Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας·...Μέ τά πολλά καί συνεχῆ δάκρυά σου, τήν ἄγονη ἔρημο μετέτρεψες σέ γόνιμη γῆ... καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας·...Καί μέ τούς βαθεῖς ἀναστεναγμούς σου τούς γεμάτους πόνο, ἔλαβες τό μέγιστο ὄφελος τῶν πνευματικῶν καρπῶν,... καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν,...Καί ἔγινες ἄστρο γιά τόν κόσμο ὅλο, πού ἔλαμπε ἀπό τά θαύματα,... Ἰωάννη, Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.... Ὅσιε Πατέρα μας Ἰωάννη, γίνε πρεσβευτής γιά ἐμᾶς στό Χριστό καί Θεό μας, ἔτσι ὥστε νά σωθοῦν οἱ ζωές μας.
Τήν τετάρτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ ἁγία παράδοση τῆς πίστεώς μας ἀγαπητοί μου, ἔχει καθιερώσει νά τιμᾶται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ὁ ὁποίος εἶναι συγγραφέας ἑνός ἀπό τά σπουδαιότερα βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τῆς Κλίμακος. Γι αὐτό ὁ ἅγιος ὀνομάζεται καί Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τό βιβλίο αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε χωρίς νά ὑπερβάλουμε, πώς εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ μοναχισμοῦ. Γι αὐτό καί ἀπό πολύ παλιά καί γιά ὅσο θά ὑπάρχει μοναχισμός, τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς διαβάζεται στά μοναστήρια, ὡς κανόνας καί ὁδηγός τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Ὁ ἅγιος ἦταν πραγματικά ἀπό νέος ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος. Ἀπό μικρός εἶχε ἱδιαίτερη κλίση πρός τά γράμματα. Σέ ἡλικία 16 ἐτῶν ἔγινε δόκιμος μοναχός στή σπουδαία Μονή τοῦ Σινᾶ, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἀββά Μαρτυρίου. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἐκάρη μοναχός καί μετά χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος. Ἔμεινε 19 χρόνια ἐκεῖ ὑπηρετώντας τή Μονή. Κατόπιν ἔφυγε καί ἔγινε ἐρημίτης, ὅπου δώθηκε ὁλόκληρος στή μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων.
Ὅταν κοιμήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, κατ’ἀπαίτηση τῶν μοναχῶν ἔγινε αὐτός ἡγούμενος, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν. Παρέμεινε στή θέση αὐτή γιά τέσσερα χρόνια καί μετά πάλι ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο ὅπου καί κοιμήθηκε ὁσιακά 83 ἐτῶν. Ἡ ζωή του, ἦταν μία ζωή ἀπόλυτου δοσίματος καί ἀφιέρωσης στό Θεό. Μέ τόν πνευματικό ἀγώνα του κατάφερε νά καθαρίσει τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό μυαλό του ἀπό τά πάθη καί νά ἐνωθεῖ πραγματικά μέ τό Θεό, δηλαδή νά γίνει ἕνας ἀναστημένος ἄνθρωπος, ὅσο αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ μέ τή χάρη Του ἀπό τή ζωή αὐτή.
Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ λόγος πού τιμᾶται ἱδιαιτέρως κατ’ἔτος τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, παρόλῳ πού ἡ ἡμέρα κοιμήσεώς του εἶναι ἡ 30η Μαρτίου. Ἡ περίοδος αὐτή ὅπως γνωρίζουμε εἶναι μία περίοδος πνευματικοῦ ἀγώνα καί μάλιστα πολύ ἔντονου. Εἶναι μία ἐκούσια σταύρωση, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα καί προσδοκία εἶναι ἡ ἀναστάση. Αὐτή ἡ προσπάθεια ὅταν γίνεται πραγματικά φέρνει κούραση καί ἀθυμία, δηλαδή διάθεση νά σταματήσει ἡ νηστεία καί ὁ γενικότερος πνευματικός ἀγώνας. Ἡ Ἐκκλησία μας λοιπόν δέν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Τήν προηγούμενη Κυριακή μᾶς ἔδωσε πρός προσκύνηση, εὐλογία καί ἐνδυνάμωση τόν Τίμιο Σταυρό. Τήν σημερινή μᾶς προβάλει τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη γιά νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς ὅλα εἶναι δυνατά, ὅταν ἡ θέληση γιά πνευματικό ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου εὐλογεῖται ἀπό τό Θεό.
Εἶναι γεγονός ὅμως πώς στά χρόνια μας οἱ περισσότεροι δέν ἐνδιαφερόμαστε καί πολύ γιά τά τῆς πίστεως. Στήν ἐποχή μας πού ἔχει ὀνομασθεῖ ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τό κοσμικό φρόνημα μᾶς ἔχει παρασύρει στήν πλειονότητα καί μέσα ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού προτείνει, μᾶς τραβάει μακριά ἀπό αὐτή, τή ζωντανή σχέση μέ τό Χριστό. Ἡ πίστη στούς περισσότερους δέν ἐνεργεῖται. Ἀκόμα καί τήν περίοδο πού διανύουμε, τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τήν μετατρέπουμε καί τή ζοῦμε ὅπως θέλουμε. Δηλαδή ἀντί νά προσαρμοστοῦμε ἐμεῖς ὡς προς αὐτή, τήν προσαρμόζουμε ἀνάλογα μέ τά πάθη μας. Ἔτσι δημιουργεῖται μία ἀπόσταση καί ἕνα κενό και ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στις καρδιές και τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων θαμπώνει καί σχεδόν χάνεται.
Ὁ ἄνθρωπος σάν τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς, χωρίς νά καταλαβαίνει καί ὁ ἵδιος γιατί, ἐνστικτωδῶς, φεύγει «εἰς χώραν μακρᾶν». Ἐκεῖ βυθιζόμενος μέσα στόν κόσμο τῶν ἀπολαύσεων, τῶν ἡδονῶν, ξεχνᾶ κάθε τί πού ἀφορᾶ τήν πνευματικότητα τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής του. Ξεχνᾶ πώς ἔχει μέσα του μιά ψυχή, πού κάποια στιγμή θά τήν παραδώσει στο Θεό. Ξεχνᾶ νά προσεύχεται, νά ἔχει πνευματικές ἀναζητήσεις, νά νηστεύει. Ξεχνᾶ πώς καί ἡ ψυχή θέλει τροφή πού εἶναι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Πρωτοῦ καλά-καλά μάθει τά ἀπαραίτητα, μαθαίνει νά ζεῖ χωρίς αὐτήν. Σέ ἀπόσταση βρισκόμενος δέν ἔχει καθαρό ὀρίζοντα Χριστοῦ, πού οὔτως ἤ ἄλλως δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει.
Καί δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει γιατί στίς καρδιές μας ὑπάρχουν καί ἀνακατεύονται πολλά. Ἡ καρδιά εἶναι ἕνας τόπος ὅπου πρέπει να ὑπάρχει μόνο ὁ Χριστός κι αὐτό ζητάει ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Χριστός ὅπως ἀναφέρουν οἱ πατέρες, εἶναι ὁ αἰώνια ἐρωτευμένος μέ τόν καθένα μας καί ποθεῖ τήν καρδιά μας. Εἶναι ζηλότυπος! Μᾶς θέλει ἀποκλειστικά δικούς Του. Ὥ!!! Μακάρι νά συνέβαινε αὐτο!!! Τότε ἡ ζωή μας θά ἦταν πραγματικά χαρά Θεοῦ!!!
Ὅμως ἐμεῖς θέλουμε καί μάλιστα διακαῶς πολλές φορές, ἕνα σωρό πράγματα γιά τά ὁποία δίνουμε ὅπως λέμε καί τήν ψυχή μας. Τήν ὁποία τελικά σκορπίζουμε δεξιά κι ἀριστερά, σέ πάμπολα ἀναγκαία γιά τή ζωή μας δεδομένα καί ἀγαθά. Ἔτσι τήν ἐξαντλοῦμε καί γιά τό Ἔν, γιά τό Ἀγαθό ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ Πλάτωνας, δηλαδή γιά τό Χριστό, δέν μένει νά δώσουμε τίποτα.
Στήν κατάσταση αὐτή τῶν ἡδονῶν καί τῶν ἀπολαύσεων, σκοτεινιάζει ὁ ἐσωτερικός οὐρανός τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό γίνεται γιατί ἡ κατάσταση αὐτή πολλαπλασιάζει καί διογκώνει τά πάθη, τά ὁποία σκεπάζουν τόν πνευματικό καθρέφτη τῆς καρδιᾶς. Τοῦ μέρους ὅπου τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καθρεπτίζεται μέσα στόν ἄνθρωπο καί ἀπό τό ὁποίο ὁ ἄνθρωπος νοιώθει, αἰσθάνεται καί πληροφορεῖται ἀπό τό Θεό. Στήν κατάσταση αὐτή ὅσο κι ἄν νομίζει, δέν μπορεῖ νά δεῖ, δηλαδή νά γνωρίσει σωστά τό Χριστό.
Τόν ἀνακατεύει, Τόν προσαρμόζει κατά τά πάθη του, κατά τά θέλω του καί φτιάχνει ἕνα Χριστό ἐμπαθή. Αὐτός ὁ Χριστός δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε πώς μοιάζει περισσότερο μέ τούς ἀρχαίους Θεούς τῆς μυθολογίας μας, πού ἦταν στήν πραγματικότητα ἡ θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί ἀδυναμιῶν. Αὐτό εἶναι ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι τραγικό καί ὀλέθριο γιά πολλούς λόγους. Ὁ σημαντικότερος, ὅτι αὐτός ὁ Χριστός δέ σώζει!!! Γιατί πολύ ἀπλά, δέν εἶναι Χριστός!!!
Εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο ὅπως προείπαμε μόρφωμα, πού δημιουργεῖ ἡ ἐμπαθής φύση μας, ὑποβοηθούμενη ἀπό τήν ἀδιαφορία μας γιά τά τῆς πίστεως καί τήν ἀδυναμία μας νά ὁρίσουμε πραγματικά τον ἐαυτό μας ἔτσι ὥστε νά ἐπιλέγουμε πάντοτε τό ὡφέλιμο γιά τίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Ἡ Ἐκκλησία μας, δηλαδή ἡ πίστη μας, τό ξέρει πολύ καλά αὐτό. Γιατί ξέρει πολύ καλά τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Κάτι που δέν ξέρει αὐτός.
Γι αὐτό, στή Θεία Λειτουργία, τήν ἐπιτομή τῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, δέεται καί παρακαλεῖ τόν πανάγαθο Θεό νά δώσει: «Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχές ἡμῶν καί εἰρήνη τῷ κόσμῳ». Τί σημαίνει αὐτό. Ἀρχικά σημαίνει πώς ζητῶ νά λάβω τό ποθούμενο ὄχι ἀπλά γιατί δέν τό ἔχω, ἀλλά γιατί ἀναγνωρίζω ὅτι ἀδυνατῶ νά τό ἀποκτήσω μόνος μου. Δέν μπορῶ! Δέν μπορῶ γιατί ξέρω ὅτι εἶμαι ἐμπαθής καί αὐτό μέ ὀδηγεῖ νά θέλω κατά κανόνα τα ἐπιζήμια καί ὄχι τά ὡφέλιμα γιά τήν ψυχή μου. Μετά, ὅτι τά καλά καί συμφέροντα τῆς ψυχῆς μου, δέν μποροῦν νά μέ ὠφελίσουν, ἄν δέν ἔχει εἰρήνη ἡ ζωή μου καί γενικότερα ὁ κόσμος.
Αὐτά λοιπόν ἀγαπητοί μου, τά καλά καί συμφέροντα τῶν ψυχῶν καί τῶν καρδιῶν μας, ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ κατ’ἐξοχήν περίοδος πού μποροῦμε ἄν θέλουμε τουλάχιστον νά τά ἀναγνωρίσουμε. Νά μπορέσουμε νά δοῦμε ποιοί εἴμαστε, πῶς ὑπάρχουμε, τί ἐπιζητοῦμε καί ἄν τελικά αὐτά εἶναι ὡφέλιμα ἤ ὄχι. Ἄν ὁ δρόμος πού πήραμε στή ζωή μας ἔχει ὡς τέλος τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἤ ἀντίθετα μέ ὅλες τίς καλές προθέσεις ὅπως πάντα, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄλλη ἀπεφευκταία κατάληξη. Ἄν τελικά ἡ πίστη μας εἶναι καθαρή καρδιά ὅπου καθρεφτίζεται ὁ Χριστός ἤ εἶναι ἐμπαθής εἰδωλοποιησή Του πού τελικά δέ σώζει.
Ἡ πνευματική ζωή, ἡ βίωση τῆς πίστης, ὁ πνευματικός ἀγώνας, δέν εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς καί τίς μοναχές. Εἶναι ἡ εὐθύνη μας καί ἡ ὑποχρέωσή μας ἀπέναντι στίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ πίστη μας καί ὁ τιμώμενος ἅγιός της Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης, ὁ συγγραφέας τῆς Κλίμακας τῶν ἀρετῶν.
Τήν τετάρτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ ἁγία παράδοση τῆς πίστεώς μας ἀγαπητοί μου, ἔχει καθιερώσει νά τιμᾶται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ὁ ὁποίος εἶναι συγγραφέας ἑνός ἀπό τά σπουδαιότερα βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τῆς Κλίμακος. Γι αὐτό ὁ ἅγιος ὀνομάζεται καί Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τό βιβλίο αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε χωρίς νά ὑπερβάλουμε, πώς εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ μοναχισμοῦ. Γι αὐτό καί ἀπό πολύ παλιά καί γιά ὅσο θά ὑπάρχει μοναχισμός, τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς διαβάζεται στά μοναστήρια, ὡς κανόνας καί ὁδηγός τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Ὁ ἅγιος ἦταν πραγματικά ἀπό νέος ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος. Ἀπό μικρός εἶχε ἱδιαίτερη κλίση πρός τά γράμματα. Σέ ἡλικία 16 ἐτῶν ἔγινε δόκιμος μοναχός στή σπουδαία Μονή τοῦ Σινᾶ, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἀββά Μαρτυρίου. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἐκάρη μοναχός καί μετά χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος. Ἔμεινε 19 χρόνια ἐκεῖ ὑπηρετώντας τή Μονή. Κατόπιν ἔφυγε καί ἔγινε ἐρημίτης, ὅπου δώθηκε ὁλόκληρος στή μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων.
Ὅταν κοιμήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, κατ’ἀπαίτηση τῶν μοναχῶν ἔγινε αὐτός ἡγούμενος, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν. Παρέμεινε στή θέση αὐτή γιά τέσσερα χρόνια καί μετά πάλι ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο ὅπου καί κοιμήθηκε ὁσιακά 83 ἐτῶν. Ἡ ζωή του, ἦταν μία ζωή ἀπόλυτου δοσίματος καί ἀφιέρωσης στό Θεό. Μέ τόν πνευματικό ἀγώνα του κατάφερε νά καθαρίσει τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό μυαλό του ἀπό τά πάθη καί νά ἐνωθεῖ πραγματικά μέ τό Θεό, δηλαδή νά γίνει ἕνας ἀναστημένος ἄνθρωπος, ὅσο αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ μέ τή χάρη Του ἀπό τή ζωή αὐτή.
Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ λόγος πού τιμᾶται ἱδιαιτέρως κατ’ἔτος τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, παρόλῳ πού ἡ ἡμέρα κοιμήσεώς του εἶναι ἡ 30η Μαρτίου. Ἡ περίοδος αὐτή ὅπως γνωρίζουμε εἶναι μία περίοδος πνευματικοῦ ἀγώνα καί μάλιστα πολύ ἔντονου. Εἶναι μία ἐκούσια σταύρωση, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα καί προσδοκία εἶναι ἡ ἀναστάση. Αὐτή ἡ προσπάθεια ὅταν γίνεται πραγματικά φέρνει κούραση καί ἀθυμία, δηλαδή διάθεση νά σταματήσει ἡ νηστεία καί ὁ γενικότερος πνευματικός ἀγώνας. Ἡ Ἐκκλησία μας λοιπόν δέν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Τήν προηγούμενη Κυριακή μᾶς ἔδωσε πρός προσκύνηση, εὐλογία καί ἐνδυνάμωση τόν Τίμιο Σταυρό. Τήν σημερινή μᾶς προβάλει τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη γιά νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς ὅλα εἶναι δυνατά, ὅταν ἡ θέληση γιά πνευματικό ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου εὐλογεῖται ἀπό τό Θεό.
Εἶναι γεγονός ὅμως πώς στά χρόνια μας οἱ περισσότεροι δέν ἐνδιαφερόμαστε καί πολύ γιά τά τῆς πίστεως. Στήν ἐποχή μας πού ἔχει ὀνομασθεῖ ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τό κοσμικό φρόνημα μᾶς ἔχει παρασύρει στήν πλειονότητα καί μέσα ἀπό τόν τρόπο ζωῆς πού προτείνει, μᾶς τραβάει μακριά ἀπό αὐτή, τή ζωντανή σχέση μέ τό Χριστό. Ἡ πίστη στούς περισσότερους δέν ἐνεργεῖται. Ἀκόμα καί τήν περίοδο πού διανύουμε, τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τήν μετατρέπουμε καί τή ζοῦμε ὅπως θέλουμε. Δηλαδή ἀντί νά προσαρμοστοῦμε ἐμεῖς ὡς προς αὐτή, τήν προσαρμόζουμε ἀνάλογα μέ τά πάθη μας. Ἔτσι δημιουργεῖται μία ἀπόσταση καί ἕνα κενό και ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στις καρδιές και τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων θαμπώνει καί σχεδόν χάνεται.
Ὁ ἄνθρωπος σάν τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς, χωρίς νά καταλαβαίνει καί ὁ ἵδιος γιατί, ἐνστικτωδῶς, φεύγει «εἰς χώραν μακρᾶν». Ἐκεῖ βυθιζόμενος μέσα στόν κόσμο τῶν ἀπολαύσεων, τῶν ἡδονῶν, ξεχνᾶ κάθε τί πού ἀφορᾶ τήν πνευματικότητα τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής του. Ξεχνᾶ πώς ἔχει μέσα του μιά ψυχή, πού κάποια στιγμή θά τήν παραδώσει στο Θεό. Ξεχνᾶ νά προσεύχεται, νά ἔχει πνευματικές ἀναζητήσεις, νά νηστεύει. Ξεχνᾶ πώς καί ἡ ψυχή θέλει τροφή πού εἶναι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Πρωτοῦ καλά-καλά μάθει τά ἀπαραίτητα, μαθαίνει νά ζεῖ χωρίς αὐτήν. Σέ ἀπόσταση βρισκόμενος δέν ἔχει καθαρό ὀρίζοντα Χριστοῦ, πού οὔτως ἤ ἄλλως δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει.
Καί δέν εἶναι εὔκολο νά καθαρίσει γιατί στίς καρδιές μας ὑπάρχουν καί ἀνακατεύονται πολλά. Ἡ καρδιά εἶναι ἕνας τόπος ὅπου πρέπει να ὑπάρχει μόνο ὁ Χριστός κι αὐτό ζητάει ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Χριστός ὅπως ἀναφέρουν οἱ πατέρες, εἶναι ὁ αἰώνια ἐρωτευμένος μέ τόν καθένα μας καί ποθεῖ τήν καρδιά μας. Εἶναι ζηλότυπος! Μᾶς θέλει ἀποκλειστικά δικούς Του. Ὥ!!! Μακάρι νά συνέβαινε αὐτο!!! Τότε ἡ ζωή μας θά ἦταν πραγματικά χαρά Θεοῦ!!!
Ὅμως ἐμεῖς θέλουμε καί μάλιστα διακαῶς πολλές φορές, ἕνα σωρό πράγματα γιά τά ὁποία δίνουμε ὅπως λέμε καί τήν ψυχή μας. Τήν ὁποία τελικά σκορπίζουμε δεξιά κι ἀριστερά, σέ πάμπολα ἀναγκαία γιά τή ζωή μας δεδομένα καί ἀγαθά. Ἔτσι τήν ἐξαντλοῦμε καί γιά τό Ἔν, γιά τό Ἀγαθό ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ Πλάτωνας, δηλαδή γιά τό Χριστό, δέν μένει νά δώσουμε τίποτα.
Στήν κατάσταση αὐτή τῶν ἡδονῶν καί τῶν ἀπολαύσεων, σκοτεινιάζει ὁ ἐσωτερικός οὐρανός τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό γίνεται γιατί ἡ κατάσταση αὐτή πολλαπλασιάζει καί διογκώνει τά πάθη, τά ὁποία σκεπάζουν τόν πνευματικό καθρέφτη τῆς καρδιᾶς. Τοῦ μέρους ὅπου τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καθρεπτίζεται μέσα στόν ἄνθρωπο καί ἀπό τό ὁποίο ὁ ἄνθρωπος νοιώθει, αἰσθάνεται καί πληροφορεῖται ἀπό τό Θεό. Στήν κατάσταση αὐτή ὅσο κι ἄν νομίζει, δέν μπορεῖ νά δεῖ, δηλαδή νά γνωρίσει σωστά τό Χριστό.
Τόν ἀνακατεύει, Τόν προσαρμόζει κατά τά πάθη του, κατά τά θέλω του καί φτιάχνει ἕνα Χριστό ἐμπαθή. Αὐτός ὁ Χριστός δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε πώς μοιάζει περισσότερο μέ τούς ἀρχαίους Θεούς τῆς μυθολογίας μας, πού ἦταν στήν πραγματικότητα ἡ θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί ἀδυναμιῶν. Αὐτό εἶναι ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι τραγικό καί ὀλέθριο γιά πολλούς λόγους. Ὁ σημαντικότερος, ὅτι αὐτός ὁ Χριστός δέ σώζει!!! Γιατί πολύ ἀπλά, δέν εἶναι Χριστός!!!
Εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο ὅπως προείπαμε μόρφωμα, πού δημιουργεῖ ἡ ἐμπαθής φύση μας, ὑποβοηθούμενη ἀπό τήν ἀδιαφορία μας γιά τά τῆς πίστεως καί τήν ἀδυναμία μας νά ὁρίσουμε πραγματικά τον ἐαυτό μας ἔτσι ὥστε νά ἐπιλέγουμε πάντοτε τό ὡφέλιμο γιά τίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Ἡ Ἐκκλησία μας, δηλαδή ἡ πίστη μας, τό ξέρει πολύ καλά αὐτό. Γιατί ξέρει πολύ καλά τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Κάτι που δέν ξέρει αὐτός.
Γι αὐτό, στή Θεία Λειτουργία, τήν ἐπιτομή τῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, δέεται καί παρακαλεῖ τόν πανάγαθο Θεό νά δώσει: «Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχές ἡμῶν καί εἰρήνη τῷ κόσμῳ». Τί σημαίνει αὐτό. Ἀρχικά σημαίνει πώς ζητῶ νά λάβω τό ποθούμενο ὄχι ἀπλά γιατί δέν τό ἔχω, ἀλλά γιατί ἀναγνωρίζω ὅτι ἀδυνατῶ νά τό ἀποκτήσω μόνος μου. Δέν μπορῶ! Δέν μπορῶ γιατί ξέρω ὅτι εἶμαι ἐμπαθής καί αὐτό μέ ὀδηγεῖ νά θέλω κατά κανόνα τα ἐπιζήμια καί ὄχι τά ὡφέλιμα γιά τήν ψυχή μου. Μετά, ὅτι τά καλά καί συμφέροντα τῆς ψυχῆς μου, δέν μποροῦν νά μέ ὠφελίσουν, ἄν δέν ἔχει εἰρήνη ἡ ζωή μου καί γενικότερα ὁ κόσμος.
Αὐτά λοιπόν ἀγαπητοί μου, τά καλά καί συμφέροντα τῶν ψυχῶν καί τῶν καρδιῶν μας, ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ κατ’ἐξοχήν περίοδος πού μποροῦμε ἄν θέλουμε τουλάχιστον νά τά ἀναγνωρίσουμε. Νά μπορέσουμε νά δοῦμε ποιοί εἴμαστε, πῶς ὑπάρχουμε, τί ἐπιζητοῦμε καί ἄν τελικά αὐτά εἶναι ὡφέλιμα ἤ ὄχι. Ἄν ὁ δρόμος πού πήραμε στή ζωή μας ἔχει ὡς τέλος τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἤ ἀντίθετα μέ ὅλες τίς καλές προθέσεις ὅπως πάντα, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄλλη ἀπεφευκταία κατάληξη. Ἄν τελικά ἡ πίστη μας εἶναι καθαρή καρδιά ὅπου καθρεφτίζεται ὁ Χριστός ἤ εἶναι ἐμπαθής εἰδωλοποιησή Του πού τελικά δέ σώζει.
Ἡ πνευματική ζωή, ἡ βίωση τῆς πίστης, ὁ πνευματικός ἀγώνας, δέν εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς καί τίς μοναχές. Εἶναι ἡ εὐθύνη μας καί ἡ ὑποχρέωσή μας ἀπέναντι στίς ψυχές καί τίς καρδιές μας. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ πίστη μας καί ὁ τιμώμενος ἅγιός της Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης, ὁ συγγραφέας τῆς Κλίμακας τῶν ἀρετῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου