ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ.

   

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/0ftm7nrz4jqn 

 

Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα,... Τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων οἱ ἀποφάσεις...τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν·...στήν Ἐκκλησία μία πίστη στερέωσε... ἣ καὶ χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τὸν ὑφαντὸν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας,... ἡ ὁποία ἔχει τήν ἀλήθεια γιά ἔνδυμα, τό ὁποίο ἔχει ὑφανθεῖ ἀπό τήν ἐκ Θεοῦ φώτιση καί δωρεά,... ὀρθοτομεῖ καὶ δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον...ἐρμηνεύει καί διδάσκει σωστά, τό μεγάλο μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο.

«Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ Διαβόλου. Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, θείον, οὐράνιον, σωστόν, τέλειον καί διά λόγου μου καί διά λόγου σας, πώς μόνη ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων Χριστιανών εἶναι καλή καί ἁγία...». Αὐτή ἀγαπητοί μου εἶναι μία ἀπό τίς πολλές διδαχές τοῦ ἁγίου πατρός Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τήν ὁποία ἀνέφερε τά δύσκολα ἐκείνα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας. Τότε πού κινδύνευε πραγματικά νά σβήσει ἡ πίστη μας, ἀφοῦ ἡ ἀνάγκη καί ἡ σκληρή σκλαβιά, ὁδηγοῦσε ὁλόκληρα χωριά στό νά ἐξισλαμίζονται.

Εὐτυχῶς ὁ ἀγώνας του ἦταν εὐλογημένος καί ἡ πίστη μας ὄχι μόνο στάθηκε, ἀλλά κουβάλισε καί στούς ὥμους της ὅλο τό ἔθνος καί τοῦ ἔδωσε καί τή δύναμη νά ἐλευθερωθεῖ. Αὐτή λοιπόν ἡ πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή. Εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ καί γνωρίζει τόν ἕνα ἀληθινό Τριαδικό Θεό καί τόν διδάσκει σωστά στόν κόσμο μας. Μέχρι τή στιγμή πού θά ξαναέλθει ὅπως εἶπε ὁ Ἴδιος γιά νά κρίνει ζωντανούς καί κεκοιμημένους καί νά κάνει παντοτινή τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Ἡ πίστη μας ἔχει μέσα της, διασώζει καί διαφυλάτει τό μεγαλύτερο γεγονός πού ἔγινε ποτέ στόν κόσμο αὐτό, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε. Ποιό εἶναι αὐτό; Τό ὅτι κάποτε ὁ Δημιουργός Του, ὁ Ἕνας Τριαδικός Θεός, τόν ἐπισκέφθηκε μέ ἀνθρώπινη μορφή διά τοῦ δευτέρου προσώπου Του, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Του. Ὁ Ὁποίος ἐνήργησε τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου ἀπό τή δυναστεία, τή σκλαβιά δηλαδή, τοῦ Διαβόλου. Τό σχέδιο τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τήν πλᾶνη του, πού ὁδηγοῦσε τόν ἄνθρωπο στήν εἰδωλολατρεία καί στήν αἰώνια κόλαση.

Αὐτό πού προαναφέραμε, τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, μή νομίζεται πώς εἶναι πραγματικά κατανοητό καί ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, ἀκόμη καί τούς πιστούς. Κι αὐτό, γιατί τό γεγονός πού δηλώνει, δέν εἶναι τόσο ἀπλό ὅσο ἀρχικά φαίνεται. Εἶναι πραγματικά μυστήριο Θεοῦ, πού θέλει τήν πίστη ὡς φώτιση, γιά νά μπορέσει ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη νά τό καταλάβει πραγματικά. Νά συλλάβει τό ὕψος καί τό βάθος καί τό πλάτος καί τό μῆκος αὐτοῦ. Γι αὐτό καί ἀπό τήν ἀρχή ἀκόμη τῆς ἐνέργειάς του στόν κόσμο μας, οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦσαν νά τό ἀντιληφθοῦν, νά τό καταλάβουν. Οἱ πρώτοι ἐπί παραδείγματι πού ἀμφισβήτησαν Αὐτόν Τόν Ἴδιο Τόν ἐνσαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, σέ χρόνο πού ἐνεργοῦσε τό σωτήριο ἔργο Του, ἦταν αὐτοί πού τάχα Τόν ἤξεραν, Τόν μελετοῦσαν καί Τόν περίμεναν ὡς Σωτῆρα. Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι.

Τό ἔργο αὐτό τό συνέχισαν μέ ἐντολή Του οἱ μαθητές καί Ἀπόστολοι Του. Ἧταν αὐτοί πού Τόν εἶδαν καί Τόν ἄκουσαν καί κήρυξαν ἐπακριβῶς ὅσα τούς εἶχε ἀποκαλύψει γιά τό Θεό Πατέρα καί τήν ἀλήθεια Του. Ὅμως καί στήν ἐποχή τους, πάλι ὑπῆρχαν κάποιοι πού δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν καί νά δεχθοῦν τό κήρυγμά τους. Ποιό ἦταν αὐτό; Μά ποιό ἄλλο; Ὅτι ὁ Θεός ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο γιά νά τόν σώσει.

«Καλά...θά μᾶς τά ξαναπεῖς μιά ἄλλη φορά» εἶπαν οἱ Ἀθηναῖοι στόν ἀπ. Παῦλο καί ἔφυγαν κρυφογελῶντας. «Τί μᾶς λέει τώρα; Εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ Θεός νά γίνει ἄνθρωπος καί νά κάτσει νά σταυρωθεῖ; Τί σόϊ Θεός εἶναι αὐτός πού δέν μπορεῖ νά ὑπερασπιστεῖ τόν ἐαυτό του;» Ἀπό τήν ἄλλη, οἱ ὁμοεθνεῖς τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, ἔκλειναν τ’αὐτιά τους στό ἄκουσμα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Γι αὐτούς ἦταν σκάνδαλο, ντροπή καί βλασφημία ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Καϊάφας, ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ, ἦταν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ! Γι αὐτό θά γράψει ὁ ἀπ. Παῦλος στούς Κορινθίους «...ἡμεῖς δέ κηρύσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαῖοις μέν σκάνδαλον, Ἔλλησι δέ μωρίαν...».

Ἔτσι ἀπό τότε ἀκόμη ἄρχισαν οἱ αἰρέσεις. Δηλαδή πίστες πού εἶχαν ὡς σημείο ἐκκίνησης τό Χριστό, ἀλλά μετά Τόν ἐρμήνευαν καί Τόν δίδασκαν λανθασμένα. Τόν ἀγώνα ἐνάντια σ’αὐτές τίς πλάνες τόν συνέχισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πρώτοι, ἦταν κι αὐτοί μαθητές καί ἀπόστολοι, τῶν πρώτων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ὁποίοι ἀπέκτησαν κι αὐτοί μαθητές, στούς ὁποίους μετέδωσαν τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως μας, τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ἔτσι δημιουργήθηκε μία συνέχεια, πού φτάνει μέχρι τίς ἡμέρες μας, μέσα ἀπό τήν ἱερωσύνη καί διά τῆς χειροτονίας διαδοχή αὐτῆς. Ὅμως μή νομίζετε ὅτι αἰρετικοί ἦταν μόνο λαϊκοί, δηλαδή μή χειροτονημένοι, ἀλλά ἦταν καί κληρικοί. Στήν δισχιλιετή πορεία τῆς πίστεώς μας, παρουσιάστηκαν πολλοί τέτοιοι, πολλοί ἀπ’ αὐτούς ὑψηλόβαθμοι. Ὁ πρώτος πού ἄφησε τό ὄνομά του καί ὡς αἰρετικός καί ὡς αἴρεση, ἦταν ὁ πρεσβύτερος Ἄρειος ἀπό τή Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου.

Ὁ ὁποίος μέ τή λάθος κατανόηση καί τήν πλανεμένη διδασκαλία του, δημιούργησε τήν πρώτη μεγάλη αἴρεση πού ἀντιμετώπισε ἡ πίστη μας, ἡ Ἐκκλησία μας, τήν αἴρεση τοῦ Ἀριανεισμοῦ. Ἡ ὁποία, παρόλῳ πού καταπολεμήθηκε καί διορθώθηκε ἔγκαιρα ἀπό τούς 318 Πατέρες τῆς  πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα, ταλαιπώρησε γιά διακόσια σχεδόν χρόνια τήν Ἐκκλησία μας. Εἴπαμε, ὅσο κι ἄν φαίνεται, δέν εἶναι τόσο ἀπλό νά ἀντιληφθεῖς πραγματικά τό τί σημαίνει γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος.

Αὐτό τό ξέρει καλά πρώτη αὐτή πού ταλαιπωρήθηκε ἀπό τίς αἰρέσεις, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία μας. Τό ξέρει, γιατί ἔχει ἐμπειρία ἀπό αὐτό. Ἀπό τό κακό καί τή λαίλαπα δηλαδή πού λέγεται αἴρεση. Γι αὐτό, ὅπως μᾶς λέει καί τό ὑπόμνημα τοῦ συναξαρίου τοῦ Πεντηκοσταρίου, τοῦ βιβλίου πού περιέχει τίς ἀκολουθίες ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πᾶσχα μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων: «Ἐπειδή γάρ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τήν καθ’ἡμᾶς φορέσας σάρκα, τήν οἰκονομίαν ἄπασαν ἀρρήτως ἐνήργησε, καί πρός τόν πατρῶον ἀποκατέστη θρόνον, θέλοντες δεῖξαι οἱ Ἅγιοι, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο ἄνθρωπος, καί τέλειος ἄνθρωπος Θεός ἀνελήφθη, καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, καί ὅτι ἡ σύνοδος αὔτη τῶν ἁγίων Πατέρων οὔτως αὐτόν ἀνεκήρυξε, καί ἀνωμολόγησεν ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Πατρί· τούτῳ τῷ λόγῳ, μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν, τήν παροῦσαν ἐθέσπισαν Ἑορτήν, ὡσανεί τόν σύλλογον τῶν τοσούτων Πατέρων προβιβάζοντες, τοῦτον δή τόν ἐν σαρκί ἀναληφθέντα, Θεόν ἀληθινόν, καί ἐν σαρκί τέλειον ἄνθρωπον ἀνακηρυττόντων».

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ πίστη μας, ἐπειδή ξέρει καλά τόν ἄνθρωπο καί τήν συνοδό ἀδυναμία του, στό νά ἀντιληφθεῖ τά Θεῖα καί μυστηριακά νοήματα καί μηνύματα πού προκύπτουν ἀπό τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, λίγο μετά τήν Ἀνάληψή Του, καθιερώνει τήν ἡμέρα αὐτή ὡς γιορτή καί τιμή πρός τό σωτήριο ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, ἀλλά καί πρός τούς 318 Πατέρες τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου.Οἱ ὁποίοι ὡς πραγματικοί ποιμένες καί μέ φώτιση Θεοῦ, προστάτεψαν καί φύλαξαν τή μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μέ τή σειρά της, γνωρίζει, κατέχει, διαφυλάτει ἀλλά καί κηρύτει ἐσαεί, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, τήν ἐπίσκεψη ὡς ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας.

Ἡ ὁποία λέγεται καί οἰκονομία, δηλαδή ἡ ἐκ Θεοῦ διευθέτηση καί διόρθωση τοῦ κόσμου, ὡς πρός τή σχέση μ’Αὐτόν καί τήν ἀλήθεια Του. Ἡ σχέση αὐτή ἀποκαθίσταται διά τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, πού ἐορτάσαμε πρίν τρεῖς ἡμέρες. Ὁ Χριστός ἐπιστρέφει στό θρόνο Του, δίπλα στόν Πατέρα, ὡς ἄνθρωπος καί ἔτσι ἀποκαθιστᾶ ἀπόλυτα καί διορθώνει, τήν κάποτε σαλευθεῖσα διά τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη καί ἀνεκτίμητη ἀλήθεια πού κρατᾶ καί διαφυλάσει στούς κόλπους της, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας. Ἡ ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτει τό πόσο ἀγαπᾶ ὁ Θεός τό πλᾶσμα Του καί τόν κόσμο πού ζεῖ. Θά ξαναποῦμε καί πάλι ὅτι φαντάζει εὔκολο, ἀλλά δέν εἶναι. Νά πεῖς πώς πραγματικά, ὅτι θεοπρεπῶς ἀντιλαμβάνεσαι καί κατανοεῖς τό τί σημαίνει αὐτή γιά τόν ἄνθρωπο καί ἰδιαίτερα τόν πιστό κάθε ἐποχῆς. Ἡ ἀδυναμία καί τό λάθος εἶναι ἀνθρώπινα στοιχεῖα, τά ὁποία καλιεργεῖ καί αὐξάνει ὁ Διάβολος. Γι αὐτό ἄς προσέχουμε πάντα, γιατί ὅπως σημείωσε καί κάποιος σύγχρονός μας θεολόγος: «Ἐν δυνάμει αἰρετικοί εἴμαστε σχεδόν ὅλοι μας. Τό θέμα εἶναι μά μή γίνουμε αἰρεσιάρχες». Μή γένοιτο!