ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ. Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ, ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΕΡΩΤΑ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/o-h-te

 

 Ἐπὶ τὸν τάφον σου Σωτήρ, αἱ Μυροφόροι πορευόμεναι, πρὸς ἑαυτὰς διηπόρουν τῷ νοΐ, καὶ ἐφθέγγοντο.... Kαθώς οἱ Μυροφόρες πήγαιναν πρός τόν τάφο σου Σωτήρ σκεφτόντουσαν καί μελετοῦσαν... Τίς ἡμῖν τὸν λίθον ἀποκυλίσει τοῦ μνήματος;.... Ποιός θά μετακινήσει τόν βράχο πού κλείνει τό μνῆμα;... Καὶ ἀναβλέψασαι, ὁρῶσιν ὅτι ὁ λίθος ἀποκεκύλισται,... Καί ὅταν ἔφτασαν εἶδαν  ὅτι ὁ βράχος εἶχε μετακινηθεῖ,... τῇ μορφῇ δὲ τοῦ Ἀγγέλου σὺν τῇ στολῇ ἐθαμβοῦντο, συνείχοντο δὲ τρόμῳ, καὶ φεύγειν ἐνόμιζον,.... καί βλέποντας τόν Ἄγγελο μέ τή λαμπρή στολή θαύμασαν καί τρόμαξαν μαζί καί σκεφτόντουσαν νά φύγουν,... καὶ πρὸς αὐτὰς ὁ νεανίσκος ἐβόησε. Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς, ὃν ζητεῖτε, ἀνέστη,.... ὅμως ὁ Ἄγγελος τίς φώναξε. Μή φοβᾶσθε, αὐτόν πού ζητᾶτε ἀναστήθηκε,... δεῦτε, ἴδετε τὸν τόπον, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι, ἀπαγγείλατε τοῖς Μαθηταῖς· ὁ Σωτὴρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.... ἐλᾶτε, δεῖτε τό σημείο πού ἦταν τό σῶμα Του, καί γρήγορα πηγαίνετε νά πεῖτε στούς Μαθητές Του· ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου ἀναστήθηκε ἀπό τό μνῆμα.

Μία ἡμέρα σάν τή σημερινή ἀγαπητοί μου, τρίτη Κυριακή ἀπό τοῦ Πᾶσχα, Κυριακή τῶν Μυροφόρων, δέν μποροῦν ἡ καρδιά καί τό μυαλό μας νά μήν μᾶς πᾶνε στό παρελθόν καί στά γεγονότα πού ἐπακολούθησαν τό πᾶθος τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Διδάσκαλος, ὁ Ἀρχηγός, ὁ Ἐμψυχωτής τῶν μαθητῶν καί ὅλων ὅσων Τόν εἶχαν ἀκολουθήσει, μέ τή θυσία Του εἶχε φύγει ἀπό κοντά τους καί ἦταν πλέον ἀπροστάτευτοι καί ἐκτεθιμένοι στό μίσος τῶν Ἐβραίων. Γι αὐτό κι ὅπως ξέρουμε ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο ἦσαν συνεχῶς κρυμένοι στό ὑπερῶο τῶν Ἰεροσολύμων «διά τῶν φόβον τῶν Ἰουδαίων».

Ὁ φόβος εἶχε κυριαρχήσει στήν καρδιά τῶν μαθητῶν. Φοβόντουσαν γιά τή ζωή τους καί ἴσως ἀπό τό μυαλό τους νά περνοῦσαν σκέψεις φυγῆς καί ἀποστασιοποίησης ἀκόμη ἀπό τήν προηγούμενη τρίχρονη ζωή τους μέ τό Χριστό. Ὡστόσο ὅμως κάποια πράγματα ἔπρεπε νά γίνουν, ὅπως ἡ περιποίηση τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ κατά τά ταφικά ἔθιμα τῆς ἐποχῆς. Αὐτό βέβαια εἶναι περισσότερο γυναικεία δουλειά. Ἀλλά οἱ γυναίκες ὡς τό ἀδύναμο φῦλο, πῶς νά κινηθοῦν πρός αὐτά; Ἐδῶ οἱ ἄντρες φοβόντουσαν! Οἱ γυναίκες; Μέ τί θᾶρρος νά πᾶνε στό μνῆμα γιά νά περιποιηθοῦν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Νά φανερωθοῦν ὡς μαθήτριες κι αὐτές καί νά βάλουν σέ κίνδυνο τή ζωή τους;

Ἐδῶ ἀκριβῶς θά πρέπει νά ποῦμε πῶς στό θέμα αὐτό, τοῦ θάρους, τῆς τόλμης, προηγήθηκαν δύο ἄνδρες. Δύο κρυφοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Νικόδημος καί ὁ Ἰωσήφ, οἱ ὁποίοι μάλιστα ἦταν ἄρχοντες καί μέλη τοῦ συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων καί μαζί μέ τίς Μυροφόρες τιμοῦνται σήμερα καί αὐτοί. Ὁ Νικόδημος ἦταν αὐτός πού προσπάθησε νά ὑπερασπισθεῖ τόν Ἰησοῦ καί νά ἀποτρέψει τή θανατική ποινή πού ἐτοίμαζαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι. Αὐτοί λοιπόν οἱ δύο, μέ ποιό θαραλέο τόν Ἰωσήφ ὅπως μᾶς ἀφηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τόλμησαν τό ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς νά πᾶνε στόν Πιλάτο καί νά ζητήσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πρός ἐνταφιασμό.

Ἀφοῦ πῆραν τήν ἄδεια, ἀγόρασαν τά ἀπαραίτητα ὑλικά καί πήγανε στόν Γολγοθᾶ. Κατέβασαν τό Χριστό ἀπό τό σταυρό, περιποιήθηκαν τό σῶμα Του, τό τύλιξαν μέ καινούριο καθαρό σεντόνι καί τό ἐνταφίασαν σέ τάφο πού δέν εἶχε μπεῖ ἄλλο νεκρό σῶμα καί ἦταν ὁ τάφος πού εἶχε ἐτοιμάσει ὁ Ἰωσήφ γιά τόν ἐαυτό του. Οἱ δύο μαζί, κύλισαν στήν εἴσοδό του τή μεγάλη καί βαριά πέτρα-βράχο καί ἀσφάλησαν τό σῶμα τοῦ Δασκάλου, ἔτσι ὥστε νά μήν εἶναι εὔκολο νά συληθεῖ καί ἀτιμασθεῖ ἀπό τούς διῶκτες Του.

Αὐτό πού ἔκαναν δέν ἦταν καθόλου ἀπλό καί εὔκολο. Ἔβαλαν σέ κίνδυνο τό περισσότερο τή ζωή τους καί τό λιγότερο τή θέση καί τό ἀξίωμά τους στήν Ἰουδαϊκή κοινωνία. Ρισκάρισαν καί ἀνοίχτηκαν στήν περιπέτεια, στόν κίνδυνο, στόν ὁποίο ἐξέθεσαν καί τούς οἰκείους τους. Γνωρίζουμε καί πάλι ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πώς οἱ Ἰουδαῖοι ἤθελαν νά φονεύσουν καί τόν ἀναστημένο Λάζαρο, γιατί ἦταν ἀπόδειξη τῆς Θείας δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτούς θά ἀφήνανε νά ζήσουν; Πραγματικά ἡ κίνηση αὐτή τῶν δύο ἀνδρῶν ἦταν ἀποκοτιά!

Τήν ἀποκοτιά αὐτήν ὅμως τή συνέχισαν οἱ Μυροφόρες γυναίκες. Οἱ ὁποίες εἶχαν ἀκολουθήσει τούς δύο κρυφούς μαθητές, τούς βοήθησαν στό Γολγοθᾶ καί εἶδαν ποῦ ἐνταφίασαν τό ἅγιο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές λοιπόν πῆγαν τήν ἀποκοτιά αὐτήν ἕνα ἐπίπεδο παραπάνω. Τήν ἄλλη ἡμέρα «ὄρθρου βαθέως», δηλαδή νύκτα ἀκόμη κίνησαν νά πᾶνε στό μνῆμα γιά νά κάνουν τά ταφικά ἔθιμα τῆς περιποίησης τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ.

Δέν τίς προβλημάτιζαν οὔτε τό σκοτάδι, οὔτε ἡ φανέρωση τους ὡς μαθήτριες τοῦ Χριστοῦ, οὔτε οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες πού φύλαγαν τό μνῆμα καί ὡς ξένοι καί κατακτητές θά μποροῦσαν νά τίς κάνουν ζημιά. Τό μόνο πού τίς προβλημάτιζε ἦταν τό πῶς θά μπορέσουν νά κυλίσουν τή μεγάλη πέτρα ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνήματος, γιά νά μπορέσουν νά περιποιηθοῦν τό σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἀλήθεια, ἄραγε, ἦταν τόσο σίγουρες πώς θά τά καταφέρουν;

Ποιά δύναμη; Ποιό κίνητρο; Ποιά αἰτία ἦταν αὐτή πού τίς ὥθησε νά ρισκάρουν κι αὐτές ὅπως οἱ κρυφοί μαθητές Νικόδημος καί Ἰωσήφ καί νά ἐκτεθοῦν στόν κίνδυνο καί τήν περιπέτεια; Θά μποροῦσαν σίγουρα νά πᾶνε σέ συνενόηση μέ τούς δύο προαναφερθέντες καί ἔτσι νά ἦταν ποιό ἀσφαλεῖς ἀλλά καί νά μήν ἔχουν τό ἄγχος καί τήν ἀγωνία γιά τό πῶς θά μπορέσουν νά κάνουν αὐτό γιά τό ὁποίο πηγαίνουν. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό, ἀπό τή μία νά φοβᾶται κάποιος κι ἀπό τήν ἄλλη νά τολμᾶ αὐτό πού φοβᾶται;

Ἡ ἀπάντηση ἀγαπητοί μου στόν προαναφερθέντα προβληματισμό εἶναι μία λέξη: Ἀγάπη ! Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ αἰτία πού κάνει τελικά τούς δύο ἄνδρες ἀλλά καί τίς Μυροφόρες νά ἐπιχειρίσουν  αὐτό, πού ἀπό μόνο του ἀποτρέπει κάθε προσπάθεια. Ἡ Ἀγάπη. Ποιά ἀγάπη ὅμως; Αὐτό τό ἰδιοτελές καί ἄρρωστο συναίσθημα πού λιγότερο ἤ περισσότερο, ζοῦμε καί ἐνεργοῦμε κι ἐμεῖς σήμερα;

Αὐτό τό αἴσθημα πού στήν πραγματικότητα ὁδηγεῖ τόν ἀγαπόντα νά μή βλέπει τόν ἀγαπόμενο στά μάτια, ἀλλά στά χέρια; Μά θά μοῦ πεῖτε: «Αὐτόν πού ἀγαπᾶς τόν κοιτάζεις πάντα στά μάτια». Δέν θά διαφωνήσω, ἀλλά θά ρωτήσω: «Παρόλῳ πού τόν βλέπεις στά μάτια, τί βλέπεις πραγματικά. Τόν ἄλλον ὡς πρόσωπο, γιά νά τόν ἀγαπήσεις γι αὐτό πού εἶναι; Ἤ βλέποντάς τον τόν κάνεις ἕνα εἴδωλο τοῦ ἐαυτοῦ σου καί τελικά τόν ἀγαπᾶς μέ ἕνα τρόπο πού εἶναι στήν πραγματικότητα ἰδεοποίηση τοῦ ἐαυτοῦ σου; Γι αὐτό μόλις κάνει κάτι πού ἐσύ δέ ἀρέσεις, εἶσαι ἔτοιμος νά τόν ἀπορίψεις καί ἴσως καί νά ἀπομακρυνθεῖς;»

Ὄχι αὐτή ἡ ἀγάπη, ἀλλά ἡ ἀγάπη ἡ τέλεια.Ἡ ἀγάπη πού ὑπερβαίνει τά στενά ὅρια τῆς ὑποκειμενικότητας καί ἀνοίγεται στήν ὑπαρξιακή ἀντάμωση μέ τόν ἄλλο. Ἡ τέλεια ἀγάπη πού ὅπως σημειώνεται καί στήν πρώτη Καθολική ἐπιστολή τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου νικᾶ, βγάζει ἔξω τό φόβο: «...φόβος οὔκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπη, ἀλλ΄ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὔ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ». ... Ὅποιος φοβᾶται ζεῖ κόλαση  καί δέν εἶναι τέλειος στήν ἀγάπη...

Μέ αὐτή τήν ἀγάπη μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός! Γι αὐτό καί πάντα μᾶς συγχωρεῖ! Γιατί μᾶς ἀγαπάει τέλεια, πραγματικά. Γιατί ὁ Θεός δέν ἔχει, δέν γνωρίζει φόβο. Ἀγαπᾶ μέ ἕναν τρόπο θυσιαστικό καί χωρίς προϋποθέσεις. Μᾶς ἀγαπᾶ ὡς ὑπάρξεις καί ὄχι ὡς ἀντικείμενα. Ξέρει πώς μαζί μας πάντα θά εἶναι χαμένος, ἀλλά μᾶς ἀγαπᾶ. Παρόλη τήν ἁμαρτωλότητα καί ἀναξιότητά μας. Μᾶς ἀγαπᾶ καί δέν ζητάει νά πάρει ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ἀντιθέτως θέλει νά μᾶς δώσει. Νά μᾶς δώσει ὅ,τι πολυτιμότερο μπορεῖ νά πάρει ὁ ἄνθρωπος στόν κόσμο αὐτόν. Αὐτόν τόν Ἴδιο. Τή θεότητά Του. Τήν συγχώρεσή Του. Τήν κληρονομία τῆς Βασιλείας Του.

Αὐτό κάνει καί αὐτό τοῦ «στοιχίζει» ἕνα σταυρό. Γιατί ἡ ἀγάπη Του εἶναι τέλεια καί ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι καί σταυρός. Αὐτός πού ἀγαπᾶ τέλεια, εἶναι ἔτοιμος καί νά χάσει τή ζωή του γιά ὅ,τι ἀγαπᾶ! Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἀληθινός, ὁ πραγματικός ἔρωτας! Καί ὄχι αὐτή ἡ διαστρεβλωμένη καί νευρωτική εἰδωλοποίηση καί ἀποθέωση τοῦ σώματος, πού ἀντικειμενοποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί ἀπό πρόσωπο τόν κάνει ἐργαλείο.

Αὐτήν τή ἀγάπη-ἔρωτα, τήν τέλεια ἀγάπη πού δέ γνωρίζει φόβο, εἶχαν καί οἱ δύο μαθητές ἀλλά καί οἱ Μυροφόρες τῆς σημερινῆς Κυριακῆς: «...ἀγαπήσασαι γυναῖκες πάνσεμνοι, τά τερπνά τοῦ βίου εἰς οὐδέν ἐλλογίσαντο...τῆς αὐτοῦ καί μόνης, ἐρωτικῶς ἐπιθυμοῦσαι ἀγλαΐας καί θείας ἐλλάμψεως» ( Κανόνας Κυριακῆς Ἁγίων Πάντων).  Αὐτή ἡ ἀγάπη ἦταν ἡ δύναμη πού τούς ὥθησε νά ὑπερβοῦν τό φόβο καί νά ἐκτεθοῦν στόν κίνδυνο. Αὐτή ἡ ἀγάπη τούς ἔκανε νά νοιώσουν κι αὐτοί σταυρωμένοι καί ὡς νεκροί, ἀλλά ζῶντες μέ καί γιά τό Χριστό, νά κάνουν πράξη αὐτό πού ὅριζε ἡ ἀγάπη τους. Αὐτή ἡ ἀγάπη, ἡ τέλεια, εἶναι αὐτή πού θά μᾶς κρίνει ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα μας.... Ἄς παρακαλέσουμε τό Χριστό νά τήν ἀποκτήσουμε ὅσο εἴμαστε ἐν τῇ ζωῇ...