιά Του καί ἀποκτοῦμε τό Χριστό ὡς μεγάλο ἀδελφό. Γι αὐτό στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του ὁ ἀπ. Παύλος ἐπισημαίνει «...ἄρα οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκείοι τοῦ Θεοῦ». Καί ἐξ’αὐτοῦ εἴμαστε «ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».  

Αὐτή ὅμως εἶναι ἡ ὑιοθεσία ὡς ὄνομα. Τό γεγονός τῆς ἀποδοχῆς καί τῆς περιχώρησής μας ἀπό τόν Πατέρα Θεό. Εἶναι ἕνας τίτλος πού μᾶς συνοδεύει. Αὐτόν τόν τίτλο, αὐτό τό ὄνομα ὅμως θά πρέπει νά τά ἐπαληθεύουμε ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε καί κατ’οὐσίαν καί κατ’ἐνέργειαν παιδιά τοῦ Θεοῦ. Πῶς θά τό πετύχουμε αὐτό; Μᾶς τό εἶπε πρίν λίγο κατηγορηματικά ὁ Χριστός. Θά πρέπει νά ζοῦμε ὅπως ὁ Πατέρας Θεός.

Ὁ Ὁποίος εἶναι καλός ἀκόμα καί μέ τούς ἀχάριστους καί μέ τούς κακούς. Γιατί ἀγαπᾶ καί ἀποδέχεται κι αὐτούς πού δέν Τόν ἀγαποῦν! Γιατί εὐεργετεῖ ὅλους χωρίς νά κρατᾶ λογαριασμό ἀγάπης! Γιατί μᾶς παρέχει ὅλα τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουμε χωρίς ἐξαιρέσεις! Ἀγαπᾶ καί συγχωρεῖ ἀκόμα καί τούς σταυρωτές Του καί δέν κρατᾶ κακία!  Εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων. Μακρόθυμος καί πολυέλεος!

Ὅλα αὐτά τά γνωρίζει καλά ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας καί τά διδάσκει πάντοτε σέ ἐμᾶς. Γνωρίζει αὐτό πού προείπαμε, ὅτι καλό καί πολύ τιμητικό τό ὄνομα γιά ἐμᾶς ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ. Θά πρέπει ὅμως καί νά ἀποδεικνύεται ἐμπράκτως κάτι πού ἐπίσης ξέρει πολύ καλά ὅτι δύσκολα ἐπιτυγχάνεται. Γι αὐτό στή Θεία Λειτουργία πού εἶναι ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ὑιοθεσίας, τῆς μεγάλης οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ καί τῆς κοινωνίας μας μαζί Του, πρό τοῦ Πάτερ ἡμῶν κάνει μία παράκληση: «Καί καταξίωσον ἡμᾶς, Δέσποτα, μετά παρρησίας, ἀκατακρίτως τολμᾶν ἐπικαλεῖσθε Σέ τόν ἐπουράνιον Θεόν Πατέρα καί λέγειν...».

Θέλουμε τήν ἄνωθεν βοήθεια, νά εὐλογεῖ ὁ Θεός τήν πίστη μας, γιά νά ἔχουμε τό δικαίωμα στό λόγο μας νά τολμοῦμε νά Τόν ἐπικαλούμασθε ὡς Πατέρα, χωρίς νά εἶναι αὐτό γιά ἐμᾶς κατάκριση! Τί μᾶς λέει ἐδῶ ἡ πίστη μας; Ναί εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό γνωρίζουμε; Τό ἐκτιμοῦμε σωστά; Ἡ ζωή μας εἶναι μία προσπάθεια εὐθυγράμμισης καί ἀκολουθίας στό λόγο Του καί τά παραγγέλματά Του; Ἤ εἶναι ἀντιθέτως μία μόνο ἀναφορά στήν ὑιοθεσία μας ἀπό Αὐτόν, χωρίς ὅμως νά ὑποστηρίζεται ἀπό τόν τρόπο ζωῆς μας;

Μήπως τελικά μέ τή βιοτή μας, ἀμαυρώνουμε τό ὄνομα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας καί ἔτσι ὅταν ἀναφερόμαστε σ΄αὐτή τή σχέση μαζί Του, προσβάλουμε τό ἅγιο ὄνομά Του; Σέ κάθε περίπτωση, νά θυμόμαστε πώς παρ΄ὅλη τήν ἀγάπη καί ἀποδοχή μας ἀπό τό Θεό, θά εἶναι πάντα τολμηρό νά ἀναφερόμαστε σ’Αὐτόν ὡς παιδιά Του!

Ἀγαπητοί μου· Ὅσο κι ἄν τά χρόνια περνοῦν. Ὅσο κι ἄν οἱ καιροί  ἀλλάζουν. Ὅσο  κι ἄν στή ζωή δημιουργοῦνται νέα δεδομένα καί καταστάσεις. Νέοι τρόποι καί ἀντιλήψεις. Πάντοτε θά ὑπάρχει ἕνας τρόπος καί ἕνα αἴσθημα πού ποτέ δέν θά χάσει τή ἀξία του καί ἀπό αὐτό θά βρίσκουμε καί ἐμεῖς τή δική μας ἀξία. Αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶναι αὐτή πού θά μᾶς κάνει πραγματικά οἰκτίρμονες καί θά μᾶς βοηθήσει νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσπαθήσουμε τουλάχιστον μεταξύ μας νά ἐφαρμόσουμε τά παραγγέλματα πού μᾶς ἀπηύθηνε σήμερα, μέσα ἀπό τήν Εὐαγγελική περικοπή. Νά συμπεριφερόμαστε στούς ἄλλους, ὅπως θά θέλαμε νά μᾶς συμπεριφέρονται κι αὐτοί.