ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ. «ΟΥΚΟΥΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΙ ΣΥ;» Ἤ ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΌΛΩΝ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/it9rmk0mtr2f 

 

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός·... Tήν Ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων βεβαίωσες Κύριε, ὅταν πρίν τή σταυρική Σου θυσία ἀνέστησες τό Λάζαρο... ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν·...Ἐξ αὐτοῦ καί ἐμεῖς ὅπως τά παιδιά, κρατῶντας τά σύμβολα τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τά βαῒα, φωνάζουμε σέ Ἐσένα τό νικητή τοῦ θανάτου...  Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου... Δόξα στόν ὕψιστο Θεό καί εὐλογημένος εἶναι Αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομά Του.  

          Χαρά καί πανηγύρι ἀγαπητοί μου τήν ἡμέρα ἐκείνη, μεγαλείο καί ὑπερηφάνια γιά τούς Ἰσραηλίτες. Ὁ προσδοκώμενος ἐπί αἰῶνες σωτῆρας βασιλιάς, ἐπιτέλους φάνηκε καί τώρα κραταιός εἰσέρχεται στήν ἁγία Πόλη, τά Ἰεροσόλυμα. Εἶναι δυνατόν νά μή χαρεῖς; Εἶναι δυνατόν νά μή φωνάξεις; Εἶναι δυνατόν νά μήν πανηγυρήσεις; Ἐπιτέλους ἦλθε ἡ ὥρα πού ὁ Ἰσραήλ, ὁ εὐλογημένος λαός τοῦ Θεοῦ, θά ξαναγίνει κυρίαρχος καί θά ἐξουσιάζει τήν Παλαιστίνη ὅπως κάποτε ἐπί Δαυῒδ καί Σολομώντος τῶν βασιλέων.

          Ἦλθε ἡ ὥρα πού ἡ ἀβάσταχτη καί τυρανική σκλαβιά καί δουλεία τῶν Ρωμαίων θά σταματήσει. Θά κατατροπωθεῖ ἀπό τό δυνατό βασιλιά καί θά ἐκδιωχθεῖ ἀπό τόν τόπο τους. Οἱ δέ Ἰσραηλίτες θά μποροῦν νά πάρουν ἐκδίκηση γιά τά ὅσα  ὑπέφεραν τόσα χρόνια ἀπο τούς βέβηλους καί εἰδωλολάτρες κατακτητές. Ὥωω!!! Δοξα σέ ἐσένα σωτήρα βασιλιά! Σέ περιμέναμε! Σέ ποθούσαμε! Σέ ἀγαπᾶμε! Ἔλα! Μπές μπροστά ὡς ἀρχηγός νά σε ἀκολουθήσουμε καί νά λυτρωθοῦμε ἐπιτέλους στή ζωή αὐτή!

          Ἴσως ὅλα αὐτά νά ἀκούγονται σάν σενάριο κάποιας ταινίας ἤ τό περιεχόμενο ἑνός μυθιστορήματος καί πραγματικά θά μπορούσαν νά εἶναι. Ὅμως δέν εἶναι κάποιο ἀπό αὐτά. Εἶναι τά αἰσθήματα και τό πνεῦμα ὅλων ἐκείνων, μικρῶν καί μεγάλων, που κάποτε καλωσόριζαν μέ ἐπευφημίες καί ζητοκραυγές τό Χριστό. Εἶναι τό παράπονο καί ὁ καημός ἑνός ἔνδοξου λαοῦ, πού ταπεινώθηκε ἀπό μία δεινή σκλαβιά καί τώρα βλέπει πώς μπορεῖ νά ἀποκατασταθεῖ. Εἶναι ὅμως παράλληλα ἡ διάθεση καί ἡ ὀρμή ἑνός ὄχλου. Πού τυφλωμένος ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε καί κατά πάντα σεβαστές καί δίκαιες αἰτίες, δέν μπορεῖ νά δεῖ και ἄρα νά καταλάβει ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς, δέν εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού ποθοῦσε καί περίμενε. Πραγματικά. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ξέρουν τί κάνουν. «Οὔ γάρ οἴδασι τι ποιοῦσι!».

          Καί εἶναι πραγματικα τυφλοί ἀπό τό παράπονο, τόν καημό καί τήν προσδοκία, πού δέν προσέχουν ὅτι αὐτός ὁ βασιλιάς εἰσέρχεται στήν πόλη τους καθήμενος ἐπάνω σέ ἕνα ταπεινό γαϊδουράκι!  Κακός σύμβουλος ἡ ἀνάγκη, γι’ αὐτό καί οἱ προγονοί μας θεωροῦσαν ὅτι καί οἱ Θεοί ἐπιρεάζονται ἀπό αὐτές· «ἀνάγκας καί θεοί πείθονται». Τί εἴδους βασιλιάς εἶναι; Αὐτό θά ἀναρωτηθεῖ μετά ἀπό τέσσερις  ἡμέρες καί ὁ Πιλάτος, «οὐκούν βασιλεύς εἶ σύ;». Ἀν ἦταν βασιλιάς ὅπως κάθε βασιλιάς αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν θά εἰσερχόταν ἰππεύοντας ἕνα περήφανο ἄλογο, ἀκολουθούμενος ἀπό τή φρουρά καί τό στράτευμά του ἔτοιμος γιά πόλεμο;

          Τήν ἀπάντηση γιά το τί εἴδους βασιλιάς εἶναι θα τήν δώσει ὁ Ἵδιος στόν Πιλάτο  κατά την ἐρώτηση τοῦ πρώτου, «οὐκουν βασιλεύς εἶ σύ;». «...ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἤν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἄν οἱ ἐμή ἠγωνίζοντο, ἵνα μή παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαῖοις». Ἡ βασιλεια ἡ δικιά μου δέν εἶναι ὅπως οἱ βασιλείες αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἄν ἦταν, οἱ στρατιῶτες μου θά μέ προστάτευαν γιά νά μήν μέ συλλάβουν οἱ Ἰουδαῖοι.

Ὅμως καί ὁ Πιλάτος δέν μπόρεσε νά καταλάβει αὐτό πού τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Δέν κατάλαβε ἤ δέν ἤθελε νά χάσει τή θεσούλα του ὡς διοικητής μιᾶς ἐπαρχίας τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἦταν ὁ πρώτος διδάξας μιᾶς φράσης-ἱδεολογίας πού γιά πολλά χρόνια ἦταν συνήθης στούς μεταξύ μας διαλόγους, ὅταν ἐτίθεντο ζητήματα σοβαρά καί κρίσιμα πού ἡ λύση τους ἀπαιτοῦσε θυσία· «...καί τί μέ νοιάζει ἐμένα, ἐγώ θά σώσω τόν κόσμο;».

          Ἀπό τήν ἄλλη πάλι οἱ Ἐβραῖοι! Χρόνια στίς συναγωγές τους διάβαζαν τίς γραφές πού ἔλεγαν γιά τόν προσδοκωμενο σωτῆρα. Σίγουρα ὄχι μία, ἀλλά πολλές φορές θά διαβασαν τήν προφητεία τοῦ προφήτη Ζαχαρία, «...μή φοβοῦ θύγατερ Σιών, ἰδοῦ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθημενος ἐπί πόλου ὄνου...». Μή φοβᾶσαι κόρη, πόλη τῆς Σιών, νά ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπάνω σέ ὄνο. Πόσο δύσκολο τελικά εἶναι να καταλαβαίνεις αὐτό πού διαβάζεις. Ἀκριβώς γι αὐτό θά ρωτήσει ὁ διάκονος Φίλιππος τόν ευνοῦχο τῆς Κανδάκης, «γινώσκεις ἄ ἀναγινώσκεις;»· καταλαβαίνεις αὐτά που διαβάζεις;

          Κυριακή τῶν Βαῒων ἀγαπητοί μου και ἡ πίστη μας θυμᾶται καί τιμᾶ τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἰεροσόλυμα. Ὅλοι μας γιορτάζουμε και παράλληλα γνωρίζουμε ὅτι αὐτό μᾶς εἰσάγει στήν Μεγάλη Ἐβδομάδα. Κατά τήν  ὁποία θά θυμηθοῦμε τά Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας καί στό τέλος της θά γιορτάσουμε τήν λαμπροφόρο καί ἐνδοξη Ἀνάστασή Του. Βεβαίως στη διάρκεια τῆς ζωῆς μας σίγουρα θα ἀκούσαμε ἤ καί θά διαβάσαμε τά σχετικά μέ τήν σημερινή ἡμέρα. Κυρίως ὅμως θά πρέπει να προσέξουμε αὐτό πού ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμεῖς μποροῦμε νά γνωρίζουμε ἀλλά οἱ Ἐβραῖοι τῆς ἐποχῆς Του δεν κατάλαβαν.

Καί δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό τί εἴδους βασιλιάς εἶναι Αὐτός πού καί ἐμεῖς γιά ἄλλη μία φορά στή ζωή μας ἐπευφημοῦμε μέ τό ὡσανά καί Τόν βλέπουμε μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μας νά εἰσέρχεται στήν Ἰερουσαλήμ. Πού καί φέτος μέ χαρά και θρησκευτική ὑπερηφάνεια περιμένουμε νά πάρουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία «τά τῆς νίκης σύμβολα», κλαδιά δάφνης ἤ βάϊα καί νά γυρίσουμε στό σπίτι, νοιώθοντας πώς ἔστω κι ἔτσι συμμετείχαμε ὅσο τό δυνατόν στό μεγάλο ἐορταστικό γεγονός.

Ἕνα γεγονός πού ὅπως τότε ἐξωτερικά θαμπώνει μέ τή χαρά, τή γιορτή καί τοῦ ἐξ αὐτῶν θορύβου πού δημιουργεῖται, ἐσωτερικά ὅμως εἶναι τραγικό καί εἰρωνία ὄχι τῆς τύχης ἀλλά τοῦ τί μπορεῖ νά καταλάβει ἀπό αὐτό πού βλέπει καί συμμετέχει κάποιος. Εἰρωνία τοῦ πόσο πραγματικά μπορεῖ νά εἶναι, αὐτό πού λέει ὅτι εἶναι καί πιστεύει. Πίστη σημαίνει γνώση συνειδητή καί βεβαιότητα ἀμετακίνητη. Σιγουριά. Εἴμαστε ἀδυναμοι.

Ὁ Πέτρος τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου αὐθόρμητα ὅπως πάντα δήλωσε στό Χριστό, μπροστά σε ὅλους τούς μαθητές, πώς εἶναι ἔτοιμος νά πεθάνει μαζί Του. Ὅμως ὅπως ξέρουμε ὅλοι καί ὅπως ὁ ἵδιος ὁ Χριστός τόν πληροφόρησε, Τόν ἀρνήθηκε τρεῖς φορές πρίν ξημερώσει! Τό νά ἐπευφημήσεις, τό νά φωνάξεις, τό νά ἐπιβραβεύσεις κάποιον, δέν εἶναι καί τόσο δύσκολο. Δέν εἶναι καί τόσο ἐπίπονο. Εἰδικά ἐάν ἔχεις ὄφελος, ἄν ἔχει κάτι πολύ σπουδαίο νά σοῦ δώσει. Ἀκόμη ποιό εὔκολο εἶναι νά αἰσθάνεσαι ἀγάπη, χαρά καί ἐκτίμηση γιά κάποιον, πού σοῦ προσφέρει κάτι ἀσύγκριτα ὑπέροχο καί πού μόνος σου δέ θά μποροῦσες ποτέ νά πετύχεις.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ὡς πιστοί ἀπέναντι στό Θεό, εἴμαστε σάν τά μικρά παιδιά ἀπέναντι στό γονέα. Γευόμαστε καί ἀπολαμβάνουμε ἀγαθά γιά τά ὁποία Ἄλλος κοπιάζει καί ἀγωνίζεται. Καί τό σημαντικό εἶναι ὅτι δέν μποροῦμε νά τό ἐκτιμήσουμε, γιατί δέν γνωρίζουμε τό πῶς ἐνεργοῦνται καί συνεκδοχικά πόσος κόπος χρειάζεται γιά νά ἐτοιμασθοῦν. Λόγῳ δέ συνηθείας τά θεωροῦμε ὡς αὐτονόητα, δεδομένα καί ἔχουμε καί ἀπαιτήσεις.

Ἡ εἰκόνα τοῦ εἰσοδεύοντος Χριστοῦ στά Ἰεροσόλυμα, μᾶς φέρνει στό νοῦ τό λόγο τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα. Ὁ ὁποίος σημειώνει πώς «Ἄλλος εἶναι μέσα στό στάδιο καί παλεύει μέ τά θηρία ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε στίς κερκίδες καί τόν ἐπευφημοῦμε. Τελικά νικᾶ καί θανατώνει τά θηρία καί τή νίκη αὐτή τήν προσφέρει σέ ἐμᾶς καί μᾶς κάνει μετόχους σ’αὐτήν. Μᾶς ἀγαπάει τόσο πολύ καί μᾶς ἔχει τόσο δικούς του, πού τή δόξα του θέλει νά τή γιορτάσει καί νά τή χαρεῖ μέ ἐμᾶς καί μᾶς κάνει δικαιούχους αὐτῆς καί τή μοιράζεται μαζί μας».

Ὁ Χριστός εἶναι πιστός, δηλαδή ἔχει ἐνσυνείδητη γνώση καί βεβαιότητα ἀκράδαντη. Εἶναι βέβαιος. Ξέρει Ποιός εἶναι, ξέρει τό σκοπό Του, ξέρει τό πῶς πρέπει νά ὁλοκληρώσει τό σωτήριο ἔργο Του. Ἔτσι σέ ἀντίθεση μέ τή φασαρία καί τήν ταραχή τοῦ ὄχλου, ἥσυχος καί ἀτάραχος, μπαίνει ταπεινά στά Ἰεροσόλυμα καί πορεύεται στήν τελευταία πράξη τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του. Βλέπει τούς ἐπευφημοῦντες καί δοξάζοντες Αὐτόν, ἀλλά τούς προσπερνάει. Τούς ἐπισημαίνει λίγα λόγια γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς, ἀποσύρεται καί κρύβεται ἀπό αὐτούς· «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καί ἀπελθών ἐκρύβη ἀπ’ αὐτῶν».

Ἡ σημερινή ἡμέρα ἀγαπητοί μου ἔχει πολλά νά μᾶς διδάξει. Ἕνα ἀπό αὐτά, τό σημαντικότερο νομίζω, εἶναι τό ὅτι θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά καταλάβουμε πραγματικά καί συγκεκριμένα, μέ τί εἴδους βασιλιά ἔχουμε νά κάνουμε. Ποιός καί τί πραγματικά εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας. Πῶς ὑπάρχει ὡς ἄνθρωπος καί πῶς ἐνεργεῖ ὡς τέτοιος. Νά προσέξουμε πῶς σχετίζεται καί πῶς ἐπικοινωνεῖ μαζί μας. Νά καταλάβουμε τό μεγαλείο Του, πού ἐπιμελῶς καί ταπεινά κρύβει μέσα στήν ἀτέλειωτη ταπείνωσή Του. Νά κατανοήσουμε αὐτό πού ὁ Ἵδιος μᾶς λέει μέ τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια Του. Νά κατανοήσουμε ὅτι εἴμαστε πραγματικά μαζί Του καί Τόν γνωρίζουμε, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι Σταυρός.  Κύριε ἐλέησον.