ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣTOIXEIO ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ.

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/22yzfgzsmfvl 

Συνήθεια καί ἔθος εὐλογημένο στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ὁ ἐορτασμός τῶν διαφόρων γεγονότων πού τή διαμορφώνουν. Πού τήν κάνουν μία ζωντανή σχέση καί ἐπικοινωνία μέ τά πρόσωπα, τά σημεία καί τά σύμβολα πού τήν ἀπαρτίζουν.  Μέσα ἀπό τή διενέργεια αὐτῆς, ἡ πίστη γίνεται μία ἐνεργής καί πάλουσα ζῶσα καρδιά, ἡ ὁποία κτυπᾶ, φλέγεται καί ἀφουγκράζεται τό πρόσωπο, τό γεγονός καί τό σύμβολο τῆς ἐορτῆς. Ἡ πίστη χωρίς λατρεία, εἶναι ἕνας ἔρωτας πού δέν ἔχει κανένα πιά ἐνδιαφέρον γιά τά πρόσωπα πού ἐμπλέκονται σ’αὐτόν. Εἶναι μία σιωπηρή καί ὑπόκωφη στήν πραγματικότητα ἀδιαφορία καί παραίτηση πού γίνεται μεταξύ τους.

          Πολλές φορές καί ἐμεῖς ἐδῶ, στά διάφορα θέματα πού θίγουμε, ἔχουμε ἀναφερθεῖ καί προσεγγίσει τό θέμα καί τήν ἔννοια τῆς πίστεως. Ἕνα θέμα ἀπόλυτα οὐσιῶδες καί σημαντικό, γιά τό ὁποίο θά πρέπει ὡς πιστοί νά ἔχουμε ὅσο γίνεται ποιό σωστή, ποιό καθαρή, ποιό οὐσιώδη γνώση καί κατανόηση. Κι αὐτό γιατί ἡ πίστη καί τό περιεχόμενό της θά πρέπει νά ἔχουν σωτηριώδεις παραμέτρους καί προπτική. Διά τῆς πίστεως πού θά διαμορφώσουμε, θά κριθεῖ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, ἡ σωτηρία μας ὡς ὑπάρξεις ἤ ὄχι. Ἄν δηλαδή τελικά δι αὐτῆς, καταφέρουμε νά μετατρέψουμε τίς ζωές μας, ἀπό ἐφήμερες σέ αἰώνιες. Νά τίς ἀσφαλίσουμε  ἐν Θεῷ.

          Μποροῦμε νά ποῦμε μέ βεβαιότητα, πώς ἕνας ἀρκετά μεγάλος ἀριθμός χριστιανῶν συνανθρώπων μας, ἔχουν μία τελείως διαφορετική ἀντίληψη καί κατανόηση γιά τήν πίστη, σέ σχέση μέ αὐτά πού προαναφέραμε. Γι αὐτούς ἡ πίστη ἀρχίζει καί τελειώνει σέ ἕνα μόνο δεδομένο, ὅτι ὑπάρχει Θεός, μιά ἀνώτερη ὑπερουράνια δύναμη, γιά τήν ὁποία ὅλα τελειώνουν ἀπό ἐμᾶς ἀπλά καί μόνο σ’αὐτή τήν ἀναγνώριση. Ἀπό ἐκεί καί μετά, βεβαίως ἀποδέχονται τό Χριστό, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους, τήν ἱστορία καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τίς γιορτές της καί ὅλα τά πατροπαρόδοτα ἔθιμα, ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε.

          Ὅπως προαναφέραμε ὅμως, ἡ πίστη τους ὁλοκληρώνεται μ’αὐτό τόν τρόπο. Ἡ ἀποδοχή, συναίνεση καί τήρηση αὐτῶν μέ αὐτόν τόν κατά βάθος ὅμως ἀνέραστο τρόπο, χωρίς λατρεία  δηλαδή χωρίς καρδιά ζῶσα καί ζέουσα, δέν τούς βοηθάει πραγματικά. Ἡ πίστη ἔτσι καταλήγει σέ μία συνθήκη, μία συνδιαλαγή, μία σιωπηρή χρησιμοποίηση τῆς ὑπερουράνιας αὐτῆς δυνάμεως, τοῦ Θεοῦ. Ἀναγνωρίζεται ὡς μία θαυματοποιός δύναμη, ἡ ὁποία κάποια στιγμή μπορεῖ νά κάνει καί ἕνα θαῦμα, τήν ἐκπλήρωση μίας ἐπιθυμίας.

Τή διασφάλιση τῆς ἐπί τοῦ κοσμικοῦ, ὑλικοῦ καί ὅποιων ἄλλων ἀναγκῶν ἔχει ὁ καθένας ζωῆς μας. Ὅταν δηλαδή ὁ ὑπαρξιακός ὁρίζοντάς μας φτάνει καί ὁρίζει μόνο τή ζωή πού ἔχουμε ὡς προσδόκιμο νά ζήσουμε. Ὅταν οἱ ἀνησυχίες μας περιορίζονται στήν τακτοποίηση         τῶν ὅποιων θεμάτων μας, στόν αἰῶνα αὐτόν τόν ἀπαταιῶνα ὅπως σημειώνεται σέ ἕνα στίχο τῶν χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας μας. Ὅταν τελικά ἡ πίστη διαμορφώνει καί παίρνει τήν μορφή καί τήν ἔννοια τοῦ βολέματος, τοῦ συμφέροντος. Εἶναι ἀρκετοί αὐτοί πού θέλοντας νά ὡθήσουν κάποιον λίγο βαθύτερα πρός τήν πίστη λένε: «Σέ συμφέρει νά τά ἔχεις  καλά μέ τό Θεό».  

Ὅλως παραδόξως ὅμως ὁ Θεός, δέν φαίνεται νά συμερίζεται αὐτήν τήν ἄποψη. Δέν φαίνεται νά μᾶς βλέπει ἔτσι χρηστικά, χρησιμοθηρικά. Δέν φαίνεται νά ἀρκεῖται στό ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρχουμε γι Αὐτόν, ὡς ἕνα πλῆθος ὑποτελῶν, ὑπηκόων, στό ὁποίο μπορεῖ νά ἐκπληρώνει τή διάθεσή Του γιά ἀρχηγία. Ἀντιθέτως. Μᾶς βλέπει πολύ, μά πολύ σοβαρά. Τόν κάθε ἕνα, ἀλλά καί ὅλους μαζί καί μᾶς ἀγαπᾶ πρῶτα Ἐκείνος, ὅπως ζητάει κι ἀπό ἐμᾶς στήν πρώτη ἀπό τίς Δέκα Ἐντολές Του. Δηλαδή μέ ὅλη τήν καρδιά, μέ ὅλη τήν ψυχή, μέ ὅλο τό μυαλό Του, κι αὐτό τοῦ στοιχίζει ἕνα Σταυρό!

Ἕνα Σταυρό, πού ἡ παγκόσμιος Ὕψωσή του εἶναι τό ἐορταστικό καί λατρευτικό γεγονός τῶν ἡμερῶν πού περνοῦμε καί σήμερα Κυριακή τό τιμοῦμε ὡς μία τέτοια μετά τήν Ὕψωση πού μόλις ἀναφέραμε. Ὁ Σταυρός λοιπόν ἀγαπητοί, εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς λατρείας, ὡς ἀγάπης καί βαθέος ἔρωτα, πού ἔχει ὁ Θεός γιά ἐμᾶς. Εἶναι ἡ ἀπόδειξη τοῦ πραγματικοῦ καί ἀληθινοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆς Του σέ ἐμᾶς καί τίς ζωές μας. Γι αὐτό ὅπως βλέπουμε καί στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ζητάει νά κινηθοῦμε ἀνάλογα. Ὄχι νά γίνουμε τυφλοί καί ἄβουλοι ὑπήκοοι ἑνός ὑπερουράνιου ἀρχηγοῦ, πού ἀποσκοποῦν μόνο στό βόλεμά τους καί τή λύση τῶν προβλημάτων τους. Ἀντιθέτως νά γίνουμε μέτοχοι καί κοινωνοί τῆς ἀγάπης Του, τοῦ ἔρωτά Του, τά ὁποία εἶναι γεύση καί ἐμπειρία Σταυροῦ.

Μέσα λοιπόν ἀπό τή σημερινή περικοπή ἀπό τό κατά Μᾶρκον ἱερό Εύαγγέλιο, τό πρῶτο πού μᾶς ζητάει εἶναι: «Ὅποιος θέλει νά λέει πώς εἶναι δικός Μου, πώς εἶναι μαζί Μου, νά σηκώσει τό Σταυρό του καί νά μ’ἀκολουθήσει!». Ἄρα τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό σημαίνει, ἀγώνα, κόπο, πόνο καί δυσκολίες, ὄχι βόλεμα καί λύση προβλημάτων! Μόνο ἔτσι τελικά θά σώσουμε τίς ζωές, τίς ψυχές μας: «Ὅποιος θέλει νά σώσει τήν ψυχή του, πρέπει νά τή χάσει καί αὐτός πού θά τή χάσει γιά Ἐμένα καί τό Εὐαγγέλιό Μου θά τή σώσει!». Ἐδῶ ἀκριβῶς φαίνεται καθαρά τό πόσο ἐρωτευμένος εἶναι ὁ Θεός μαζί μας καί ὡς Τέτοιος, δέν θέλει κάτι ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά ὁλόκληρους. Τό δόσιμό Του εἶναι ὁλοκληρωτικό καί ὡς ἀπάντηση μας ζητᾶ τό ἀκριβῶς ἀνάλογο. Μᾶς λατρεύει καί ζητᾶ κι ἀπό ἐμᾶς νά Τόν λατρέψουμε.

Καί συνεχίζει: «Τί ἀλήθεια θά ὡφελήσει τόν ἄνθρωπο, νά ἀποκτήσει ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά τελικά νά χάσει τήν ψυχή, τή ζωή του; καί τί ἄραγε μπορεῖ νά δώσει ὡς ἀντάλαγμα αὐτῆς;». Ἐδῶ ὁ Θεός θέτει τό ἐρώτημα: «Ἔχετε καταλάβει τί πραγματικά εἶστε; Τί πραγματικά ἀξίζεται, ἔτσι ὥστε οἱ ἐπιθυμίες σας, οἱ πόθοι σας, τά ἐνδιαφέροντά σας, οἱ ζωές σας, νά μήν ἀναλωθοῦν σέ μάταιες καί ἄχρηστες τελικά ἀναζητήσεις καί ἐπιδιώξεις; Οἱ ὁποίες σᾶς ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τό στόχο πού θά πρέπει νά ἔχετε, δηλαδή τόν κατ’Ἐμέ πλουτισμό καί ὄχι τόν κατά κόσμο;».

Καί τελειώνει: «Ὅποιος ντραπεῖ, δειλιάσει καί φοβηθεῖ νά ζήσει γιά Ἐμένα, τό ὄνομα καί τό Εὐαγγέλιό Μου στή ζωή του καί στόν κόσμο αὐτό τόν ἁμαρτωλό, ἔτσι καί κατά τή Δευτέρα Παρουσία Μου θά τόν ἀρνηθῶ κι Ἐγώ. Καί θά τόν δῶ σάν αἶσχος καί ἀνάξιο τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἔρωτα πού τοῦ εἶχα ὅσο ζοῦσε».
Ἐδῶ φαίνεται καθαρά πώς ἡ πίστη δέν εἶναι μία γενική καί ἀφηρημένη κατάσταση, ἀλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εἶναι ἔμπρακτη βίωση τῶν λόγων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπό ἐμᾶς, μέ ὅ,τι σημαίνει καί προκύπτει ἀπό αὐτό. Εἴπαμε, πώς τό νά εἶσαι πραγματικά μέ τό Θεό, σημαίνει Σταυρό καί δοκιμασία. Εἶναι ἐνέργεια καί ἐκδήλωση λατρείας πρός Αὐτόν, ὅπως τήν ὁρίσαμε ποιό πάνω.

Ὅπως λέει καί ὁ Ἴδιος, ἡ πραγματική ἀγάπη μας γι Αὐτόν φαίνεται καί ἀποδεικνύεται ὅταν εὐθυγραμίζουμε τή ζωή μας, ὡς πρός τούς λόγους Του καί τίς ἐντολές Του. «...Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τᾶς ἐντολᾶς τᾶς ἐμᾶς τηρήσατε...ὁ ἔχων τᾶς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς, ἐκείνος ἔστι ὁ ἀγαπῶν με...», κατά Ἰωάννην ιδ΄, στ. 15, 21.

Ἡ πίστη τελικά ἀγαπητοί μου, εἶναι κάτι πολύ συγκεκριμένο πού στηρίζεται καί ὑπάρχει  ὡς λατρεία καί τήρηση τῶν ἐντολῶν καί τοῦ Εὐαγγελίου καί ἐπαληθεύεται ὅταν γίνεται ἐμπειρία Σταυροῦ καί ὄχι καί τακτοποίηση. Τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό, σημαίνει πώς ἀνοίγεσαι στήν περιπέτεια καί δέ ζητᾶς τό βόλεμα. Ὁ Σταυρός εἶναι γιά νά τόν κουβαλᾶμε στόν ὥμο καί ὄχι νά ξαπλώνουμε πάνω Του... Εἶθε ἡ ἀγάπη Του, ὁ ἔρωτάς Του, ἡ λατρεία Του γιά ἐμᾶς νά μᾶς συγκινήσουν καί νά ἐνεργοποιηθοῦμε πρός μία πίστη πρός Αὐτόν, σωστή, ἀληθινή καί κυρίως σωτήρια.