ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ. «Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ».

  

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ. https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/nic3rrko1uk6 

Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές ἀγαπητοί μου, πού κάποιες ἱστορίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἐκπλήσουν. Μία ἀπό αὐτές εἶναι καί ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς, τῆς ΙΖ΄ ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό εὐαγγέλιο. Εἶναι ἡ περικοπή πού περιγράφει τή θεραπεία μιᾶς κοπέλας, συγκεκριμένα τήν ἀπελευθέρωσή της ἀπό δαιμονική ἐπιροή. Κατά τήν ὁποία ὅπως δηλώνει στόν Ἰησοῦ ἡ μητέρα της, πολύ ἄσχημα τυρανιόταν· «...ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται...». 

          Ἀλλά ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Ὁ Ἰησοῦς  κατά τήν περιοδεία Του, ἔφτασε στά ὅρια τῆς Ἰσραηλιτικῆς ἐπικράτειας, στά σύνορα μέ τίς εἰδωλολατρικές πόλεις τῆς Χαναάν. Συγκεκριμένα περνώντας τά σύνορα, βρέθηκε στά μέρη μεταξύ τῶν πόλεων τῆς Τύρου καί τῆς Σιδῶνος, στό σημερινό νότιο Λίβανο. Δέν τό εἶχε ξανακάνει, οὔτε τό ἐπανέλαβε καί εἶναι ἀπορίας ἄξιο γιατί τό κάνει. Τό νά βρεθεῖ δηλαδή σέ μέρη ὅπου ἐκ τῶν πραγμάτων τό πέρασμά Του θά ἦταν «ἄκαρπο», κατά τή δική μας τήν κοινή λογική. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἔκπληξη τῆς περικοπῆς.

          Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς, εἰδωλολάτρες ἀπό γενιά σέ γενιά καί ἄρα χωρίς καμιά ὑποψία περί Μεσία καί ἀνάλογη ἀναμονή. Ὡς τέτοια μπαίνει στή διήγηση τῆς περικοπῆς καί ἡ δυστυχισμένη Χαναναία μητέρα· «...Καί ἰδοῦ γυνή Χαναναία ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται...».

          Ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στή γυναίκα καί τή σπαρακτική παράκληση της, εἶναι ἡ δεύτερη ἐκπληξή μας· «...ὁ δέ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον...». Ὁ φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός πού ἦλθε γιά νά σώσει τό πλᾶσμα Του, νά ἀδιαφορεῖ κατ’αὐτόν τόν τρόπο;! Ἔστω κι ἔτσι ὅμως ἡ γυναίκα φαίνεται πώς δέν ἔπαψε νά φωνάζει ἰκετευτικά πρός τό Χριστό. Αὐτό θά ἦταν πού ἔκανε τούς μαθητές νά Του ποῦν· «...Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὅπισθεν ἡμῶν». Ὁ Χριστός τότε γιά πρώτη φορά τῆς ἀπευθύνει λόγο καί τῆς ὑπενθυμίζει πώς· «...Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ...».

          Αὐτή ἡ στιγμή φαίνεται πώς ἦταν ἡ εὐκαιρία πού ἔψαχνε ἡ δύστυχη μάνα γιά νά πλησιάσει τόν Ἰησοῦ. Ἔτσι λοιπόν καθώς βρέθηκε κοντά Του πέφτει στά γόνατα καί Τόν παρακαλεῖ· «... Κύριε, βοήθει μοι...». Ἐδῶ εἶναι ἡ τρίτη ἔκπληξή μας ἀπό τόν Ἰησοῦ· «... ὁ δέ ἀποκριθείς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». «Δέν εἶναι σωστό νά παίρνεις  τό ψωμί πού ἔχεις γιά τά παιδιά σου καί νά τό δίνεις στά σκυλάκια τοῦ δρόμου».;;;;!!!! Ἡ θυσιαστική Ἀγάπη, γίνεται ψυχρή, ἄσπλαχνη καί εἰρωνική συμπεριφορά πού ἐξευτελίζει καί ταπεινώνει ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο!

          Ἡ λογική μετά ἀπ’αὐτό πληροφορεῖ πώς ἡ γυναίκα αὐτή δέν ἔχει καμιά ἐλπίδα. Κάθε ἀγωνία καί προσδοκία γιά τό ἐπιθυμητό  ἀποτέλεσμα τέτοιας καί τόσης παρακλήσεως, ἐξανεμίζεται καί χάνεται. Ὥστε αὐτός εἶναι λοιπόν ὁ καλός, συμπονετικός προφήτης καί διδάσκαλος πού γι αὐτόν ἔχει βουήξει ὅλη ἡ Ἐβραϊκή χῶρα;;;!!!Τά πράγματα δέν πᾶνε καθόλου καλά γιά τή Χαναναία.

          Ὅμως ἡ τελευταία καί μεγαλύτερη ἔκπληξη ἔρχεται ἀπό αὐτή τήν πονεμένη μητέρα. Ἡ ἀπάντησή της ἀφοπλιστική καί γεμάτη αὐτοπεποίθηση, γεμάτη πίστη· «...ἡ δέ εἶπε· Ναί, Κύριε, καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν...». «... αὐτή ὅμως ἀπάντησε· Ναί, Κύριε, ἔτσι εἶναι, σωστά μιλᾶς. Γιατί καί τά σκυλάκια χορταίνουν ἀπό τά ψίχουλα πού πέφτουν ἀπό  τό τραπέζι τῶν ἀφεντικῶν τους...»!!!!!!

          Τί εἶπε τώρα; Τί ἀπάντηση ἔδωσε; Ποῦ βρῆκε τή δύναμη καί στάθηκε; Πῶς βρῆκε τήν ψυχραμία καί συνεχίζει; Ἀπίστευτη γυναίκα! Μοναδικός ἄνθρωπος! Δυνατή ψυχή! Πράγματι ἔτσι εἶναι. Ἡ ἀπάντησή της φανερώνει μιά σπουδαία γυναίκα. Μιά σπουδαία πίστη. Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει ὁ ἵδιος ὁ Ἰησοῦς, γι αὐτό τῆς ἀπαντάει μέ ἕνα ἐπιφώνημα θαυμασμοῦ· «...τότε ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὤ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις...».  Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ θυγατέρα της ἐλευθερώθηκε ἀπό τή δοκίμασία της καί θεραπεύτηκε.

          Ὅπως προαναφέραμε, οἱ ἐκπλήξεις πού συναντοῦμε μέσα στήν ἱστορία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι πολλές. Σέ κάθε μία ἀπό αὐτές πλῆθος ὡφέλιμων συμπερασμάτων καί διδαγμάτων  μποροῦμε νά πάρουμε. Ἀπό αὐτήν τήν εὐαγγελική περικοπή, μποροῦμε νά ὡφεληθοῦμε ὡς πρός τό θέμα τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως πού μπορεῖ κάποτε νά προκαλέσει καί τό θαῦμα. Τή θαυματουργό καί γιά κάθε ἀνθρώπινη ἀδυναμία, θεραπευτική ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος.

           Ἡ Χαναναία τῆς περικοπῆς εἶναι μιά γυναίκα ἀπελπισμένη. Ἡ ἀπελπισία αὐτή ὅμως δέν εἶναι αἰτία γιά ἀπιστία, ἀλλά γιά περισσότερη πίστη. Εἶναι εἰδωλολάτρισα. Κάτι πού σημαίνει πώς ὁ θρησκευτικός της προσανατολισμός εἶναι στραμένος σέ λάθος κατεύθυνση. Στήν προσπάθεια της γιά θεραπεία τῆς κόρης της, σίγουρα θά εἶχε ἀπευθυνθεῖ στούς δικούς της ὑπεύθυνους γιά τέτοια θέματα (ἱερεῖς, γιατρούς). Ἡ στροφή της ὅμως πρός τόν «ἀλλόθρησκο» Ἰησοῦ, μᾶς λέει πώς αὐτοί δέν κατάφεραν κάτι. Ἔτσι ὁ πόθος της γιά νά βρεῖ λύση στό πρόβλημά της, τῆς δείχνει τόν Ἐβραίο διδάσκαλο.

          Μέ ἀποφασιστικότητα κινεῖται πρός συνάντηση μέ τόν ἄγνωστο γι αὐτήν Ἰησοῦ. Αὐτό τῆς προκαλεῖ ἕνα αἴσθημα βαθιᾶς ἐμπιστοσύνης. Κάτι τῆς λέει πώς τό πρόβλημα θά λυθεῖ. Δέν ἔχει ξανασυναντηθεῖ μαζί Του. Ἔχει ἀκούσει περί Αὐτοῦ. Δέν ξέρει πῶς θά τῆς συμπεριφερθεῖ. Αὐτή ὅμως ἔχει ἀποθέση ὅλη τήν ἐλπίδα της σ’Αὐτόν. Ἔτσι ὅταν δέχεται τήν ἀπόριψη, τήν ὑποτίμηση καί τόν ἐξευτελισμό, ἔχει τή δύναμη νά μείνει ἀκλώνιτη καί μάλιστα νά ἀναγκάσει τόν Ἰησοῦ νά τήν ἐπαινέσει ὡς πρός τήν πίστη της. Νά ἐπαινέσει τό βάθος, τό ὕψος, τό μῆκος καί τό πλάτος αὐτῆς.

          Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς τή συγκεκριμένη στιγμή ἡ Χαναναία ἔγινε μία κατάσταση τέτοια πού ὑπαρξιακά ἔγινε ἕνα μέ τό Θεό! Ἦταν στή γῆ, ἀλλά καί ταυτόχρονα στόν οὐρανό. Στό μυστηριακό χωροχρόνο πού βρίσκεται ὁ Τριαδικός Θεός καί κατάφερε νά κερδίσει τήν προσοχή Του! Αὐτή ἡ κατάσταση τῆς Χαναναίας εἶναι καί ἡ εἰδοποιός διαφορά κατά κόσμο, πού φαίνεται πώς ξεκλιδώνει τή θεία χάρη. Πού τήν «κατεβάζει» θαυματουργικά στό χώρο καί τό χρόνο μας καί ἐπιτελεῖται τό θαῦμα. Ἐν προκειμένῳ, ἡ ἀπελευθέρωση τῆς κοπέλας ἀπό τό δαιμονικό πνεῦμα.

          Τώρα νά ποῦμε καί δυό λόγια γιά τήν ἀρχικά παράξενη μέ ὅσα γνωρίζουμε συμπεριφορά τοῦ Χριστοῦ μας. Νά ποῦμε πρώτα πώς ἡ πίστη μας δέν εἶναι ἡ ἀποδοχή μίας ἀφηρημένης οὐράνιας ὑπερδύναμης, ἀλλά ἡ σχέση μέ ἕνα πρόσωπο. Τό πρόσωπο αὐτό ἔχει ἕνα θέλημα καί βεβαίως ὡς πρόσωπο ἔχει καί μία ἐλευθερία. Ἐμεῖς πολλές φορές ἄν ὄχι πάντα, τό ξεχνᾶμε αὐτό. Ἐπιπροσθέτως ἡ ὅποια δυσκολία ἤ ἀνάγκη μᾶς κάνει νά προσεγγίζουμε τό Θεό μέ μία ἐπιθυμία, μία σιγουριά πού εἶναι περισσότερο πρός τό ἐπιθυμητό γιά ἐμᾶς, παρά γιά τό Θεό καί τό πῶς Αὐτός εἶναι.

          Ἐπίσης, συνήθως οὔτε κἄν περνᾶ ἀπ’τό μυαλό μας, τό πῶς ὑπάρχουμε ἐμεῖς ἀπέναντί Του, ὡς στάση καί τρόπο ζωῆς. Ὁ Θεός ἔχει ἕνα θέλημα (...γενηθήτω τό θέλημά σου...). Τό γνωρίζουμε αὐτό; Κι ἄν τό γνωρίζουμε, προσπαθοῦμε νά ζήσουμε σύμφωνα μ’αὐτό ἤ τό ἀγνοοῦμε καί διαμορφώνουμε ἕνα τρόπο ζωῆς τελείως διαφορετικό; Καί ὅταν ἐλθει ἡ δυσκολία τότε θυμόμαστε τή θεία χάρη καί  παρακαλοῦμε καί θυμόμαστε πώς ὑπάρχει ἕνας παντοδύναμος Θεός. Πού ὅμως δέν εἶναι «ὑποχρεωμένος» νά ὑποστηρίζει κάθε τι πού ἐμεῖς ἐνεργοῦμε καί μάλιστα ὅταν ἡ καθημερινότητά μας εἶναι μία τελείως διαφορετική ἀπό τό θέλημά Του;

          Ὁ Χριστός μᾶς εἶπε πώς τό πρώτο πού θά πρέπει νά ζητοῦμε στή ζωή μας, εἶναι ἡ Βασιλεία Του καί ἡ δικαιοσύνη Του, δηλαδή τό ἔλεός Του. (κατά Ματθαίον,κεφ.στ΄,στιχ.33). Ἐπίσης ὁ ἅγιος Πορφύριος μᾶς συμβουλεύει, πώς ὅταν ἔχουμε ἕνα πρόβλημα, μιά ἀσθένεια, νά μήν παρακαλοῦμε τό Θεό νά μᾶς κάνει καλά, ἀλλά νά μᾶς κάνει καλύτερους! Νά μάθουμε στή ζωή νά μή ζητοῦμε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό Θεό τόν ἵδιο. Νά μήν Τόν βλέπουμε σάν πνευματικό σοῦπερ μάρκετ, ἦλθα νά πάρω καί νά φύγω καί ἀδιαφορῶ γιά Τόν ἱδιοκτήτη! Νά μάθουμε νά κοιτᾶμε τό Θεό στά μάτια καί ὄχι στά χέρια! Νά  ζητοῦμε διακαῶς καθημερινά Αὐτόν καί μόνο Αὐτόν. Γιά ὅλα τ’ ἄλλα θά κανονίσει Αὐτός καί ἡ ἀτέλειωτη ἀγάπη Του γιά ἐμᾶς.