ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ. ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/fgrvjyrl3bqy  

«Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»

«Μιά πεθερά ζήλευε πολύ τή νύφη της. Δέν ἤθελε νά βλέπει κανένα καλό πάνω της. Μιά μέρα ἡ νύφη ἀγόρασε ἕνα ὡραῖο ἐμπριμέ ὕφασμα γιά φόρεμα. Τό εἶδε ἡ πεθερά, τό ζήλεψε. Ἡ νύφη κλείδωσε τό ὕφασμα σ’ἕνα σεντούκι, στό κάτω μέρος, κάτω ἀπ’ὅλα τά ροῦχα, μέχρι νά ἔλθει νά τῆς τό ράψει ἡ μοδίστρα. Ἤλθε ἡ μέρα τῆς μοδίστρας. Πάει ἡ νύφη νά βγάλει τό ὕφασμα, τί νά ἰδεῖ! Ὅλο τό ὕφασμα ἦταν κοντά κοντά ψαλιδισμένο, ἄχρηστο. Κι ὅμως, ἦταν κλειδωμένο στό σεντούκι!».  

          Τό θαυμαστό γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ πού μᾶς περιγράφει ἀγαπητοί μου ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, συνέβει ἀκριβώς μετά τή θεραπεία τῶν δαιμονισμένων Γεργεσηνῶν, τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Διωγμένος (sic) ἀπό τούς κατοίκους τῆς πόλης ἐκείνης ὁ Ἰησοῦς, ἦλθε μέ τό πλοίο στήν «ἱδίαν πόλιν», τήν Καπερναούμ. Ἐκεῖ τοῦ ἔφεραν τόν παραλυτικό ἐπάνω στό κρεβάτι τοῦ πόνου καί ὁ Ἰησοῦς θαυμάζοντας τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού τόν σήκωναν, τόν θεράπευσε συγχωρώντας του τίς ἁμαρτίες. Τόν πρόσταξε μάλιστα νά σηκωθεῖ, νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά πάει στό σπίτι του· «Ἐγερθείς ἄρόν σου τήν κλίνην καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκόν σου».

          Κατά τό χρόνο τόν ὁποίο ὁ Ἰησοῦς θεράπευε μέ τόν τρόπο πού προαναφέραμε τόν παραλυτικό, οἱ γραμματείς  σκεφτόντουσαν «εἶπον ἐν ἐαυτοίς», αὐτός βλασφημεῖ «Οὗτος βλασφημεῖ». Ὁ Ἰησοῦς εἶδε τίς σκέψεις τους «καί εἰδώς ὁ Ἰησοῦς τάς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν», γιατί σκέφτεστε πονηρά μέσα στίς καρδιές σας «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀπορήσει, τουλάχιστον, γιά δύο λόγους. Ὁ ἕνας εἶναι τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶδε τίς σκέψεις τους. Ὁ δεύτερος τό ὅτι μίλησε γιά σκέψεις πού γεννιοῦνται μέσα στίς καρδιές τους.

          Γιά τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν καί ἔχουν μιά ὅσο γίνεται ἐνεργή συμμετοχή στά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πρώτος λόγος δέν θά εἶναι αἰτία ἀπορίας. Γιατί ξέρουν, γνωρίζουν, πώς ὁ Ἰησοῦς διά τῆς θεϊκῆς Του ὑποστάσεως, μποροῦσε καί ἔβλεπε τά κρυφά τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, γι αὐτό τόν ὀνομάζουμε καί Καρδιογνώστη. Ἀκόμη περισσότερο, ὁ Ἴδιος μᾶς εἶπε στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία πώς δέν πρέπει νά ἀγχωνόμαστε γιά τό πῶς θά τά καταφέρουμε, γιατί ὁ Πατέρας γνωρίζει τίς ἀνάγκες μας πρίν κἄν Τοῦ τίς ζητήσουμε καί δέν θά ἀδιαφορήσει γιά ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο στή ζωή μας! «Οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὥν χρείαν ἔχετε πρό τοῦ ὑμᾶς αἰτήσαι αὐτόν».   

          Ὁ δεύτερος ὅμως λόγος, ἴσως καί γι αὐτούς ἀκόμη τούς ἐνεργούς ὡς πρός τήν πίστη νά εἶναι αἰτία ἀπορίας. Τό ὅτι ὁ Παντογνώστης καί Καρδιογνώστης Κύριος μίλησε γιά σκέψεις πού γενιοῦνται μέσα στίς καρδιές τῶν ἐπικριτῶν Του. Τί εἶναι αὐτό τώρα; Πῶς μπορεῖ νά γίνεται; Καί ἄραγε εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ μόνο ἐκείνους ἤ ἰσχύει καί γιά κάθε ἄνθρωπο; Πραγματικά μᾶς μπερδεύει αὐτή ἡ φράση τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς ἀνατρέπει τό ἀξίωμα πού ὅλοι γνωρίζουμε καί τό ὁποίο ὁρίζει ὅτι ἡ σκέψη εἶναι δουλειά τοῦ μυαλοῦ καί τά αἰσθήματα εἶναι δουλειά τῆς καρδιᾶς. Ὅλοι κάποτε μπορεῖ νά ποῦμε «βάλε λίγο τό μυαλό σου νά σκεφτεῖ!» καί «ἡ καρδιά μου κρύωσε γι αὐτόν τόν ἄνθρωπο!». Τώρα τί μᾶς λέει ὁ Χριστός, ὅτι τό μυαλό μπορεῖ νά αἰσθάνεται καί ἡ καρδιά νά σκέπεται;

          Κι ὅμως, γιά νά τό λέει ὁ Παντογνώστης Κύριος ἔτσι εἶναι! Μάλιστα μποροῦμε νά ποῦμε πώς τά δύο ὄργανα, παρόλῳ πού ὑπάρχουν σέ διαφορετική θέση στό σῶμα μας, στήν πραγματικότητα μποροῦν καί ἀνταμώνουν ἀλλά καί συνεργάζονται, ἀλληλοεπιρεάζονται. Αὐτό τό καταλαβαίνουμε καλύτερα ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμή νά κάνουμε μία σημαντική ἐπιλογή, ἀλλά γιά κάποιο περίεργο λόγο δέν μποροῦμε ν’ ἀποφασίσουμε καί μάλιστα ὅπως λέμε τυρανιώμαστε κατά τή διαδικασία αὐτή. Τό μυαλό ρεαλιστικά προβάλει τούς λόγους γιά τούς ὁποίους μποροῦμε νά ἀπορίψουμε π.χ. κάτι, νά τό τελειώσουμε. Ἡ καρδιά ὅμως ἀντιδρᾶ καί προβάλει τούς δικούς της λόγους γιά τούς ὁποίους δέν ἔχουμε τή δύναμη νά τελειώσουμε αὐτό πού ἀντικειμενικά μᾶς προβληματίζει.

          Βέβαια, θά πρέπει νά ποῦμε πώς ἡ διεργασία καί ἡ λειτουργία αὐτή, δέν ἀφορᾶ τά γνωστά σωματικά-παθολογικά ὄργανα τοῦ σώματός μας, ἀλλά τήν πνευματική ὑπόστασή μας. Τήν ψυχή μας! Ἡ ὁποία εἶναι ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος μέσα μας καί λειτουργεῖ ταυτόχρονα μέ τόν αἰσθητό, τόν ἐξωτερικό πού φαίνεται ἄνθρωπο. Ἡ ψυχή μας, τό πνεῦμα μας ἔχει τρείς λειτουργίες, τό λογιστικό, τό ἐπιθυμητικό καί τό θυμωϊδές. Ἐκεί εἶναι ὁ τόπος ὅπου τό μυαλό συνυπάρχει μέ τήν καρδιά καί τό προϊόν τῆς «συνεργασίας» αὐτῆς εἶναι «οἱ λογισμοί τῆς καρδίας».

          Στήν πραγματικότητα εἶναι μία φανέρωση τοῦ «ἔσω ἀνθρώπου» ὅπως ὀνομάζεται θεολογικά, τοῦ κόσμου πού κρύβουμε μέσα μας πολλές φορές ἐπιμελῶς, ἀλλά κάποια στιγμή ἐκφράζουμε καί κάποιος πού ξέρει μπορεῖ νά καταλάβει! Ἰδιαίτερα ἐάν ἔχει χάρη Θεοῦ καί μπορεῖ νά διαβάζει τίς καρδιές ὅπως λέμε, ὅπως ἔκανε ὁ Ἰησοῦς στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἕνας τέτοιος ἦταν ὁ νεοφανής ἅγιος τῆς πίστεώς μας, ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ καυσοκαλυβήτης. Ὁ ὁποίος στίς διδασκαλίες πού μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη, μιλᾶ γιά τούς λογισμούς τῆς καρδίας πού προαναφέραμε.

Ἡ ἱστορία μέ τήν ὁποία ἀρχίσαμε νά καταγράφουμε τίς σκέψεις μας γιά τή σημερινή Κυριακή, εἶναι παρμένη ἀπό τό βιβλίο πού ὑπάρχει ὁ βίος καί οἱ διδασκαλίες του. Ὁ ἅγιος δίνει ἱδιαίτερη βαρύτητα σέ αὐτή τή μυστήρια διεργασία πού ἐνεργεῖται μέσα μας, στά βάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματός μας καί μᾶς ἐπισημαίνει πώς εἶναι μία δύναμη μέ τήν ὁποία μποροῦμε ἤ νά ὡφελήσουμε ἤ νά προξενήσουμε κακό στή ζωή, στό συνάνθρωπό μας.  

«...Δέν πρέπει ποτέ νά σκεπτόμαστε γιά τόν ἄλλο ὅτι θά τοῦ δώσει ὁ Θεός κάποιο κακό ἤ θά τόν τιμωρήσει γιά τό ἁμάρτημά του. Αὐτός ὁ λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς ἐμεῖς νά τό ἀντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές ἀγανακτοῦμε καί λέμε στόν ἄλλο: «Δέν φοβᾶσαι τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, δέν φοβᾶσαι μή σέ τιμωρήσει;» Ἄλλη φορά πάλι λέμε: «Ὁ Θεός, δέν μπορεῖ, θά σέ τιμωρήσει γι αὐτό πού ἔκανες» ἤ «Θεέ μου, μήν κάνεις κακό σ’αὐτόν τόν ἄνθρωπο γι αὐτό πού μοῦ ἔκανε» ἤ «Νά μήν πάθει αὐτό τό πράγμα ὁ τάδε». 

Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις, ἔχομε βαθιά μέσα μας τήν ἐπιθυμία νά τιμωρηθεῖ ὁ ἄλλος. Ἀντί, ὅμως, νά ὁμολογήσομε τό θυμό μας γιά τό σφάλμα του, παρουσιάζομε μέ ἄλλον τρόπο τήν ἀγανάκτησή μας καί, δῆθεν, παρακαλοῦμε τόν Θεό γι αὐτόν. Ἔτσι, ὅμως, στήν πραγματικότητα καταριόμαστε τόν ἀδελφό.

...Ὅταν κακομελετᾶμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει ἀπό μέσα μας καί μεταδίδεται στόν ἄλλο, ὅπως μεταφέρεται ἡ φωνή μέ τά ἠχητικά κύματα, καί ὄντως ὁ ἄλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σάν βασκανία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει γιά τούς ἄλλους κακούς λογισμούς. Αὐτό γίνεται ἀπ’τή δική μας ἀγανάκτηση. Ἐμεῖς μεταδίδομε μυστικῷ τῷ τρόπῳ τήν κακία μας...Δέν τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά ἡ δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στήν ψυχή τοῦ ἄλλου μυστηριωδῶς καί κάνει κακό...

...Ἡ βασκανία εἶναι πολύ ἄσχημο πράγμα.Εἶναι ἡ κακή ἐπίδραση πού γίνεται, ὅταν κανείς ζηλέψει κι ὀρεχθεῖ κάτι ἤ κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή... Αὐτός πού βασκαίνει δέν τό βάζει κἄν στό νοῦ του ὅτι κάνει κακό...

...Ὅταν, ὅμως, ὁ ἄλλος εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί ἐξομολογεῖται καί μεταλαμβάνει καί ἔχει πάνω του τό Σταυρό, δέν τόν πιάνει τίποτα. Ὅλοι οἱ δαίμονες νά πέσουν πάνω του, δέν θά καταφέρουν τίποτα.»

Ἀγαπητοί μου. Ἡ ὕπαρξή μας εἶναι ἕνα μυστήριο, μία ἐνότητα περιπεπλεγμένη μεταξύ ψυχῆς καί σώματος, ἀπό τή στιγμή ἀκόμη τῆς συλήψεώς μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μία τέλεια μηχανή ὅπως λέμε. Ἐκτός ἀπό αὐτό πού φαίνεται καί καταλαβαίνουμε καί ἐμεῖς οἱ ἵδιοι, ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ὁλόκληρος κόσμος μέσα μας, ὁ ὁποίος στήν πραγματικότητα κατευθύνει καί ἐπιρεάζει τίς ζωές μας, πρός τό καλό ἤ πρός τό κακό. Μπορεῖ νά μᾶς κάνει ὡφέλιμους ἤ βλαπτικούς. Ἄς παρακαλοῦμε τόν Καρδιογνώστη Κύριο, νά μᾶς εὐλογεῖ καί νά μᾶς δίνει τή δύναμη νά ἐλέγχουμε τόν ἔσω μας ἄνθρωπο. Καί μέ τήν σωστά ἐνεργή πίστη μας, νά παράγουμε καλούς καί ἀγαθούς  λογισμούς καρδίας γιά τό δικό μας καλό. Τό ὁποίο θά μεταδίδεται στούς γύρω μας, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὅπως τά ἠχητικά κύματα καί θά κάνει τίς ζωές μας χαρά Χριστοῦ!