KΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ. «Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΣΤΟΧΙΑ ΜΑΣ».

 ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/k-1 

       Ἔχει εἰπωθεῖ καί νομίζω πώς πραγματικά ἱσχύει ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πώς καί ὅλα τά Εὐαγγέλια νά χαθοῦν, ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου νά μείνει μόνο ἀρκεῖ γιά νά ἔχουμε τό μήνυμα, τό καλό ἄγγελμα (εὐ-ἀγγέλιο) πού ἔχει ἡ Καινή Διαθήκη γιά τόν κόσμο. Ἀρκεῖ αὐτή ἡ παραβολή γιά νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐφ’ὅσον τό θέλει νά σωθεῖ. Ἀρκεῖ αὐτή ἡ ὑπέροχη διδακτική ἱστορία πού κάποτε ἀφηγήθηκε ὁ θεάνθρωπος Χριστός, γιά νά γνωρίσει καί νά καταλάβει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ Θεός, ἀγάπη ἐστί.

          Δεύτερη Κυριακή λοιπόν τοῦ ἐφετινοῦ Τριωδίου καί ὅπως κάθε χρόνο στούς ἱερούς ναούς ἀναγινώσκεται ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἀπό τήν παραβολή παίρνει τό ὄνομά της καί ἡ ἡμέρα. Κυριακή τοῦ ἀσώτου. Κάποιοι δίνουν στήν παραβολή καί μία ἄλλη ὀνομασία. Ἐπιρεαζόμενοι ἀπό τό πρόσωπο καί τή στάση τοῦ πατέρα, τήν ὀνομάζουν ἡ «παραβολή τοῦ στοργικοῦ πατέρα».

Καί πραγματικά. Μπορεῖ ἡ παραβολή νά ἔχει ὡς πρωταγωνιστή τόν ἄσωτο υἱό. Ὅμως ἄν προσέξουμε λίγο, νομίζω πώς δέν θά δυσκολευτοῦμε νά καταλάβουμε ὅτι πρωταγωνιστής εἶναι ὁ πατέρας. Ὁ ὁποίος λόγῳ τῆς ἀγάπης του γιά τά παιδιά του εἶναι σέ πολύ δύσκολη θέση. Κι αὐτό γιατί ὅπως ξέρουμε μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ μικροῦ γιοῦ του ξαναβρίσκει τή χαρά, τήν ἀνακούφιση καί ἐπιτέλους λύνεται τό μεγάλο πρόβλημα πού τόν ταλαιπωροῦσε. Ἡ φυγή τοῦ μικροῦ γιοῦ του.

Ἔχει ὅμως νά ἀντιμετωπίσει ἕνα ἄλλο καινούργιο πρόβλημα, αὐτό τῆς δυσφορίας καί τῆς ἐναντίωσης τοῦ μεγάλου γιοῦ, γιά τήν ἀποδοχή καί ἀποκατάσταση τοῦ μικροῦ. Ἡ θέση τοῦ πατέρα εἶναι πολύ δύσκολη. Ἡ ἀγάπη του δοκιμάζεται. Ἡ χαρά του ἐπίσης καί μέσα ἀπό τή δοκιμασία αὐτή, φαίνεται κατά βάθος πραγματικά ὡς ἕνα τραγικό πρόσωπο. Αὐτό τελικά εἶναι τό ἀντίτιμο τῆς ἀγάπης; Ἀλλά ἄς δοῦμε λίγο συνοπτικά τήν παραβολή.

Ἕνας πατέρας εἶχε δύο γιούς. Ὁ μικρός ξαφνικά καί ἀναίτια, ζητᾶ τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού τοῦ ἀναλογεῖ. Ὁ πατέρας χωρίς νά ζητήσει ἐξηγήσεις, τοῦ τή δίνει. Ὁ μικρός φεύγει ἀμέσως σέ ξένο τόπο, μακρινό καί ἐκεῖ ξοδεύει τήν περιουσία του σέ γλέντια καί διασκεδάσεις. Τά χρήματα γρήγορα τελειώνουν καί ἀκόμη χειρότερα στόν τόπο ἐκείνο γίνεται φτώχια καί πείνα.

Τό πρώην ἀρχοντόπουλο γιά νά ἐπιβιώσει, ἀναγκάζεται νά γίνει βοσκός γουρουνιῶν. Τέτοια δέ ἦταν ἡ κατάντια του πού οὔτε τήν πείνα του μποροῦσε νά χορτάσει. Ἀφοῦ στήν προσπάθειά του νά φάει ἀπό τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν τά γουρούνια, δεχόταν τήν ἐχθρική ἀντιμετώπιση καί τήν ἄρνησή τους νά εἶναι ὁμοτράπεζός τους.

Στήν κατάσταση ἐκείνη θυμᾶται πώς στό σπίτι τοῦ πατέρα του ἀκόμα καί οἱ ὑπηρέτες ζοῦν καλύτερα ἀπό αὐτόν. Ἔτσι παίρνει τήν ἀπόφαση νά γυρίσει καί νά ζητήσει συγνώμη ἀπό τόν πατέρα του. Συναισθανόμενος τή λάθος ἐπιλογή τῆς φυγῆς του, εἶναι ἔτοιμος νά ὑπάρξει ὡς ἕνας ἀπλός ὑπηρέτης στό πατρικό του. Ὁ πατέρας βλέποντάς τον νά φτάνει στήν πατρική ἐστία, τρέχει πρώτος αὐτός καί τόν ἀγκαλιάζει. Ἐκείνος πέφτει στά πόδια του, τοῦ ζητᾶ συγχώρεση καί νά τόν ἀποδεχθεῖ ἔστω ὡς ὑπηρέτη του.

Ὁ πατέρας ἀντιθέτως τόν παίρνει στό σπίτι καί τόν κάνει καί πάλι γιό του καί ἀρχοντόπουλο. Σάν νά μήν ἔφυγε ποτέ. Διατάζει δέ νά σφάξουν τό καλύτερο μοσχάρι γιά νά γιορτάσουν τήν ἐπιστροφή τοῦ μικροῦ. Ὅταν γινόταν αὐτά ὁ μεγάλος γιός ἦταν στά χωράφια. Ἐπιστρέφοντας ἀκούει τίς χαρές καί τά πανηγύρια καί ρωτάει νά μάθει γιατί γίνονται. Πληροφορεῖται γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀδελφοῦ του.

Αὐτό τόν ἐξόργισε καί θυμωμένος πηγαίνει στό γλέντι, κατηγορώντας τόν πατέρα του ὡς ἄδικο ἀπέναντί του. Γιατί ἐνῶ τοῦ εἶναι πάντα πιστός, οὔτε ἕνα κατσικάκι δέν τοῦ ἔδωσε γιά νά φάει μέ τούς φίλους του. Γιά τό μικρό ὅμως πού τόν ἀτίμασε, σφάζει τό καλύτερο μοσχάρι καί στήνει γλέντι γιά τήν ἐπιστροφή του. Ὁ πατέρας προσπαθεῖ νά τοῦ ἐξηγήσει καί τόν παρακαλεῖ νά καταλάβει. Ἐπισημένοντάς του πώς πρέπει κι αὐτός νά χαρεῖ γιατί ὁ ἀδελφός του ἦταν χαμένος καί βρέθηκε, ἦταν νεκρός καί ἀναστήθηκε!   

Ἀς προσπαθήσουμε νά ποῦμε λίγα πράγματα γιά τό νόημα τῆς παραβολῆς, ἐλπίζοντας καί εὐχόμενοι νά προκύψει τό ἀπαραίτητο ὄφελος ἀπό αὐτό.

Τήν παραβολή τήν εἶπε ὁ Χριστός μας, ὁ ἐνσαρκωμένος Λόγος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει πώς ὅ,τι λέει δέν ὑπόκειται σέ καμία ἀμφισβήτηση, εἶναι δέ ἀποκάλυψη στόν κόσμο θεϊκῶν ἀληθειῶν πού ἀφοροῦν ἄμμεσα τούς ἀνθρώπους. Γιατί μέσα ἀπό αὐτές μποροῦμε νά μάθουμε καί νά γνωρίσουμε καλύτερα τό Θεό καί νά σταθοῦμε σωστά καί ἄρα σωτήρια ὡς πρός τήν πίστη μας σ’Αὐτόν.

Εἶναι σημαντικό νά δοῦμε γιατί εἰπώθηκε ἡ παραβολή αὐτή. Στήν ἀρχή τοῦ ΙΕ΄κεφαλαίου ἀπό τό κατά Λουκᾶν ἱερό εὐαγγέλιο, ὅπου ὑπάρχει ἡ περικοπή διαβάζουμε: «Πλησίαζαν δέ τόν Ἰησοῦ ὅλοι οἱ τελῶνες καί οἱ ἁμαρτωλοί γιά νά Τόν ἀκούσουν. Οἱ φαρισαίοι καί οἱ γραμματεῖς ἀγανακτοῦσαν μέ αὐτό καί Τόν κατηγοροῦσαν, γιατί καταδέχεται νά συνευρίσκεται καί νά τρώει μέ ἁμαρτωλούς». Ὁ Ἰησοῦς γιά νά τούς ἀπαντήσει, τούς εἶπε πῶς κι αὐτοί ἐάν εἶχαν ἐκατό πρόβατα καί ἔχαναν τό ἕνα, θά ἄφηναν τά ἐνενήντα ἐννέα γιά νά τό βροῦν. Μόλις δέ τό εὔρισκαν θά γιόρταζαν μέ τούς γείτονές τους.

Ἐπίσης καί μιά γυναίκα πού ἔχει δέκα δραχμές (σημαντικό ποσό τήν ἐποχή ἐκείνη), ἐάν ἔχανε τή μία, θά ἄναβε λυχνάρι καί θά ἔκανε ἄνω-κάτω τό σπίτι της γιά νά τή βρεῖ. Μόλις τήν εὔρισκε θά φώναζε τίς φίλες καί τίς γειτόνισές της γιά νά χαροῦν μαζί της. Διαβεβαίωσε δέ τούς ἀκούοντας (γραμματεῖς καί φαρισαίους), ὅτι ἔτσι χαρά γίνεται καί στόν οὐρανό γιά ἕνα ἁμαρτωλό πού ἐπιστρέφει, παρά γιά τούς περισσότερους δικαίους πού δέν ἔχουν ἀνάγκη μετάνοιας. Μετά ἀκριβῶς, εἶπε καί τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου.

Ὅπως προείπαμε κεντρικό πρόσωπο τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ πατέρας. Ὁ ὁποίος τελικά εἶναι μία τραγική ὕπαρξη. Γιατί ὅπως φαίνεται ἀπό τήν παραβολή, δέν τόν ἀγαπᾶ πραγματικά κανένα ἀπό τά δύο παιδιά Του. Ὁ μέν μικρός πρωτοῦ καλά-καλά τόν γνωρίσει φεύγει καί ὅταν συναντᾶ τά δύσκολα ἐπιστρέφει ὄχι γιατί τόν ἀγαπᾶ , ἀλλά γιατί κινδυνεύει ἡ ζωή του. Ὁ δέ μεγάλος εἶναι πιστός στόν πατέρα, ἀλλά ἡ πίστη του αὐτή εἶναι μία ἀνάγκη καί μιά ὑποχρέωση καί ὄχι κάτι ἐλεύθερο καί καρδιακό.

Τώρα θά ἀπορήσει κάποιος καί θά πεῖ: «Εἶναι δυνατόν, νά μήν τόν ἀγαποῦν καθόλου;». Θά ἀπαντήσουμε: «Ναί τόν ἀγαποῦν. Τόν ἀγαποῦν ὅμως μέ μία ἀγάπη ἄρρωστη, ἐγωϊστική, ἰδιοτελή καί συμφεροντολογική». Καί οἱ δύο στή σχέση μέ τόν πατέρα βάζουν πρώτα τόν ἐαυτό τους. Τήν πάρτη τους, ὅπως λέγαμε παλαιότερα. Ἡ οἰκογενειακή συνύπαρξη δέν εἶναι αἰτία καί ἀφορμή γιά νά δημιουργηθεῖ μία ἀγαπητική κοινωνία προσώπων, μέ βάση τό πρόσωπο τοῦ πατέρα, τό εἶδος καί τήν ποιότητα τῆς ἀγάπης του.

Ἀντιθέτως τά παιδιά, παρόλο πού καθημερινά συνυπάρχουν μαζί του, σάν νά μήν ἔχουν μάτια νά δοῦν καί καρδιά νά νοιώσουν. Πλάθουν μέσα τους ἕνα εἴδωλο αὐτοῦ διαφορετικό ὁ καθένας, τό ὁποίο δέν ἔχει καμιά σχέση μέ αὐτό πού εἶναι ὁ πατέρας. Καί ὁ πατέρας, τραγικά μόνος στήν ἀγάπη αὐτή, νά βαστάει καί νά ἀγκαλιάζει καί τούς δύο. Προσπαθώντας διά τῆς ἀγάπης Του νά τούς διδάξει καί νά τούς διαπαιδαγωγίσει, ἐλπίζοντας πώς ἔτσι θά καταφέρει νά τούς σώσει. Δηλαδή, νά τούς δώσει νά καταλάβουν τί εἶναι ἀγάπη καί πῶς πρέπει νά ἀγαπάει κάποιος γιά νά ἔχει σωτηρία καί εὐλογία στή ζωή του.

          Ἀγαπητοί μου·

  Ὅπως προείπαμε ὁ Χριστός μας, ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ, μέ τίς παραβολές Του, μᾶς ἀποκαλύπτει πράγματα πού μᾶς ἀφοροῦν ἄμμεσα ὡς πρός στή σχέση μας μέ τό Θεό καί τή σωτηρία μας. Ὁ πατέρας εἶναι ὁ Θεός. Οἱ δύο γιοί εἴμαστε ἐμεῖς. Ἀπέναντι στό Θεό ὑπάρχουμε ἤ ὅπως ὁ μικρός ἤ ὅπως ὁ μεγάλος. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ παραβολή εἰπώθηκε μέ ἀφορμή τή δυσανασχέτιση καί ἀγανάκτηση τῶν φαρισαίων γιά τή συναναστροφή τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς τελώνες καί τούς ἁμαρτωλούς.

 Λέγοντας λοιπόν τήν παραβολή ἤθελε νά δείξει σέ ἐκείνους ἀλλά καί σέ ἐμᾶς, πῶς ὑπάρχουμε οἱ περισσότεροι ἀπέναντί Του, ἀλλά καί πώς μᾶς βλέπει Αὐτός. Πῶς Τόν ἔχουμε ἐμεῖς καί πῶς μᾶς ἔχει Αὐτός. Ἀν ἡ πίστη-ἀγάπη μας πρός Αὐτόν βρίσκει πραγματικά στόχο καί σωζόμαστε τελικά ἤ πάει χαμένη καί δυστυχῶς καί ἐμεῖς μαζί της. Ὁ Θεός ὅλους μᾶς ἀγαπάει ὡς παιδιά Του. Λίγοι ὅμως ἀπό ἐμᾶς καταφέρνουν νά κερδίσουν τήν ἐκτίμησή Του. Αὐτοί πού τήν κερδίζουν, εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

            Ἄς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς ὅσο ζοῦμε νά κερδίσουμε τήν ἐκτίμησή Του λιγότερο ἤ περισσότερο. Προσπαθώντας νά Τόν ἀγαπήσουμε ὄχι γι αὐτά πού μπορεῖ νά μᾶς δώσει, ἀλλά γι αὐτό πού εἶναι καί γιά τήν ἀγάπη πού ἔχει πρώτος Αὐτός γιά ἐμᾶς. Τότε εἶναι πού θά χαροῦμε παραγματικά τήν πίστη. Τότε εἶναι πού θά σώσουμε τίς ζωές μας καί μαζί ὅλο τόν κόσμο. Γένοιτο!