ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

 

EΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4  

 

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,...Tά πάντα χορηγεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα,... βρύει προφητείας,...ἀναβλύζει προφητείες,... ἱερέας τελειοῖ,...ὁλοκληρώνει τούς ἱερείς,... ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν,...τούς ἀγράμματους τούς ἔκανε σοφούς,... ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν,...τούς ψαράδες τούς ἀνέδειξε ὡς θεολόγους,... ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας...ὀργανώνει καί συγκρατεῖ ὅλη τήν Ἐκκλησία...Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι... Ὅμοιε στήν οὐσία μέ τόν Πατέρα Θεό καί καθήμενε μαζί Του στόν ἵδιο θρόνο, Βοηθέ καί Παρηγορητή μας, δόξα σέ ἐσένα.

Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου εἶχε πεῖ στούς δώδεκα μαθητές Του, πώς τούς συμφέρει νά φύγει ἀπό κοντά τους. Γιατί φεύγοντας, θά στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποίο θά τούς φωτίσει καί θά τούς ὁδηγήσει σέ ὅλη τήν ἀλήθεια...Συμφέρει ὑμίν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω...ἐάν δέ πορευθῶ πέμψω αὐτόν πρός ἡμᾶς...ὅταν δέ ἔλθει ἐκείνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. (Ἰωάννου κεφ. 16, στιχ. 7 καί 13).

Ἔτσι σήμερα καί κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα τιμοῦμε αὐτό ἀκριβῶς, τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ ἕνα ἱδιαίτερο τρόπο στή ζωή μας. Καί λέμε μέ ἕνα ἱδιαίτερο τρόπο, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔλειψε ποτέ ἀπό τόν κόσμο, ἀφοῦ εἶναι μέρος τῆς μίας οὐσίας, τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός δέν ἔχει λείψει ποτέ ἀπό τόν κόσμο. Ἀντιθέτως, εἶναι Αὐτός ὁ Ὁποίος ὡς ἡ ὄντως ζωή, κεκρυμένα καί σιωπηλά, εἶναι πίσω ἀπό κάθε τί πού ζωοποιεῖ τόν κόσμο. Εἶναι Αὐτός πού δίνει τόν ἧλιο καί γιά τούς ἀγαθούς καί γιά τούς πονηρούς καί τή βροχή καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἀδίκους!(Ματθαίον κεφ. 5, στιχ. 45).

Ποιός εἶναι λοιπόν αὐτός ὁ ἰδιαίτερος τρόπος μέ τόν ὁποίο ἔρχεται καί ὑπάρχει πλέον τό Ἅγιο Πνεῦμα στή ζωή μας; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Ὅπως μᾶς πληροφόρησε καί τό προαναφερθέν τροπάριο, τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού ὀργανώνει καί συγκρατεῖ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Εἶναι Αὐτό πού ὁλοκληρώνει τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας ὅπως λέμε θεολογικά, δηλαδή τῆς τακτοποίησης καί διευθέτησης τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ὡς πρός τή σχέση του μέ τόν Ἄγιο Τριαδικό Θεό.

Σήμερα καί κάθε τέτοια ἡμέρα γιορτάζουμε τή γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ὅπως λέμε. Μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Πεντηκοστῆς, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μας ὡς πύρινες γλῶσσες, ἔχουμε τήν κατά κόσμον δημιουργία καί ἔναρξη τοῦ ἀνεπανάληπτου γεγονότος τῆς Ἐκκλησίας. Καί πλέον εἶναι αὐτή πού φανερώνει καί δείχνει τό Θεό στόν κόσμο! Ναί ἀγαπητοί μου! Ὅσο ἀπλό κι ἄν φαίνεται, ὅσο κι ἄν δέν περνάει ἀπό τό μυαλό μας! Κι ὅμως. Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι αὐτή πού ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ!

Τώρα θά μοῦ πεῖτε, ψηλά γράμματα αὐτά, ποιός μπορεῖ νά τά ξέρει καί νά τά καταλάβει; Θά συμφωνήσω μαζί σας. Πραγματικά, εἶναι σχεδόν ἀπίθανο νά σκεφθεῖ ἀκόμη κι ἕνας χριστιανός, πώς ὅταν ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρεται Στόν ἴδιο τό Θεό! Ἀκόμα ποιό ἀπίθανο νομίζω εἶναι νά καταλάβει πώς μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική, εἶναι λάθος ἡ ἀπορία πού κάποτε τίθεται ὡς ἐρώτηση: Ἄραγε, ὑπάρχει Θεός; Διότι ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

Ἀπό αὐτό μποροῦμε νά καταλάβουμε γιατί κάποτε τήν ἀναφέρουμε ὡς Θεῖο καθίδρυμα. Καί εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι, διότι αὐτή δέν εἶναι δημιούργημα ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, εἶναι αὐτό πού γίνεται ὅταν ὁ Χριστός φεύγει διά τῆς θείας Ἀναλήψεώς Του ἀπό τή γῆ. Εἶναι αὐτό πού ἀφήνει γιά νά θυμίζει τήν ἐπί γῆς παρουσία Του, ἀλλά καί νά ἐνεργεῖ ὅ,τι θά ἔκανε Αὐτός, ἐάν παρέμενε σωματικῶς ὅπως ὑπῆρξε κάποτε στόν κόσμο. Γι αὐτό πάλι ἐπίσης  λέμε κάποτε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, κεφαλή τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Ἴδιος καί εἶναι αὐτή πού κατά κόσμον Τόν ἐκφράζει ἀνά τούς αἰῶνες: Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας. (Ἐβραίους, κεφ.13, στιχ. 8).

Τό θέμα εἶναι τώρα νομίζω νά ξεκαθαρίσουμε τό τί θά πρέπει νά καταλαβαίνουμε, ὅταν λέμε Ἐκκλησία. Νά ποῦμε πρωτίστως ὅτι Ἐκκλησία εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Δηλαδή εἶναι μία ζωντανή, ἐνεργούμενη σχέση προσώπων, μία κοινή ζωή. Ὡς τέτοια διά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γίνεται κοινωνία, δηλαδή μία κατάσταση μέσα στήν ὁποία ἀνταμώνουν, ἐνώνονται καί συνυπάρχουν Θεός καί ἄνθρωπος. Γίνεται μία συμπλοκή μέ τήν καλή ἔννοια τῆς λέξεως,  δηλαδή μέσα σ’αὐτήν Θεός καί ἄνθρωπος μποροῦν νά γίνουν ἕνα.

Λέμε μποροῦν, γιατί ἡ ἔνωση αὐτή δέ γίνεται ἀπλά καί μόνο ἐπειδή δημιουργεῖται ἡ σχέση. Ὁ Θεός ἀπό τήν πλευρά Του, δείχνοντας τήν  ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία Του, μᾶς βάζει μέσα σ’αὐτήν. Μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά Τόν οἰκιοποιηθοῦμε, νά Τόν κάνουμε Πατέρα. Γι αὐτό πρίν τό Πάτερ ἡμῶν τί λέμε: Καί καταξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα μετά παρρησίας, ἀκατακρίτως, τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι σε τόν ἐπουράνιον  Θεόν Πατέρα καί λέγειν Πάτερ ἡμῶν.... Αὐτό τό καταξίωσον τί δείχνει; Ὅτι ἡ ἔνωση μας ὡς παιδιῶν καί Πατέρα δέν γίνεται ἔτσι ἀπλά καί εὔκολα μέ ἕνα μαγικό τρόπο! Ἀλλά ὅτι ἀπό τήν πλευρά μας θά πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε αὐτό  καί νά τό ἐνεργήσουμε. Νά προσπαθήσουμε νά τιμήσουμε τήν ἀγάπη αὐτή καί νά κερδίσουμε καί τήν ἐκτίμηση Του.

Πότε γίνεται ἡ εἴσοδος μας στή Θεία αὐτή κοινωνία; Μέ τή βάπτισή μας. Δι’ αὐτῆς ἀνοίγεται στόν καθένα ἡ εἴσοδος γιά νά μπεῖ σέ ἕνα τρόπο ζωῆς μέ τό Θεό, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Νά ἐνώσει ὅπως προείπαμε τή ζωή του, μέ αὐτή τοῦ Θεοῦ. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά θά πρέπει νά ἐνεργοποιηθεῖ ἀπό μέρους μας ἡ εὐεργεσία αὐτή. Ἡ βάπτιση εἶναι ὁ ἀραβώνας, ὁ ὁποίος θά πρέπει σύν τό χρόνο νά γίνει γάμος! Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τιμήσει αὐτήν τήν ὑπόσχεση καί νά τήν κάνει γάμο! Ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι ὅπως εἴπαμε μία κοινωνία. Μία κοινωνία ὅμως Θεία! Τῆς ὁποίας ἔκφραση καί ἀπόδειξη εἶναι ὅταν ὁ πιστός κοινωνεῖ!

Ὅταν κοινωνοῦμε, δηλώνουμε πώς ἔχουμε-εἴμαστε σέ κοινωνία μέ Θεό καί ἀνθρώπους. Καί τό κάνουμε αὐτό, γιατί εἴμαστε ἤδη σέ Θεία κοινωνία ὡς ζωή, ὡς καθημερινότητα! Δέν περιμένουμε νά ἔλθουμε στό ναό νά κοινωνήσουμε γιά νά ἔχουμε Θεία κοινωνία, ἀλλά τή ζοῦμε πρωτίστως ἐκτός ναοῦ. Γιά ἐμᾶς ζωή, εἶναι Θεία κοινωνία! Εἶναι Ἐκκλησία! Εἶναι αὐτή ἡ ἔνωση μέ τό Θεό πού ἐνεργεῖται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἐκτός αὐτῆς δέν μπορεῖ νά γίνει!

Καί πῶς γίνεται αὐτή; Μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως μέ τά λεγόμενα μυστήρια τῆς ἐνσωματώσεως: Βάπτιση, Χρῖσμα, Θεία Εὐχαριστία. Αὐτά πού ὅπως λέει καί ὁ ἐπιθετικός προσδιορισμός τους, εἶναι αὐτά πού κάνουν ἕνα σῶμα ἄνθρωπο καί Θεό. Αὐτή τή μυστηριακή  ἐργασία, ὅπως καί κάθε ἄλλο μυστήριο καί ἁγιαστική πράξη, τήν ἐνεργεῖ καί τήν διεκπεραιώνει ἕνας μεγάλος τελετάρχης, τό Ἅγιο Πνεῦμα.

 Γι αὐτό καί μέσα στήν Ἐκκλησία μας ὁνομάζεται καί καλεῖται Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα καί εἶναι αὐτό πού χορηγεῖ κάθε χάρη καί εὐλογία μέσα σ’αὐτήν. Εἶναι ὁ Παράκλητος, δηλαδή ὁ παρηγορητής. Εἶναι Αὐτός πού εἶναι Ἔτοιμος νά βοηθήσει καί νά συμπαρασταθεῖ κάθε ἕναν πιστό, ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι Αὐτός πού θά βοηθήσει τόν πιστό, ἐφ’ὅσον τό θέλει καί τό ζητήσει, στόν ἁγιασμό του. Αὐτό πού θά τόν βοηθήσει δηλαδή νά καθαρθεῖ, νά φωτισθεῖ καί τελικά νά θεωθεῖ. Δηλαδή νά σωθεῖ ἐν Θεῷ.

Κυρίως ὅμως, εἶναι Αὐτό πού ἐνεργεῖ κάτι πού ὅταν ὑπάρχει, εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἡ πίστη βιώνεται σωστά καί οἱ πιστοί εἶναι σῶμα Χριστοῦ, εἶναι μία οἰκογένεια μέ Πατέρα τό Θεό. Εἶναι Ἐκκλησία καί ὄχι ἕνα πάζλ πού ἔχει κομματιαστεῖ.  Αὐτό τό κάτι δέν εἶναι ἄλλο, ἀπό τήν ἐνότητα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐμφορεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτό ὡς Θεός, τόν ὁδηγεῖ στή διενέργεια τῆς ἀγάπης ὡς ἐνότητας. Τόν κάνει νά βλέπει τόν συγχριστιανό ὡς ἀδελφό καί τό Χριστό ὡς προστάτη καί ἐπευλογοῦντα αὐτήν. Γι αὐτό καί λίγο πρίν κοινωνήσουμε, τί ζητοῦμε ἀπό τό Θεό: Τήν ἐνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐαυτούς καί ἀλλήλους...

 Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα. Βοήθειά μας.