ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ. Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ.

 

 

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:  https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/bhwybvi1avgm

 

 

«Τὴν πάνσεπτον ἐγκράτειαν, ἐναρξώμεθα φαιδρῶς, ἀκτῖνας ἀπολάμποντες, τῶν ἁγίων ἐντολῶν, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν,.... Τήν πανσέβαστη νηστεία ἄς ἀρχίσουμε μέ χαρά, ἀντανακλόντες τίς ἀκτίνες τῶν ἁγίων ἐντολῶν, τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας....ἀγάπης τὴν λαμπρότητα, προσευχῆς τὴν ἀστραπήν, ἁγνείας καθαρότητα, εὐανδρείας τὴν ἰσχύν,...Τήν λαμπρότητα τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς τήν λάμψη, τήν καθαρότητα τῆς ἁγνείας, τή δύναμη τῆς γεναιότητας... ὅπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν, εἰς τὴν ἁγίαν καὶ τριήμερον Ἀνάστασιν, τὴν καταλάμπουσαν ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ...καί ἔτσι φωτεινοί νά βρεθοῦμε, στήν ἁγία  τριήμερη Ἀνάσταση, πού μέ τήν ἀφθαρσία της καταφωτίζει τόν κόσμο».

Ἀπό αὔριο ἀδελφοί, εἰσερχόμαστε στήν περίοδο τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μία ἀπό τίς σημαντικότερες περιόδους τῆς λατρευτικῆς ζωῆς μας. Τήν ὁποία γνωρίζουν καί τήν ἀναφέρουν ἀκόμα κι αὐτοί πού ἀπέχουν ἀπό αὐτήν τήν λατρευτική ζωή. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἄν καί νηστεία, γεγονός πού κοσμικά συσκοτίζει τήν καθημερινότητά μας λόγῳ τῆς ἀπαγόρευσης τῶν ἀπολαύσεων, ἔχει πάντοτε μία λάμψη. Ἄν καί κατανυκτική ὡς περίοδος δηλαδή πένθιμη, βγάζει μία χαρά καί μία ἐλπίδα πού φωτίζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτό περιγράφει πολύ ὡραία καί εὔστοχα τό τροπάριο πού προαναφέραμε καί τό ὁποίο εἶναι ἀπό τήν πρωϊνή ἀκολουθία τῆς αὐριανῆς ἡμέρας, τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας. Μέ τή βίωση τῆς νηστείας καί διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἁγίων ἐντολῶν, μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε μία λαμπρότητα ὡς καθρέπτες στούς ὁποίους ἀντανακλᾶται τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας. Τό ὁποίο θά  δώσει λαμπρότητα στήν ἀγάπη μας. Λάμψη στήν προσευχή μας. Καθαρότητα στήν ψυχή μας. Θᾶρρος, ἀνδρεία καί γεναιότητα στήν καρδιά μας.

Αὐτά βέβαια, ὅταν ζοῦμε τήν πίστη σωστά καί ἐνεργά, τά ἔχουμε συνεχῶς στή ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τήν πίστη, δηλαδή τό Χριστό, εἶναι συνεχῶς μία φωτεινή καί χαρούμενη παρουσία στόν κόσμο. Εἶναι χαρά Θεοῦ. Αὐτή ἡ χαρά δέν χάνεται ὅταν ἔρχεται ἡ νηστεία. Κάποιοι ὅμως τή χάνουν καί βγάζουν μία σκυθρωπότητα, θέλοντας νά δείξουν ὅτι νηστεύουν ἤ γιατί δυσκολεύονται. Αὐτό συνέβαινε καί στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ, πού ὅπως φαίνεται δέν ἀρέσει στό Χριστό. Γι αὐτό καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, εἶναι μία διδασκαλία τοῦ Ἱδίου γιά τό πῶς πρέπει νά νηστεύουμε ἔτσι ὥστε αὐτό νά γίνεται εὐπρόσδεκτο καί νά εὐλογεῖται καί ἀπό αὐτόν.

Πρῶτα ἀπ’ὅλα λοιπόν μᾶς τονίζει πώς ἡ νηστεία πρέπει νά ἀρχίζει μέ τή συγχώρεση καί τή διαλαγή μέ ὅσους ἔχουμε διαφορές. Μέ ὅσους στενοχωρήσαμε καί ἔχουμε στενοχωρεθεῖ. «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Γι αὐτό καί ὁ σημερινός ἑσπερινός λέγεται τῆς συγχωρήσεως. Κι ὅμως εἶναι πολλοί πού δέν τό κάνουν καθόλου αὐτό καί μέ τή νηστεία τῶν τροφῶν μόνο, πᾶνε νά κοινωνήσουν.

Ἄν διαβάσουμε ὅμως τήν ἀκολουθία τῆς θείας μεταλήψεως, στήν ἀρχή της ἀκόμη θά δοῦμε: «Μέλλων φαγεῖν ἄνθρωπε σῶμα Δεσπότου φόβῳ πρόσελθε μή φλεγῆς, πῦρ τυγχάνει... (Μέλλοντας νά φᾶς ἄνθρωπε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε μέ πολύ σεβασμό γιατί εἶναι φωτιά).  Θεῖον δέ πίνων Αἶμα πρός μετουσίαν, πρώτον καταλάγηθι τοῖς σέ λυποῦσιν, ἔπειτα θαρρῶν μυστική βρῶσιν φᾶγε... (Προτοῦ πιεῖς ἀπό τό Αἶμα τοῦ Θεοῦ, πρῶτα πήγαινε νά τακτοποιήσεις τίς διαφορές σου καί μετά πᾶρε θᾶρρος νά φᾶς ἀπό τό μυστηριακό φαγητό)».

Τό ἐπόμενο πού μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Χριστός εἶναι αὐτό πού προαναφέραμε περί σκυθρωπότητας στή νηστεία. «Ὅταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί, ἀφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν. σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μή φανῆς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων ἀλλά τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδόσει σοι ἐν τῷ φανερῷ».

Ἄν προσέξουμε θά δοῦμε ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι σκληρός! Ὁνομάζει αὐτούς πού ἀλλάζουν καί τήν ἔκφραση τοῦ προσώπου τους ἀκόμη, κατά τή νηστεία τους ὑποκριτές! Καί λέει πώς τό κάνουν αὐτό γιά νά τούς προσέχουν  οἱ ἄνθρωποι καί πώς τελικά δέ νηστεύουν γιά τό Θεό ἀλλά γιά τόν κόσμο. Φοβερό! Εἶναι ἡ νηστεία πού γίνεται ἀπό ὑποχρέωση, ἀπό καθῆκον. Χωρίς κανένα αἴσθημα γιά τό Χριστό. Αὐτή ἡ νηστεία δέν  γίνεται ἀρεστή ἀπό Αὐτόν, γιατί γίνεται χωρίς ἀγάπη. Ἄρα στερεῖται χαρᾶς.

Ἡ νηστεία εἶναι κάτι βαθύ, πνευματικό καί ἔχει νά κάνει μέ τήν προσωπική σχέση πού ἔχει ὁ καθένας μας μέ τό Χριστό. Ἐξ’αὐτοῦ εἶναι ἕνα εὐχάριστο γεγονός. Ἔχει ἐπίσης ἕνα εἶδος μυστικότητας. Ὡς τέτοιο δέν ξεφεύγει τῆς προσοχῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νηστεία δέν εἶναι μία στέρηση τροφῶν, μία δίαιτα. Εἶναι ἕνας ὑπαρξιακός προσανατολισμός τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό. Μία ἀναζήτηση καί μία ἐπιδίωξη Του. Γι αὐτό νηστεύει ὅλος ὁ ἄνθρωπος, ὑλικά καί πνευματικά. Τό μισό εἶναι οἱ τροφές καί τό ἄλλο μισό οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, τοῦ μυαλοῦ, καί τῆς καρδιᾶς. Ἄς τό γνωρίζουμε καλά αὐτό. Γιά νά εἶναι εὐπρόσδεκτη ἡ νηστεία μας καί ἀρεστή ἀπό τό Χριστό.

Τέλος, ὁ Χριστός μᾶς ἐπισημαίνει πώς πρέπει νά ἐπιδιώκουμε νά ἀποκτήσουμε καί οὐράνια περιουσία καί μᾶλλον νά ἐπιδιώκουμε κυρίως αὐτήν. «Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπου σῆς καί βρῶσις ἀφανίζει καί ὅπου κλέπται διορύσσουσιν καί κλέπτουσιν. θησαυρίζεται δέ ὑμῖν θυσαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν·

Μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἡ παράγραφος αὐτή εἶναι συνέχεια τῆς προηγούμενης. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔχει μία οὐράνια σχέση καί ἐκτός ἀπό ὕλη εἶναι καί πνεῦμα. Κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας τό ξεχνοῦμε αὐτό καί ζοῦμε τελείως ὑλικά, εἰδικά στήν ἐποχή μας. Ἔτσι χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε ὁδηγοῦμε σέ μαρασμό τήν πνευματική διάστασή μας καί γινόμαστε μόνο σᾶρκες. Ὅπως ἦταν τήν ἐποχή τοῦ Νῶε πρίν τόν κατακλυσμό· «καί εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μή καταμεῖνει τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας».( Γέν. Κεφ. 6, στιχ. 3).

Ἡ νηστεία εἶναι ἕνας τρόπος καί μία εὐκαιρία νά ἐνεργοποιήσουμε τήν πνευματική διάστασή μας. Νά τήν ἔχουμε ἐνεργή καθ’ὅλον τό χρόνο. Ὅπως ἐργαζόμαστε νά ἀποκτήσουμε ἐπίγεια ἀγαθά, ἀνάλογα καί ἀντίστοιχα νά μεριμνοῦμε γιά τήν ἀπόκτηση καί οὐρανίων ἀγαθῶν. Τά ὁποία εἶναι καλά  ἀσφαλισμένα στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί δέν κινδυνεύουν ἀπό τίποτε. Ἐν ἀντιθέσῃ μέ τά ἐπίγεια, τά ὁποία ἀνά πᾶσα στιγμή μποροῦμε νά τά χάσουμε.

Ἔτσι ζῶντας στή γῆ συνδεόμαστε μέ τόν οὐρανό καί εἴμαστε πάντα συνδεμένοι. Καί ἡ καρδιά μας μαθαίνει νά ζητᾶ τά ὑψηλά καί τά ἀνώτερα. Αὐτά πού ἀρέσουν στό Χριστό. Ἔτσι θησαυρίζουμε οὐρανίως καί αὐτό γίνεται μέ τή μετάθεση τῆς καρδιᾶς μας ἐκεῖ. Γιατί κάθε θησαυρός θέλει καρδιά καί ἡ καρδιά δίνεται στό θησαυρό. Γι αὐτό καί ὁ Χριστός μας τελειώνει μέ τή φράση· «ὅπου γάρ ἐστί ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν». Ἄν τό πολυτιμότερο πρᾶγμα στή ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός, τότε καί ἡ καρδιά μας θά εἶναι δοσμένη σ’Αὐτόν. Τότε ἡ ζωή μας θά εἶναι φῶς καί ὄχι σκοτάδι.

 

Ἀγαπητοί μου·

 «Φῶς Χριστοῦ, φαίνει πᾶσι». Δέν εἶναι τυχαία ἡ φράση αὐτή πού ἀκοῦμε στίς προηγιασμένες Λειτουργίες. Ὁ Χριστός μας εἶναι φῶς καί λαμπρότητα. Αὐτό τό φῶς γιά νά τό δοῦμε θά πρέπει νά δουλέψουμε πολύ ὡς πρός τήν πίστη. Νά δώσουμε σῶμα καί ψυχή, μυαλό καί καρδιά καί νά εὐλογήσει ὁ Θεός τήν προσπάθειά μας, γιά νά λάβουμε λίγο ἀπό αὐτό  στή ζωή μας. Τήν περίοδο αὐτή τῆς νηστείας, ἐάν δώσουμε λίγη προσοχή καί δουλέψουμε πνευματικά μέ φιλότιμο, σίγουρα θά ἀποκομίσουμε τό ἀνάλογο φῶς. Πού εἰδικά σήμερα, μέσα ἀπό ὅλη αὐτή τήν περιπέτεια τῆς πανδημίας πού περνοῦμε, τόσο πολύ  χρειαζόμαστε!