ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΥΟ ΤΥΦΛΩΝ ΚΑΙ ΚΩΦΟΥ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ.

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/u7ok2zbc2sbd 

«...καί ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. οἱ δέ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

          Κατά τή θεραπεία τοῦ γενημένου τυφλοῦ πού θυμόμαστε κάθε χρόνο τήν πασχάλιο περίοδο ἀγαπητοί μου, σέ διάλογο πού εἶχε ὁ Χριστός μας μέ τούς Γραμματείς καί Φαρισαίους, τούς εἶπε: «...εἰς κρίμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τούτον ἦλθον, ἴνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται». Αὐτό ὁπωσδήποτε μᾶς κάνει νά ἀποροῦμε καί νά σκεπτόμαστε: « Καλά, τί μᾶς λέει τώρα ὁ Χριστός; Ὅτι ἦλθε κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀναστατώσει; Αὐτός πού εἶναι ὁ φωτισμός, ἡ ἀγάπη καί ἡ ὀμόνοια, εἶναι αἰτία διαχωρισμοῦ;».

          Σέ ἄλλη περίπτωση πάλι διδάσκοντας τούς μαθητές Του εἶπε: «...δοκείτε ὅτι εἰρήνην παραγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμίν, ἀλλ’ ἤ διαμερισμόν... Νομίζετε πώς ἦλθα στή γῆ γιά νά φέρω εἰρήνη; Σᾶς λέω πώς ὄχι, ἀλλά ἦλθα γιά νά φέρω  διαίρεση καί διχασμό». Ἐπίσης καί σέ ἄλλες στιγμές πού δίδασκε ἤ εἶχε διάλογο ὁ Χριστός μας δέν παρέλειπε μέ κάποιο λόγο Του νά ἐπισημάνει αὐτό τό παράδοξο γεγονός. Ὅτι στό ὄνομά Του καί ἐξ αἰτίας Αὐτοῦ, οἱ ἄνθρωποι θά συγχιστοῦν, θά διαφωνήσουν καί θά διαιρεθοῦν. Καί ὄντως! Αὐτό βλέπουμε νά συμβαίνει πάρα πολλές φορές, στή διάρκεια τῶν τριῶν χρόνων κατά τήν ὁποία διενήργησε τή δημόσια δράση καί διδασκαλία Του.

          Ἀφορμή γιά τίς σκέψεις αὐτές εἶναι ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς πού βιώνουμε, τῆς ἑβδόμης ἀπό τό κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο. Ἄς τήν ἀναφέρουμε περιληπτικά: «Περιοδεύοντας ὁ Ἰησοῦς δύο τυφλοί Τόν ἀκολούθησαν καί ἐκλιπαροῦσαν γοερά νά τούς θεραπεύσει. Τόν ἀκολούθησαν μέχρι καί σέ σπίτι τό ὁποίο μπῆκε καί πάλι Τόν παρακαλοῦσαν. Αὐτός τούς ρώτησε ἄν πιστεύουν πώς μπορεῖ νά τούς θεραπεύσει καί αὐτοί ἀπάντησαν πώς τό πιστεύουν. Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς θεράπευσε καί ἐνώ τούς εἶπε νά τό κρατήσουν μυστικό, αὐτοί ἀντιθέτως ἔφυγαν καί διαφήμησαν τήν εὐεργεσία τοῦ Ἰησοῦ.

          Ὅπως ἀναφέρεται καί στό κείμενο, ἀκόμη καλά-καλά δέν πρόλαβαν νά φύγουν αὐτοί, Τοῦ ἔφεραν ἄλλον ἄνθρωπο πού εἶχε κουφαθεῖ ἀπό τήν ἐπίρεια τοῦ πονηροῦ. Ὁ Ἰησοῦς ἀπάλλαξε  τόν ἄνθρωπο ἀπό τό δαιμόνιο καί ἀμμέσως ἐκείνος ἄρχισε νά μιλᾶ. Οἱ παρευρισκόμενοι, πού ἦταν πολλοί, ἄρχισαν νά θαυμάζουν καί νά λένε πώς αὐτά δέν ἔχουν ξαναγίνει ποτέ στόν τόπο τους. Οἱ Φαρισαίοι ὄμως πού βρισκόταν ἐκεῖ ἔλεγαν πώς ὁ Ἰησοῦς διενεργεῖ τά θαυμαστά αὐτά γεγονότα, μέ τή βοήθεια τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων!».

          Ἀνατρέχοντας στό λεξικό Σταματάκου καί στή λέξη κρῖμα διαβάζουμε: κρῖμα· κρίση, ἀπόφαση. Ἄν πᾶμε καί στή λέξη κρίση  διαβάζουμε: κρίση· ὁ χωρισμός, ὁ διαχωρισμός, ἡ ἐπιλογή κάποιου μέρους. Μέ βάση αὐτά μποροῦμε λοιπόν νομίζω νά ποῦμε πώς ὁ Χριστός μας ἦλθε στή γῆ γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο, αὐτό ὄμως δέν θά εἶναι τόσο ἀπλό. Γιατί ἡ σωτηρία αὐτή θά προκύψει μέσα ἀπό μία ἐπιλογή, μία μεγάλη ἀπόφαση πού θά πρέπει νά πάρει ὁ ἄνθρωπος. Μία ἐπιλογή, γιά τήν ὁποία ὅπως λέει καί ὁ Χριστός, θά πρέπει νά ἔχουμε τά κατάλληλα μάτια.

Πολλές φορές συμβαίνει στή ζωή μας ἐξαιτίας κάποιου λόγου, νά βρισκόμαστε σέ διαφορετικά «στρατόπεδα» ὅπως λέμε. Κάτι συμβαίνει, κάτι διενεργεῖται καί ἐξ αὐτοῦ  διαφοροποιούμαστε ὡς πρός τήν κατανόησή του. Ἄλλος τό καταλαβαίνει ἔτσι, ἄλλος ἀλλιῶς καί ἴσως κάποτε νά συμβαίνει καί τρίτη καί τέταρτη κατανόηση. Ἔτσι δημιουργεῖται μία διαφωνία, ἕνα χάσμα, πού καμιά φορά ἄν κάποιοι εἶναι ἱσχυρογνώμονες, μπορεῖ νά γίνει καί ἕνας ὁριστικός διαχωρισμός καί διαίρεση, πρᾶγμα πού κάνεις δέν εὔχεται καί ἐπιθυμεῖ. Ὄμως δυστυχῶς συμβαίνει καί μάλιστα καί στίς ἡμέρες μας λόγῳ ἐμβολίου.... Δέν εἶναι ὄμως τό θέμα μας αὐτό...

Ὅπως βλέπουμε ἀπό τή διήγηση τῆς περικοπῆς, ὁ Χριστός μέ ἕνα ἀπλό ὁπωσδήποτε γιά Αὐτόν τρόπο θεραπεύει τρείς δυστυχισμένους ἀνθρώπους. Αὐτό γιά τούς παρευρισκόμενους εἶναι κάτι ἐξαίσιο, θαυμαστό, ἀπρόσμενο καί ἐκπληκτικό. Τό φυσιολογικό θά ἦταν ὅλοι αὐθόρμητα νά θαυμάσουν, νά χαροῦν καί νά δοξάσουν τό Θεό. Θά μποροῦσαν δέ νά τό δοῦν ὡς φανέρωση Αὐτοῦ καί τῆς δυνάμεώς Του. Κι ὄμως κάποιοι τό βλέπουν τελείως διαφορετικά. Ἀντί νά παραδεχθοῦν καί νά ὁμολογίσουν εἰλικρινά ὅτι κάτι τέτοιο μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά κάνει καί ἄρα εἶναι ἀνάμεσά τους, ἀντιθέτως λένε πώς τό θαῦμα τό ὁποίο γίνεται, μέ τή δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμόνων!

Βέβαια σέ ἄλλη παρόμοια περίπτωση, ὁ Ἰησοῦς κατηγορήθηκε ἀπό τούς Φαρισαίους παρομοίως. Σέ θεραπεία δαιμονιζομένου πού ἦταν καί τυφλός καί κουφός, ἡ ἴαση ἀνήχθηκε καί πάλι στή δύναμη τοῦ πονηροῦ. Σέ ἐκείνη τήν περίπτωση ὄμως ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε παραδειγματικά καί ἀποστομωτικά. «Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλός καί κωφός, καί ἐθεράπευσεν αὐτόν...οἱ δέ Φαρισαίοι εἶπον· οὔτος οὔκ ἐκβάλλει τά δαιμόνια εἰμή ἐν τῷ βεελζεβούλ, τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. εἰδός δέ ὁ Ἰησοῦς τᾶς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς· πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ’ἐαυτήν ἐρημοῦται καί πᾶσα πόλις ἤ οἰκία μερισθεῖσα καθ’ἐαυτήν οὔ σταθήσεται. καί εἴ ὁ σατανᾶς τόν σατανάν ἐκβάλλει ἐφ’ἐαυτόν ἐμερίσθη· πῶς οὔν σταθήσετε ἡ βασιλεία αὐτοῦ;...

...Κάθε βασίλειο πού κομματιάζεται ἀπό μόνο του χάνεται καί κάθε πόλη ἤ σπίτι πού κάνει τό ἴδιο δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. Ἄν λοιπόν ὁ σατανάς κυνηγάει καί ἐκδιώκει τόν ἐαυτό του, πῶς μπορεῖ νά ὑπάρχει δυνατός καί νά τυρανάει τόν κόσμο;;; Ἀφοῦ ἔτσι αὐτοκαταστρέφεται!!!» Πόσο ποιό ἀπλά νά τό πεῖ ὁ Χριστός; Πόσο δύσκολο γιά νά κατανοηθεῖ καί νά γίνει ἀποδεκτό εἶναι; Θά πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος πολύ πορωμένος, φανατισμένος, στενόκαρδος γιά νά μή μπορεῖ νά τό ἀντιληφθεῖ, νά τό καταλάβει. Αὐτό εἶναι μεγάλο πρόβλημα γιατί εἶναι πλέον νεύρωση καί ἐμμονή, πού καλύπτει τήν ὕπαρξή της μέ τό ὡραίο καί εὐσεβές ἔνδυμα τῆς πίστεως, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ κατάσταση αὐτή ἀποτελεῖ λανθασμένη πίστη καί δέ βοηθᾶ καθόλου τόν ἔχοντα αὐτήν. Γιατί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ λάθος κατανόηση τοῦ Θεοῦ καί ὡς πίστη ἀντί νά εἶναι κάτι καρδιακό, γίνεται κάτι διανοητικό. Ἀντί νά εἶναι σχέση μέ τό Θεό, γίνεται τυφλός ὀπαδισμός. Ἀντί νά κάνει τόν ἄνθρωπο Ἐκκλησία, τόν μεταμορφώνει σέ στέλεχος ἑνός κόματος,   ἤ φανατικό ὀπαδό. Καί δυστυχῶς ἀκόμη καί στήν ἐποχή μας, ὑπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι. Ἄνθρωποι πού συνεχῶς μελετοῦν καί ἀναφέρονται στό Χριστό καί τά τῆς Ἐκκλησίας-πίστεως καί κατ’αὐτούς εἶναι οἱ μόνοι σωστοί καί μάλιστα αὐτοί πού θά σώσουν καί τήν Ἐκκλησία!!!;;; Ὅταν ἡ πίστη στό Θεό, γίνεται ἰδεολογία...

Γι αὐτούς εἶχε μιλήσει καί ὁ ἅγιος Παΐσιος καί εἶχε πεῖ· «...Αὐτοί εἶναι πολύ δύσκολη περίπτωση, δαιμονική. Μίλα τους γιά τό ἄκτιστο φῶς, γιά τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, γιά τήν παντοδυναμία Του πού ὡς τέτοια παραδόξως εἶναι σταυρωμένη, τό Θεό στή γῆ νά κατεβάσεις, δέν πρόκειται νά καταλάβουν τίποτε. Ἀντιθέτως θά σέ ψέξουν καί θά σοῦ ποῦν ὅτι αὐτοί εἶναι τό ὑγιές μέλος τῆς Ἐκκλησίας». Δαιμονική κατάσταση! Πού δέν μποροῦν ν’ἀντιληφθοῦν, γιατί τό δαιμόνιο αὐτό εἶναι πολύ λεπτό...ξυράφι, καί δέν ἀναγνωρίζεται εὔκολα...Τό δαιμόνιο τῆς πλάνης.

Κάπως ἔτσι λοιπόν ἦταν καί οἱ Φαρισαίοι πού κατηγοροῦσαν τό Χριστό. Καί ἡ περίπτωσή τους εἶναι πραγματικά τραγική εἰρωνία. Γιατί; Γιατί ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι ὑπό τήν ἐπίρεια δαιμονικοῦ πνεύματος, ὅπως προαναφέραμε, κατηγοροῦν τό Χριστό ὅτι Αὐτός ἔχει δέσιμο καί συνεργασία μέ αὐτό καί μέ τή δύναμή του (sic) θεραπεύει καί διώχνει τούς δαίμονες.

Οἱ Γραμματείς καί οἱ Φαρισαίοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τήν ἱστορία καί τήν γραμματεία τῆς πίστεώς τους, εἶχαν φτιάξει μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μεσσία. Αὐτή εἶχε νά κάνει κυρίως μέ τήν ἐφαρμογή καί τήρηση τοῦ Νόμου πού «διά Μωϋσέως ἐδόθη». Ὅταν ὄμως συναντήθηκαν προσωπικῶς μέ τήν «Χάρη καί τήν Ἀλήθεια», βρέθηκαν σέ κρίση. Συγχύστηκαν, μπερδεύθηκαν καί τελικά σάν νά μήν εἶχαν μάτια καί καρδιά νά καταλάβουν ὅτι «Παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου, τῆς Χάριτος ἐλθούσης..»,παρέμειναν στήν πραγματικότητα ὀχυρωμένοι-ἐγκλωβισμένοι σ’αὐτό πού αὐτοί καταλάβαιναν, καί ἄρα ἀσφαλείς. Τόν καιρό πού ἔπρεπε νά ἐπαληθεύσουν τό πιστεύω τους κάνοντας μία ἐπιλογή (κρῖμα) πού θά ἦταν πρός ὄφελός τους, δειλοί καί φοβισμένοι ἔχασαν τή σωτηρία τους. Δέν κατάφεραν τελικά νά ἀποκτήσουν τά κατάλληλα μάτια, γιά νά ἀναγνωρίσουν καί ν’ἀντιληφθοῦν πώς ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Σωτηρία τούς εἶχε ἐπισκεφθεῖ!

Τό θέμα δέν εἶναι ἀπλό, δέν εἶναι μικρό καί λεπτομέρεια. Εἶναι μεγάλο καί σοβαρό, γιατί ἐξ αὐτοῦ θά κριθεῖ ἡ ἐν καί διά Χριστῷ σωτηρία μας. Ὁ Ὁποίος ἦλθε κάποτε, ἀλλά καί παραμένει εἰς τό διηνεκές ὡς κρῖμα στόν κόσμο μας καί τή ζωή μας. Ὅπως προαναφέραμε ἡ σωτηρία μας κρίνεται ἀπό τήν ἐπιλογή καί τήν στάση πού θά κρατήσουμε ἀπέναντι στήν Ἀλήθεια. Ἡ ἐλευθερία θέλει ἀρετή καί τόλμη κατά τόν ποιητή μας Ἀνδρέα Κάλβο. Ὁμοίως καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί σωτηρία θέλει  θᾶρρος, αὐταπάρνηση καί μάτια πού μποροῦν νά βλέπουν καθαρά καί νά μή διαστρεβλώνουν τήν Ἀλήθεια.