ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ.

 

                «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ».

Γιά ἄλλη μία φορά ἀγαπητοί στή ζωή μας, σύν Θεῷ, θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα, τήν μητρόπολη τῶν ἐορτῶν, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Βέβαια μέσα ἀπό τό κράτος καί τήν ἐπήρεια τοῦ κορωνοϊοῦ, δέ θά εἶναι ὅπως τίς ἄλλες χρονιές. Θά πρέπει νά προσαρμοστοῦμε στά δεδομένα τῶν ἡμερῶν καί νά γιορτάσουμε μέ προφύλαξη τηρῶντας τά προτεινόμενα μέτρα γιά τήν ἀσφάλειά μας. Τά ὁποία ἀπαραίτητα μέν, δυσάρεστα δέ, τροποποιοῦν καί παραμορφώνουν δυσάρεστα τό πνεῦμα καί τή διάθεση τῶν ἡμερῶν.

Κάθε γιορτινή ἀντάμωση εἶναι ἡ ἐπαλήθευση τῆς ζωῆς ὡς ἐπικοινωνίας. Ὅμως ἐλέῳ κορονωϊοῦ, αὐτή ἡ ἀληθινή ἐπικοινωνία γίνεται τόσο δύσκολη νά ἐπιτευχθεῖ, που ἴσως νά μετριάζει γιά κάποιους ἀπό ἐμᾶς τή διάθεση γιά νά συμμετέχουν σέ ἕνα ἀνάλογο γιορτινό τραπέζι. Κι αὐτό νομίζω εἶναι ἀπόλυτα λογικό, γιατί ὅταν κάποιος ἔχει ζήσει κάτι ὅπως μπορεῖ να εἶναι, πῶς νά τό ζήσει τώρα στή μετριότητά του; Ἡ φράση τοῦ εὐαγγελίου «διά τῶν φόβον τῶν Ἰουδαίων», μπορεῖ στίς ἡμέρες μας νά γίνει «διά τόν φόβον τοῦ κορωνοϊοῦ».

Ἡ ζωντανή ἐπικοινωνία εἶναι ἡ ἐπαλήθευση τῆς ὀντότητάς μας ὡς ὑπάρξεις. Τά ὑποκαταστατά της δέν ἐκπληρώνουν τό αἴσθημα αὐτό καί βέβαια ἡ χαρά ἡ ὁποία δίνουν δέν εἶναι πλήρης. Γι αὐτό καί τελευταία ἔρευνα, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στήν ἐφημερίδα πρωϊνός τύπος τῆς Δράμας (φύλο 16^ης Δεκεμβρίου τρέχοντος ἔτους), μᾶς πληροφορεῖ πώς ἐρευνητικές ὁμάδες τῶν πανεπιστημίων τοῦ Ἄρκανσο καί τοῦ Πίτσμπουργκ μᾶς ἐνημερώνουν ὅτι τελικά παρόλο τῶν καταιγισμό τῶν κοινωνικῶν μέσων ἐπικοινωνίας (social media), ἡ κατάθλιψη τουλάχιστον διατηρεῖται ἤ καί αὐξάνεται ἀκόμη.

Μέσα καί μέ ὅλα αὐτά λοιπόν, προετοιμαζόμαστε ὅπως προαναφέραμε νά γιορτάσουμε καί φέτος τά Χριστούγεννα. Πολύς λόγος πάντοτε γίνεται γιά το πνεῦμα τῆς γιορτῆς. Αὐτό ὅπως τό συζητοῦν καί τό παρουσιάζουν μέσα ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, κυρίως ἐπικεντρώνεται σέ ὅ,τι ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐξωτερική εἰκόνα τῆς γιορτῆς: ρεβεγιόν (ἑλληνιστί γιορτή στό σπίτι), διακόσμηση ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν χώρων, περιποίηση τῆς ἐξωτερικῆς μας ἐμφάνισης, λαμπιόνια καί ἀνάλογος φωτισμός καί πάνω ἀπ΄ ὅλα ἡ καλιέργεια μιᾶς γιορτινῆς διάθεσης. Καί μόνο ἡ λέξη καλιέργεια ὑπονοεῖ πώς ἡ διάθεση δέν εἶναι δεδομένη, εἶναι ζητούμενο. Πόσο μᾶλλον ἐφέτος...

Βέβαια ἐάν κανείς ἀπό αὐτούς πού μᾶς πληροφοροῦν καί μᾶς ἐνημερώνουν ἀπό τά Μ.Μ.Ε. θυμηθεῖ, κυρίως τίς δυό ἴσως τρείς τελευταίες ἡμέρες καί ἀνήμερα κυρίως, μπορεῖ νά ἀναφέρει τήν ἀναμενόμενη γιορτή ὡς τήν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Αὐτό βεβαίως θά μποροῦσαν νά τό λένε κάθε φορά πού θέλουν νά ἀναφερθοῦν στή γιορτή, ὅμως δυστυχῶς δέ γίνεται. Αὐτό ἴσως νά δείχνει ποιοῦ πνεύματος εἴμαστε καί ἄρα τί καταλαβαίνουμε ὡς πνεῦμα τῆς γιορτῆς καί τί στάση ἔχουμε ἀπέναντί της, τί καταλαβαίνουμε ἀπό αὐτήν.

Αὐτό ἀκριβῶς, τό ἀληθινό πνεῦμα, τῆς ἐορτῆς ἔρχεται νά τό ἀναθερμάνει ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως καθώς ἐπίσης καί ἡ ἀνάλογη ἀποστολική περικοπή.

Κατά τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πληροφορούμαστε γιά τό γεννεαναλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔχουμε ὅλη ἐκείνη τήν καταγραφή καί την ἀναφορά τῶν ἀνθρώπων ἀνδρῶν πού ἦταν  πρόγονοι κατά κόσμον τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀμφιβολίες γιά τό γεγονός τῆς ἐνσάρκωσης τοῦ Θεοῦ εἶχαν ἀπό τότε οἱ ἄνθρωποι καί οἱ Ἰουδαίοι καί οἱ μή. Γι αὐτό λίγα χρονιά μετά Ὁ ἀπ. Παῦλος θά γράψει στούς Κορινθίους «κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν».

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας ἀπό το κατά Ματθαίον εὐαγγέλιο, εἶναι μία ἐξήγηση καί ἀπόδειξη πρός τούς Ἰουδαίους γιά τό κοσμοσωτήριο γεγονός. Ὅλα τά ἀνδρικά πρόσωπα πού ἀναφέρονται εἶναι καί ἱστορία γιά τούς Ἰουδαίους. Ἔτσι λοιπόν ὁ εὐαγγελιστής θέλει νά δώσει στούς ὁμοεθνείς του νά ἀναγνωρίσουν τήν κατά κόσμο γεννεαλογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοί ὑπῆρξαν. Τούς μαθαίναν ἀπό μικροί. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παρουσιάζει ὅσους ἱστορικά ὑπῆρξαν ὡς πρόγονοι κατά σάρκα τοῦ Χριστοῦ.

Μέσα ἀπό τίς διαδοχικές γεννήσεις πού ἔκαναν οἱ ἄνδρες φτάνει στήν τελευταία αὐτῶν πού εἶναι ἡ Παναγία μας. Ἐνώ στήν ἀνδρική διαδοχή τελευταίος καταγράφεται ὁ Ἰωσήφ, μετά δέν ἀναφέρει ἐάν καί ποιόν γέννησε ὅπως στούς προηγούμενους. Τόν άναφέρει ὡς ἄντρα τῆς Μαρίας, ἀλλά ὅπως σημειώνει, ὁ Χριστός μας γεννήθηκε ἀπό τήν Μαρία, τήν Παναγία μας. Ἔτσι ἀποδεικνύει πόσο πραγματικά ἐπαληθεύεται ἡ προφητεία, ὅτι ὁ Μεσσίας θά εἶναι ἀπόγονος τοῦ Δαυῒδ.

Γιά τούς Ἐβραίους τῆς ἐποχῆς γεννεαλογία γινόταν μόνο ἀπό ἄνδρα καί ὄχι ἀπό γυναίκα. Ὁ Ματθαίος ὡς Ἐβραίος τό ξέρει αὐτό. Θέλοντας λοιπόν νά δείξει καί τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τή θεϊκότητα ἀναφέρει φυσιολογικά ὅλους τούς ἄνδρες ὡς γεννήτορες, μέσα σ’αὐτούς καί τό Δαυῒδ, μέχρι τόν Ἰωσήφ. Σ’αὐτόν σταματάει καί γιά τό Χριστό μας βάζει ὡς γεννήτορα την Παναγία μας, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόγονος τοῦ  Δαυῒδ ἀπό τόν πατέρα της τόν Ἰωακείμ. Γιά ν’ἀποδείξει πώς πρόκειται γιά Θεάνθρωπο.

Ἀφοῦ ἡ Παναγία ὡς γυναίκα ἀπό μόνη της δέν μποροῦσε νά συλλάβει! Γι αὐτό καί ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ τῆς ἀνακοινώνει πώς θά γεννήσει υἱό, ἐκείνη τοῦ ἀπαντάει πώς ἄνδρα δέ γνωρίζει, πῶς θά γίνει αὐτό; Τότε ὁ ἀρχάγγελος τήν πληροφορεῖ πώς αὐτό θά γίνει μέ τη χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χωρίς νά ἔχει καμιά ἐπαφή. Γι αὐτό καί τό παιδί θα εἶναι ἅγιο. Διά τῆς ἀπαντήσεως τῆς Παναγίας «ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», ταυτόχρονα μέ τήν συγκατάβασή της συνέλαβε μυστηριακά διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τό Χριστό μας.

Ἡ ἀποστολική περικοπή μᾶς τονίζει πώς ἡ πίστη εἶναι τό στοιχείο πού πρέπει νά διέπει τή σχέση μας μέ τό Θεό. Ἡ πίστη ὡς ἐμπιστοσύνη! Μ’αὐτό ἀκριβώς τό αἴσθημα ἔζησαν ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Συγκεκριμένα ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀβραάμ, πού ἀναγνωρίζεται καί ὡς ὁ πατέρας ὅλων τῶν πιστῶν,  καί μετέπειτα ὅλοι οἱ δίκαιοι καί οἱ προφῆτες ἔζησαν ἀλλά καί ἔκαναν θαυμαστά γεγονότα.

Ἡ ζωή τους ἦταν μία προσμονή τοῦ Μεσσία, Τόν ὁποίον τελικά δέν μπόρεσαν νά δοῦν, ἀλλά γι αὐτούς κάθε ἡμέρα ἦταν καί μία ἡμέρα μαζί Του. Γι αὐτό καί στήν ἀρχή τοῦ κεφαλαίου, ἀπό τήν πρός Ἐβραίους ἐπιστολή του ἀπ. Παύλου ἀπό τό ὁποίο εἶναι ἡ περικοπή, δείνει τόν ὁρισμό τῆς πίστης. (κάτι εἲχαμε προαναφέρει ποιό μπροστά περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστοῦ ὡς Μεσσία). Γράφει λοιπόν ὁ ἀπόστολος «Πίστις ἐστίν ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὔ βλεπομένων».

Δηλαδή πίστη εἶναι νά ἔχεις κάτι πού θά ἔρθει, σάν νά ἦρθε καί νά εἶσαι βέβαιος γιά κάτι πού δέν ἔχεις! Αὐτό, γιατί τό ἀναμενόμενο δέν τό ὑπόσχεται κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ Θεός, ὁ Ὁποίος εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ὡς ἐνέργεια ἀλλά κυρίως ὡς κατάσταση. Ὁ ἀψευδής Θεός!  Ὁ Ὁποίος διά τῶν προφητῶν εἶχε ἀναγείλει τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο, τήν ἐνσάρκωσή Του.

Γι αὐτό καί ἡ προϋπόθεση γιά να γίνεις πιστός Του καί τότε καί σήμερα εἶναι νά πιστέψεις τό γεγονός πού γιά ἄλλη μία φορά σε λίγες ἡμερες θά ξαναγιορτάσουμε στή ζωή μας. Τό ὅτι ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί μᾶς ἐπισκέπτεται στή γῆ καί πώς μετά ἀπ’ αὐτό ὁ κόσμος ἂλλαξε πρός τό καλύτερο. Ἔγινε κατά Θεόν καί εἶδε ἄσπρη μέρα. Γιατί ἔζησε τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί ἔμαθε νά ζεῖ ὅπως Αὐτός θεϊκά τοῦ δίδαξε. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων!  Κάτι πού σίγουρα ὁ πονηρός δέν ἀποδέχθηκε ποτέ καί πάντα προσπαθεῖ νά βρεῖ τρόπο γιά νά τό ἀλλάξει.....