ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ. Ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 
ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-g-loyka-i-anastasi-toy?si=c85787b9856a430bb51048fa54932d5d 

Ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεώς μας ἀγαπητοί μου, ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά ἀγαπᾶμε. Νά ἀγαπᾶμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας! Κι ἄν ἡ ἀγάπη, αὐτή πού ἔζησε καί δίδαξε ὁ Χριστός, εἶναι ἄθλημα μεγάλο καί πολύ δύσκολα ἐφικτό, πόσο ἐφικτό μπορεῖ νά εἶναι τό νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου! Βέβαια, ἄν ὁ ἐχθρός βοηθήσει λίγο τήν ἀγάπη, τά πράγματα διορθώνονται. Ἄν δέ συντρέξει ὅμως αὐτή ἡ βοήθεια, τότε τό πράγμα ἔχει πολύ δυσκολία... καί πίκρα.  

Ὑπάρχει ὅμως ἕνας ἐχθρός, ὁ ὁποίος εἶναι πολύ ἰδιαίτερος καί ἡ ζημιά πού κάνει εἶναι ἡ μεγαλύτερη πού μπορεῖ νά συμβεῖ στή ζωή μας. Ἐξ’αὐτοῦ εἶναι καί ἀνεπανόρθωτη. Ἔρχεται πολλές φορές πολύ ψυχρά, πολύ ἀπότομα ἀνάμεσά μας καί μᾶς κάνει κομμάτια. Μᾶς γεμίζει θλίψη, στεναχώρια, ἀπογοήτευση καί πένθος. Κανένας δέν τόν θέλει, ἀλλά αὐτός δέν  πτοεῖται. Ἐπιμένει νά μᾶς στενοχωρεῖ καί νά μᾶς θλίβει. Αὐτόν, πῶς νά τόν ἀγαπήσεις; Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἐχθρός; Εἶναι ὁ θάνατος.

Ναί ἀγαπητοί μου! Ὁ θάνατος! Τόν ὁποίο πρώτος τόν ὀνόμασε ἐχθρό, ὁ ἀπ. Παῦλος. Συγκεκριμένα στήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολή του καί στό κεφάλαιο 15, στίχο 26, σημειώνει: «...ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος». Ὁ ἀπόστολος,  διδάσκει τούς Κορινθίους γιά τό μέγα καί ἀνεπανάληπτο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί ἐνημερώνει γιά τό τί θά γίνει στά ἔσχατα, στή Δευτέρα Παρουσία.

Ὅπως ξέρουμε, ὁ Χριστός θά ἔλθει μέ ὅλη τή δόξα καί τή δύναμή Του καί θά καταργήσει κάθε ἐνάντια δύναμη πού διαταράσει καί διασαλεύει τήν τάξη καί τήν ἀρμονία τῆς δημιουργίας. Στήν διαδικασία αὐτή, τελευταία πράξη θά εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου. Ἡ ἐξάληψή του ὡς ἐνέργεια καί κατάσταση στή γῆ καί τή ζωή μας.

Ἕνα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τῆς ζημιᾶς πού μᾶς κάνει καί τῆς στεναχώριας πού μᾶς δίνει, εἶναι τό περιστατικό πού ἀφηγεῖται ἡ περικοπή τῆς Γ΄Κυριακῆς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Μία χῆρα κηδεύει τό μοναχοπαίδι της. Μαζί μέ μία βουβή καί θλιμένη πομπή, συνοδεύει τό βλαστάρι της στήν τελευταία του κατοικία. Βγαίνοντας ἀπό τήν πόλη συναντώνται μέ τό Χριστό.

Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος βλέπει τήν πονεμένη χῆρα καί τήν συμπονᾶ. Τήν πλησιάζει καί τῆς λέει νά μήν κλάψει ἄλλο. Σταματᾶ τήν πορεία τους, πλησιάζει τό φέρετρο καί λέει στό νεκρό παιδί «...Νεαρέ. Σέ ἐσένα μιλάω. Σήκω πάνω!». Ἀμέσως τό παιδί  σηκώθηκε καί ἄρχισε νά μιλᾶ. Ὁ Χριστός τό πῆρε καί τό πῆγε στή μητέρα του. Ἡ ὁποία ὅπως καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἦταν ἀποσβολωμένοι καί αἰσθανόταν φόβο ἀνάμικτο μέ δοξολογία στό Θεό. Λέγοντας ὅτι μεγάλος προφήτης φάνηκε ἀναμεσά μας καί πώς ὁ Θεός ἐπισκεύθηκε τό λαό Του.

           Μεγάλο κακό λοιπόν ὁ θάνατος ἀγαπητοί μου. Γεγονός καί κατάσταση ἀπευφκταία ἀπό ὅλους μας. Ἕνας ἐχθρός πού ἐπιβουλεύεται κυριολεκτικά τή ζωή μας. Στήν ὁποία μπῆκε σάν ἰός, σάν μικρόβιο. Ὁ θάνατος, εἶναι ξένος καί ἐκτός τοῦ Θεοῦ καί τῆς δημιουργίας Του. Ὁ Θεός δημιούργησε μόνο ζωή, γιατί αὐτό εἶναι καί αὐτό ἐκανε. Τό προϊόν τῆς ἀγάπης, εἶναι ζωή καί ἡ δημιουργία εἶναι προϊόν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Τό δικαίωμα καί τήν ἄδεια νά μπεῖ στή ζωή μας τή δώσαμε ἐμεῖς. Τό ποιό τέλειο δημιούργημά Του. Ὁ θάνατος ὑπῆρχε ὡς μία φυσιολογική κατάσταση τῆς ἐξέλιξης καί τῆς πορείας τοῦ χρόνου στή φύση, ἀλλά σέ ἐμᾶς δέν εἶχε καμιά ἐξουσία καί ἐπιρροή.  Ἐμεῖς, θέλοντας νά πειραματιστοῦμε, νά δοκιμάσουμε κάτι πού μέ δόλο μᾶς παρουσίασε ὁ πονηρός, ἀνοίξαμε τήν πόρτα τῆς ζωῆς μας στό θάνατο.

Τό προπατορικό ἁμάρτημα εἶναι τό ἀποτέλεσμα στό ἐργαστήριο τῆς περιέργειάς μας, πού ἔκανε τό θάνατο νά μεταλλαχθεῖ καί ὡς τέτοιος νά μπεῖ ἀνάμεσά μας καί νά κάνει τή ζωή μας κόλαση! Γιά χρόνια, αἰῶνες, ὁ «ἰός» αὐτός θέριζε τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους. Φάρμακο δέν ὑπῆρχε. Ὅλοι μοιραῖα ὑπέκυπταν ἀπό τήν μόλυνσή του. Αὐτό κι ἄν δέν εἶναι πανδημία! Τί πανδημία! Θανατικό ἀτελείωτο!

Ὅμως τό φάρμακο κάποτε ἦρθε καί μάλιστα μέ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο. Ἐξ’οὐρανοῦ! Ἐκ Θεοῦ καί διά τοῦ Θεοῦ! Τό φάρμακο αὐτό εἶναι ἡ ἐνσάρκωση. Ὁ θεάνθρωπος Χριστός. Μέ τήν ἐνανθρώπισή Του ὁ Ὑιός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γίνεται τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο θεϊκό ἐμβόλιο, μέ τό ὁποίο λυτρώνεται τό ἀνθρώπινο γένος. Γενόμενος ὁ Θεός ἄνθρωπος, παίρνει ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση καί ἔτσι τή διορθώνει καί τή θεραπεύει. Τήν ἀποκαθιστᾶ στήν προπτωτική της κατάσταση.

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς θεραπείας γίνεται μέ τή σταύρωση καί τήν ἀνάστασή Του. Πεθαίνοντας ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστός, νικᾶ τό θάνατο καί τόν καθιστᾶ γιά ἐμᾶς πλέον, μία στιγμή τῆς ζωῆς. Μία πόρτα ἀπό τήν ὁποία συνεχίζουμε τή ζωή σέ ἄλλη διάσταση, μέ ἄλλο τρόπο. Ὁ «θάνατος» τοῦ Θεοῦ, ἔγινε γιά ἐμᾶς πηγή ζωῆς. Ἀπό τό Θεϊκό αὐτό θάνατο, προῆλθε τό ἐμβόλιο, τό ὁποίο χορηγεῖται ἔκτοτε ἀπό τό μοναδικό φορέα πού ἔχει τήν ἄδεια καί τήν ἐξιδίκευση νά τό κάνει, τήν Ἐκκλησία Του.

Ποιό εἶναι τό ἐμβόλιο αὐτό; Μά ποιό ἄλλο ἀπό αὐτό τό ἵδιο τό σῶμα καί τό αἶμα τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ὁποίο παρέχεται στό μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας καί φανερώνει τό θεραπευτικό τρόπο μέ τόν ὁποίο θεράπευσε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο. Κοινωνῶντας μαζί του. Τήν μετοχή τοῦ πρώτου στή ζωή τοῦ Δευτέρου! Τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου  στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, πού κάποτε ἔχασε διά τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.

Ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό τήν πίστη, δηλαδή τή ζωντανή σχέση μέ τό Θεό, ὑπερβαίνει καί νικᾶ τό θάνατο. Γίνεται ἀθάνατος καί αὐτό εἶναι τό δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀναγνωρίζει καί ξέρει ὅτι κάποια στιγμή θά σταματήσει ἡ φυσική παρουσία του στόν κόσμο, ἀλλά δέν πτοεῖται. Ζεῖ, κάνει ὄνειρα καί δημιουργεῖ. Γιατί συνεχῶς ἐνισχύεται-ἐμβολιάζεται μέ τό φάρμακο πού ἐκανε ὁ Θεός, τό Σῶμα καί τό Αἶμα Του.

Ἀγαπητοί μου· 

Ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται θάνατος. Ἐμεῖς ὅμως οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, δέν πρέπει νά τόν φοβόμαστε. Δέν τόν ἀρνούμαστε, δέν τόν ἀγνοοῦμε, ἀλλά διά τῆς πίστεως καί τῆς κοινωνίας μέ τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, τόν ὑπερβαίνουμε! Γενόμενοι ἀκόλουθοι Αὐτοῦ στό ἦθος καί κοινωνῶντας τοῦ ἀχράντου Σώματος του καί τοῦ τιμίου του Αἴματος, παραμένουμε πάντα ἐμβολιασμένοι καί δυνατοί ἀπέναντι στόν ἰό καί τήν πανδημία τοῦ θανάτου.

Τό σημαντικότερο ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως, εἶναι ἡ ὑπέρβαση τοῦ φόβου καί ἰδιαιτέρως τοῦ φόβου τοῦ θανάτου. Εἶθε ὁ Χριστός νά εὐλογεῖ καί νά συνευδοκεῖ στήν πίστη μας καί νά μᾶς χαρίζει δύναμη, ἐλπίδα καί θᾶρρος γιά νά ζοῦμε τή ζωή πού Ἐκείνος μᾶς προσφέρει. Μιά ζωή πού δέν ἔχει θάνατο!