EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/o40yhcjtiopr
Τό τῆς σοφίας ἱερόν καί θεῖον ὄργανον,... Τῆς σοφίας τό ἱερό καί θεῖο ὄργανο, θεολογίας τήν λαμπράν συμφώνως σάλπιγγα ἀνυμνούμέν σε Γρηγόριε θεορρήμον... Καί τῆς θεολογίας τήν λαμπρή σάλπιγγα, ἐσένα Γρηγόριε στόμα τοῦ Θεοῦ σέ ἐγκωμιάζουμε... Ἀλλ' ὡς νοῦς Νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος,...Ἀλλά ὡς νοῦς πού βρίσκεται δίπλα στό Θεό,... πρός αὐτόν τόν νοῦν ἡμών Πάτερ ὁδήγησον,... ὁδήγησε καί τό δικό μας νοῦ σέ Αὐτόν ( τό Θεό),... ἴνα κράζωμεν, Χαῖρε Κήρυξ τῆς χάριτος...καί ἔτσι γεμάτοι χαρά νά φωνάζουμε δυνατά, Χαῖρε Κήρυκα τῆς θείας χάριτος.
Τή δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ἀγαπητοί, τιμᾶ τόν μέγα ἐν ἱεράρχες καί θαυματουργό, ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Τόν μύστη καί καθηγητή τῆς ἡσυχαστικῆς-μοναστικῆς ζωῆς καί τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Τό τροπάριο πού προαναφέραμε εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά τῆς ἡμέρας, μέ τά ὁποία ὑμνεῖται ὁ ἅγιος. Βεβαίως, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο πού κάθε τέτοια ἡμέρα τιμᾶται, ἐνῶ ἡ κοίμησή του εἶναι στίς δεκατέσσερις Νοεμβρίου.
Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί γενικότερα ὅλο τό Τριώδιο δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς εἶναι μία περίοδος κατά τήν ὁποία ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος της, βιώνουμε ὅλο τό εὔρος τῆς πίστεώς μας. Μέ τά ἐπετειακά γεγονότα τῶν Κυριακῶν εἶναι σάν νά μηδενίζουμε στήν ἀρχή του τήν πίστη μας καί κατά τή διάρκεια του νά τήν ξαναδομοῦμε. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό. Γιατί μέσα στήν καθημερινότητα καί τή βουή τῆς ζωῆς καί τῶν μεριμνῶν της, δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ξεμακραίνουμε ἀπό τήν πίστη. Πρέπει λοιπόν κάποτε νά τήν «ἐπιδιορθώνουμε» καί ἡ περίοδος αὐτή εἶναι ἡ πλέον κατάληλη.
Ὅμως ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού θά μᾶς σώσει, δηλαδή θά μᾶς ὁδηγήσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει λοιπόν νά εἶναι σωστή, νά εἶναι σωτήρια. Σάν τή λειτουργία τοῦ σιδηροδρόμου. Ἡ πίστη εἶναι οἱ ράγες, ἡ Ἐκκλησία ὁ συρμός καί ἐμεῖς οἱ ἐπιβάτες του, σέ μία πορεία πού πάει στό Θεό. Οἱ ἅγιοι ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι οἱ ὁποίοι φροντίζουν τίς ράγες καί ὅλη τήν ὑποδομή τοῦ σιδηροδρόμου. Ἔτσι ὥστε σίγουρα καί ἀσφαλῶς νά φτάσουμε στό Θείο προορισμό μας.
Ἡ πίστη, μή νομίζετε πώς ἦταν ὅπως τήν γνωρίζουμε σήμερα ἐξ ἀρχῆς. Εἶχε μία ἐξελικτική πορεία κατά τήν ὁποία συνεχῶς γινόταν ποιό σωστή, ποιό ὁλοκληρωμένη, ποιό ξεκάθαρη. Δηλαδή αὐτό ἀκριβῶς πού πρέπει νά εἶναι. Ἕνα σύνολο θείων ἀληθειῶν, διά τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει καλύτερα καί οὐσιαστικότερα τό Θεό. Κάτι πού ἐνεργεῖται σέ ἕνα χῶρο πού ὁ Ἵδιος ἐφτιαξε γιά νά συμβαίνει αὐτό. Εἶναι ὁ χῶρος πού ἐσαεί ἀποκαλύπτεται καί δημιουργεῖ κοινωνία μέ τά παιδιά Του, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό σῶμα Του, τήν ἁγία Ἐκκλησία μας.
Ἔτσι, τί κι ἄν εἶχαν περάσει χίλια τριακόσια τριάντα χρόνια ἀπό τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ καί τή δημιουργία τῆς Ἐκκλησίας. Τί κι ἄν εἶχαν γίνει ὀκτώ οἰκουμενικές σύνοδοι μέσα ἀπό τίς ὁποίες διαμορφώθηκε μέ ὀρθό τρόπο, ὀρθή δόξα, ἡ πίστη της. Ἦρθε πάλι ἕνας καιρός ὅπου αὐτή ἔπρεπε νά δοκιμαστεῖ. Σ’αὐτό βέβαια δέ φταίει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ ἀδυναμία κάποιων μελῶν της νά καταλάβουν τό Θεό καί τό πῶς Αὐτός σχετίζεται μαζί μας. Αὐτό δέν εἶναι θαρρῶ ὑπερβολή νά ποῦμε, πώς ποτέ δέν ἔπαψε νά συμβαίνει.
Λοιπόν στά χρόνια τά ὁποία ἔζησε ὁ ἁγιος Γρηγόριος, μία ἄλλη κακοδοξία καί πλάνη συνετάραξε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λατινοθρεμένος στήν πίστη μοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, δίδασκε πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τό Θεό καί ἀκόμη περισσότερο δέν μπορεῖ νά ἐνωθεῖ μαζί Του. Ὅλη ἡ πίστη καταλήγει καί ὁλοκληρώνεται στήν ἀποδοχή καί μόνο τοῦ ἀνθρωπίνου μυαλοῦ, τῆς ὑπάρξως τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη δηλαδή γι αὐτόν ἦταν μία διανοητική λειτουργία καί τίποτα παραπάνω. Σᾶς λέει κάτι αὐτό;
Ὁ Βαρλαάμ, ὅπως κάθε αἰρετικός δέν ἦταν τυχαίος. Ἦταν πολύ μορφωμένος καί εἶχε λόγο μέ τόν ὁποίο ἔπειθε τούς ἀνθρώπους. Τά πράγματα δέν ἦταν καθόλου εὔκολα. Ἡ πίστη κινδύνευε καί μαζί της καί ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα διαιρέθηκε, ἡ σύγχηση καί ὁ φανατισμός κυριάρχησαν. Τότε ἦταν πού ἡ Θεία χάρις ἔδωσε στήν Ἐκκλησία, ὡς διδάσκαλο καί ὑπερασπιστή τῆς ἀληθείας της τόν ἅγιο Γρηγόριο.
Ὁ ὁποίος ἔχοντας κάνει ἤδη μία ζωή βαθείας καί καρδιακῆς πίστεως, εἶχε αὐτό πού δέν μποροῦσε νά ἔχει ὁ Βαρλαᾶμ. Εἶχε ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι λοιπόν μποροῦσε νά ἀποδείξει πώς ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καί μυστήριο κατά τήν οὐσία Του. Εἶναι ὅμως ἀντιλητός ἀπό τίς ἐνέργειές Του, οἱ ὁποίες Τόν ἀποδεικνύουν. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἐνωθεῖ μέ τό Θεό κατά τήν οὐσία Του. Μπορεῖ ὅμως νά νοιώσει πώς εἶναι ἐνωμένος μέ τό Θεό, ὅταν ἡ πίστη του προχωράει σωστά καί ὁ Θεός ἀρχίζει νά ἀπαντᾶ σέ αὐτήν. Νά τοῦ δίνει σημεία τῆς κοινωνίας Του.
Εἶναι ἡ πίστη πού ὅπως πολλές φορές ἔχουμε πεῖ βιώνεται ὡς σχέση καί ὄχι σάν μία ἀποδοχή καί μόνο τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ πίστη πού γίνεται διάλογος μεταξύ ἀνθρώπου καί Θεοῦ. Ὁ διάλογος αὐτός γίνεται στό χῶρο τῆς καρδιᾶς. Εἶναι ἡ διαδικασία κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δίνει τήν καρδιά του στό Θεό καί προσπαθεῖ μέ τή χάρη καί τή δύναμή Του, νά τήν καθαρίσει ἀπό τά πάθη. Εἶναι αὐτό πού κάνουν ἡ μοναχοί. Ἡ νοερά προσευχή. Τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με.
Δέν εἶναι ἀπλό. Δέν εἶναι εὔκολο. Δέν ἔχει ἄμμεσα ἀποτελέσματα. Θέλει ὑπομονή καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως ὁ σωστός τρόπος πίστεως. Εἶναι ἡ πίστη ὅπως πρέπει νά ἐνεργεῖται. Ἡ πίστη μέ καρδιά. Καί μόνο ἡ διενέργειά της μπορεῖ νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο, γιατί αὐτό εἶναι πού θέλει καί ὁ Θεός. «δός΄ μοι, υἱέ, σήν καρδίαν», διαβάζουμε στό 23ο Κεφάλαιο τῶν Παροιμιῶν στήν Παλαιά Διαθήκη.
Μέσα ἀπό τή διαδικασία αὐτή, ἀρχίζει λίγο-λίγο νά καθαρίζεται ἡ καρδιά. Καί ὅσο καλύτερα συμβαίνει αὐτό, τόσο ἀναλόγως ἀρχίζει νά καθρεφτίζεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός Χριστός. Γίνεται αὐτό πού εἶπε ὁ Ἵδιος στούς μακαρισμούς Του στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία: «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Εὐτυχισμένοι αὐτοί πού ἔχουν καθαρή καρδιά, γιατί αὐτοί θά μπορέσουν νά δοῦν τό Θεό. Γι αὐτό καί ὁ προφητάναξ Δαυΐδ στόν καθ’ἐαυτό ψαλμό τῆς μετανοίας, τόν πεντηκοστό, ζητᾶ ἀπό τό Θεό νά τοῦ δώσει καθαρή καρδιά: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός».
Ἔτσι τό 1.341 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη, καλεῖται σύνοδος ἡ ὁποία ἐξετάζει τίς δύο διδασκαλίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καί τοῦ Βαρλαᾶμ καί στήν ὁποία ἦταν καί οἱ δύο παρόντες. Ἀποδέχεται ψηφίζει καί καθιερώνει ὡς σωστή αὐτήν τοῦ Γρηγορίου, τήν δέ τοῦ Βαρλαᾶμ τήν ἀπορίπτει. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἡ πίστη μας, ἡ ὀρθοδοξία, εἶναι μία πλήρης καί ὁλοκληρωμένη γνώση καί κατανόηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀληθείας Του.
Εἶναι πραγματικά ἡ μόνη ἀληθινή μεταξύ τῶν διαφόρων ἄλλων «πίστεων». Γιατί ἡ πίστη αὐτή εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ, ἀλλά καί μέ ἱδιαίτερα σημεῖα γιά αὐτούς πού τό ἀναγνωρίζουν καί ἀνταποκρίνονται σ’αὐτό, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ τιμώμενος σήμερα ἅγιος. Γιατί στήν πίστη αὐτήν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ ὑπήκοος ἑνός πνευματικοῦ κράτους, μιᾶς ἀπόμακρης ἐπουράνιας ἀρχῆς καί ἐξουσίας. Δέν εἶναι ἕνας ἐμπερίστατος, πού κοιτάει ἀπό τό παράθυρο ἄν θά τοῦ δώσουν ἕνα ξεροκόματο. Εἶναι τό ἀγαπημένο παιδί πού ὁ Πατέρας του θυσιάζεται γι αὐτό, γιά νά ἔχει ζωή καί περίσεια ζωῆς: «ἐγώ ἦλθον ἴνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν».
Εἶναι ὁ μόνος πού ἀκούει τό Θεό νά τοῦ λέει πώς δέν τόν θέλει ὡς δοῦλο, ἀλλά ὡς φίλο. «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους...ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἄ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν». Ἐσεῖς εἶστε οἱ φίλοι μου...δέν σᾶς λέω πλέον δούλους...σᾶς λέω φίλους γιατί σᾶς ἔχω ἀποκαλύψει ὅ,τι ἔχω ἀκούσει ἀπό τόν Πατέρα μου. Εἶναι ἐπίσης ὁ μόνος πού μέσα ἀπό μία συγκεκριμένη πράξη-μυστήριο, τό ἅγιο Βάπτισμα, γίνεται παιδί τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμος τῆς αἰώνιας Βασιλείας Του. Δηλαδή εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά δεῖ Θεοῦ πρόσωπο!!!
Αὐτήν λοιπόν τήν πίστη, διά τοῦ κορυφαίου ἁγίου ἱεράρχου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μᾶς προβάλει κάθε τέτοια ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας. Καί εἶναι ἡ Κυριακή αὐτή συνέχεια τῆς προηγούμενης, τῆς Ὀρθοδοξίας. Γίνεται δέ αὐτό γιά νά νοιώσουμε σιγουριά καί ἀσφάλεια. Πώς πατοῦμε σέ γερό ἔδαφος. Νά θυμηθοῦμε πώς ἡ πίστη μας εἶναι ἡ μόνη σωστή καί πέρα γιά πέρα ἀληθινή.
Μέ αὐτήν ὡς ὅπλο νά κάνουμε τόν καλό ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί νά βγοῦμε νικητές τό βράδυ τῆς ἀναστάσεως. Μαζί μέ τό Χριστό μας νά ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς, ἔχοντας βρεῖ διά τῆς πίστεως μία ἄλλη ζωή. Μία ζωή πού εἶναι πραγματικά κοινωνία Θεοῦ καί σωτηρία γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Κύριε, εὐλόγησον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου